Ligfiets doet mee met de snelsten

Soms kom je op onverwachte momenten een velomobiel/ligfiets tegen. Toen ik vanochtend na een aangenaam woon-werkritje eerst even een kop koffie ging scoren vond ik in de leesmand die in elke koffiehoek op tafel ligt het boek "Moet je weten: onmisbare wetenswaardigheden". Een bladerboek vol met weetjes, varierend van de plaats van de smaakpapillen op je tong tot de danspassen van de foxtrot.

Ergens middenin waren twee  pagina's gewijd aan De snelste voertuigen.  'T is natuurlijk een willekeurig lijstje maar wel leuk dat er ook een ligfiets bijstaat.  Het is de Varna Diablo II die ooit 130,3 kilometer per uur haalde. Leuk om zo bij de eerste kop koffie van de dag zo'n snelle ligfiets voorbij te zien komen.

Als ik vanmiddag gemiddeld met de snelheid van deze Varna Diablo II zou kunnen fietsen, dan ben ik in 12 minuten thuis.

Onduidelijk, onduidelijker, gemeente

Wie herinnert zich nog mijn lofzang op de gemeente Rheden? Ik meld op een dinsdag boomwortels op het fietspad en op vrijdag worden die al keurig gladgestreken. Een waarlijk  wonder van fietspadonderhoud en snelle fietsvriendelijke dienstverlening! De hemel heb ik ze ingeprezen!

Maar ik ben een sukkel, ik heb het niet goed begrepen, blijkt nu uit onderstaande email die ik vandaag van de gemeente ontving.

"Uw melding Openbare ruimte met zaaknummer 4721 kunnen wij nu niet oplossen. In het najaar wordt er groot onderhoud uitgevoerd aan de Harderwijkerweg tussen Dieren en Laag-Soeren, dan zullen we het probleem structureel oplossen. Wij vertrouwen erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd. Voor eventuele vragen kunt u contact opnemen met het Klantcontactcentrum van de gemeente Rheden."

Er is dus helemaal niks gedaan. Die boomwortels zijn niet weggehaald, het asfalt is niet gladgestreken, alles was slechts een luchtspiegeling ontstaan in het brein van een oververhitte Strada-rijder. Ja, dat velomobielen heeft toch meer impact dan je zo denkt.

Deze reparatie heeft nooit plaatsgevonden!

Een vriendelijke dame van het Klantcontactcentrum weet hoe het waarschijnlijk gekomen is. Het wijkonderhoudsteam vond dit blijkbaar best een belangrijke melding (logisch toch?) en ging er mee aan de slag. De afdeling Onderhoud (die volgens haar meer beleidsmatig bezig zijn) heeft dit iets anders ingeschat. Zo weet dus de linkerhand van de gemeente niet wat de rechter doet. Maar ze gaat het doorgeven inclusief mijn complimenten aan het wijkonderhoudsteam.

Hoe dan ook, ik blijf toch wat verbaast, maar ook al geruime tijd tevreden, achter.

Een schoner milieu begint bij jezelf: Cyclevision 2012

Vandaag, zaterdag 23 juni 2012, voor het eerst het Cyclevision evenement bezocht. Niet met de Strada er naar toe, het was me simpelweg te ver. Samen met mijn vrouw zat ik al voor acht uur in de trein van Dieren naar Zwolle. Daar overgestapt in de Hanzeliner lijn 330 voor een uur durende rit naar Lelystad Centrum. Daar tenslotte met enige moeite twee geel-blauwe OV-fietsen uit de stalling losgeweekt voor de laatste 11 kilometer naar de Talingweg 89! Met de Strada had ik er waarschijnlijk ongeveer net zo lang over gedaan.

Gelijk al bij de ingang drukten vrijwilligers mij een gratis nummer van Ligfiets& in hand. Prima leesvoer voor de treinreis terug, zou later blijken. We parkeerden onze OV-bikes onder een bord met een veelzeggende tekst: Midland Circuit: "Een schoner milieu begint bij jezelf". Tja, dat leek me bij uitstek van toepassing op Cyclevision maar bij de combinatie met het Midlandcircuit kreeg ik toch een vreemde bijsmaak. Scheuren met benzine slurpende bolides en stinkende en walmende karts? Niet mijn idee van een schoner milieu.

