Nieuwe oogst: de eerste twee zijn geregistreerd

De eerste fietsdag na mijn omstuimige velomobielsafari door Noord Holland en Flevoland was ook weer mijn eerste fietsdag met scholieren op het fietspad. Ze waren er weer, de jongens en vandaag vooral meisjes die zwalkend alle ruimte nodig lijken te hebben.

IIIIIEEEEEHHH!!! (bron Wikipedia)

Och, zolang ze maar op tijd op mijn velomotoeter reageren vind ik het allang best. Zoveel zijn het er niet en ze gaan meestal keurig en tijdig aan de kant. Da's niet zo vreemd, want ik ben natuurlijk een belangrijke rijdende attractie voor deze jongelui.

Een velomobiel is nog eens wat anders dan suf Facebooken op je smartphone. Een Strada is echt, is geel en een Strada is angstwekkend snel alweer voorbij. Dat angstwekkend zal er hoogstwaarschijnlijk voor zorgen dat de dames vrijwel standaard hysterische gilletjes slaken als Strada 94 voorbij snelt.

Zo ook vandaag: als ik het tweede damesgroepje met gepaste snelheid passeer hoor ik het weer "...IIIIIEEEEEHHH!!!". Deze keer klonk het extra mooi want het was nieuwe oogst: de eerste van de nieuwe schoolseizoen. Een paar kilometer verderop kan  ik nummer twee oogsten: een meisje dat net weer zwalkend opstapt en blijkbaar verrast is door het gele gevaar. Haar kleine broertje (?) staat iets verderop nog te wachten en roept me toe: "....die dingen zijn in Nederland verboden!".  Minzaam zwaaiend stuif ik hem voorbij. Ach dat kleine spul moet nog veel leren...

Op velomobielsafari over droge dijken

Afgelopen lang weekeinde fietste ik samen met Anja een rondje over de Noord-Hollandse Westfriese Omringdijk. Dat is een 126 kilometer lang waterbouwkundig monument waarvan het grootste deel overigens al heel lang geen enkele functie als dijk meer heeft. Deze 'droge' dijk dient nu vooral als uitkijkplatform over het wijdse Westfriese land en natuurlijk als route voor een rondje fietsen.

Het wijdse land van de Westfriese Omringdijk

 "Ik ben benieuwd...", zei Anja tegen mij, toen we in de trein van Dieren naar startpunt Hoorn zaten, "ik heb van jou altijd begrepen dat Noord-Holland de provincie met de meeste velomobielen is. Ik verwacht dit weekeinde er wel een stel in het wild te zien...".

"Ja, en het wordt nog beter",  antwoordde ik, "...als we van Enkhuizen over de Houtribdijk richting huis gaan fietsen, kom je in Flevoland, en dat is statistisch gezien, de provincie met de hoogste vm-dichtheid. Twee keer kans dus".

Geen Quest of Strada te bekennen dus noodgedwongen dan maar een zelfportret

Nou die velomobiel-safari leverde helemaal niks op. Zaterdag zag ik even in de verte wat geels glinsteren. Maar het was een gele auto! Niks Pé Koomen of Wim Schermer, of één van die andere illustere noordhollanders.

Ze zaten allemaal binnen! Want buiten was het dubbel-stormstrip-weer. Terwijl wij ons rondje draaiden via plaatsjes met namen als Opperdoes, Eenigenburg, Verlaat en Ursem, walsten zeer zware buien met mega windstoten over ons heen. Keer op keer moesten we beschutting zoeken als die er al was; doorfietsen was gekkenwerk. Geen wonder dat de stormstrip hier uitgevonden is.

Elk uur zo'n dikke bui en nergens om te schuilen

Twee dagen later ploeterden we, met stevige wind tegen, over de Houtribdijk. "Zat ik maar lekker in mijn Strada", dacht ik nog even, "dan zou die wind me niet deren". Lelystad kwam toch nog snel in zicht en zonder veel moeite vonden we de Knardijk. Alweer zo'n droge dijk die ooit Oost- en West-Flevoland scheidde. Ergens halverwege telden we wel 100 windmolens maar nog steeds nul velomobielen. Zelfs hier bleven ze verstopt en buiten beeld.

Snel de Veluwe op: bloeiende heide bij de Loenermark

 Kijk het enige wat je dan, enigszins teleurgesteld, nog rest is snel de Randmeren oversteken en de vertrouwde Veluwe opfietsen. Groot voordeel van die Veluwe: er staan heel veel bomen en die houden je fantastisch uit de wind. Maar fraaie wijdse uitzichten kun hier wel vergeten. Zo heeft elk voordeel z'n nadeel.

Blote blog door een te slimme telefoon

Fouten zijn menselijk en zolang ik maar geen grote fouten in het verkeer maak loop het allemaal wel los. Maar sommige foutjes zijn toch wel heel lastig.

Zo was ik eergisteren heel enthousiast bezig de wirwar aan foto's op mij smartphone op te ruimen. Ergens heb ik toen té enthousiast op Alles Selecteren gedrukt waarmee alle foto's op de telefoon in een groot zwart internetgat verdwenen. Ach, nou ja niet erg dacht ik, tot ik me realiseerde dat deze telefoon zo slim is dat ie denkt dat ik het serieus bedoelde.

Dus vrijwel direct synchroniseerde de fout zich naar het internet, inclusief het fotoalbum waar de foto's van dit weblog in staan. Of liever stonden want in no-time was alles weg.

