Een wit laagje glinstert op de klinkers...

Voor het eerst in mijn prille velomobielcarrière vertrek ik bij temperaturen onder nul. Kleding blijft ongewijzigd (ik fiets al wel met een lange broek) maar het schermpje XL gaat erop en voor het eerst een paar dunne handschoentjes aan. Maar het deksel blijft nog achter het stoeltje zitten. Als hard core cabriorijder ben ik winterklaar!

Ja en eigenlijk is dit dus nog warm genoeg, juist omdat ik prinsheerlijk uit de wind zit, achter mijn maxischermpje. Mijn zelfgemaakte deflectortje moet wel heel hard werken om zijn ontwasemende taak naar behoren uit te voeren.

Daar nog wat aan gefinetuned worden en vlak voor ik de bebouwde kom van wereldstad Apeldoorn binnenrijd vervang ik de XL versie voor het standaard mini-vizier. In de bebouwde kom werkt mijn deflectortje minder want daar ligt de snelheid lager, stop ik vaker en is de reflectie van de vele lantaarnpalen in het grote scherm ook hinderlijk.

Winter in Dieren: zo zag het er natuurlijk vanochtend niet uit, maar het komt eraan!

Ergens voorbij het centrum glinstert een wit laagje op de klinkers mij tegemoet. Mijn eerste gladheid, vermoed ik, ik hou de benen maar even stil en laat Strada 94 voorzichtig door de bocht rollen.  Zijn binnenkort de winterbanden soms nodig? De toekomst zal het leren.

Van 5 naar 4 geeft plezier...

Wim Schermer meldde het recent op zijn weblog bij de bandentest: de Marathon Plus band is niet meer zo traag als vaak gedacht én het snelheidsverschil tussen 5 bar (maximale spanning) en 4 bar is niet erg groot. Ik besloot dat deze week eens in de praktijk van het velomobielforensen te testen.

Wim Schermer: "Per saldo is de beste druk rond 4 bar. Dan is er nog een behoorlijk comfort. En vast staat dat het beter is dat de banden onregelmatigheden in het wegdek opvangen dan dat dit met te harde banden door de vering wordt geabsorbeerd. De daardoor ontstane trillingen in de carrosserie kosten meer energie."

Lucht eruit bij alle drie de banden, en dan bijpompen tot precies 4 bar. De banden voelen al wel wat flexibeler aan maar door die stugge anti-leklaag is er zo met de hand weinig van te zeggen.

Er mag maximaal 5 bar in, nog meer leek me altijd al te veel...

Er zijn zeker twee stukken waar ik een verschil zou moeten voelen: het onregelmatige schuurpapierasfalt in Dieren Noord en een straatje met klopboorklinkers in Apeldoorn. In beide gevallen heb ik daar nu last van een resonerende fiets. Mijn gele bakje trilt dat het een lieve lust is en aangenaam is dat niet, al was het alleen maar voor de oren. Dat moet voldoende zijn voor de ultieme "van 5 naar 4" test.

De Test
Bij het wegrijden voelt het gelijk al heel anders aan. Ik heb toch geen lekke band? Afgezien van het feit dat dat onmogelijk is met deze banden voelt het wel zo aan. Waar is het bekende sonore geroffel van mijn Strada op het schuurpapierasfalt? Is hier meer aan de hand?

Elk kreukje en deukje in het asfalt verdwijnt geruisloos. En echt de banden staan toch nog hard genoeg om flinke hobbels en ribbels duidelijk te voelen. Ik heb af en toe het gevoel in de bochten wat te zwabberen maar dat kan ook alleen maar een idee zijn. De bekende klopboorklinkers in Apeldoorn glijden bijna geluidloos onder de Strada weg. Comfort, comfort, comfort!

En de snelheid dan? Moeilijk te zeggen, ik had af en toen het idee dat ik iets harder moest trappen maar ook dat kan slechts perceptie zijn. Doen of niet doen dus?  Ik zeg doen: wil je de uitstekende lekbescherming van  Marathon Plus combineren met voldoende comfort: kies dan voor een bar of vier. Gewoon een dagje proberen, bevalt het niet dan pomp je die extra bar er zo weer bij, de lucht is gratis.