Het was leuk allerlei bekende velomobielen voorbij te zien komen. Zo zag ik dat LOL uit Zutphen er ook was, inclusief de Rasta-Mango van mijn dorpsgenoot Lorenz. Op het circuit draaiden nog een paar snelle jongens hun rondjes, bij de diverse kraampjes was van alles te zien. Aan het begin van de middag keerden we weer tevreden huiswaarts.

• Meer (foto)verslagen van Cyclevision 2012

Een ongeluk komt nooit alleen...

Ik hoop niet dat ik het aantrek maar ik heb vandaag mijn portie blauwe zwaailichten wel gehad. Iets later dan anders duw ik de Strada uit de fietsenstalling om mij huiswaarts te spoeden. De bebouwde kom van Apeldoorn levert geen enkele verrassing op, tot ik bij het viaduct met de snelweg A1 kom.

Mozes kriebel, wat is hier aan de hand? Op de anders toch al drukke kruising krioelt het van het verkeer. Hoe kom ik in hemelsnaam overgestoken in al dit automobiele geweld? Gelukkig zit het allemaal behoorlijk vast en kan ik door gewoon de weg op te rijden toch nog veilig oversteken.

Net voorbij het viaduct zie ik de oorzaak van dit alles. Een rood-wit lint verspert de toegang tot mijn fietspad. "Er ligt een auto in het water...", weet een van de talloze toeschouwers mij te vertellen. Doorrijden kan niet volgens hem, met zo'n fiets val ik trouwens toch te veel op, meent ie. Ah, dus ze zien me toch wel!

Dan maar omrijden. Omdat ook de drukke kanaalweg is afgesloten voeg ik mij in een eindeloze file van auto's en busjes die een omweg om dit onheil zoeken. Kijk, dan is het prettig als je ziet dat je als velomobielrijder toch iets meer ruimte krijgt dan de zwoegende bukker die ik voor mij uit zie rijden. Ruim drie kilometer later voeg ik mij in de lange file van auto's die de kanaalweg weer opdraaien. Het fietspad ligt er verlaten bij. Het gas gaat erop en dan doorscheuren naar huis.

Het gezegde "een ongeluk komt nooit alleen..." schiet mij te binnen als ik ver voor mij uit weer blauwe zwaailichten zie. Mmmm, toch niet op het fietspad, denk ik. Maar ja hoor, na een paar bochten rij ik tegen een politieauto aan die het jaagpad verspert, iets verderop staat de ambulance.

De belangstelling hier is zeer bescheiden in vergelijking tot het kermisspektakel bij de auto te water. Twee senioren én een Poolse dame op een zelfbouw-ligfiets. Er is iemand onwel geworden en met de fiets de berm in gereden. Het slachtoffer heeft in elk geval meer geluk dan de bestuurder van de te water geraakte auto. Die overleefde zijn eenzijdige ongeluk niet.

Als je de foto van het gecrashte auto ziet vraag je je af wat er gebeurd is. In elk geval wijst het er mij op te allen tijde alert en geconcentreerd mijn velomobiel langs het Apeldoorn Kanaal te blijven sturen.

• Dode bij ongeval kanaal in Lieren (Dagblad de Stentor)

Grote teleurstelling

Het begon allemaal zo positief, zo mooi. Er leek geen wolkje voor de zon te komen. Geen grote obstakels kruisten mijn pad. De recreërende senioren met hun e-bikes, die nu de meerderheid vormen van de fietspadpopulatie, maakten snel en tijdig ruimte voor het aanstormende gele gevaar.

Tja, wat kan er dan nog verkeerd gaan. Zelfs het beruchte en gevreesde kruispunt bij de Brugkabouter (wie verzint zo'n naam) omzeil ik met een schijnbeweging waar Nederlandse voetballers nog wat van kunnen leren. Hoera, driewerf hoera.

