De achterband van mij voorganger (OBT2012)

Vanochtend rolde ik wat stram en stijf uit bed na een, met 199 oliebollenkilometers op de teller, welverdiende nachtrust. De laatste van de in totaal 5554 kilometers van 2012 zitten er op. Nu kon ik al die indrukken van 29 december op mijn gemak gaan verwerken.

Geen zin om te lezen? Bekijk de volledige fotoserie van de OBT 2012

Die OBT begon voor mij al om kwart over zeven voor de deur van dorpsgenoot Lorenz met wie ik tot Deventer zou rijden. Daar zouden nog 3 Questrijders aanhaken voor de lange reis naar het noorden. Na Deventer ging het, in een ook voor mij een prima tempo ( 30-35 km p/u), naar het noorden. Strada 94 bleek zich kranig te weren in al dat Questgeweld. De straffe zuidenwind hielp ons een handje en vlak voor tienen draaiden we het grote velomobielparkeerterrein al op.

Het werd mij daar al snel geel voor de ogen. Veel velomobielen, en ja inderdaad, de meesten zijn dus mooi geel. Vandáár ook al die fraai gespoten en met bijzondere stickers beplakte fietsen. Anders vind je dus bij de OBT je eigen fiets dus nooit terug!

Het werd mij al snel geel voor de ogen....

Ik had me opgegeven voor groep 2; die zich met een kruissnelheid van maar liefst 27 km per uur zou gaan voortbewegen. Dat kon ik wel bijbenen als beginnend velonaut; dacht ik toen ik me als nummer 84 inschreef. Nou dat klopte dus wel.

Een Oliebollentocht had ik nog nooit eerder gereden maar het blijkt dus vooral veel stoppen en optrekken te zijn. Én, niet onbelangrijk, goed de achterband van je voorganger in de gaten houden. Voor je het weet zit er een achterlicht in je neus.

Appelgebakstop...

Het was een bijzonder genoeglijke rit langs een fraaie route, die niet in de laatste plaats door de perfecte organisatie (zeker ook door de verkeersregelaars!) een succes was. Complimenten daarvoor! En het was erg leuk om andere velonauten nu eens 'in real life' te ontmoeten. Met al 135 kilometers in de benen smaakte de snert en de oliebollen uitstekend. Maar toen moest de échte uitdaging nog beginnen.

Langs het hoge water naar het zuiden....

In min of meer dezelfde samenstelling keerden we huiswaarts, dit keer over de dijken, langs het hoge water aan de westelijke kant van de IJssel. Inmiddels viel het duister snel in en wakkerde de koude zuidenwind snel aan. In Wijhe en andere dorpen aan de andere kant van de rivier ging af en toe al fraai siervuurwerk de lucht in.

Het was een mooie route maar ik was toch blij dat Deventer in zicht kwam; naar Dieren was het nog ruim 25 kilometer. De vermoeidheid begon zijn tol te eisen. Om 20.00 uur draaide ik de oprit op. De garagedeur stond al open en er zat een heerlijke maaltijd in de oven.


Volgend jaar wil ik dus wel mijn 2e Oliebollentocht fietsen. Dan graag iets dichterbij ;-) want zo'n 200 kilometer op één dag is toch wel mijn maximum. Zutphen zou bijvoorbeeld een perfect vertrekpunt kunnen zijn. Centraal in het land met sublieme routemogelijkheden naar de mooie Veluwe en het fraaie rivierenlandschap van de IJssel.

The day after: de restanten van een geslaagde Oliebollentocht 2012

Bekijk de volledige fotoserie van de OBT 2012

Oliebollentocht 2012: Live

De voorbereidingen zitten er op. Ik doe voor de eerste keer mee met de fameuze Oliebollentocht.

Beeldverslag
Gedurende de dag maak ik foto's die direct worden verzonden naar mijn fotoverzameling op de fotowebsite Flickr. Door deze pagina regelmatig te verversen kun je dus een stukje meefietsen, ook al ben je er (dit jaar) zelf niet bij.