Met dank aan Wim Schermer voor deze comfortabele tip.

't Komt niet vaak voor

Ik heb een jubileum: niet de 10.000 kilometer (dat duurt nog tot ver in 2013) maar wel het honderdste bericht op dit weblog. En waar kan dat dan beter over gaan dan over hét favoriete onderwerp van elke velomobielrijder: banden! Alweer lek of onplatbaar, binnen of buiten, smal of breed en natuurlijk snel of langzaam.

Alhoewel ik mijn velomobielende collega's ( Quest 324 en 139) regelmatig noem op dit weblog komt het maar zelden voor dat wij alle drie met onze velomobiel op het kantoor aanwezig zijn. Door een combinatie van Het Nieuwe Werken, deeltijd, ouderschapsverlof, externe vergaderingen en zo nog honderd andere redenen, staan er meestal niet meer één of twee velomobielen in de fietsenstalling.

Het is vol in de velomobielstalling: S94 klaarmaken voor vertrek...

Maar laatst was het toch weer eens raak. Toen ik naar buiten liep zag ik ze alle drie staan. Mooi he? Mijn twee collega's stonden ook op het punt te vertrekken. Maar dát liet nog even op zich wachten want de rechtervoorband van Q324 was (alweer) lek. Als Marathon Plus fan ken ik dat ongemak eigenlijk niet meer, maar bij F-Lites schijnt het héél af en toe voor te komen ;-)

Een mooie gelegenheid om bij te praten over de laatste vm-nieuwtjes. Zoals het natuurlijk feit dat Marathon Plus banden volgens de laatste tests van Wim Schermer nu ook bloedjesnel zijn. Maar ja, F-lites zijn natuurlijk nog steeds een ietsepietsie sneller. Ja, we raken er maar niet over uitgesproken...

Foto met dank aan Q139.

Velomobiel.nl krijgt complimenten bij autoschadebedrijf

Zo op het eerste gezicht een vreemde combinatie: autoschade en de velomobiel. Toch kwamen die beide afgelopen week heel mooi bij en tot elkaar ergens in Apeldoorn Zuid.

Voor een fotoreportage voor het personeelsblad werd ik donderdag naar een industrieterrein aan de rand van Apeldoorn gedirigeerd. Bij een autoschadebedrijf werden namelijk alle bedrijfsauto's overgespoten met een glanzende nieuwe witte laklaag. Die laklaag is nodig omdat  per 1 januari a.s. een officiële nieuwe organisatie ontstaat. Daarbij hoort dan ook een nieuwe logo met  nieuwe kleuren.

Mooi wit is niet lelijk, maar niet zo mooi als geel

"Ik zag je al aankomen", zei de man van de administratie, "...dat kun je niet missen met zo'n ding". Een kwartiertje later en een serie foto's rijker was ik weer terug bij mijn fiets. Een van de mannen van de spuiterij was ook meegelopen en streek goedkeurend over de mooie gele lak van Strada 94. "Heel mooi gedaan, die lak", zei hij, "dat zie je bij kunststofdelen op auto's niet vaak, dat het zo mooi en glad is afgewerkt.". Een compliment voor het werk van Velomobiel.nl!

De autospuiter bleek overigens een ligfiets-geïnteresseerde. Ooit had hij er er een willen kopen maar dat mocht niet van z'n vader. Het was té gevaarlijk. Beide heren vonden het erg interessant zo'n banaan nu eens van dichtbij te kunnen bekijken. En de prijs viel ze ook al mee, al helemaal als je daarnaast geen auto meer nodig had. Kortom, ik kon met een tevreden gevoel weer terug naar kantoor.

