De achterband van mij voorganger (OBT2012)

Vanochtend rolde ik wat stram en stijf uit bed na een, met 199 oliebollenkilometers op de teller, welverdiende nachtrust. De laatste van de in totaal 5554 kilometers van 2012 zitten er op. Nu kon ik al die indrukken van 29 december op mijn gemak gaan verwerken.

Geen zin om te lezen? Bekijk de volledige fotoserie van de OBT 2012

Die OBT begon voor mij al om kwart over zeven voor de deur van dorpsgenoot Lorenz met wie ik tot Deventer zou rijden. Daar zouden nog 3 Questrijders aanhaken voor de lange reis naar het noorden. Na Deventer ging het, in een ook voor mij een prima tempo ( 30-35 km p/u), naar het noorden. Strada 94 bleek zich kranig te weren in al dat Questgeweld. De straffe zuidenwind hielp ons een handje en vlak voor tienen draaiden we het grote velomobielparkeerterrein al op.

Het werd mij daar al snel geel voor de ogen. Veel velomobielen, en ja inderdaad, de meesten zijn dus mooi geel. Vandáár ook al die fraai gespoten en met bijzondere stickers beplakte fietsen. Anders vind je dus bij de OBT je eigen fiets dus nooit terug!

Het werd mij al snel geel voor de ogen....

Ik had me opgegeven voor groep 2; die zich met een kruissnelheid van maar liefst 27 km per uur zou gaan voortbewegen. Dat kon ik wel bijbenen als beginnend velonaut; dacht ik toen ik me als nummer 84 inschreef. Nou dat klopte dus wel.

Een Oliebollentocht had ik nog nooit eerder gereden maar het blijkt dus vooral veel stoppen en optrekken te zijn. Én, niet onbelangrijk, goed de achterband van je voorganger in de gaten houden. Voor je het weet zit er een achterlicht in je neus.

Appelgebakstop...

Het was een bijzonder genoeglijke rit langs een fraaie route, die niet in de laatste plaats door de perfecte organisatie (zeker ook door de verkeersregelaars!) een succes was. Complimenten daarvoor! En het was erg leuk om andere velonauten nu eens 'in real life' te ontmoeten. Met al 135 kilometers in de benen smaakte de snert en de oliebollen uitstekend. Maar toen moest de échte uitdaging nog beginnen.

Langs het hoge water naar het zuiden....

In min of meer dezelfde samenstelling keerden we huiswaarts, dit keer over de dijken, langs het hoge water aan de westelijke kant van de IJssel. Inmiddels viel het duister snel in en wakkerde de koude zuidenwind snel aan. In Wijhe en andere dorpen aan de andere kant van de rivier ging af en toe al fraai siervuurwerk de lucht in.

Het was een mooie route maar ik was toch blij dat Deventer in zicht kwam; naar Dieren was het nog ruim 25 kilometer. De vermoeidheid begon zijn tol te eisen. Om 20.00 uur draaide ik de oprit op. De garagedeur stond al open en er zat een heerlijke maaltijd in de oven.


Volgend jaar wil ik dus wel mijn 2e Oliebollentocht fietsen. Dan graag iets dichterbij ;-) want zo'n 200 kilometer op één dag is toch wel mijn maximum. Zutphen zou bijvoorbeeld een perfect vertrekpunt kunnen zijn. Centraal in het land met sublieme routemogelijkheden naar de mooie Veluwe en het fraaie rivierenlandschap van de IJssel.

The day after: de restanten van een geslaagde Oliebollentocht 2012

Bekijk de volledige fotoserie van de OBT 2012

Oliebollentocht 2012: Live

De voorbereidingen zitten er op. Ik doe voor de eerste keer mee met de fameuze Oliebollentocht.

Beeldverslag
Gedurende de dag maak ik foto's die direct worden verzonden naar mijn fotoverzameling op de fotowebsite Flickr. Door deze pagina regelmatig te verversen kun je dus een stukje meefietsen, ook al ben je er (dit jaar) zelf niet bij.

Het fotoverslag begint bij de voorbereidingen en de reis van Dieren naar Zwolle. De eerste foto's zijn de 29ste te verwachten vanaf ongeveer 7:00 uur 's ochtends.

De uitgebreidere fotoserie kan nu direct op Flickr bekeken worden. Zie ook het bericht over de OBT2012

OBT2012: de voorbereidingen

Op 29 december fiets ik voor de eerste keer de fameuze Oliebollentocht. Vorig jaar was dat theoretisch ook al mogelijk geweest ( ik heb mijn fiets immers op 12 december 2011 in Dronten opgehaald). Met niet meer dan twee weken oefenkilometers in de benen, en gezien de aanzienlijke afstand naar Noord Holland heb ik er toen van af gezien. Zwolle ligt echter 'maar'  65 km van Dieren en met een jaar velomobielervaring én ruim  5300 km in de benen heb ik nu geen excuus meer. Ik wil het gewoon een keer meemaken!

De route ernaartoe
Op het moment dat ik besloten had naar Zwolle te fietsen (wel of niet met de auto gaan is geen dilemma als je er geen hebt) begon ik mogelijke routes te verkennen. De basis was de makkelijk doorfietsen route van de Fietsersbond. Een prima route maar als velonaut voelde ik toch de natuurlijke behoefte deze hier en daar te verbeteren. Allerlei geslinger in de landerijen tussen Dieren en Deventer streek ik glad door 'gewoon' langs de hoofdwegen te rijden. Iets verder maar wel met de mogelijkheid lekker (recht)door te rijden.

In eerste instantie wilde ik via het veer bij Olst de IJssel oversteken, het hoge water van de laatste dagen gooide echter roet in het eten. Bijna alle veren zijn nu gestremd en zullen dat waarschijnlijk tot in het nieuwe jaar blijven. Gelukkig vaart het veer bij Genemuiden wel, alhoewel dat vorig jaar vanwege ijsgang een tijd uit de vaart was!

Die reis ernaartoe wordt dan gelijk al een voorproefje voor de OBT. Want niet als solovelonaut, maar al vanaf Dieren samen met Lorenz, en vanaf Deventer met Arjen, Nico en Pieter Jan, fiets ik naar Zwolle. Ben benieuwd hoe de Strada zich houdt in al dat Quest-geweld ;-).

De fiets
Strada 94 lag pas nog op de operatietafel bij Velomobiel.nl. Alles bleek nog te draaien en te werken. Ze gaven me nog wel een wijze levensles mee voor de OBT. "Hou voldoende afstand tot je voorganger!".  Zij kunnen het weten want ze krijgen daarna natuurlijk al die verkreukelde voorkanten binnen.

Bandencheck de dag voor vertrek

Verder was het een kwestie van banden oppompen, accu's en batterijen opladen. Voor het eerst in maanden de Risse schokdemperdruk gecontroleerd: ook nog prima in orde.

Klaar voor vertrek!
Alles is ingepakt, aangevuld, opgeladen, opgepompt, schoongemaakt en gecontroleerd. Morgenochtend vertrekken we  om 7:15 uur uit Dieren voor de lange reis naar het noorden. Tot dan!

Kerstvrachtfietser voelt nattigheid

Voor de simpele velomobielforens die ik (meestal) ben, is de bagagecapaciteit van een Strada meer dan voldoende. Een rugzakje met dagelijkse spullen links achterin naast het wiel, links voorin de velomobieltas met EHFO spulletjes en soms rechts nog een tasje met wat kleding.

Meestal is dat dus voldoende, maar er zijn van die momenten dat er kunstgrepen nodig zijn om al die smalle en hoge ruimtes in je fiets echt optimaal te benutten.

Zo ook deze week: mijn werkgever verstrekte traditioneel een grote doos met kerstpakketinhoud. Gelukkig bestond de vulling naast allerlei etenswaren ook uit veel vulmateriaal. Maar ook zonder die loze vulling was die doos nog veel te hoog en te breed voor een plekje in de fiets.

Dat vroeg dus om een innovatieve verpakkingsaanpak. Het mes ging erin. Met veel plakband en een extra tasje moest het nu gaan lukken.

Dat wordt dringen straks: alleen de velomobieltas en de tas met nette kantoorkleding ontbreken in dit goed gevulde gezelschap...