Het fotoverslag begint bij de voorbereidingen en de reis van Dieren naar Zwolle. De eerste foto's zijn de 29ste te verwachten vanaf ongeveer 7:00 uur 's ochtends.

De uitgebreidere fotoserie kan nu direct op Flickr bekeken worden. Zie ook het bericht over de OBT2012

OBT2012: de voorbereidingen

Op 29 december fiets ik voor de eerste keer de fameuze Oliebollentocht. Vorig jaar was dat theoretisch ook al mogelijk geweest ( ik heb mijn fiets immers op 12 december 2011 in Dronten opgehaald). Met niet meer dan twee weken oefenkilometers in de benen, en gezien de aanzienlijke afstand naar Noord Holland heb ik er toen van af gezien. Zwolle ligt echter 'maar'  65 km van Dieren en met een jaar velomobielervaring én ruim  5300 km in de benen heb ik nu geen excuus meer. Ik wil het gewoon een keer meemaken!

De route ernaartoe
Op het moment dat ik besloten had naar Zwolle te fietsen (wel of niet met de auto gaan is geen dilemma als je er geen hebt) begon ik mogelijke routes te verkennen. De basis was de makkelijk doorfietsen route van de Fietsersbond. Een prima route maar als velonaut voelde ik toch de natuurlijke behoefte deze hier en daar te verbeteren. Allerlei geslinger in de landerijen tussen Dieren en Deventer streek ik glad door 'gewoon' langs de hoofdwegen te rijden. Iets verder maar wel met de mogelijkheid lekker (recht)door te rijden.

In eerste instantie wilde ik via het veer bij Olst de IJssel oversteken, het hoge water van de laatste dagen gooide echter roet in het eten. Bijna alle veren zijn nu gestremd en zullen dat waarschijnlijk tot in het nieuwe jaar blijven. Gelukkig vaart het veer bij Genemuiden wel, alhoewel dat vorig jaar vanwege ijsgang een tijd uit de vaart was!

Die reis ernaartoe wordt dan gelijk al een voorproefje voor de OBT. Want niet als solovelonaut, maar al vanaf Dieren samen met Lorenz, en vanaf Deventer met Arjen, Nico en Pieter Jan, fiets ik naar Zwolle. Ben benieuwd hoe de Strada zich houdt in al dat Quest-geweld ;-).

De fiets
Strada 94 lag pas nog op de operatietafel bij Velomobiel.nl. Alles bleek nog te draaien en te werken. Ze gaven me nog wel een wijze levensles mee voor de OBT. "Hou voldoende afstand tot je voorganger!".  Zij kunnen het weten want ze krijgen daarna natuurlijk al die verkreukelde voorkanten binnen.

Bandencheck de dag voor vertrek

Verder was het een kwestie van banden oppompen, accu's en batterijen opladen. Voor het eerst in maanden de Risse schokdemperdruk gecontroleerd: ook nog prima in orde.

Klaar voor vertrek!
Alles is ingepakt, aangevuld, opgeladen, opgepompt, schoongemaakt en gecontroleerd. Morgenochtend vertrekken we  om 7:15 uur uit Dieren voor de lange reis naar het noorden. Tot dan!

Kerstvrachtfietser voelt nattigheid

Voor de simpele velomobielforens die ik (meestal) ben, is de bagagecapaciteit van een Strada meer dan voldoende. Een rugzakje met dagelijkse spullen links achterin naast het wiel, links voorin de velomobieltas met EHFO spulletjes en soms rechts nog een tasje met wat kleding.

Meestal is dat dus voldoende, maar er zijn van die momenten dat er kunstgrepen nodig zijn om al die smalle en hoge ruimtes in je fiets echt optimaal te benutten.

Zo ook deze week: mijn werkgever verstrekte traditioneel een grote doos met kerstpakketinhoud. Gelukkig bestond de vulling naast allerlei etenswaren ook uit veel vulmateriaal. Maar ook zonder die loze vulling was die doos nog veel te hoog en te breed voor een plekje in de fiets.

Dat vroeg dus om een innovatieve verpakkingsaanpak. Het mes ging erin. Met veel plakband en een extra tasje moest het nu gaan lukken.

