Ik ben een wegwerker!

Iedereen die mij een beetje kent kijkt nu verbaast op. Een carrièreswitch gemaakt? Ja en nee dus. Mijn dagelijkse brood verdien ik nog steeds achter een bureau met een beeldscherm, maar onderweg naar huis en werk ben ik wel degelijk een wegwerker.

Ik ben uiteindelijk velomobiel gaan rijden vanwege het comfort en de snelheid. Maar dan moet je die beide wel kunnen realiseren. Hobbels, bulten en richels op mijn route hebben dan ook sinds een aantal maanden mijn bijzondere aandacht.

Ik werk daarom problemen weg die ik onderweg tegenkom; zo werk ik op mijn manier aan de weg. Ik doe dat niet met een wals, frees of asfalteermachine maar met een computer met internettoegang en e-mail. Da's namelijk een stukje gereedschap waarmee je, heb ik ontdekt, gemeenten vrij snel aan het werk kunt zetten om dat werk aan de weg voor jou uit te voeren.

De gemeenten Rheden, Brummen en Apeldoorn die in mijn wegwerkrayon liggen blijken daar verbazingwekkend goed op te reageren. Een aantal voorbeelden passeerden al de revue op dit weblog en nu mag ik de gemeente Brummen in het zonnetje zetten.

Op mijn nieuwe route, waarmee  ik het knelpunt Brugkabouter omzeil, kruis ik een weggetje van niks. De Doornweg is mij echter wel een doorn in het oog. Als fietser moet je om dat weggetje over te steken door twee diepe sleuven, die wil je je velomobiel nog een beetje heel houden, stapvoets genomen moeten worden. Daar helpt geen lieve Risse aan!

In het weekeinde gemeld bij de gemeente en woensdag al valt het bericht in de brievenbus: "Inmiddels zijn de sleuven afgewerkt...".  De afdeling kwaliteitscontrole van Mooi Geel Is Niet Lelijk heeft het werk van de gemeente direct ter plekke aan een onderzoek onderworpen en het voorlopig goedgekeurd. Het is nog steeds een 'bumpy ride'  maar er zit een flinke plak asfalt in de richels dus dat moet helpen. Morgen maar eens op volle snelheid de oversteek wagen.

De recente werkzaamheden zijn nog zichtbaar

.

Vriendelijk verkeer is oog voor elkaar hebben

De campagne Vriendelijkverkeer.nl gaat over oog voor elkaar hebben. Dat moet velomobielrijders, voor wie gezien worden op de een of andere manier altijd een punt is, zeker aanspreken.

De Fietsersbond en het Verkeer- en Vervoersberaad Drenthe voeren samen deze campagne in de vier weken rond de Fiets4daagse. Deze campagne heeft als doel dat verschillende verkeersdeelnemers meer rekening met elkaar houden, zodat het verkeer veiliger en plezieriger wordt. 

Op de website lees je dan ook het volgende: "Ook zo'n last van anderen in het verkeer? En anderen misschien van jou? Het kan op een simpele manier veel veiliger en prettiger. Het enige wat we hoeven te doen, is iets meer oog voor elkaar hebben, letterlijk en figuurlijk. Automobilisten en fietsers die rekening met elkaar en met voetgangers houden, zorgen voor meer ontspanning op de weg. Vriendelijkverkeer.nl gaat over kijken, gebaren maken, laten zien wat je van plan bent en elkaar de ruimte en de tijd geven."


Bij het zien van de krans waarmee deze man gelauwerd wordt krijg ik toch heel andere associaties...

De Fietsersbond zet zich in dit verband nog maar eens in voor een betere omgang tussen racefietsers en rustige fietsers. Juist vandaag weer extra actueel: in het Westland kwam gisteren een 67-jarige vrouw om het leven bij een botsing met een racefietser. Vrij recent schreef ik over een dergelijk ongeluk in Brabant.

Kortom we moeten allemaal onze ogen goed open houden. En  het is inderdaad wel erg fijn als ik bij het naderen van een kruising duidelijk kan zien dat ik voorrang ga krijgen. Het verkeer is als het leven: het blijft nemen en geven.

Eigenlijk is het dus vooral een zaak van gezond verstand, je ogen goed open houden en rustig van A naar B blijven fietsen.

UVO waarneming

Foto: Wim Schermer

Ik heb er weer eens een gezien: een UVO, een Unidentified Velomobile Object.

