Héél zwaar trappen

Afgelopen woensdagmiddag leek er nog niets aan de hand. Na "another day at the office"  kleedde ik me om en stapte de kou in voor alweer zo'n comfortabel ritje naar huis.  Ik liet me in mij gele bakje zakken en zette af voor een zuidelijke koers naar de thuishaven.

Och, die eerste kilometers merkte ik eigenlijk nog niet veel van heel zwaar trappen. In het stadsgewoel van Apeldoorn is het sowieso een zaak van geduld, stoplichten, veel trage fietsers, lastig oversteken en ander ongemak. Je bent al blij als je "gewoon" door kunt rijden.

Traditiegetrouw stijgt de snelheid pas substantieel na het passeren van de snelweg A1. Apeldoorn ligt dan achter mij, en voor mij ontrolt zich het vrijliggende jaagpad naar Dieren.

Maar ook op die fietssnelweg bleef de snelheidsmeter vreemd lage waarden aangeven.

Was het soms:

• een leeglopende band (bij Marathon Plus alleen theoretisch mogelijk ;-) ?
• een aanlopende achterband door opgehoopt ijs en sneeuw in de wielkast?
• plotseling toegenomen tegenwind?
• té zachte banden, was ik doorgeschoten in mijn wens naar meer comfort?
• een onverwachte verslechtering van het wegdek?
• had ik te veel bagage mee?
• had ik de dag ervoor weliswaar de Marathon Winter verwijderd maar met een suffe kop die ook weer teruggezet?
• reed ik zonder het te merken in een hele zware versnelling?
• had ik een nog ongebruikt knopje op het dashboard aangeraakt waardoor de remparachute was opengegaan? 
• kwam het door de kou?
• weer eens met de kilometerteller zitten spelen en per ongeluk een heel verkeerde bandenmaat ingesteld?
• waren al die andere fietsers en snorfietsers vandaag sneller?

zo voelde het ongeveer aan...

Nee, nee, driewerf nee, niets van dit alles. Halverwege kwam ik achter de oorzaak van mijn PL (Personal Low). Het stoplicht bij de Klarenbeekseweg stond op rood en ik merkte dat ik een zucht van opluchting slaakte. Even legde ik het hoofd neer, even deed ik de oogjes dicht. Het was me duidelijk. Ik moest het toegeven. Het probleem zat 'm deze keer in de motor.

Die motor kroop thuis onder de wol en kwam er drie dagen later weer uit. Ik bedoel maar, het ligt niet altijd aan de banden.

De weg van de minste weerstand

Afgelopen week hoorde ik van mijn vrouw, die in Doetinchem werkt, dat een plaatselijke fietsenwinkel daar uitgebreid reclame maakt voor winterbanden. Nu heb ik die al, maar haar verhaal zette me wel aan het denken.

Bij aanschaf van twee van die winterbanden (de Continental TopContact Winter II, ze kosten 65 euro per stuk) worden ze niet alleen gratis gemonteerd maar slaat de fietsenwinkel ook nog eens gratis je "zomerbanden"  voor je op, totdat je terug komt voor een (natuurlijk betaalde) voorjaarsbeurt. Winterbanden die overigens wel schijnen te werken.

Is zonder pechhulp dit je lot?
De Italiaan Giusto Cerutti heeft na een val
een gebroken wiel, maar mag volgens de
regels van niemand hulp aannemen.
Tour de France 1928.
Bron Archief Spaarnestad via Flickr

Een duidelijk voorbeeld van een fietsenwinkel die actief inspeelt op de trend van "gemaksprodukten". Net zoals de supermarkt het assortiment kant-en-klaar maaltijden steeds verder uitbreidt.

In die ontwikkeling past ook bijvoorbeeld heel goed de pechhulp service die de ANWB voor fietsende middelbare scholieren wil opzetten. Het geeft de ouders een veilig gevoel en het is natuurlijk vooral makkelijk.

Het gemak dient de mens, die vrijwel altijd de weg van de minste weerstand zal zoeken. Waarom moeilijk doen als voor een paar tientjes per jaar een handige fietsenmeneer hele veilige winterbanden monteert of de lekke band van je kind plakt (zodat je het zelf niet hoeft te doen)?

Ook ik heb wel eens naar de pechhulp van FietsNed gekeken.

Of het nu om lekke banden of om pizza's gaat, van al dat gemak wordt je wel wat luier en niet handiger. Maar daarom moet je het niet laten.

Ik ben ook zo'n van nature luie en onhandige fietser. Maar sinds ik met Strada 94 over 's lands wegen zoef ben ik verplicht iets minder onhandig geworden. Ik kan niet voor elk stukje loszittend klittenband naar Dronten fietsen, dus doe ik (noodgedwongen) veel meer zelf.