Het was dringen in de fiets, zeker op het moment dat ik er zelf nog bij in wilde. Met al die kilo's aan potjes jam, kerstbrood, kaascrackers, sinasappelsap, roggebrood en zo nog veel meer lag S94 als een blok op de weg.

En nu elk leeg gaatje opgevuld was met dozen, tassen en tasjes was de fiets ook ineens véél stiller dan ie ooit geweest was! Al die bagage dempte elke trilling van de carosserie. Welk een genoegen om met deze zwaar beladen kerstvrachtfiets fluisterstil over de ruigste klinkerstraatjes te denderen.

Maar ergens ten zuiden van Apeldoorn begon ik nattigheid te voelen. Niet van boven maar van onderen. Het leek wel te klotsen naast mij rechterbil. Een literpak Fair Trade Sinasappelsap bleek de spanning van een velomobielrit niet aan te kunnen. De bodem van mijn banaan rook naar sinasappel; het kleverige nat stond zeker een halve centimeter hoog te klotsen in de hoek.

Het ergste van dit alles was eigenlijk wel dat de fiets zo bommetje vol zat dat er geen plaats meer was voor het schuimdeksel. Daarvoor was nog maar één plekje vrij, de plek waar ik dit fietsonderdeel eigenlijk het minst graag zie ;-)

Only mad dogs and velomobiles go out in the afternoon rain

Buienrader 14 december 2013

Schreef ik in een vorig bericht nog over een besneeuwde planeet Strada, nu ging de werkwoonrit beslist niet door een wond're witte wereld.

Ik had voor vertrek op de buienradar gegluurd en zag dat er een fiks buienfront boven het land dreef waar ik zonder enige twijfel mee ging kennis maken.

Het was een front van bijbelse proporties; een ware zondvloed kletterde continue neer op mijn gele bakje. Waar ik vertrok met slechts mijn velomoponcho aan, moest het innig geliefde schuimdeksel helaas al snel uit de fiets getrokken worden.

Langs het duistere Apeldoorns Kanaal werd de zichtbaarheid almaar minder. Het  hemelwater begon mij in de ogen te lopen, elke paar kilometer stopte ik om mijn bril een soort van droog te maken. De harde wind maakte dat ik steeds verder onder mijn deksel probeerde weg te zakken. Voor zover ik nog wat zag, zag ik dat de snelheid maar net boven de 20 kilometer lag. Harder durfde ik niet aan. De randen van het fietspad kon ik nog maar net zo'n beetje zien.

Helpt een Flevobike dakje wel bij dit weer?

Ëén van de redenen dat ik velomobiel ben gaan rijden was de ultieme weersbestendigheid. Maar bij deze stand van de hemelsluizen was het ook in mijn gele bootje ploeteren. De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat op een rechtopfiets met goede regenkleding ik waarschijnlijk wel compleet verzopen zou zijn aangekomen.

Op het hele stuk tussen Apeldoorn en de bebouwde kom van Dieren kwam ik maar één fietser tegen: een gele Quest. Het klopt dus wat ze zeggen: "Only mad dogs and velomobiles go out in the afternoon rain...".

(De titel is geïnspireerd door het lied Mad dogs and Englishmen go out in the midday sun. De foto van het velomobieldakje komt van www.flevobike.nl )

Planet Strada

Vanochtend, onderweg voor het eerste woonwerkritje deze week, bereikte een korte maar zeer hevige sneeuwbui het Apeldoorns Kanaal.

Het was stapvoets rijden door een donkere witte wereld waarbij de gisteren gerepareerde koplampen voor meer last dan zicht zorgden.

Het schuimdeksel moest er zowaar op, en dat zegt wat!

Planet Strada in het eindeloze heelal van witte vlokken....

Twee jubilea on the road

Ergens onderweg moet de teller de 5000 kilometer zijn gepasseerd, maar het is mij even ontgaan. Ik was te druk met stevig doortrappen, in de ijskoude polderochtend ergens ten westen van Elburg is dat dan het beste wat je kunt doen. En 5000 is natuurlijk ook maar een half jubileum.

Een tweede jubileum is dat Strada 94 vandaag precies één jaartje oud is. Ik vond dat een mooie gelegenheid om terug te keren naar de roots: Velomobiel.nl te Dronten. Strada had problemen met de rechterkoplamp die veel zwakker brandde dan de linkerbuurman. Daarnaast had ik een heel lijstje met klein spul, zoals sporing nakijken, een handvol nieuwe wieldoekklemmetjes, de remmen controleren etc.

Even op en neer naar Dronten betekent in mijn geval wel een op-en-neertje van 150 hele kilometers. Afstanden waar ik me op de rechtopfietsen in mijn collectie slechts zeer zelden aan waag. Om het geheel zo comfortabel mogelijk te laten verlopen besloot ik op de heen- én terugweg in Apeldoorn het kantoor van mijn werkgever aan te doen. Daar is het warm, komt onbeperkt koffie uit de muur en verstrrekt het bedrijfsrestaurant tegen een redelijke vergoeding grote muffins en ander krachtvoer voor fietsers.

In de polder van Flevoland was het dus ijzig koud. De zon die nog oranje boven de horizon hing veranderde daar weinig aan. Mijn schermpje XL besloeg en en wilde nauwelijks ontwasemen om de simpele reden dat al die waterdamp direct vastvroor. Daar helpt geen deflector aan.

Bij Velomobiel.nl ontfermde Jos zich over de Strada. De sporing was nog perfect, het kettingwiel nog in orde, maar het weer in goede staat brengen van het elektriek bleek iets meer werk. Losse contacten in de accu én in de schakelaar zorgden (waarschijnlijk) voor de fletse lichtopbrengst van de rechterkoplamp.

Strada 94 op de operatietafel

Fiets weer in orde, nu op weg naar huis

Na een reuzenmuffin en twee grote bekers koffie in Apeldoorn, kon ik met 125 kilometer in de benen beginnen aan het laatste stukje. Het ging allemaal wat minder snel maar nog relatief fris en fruitig rolde ik domicilie Dieren binnen.

Ik had het gehaald en moest er niet aan denken dit op een "gewone" fiets te doen. Ik had in elk geval nog energie genoeg om dit bericht te schrijven ;-). Volgend jaar weer een keer naar Dronten.

Hoe Erg Het Was (deel 2)

Toen ik afgelopen vrijdag op kantoor binnenstapte kreeg ik meer dan één keer de vragen: "Vandaag ben je zeker niet met de fiets?", of "Hoe ben jij vandaag hier gekomen, natuurlijk niet met de fiets!". Mijn antwoord was eenvoudig: ik kom altijd op de fiets. Juist voor dit weer, voor deze omstandigheden schafte ik een velomobiel aan. Met een open tweewieler was ik die dag waarschijnlijk met de trein gekomen óf thuisgebleven.

Maar bij het eerste ochtendlicht zag ik dat het inmiddels flink aan het sneeuwen was. De sneeuwschuivers en strooivoertuigen passeerden met een hoge frequentie het kantoor in Apeldoorn Noord. Dat zou op de terugweg nog wel eens dolle pret kunnen worden. Ik besloot in elk geval op tijd te vertrekken om de hele rit naar huis in het daglicht te kunnen doen.

In de velomobielstalling raakte S94 licht ingesneeuwd. Ik zag in de vrijwel lege fietsenstalling dat alleen de echte 'diehards' zich die dag op minder dan vier wielen naar het werk hadden gewaagd. De meesten kwamen niet of met de auto.

Alleen de echte bikkels kwamen op minder dan vier wielen

Heerlijk winterwandelen langs het Apeldoorns Kanaal

De titel van dit verhaal zou eigenlijk moeten zijn Hoe Erg Het Niet Was. De meeste fietspaden en wegen in Apeldoorn stad waren schoon. Slechts op enkele plekken moest ik mij door besneeuwde straten en over ijsklonten een weg banen. Daar merkte ik dat het wel erg prettig was dat ik gisteren de achterband had vervangen voor een heuse Marathon Winter. De tientallen spikes gaven ook op de gladde stukken onmiddellijk grip. 

Voor die onvoorwaardelijke grip betaal je wel een prijs. Ik trapte me behoorlijk in het zweet om boven de 30 km per uur te kunnen rijden. Over het algemeen fietste ik één versnelling lichter dan anders. Het was in elk geval hard werken. Ook collega Quest 324 meldde mij dat hij, zowel voor als achter van Marathon Winter banden voorzien, een aanzienlijk lagere gemiddelde snelheid op de teller had zien verschijnen.