Afgelopen vrijdag 20 juli 2012 spoedde ik mij op mijn normale route zuidwaarts langs het Apeldoorns Kanaal. Het moet ergens halverwege geweest zijn, toen ik een eind voor mij uit vanuit westelijke richting een gele Quest zag naderen. Het was ongeveer 16.25 uur toen deze velonaut het kanaal kruiste en snel verdween in oostelijke richting.

Mijn laatste live velomobiel waarneming dateert alweer van 28 maart. Voordat ik met de Strada ging rijden zag ik nog wel eens een witte Quest tussen Apeldoorn en Dieren maar ook die heb ik al heel lang niet meer gezien.

Altijd goed om live een velomobiel te zien. Ze zijn er dus wel.... ;-)  En mocht je in die gele Quest hebben gezeten dan hadden we elkaar dus bijna ontmoet.

Dekselweer onder een lekke paraplu

Iedereen die dit weblog al een tijdje volgt weet dat ik een verstokte cabrio-rijder ben. Zolang mogelijk probeer ik dat verdraaide schuimdeksel achter het stoeltje te houden. Met de velomo-poncho heb ik me al succesvol door vele buien geslagen, en je kunt je natuurlijk ook gewoon eens nat laten regenen. 

Maar toen ik vanochtend wakker werd hoorde ik het al. Het is dekselweer: de regen gorgelde ijverig door de regenpijp, de bamboe in de tuin zwiepte kletsnat tegen het raam. Niks cabrio dus.

Bij een incidentele bui heb ik op het grootste deel van mijn route het voordeel van een natuurlijke paraplu. De dikke bomen langs het kanaal met hun dichtbeloverde lange takken geven ook bij een pittige bui nog geruime tijd beschutting. Maar deze groene paraplu is wel zo lek als een mandje. Uiteindelijk, als de bui alweer overgedreven is, begint het grote lekken. Met elke zuchtje wind komen er een paar emmers water naar beneden. Al die uitgestelde druppels geven uiteindelijk gevolg aan de wet van de zwaartekracht.

Het deksel had ik dus vandaag hoe dan ook hard nodig. Zit ik net een half uur achter mijn bureau, breekt er toch even een waterig zonnetje door. Tja, 't is natuurlijk wel een Nederlandse zomer.

Wheels of Chance?

"After your first day of cycling, one dream is inevitable. A memory of motion lingers in the muscles of your legs, and round and round they seem to go. You ride through Dreamland on wonderful dream bicycles that change and grow."

Bovenstaand citaat, waarin je met voldoende fantasie, ook het gevoel van snelheid en comfort dat het velomobielrijden zo kenmerkt kunt terugvinden, komt uit het boek The Wheels Of Chance van H.G. Wells (bekend van o.a. The Time Machine and War of the Worlds). De relatie met fietsen leg je niet zo snel  bij het horen van deze naam maar toch schreef hij een roman die over de sociale en maatschappelijke gevolgen van de introductie van de fiets gaat.

Wells schreef Wheels of Chance op het hoogtepunt van de fiets-rage (1890-1905), toen praktische, comfortabele fietsen voor het eerst op grote schaal en goedkoop ter beschikking kwamen en vóór de opkomst van de auto.

De komst van de fiets bracht plotselinge en ingrijpende veranderingen teweeg in het sociale leven van Engeland. Zelfs de arbeidersklasse kon nu snel en goedkoop reizen over aanzienlijke afstanden, en het hele idee van reizen voor je plezier werd iets waar duizenden mensen voor de eerste keer mee kennis maakten. Deze nieuwe vrijheid raakte velen. Het morrelde aan de stijve Engels klassenstructuur en gaf een krachtige impuls aan de al bestaande beweging voor emancipatie van de vrouw.

Dat was ruim 100 jaar geleden. Later kwam de auto die net zo praktisch en comfortabel was (of toen leek) en ook op grote schaal en relatief goedkoop ter beschikking kwam. Met alle gevolgen van dien.

100 jaar verder
Maar als we nu eens een fictieve sprong in de toekomst maken van weer honderd jaar. Dan schrijft een  toekomstige H.G. Wells misschien wel een nieuwe versie van Wheels of Chance.

Die nieuwe Wheels of Chance wordt geschreven op het hoogtepunt van de (e-)velomobiel-rage (2090 - 2105), toen praktische, comfortabele (e-)velomobielen voor het eerst op grote schaal en goedkoop ter beschikking kwamen en de voor bijna iedereen onbetaalbaar geworden auto moeiteloos verdrongen.

De komst van de velomobiel bracht plotselinge en ingrijpende veranderingen teweeg in het sociale leven van de mens. Iedereen kon nu weer snel en goedkoop reizen over aanzienlijke afstanden, en het hele idee van fietsen voor je plezier werd weer iets waar duizenden mensen (opnieuw) mee kennis maakten. Deze nieuwe vrijheid raakte velen en gaf een krachtige impuls aan de al bestaande beweging voor mens aangedreven voertuigen en duurzaamheid.