Dat wordt dringen straks: alleen de velomobieltas en de tas met nette kantoorkleding ontbreken in dit goed gevulde gezelschap...

Het was dringen in de fiets, zeker op het moment dat ik er zelf nog bij in wilde. Met al die kilo's aan potjes jam, kerstbrood, kaascrackers, sinasappelsap, roggebrood en zo nog veel meer lag S94 als een blok op de weg.

En nu elk leeg gaatje opgevuld was met dozen, tassen en tasjes was de fiets ook ineens véél stiller dan ie ooit geweest was! Al die bagage dempte elke trilling van de carosserie. Welk een genoegen om met deze zwaar beladen kerstvrachtfiets fluisterstil over de ruigste klinkerstraatjes te denderen.

Maar ergens ten zuiden van Apeldoorn begon ik nattigheid te voelen. Niet van boven maar van onderen. Het leek wel te klotsen naast mij rechterbil. Een literpak Fair Trade Sinasappelsap bleek de spanning van een velomobielrit niet aan te kunnen. De bodem van mijn banaan rook naar sinasappel; het kleverige nat stond zeker een halve centimeter hoog te klotsen in de hoek.

Het ergste van dit alles was eigenlijk wel dat de fiets zo bommetje vol zat dat er geen plaats meer was voor het schuimdeksel. Daarvoor was nog maar één plekje vrij, de plek waar ik dit fietsonderdeel eigenlijk het minst graag zie ;-)

Only mad dogs and velomobiles go out in the afternoon rain

Buienrader 14 december 2013

Schreef ik in een vorig bericht nog over een besneeuwde planeet Strada, nu ging de werkwoonrit beslist niet door een wond're witte wereld.

Ik had voor vertrek op de buienradar gegluurd en zag dat er een fiks buienfront boven het land dreef waar ik zonder enige twijfel mee ging kennis maken.

Het was een front van bijbelse proporties; een ware zondvloed kletterde continue neer op mijn gele bakje. Waar ik vertrok met slechts mijn velomoponcho aan, moest het innig geliefde schuimdeksel helaas al snel uit de fiets getrokken worden.

Langs het duistere Apeldoorns Kanaal werd de zichtbaarheid almaar minder. Het  hemelwater begon mij in de ogen te lopen, elke paar kilometer stopte ik om mijn bril een soort van droog te maken. De harde wind maakte dat ik steeds verder onder mijn deksel probeerde weg te zakken. Voor zover ik nog wat zag, zag ik dat de snelheid maar net boven de 20 kilometer lag. Harder durfde ik niet aan. De randen van het fietspad kon ik nog maar net zo'n beetje zien.

Helpt een Flevobike dakje wel bij dit weer?

Ëén van de redenen dat ik velomobiel ben gaan rijden was de ultieme weersbestendigheid. Maar bij deze stand van de hemelsluizen was het ook in mijn gele bootje ploeteren. De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat op een rechtopfiets met goede regenkleding ik waarschijnlijk wel compleet verzopen zou zijn aangekomen.

Op het hele stuk tussen Apeldoorn en de bebouwde kom van Dieren kwam ik maar één fietser tegen: een gele Quest. Het klopt dus wat ze zeggen: "Only mad dogs and velomobiles go out in the afternoon rain...".

(De titel is geïnspireerd door het lied Mad dogs and Englishmen go out in the midday sun. De foto van het velomobieldakje komt van www.flevobike.nl )

Planet Strada

Vanochtend, onderweg voor het eerste woonwerkritje deze week, bereikte een korte maar zeer hevige sneeuwbui het Apeldoorns Kanaal.

Het was stapvoets rijden door een donkere witte wereld waarbij de gisteren gerepareerde koplampen voor meer last dan zicht zorgden.

Het schuimdeksel moest er zowaar op, en dat zegt wat!

Planet Strada in het eindeloze heelal van witte vlokken....

Twee jubilea on the road

Ergens onderweg moet de teller de 5000 kilometer zijn gepasseerd, maar het is mij even ontgaan. Ik was te druk met stevig doortrappen, in de ijskoude polderochtend ergens ten westen van Elburg is dat dan het beste wat je kunt doen. En 5000 is natuurlijk ook maar een half jubileum.