Naschrift
Ik heb Velomobiel.nl ook van deze complimenten op de hoogte gesteld. Per kerende post kreeg ik deze aanvullende informatie van Ymte: "De fietsen worden in een negatieve mal gemaakt, daar wordt eerst de laklaag in gespoten en daarop de vezelmatten gelegd en doordrenkt met hars. Omdat de lak anders dan bij gewoon spuiten als het ware aangedrukt wordt tussen de mal en de fiets is hij veel gladder dan bij gewoon spuiten (tenminste zo glad als de mal is)". Interessant om te weten voor iedereen die dit nog niet wist ;-)

Raise shields!

Mijn XL schermpje is een succes maar het werd mij duidelijk dat, om altijd helder zicht te hebben, ik een deflector zou moeten inbouwen.

Bij het begrip deflector komt bij mij dan al snel de serie Star Trek voor de geest. Als captain James T. Kirk van de USS Enterprise het heelal was ingetrokken met mijn schempje XL had ie zeker last gehad van beslagen ramen. Het bekende commando "Raise shields!" was dan zo gegeven. Waarbij de eerlijkheid mij gebied te melden dat zijn deflector shield  vooral goed was in het afweren van vijandelijke laserwapenaanvallen.



Het was duidelijk dat ik, als commandant aan het roer van mijn gele scheepje, ook iets moest doen. Met wat fantasie, huisvlijt en een stukje Lexan kon ik het "Raise shield..." commando uiteindelijk toch geven.

Men knippe twee ventilatiesleuven onderaan het schermpje zodat koude lucht naar binnen kan stromen...

...en bevestige aan de binnenkant een gebogen stripje Lexan dat die koude lucht naar boven afbuigt. Dit kan natuurlijk mooier maar het werkt prima.

En zie daar, het wonder voltrok zich in seconden voor mijn ogen. Een eerst nog volledig bewasemd scherm werd in luttele seconden weer helemaal transparant (zo lang als ik bleef rijden tenminste). Zonder ook nog maar één keer te beslaan gleed USS Strada 94 door het fietsuniversum van Dieren naar Apeldoorn en weerom. To boldly go where no bike has gone before!

Velomobiel: voorbeeld van duurzame mobiliteit

Afgelopen week had ik enkele minuten enkele minuten een andere rol dan normaal op mijn werk. Mijn werkgever was genomineerd voor de HNW Award 2012, een prijs voor een innovatieve invoering van het zgn. Nieuwe Werken. Niet alleen flexplekken en moderne ict spullen hoorden daarbij, maar ook duurzaam mobiliteitsmanagement. Ter voorbereiding werd bij de drie genomineerde organisaties een kort filmpje gemaakt. Blijkbaar heb ik samen met mijn twee Quest rijdende collega's een zodanig duurzaam mobiele indruk gemaakt, om bij dit begrip onmiddellijk de associatie "velomobiel" op te roepen.

"Of ik vijf minuten had, om even een rondje om de fietsenstalling te maken?". De cameraman stond al klaar. Voor de promotie van de velomobiel maak ik desgewenst zelfs nog wel grotere rondjes! De twee Questen waren helaas die dag niet aanwezig, ik stond er alleen voor.

Video still met duurzaam mobiele medewerker...

Je kunt de fragmenten waarin Strada 94 de sterren van de hemel fietst bekijken op YouTube.

• Start fragment 1: duurzaam mobiele medewerker arriveert op het werk 
• Start fragment 2: ook aan voldoende voorzieningen voor fietsers is gedacht

Uiteindelijk werd het project 'Ons Nieuwe Werken' beloond met een derde prijs. Ondanks al die duurzame mobiliteit.

De ketting die niet de zwakste schakel was

De tijd vliegt: inmiddels zit mijn (fiets)vakantie er er al weer 4 weken op. Honderden kilometers heb ik weggetrapt, en ook een flink aantal gelopen. Over de stof- en keienwegen van de Boliviaanse altiplano op de letterlijk adembenemende hoogte van vier kilometer boven zeeniveau. Het was af en toe echt ploeteren maar we zijn tevreden en vele ervaringen (inclusief het ontmoeten van een ligfietser) rijker weer teruggekeerd.

Je ziet het niet maar de weg was nauwelijks begaanbaar door wasbord en keien...

Overstekende lama's op een verrassend goede weg!