Door de Wheels of Chance van H.G. Wells te lezen kun je door terug te kijken misschien een glimp van de toekomst opvangen. Zijn de huidige velomobielrijders hele vroege voorbodes van deze nieuwe Wheels of Chance? De tijd zal het leren.


Bron: Gedeeltelijk ontleend aan en vertaald uit de Wikipedia  
of hier het boek lezen

Een uitzichtpunt met altijd wind mee

Het rijden op een fiets met elektrische ondersteuning wordt vaak fietsen met een duwtje in de rug genoemd; hoe je ook rijdt je hebt altijd wind mee. Al sinds Anja een e-bike heeft was ik van plan om dit wind-mee-gevoel ooit eens een dag in het woon-werkverkeer te beproeven. En vandaag was die dag. Qua weer uitstekend gepland ;-) ik vertrok in volledig regenkostuum. Da's dan gelijk al het eerste grote verschil met de Strada waar ik met mini helmvizier en velomo poncho heerlijk droog blijf.

Uit het rijke palet van ondersteuningsmogelijkheden koos ik voor de optie Medium ondersteuning. Een lichte druk op de pedalen en de Kalkhoff Tasman City sprong weg als een vurig renpaard. De motor gonsde tevreden ergens diep onder mij. Ja dat was wel wennen: je vertrouwde velomobiel route te fietsen vanaf een uitzichtpunt op twee wielen.

De GPS gaf aan het eind van de straat al aan dat het bewogen gemiddelde zo rond de 25 kilometer per uur lag. Niet zo vreemd want de e-ondersteuning valt daarboven uit. Van de wetgever mag je harder fietsen maar dan wel zonder hulp van de electrotechniek. Met de Strada zie ik juist die snelheid langzaam oplopen van ver onder de 25 naar ruim erboven.

Voor mijn gevoel won  ik bij het bochtenwerk weinig ten opzichte van een reguliere rit met de Strada, maar bij het kruisen van wegen sloeg de weegschaal direct door in het voordeel van de e-bike. Ik kon boven het hoge riet langs het kanaal uitkijken en al ruim van tevoren inschatten of het stoppen of doorrijden zou worden.

Even afremmen? Geen probleem, de e-power sprong zacht zoemend aan en duwde me snel weer naar een constante  kruissnelheid van 26,5 kilometer per uur. Zeker 8 versnellingen had ik ter beschikking maar gebruiken deed ik ze niet. Ook dat is weer anders met de Strada waar ik me wezenloos schakel en vooral bezig ben met afremmen en versnellen en dat telkens weer.

Uiteindelijk kon ik na een rijkelijk met hemelwater overgoten rit de plussen en minnen optellen. Ik was ruim een uur en vijf minuten onderweg geweest; ongeveer 10 minuten langer dan een gemiddelde velomobielrit. De benen deden wat zeer en ik miste vooral het comfort van mijn luie, droge en warme zitje. Terug was het niet anders. Het hemelwater was minder rijkelijk aanwezig maar snelheid en overzicht bleven onveranderd. Vlak voor Dieren miste ik de claxon van de Strada. Zwalkende senioren reageerden niet op de standaard dingdongbel.

Last but not least: de ruimte die je krijgt met gewone fiets op de weg (e-bike or not) is toch minder dan wat je als velonaut gewend bent. Kortom, het was een interessante ervaring maar niet voor herhaling vatbaar.

Toen ik de Tasman City de garage induwde knipperde de accu vermoeid: "ik wil aan het stopcontact, ik ben op...".  Terwijl ik zelf na een woon-werk ritje velomobielen juist weer vollédig opgeladen uit de fiets klim.

Google Maps Fietsplanner maakt misselijk

Leuk hoor, Google Maps lanceert de mogelijkheid om ook een route voor fietsers te plannen. Gelijk proberen want in interessante route-alternatieven ben ik altijd geïnteresseerd. De route van huis naar werk verschijnt snel op het beeldscherm en ik ben verrast door de creativiteit die de technici van Google hiermee  ten toonspreiden. In ruim 28 kilometers (nu 27) wordt ik van A naar B geleid. Maar wat voor kilometers zijn dat!

Stel dat ik ze echt zou gaan rijden dan zou ik na bepaalde delen van het traject ongetwijfeld duizelig en licht  misselijk in mijn karretje hebben gezeten. Wat een geslinger en gedraai. Mijn beste stuurmansvaardigheden zou ik hier voor nodig hebben. Het uiterste zou worden gevraagd van de bochtvaardigheid van mijn Strada.