Dan ergens halverwege, kondigt het drama zich aan. Voor mij uit fietsen drie meiden. Zoals je kunt verwachten brééd over de hele weg. Nou helemaal niet erg hoor. Strada 94 weet hoe je in zo'n geval moet reageren.

Hoe eerder je er voorbij bent hoe beter, dus de motor gaat in een hogere versnelling. De kilometerteller schiet omhoog: 35, 36, 38, 39,5...  Dan de perfect gedoseerde claxonstoot. Ja hoor, ik ben gezien en gehoord. De buitenste van de dames schuift langzaam naar rechts. Een volgende perfect gedoseerde claxonstoot, timing is nu alles!  Er is ruimte en Strada 94 springt in het gat. Het is dat ik m'n handen graag alle twee aan het  stuur hou anders gingen die nu richting oren om het onvermijdelijke gegil te dempen.

Oh, maar welk een deceptie. Als ik de dames als een gele flits passeer hoor ik slechts van één van de drie een kort gilletje, van één maar. Wat doe verkeerd, wat deed ik verkeerd?  De teleurstelling is groot. Aangeslagen fiets ik de laatste kilometers naar huis. Er is maar één echte remedie, dit moet ik van mij afschrijven.

Banaan aan zee

De afgelopen week stond Strada 94 stof te vergaren in de garage. Er hoefde die week nl. geen kilometertje geforensd te worden. Voor de verandering was ik samen met mijn vrouw ruim 500 kilometer onderweg met de Snel Explorers over de LF routes door het Vlaamse land.

Die 500 km voerden ons eerst langs de Noordzeekust zuidwaarts alwaar wij in oostelijke richting afbogen om de LF6 Vlaanderenroute te vervolgen. Het was weer eens een ouderwets kampeer- en fietsvakantieweekje. Het weer was zéér afwisselend en de kwaliteit van de Vlaamse fietsinfrastructuur ook.

De Noordzeekust was voor ons extra de moeite waard door de grote kunstexpositie Beaufort 04 met beelden langs de hele route. Onderweg naar zo'n lokatie stonden we bij het kustplaatsje De Haan te wachten om één van de vele drukke kustwegen over te steken toen aan de overzijde twee velomobielen verschenen. Verdraaid je komt ze ook overal tegen, zelfs aan zee. De ene Quest kende ik: dat was de rood wit geblokte 'Kuifjeraket', als ik het goed heb is dat een van de bouwers van Velomobiel.nl. De andere (ook een Quest) was mij onbekend.

De hierboven genoemde zeer afwisselende fietsinfrastructuur zal zeker niet eenvoudig geweest zijn voor deze vm-rijders! De talloze vreemde krappe bochten, de onmogelijke oversteekplekken met hekjes voor fietsers, de kwaliteit van het wegdek (Risse is hier een must) verbaasden ons. Fietspaden waren soms niet meer dan schamele schaamstrookjes van afbrokkelend beton en losse tegels waarop een vrijwel vervaagd fietsje was geschilderd. Andere andere kant waren er ook perfecte fietspaden én waren de automobilisten in heel Vlaanderen verrassend voorzichtig en beleefd.

Ook nog twee Questen gezien...

De hele Vlaanderenroute was wat mij betreft geen route die ik met de Strada zou willen doen. Het voortdurende gehobbel, de scherpe stijgingen, de kasseienstroken en ander ongemak maken voor mij de keuze voor de tweewielige vakantiefiets heel makkelijk.

Ben je zelf van plan eens de LF routes in het Vlaamse land te gaan verkennen dan kan ik het van harte aanraden. Neem wel een goede kaart of een GPS, met de hele route als track, mee. De OpenFietsMap dekt ook heel België. De bebording, die het eenvoudig fietsen van zo'n route mogelijk maakt over de allerminiscuulste weggetjes, ontbrak nogal eens. Weggespoeld, weggeraakt, gestolen? Wie zal het zeggen, maar zonder onze GPS waren we ongetwijfeld vaak verdwaald. Direct bij thuiskomst heb ik dit gemeld bij Vlaams Toerisme en Grote Routepaden die de netwerk beheren. Ze gaan er werk van maken, laten ze inmiddels weten.