Deze vakantie was ook de vakantie van "...hoe een klein stukje metaal grote gevolgen kan hebben".  We waren nog maar net een een paar dagen onderweg toen ergens ten zuiden van hoofdstad La Paz Anja's ketting spontaan brak. Nog nooit meegemaakt in 25 jaar fietsvakanties. Geen probleem, met een kettingpons verwijder je de kapotte schakels en maak je de iets kortere ketting weer vast. Een kwartier later reden we al weer verder. Tot vijf kilometer verderop mijn ketting ineens los op straat lag. Je bent verrast door zo'n zelfde euvel maar met dat kettingponsje bij de hand kom je er wel. Dacht je, want het stalen pinnetje dat de verbindingspennetjes uit de schakels moest drukken brak spontaan af! Een stukje staal van een paar millimeter zorgde ervoor dat we een flink probleem hadden.

Afgebroken kettingponsonderdeel: de ketting bleek nu eens niet de zwakste schakel

Gelukkig was het stoffige mijnstadje Coro Coro vlakbij. Er was zelfs een winkeltje waar ze onder het stof een nieuwe fietsketting ontdekten. Maar die was helaas veel te breed. De enige oplossing was de volgende dag per bus de lange reis naar de hoofdstad te maken. Er zijn daar tientallen fietsenwinkels maar de speurtocht naar een geschikte ketting duurde toch nog een hele middag. Pas in een van de allerlaatste winkels die we bezochten stond een glazen kast met glimmende Shimano onderdelen. Inclusief een echte Shimano ketting voor ruim 25 euro's. Gered! En een nieuwe kettingpons konden we ook mee terugnemen.

We prezen ons die dag gelukkig dat we op slechts enkele uren bussen van La Paz zaten. Een week of twee later en we hadden onze hele fietstocht moet afbreken en de route volledig moeten omgooien. Net zoals pech, zit ook geluk in een klein hoekje.

Mocht ooit eens ergens in de toekomst de ketting van Strada 94 het onderweg begeven dan heb ik natuurlijk ook een probleem. Maar in elk geval hoef ik niet met de bus naar Amsterdam om daar na een lange speurtocht de benodigde onderdelen bij elkaar te sprokkelen. Da's dan ook weer een verschil met Bolivia..

Voor wie geïnteresseerd is in al die andere (zichtbare) verschillen: op www.cyclingaroundtheworld.nl/bolivia is een uitgebreide fotoreportage te zien.

Ik heb sinds kort maat XL

De kans op nachtvorst de komende week is aanzienlijk, volgens de dames en heren weervoorspellers. Niet zo vreemd natuurlijk, want we zijn inmiddels lekker op weg in de maand november. Daarna krijg je december en januari en februari, allemaal maanden die erg koud kunnen zijn.

Vandaar dat ik al geruime tijd geleden het idee had mijn geliefde Wim Schermer-schermpje te modificeren. Het plan was het schermpje wat hoger te maken zodat ik niet half maar helemaal heerlijk uit die ijzige winterwind naar huis en werk kon fietsen.

Ik begon met een verhoogd kartonnen model gebaseerd op het bestaande schermpje.  Dat plakte ik met plakband op de fiets om zo via de beproefde trial and error methode het ideale winterschermpje te ontwikkelen. Eerst moest er wat bij toen bleek dat toch te veel en moest er wat af. Het uiteindelijke resultaat was ongeveer twee  keer zo hoog als mijn huidige schermpje. Maar zou het werken, want met een slap kartonnen ( en ondoorzichtig ;-) schermpje kun je niet gaan fietsen.

Het uitknippen in Lexan was een fluitje van een cent, zelfklevend klittenband erop en passen maar. Het zag er goed uit maar zou het ook werken?

Een korte proefrit in de buurt was veelbelovend. Het zicht op de spiegels was nog voldoende, het XL schermpje trilde niet en het Lexan bood een helder zicht, zij het dat dat mooie geel van de fiets wel voor wat reflecties aan de binnenkant zorgde.

Schermpje XL uit alle hoeken...