Hieronder een korte video-impressie van de horrorwintervrijdagmiddagvelomobielrit van Apeldoorn naar Dieren. Geen echte uitdaging natuurlijk, behalve dan het snelheid maken op een Marathon Winter achterband.

Hoe Erg Het Was (deel 1)

Vanochtend, om half zes, trek ik gelijk de gordijnen open. Het eerste wat ik wil weten, voor ik zelfs maar aan ontbijten denk, is of de horrorwintervrijdag al is losgebarsten. Wat een teleurstelling. De straten liggen er nog zwart en nat bij. Dat komt later vast wel goed.

Achter mijn XL schermpje zoef ik naar Apeldoorn. Geen sneeuwvlok te bekennen. Ergens halverwege flitsen oranje lichten voor mij uit. Een strooiauto is bezig om het fietspad te bewerken. Pas vlak voor Apeldoorn beginnen minuscule vlokjes in de dubbele koplampen van Strada 94 op te lichten. Joehoe, het gaat sneeuwen. Pas als ik op kantoor ben zie wat later ik in de eerste schemering dat het nu toch echt lekker neerdwarrelt.

De Marathon Winter band die ik gisteren achter gemonteerd heb, was nog echt niet nodig. De tientallen metalen spikes zorgden wel voor een knisperend fietsgeluid en natuurlijk moest ik merkbaar harder trappen voor een zelfde snelheid.

6:45 uur, nauwelijks zichtbaar: de eerste sneeuwvlokjes iets ten zuiden van Apeldoorn

• Wordt later vervolgd met deel 2: Hoe Erg Het Was op de weg terug.
• Of lees mijn winteravonturen afgelopen donderdag

Winterpaniek

Brompton in de polder

Verdorie, trek ik 's ochtends de gordijnen open en ik zie dat de straat mij in maagdelijk wit tegemoet glinsteren. Verheug ik me al dagen op het velomobielen door echte sneeuw, moet ik vandaag, uitgerekend vandaag, met de trein naar Nijkerk. Het goede nieuws daarbij is, dat ik me daarna wel per fiets, zij het per eenvoudige Brompton, de wijdse polders in mag wagen voor een barre tocht naar het stoomgemaal Hertog Reijnout. Alwaar mij een hopelijk inspirerende vergadersessie wacht.

Mijn treinreis verloopt soepel maar om mij heen hoor ik veel geklaag. Vertraging, vertraging en nog eens vertraging. Een mevrouw klaagt dat ze met de auto had willen gaan, dit niet gedaan had vanwege de verwachte files, en nu wel een kwartier later in Amersfoort gaat aankomen. "Mens, zeur niet...", wil ik haar toeroepen. Ga in hemelsnaam lekker met de auto!

In Nijkerk glibber ik op mijn kleine Bromptonwieltjes door straten en over industrieterreinen tot zich onverwacht de winterse polder voor mij openbaart. Weer een voordeel van de fiets, je stopt makkelijk om een foto te maken.

Het is winter in de polder

De meeste van mijn collega's blijken muurvast in de file te zitten. Dat ik eigenlijk een kwartiertje te laat ben, valt helemaal niet op. Na afloop van de bijeenkomst vragen een paar collega's me of ik morgen wel naar het werk kom, met de fiets, vanwege de horrorwintervrijdag. "Natuurlijk..." , zeg ik, "ik kom altijd met de fiets. Het moet wel heel erg worden wil ik met de trein gaan".  Het verslag van Hoe Erg Het Was, volgt morgen.

Een wit laagje glinstert op de klinkers...

Voor het eerst in mijn prille velomobielcarrière vertrek ik bij temperaturen onder nul. Kleding blijft ongewijzigd (ik fiets al wel met een lange broek) maar het schermpje XL gaat erop en voor het eerst een paar dunne handschoentjes aan. Maar het deksel blijft nog achter het stoeltje zitten. Als hard core cabriorijder ben ik winterklaar!

Ja en eigenlijk is dit dus nog warm genoeg, juist omdat ik prinsheerlijk uit de wind zit, achter mijn maxischermpje. Mijn zelfgemaakte deflectortje moet wel heel hard werken om zijn ontwasemende taak naar behoren uit te voeren.

Daar nog wat aan gefinetuned worden en vlak voor ik de bebouwde kom van wereldstad Apeldoorn binnenrijd vervang ik de XL versie voor het standaard mini-vizier. In de bebouwde kom werkt mijn deflectortje minder want daar ligt de snelheid lager, stop ik vaker en is de reflectie van de vele lantaarnpalen in het grote scherm ook hinderlijk.

Winter in Dieren: zo zag het er natuurlijk vanochtend niet uit, maar het komt eraan!

Ergens voorbij het centrum glinstert een wit laagje op de klinkers mij tegemoet. Mijn eerste gladheid, vermoed ik, ik hou de benen maar even stil en laat Strada 94 voorzichtig door de bocht rollen.  Zijn binnenkort de winterbanden soms nodig? De toekomst zal het leren.

Van 5 naar 4 geeft plezier...

Wim Schermer meldde het recent op zijn weblog bij de bandentest: de Marathon Plus band is niet meer zo traag als vaak gedacht én het snelheidsverschil tussen 5 bar (maximale spanning) en 4 bar is niet erg groot. Ik besloot dat deze week eens in de praktijk van het velomobielforensen te testen.

Wim Schermer: "Per saldo is de beste druk rond 4 bar. Dan is er nog een behoorlijk comfort. En vast staat dat het beter is dat de banden onregelmatigheden in het wegdek opvangen dan dat dit met te harde banden door de vering wordt geabsorbeerd. De daardoor ontstane trillingen in de carrosserie kosten meer energie."

Lucht eruit bij alle drie de banden, en dan bijpompen tot precies 4 bar. De banden voelen al wel wat flexibeler aan maar door die stugge anti-leklaag is er zo met de hand weinig van te zeggen.

Er mag maximaal 5 bar in, nog meer leek me altijd al te veel...

Er zijn zeker twee stukken waar ik een verschil zou moeten voelen: het onregelmatige schuurpapierasfalt in Dieren Noord en een straatje met klopboorklinkers in Apeldoorn. In beide gevallen heb ik daar nu last van een resonerende fiets. Mijn gele bakje trilt dat het een lieve lust is en aangenaam is dat niet, al was het alleen maar voor de oren. Dat moet voldoende zijn voor de ultieme "van 5 naar 4" test.

De Test
Bij het wegrijden voelt het gelijk al heel anders aan. Ik heb toch geen lekke band? Afgezien van het feit dat dat onmogelijk is met deze banden voelt het wel zo aan. Waar is het bekende sonore geroffel van mijn Strada op het schuurpapierasfalt? Is hier meer aan de hand?

Elk kreukje en deukje in het asfalt verdwijnt geruisloos. En echt de banden staan toch nog hard genoeg om flinke hobbels en ribbels duidelijk te voelen. Ik heb af en toe het gevoel in de bochten wat te zwabberen maar dat kan ook alleen maar een idee zijn. De bekende klopboorklinkers in Apeldoorn glijden bijna geluidloos onder de Strada weg. Comfort, comfort, comfort!

En de snelheid dan? Moeilijk te zeggen, ik had af en toen het idee dat ik iets harder moest trappen maar ook dat kan slechts perceptie zijn. Doen of niet doen dus?  Ik zeg doen: wil je de uitstekende lekbescherming van  Marathon Plus combineren met voldoende comfort: kies dan voor een bar of vier. Gewoon een dagje proberen, bevalt het niet dan pomp je die extra bar er zo weer bij, de lucht is gratis.

Met dank aan Wim Schermer voor deze comfortabele tip.

't Komt niet vaak voor

Ik heb een jubileum: niet de 10.000 kilometer (dat duurt nog tot ver in 2013) maar wel het honderdste bericht op dit weblog. En waar kan dat dan beter over gaan dan over hét favoriete onderwerp van elke velomobielrijder: banden! Alweer lek of onplatbaar, binnen of buiten, smal of breed en natuurlijk snel of langzaam.