Google lijkt bij elk bocht te denken: "Hoera een bocht, die gaan we nemen, op naar de volgende!".  Als een trage slang kronkelt en draait de route door Apeldoorn en Dieren. Alleen bij het jaagpad  langs het Apeldoorns Kanaal gaan we even 'gewoon' rechtdoor.

Ik vermoed dat het probleem grotendeels wordt veroorzaakt door het feit dat niet overal alle fietspaden opgenomen zijn. En het route-algoritme lijkt er op uit te zijn om je kost wat kost over die fietspaden te sturen. Gewoon de routeplanner van de Fietersbond blijven gebruiken, dit is niet meer dan een gadget vooral geschikt voor geinige stukjes op weblogs.

Toeristische route langs vier watermagiërs

Dinsdag is voor mij een vrije dag en vaak de gelegenheid om er met de Strada voor korte tochtjes op uit te trekken. Vandaag wilde ik een toeristisch binnendoortje verkennen dat mij via een geheel nieuwe route naar het Apeldoorns Kanaal kon leiden. De zoveelste optie in de speurtocht naar de perfecte woon-werkroute maar eigenlijk ook niet meer dan een excuus om even de benen te strekken.

Over die route kan ik kort zijn: het was geen groot succes. Er liep een slecht en smal fietspad langs een onberijdbare onverharde weg. Ook weer gezien en goed om te weten.

Op die toeristische route kwam ik in de weilanden tussen Dieren en Laag Soeren langs een bijzonder monumentje. Het Priesnitz monument dateert al uit 1860 en is opgericht ter ere van vier watergeneeskundigen, Priesnitz, Oertel, Flusse en Rausse, van wie men ooit de  methoden in het waterkuuroord in het naburige Laag-Soeren toepaste.

Ik zou het geen toeristische trekpleister willen noemen, maar aan de graffiti te zien weet de plaatselijke jeugd het in elk geval goed te vinden. Het torentje verkeert in deerniswekkende toestand maar dat geeft er ook wel weer karakter aan. En als je rond het gebouwtje loopt krijg je een aardig inzicht in wat de jeugd zoal bezighoudt ;-)

500 meter veiliger

Ik berichtte eerder over dé risico-hotspot op mijn route: het spitsroeden rijden bij de Brugkabouter. Sindsdien heb ik niet stilgezeten. Research met Google Maps en Streetview, met een digitaal meetlint in de hand, leerde mij dat er wellicht een interessante oplossing was. De vraag was eigenlijk: "hoever wil ik omrijden om dit lastige punt te omzeilen?". 

De onderstaande alternatieve route (in groen) is niet meer dan 500 meter langer dan mij oude route (in rood). Helaas zitten er in deze groene route wel twee extra stoplichten, om het kanaal te passeren, én een scherpe hogeschool-velomobielbocht om me bij het eerste stoplicht op te kunnen stellen. Wat op het beeldscherm een mogelijkheid lijkt met nog wat aandachtspunten, kan dan in de praktijk wel eens alleen maar een onmogelijkheid zijn.

Die praktijk bleek mild te zijn. De hogeschool-velomobielbocht bleek net haalbaar (mits je een perfecte draai maakt ;-). En bij groen licht bij de Brugkabouter had ik, zoals verwacht,  de hele kruising voor mijzelf. Om fietsers daar over te laten steken gaan het stoplicht voor al het overige verkeer op rood.

Ik kies daar bij groen licht voor de rijbaan en laat het doorgaande fietspad letterlijk links liggen. Vervolgens draai ik ontspannen het jaagpad op voor de laatste kilometers naar Dieren. Afgelopen woensdagmiddag stond er weer een hele file het fietspad te blokkeren maar ik had nééérgens last van. Kijk, dan wil je wel 500 meter omrijden én twee stoplichten passeren.

De gemeente Brummen die ik hier een maand geleden over heb geschreven heeft nog niets van zich laten horen. Ook de afdeling Brummen van de Fietsersbond lijkt in een toestand van diepe lethargie verzonken. Het zal het warme weer wel zijn.

Up-date
Enkele uren na publicatie van dit bericht (dat kan geen toeval zijn ;-) valt een reactie van de gemeente Brummen in mijn brievenbus. De gemeente meldt dat de provincie Gelderland bezig is met voorbereidingen om in 2014 het wegtraject veiliger te maken en te onderhouden. In dat kader nemen ze mijn melding mee. 'T is geen oplossing maar er lijkt in elk geval beweging in te zitten. 