Een tweede jubileum is dat Strada 94 vandaag precies één jaartje oud is. Ik vond dat een mooie gelegenheid om terug te keren naar de roots: Velomobiel.nl te Dronten. Strada had problemen met de rechterkoplamp die veel zwakker brandde dan de linkerbuurman. Daarnaast had ik een heel lijstje met klein spul, zoals sporing nakijken, een handvol nieuwe wieldoekklemmetjes, de remmen controleren etc.

Even op en neer naar Dronten betekent in mijn geval wel een op-en-neertje van 150 hele kilometers. Afstanden waar ik me op de rechtopfietsen in mijn collectie slechts zeer zelden aan waag. Om het geheel zo comfortabel mogelijk te laten verlopen besloot ik op de heen- én terugweg in Apeldoorn het kantoor van mijn werkgever aan te doen. Daar is het warm, komt onbeperkt koffie uit de muur en verstrrekt het bedrijfsrestaurant tegen een redelijke vergoeding grote muffins en ander krachtvoer voor fietsers.

In de polder van Flevoland was het dus ijzig koud. De zon die nog oranje boven de horizon hing veranderde daar weinig aan. Mijn schermpje XL besloeg en en wilde nauwelijks ontwasemen om de simpele reden dat al die waterdamp direct vastvroor. Daar helpt geen deflector aan.

Bij Velomobiel.nl ontfermde Jos zich over de Strada. De sporing was nog perfect, het kettingwiel nog in orde, maar het weer in goede staat brengen van het elektriek bleek iets meer werk. Losse contacten in de accu én in de schakelaar zorgden (waarschijnlijk) voor de fletse lichtopbrengst van de rechterkoplamp.

Strada 94 op de operatietafel

Fiets weer in orde, nu op weg naar huis

Na een reuzenmuffin en twee grote bekers koffie in Apeldoorn, kon ik met 125 kilometer in de benen beginnen aan het laatste stukje. Het ging allemaal wat minder snel maar nog relatief fris en fruitig rolde ik domicilie Dieren binnen.

Ik had het gehaald en moest er niet aan denken dit op een "gewone" fiets te doen. Ik had in elk geval nog energie genoeg om dit bericht te schrijven ;-). Volgend jaar weer een keer naar Dronten.

Hoe Erg Het Was (deel 2)

Toen ik afgelopen vrijdag op kantoor binnenstapte kreeg ik meer dan één keer de vragen: "Vandaag ben je zeker niet met de fiets?", of "Hoe ben jij vandaag hier gekomen, natuurlijk niet met de fiets!". Mijn antwoord was eenvoudig: ik kom altijd op de fiets. Juist voor dit weer, voor deze omstandigheden schafte ik een velomobiel aan. Met een open tweewieler was ik die dag waarschijnlijk met de trein gekomen óf thuisgebleven.

Maar bij het eerste ochtendlicht zag ik dat het inmiddels flink aan het sneeuwen was. De sneeuwschuivers en strooivoertuigen passeerden met een hoge frequentie het kantoor in Apeldoorn Noord. Dat zou op de terugweg nog wel eens dolle pret kunnen worden. Ik besloot in elk geval op tijd te vertrekken om de hele rit naar huis in het daglicht te kunnen doen.

In de velomobielstalling raakte S94 licht ingesneeuwd. Ik zag in de vrijwel lege fietsenstalling dat alleen de echte 'diehards' zich die dag op minder dan vier wielen naar het werk hadden gewaagd. De meesten kwamen niet of met de auto.

Alleen de echte bikkels kwamen op minder dan vier wielen

Heerlijk winterwandelen langs het Apeldoorns Kanaal

De titel van dit verhaal zou eigenlijk moeten zijn Hoe Erg Het Niet Was. De meeste fietspaden en wegen in Apeldoorn stad waren schoon. Slechts op enkele plekken moest ik mij door besneeuwde straten en over ijsklonten een weg banen. Daar merkte ik dat het wel erg prettig was dat ik gisteren de achterband had vervangen voor een heuse Marathon Winter. De tientallen spikes gaven ook op de gladde stukken onmiddellijk grip. 