Alhoewel ik mijn velomobielende collega's ( Quest 324 en 139) regelmatig noem op dit weblog komt het maar zelden voor dat wij alle drie met onze velomobiel op het kantoor aanwezig zijn. Door een combinatie van Het Nieuwe Werken, deeltijd, ouderschapsverlof, externe vergaderingen en zo nog honderd andere redenen, staan er meestal niet meer één of twee velomobielen in de fietsenstalling.

Het is vol in de velomobielstalling: S94 klaarmaken voor vertrek...

Maar laatst was het toch weer eens raak. Toen ik naar buiten liep zag ik ze alle drie staan. Mooi he? Mijn twee collega's stonden ook op het punt te vertrekken. Maar dát liet nog even op zich wachten want de rechtervoorband van Q324 was (alweer) lek. Als Marathon Plus fan ken ik dat ongemak eigenlijk niet meer, maar bij F-Lites schijnt het héél af en toe voor te komen ;-)

Een mooie gelegenheid om bij te praten over de laatste vm-nieuwtjes. Zoals het natuurlijk feit dat Marathon Plus banden volgens de laatste tests van Wim Schermer nu ook bloedjesnel zijn. Maar ja, F-lites zijn natuurlijk nog steeds een ietsepietsie sneller. Ja, we raken er maar niet over uitgesproken...

Foto met dank aan Q139.

Velomobiel.nl krijgt complimenten bij autoschadebedrijf

Zo op het eerste gezicht een vreemde combinatie: autoschade en de velomobiel. Toch kwamen die beide afgelopen week heel mooi bij en tot elkaar ergens in Apeldoorn Zuid.

Voor een fotoreportage voor het personeelsblad werd ik donderdag naar een industrieterrein aan de rand van Apeldoorn gedirigeerd. Bij een autoschadebedrijf werden namelijk alle bedrijfsauto's overgespoten met een glanzende nieuwe witte laklaag. Die laklaag is nodig omdat  per 1 januari a.s. een officiële nieuwe organisatie ontstaat. Daarbij hoort dan ook een nieuwe logo met  nieuwe kleuren.

Mooi wit is niet lelijk, maar niet zo mooi als geel

"Ik zag je al aankomen", zei de man van de administratie, "...dat kun je niet missen met zo'n ding". Een kwartiertje later en een serie foto's rijker was ik weer terug bij mijn fiets. Een van de mannen van de spuiterij was ook meegelopen en streek goedkeurend over de mooie gele lak van Strada 94. "Heel mooi gedaan, die lak", zei hij, "dat zie je bij kunststofdelen op auto's niet vaak, dat het zo mooi en glad is afgewerkt.". Een compliment voor het werk van Velomobiel.nl!

De autospuiter bleek overigens een ligfiets-geïnteresseerde. Ooit had hij er er een willen kopen maar dat mocht niet van z'n vader. Het was té gevaarlijk. Beide heren vonden het erg interessant zo'n banaan nu eens van dichtbij te kunnen bekijken. En de prijs viel ze ook al mee, al helemaal als je daarnaast geen auto meer nodig had. Kortom, ik kon met een tevreden gevoel weer terug naar kantoor.

Naschrift
Ik heb Velomobiel.nl ook van deze complimenten op de hoogte gesteld. Per kerende post kreeg ik deze aanvullende informatie van Ymte: "De fietsen worden in een negatieve mal gemaakt, daar wordt eerst de laklaag in gespoten en daarop de vezelmatten gelegd en doordrenkt met hars. Omdat de lak anders dan bij gewoon spuiten als het ware aangedrukt wordt tussen de mal en de fiets is hij veel gladder dan bij gewoon spuiten (tenminste zo glad als de mal is)". Interessant om te weten voor iedereen die dit nog niet wist ;-)

Raise shields!

Mijn XL schermpje is een succes maar het werd mij duidelijk dat, om altijd helder zicht te hebben, ik een deflector zou moeten inbouwen.

Bij het begrip deflector komt bij mij dan al snel de serie Star Trek voor de geest. Als captain James T. Kirk van de USS Enterprise het heelal was ingetrokken met mijn schempje XL had ie zeker last gehad van beslagen ramen. Het bekende commando "Raise shields!" was dan zo gegeven. Waarbij de eerlijkheid mij gebied te melden dat zijn deflector shield  vooral goed was in het afweren van vijandelijke laserwapenaanvallen.



Het was duidelijk dat ik, als commandant aan het roer van mijn gele scheepje, ook iets moest doen. Met wat fantasie, huisvlijt en een stukje Lexan kon ik het "Raise shield..." commando uiteindelijk toch geven.

Men knippe twee ventilatiesleuven onderaan het schermpje zodat koude lucht naar binnen kan stromen...

...en bevestige aan de binnenkant een gebogen stripje Lexan dat die koude lucht naar boven afbuigt. Dit kan natuurlijk mooier maar het werkt prima.

En zie daar, het wonder voltrok zich in seconden voor mijn ogen. Een eerst nog volledig bewasemd scherm werd in luttele seconden weer helemaal transparant (zo lang als ik bleef rijden tenminste). Zonder ook nog maar één keer te beslaan gleed USS Strada 94 door het fietsuniversum van Dieren naar Apeldoorn en weerom. To boldly go where no bike has gone before!

Velomobiel: voorbeeld van duurzame mobiliteit

Afgelopen week had ik enkele minuten enkele minuten een andere rol dan normaal op mijn werk. Mijn werkgever was genomineerd voor de HNW Award 2012, een prijs voor een innovatieve invoering van het zgn. Nieuwe Werken. Niet alleen flexplekken en moderne ict spullen hoorden daarbij, maar ook duurzaam mobiliteitsmanagement. Ter voorbereiding werd bij de drie genomineerde organisaties een kort filmpje gemaakt. Blijkbaar heb ik samen met mijn twee Quest rijdende collega's een zodanig duurzaam mobiele indruk gemaakt, om bij dit begrip onmiddellijk de associatie "velomobiel" op te roepen.

"Of ik vijf minuten had, om even een rondje om de fietsenstalling te maken?". De cameraman stond al klaar. Voor de promotie van de velomobiel maak ik desgewenst zelfs nog wel grotere rondjes! De twee Questen waren helaas die dag niet aanwezig, ik stond er alleen voor.

Video still met duurzaam mobiele medewerker...

Je kunt de fragmenten waarin Strada 94 de sterren van de hemel fietst bekijken op YouTube.

• Start fragment 1: duurzaam mobiele medewerker arriveert op het werk 
• Start fragment 2: ook aan voldoende voorzieningen voor fietsers is gedacht

Uiteindelijk werd het project 'Ons Nieuwe Werken' beloond met een derde prijs. Ondanks al die duurzame mobiliteit.

De ketting die niet de zwakste schakel was

De tijd vliegt: inmiddels zit mijn (fiets)vakantie er er al weer 4 weken op. Honderden kilometers heb ik weggetrapt, en ook een flink aantal gelopen. Over de stof- en keienwegen van de Boliviaanse altiplano op de letterlijk adembenemende hoogte van vier kilometer boven zeeniveau. Het was af en toe echt ploeteren maar we zijn tevreden en vele ervaringen (inclusief het ontmoeten van een ligfietser) rijker weer teruggekeerd.

Je ziet het niet maar de weg was nauwelijks begaanbaar door wasbord en keien...

Overstekende lama's op een verrassend goede weg!

Deze vakantie was ook de vakantie van "...hoe een klein stukje metaal grote gevolgen kan hebben".  We waren nog maar net een een paar dagen onderweg toen ergens ten zuiden van hoofdstad La Paz Anja's ketting spontaan brak. Nog nooit meegemaakt in 25 jaar fietsvakanties. Geen probleem, met een kettingpons verwijder je de kapotte schakels en maak je de iets kortere ketting weer vast. Een kwartier later reden we al weer verder. Tot vijf kilometer verderop mijn ketting ineens los op straat lag. Je bent verrast door zo'n zelfde euvel maar met dat kettingponsje bij de hand kom je er wel. Dacht je, want het stalen pinnetje dat de verbindingspennetjes uit de schakels moest drukken brak spontaan af! Een stukje staal van een paar millimeter zorgde ervoor dat we een flink probleem hadden.