Op naar Vlaanderen, met of zonder VM!

Spits(roeden) rijden bij een brugkabouter

Mijn handelen tijdens het velomobielrijden wordt bepaald door de gedachte van veiligheid voor alles. Het is geen neurose, of dwanggedachte die het plezier in het fietsen verminderd of zelfs doet verdwijnen. Integendeel, het is een heel rustgevend idee. Het idee is dat ik bij elke verkeerssituatie denk: (het gaat vrijwel automatisch) is dit een risico? Kom ik in conflict met andere weg- en fietspadgebruikers? Geen zicht bij een kruising door hoog gras, betekent dus afremmen of stoppen. En dan pas voorzichtig oprijden.

"Safety is not a gadget but a state of mind." Meer citaten

Door de hogere snelheid en lage positie ben ik vanzelf zo gaan denken. Een alertheid die vermoed ik ook bij andere velomobielrijders aanwezig is. Ook mijn woon werk route is op deze gedachte gebouwd, de moeilijkste punten probeer ik te vermijden. Maar er blijven natuurlijk een paar hotspots waar je het als velonaut lastig hebt.

Eén zo'n punt is de (voor mij) stoplichtloze kruising van de drukke Eerbeekseweg (de N787) met het Apeldoorns Kanaal. Aan de overzijde staat het pannenkoekenrestaurant met de inspirerende naam "De Brugkabouter". 's Ochtends is het een piece of cake en kan ik meestal zo doorrijden. Op terugweg, in de spits, is de situatie heel anders.

Spitsroeden rijden
Het verkeer dat wacht voor het stoplicht richting Eerbeek hoopt zich dan voortdurend op en blokkeert meer dan eens mijn route naar het zuiden. Vaak zit er niets anders op dan me tussen de auto's door te wurmen en voorzichtig naar rechts te kijken of er aanstormend verkeer is, dat in dit geval van drie richtingen kan komen. Als er dan ook nog eens auto's in én uit de smalle Knoevenoordstraat willen, waar ik net uit kom, heb je al snel een potje met pieren waarin het als Strada onprettig toeven is.

Mijn voortdurende 'studie'  naar een betere (lees hier ook veiligere) woon werk route leverde een mogelijk alternatief op. Niet oversteken maar een paar honderd meter zuidelijker de drukke N787 oversteken en dan verder via de Elzenweg. Totale afstand omfietsen 150 meter. Met slechts een geringe omweg zou ik het hele onoverzichtelijke gekrioel bij het kanaal kunnen vermijden én in alle rust kunnen oversteken. 

De praktijktest: in de ochtend heen
Er zijn wel wat hobbels die genomen moeten worden bij het fietsen over deze nieuwe route. Ten eerste is de Elzenweg halfverhard. Wel van een goede kwaliteit dus ook met meer dan 25 km p/u op de teller is dat nog goed te doen. Met dank aan meneer Risse voor het gladstrijken van de kuilen en hobbels.

Het begin van dit landweggetje is een stukje "fietspad". Tussen aanhalingstekens want het is één Strada-achterband breed en de rest is gras van een halve meter hoog. OK, daar ploegen we gewoon doorheen. De oversteek bij de Eerbeekseweg is goed te doen. Niet zo verwonderlijk om 06.00 uur.

De échte praktijktest: in de middagspits terug
Het voelt relaxed aan het drukke kruispunt achter mij te laten. Een paar honderd meter flink vaart zetten en ik sta al op de kruising met de Elzenweg. Daar wordt me in één klap duidelijk dat ik deze route dus niet vaker ga nemen. Het gras staat hoog maar ook zonder hoog gras heb je hier in een bocht in de weg nauwelijks zicht. Die weg is nl. scheef in de bocht gelegd en je kijkt als het ware tegen het wegdek aan omhoog, naar links en rechts is er géén zicht. Zo weinig dat ik uitstap en de Strada met de hand naar de overzijde dirigeer. Als kers op de appelmoes is er aan het eind weer het supersmalle fietspaadje dat nu ineens steil naar het kanaal omhoog blijkt te leiden. Slechts met slippend achterwiel haal ik net het asfalt.

