Het Wonder van Dieren

Eén ding kan ik aanraden: een keer met je velomobiel omslaan is erg goed voor de bezoekcijfers aan je weblog. Nog niet eerder steeg een bericht zo snel in de top 10 van meest populaire berichten; nog niet eerder kreeg ik zoveel reacties.

Maar ik zat nog wel steeds met die krassen op de zijkant van de Strada. Gelukkig was daar dorpsgenoot L@r3nz die aanbood zijn poets- en polijstvaardigheden geheel belangeloos ter beschikking te stellen.

Om Lorenz het poetsen makkelijk te maken had ik zaterdagochtend de fiets al even goed schoongemaakt met water en zeep. En zie, het eerste wonder voltrok zich al: nu het vuil eraf was zagen die krassen er een stuk minder intimiderend uit.

Iets later en een kleine kilometer verderop voltrok zich het echte wonder van Dieren. Met een lik Commandant 4 en een zachte doek verdwenen veel krassen als sneeuw voor de zon.

links: direct ná de crash - midden: schoongemaakt met water en zeep - rechts: behandeld met Commandant 4

Er bleef nog tijd genoeg over om een rondje in elkaars fietsen te draaien.  Lorenz nog hartelijk bedankt!

Lees ook Mooi rood/geel/groen is niet lelijk...

Help, er staat een Quest in mijn garage!

Sinds enige tijd heb ik een 'concurrent' op mijn woonwerkroute langs het Apeldoorns kanaal. De eigenaar van de witte Quest met nummer 211 fietst sinds enige tijd ook naar Apeldoorn maar we hadden elkaar, tot gisteren, nog nooit in "real life" ontmoet.

Deze week ontving ik een e-mail of ik wilde assisteren bij een urgente reparatie van Q211. Het remvermogen bleek door versleten kabels  nog maar zeer beperkt; en da's niet alleen lastig maar ook gevaarlijk.

Omdat de thuishaven van Q211 iets verder zuidelijk in Velp is hadden we afgesproken dit in de garage van Chateau Mooi Geel af te handelen. Tot zover liep alles op rolletjes.

Het was nog een heel gepruts de Jagwire-kabels (die er behoorlijk gehavend uitzagen) te vervangen. Handig die dichte wielkasten in zo'n Quest, je kunt overal zo goed bij ;-) En dan is het inderdaad prettig als je vier handen aan de fiets kunt hebben.

Helaas uiteindelijk bleek er niet voldoende kabel te zijn om ook de linkerrem weer tip top in orde te maken en was het al behoorlijk laat geworden. "Of Q211 hier een nachtje naast Strada 94 in de garage kon blijven staan?". Geen enkel probleem: het complete servicepakket van Velomobielservice Veluwe te Dieren voorziet ook hier in. 

Strada 94  en Quest 211

Strada en Quest

Dus staat er nu naast de Strada een witte Quest  in mijn garage. 'T was even passen en meten en er was dan ook wat gemor van de andere zes fietsen die hier ook overnachten. "Och, 't is maar voor even...", zei  ik, "zondag wordt dat lange witte ding opgehaald en waarschijnlijk naar de intensive care in Dronten overgebracht".

Naschrift
Deze fiets wisselde veel later na een aanrijding van eigenaar

Als in een vertraagde film...

Als in een vertraagde film zag ik mijn linker voorwiel langzaam hoog boven mij uitrijzen. Hé, dacht ik, het lijkt er op dat ik voor het eerst in mijn velomobielcarrière om ga slaan. Eén keer eerder lukte me het al bijna, maar nu begon het er toch echt op te lijken.

Het linkervoorwiel bleef gestaag doorstijgen en ja hoor, met een zachte plof en bescheiden schurende geluiden, lag ik ineens op mijn rechterzijde. Ik was eigenlijk helemaal niet geschrokken, zo in "slow motion" ging het allemaal. Een achteropkomende fietser liep al naar me toe en greep me onder de armen om me uit mijn karretje trekken. "Ik heb niks hoor...", zei ik, "ik kom er zelf wel uit. Dank voor je hulp."

Behalve een schaafwondje aan mijn  hand en een beurse plek op mijn rechterbeen had ik ook inderdaad niks. Mijn snelheid op het moment suprême was gering. Ook de fiets stond zo weer overeind, en ik kon weer verder fietsen. Alles werkte nog.

Mooi is het niet...

Mooie korte schuiver, zo te zien.