Afgebroken kettingponsonderdeel: de ketting bleek nu eens niet de zwakste schakel

Gelukkig was het stoffige mijnstadje Coro Coro vlakbij. Er was zelfs een winkeltje waar ze onder het stof een nieuwe fietsketting ontdekten. Maar die was helaas veel te breed. De enige oplossing was de volgende dag per bus de lange reis naar de hoofdstad te maken. Er zijn daar tientallen fietsenwinkels maar de speurtocht naar een geschikte ketting duurde toch nog een hele middag. Pas in een van de allerlaatste winkels die we bezochten stond een glazen kast met glimmende Shimano onderdelen. Inclusief een echte Shimano ketting voor ruim 25 euro's. Gered! En een nieuwe kettingpons konden we ook mee terugnemen.

We prezen ons die dag gelukkig dat we op slechts enkele uren bussen van La Paz zaten. Een week of twee later en we hadden onze hele fietstocht moet afbreken en de route volledig moeten omgooien. Net zoals pech, zit ook geluk in een klein hoekje.

Mocht ooit eens ergens in de toekomst de ketting van Strada 94 het onderweg begeven dan heb ik natuurlijk ook een probleem. Maar in elk geval hoef ik niet met de bus naar Amsterdam om daar na een lange speurtocht de benodigde onderdelen bij elkaar te sprokkelen. Da's dan ook weer een verschil met Bolivia..

Voor wie geïnteresseerd is in al die andere (zichtbare) verschillen: op www.cyclingaroundtheworld.nl/bolivia is een uitgebreide fotoreportage te zien.

Ik heb sinds kort maat XL

De kans op nachtvorst de komende week is aanzienlijk, volgens de dames en heren weervoorspellers. Niet zo vreemd natuurlijk, want we zijn inmiddels lekker op weg in de maand november. Daarna krijg je december en januari en februari, allemaal maanden die erg koud kunnen zijn.

Vandaar dat ik al geruime tijd geleden het idee had mijn geliefde Wim Schermer-schermpje te modificeren. Het plan was het schermpje wat hoger te maken zodat ik niet half maar helemaal heerlijk uit die ijzige winterwind naar huis en werk kon fietsen.

Ik begon met een verhoogd kartonnen model gebaseerd op het bestaande schermpje.  Dat plakte ik met plakband op de fiets om zo via de beproefde trial and error methode het ideale winterschermpje te ontwikkelen. Eerst moest er wat bij toen bleek dat toch te veel en moest er wat af. Het uiteindelijke resultaat was ongeveer twee  keer zo hoog als mijn huidige schermpje. Maar zou het werken, want met een slap kartonnen ( en ondoorzichtig ;-) schermpje kun je niet gaan fietsen.

Het uitknippen in Lexan was een fluitje van een cent, zelfklevend klittenband erop en passen maar. Het zag er goed uit maar zou het ook werken?

Een korte proefrit in de buurt was veelbelovend. Het zicht op de spiegels was nog voldoende, het XL schermpje trilde niet en het Lexan bood een helder zicht, zij het dat dat mooie geel van de fiets wel voor wat reflecties aan de binnenkant zorgde.

Schermpje XL uit alle hoeken...

Afgelopen woensdag volgde de echte test in het woon werk verkeer. Ook bij hogere snelheden en duisternis voldeed het schermpje. Prinsheerlijk zoefde ik geheel uit de wind naar Apeldoorn. Halverwege begon het echter flink te regenen. Toen bleek de combi van regen, duisternis en schermpje XL een hele slechte. Ik zag geen donder meer, zeker toen ik merkte dat door al die opstijgende warme lucht uit mijn gele bakje, de binnenkant snel besloeg.

Terug, deels nog in het daglicht en zonder regen, bood schermpje XL vooral comfort. Ontwerp geslaagd, maar niet meer in het donker in de regen mee fietsen dus. Met droog en echt koud winterweer zet ik het er weer op. Tegen het beslaan van de binnenkant ga ik wellicht nog experimenteren met ventilatieopeningen die koude lucht langs de binnenkant moet gaan leiden.
 
Naschrift
Later realiseerde ik me dat ik zo'n aangepast schermpje al eens ergens gezien had. En ja hoor, Strada-rijder Simply Red was me voor. Zijn er nog andere ervaringen met XL schermpjes?

Deksels slim idee

Er zit heel wat ruimte in zo'n Strada en omdat die hele binnenkant in diepzwart is uitgevoerd hebben zaken die niet stevig vast zitten de neiging op reis te gaan en soms in het niets te verdwijnen. Achter in de staart schijnt een heus zwart gat te zitten.

Gelukkig heeft bijna alles inmiddels wel een vaste plek in de fiets: de velomobieltas met fiets-EHBO-set aan mijn linkerzijde, links achterin de rugzak met lunch en eventueel kleding en tegenwoordig rechts achterin een solide regenjack om mij tegen de winterse elementen te beschermen in die gevallen dat ik ongewild onderweg de fiets uit moet. En achter de stoel geschoven het grote schuimdeksel.

Ergens daartussen zwierf dan het kleine schuimdekseltje. Tot dat Quest 211 een keer ongewild in mijn garage overnachtte. Ik zag dat dat kleine dekseltje ingenieus tegen de achterkant van de stoel bevestigd was. Dat kon ik ook!

En waar doe je dat dan mee? Met hét wondermiddel voor het bevestigen van spullen in een velomobiel: zelfklevend zwart klittenband. Een deksels slim idee voor iedereen die wel eens worstelt met zwervende dekseltjes...

"Nederlanders zijn gek op fietsen..."

Althans dat is de veronderstelling van de in Nederland woonachtige Amerikaanse fotografe Shirley Agudo. Een paar jaar geleden stelde zij een ode aan die Nederlandse fietsgekte samen. Het boekje verscheen onder de titel Bicycle Mania met honderden foto's van fietsende Nederlanders.

Ik kreeg het boekje ooit eens toegezonden en na lezing verdween het in de boekenkast waar het jarenlang ingeklemd stond tussen de Grote Wereldatlas en de reisverhalen van Frank van Rijn. Tot ik het deze week weer een doorbladerde met de nieuwsgierige gedachte of er misschien wel een ligfiets in voor zou kunnen komen.

En welk een verrassing: als ik pagina 44 open sla zoeft een snelle gele Quest voorbij. Elke andere variëteit van de ligfiets ontbreekt, maar de velomobiel schittert prominent op twee  pagina's. Mooi toch; mijn enige punt van kritiek is dat het geen gele Strada is ;-).

Gele Quest in het boek "Bicycle Mania"

De vraag die bij mij opkomt is: "Wie weet welke Quest met welke velonaut aan het stuur, op deze foto te zien is?". De locatie lijkt me (zonder al te veel twijfel) de omgeving van Dronten, gezien de grote hoeveelheid windmolens en de uitgestrekte akkers.

Het boekje is overigens nog steeds te koop, wellicht een leuk idee voor de komende Sinterklaas- en Kerstperiode.

Zie voor alle details http://www.bicycle-mania.nl/


Naschrift: In maart 2014 verscheen een nieuwe boek van Shirley Agudo. In deze uitgave was de velomobiel nog beter vertegenwoordigd.

Het Wonder van Dieren

Eén ding kan ik aanraden: een keer met je velomobiel omslaan is erg goed voor de bezoekcijfers aan je weblog. Nog niet eerder steeg een bericht zo snel in de top 10 van meest populaire berichten; nog niet eerder kreeg ik zoveel reacties.

Maar ik zat nog wel steeds met die krassen op de zijkant van de Strada. Gelukkig was daar dorpsgenoot L@r3nz die aanbood zijn poets- en polijstvaardigheden geheel belangeloos ter beschikking te stellen.

Om Lorenz het poetsen makkelijk te maken had ik zaterdagochtend de fiets al even goed schoongemaakt met water en zeep. En zie, het eerste wonder voltrok zich al: nu het vuil eraf was zagen die krassen er een stuk minder intimiderend uit.

Iets later en een kleine kilometer verderop voltrok zich het echte wonder van Dieren. Met een lik Commandant 4 en een zachte doek verdwenen veel krassen als sneeuw voor de zon.

links: direct ná de crash - midden: schoongemaakt met water en zeep - rechts: behandeld met Commandant 4

Er bleef nog tijd genoeg over om een rondje in elkaars fietsen te draaien.  Lorenz nog hartelijk bedankt!