Weer wat geleerd. Door mijn ijver een zo veilig mogelijke route te vinden kwam ik in nog overzichtelijker vaarwater terecht. Op dit punt blijft die route dus (voorlopig) ongewijzigd en moet ik, net als altijd, extra blijven opletten. Dat is het lot van de velomobielforens.

Lees het vervolg

Eigen verkeersregels: fietsers geen voorrang

Zojuist valt het tijdschrift Binnenlands Bestuur op mijn deurmat. In de rubriek 'Oeps' viel mijn oog op het onderstaande artikeltje over de eigen verkeersregels van de gemeente Zeewolde.

Oeps, door de afbeelding per ongeluk door mij verwijderd.

Op de website meldt de gemeente vreemd genoeg het onderstaande.

"Uit een verkeersveiligheidsanalyse van de periode 2004-2008 blijkt dat de laatste vijf jaar relatief weinig ongevallen hebben plaatsgevonden in de gemeente Zeewolde. (...) De gemeente Zeewolde is hiermee relatief gezien een verkeersveilige gemeente." Bron: Gemeente Zeewolde.

Maar let vooral op de cartoon, met de op hoge snelheid voorbij scheurende, satanisch lachende automobilist en de verschrikte bukker, die zo te zien toch al stil stond. Zou de tekenaar ervan een typische autorijder of een fietser zijn? Misschien heeft ie deze situatie wel op eigen ervaring gebaseerd. En kwam hij toen van rechts..? Eigenlijk roept deze cartoon meer vragen op dan het fietsbeleid van de gemeente Zeewolde.

Blijft bij mij één vraag open. Als er zo'n prachtig fietspadennet ligt, waarom geeft de gemeente dan niet de fietsers overal voorrang? Of mag dat ook niet?

Naschrift
De website Veilig Fietsen In Zeewolde is uit de lucht! Nog meer onbeantwoorde vragen dus.

Mini mini vizier is blijvertje

Ik kon me geen mooiere dag wensen voor een echte praktijk test van mijn home made mini helmvizier.

Het weerbericht voorspelt voor zowel de heenreis als de terugreis flinke regenval. En ja hoor, tijdens de ochtendrit begint het gelijk al lekker te regenen. Regen die hoe dichter ik bij Apeldoorn kom, overgaat in gestaag plenzen.

Het mini mini helmvizier houdt zich prima. Het allerprettigst is wel dat mijn bril regenvrij blijft. Van beslaan is vrijwel geen sprake. Wel kijk je natuurlijk door een wat wazig venstertje, dus bij onoverzichtelijke kruisingen is het even extra (uit)kijken. In combi met de velomo-poncho kan ik ook bij stevige regenbuien dus dat benauwde  schuimdeksel achterin laten zitten.

Het mini mini helmvizier is een blijvertje. Straks op de weg naar huis zal ik er ongetwijfeld weer plezier van hebben. Lees ook: Mini mini vizier houdt regen buiten de deur

Mini mini vizier houdt regen buiten de deur

Het alom bekende gebruikte mini vizier op de Strada is een fijn ding. Het houdt de wind uit je gezicht en het schijnt dat je er ook nog eens sneller door gaat. Maar bij regen helpt het natuurlijk niet zoveel.

Ik heb gemerkt dat het bij hogere snelheden lastig is om de regendruppels te ontwijken. Als brildrager heb ik sowieso al snel last van minder goed zicht bij regenval. Op de rechtopfiets deed ik dan altijd een petje op een keek (nog) iets meer naar beneden. De klep hielt dan effectief de meeste regendruppels van mijn bril. Maar in de velomobiel kijk je veel meer recht naar voren of zelfs iets omhoog. Dat is normaal gesproken een voordeel maar bij regen een nadeel. Een petje met klep hielp niet zoveel, merkte ik al snel.