Bij het oprijden van het fietspad ging het dus mis... (overigens staat er  in de huidige situatie wel een paaltje bij)

Tja, ik had 'm dus even niet gezien. Die verhoogde middengeleider die de oprit naar het fietspad versperd. Ik werd afgeleid door een zwalkende dame die maar links bleef rijden terwijl ik haar juist voorbij wilde. In combinatie met de alomtegenwoordige duisternis kreeg ik te veel indrukken, en toen ging het mis.

Jammer van die schaafplekken op de fiets, maar verder was het een leerzame ervaring, een omslagpunt in mijn fietsloopbaan. Ik ben nu een échte velomobielrijder, want ik ben een keer omgeslagen!

Vraag aan de lezers
Kun je die krassen nog een beetje wegpoetsen? En zo ja, waarmee doe je dat?

Het bananenvliegje vindt geel ook mooi

Als vanouds begint morgenvroeg de eerste werkdag na de vakantie met de allereerste woon-werkrit na de vakantie.

Om de fiets te voorzien van verse bandenlucht had ik 'm even de tuin in gereden. Kom ik vijf minuten later terug, is het hele motorkap veranderd in een dierentuin.  Weliswaar een kleine dierentuin, maar toch.

Het moet die opvallende mooie gele kleur geweest zijn die al dat kleine spul met werkelijk tientallen tegelijk naar de achtertuin van Chateau Mooi Geel heeft doen trekken. Een opvallend kleurtje zeg ik altijd, ook als je zo klein bent.

Geen idee wat het zijn; misschien wel bananenvliegjes?

Tóch ligfietsen in Bolivia

Het grote fietsavontuur in Bolivia zit er sinds gisteren op. Daarover in een volgend bericht meer.

Maar eerst moet mij wat van het hart. Schreef ik in een vorig bericht nog dat velomobielen, en waarschijnlijk ligfietsen, op de wegen van de Zuid-Amerikaanse altiplano wel eens problematisch zou kunnen zijn, nu net terug van vijf weken fietsvakantie, moet ik deze mening deels herzien.

Ligfietser in zicht!
Terwijl wij ons, over een overigens bij wijze van uitzondering uitstekende brede en verharde weg, naar de voet van de 6000 meter hoge vulkaan de Sajama spoedden, zagen we aan de andere zijde van de weg een vreemd voertuig. Het bleek een ligfiets, zelfs een trike, en de eigenaar ervan was een Fransman die kort daarvoor de Chileens-Boliviaanse grens was overgestoken.

Pierre Virlogeux bleek onderweg van Canada naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika en was met zijn zeer zwaar beladen trike mét aanhanger even gestopt om een gebroken spaak te bekijken.

We wisselden fietservaringen uit en Pierre vertelde ons dat hij die gebroken spaak waarschijnlijk had opgelopen op 15 kilometer onverharde weg in Chili. Hij probeerde, zo vertelde hij,  zoveel mogelijk op het asfalt te blijven. Ik had al gezien dat hij erg weinig grondspeling had, zijn achterderailleur hing maar een miniem stukje boven het asfalt. 

Pierre vertelde ook dat hij nogal eens in het donker doorreed om ergens onderdak te vinden. de grote hoeveelheid lampen en lampjes (een stuk of acht, zie foto) op zijn fiets was me al opgevallen. Zelf probeer ik fietsen in het verre buitenland na zonsondergang te vermijden: het risico op deze bewuste weg met veel internationaal en zwaar vrachtverkeer zou mij veel te groot zijn! 

Bolivia: weg nummer 4, de besneeuwde toppen rechts liggen al in Chili

Even ervaringen uitwisselen op ongeveer 4200 m boven zeeniveau

Thuisgekomen las ik op zijn website dat hij de afslag naar de vulkaan Sajama niet genomen had omdat hij niet wist of de weg steil of vlak zou zijn. Nou beste Pierre, die weg was vlak want wij sloegen kort na onze ontmoeting daar af. Maar het was toch een wijze beslissing om met je ligfiets op de nationale weg nr. 4 door te blijven rijden. 

De hoeveelheid mul zand en wasbord op die zijweg werd ons fataal. In combinatie met een sterk aanwakkerende wind en snel dalende temperaturen besloten wij om te draaien en drie kilometer verderop een taxi te charteren voor vervoer naar het gelijknamige dorpje aan de voet van de vulkaan. Daar zou nl. een hotel met heuse warme douches zijn, en daar hadden we  na een week wildkamperen wel wat voor over!

Met zijn trike + aanhanger was deze weg voor Pierre een 100% mission impossible geworden. Maar ze zijn er dus wel: ligfietsers op de Zuid-Amerikaanse hoogvlaktes.

• Volg Pierre via zijn website Grand Pedaleur Libre