Lees ook Mooi rood/geel/groen is niet lelijk...

Help, er staat een Quest in mijn garage!

Sinds enige tijd heb ik een 'concurrent' op mijn woonwerkroute langs het Apeldoorns kanaal. De eigenaar van de witte Quest met nummer 211 fietst sinds enige tijd ook naar Apeldoorn maar we hadden elkaar, tot gisteren, nog nooit in "real life" ontmoet.

Deze week ontving ik een e-mail of ik wilde assisteren bij een urgente reparatie van Q211. Het remvermogen bleek door versleten kabels  nog maar zeer beperkt; en da's niet alleen lastig maar ook gevaarlijk.

Omdat de thuishaven van Q211 iets verder zuidelijk in Velp is hadden we afgesproken dit in de garage van Chateau Mooi Geel af te handelen. Tot zover liep alles op rolletjes.

Het was nog een heel gepruts de Jagwire-kabels (die er behoorlijk gehavend uitzagen) te vervangen. Handig die dichte wielkasten in zo'n Quest, je kunt overal zo goed bij ;-) En dan is het inderdaad prettig als je vier handen aan de fiets kunt hebben.

Helaas uiteindelijk bleek er niet voldoende kabel te zijn om ook de linkerrem weer tip top in orde te maken en was het al behoorlijk laat geworden. "Of Q211 hier een nachtje naast Strada 94 in de garage kon blijven staan?". Geen enkel probleem: het complete servicepakket van Velomobielservice Veluwe te Dieren voorziet ook hier in. 

Strada 94  en Quest 211

Strada en Quest

Dus staat er nu naast de Strada een witte Quest  in mijn garage. 'T was even passen en meten en er was dan ook wat gemor van de andere zes fietsen die hier ook overnachten. "Och, 't is maar voor even...", zei  ik, "zondag wordt dat lange witte ding opgehaald en waarschijnlijk naar de intensive care in Dronten overgebracht".

Naschrift
Deze fiets wisselde veel later na een aanrijding van eigenaar

Als in een vertraagde film...

Als in een vertraagde film zag ik mijn linker voorwiel langzaam hoog boven mij uitrijzen. Hé, dacht ik, het lijkt er op dat ik voor het eerst in mijn velomobielcarrière om ga slaan. Eén keer eerder lukte me het al bijna, maar nu begon het er toch echt op te lijken.

Het linkervoorwiel bleef gestaag doorstijgen en ja hoor, met een zachte plof en bescheiden schurende geluiden, lag ik ineens op mijn rechterzijde. Ik was eigenlijk helemaal niet geschrokken, zo in "slow motion" ging het allemaal. Een achteropkomende fietser liep al naar me toe en greep me onder de armen om me uit mijn karretje trekken. "Ik heb niks hoor...", zei ik, "ik kom er zelf wel uit. Dank voor je hulp."

Behalve een schaafwondje aan mijn  hand en een beurse plek op mijn rechterbeen had ik ook inderdaad niks. Mijn snelheid op het moment suprême was gering. Ook de fiets stond zo weer overeind, en ik kon weer verder fietsen. Alles werkte nog.

Mooi is het niet...

Mooie korte schuiver, zo te zien.

Bij het oprijden van het fietspad ging het dus mis... (overigens staat er  in de huidige situatie wel een paaltje bij)

Tja, ik had 'm dus even niet gezien. Die verhoogde middengeleider die de oprit naar het fietspad versperd. Ik werd afgeleid door een zwalkende dame die maar links bleef rijden terwijl ik haar juist voorbij wilde. In combinatie met de alomtegenwoordige duisternis kreeg ik te veel indrukken, en toen ging het mis.

Jammer van die schaafplekken op de fiets, maar verder was het een leerzame ervaring, een omslagpunt in mijn fietsloopbaan. Ik ben nu een échte velomobielrijder, want ik ben een keer omgeslagen!

Vraag aan de lezers
Kun je die krassen nog een beetje wegpoetsen? En zo ja, waarmee doe je dat?

Het bananenvliegje vindt geel ook mooi

Als vanouds begint morgenvroeg de eerste werkdag na de vakantie met de allereerste woon-werkrit na de vakantie.

Om de fiets te voorzien van verse bandenlucht had ik 'm even de tuin in gereden. Kom ik vijf minuten later terug, is het hele motorkap veranderd in een dierentuin.  Weliswaar een kleine dierentuin, maar toch.

Het moet die opvallende mooie gele kleur geweest zijn die al dat kleine spul met werkelijk tientallen tegelijk naar de achtertuin van Chateau Mooi Geel heeft doen trekken. Een opvallend kleurtje zeg ik altijd, ook als je zo klein bent.

Geen idee wat het zijn; misschien wel bananenvliegjes?

Tóch ligfietsen in Bolivia

Het grote fietsavontuur in Bolivia zit er sinds gisteren op. Daarover in een volgend bericht meer.

Maar eerst moet mij wat van het hart. Schreef ik in een vorig bericht nog dat velomobielen, en waarschijnlijk ligfietsen, op de wegen van de Zuid-Amerikaanse altiplano wel eens problematisch zou kunnen zijn, nu net terug van vijf weken fietsvakantie, moet ik deze mening deels herzien.

Ligfietser in zicht!
Terwijl wij ons, over een overigens bij wijze van uitzondering uitstekende brede en verharde weg, naar de voet van de 6000 meter hoge vulkaan de Sajama spoedden, zagen we aan de andere zijde van de weg een vreemd voertuig. Het bleek een ligfiets, zelfs een trike, en de eigenaar ervan was een Fransman die kort daarvoor de Chileens-Boliviaanse grens was overgestoken.

Pierre Virlogeux bleek onderweg van Canada naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika en was met zijn zeer zwaar beladen trike mét aanhanger even gestopt om een gebroken spaak te bekijken.

We wisselden fietservaringen uit en Pierre vertelde ons dat hij die gebroken spaak waarschijnlijk had opgelopen op 15 kilometer onverharde weg in Chili. Hij probeerde, zo vertelde hij,  zoveel mogelijk op het asfalt te blijven. Ik had al gezien dat hij erg weinig grondspeling had, zijn achterderailleur hing maar een miniem stukje boven het asfalt. 

Pierre vertelde ook dat hij nogal eens in het donker doorreed om ergens onderdak te vinden. de grote hoeveelheid lampen en lampjes (een stuk of acht, zie foto) op zijn fiets was me al opgevallen. Zelf probeer ik fietsen in het verre buitenland na zonsondergang te vermijden: het risico op deze bewuste weg met veel internationaal en zwaar vrachtverkeer zou mij veel te groot zijn! 

Bolivia: weg nummer 4, de besneeuwde toppen rechts liggen al in Chili

Even ervaringen uitwisselen op ongeveer 4200 m boven zeeniveau

Thuisgekomen las ik op zijn website dat hij de afslag naar de vulkaan Sajama niet genomen had omdat hij niet wist of de weg steil of vlak zou zijn. Nou beste Pierre, die weg was vlak want wij sloegen kort na onze ontmoeting daar af. Maar het was toch een wijze beslissing om met je ligfiets op de nationale weg nr. 4 door te blijven rijden. 

De hoeveelheid mul zand en wasbord op die zijweg werd ons fataal. In combinatie met een sterk aanwakkerende wind en snel dalende temperaturen besloten wij om te draaien en drie kilometer verderop een taxi te charteren voor vervoer naar het gelijknamige dorpje aan de voet van de vulkaan. Daar zou nl. een hotel met heuse warme douches zijn, en daar hadden we  na een week wildkamperen wel wat voor over!

Met zijn trike + aanhanger was deze weg voor Pierre een 100% mission impossible geworden. Maar ze zijn er dus wel: ligfietsers op de Zuid-Amerikaanse hoogvlaktes.

• Volg Pierre via zijn website Grand Pedaleur Libre

Inpakken en wegwezen

Inpakken voor de vakantie. Altijd meer werk dan je denkt. Je bent er zo een halve dag mee bezig! Wat in de onderstaande video een minuutje duurt, duurde in werkelijkheid van 11.00 uur tot 16.00 uur. Maar dan heb je ook wat; twee grote bagagezakken van elk zo'n 20 kg vol met kleding, kampeerspullen, fietsdingen en wat je nog meer nodig hebt voor een fietstocht van ruim 4 weken.