Gevaarlijk fietsen door de ogen van de media

Af en toe knip ik wat uit de krant om daar hier over te schrijven. Zo ook een artikel uit de Volkskrant van 30 mei j.l. Weliswaar al ruim een maand geleden maar het onderwerp is nog steeds actueel. En zal dat voorlopig blijven.

De aanleiding voor het artikel met als titel "Op het fietspad is het soms vechten om wat ruimte", was de frontale botsing tussen een 78-jarige vrouw met de laatste fietser van een groepje racefietsers. De vrouw overleed later aan haar verwondingen. Overigens vond het ongeval plaats op de Logtsebaan bij Oisterwijk waar, zoals je op Google Streetview kunt zien, geen fietspad te vinden is.

Het artikel gaat in op oorzaken van, en oplossingen voor de drukte op het fietspad, maar mijn oog viel vooral op de foto bij het artikel waarvoor de bekende persfotograaf Raymond Rutting op pad was gestuurd. 

De foto is helaas niet meer beschikbaar, ik heb deze per ongeluk verwijderd....

Het viel mij op dat bijschrift en getoonde situatie niet goed bij elkaar passen. We zien twee (zwalkende?) scholieren waarvan de rechter met losse handen rijdt en de linker in elk geval met maar één hand aan het stuur. Daarnaast is er sprake van een tegemoetkomende racefietser die dit tweetal al veilig gepasseerd is, en één die juist gaat inhalen. Maar een potentieel gevaarlijke situatie? Ik dacht het niet.

Want we zien hier een rustig fietspad dat méér dan behoorlijk breed is, en als we vooruit kijken is er in geen velden of wegen een tegenligger te zien. Als dit potentieel gevaarlijk is dan heb ik elke week wel een echte gevaarlijke situatie op het fietspad! Wat zeg ik, elke dág!

Waarschijnlijk is de fotograaf op pad gegaan en heeft na een uurtje of wat speuren op diverse fietspaden toen maar in arren moede deze plaat gemaakt. "Maak je geen zorgen, de spanning voegen we wel toe met een passend onderschrift...", zei de hoofdredacteur toen Raymond met deze schamele buit terug kwam.

Misschien moet Raymond Rutting voor een volgende fietsfoto-opdracht maar eens een stukje met mij mee rijden. En laten we het verkeer vooral niet gevaarlijker maken dan het is.

Handsfree GPS'sen op vier fietsen

Ooit heb ik een Garmin Dakota 20 GPS aangeschaft om deze tijdens een fietsvakantie door Centraal Mongolië te gebruiken. Mongolië is een land met weinig echte wegen en nog veel minder echte wegwijzers. Het idee is meer dat je in een bepaalde richting reist, dan dat je een vaste route volgt. Om dit toch enigszins gecontroleerd te doen schafte ik de Dakota 20 aan.

Maar nu bijna een jaar later blijkt het ook een verdraaid handig dingetje te zijn bij het navigeren door Nederland en België. Heel recent tijdens een tochtje door Vlaanderen bespaarde meneer Garmin ons meer dan eens een lange omweg.

Maar één probleem bleef onopgelost: hoe bevestig ik die GPS klemvast in zowel mijn Strada als aan één van mijn drie andere fietsen. Ik zocht een eenvoudig systeem om de Dakota snel van fiets naar fiets te kunnen verhuizen. Maar ik kon maar geen betaalbare eenvoudige oplossing vinden. En tot dat moment bleef de GPS in mijn broekzak zitten, of in de fietstas, of aan een koordje om m'n nek. Eigenlijk was dat nooit handig.

Tot ik op Cyclevison 2012 bij de Geocacheshop in de kantine een fietsstuursteun zag liggen. OK, voor een stukje kunststof is 12 euro nog steeds niet goedkoop maar toen ik het in handen had, zag ik wel mogelijkheden.

Met tie-raps kun je wonderen verrichten, met herbruikbare tie-raps kun je die wonderen elke keer weer zich opnieuw laten manifesteren. Bij het ophalen van de Strada had ik al de vooruitziende blik gehad een (gsp)beugeltje op de rechterwielkast te laten monteren. Dat komt nu eindelijk van pas.

Met twee gewone en één herbruikbare tie-rap lukt het me nu om de GPS klemvast op elk van van drie fietssturen te monteren én moeiteloos in de Strada te plaatsen. Door de twee permanente tie-raps vast te snoeren met een herbruikbare kost het verplaatsen minder dan een minuut. De foto's hieronder spreken voor zich.