Geheel vrijwillig naar Nijmegen

Iedereen die het lief en leed van de ligfietsvereniging NVHPV een beetje volgt weet het: voldoende vrijwilligers bij elkaar te krijgen is een voortdurende en grote uitdaging. Cyclevision, herfsttreffen, Ligfiets&, ligfiets.net. Het kan alleen maar met de inzet van voldoende vrijwilligers. Zelf heb ik een bescheiden steentje bijgedragen aan bijvoorbeeld de website cyclevision.nl.

Het was daarom een erg leuk idee om 'ons'  als vrijwilligers een keer in het zonnetje te zetten. Afgelopen zaterdag waren alle vrijwilligers (en iedereen die dat wilde worden ;-) in Nijmegen uitgenodigd voor een gevarieerd fietsprogramma.

Nijmegen is niet zo ver van Dieren dus ik kon mooi met de trein op en neer. Ruim voor 15.00 uur was ik bij het fietsmuseum Velorama aan de Waalkade. Veel bekende gezichten, en een boel onbekende. Grappig was wel dat (bijna) iedereen dit blog kent maar niet mijn gezicht of naam daaraan kan koppelen.

We begonnen met een rondleiding langs de tientallen historische fietsen door meneer Velorama zelf.

En dan zien we hier één van de eerste loopfietsen Een voertuigje zo oncomfortabel dat de maker ervan ongewtijfeld geinspireerd moet zijn door middeleeuwse martelwerktuigen. Het mag wel een wonder heten dat er later nog echte fietsen werden bedacht.

De afstand in comfort tussen dit fietsje en mijn Strada is wel erg groot.
Niet aanraken staat erbij. Nou, wees maar niet bang hoor!

De eerste metalen frames verschenen. Dat ziet er al echt uit.

De meest ingenieuze constructies werden bedacht om versnellingen in te bouwen. De meest slimme vond ik toch wel de fiets die verwisselbare wielen had. Afhankelijk van je route koos je een groot of een klein wiel. Voilá, dat de hedendaagse velomobielbouwers daar nog niet opgekomen zijn!

Ze hebben er ook ligfietsen. O.a. de Roulandt. En nog maar recent in de collectie een historische buikligfiets: de Vliegende Sigaar. Bij het zien van die laatste fiets moest ik toch weer aan die middeleeuwse martelwerktuigen denken die we  op de begane grond gezien hadden.

De fiets van Frank van Rijn. Deze wereldfietser heeft een heel eigen stijl van bagage opladen. In 'gewone' fietstassen ziet hij blijkbaar helemaal niks.

Een uur later buitelden we duizelig van de vele fietsfeitjes de straat op. Nog op de stoep werd er nagepraat over één opmerkingen van onze rondleider. Helemaal boven op de 3e etage zei de beste man namelijk, toen we bij de ligfietsen stonden: "Ja en dan moet er natuurlijk nog wel een vlaggetje op..."  Er viel toen eerst heel even een stilte...  ;-)

Toen de gemoederen eenmaal wat gekalmeerd waren gingen we op pad naar het Dutch Bicycle Center.  Waar we opnieuw in de fietsgeschiedenis werden ondergedompeld. Maar nu in de meer recente.

We gingen dus te voet naar het DBC. Maar er waren natuurlijk weer een paar van die 'hard core' ligfietsers bij die met alle geweld alles wilden fietsen

We zagen voorbeelden van allerlei 'historische' ligfietsen voorbij komen. Het was net alsof ik weer aan het schrijven was aan mijn blogpost over de 365 dagen fiets. Op een gegeven moment werd er een kalender uit 2000 doorgegeven. Met ligfietsen erop. Veel aanwezigen knikten met een blik van herkenning. Voor mij was dat allemaal nieuw.

De ligfietskalender uit het jaar 2000. Toch weer dat middeleeuwse sfeertje. Ze leren het maar niet af.

Het was intussen al een uur of zes geworden. Tijd voor de aangekondigde driegangen fietsmaaltijd. Om de hoek van het DBC zit STOOM beer & food. Een hipstertent waar we aan tafels van drijfhout en op stoelen van gerecycled steigermateriaal een eenvoudige doch voedzame maaltijd kregen. De hamburgers, kippenpootjes en worstjes kunnen hier weggespoeld worden met Oersoep bier. De glazen schuimend Hopfather gingen er bijzonder goed in. Van praten over fietsen word je bijna net zo dorstig als van fietsen zelf.

Oersoep dus. Bij AH schijnen ze het ook te verkopen. Erg lekker.

Tijdens het eten was er tijd genoeg om nieuwe en vorige activiteiten van de vereniging goed door te spreken.

Op weg terug naar het station ben ik een beetje verkeerd gelopen. In een wat donkere straat, ik voelde me al wat ongemakkelijk, kwam ik langs een soort grote verlichte hal. Een nogal luchtig geklede jongedame stapte op mij af en zei heel lief "Hallo.."  Wat aardig dacht ik en ineens zag ik in mijn ooghoek een groot bord: Tippelzone. Tja, toen kreeg het begrip 'liggen' er een dimensie bij. Als provinciaaltje uit Dieren haalde ik opgelucht adem toen ik een paar minuten later het station zag.

Ennuh, heb je wat (een beetje) tijd over? Meld je dan aan als vrijwilliger. Er schijnen ook genoeg kleine klusjes te zijn.