Een ritueel wat zich elk jaar herhaalt. De onderstaande time-lapse video is weliswaar twee jaar oud maar ook vandaag ging het weer net zo. Gelukkig hebben we een uitgebreide checklist waardoor het vrijwel onmogelijk is iets te vergeten! 

De allerlaatste rit

Met enige weemoed klom vanochtend ik in de fiets voor de allerlaatste rit. Het is alwéér donkerder geworden. Het gaat na vandaag stil worden op dit weblog. Het zit erop, het is voorbij! Finito! Schluss!

"Hé Paul, wat is er gebeurd dat je je fiets aan de wilgen hangt?", zullen sommigen zich afvragen. Het antwoord is simpel:

• géén pijnlijke knieën 
• géén plannen om toch maar een Quest te kopen
• géén dramatische verandering van woon-werk afstand
• géén winterstop omdat ik vind dat velomobielrijden een echte zomeractiviteit is
• géén (bijna-)ongeluk waardoor de schrik definitief in de benen zit
• géén ruimtegebrek in de garage
• géén geldgebrek waardoor ik de Strada noodgedwongen moet verkopen
• géén auto aangeschaft omdat dat toch comfortabeler en sneller is
• géén ruzie met mij vrouw die vindt dat ligfietsen tóch te gevaarlijk is
• géén enorme en diepe teleurstelling nu blijkt dat ik de snelheden van de VeloX2 nooit zal evenaren

Niets van dit alles. Strada 94 blijft de komende weken in de garage staan want zijn eigenaar gaat op fietsvakantie. En ondanks alle verhalen van velomobilisten die zich op buitenlandse wegen wagen zie ik me met de Strada nog niet rondrijden op de Boliviaanse altiplano.

Daar wordt het ploeteren over keienwegen in ijle lucht. Een gemiddelde snelheid van 10 kilometer per uur zou op de meeste dagen al wel eens héél mooi kunnen zijn. Een velomobiel is in deze omstandigheden al snel een loden last.

Het terrein is ons niet helemaal onbekend: bij de vulkaan Cotopaxi (Ecuador) in 1993

De Snel Explorer's staan nagekeken en opgepoetst klaar. De fietstassen worden binnenkort gepakt. Nieuwe verten lonken, maar wat zal het toch weer aangenaam zijn om na die vakantie, tijdens de alleréérste rit, ontspannen liggend en over perfect Nederlands asfalt naar Apeldoorn en weer naar huis te rijden.

Naschrift
Met exact 3780 kilometer op de teller rol ik de oprijlaan van Chateau Mooi Geel op. De meeste van die kilometers heb ik in het woon werk verkeer gemaakt vanaf maart van dit jaar. Wat mij betreft een mooi begin voor een verdere en bloeiende carrière als velomobielforens.

Klein geluk...

Ach klein leed hebben we al genoeg gehad, dacht ik vanavond. Lekke banden, brekende kettingen, lastige wegopbrekingen, en het nodige andere kleine spul rolden over mijn beeldscherm de afgelopen tijd. Niks verkeerd mee, maar wat tegengif, in de vorm van wat snippers klein geluk, kan nooit kwaad.

Mooie fiets
Downtown Apeldoorn, omstreeks 16.30 uur. Bij het oversteken van een drukke weg roepen twee fietsende meiden mij toe: "Is dat een fiets, meneer?" En als ik dat bevestig "Cool, wat een mooi ding".

Vriendelijke man
Apeldoorns Kanaal, omstreeks  16.50 uur. Voor het oversteken van de Hallse brug moet ik normaal gesproken een scherpe hogeschool velomobielbocht maken. Hogere Strada-bestuurskunde, zeg maar. Behalve als er al iemand staat te wachten. Dan blijf ik aan de andere andere kant van de kruising staan, tot ik zie dat deze fietser groen krijgt en ik mee kan rijden. Zo ook vandaag. Een oudere meneer kijkt al eens vriendelijk en duidelijk geinteresseerd richting Strada. En als het licht (voor mij onzichtbaar) op groen springt wijst hij met z'n hand en gebaart uitnodigend dat ik ook kan oprijden. Kijk da's nog eens behulpzaam.

Vriendelijke automobilist
Hallse weg, omstreeks 16.55 uur. Altrijd goed opletten hier, want het is nu drukker dan normaal door wegwerkzaamheden. Een vriendelijke automobilist stopt en geeft me alle tijd om rustig over te steken. Normaal gesproken houd ik niet van gekregen voorrang, maar hier was het wel prettig en kon ik er ook veilig gebruik van maken. Thumbs Up.

Opgebroken weg
Harderwijkerweg te Dieren, omstreeks 17.05 uur. Van wegwerkzaamheden wordt je als fietser meestal niet blij. De belangrijkste noordelijke invalsweg van Dieren, de Harderwijkerweg, wordt van nieuw asfalt voorzien en is wekenlang geheel gestremd. Behalve de fietspaden. En dus fiets ik nu 's ochtends en 's middags heerlijk langs een doodstille weg. Het autoverkeer perst zich elders over de Kanaalweg. En het fietspad wordt ineens bevolkt door wandelaars en in wegwerkmaterieel geïnteresseerde fietsers. Heerlijk ontspannen.

Overstekend wild
Downtown Dieren: omstreeks 17.10. Vlakbij huis. Met beesten op de weg heb ik niks, vooral niet met honden en katten die wel eens onvoorspelbaar op een voorbij razende banaan kunnen reageren. Maar ja, een rappe eekhoorn die vlak voor je de straat over racet, tovert natuurlijk altijd een brede glimlanch op je gezicht.

Tot zover deze dosis goed nieuws...en dit alles in een tijdsbestek van minder dan één uur pure fietstijd!

Nieuwe oogst: de eerste twee zijn geregistreerd

De eerste fietsdag na mijn omstuimige velomobielsafari door Noord Holland en Flevoland was ook weer mijn eerste fietsdag met scholieren op het fietspad. Ze waren er weer, de jongens en vandaag vooral meisjes die zwalkend alle ruimte nodig lijken te hebben.

IIIIIEEEEEHHH!!! (bron Wikipedia)

Och, zolang ze maar op tijd op mijn velomotoeter reageren vind ik het allang best. Zoveel zijn het er niet en ze gaan meestal keurig en tijdig aan de kant. Da's niet zo vreemd, want ik ben natuurlijk een belangrijke rijdende attractie voor deze jongelui.

Een velomobiel is nog eens wat anders dan suf Facebooken op je smartphone. Een Strada is echt, is geel en een Strada is angstwekkend snel alweer voorbij. Dat angstwekkend zal er hoogstwaarschijnlijk voor zorgen dat de dames vrijwel standaard hysterische gilletjes slaken als Strada 94 voorbij snelt.

Zo ook vandaag: als ik het tweede damesgroepje met gepaste snelheid passeer hoor ik het weer "...IIIIIEEEEEHHH!!!". Deze keer klonk het extra mooi want het was nieuwe oogst: de eerste van de nieuwe schoolseizoen. Een paar kilometer verderop kan  ik nummer twee oogsten: een meisje dat net weer zwalkend opstapt en blijkbaar verrast is door het gele gevaar. Haar kleine broertje (?) staat iets verderop nog te wachten en roept me toe: "....die dingen zijn in Nederland verboden!".  Minzaam zwaaiend stuif ik hem voorbij. Ach dat kleine spul moet nog veel leren...

Op velomobielsafari over droge dijken

Afgelopen lang weekeinde fietste ik samen met Anja een rondje over de Noord-Hollandse Westfriese Omringdijk. Dat is een 126 kilometer lang waterbouwkundig monument waarvan het grootste deel overigens al heel lang geen enkele functie als dijk meer heeft. Deze 'droge' dijk dient nu vooral als uitkijkplatform over het wijdse Westfriese land en natuurlijk als route voor een rondje fietsen.

Het wijdse land van de Westfriese Omringdijk

 "Ik ben benieuwd...", zei Anja tegen mij, toen we in de trein van Dieren naar startpunt Hoorn zaten, "ik heb van jou altijd begrepen dat Noord-Holland de provincie met de meeste velomobielen is. Ik verwacht dit weekeinde er wel een stel in het wild te zien...".