Voor die onvoorwaardelijke grip betaal je wel een prijs. Ik trapte me behoorlijk in het zweet om boven de 30 km per uur te kunnen rijden. Over het algemeen fietste ik één versnelling lichter dan anders. Het was in elk geval hard werken. Ook collega Quest 324 meldde mij dat hij, zowel voor als achter van Marathon Winter banden voorzien, een aanzienlijk lagere gemiddelde snelheid op de teller had zien verschijnen.

Hieronder een korte video-impressie van de horrorwintervrijdagmiddagvelomobielrit van Apeldoorn naar Dieren. Geen echte uitdaging natuurlijk, behalve dan het snelheid maken op een Marathon Winter achterband.

Hoe Erg Het Was (deel 1)

Vanochtend, om half zes, trek ik gelijk de gordijnen open. Het eerste wat ik wil weten, voor ik zelfs maar aan ontbijten denk, is of de horrorwintervrijdag al is losgebarsten. Wat een teleurstelling. De straten liggen er nog zwart en nat bij. Dat komt later vast wel goed.

Achter mijn XL schermpje zoef ik naar Apeldoorn. Geen sneeuwvlok te bekennen. Ergens halverwege flitsen oranje lichten voor mij uit. Een strooiauto is bezig om het fietspad te bewerken. Pas vlak voor Apeldoorn beginnen minuscule vlokjes in de dubbele koplampen van Strada 94 op te lichten. Joehoe, het gaat sneeuwen. Pas als ik op kantoor ben zie wat later ik in de eerste schemering dat het nu toch echt lekker neerdwarrelt.

De Marathon Winter band die ik gisteren achter gemonteerd heb, was nog echt niet nodig. De tientallen metalen spikes zorgden wel voor een knisperend fietsgeluid en natuurlijk moest ik merkbaar harder trappen voor een zelfde snelheid.

6:45 uur, nauwelijks zichtbaar: de eerste sneeuwvlokjes iets ten zuiden van Apeldoorn

• Wordt later vervolgd met deel 2: Hoe Erg Het Was op de weg terug.
• Of lees mijn winteravonturen afgelopen donderdag

Winterpaniek

Brompton in de polder

Verdorie, trek ik 's ochtends de gordijnen open en ik zie dat de straat mij in maagdelijk wit tegemoet glinsteren. Verheug ik me al dagen op het velomobielen door echte sneeuw, moet ik vandaag, uitgerekend vandaag, met de trein naar Nijkerk. Het goede nieuws daarbij is, dat ik me daarna wel per fiets, zij het per eenvoudige Brompton, de wijdse polders in mag wagen voor een barre tocht naar het stoomgemaal Hertog Reijnout. Alwaar mij een hopelijk inspirerende vergadersessie wacht.

Mijn treinreis verloopt soepel maar om mij heen hoor ik veel geklaag. Vertraging, vertraging en nog eens vertraging. Een mevrouw klaagt dat ze met de auto had willen gaan, dit niet gedaan had vanwege de verwachte files, en nu wel een kwartier later in Amersfoort gaat aankomen. "Mens, zeur niet...", wil ik haar toeroepen. Ga in hemelsnaam lekker met de auto!

In Nijkerk glibber ik op mijn kleine Bromptonwieltjes door straten en over industrieterreinen tot zich onverwacht de winterse polder voor mij openbaart. Weer een voordeel van de fiets, je stopt makkelijk om een foto te maken.

Het is winter in de polder

De meeste van mijn collega's blijken muurvast in de file te zitten. Dat ik eigenlijk een kwartiertje te laat ben, valt helemaal niet op. Na afloop van de bijeenkomst vragen een paar collega's me of ik morgen wel naar het werk kom, met de fiets, vanwege de horrorwintervrijdag. "Natuurlijk..." , zeg ik, "ik kom altijd met de fiets. Het moet wel heel erg worden wil ik met de trein gaan".  Het verslag van Hoe Erg Het Was, volgt morgen.