Zwart gat waarin mijn foto's verdwenen (Bron Wikipedia)

Overal op Mooi Geel Is Niet Lelijk stonden nu zwarte gaten met uitroeptekens. 'Stonden' want inmiddels ben ik als een nijvere mier aan de slag geweest om foto's weer opnieuw te plaatsen. Want een weblog zonder foto's is toch maar een kale, blote bedoening.

Pas dus op voor te slimme telefoons!

Het schemerlampje in mijn rijdende huiskamer

Langzamer maar zeker, elke week zo'n 10-15 minuten, komt de zon wat later op. Dat betekent dat ik als vroeg-vertrekkende velomobielforens zeker op een bewolkte dag de lichtknopjes weer moet bedienen. Zien en vooral gezien worden is tenslotte essentieel.

En als ik dan over het fietspad zoef, terwijl de wereld om mij heen nog maar net de ogen open doet, is het eigenlijk vooral voor de gezelligheid dat ik de binnenverlichting inschakel.

Ik hoef niet zo nodig op mijn kilometerteller te kunnen kijken, zo langzamerhand weet ik wel hoe hard het gaat. En de lichtknopjes op het dashboard weet ik inmiddels ook blindelings te vinden.

Nee, het gaat mij om de gezelligheid, noem het maar knusheid, van dat kleine schemerlampje aan mijn linkerzijde. Terwijl het om mij heen nog donker is, ben ik in de Strada dan gewoon in mijn rijdende huiskamer onderweg naar het werk. Buiten mag het donker, koud en nat zijn, binnen is het warm en brandt een lichtje. Alleen de mogelijkheid om de schoenen uit te doen en de benen op de bank te leggen ontbreekt (nog).

Ik was er dan ook als de kippen bij toen mijn kleine schermerlampje contactgestoord bleek te zijn geworden. Op de operatietafel bleek een van beide draadjes los te hangen; gelukkig had ik ergens, onder een paar dikke lagen stof, nog een soldeerbout en wat soldeerspul liggen. Deze week kan ik weer sfeervol naar het werk.

Velox Incendia en mijn knieën

Bron: Wikipedia

Ik lees op XL-Network dat de fameuze velomobiel Velox Incendia door de nieuwe eigenaar alweer te koop wordt aangeboden. Pijnlijke knieën nopen hem tot deze pijnlijke stap. Dat moet inderdaad enorm balen zijn.

Ik las dit hele verhaal met extra belangstelling omdat ik in het halve jaar dat ik nu actief velomobielforens ( en ruim 3000 km heb gefietst) ook met enige regelmaat de knieën voelde. Maar gelukkig niet zo erg dat Strada 94 te koop moest worden aangeboden.

Omdat het toch een steeds terugkerend fenomeen was ben ik tegen mijn zin heel recent toch gaan experimenteren met de positie van de trapas. Tegen mijn zin, want sleutelen aan fietsen is niks voor mij. Als het moet weet ik imbusleutel en schroevendaaier net vaardig genoeg te hanteren, maar enige lol beleef ik er niet aan.

Uiteindelijk heb ik die trapas (na diverse proefritjes) maar een paar millimeter naar voren geschoven. Én voor nog meer voetenvrijheid de al zeer losjes ingestelde veren in de SPD-pedalen nog verder los gedraaid.

Alhoewel het dus een zaak van millimeters was heeft het wel geholpen. Ondanks flink doortrappen voelen de knieën na een dag forensen ( à 53 km) beslist beter aan. De losse SPD pedalen hebben daar mogelijk ook een aandeel aan.

Fietsen is vooruitzien

Veilig en vlot van huis naar werk en vice versa fietsen kan alleen door vooruit te zien.  Als ik langs het Apeldoorns Kanaal zoef, houd ik de drukke Kanaalweg aan de andere zijde van het water nauwlettend in de gaten. Auto's die daar afslaan kruisen mijn (fiets)pad en daarop probeer ik te anticiperen.

Het gedrag van fietsers die voor mij rijden onderwerp ik aan een scherpe analyse. Vertonen ze tekenen van zwalken, zitten de handjes aan het stuur, gaan ze mogelijk onaangekondigd afslaan? Ik wil het weten, zelfs voor dat zij het zélf weten. Fietsen is vooruitzien!

Alhoewel mijn helderziende blik zich dus meestal maar over een tijdsvenster van seconden uitstrekt heb ik afgelopen week vele maanden vooruit gekeken. Nee, ik ben niet ineens paranormaal begaafd, met zulke voorspellende gaven dat ik nu al weet wie mijn pad ergens in december of januari gaat kruisen.

Maar wat wel in mijn glazen bol verschijnt is de Nederlandse winter, die ooit moet gaan beginnen; en dat  terwijl  deze Nederlandse zomer nog maar steeds niet op gang lijkt te willen komen. Of is ie al weer voorbij?

In elk geval wil ik ook in hartje winter blijven velomobielforensen, ongeacht sneeuw en ijs. Daarom bracht de postbode een setje Schwalbe Marathon Winter banden. Nu zijn ze nog ruim op voorraad, en als komende winter de sneeuw een halve meter hoog ligt en het fietspad in een ijsbaan verandert is, ben ik er klaar voor. Fietsen is vooruitzien. Als dat nodig is zelfs een half jaar!

De belofte van een mooie dag...

6.00 uur: de eerste drie kilometers woon werk verkeer zitten erop...