Eigenlijk wilde ik een vizier voor mijn helm. Zoiets als bij de Ekoi E+ helm. Maar dan zonder die helm want ik heb al een helm. Zelf iets maken dus. Voor de materiaalkeuze viel mijn oog al snel op Lexan, dat werkt prima op de Strada dus waarom niet op mijn helm?  Bij Velomobielonderdelen.nl kun je een flinke lap bestellen waaruit je ook nog een paar minivizieren kunt knippen.

Van karton heb ik eerst een malletje gemaakt en gepast. Dat vervolgens in Lexan uitgeknipt en voorzien van zelfklevende klittenband. En toen maar wachten op regen. Tja, als je het nodig hebt valt er natuurlijk weer niks.

Afgelopen week had ik op donderdag geluk. 's Ochtends regende het! Hoera! Het mini helmvizier aangeklikt en rijden maar. Het resultaat viel niet tegen. De regendruppels bleven weliswaar op het Lexan hangen maar belemmerden het zicht lang niet zo als druppels op mijn bril. Ook besloeg mijn testmodel niet. En indien nodig kon ik door mijn hoofd iets op te tillen, er net onderdoor kijken. Last but not least: met één beweging kon ik het ook weer verwijderen.

Deze week ziet er veelbelovend uit, met een beetje geluk gaat het flink regenen en kan ik definitief vaststellen of dit mini-anti-regen-velomobiel-helmvizier een blijvertje is. En misschien levert het me ook nog eens 0,03 kilometer per uur extra snelheid op ;-).

Snel, sneller, gemeente...

Sinds een aantal weken heb ik mijn woon-werkroute weer eens aangepast. Ik mis daardoor een stuk van het beste en snelste asfalt langs het Apeldoorns Kanaal, maar óók een trage kruip-door-sluip-door route en een steil bruggetje met haakse bochten in Dieren Noord.

Eén nadeel heeft die nieuwe route echter wel: ergens in datzelfde Dieren Noord kruist het fietspad een straat en de bomen die daar langs het fietspad staan hebben met hun wortels een paar hele gemene richels gemaakt. Op meerdere punten stuiter ik flink op en en neer en van links naar rechts. Risse schokdemper of niet, ik hou de voetjes hier standaard maar even stil.

Op een gegeven moment kwam ik op het lumineuze idee om dit bij de gemeente Rheden te melden. Vorige week dinsdagmorgen stuurde ik onderstaande melding naar de gemeente. Met het idee dat het wel even zou duren, als er al sowieso wat mee gedaan zou worden.

"Het asfalt op het fietspad langs de Harderwijkerweg waar het de Abelenlaan kruist is zowel aan de noord als de zuidzijde flink omhooggekomen (boomwortels?) Dit is niet comfortabel en kan bij nat / glad weer tot letsel en andere gevolgschade leiden. Graag herstellen."

Toen ik echter afgelopen vrijdagmorgen toevallig richting Dieren Noord fietste zag ik in de verte bij deze kruising een grote hoeveelheid lichtgevende hempjes. Nu zie ik die wel vaker maar tot wegverbetering heeft dit tot nu toe niet geleid. In dit geval waren het echte wegwerkers die met grote asfaltzagen en freesmachines de hobbels aan het gladstrijken waren.

Strada 94 kan vanaf deze week hier weer full speed door de bochten

Vandaag ben ik het eindresultaat gaan bekijken. Waar tot voor kort richels van laaggebergte-niveau het fietspad overstaken ligt nu een mooie laagvlakte. Hulde aan de gemeente Rheden. Dit is gewoon angstaanjagend snel opgelost. Ik verdenk ze ervan dat ze gewoon op mijn melding zaten te wachten. Maar snel weer een nieuwe melding verzinnen, dat houdt ze scherp.

• Lees vooral het verrassende vervolg op deze melding