Afgelopen woensdag volgde de echte test in het woon werk verkeer. Ook bij hogere snelheden en duisternis voldeed het schermpje. Prinsheerlijk zoefde ik geheel uit de wind naar Apeldoorn. Halverwege begon het echter flink te regenen. Toen bleek de combi van regen, duisternis en schermpje XL een hele slechte. Ik zag geen donder meer, zeker toen ik merkte dat door al die opstijgende warme lucht uit mijn gele bakje, de binnenkant snel besloeg.

Terug, deels nog in het daglicht en zonder regen, bood schermpje XL vooral comfort. Ontwerp geslaagd, maar niet meer in het donker in de regen mee fietsen dus. Met droog en echt koud winterweer zet ik het er weer op. Tegen het beslaan van de binnenkant ga ik wellicht nog experimenteren met ventilatieopeningen die koude lucht langs de binnenkant moet gaan leiden.
 
Naschrift
Later realiseerde ik me dat ik zo'n aangepast schermpje al eens ergens gezien had. En ja hoor, Strada-rijder Simply Red was me voor. Zijn er nog andere ervaringen met XL schermpjes?

Deksels slim idee

Er zit heel wat ruimte in zo'n Strada en omdat die hele binnenkant in diepzwart is uitgevoerd hebben zaken die niet stevig vast zitten de neiging op reis te gaan en soms in het niets te verdwijnen. Achter in de staart schijnt een heus zwart gat te zitten.

Gelukkig heeft bijna alles inmiddels wel een vaste plek in de fiets: de velomobieltas met fiets-EHBO-set aan mijn linkerzijde, links achterin de rugzak met lunch en eventueel kleding en tegenwoordig rechts achterin een solide regenjack om mij tegen de winterse elementen te beschermen in die gevallen dat ik ongewild onderweg de fiets uit moet. En achter de stoel geschoven het grote schuimdeksel.

Ergens daartussen zwierf dan het kleine schuimdekseltje. Tot dat Quest 211 een keer ongewild in mijn garage overnachtte. Ik zag dat dat kleine dekseltje ingenieus tegen de achterkant van de stoel bevestigd was. Dat kon ik ook!

En waar doe je dat dan mee? Met hét wondermiddel voor het bevestigen van spullen in een velomobiel: zelfklevend zwart klittenband. Een deksels slim idee voor iedereen die wel eens worstelt met zwervende dekseltjes...

"Nederlanders zijn gek op fietsen..."

Althans dat is de veronderstelling van de in Nederland woonachtige Amerikaanse fotografe Shirley Agudo. Een paar jaar geleden stelde zij een ode aan die Nederlandse fietsgekte samen. Het boekje verscheen onder de titel Bicycle Mania met honderden foto's van fietsende Nederlanders.

Ik kreeg het boekje ooit eens toegezonden en na lezing verdween het in de boekenkast waar het jarenlang ingeklemd stond tussen de Grote Wereldatlas en de reisverhalen van Frank van Rijn. Tot ik het deze week weer een doorbladerde met de nieuwsgierige gedachte of er misschien wel een ligfiets in voor zou kunnen komen.

En welk een verrassing: als ik pagina 44 open sla zoeft een snelle gele Quest voorbij. Elke andere variëteit van de ligfiets ontbreekt, maar de velomobiel schittert prominent op twee  pagina's. Mooi toch; mijn enige punt van kritiek is dat het geen gele Strada is ;-).

Gele Quest in het boek "Bicycle Mania"

De vraag die bij mij opkomt is: "Wie weet welke Quest met welke velonaut aan het stuur, op deze foto te zien is?". De locatie lijkt me (zonder al te veel twijfel) de omgeving van Dronten, gezien de grote hoeveelheid windmolens en de uitgestrekte akkers.

Het boekje is overigens nog steeds te koop, wellicht een leuk idee voor de komende Sinterklaas- en Kerstperiode.

Zie voor alle details http://www.bicycle-mania.nl/


Naschrift: In maart 2014 verscheen een nieuwe boek van Shirley Agudo. In deze uitgave was de velomobiel nog beter vertegenwoordigd.