"Ja, en het wordt nog beter",  antwoordde ik, "...als we van Enkhuizen over de Houtribdijk richting huis gaan fietsen, kom je in Flevoland, en dat is statistisch gezien, de provincie met de hoogste vm-dichtheid. Twee keer kans dus".

Geen Quest of Strada te bekennen dus noodgedwongen dan maar een zelfportret

Nou die velomobiel-safari leverde helemaal niks op. Zaterdag zag ik even in de verte wat geels glinsteren. Maar het was een gele auto! Niks Pé Koomen of Wim Schermer, of één van die andere illustere noordhollanders.

Ze zaten allemaal binnen! Want buiten was het dubbel-stormstrip-weer. Terwijl wij ons rondje draaiden via plaatsjes met namen als Opperdoes, Eenigenburg, Verlaat en Ursem, walsten zeer zware buien met mega windstoten over ons heen. Keer op keer moesten we beschutting zoeken als die er al was; doorfietsen was gekkenwerk. Geen wonder dat de stormstrip hier uitgevonden is.

Elk uur zo'n dikke bui en nergens om te schuilen

Twee dagen later ploeterden we, met stevige wind tegen, over de Houtribdijk. "Zat ik maar lekker in mijn Strada", dacht ik nog even, "dan zou die wind me niet deren". Lelystad kwam toch nog snel in zicht en zonder veel moeite vonden we de Knardijk. Alweer zo'n droge dijk die ooit Oost- en West-Flevoland scheidde. Ergens halverwege telden we wel 100 windmolens maar nog steeds nul velomobielen. Zelfs hier bleven ze verstopt en buiten beeld.

Snel de Veluwe op: bloeiende heide bij de Loenermark

 Kijk het enige wat je dan, enigszins teleurgesteld, nog rest is snel de Randmeren oversteken en de vertrouwde Veluwe opfietsen. Groot voordeel van die Veluwe: er staan heel veel bomen en die houden je fantastisch uit de wind. Maar fraaie wijdse uitzichten kun hier wel vergeten. Zo heeft elk voordeel z'n nadeel.

Blote blog door een te slimme telefoon

Fouten zijn menselijk en zolang ik maar geen grote fouten in het verkeer maak loop het allemaal wel los. Maar sommige foutjes zijn toch wel heel lastig.

Zo was ik eergisteren heel enthousiast bezig de wirwar aan foto's op mij smartphone op te ruimen. Ergens heb ik toen té enthousiast op Alles Selecteren gedrukt waarmee alle foto's op de telefoon in een groot zwart internetgat verdwenen. Ach, nou ja niet erg dacht ik, tot ik me realiseerde dat deze telefoon zo slim is dat ie denkt dat ik het serieus bedoelde.

Dus vrijwel direct synchroniseerde de fout zich naar het internet, inclusief het fotoalbum waar de foto's van dit weblog in staan. Of liever stonden want in no-time was alles weg.

Zwart gat waarin mijn foto's verdwenen (Bron Wikipedia)

Overal op Mooi Geel Is Niet Lelijk stonden nu zwarte gaten met uitroeptekens. 'Stonden' want inmiddels ben ik als een nijvere mier aan de slag geweest om foto's weer opnieuw te plaatsen. Want een weblog zonder foto's is toch maar een kale, blote bedoening.

Pas dus op voor te slimme telefoons!

Het schemerlampje in mijn rijdende huiskamer

Langzamer maar zeker, elke week zo'n 10-15 minuten, komt de zon wat later op. Dat betekent dat ik als vroeg-vertrekkende velomobielforens zeker op een bewolkte dag de lichtknopjes weer moet bedienen. Zien en vooral gezien worden is tenslotte essentieel.

En als ik dan over het fietspad zoef, terwijl de wereld om mij heen nog maar net de ogen open doet, is het eigenlijk vooral voor de gezelligheid dat ik de binnenverlichting inschakel.

Ik hoef niet zo nodig op mijn kilometerteller te kunnen kijken, zo langzamerhand weet ik wel hoe hard het gaat. En de lichtknopjes op het dashboard weet ik inmiddels ook blindelings te vinden.

Nee, het gaat mij om de gezelligheid, noem het maar knusheid, van dat kleine schemerlampje aan mijn linkerzijde. Terwijl het om mij heen nog donker is, ben ik in de Strada dan gewoon in mijn rijdende huiskamer onderweg naar het werk. Buiten mag het donker, koud en nat zijn, binnen is het warm en brandt een lichtje. Alleen de mogelijkheid om de schoenen uit te doen en de benen op de bank te leggen ontbreekt (nog).

Ik was er dan ook als de kippen bij toen mijn kleine schermerlampje contactgestoord bleek te zijn geworden. Op de operatietafel bleek een van beide draadjes los te hangen; gelukkig had ik ergens, onder een paar dikke lagen stof, nog een soldeerbout en wat soldeerspul liggen. Deze week kan ik weer sfeervol naar het werk.

Velox Incendia en mijn knieën

Bron: Wikipedia

Ik lees op XL-Network dat de fameuze velomobiel Velox Incendia door de nieuwe eigenaar alweer te koop wordt aangeboden. Pijnlijke knieën nopen hem tot deze pijnlijke stap. Dat moet inderdaad enorm balen zijn.

Ik las dit hele verhaal met extra belangstelling omdat ik in het halve jaar dat ik nu actief velomobielforens ( en ruim 3000 km heb gefietst) ook met enige regelmaat de knieën voelde. Maar gelukkig niet zo erg dat Strada 94 te koop moest worden aangeboden.

Omdat het toch een steeds terugkerend fenomeen was ben ik tegen mijn zin heel recent toch gaan experimenteren met de positie van de trapas. Tegen mijn zin, want sleutelen aan fietsen is niks voor mij. Als het moet weet ik imbusleutel en schroevendaaier net vaardig genoeg te hanteren, maar enige lol beleef ik er niet aan.

Uiteindelijk heb ik die trapas (na diverse proefritjes) maar een paar millimeter naar voren geschoven. Én voor nog meer voetenvrijheid de al zeer losjes ingestelde veren in de SPD-pedalen nog verder los gedraaid.

Alhoewel het dus een zaak van millimeters was heeft het wel geholpen. Ondanks flink doortrappen voelen de knieën na een dag forensen ( à 53 km) beslist beter aan. De losse SPD pedalen hebben daar mogelijk ook een aandeel aan.

Fietsen is vooruitzien

Veilig en vlot van huis naar werk en vice versa fietsen kan alleen door vooruit te zien.  Als ik langs het Apeldoorns Kanaal zoef, houd ik de drukke Kanaalweg aan de andere zijde van het water nauwlettend in de gaten. Auto's die daar afslaan kruisen mijn (fiets)pad en daarop probeer ik te anticiperen.

Het gedrag van fietsers die voor mij rijden onderwerp ik aan een scherpe analyse. Vertonen ze tekenen van zwalken, zitten de handjes aan het stuur, gaan ze mogelijk onaangekondigd afslaan? Ik wil het weten, zelfs voor dat zij het zélf weten. Fietsen is vooruitzien!

Alhoewel mijn helderziende blik zich dus meestal maar over een tijdsvenster van seconden uitstrekt heb ik afgelopen week vele maanden vooruit gekeken. Nee, ik ben niet ineens paranormaal begaafd, met zulke voorspellende gaven dat ik nu al weet wie mijn pad ergens in december of januari gaat kruisen.

Maar wat wel in mijn glazen bol verschijnt is de Nederlandse winter, die ooit moet gaan beginnen; en dat  terwijl  deze Nederlandse zomer nog maar steeds niet op gang lijkt te willen komen. Of is ie al weer voorbij?

In elk geval wil ik ook in hartje winter blijven velomobielforensen, ongeacht sneeuw en ijs. Daarom bracht de postbode een setje Schwalbe Marathon Winter banden. Nu zijn ze nog ruim op voorraad, en als komende winter de sneeuw een halve meter hoog ligt en het fietspad in een ijsbaan verandert is, ben ik er klaar voor. Fietsen is vooruitzien. Als dat nodig is zelfs een half jaar!

De belofte van een mooie dag...

6.00 uur: de eerste drie kilometers woon werk verkeer zitten erop...