Velomobielrijden vergroot mijn mogelijkheden om zonder auto of trein, onafhankelijker van weer en wind relatief flinke afstanden snel af te leggen. En bij die kijk op vervoer hoort geen meneer met een fietspomp en een doosje plakkertjes.

Wat ik ga doen als ik met bar en boos weer, met serieuze pech ergens in het afgelegen buitengebied tussen Apeldoorn en Dieren stil sta? Geen idee misschien ga ik, net zoals Giusto Cerutti, wel lopen!
 
Lui ben ik overigens wel gebleven, al was het maar omdat velomobielrijden bij uitstek de weg van de minste luchtweerstand is.

Whike avant la lettre

Ongeveer een jaar geleden schreef ik in het bericht Ontspannen achteruithangen en gaan met die banaan over de zeilligfiets de Whike. Toen ik vandaag op fotowebsite Flickr op zoek was naar een foto die ik rechtenvrij bij een heel ander bericht kon gebruiken, stuitte ik bij toeval op onderstaande zwart-wit foto van lang lang geleden. Niet wat ik zocht, toch leuk.

Eigenlijk is alles al een keer bedacht. Deze "sail trike" had weliswaar geen ketting en pedalen maar daar waren ze, net buiten beeld, zelf ook wel achter gekomen. De voorste man kijkt nog enthousiast maar de achterste al wat bedenkelijk. "Hoe moet dat als het straks even niet waait? Daar moet toch iets op te bedenken zijn.", zie je 'm denken.
 
En dan heb je al snel een Whike. Alleen het Ventisit zitje ontbreekt nog, zo te zien. En de achterband staat bijna plat, da's natuurlijk een snelle F-lite avant la lettre;-).

Sail wagon, Brooklyn, omstreeks 1912. Foto Library of Congress via Flickr

Naschrift

Ook Wim Schermer schreef al eens over de Whike. Wie is er al eens een Whike op de openbare weg tegengekomen?

Winterse Marathon over sneeuwloze wegen

Afgelopen dinsdag vermaakte ik me, na een vrijwel vlekkeloos retourtje Bilthoven per spoor, met het +1000 kilometer fileleed in het nieuws. De fiets was die dag geen optie voor mij, maar als die dinsdag een normale werkdag was geweest, had ik Strada 94 zonder enige twijfel 's ochtends uit de garage de sneeuw in geduwd. "Vooruit, je kunt het! We gaan gewoon fietsen. We zijn geen watjes! We zullen die autorijders eens wat laten zien.".

Wel realiseerde ik me die dinsdagavond, dat mijn fietsroute de volgende dag grotendeels door het winterse buitengebied zou gaan. En zouden de drie gemeenten die ik doorkruis allemaal wel geveegd en gestrooid hebben? Laat ik nu, met een vooruitziende blik, de Schwalbe Marathon Winter in huis hebben. "Paul je hebt 'm, als je 'm nu niet monteert, wanneer dan wel?", dacht ik en snelde naar de garage om het achterwiel van de band met de spijkertjes te voorzien. 

Een winters detail: spike van een Marathon Winter band - je raakt er gegarandeerd een stel kwijt

Bandentest

Ik had deze 1 kg zware achterband (47-559) al één keer eerder gebruikt. Toen meldde ik al dat ik behoorlijk mijn best moest doen om boven de 30 km per uur te komen, 

Dat was deze week niet anders. Gemiddeld fietste ik 3-5 kilometer per uur langzamer. In de praktijk betekende dit dat ik 10 minuten langer over mijn route deed. Niet echt een probleem dus. Eigenlijk eerder een voordeel; mocht ik wel 20 minuten per dag langer genieten van het velomobielen.

Het was/is winterbandentijd

Had ik 'm ook echt nodig? Nou eigenlijk niet. In de binnenstraten van de Dierense en Apeldoornse woonwijken lag woensdag nog een behoorlijke sneeuw-ijslaag. Maar op vrijdag was bijna alles al weg. In het buitengebied was de route wonderbaarlijk schoon.

Woensdag gaf deze band me een prettig gevoel van controle. De voorwielen met Marathon Plusjes gleden soms weg, maar het achterwiel lag als een huis op de weg. En waar het asfalt schoon was knisperden de tientallen spijkertjes met het geluid als van fietsen in versgevallen sneeuw. Marathon Winter, ook zonder sneeuw, voor het utlieme wintergevoel!

Eigenlijk had ik 'm donderdag al kunnen verwijderen, maar ik ben nu eenmaal een luie fietser. De eerste 10 spikes was ik na de eerste rit al kwijt. En vanochtend vond ik er weer eens één (zie eerste foto) in de garage. De winter moet niet té lang gaan duren, maar voorlopig geniet ik er nog van!

Naschrift
Wim Schermer heeft in januari 2013 de Marathon WInter getest, en verrassing, deze blijkt redelijk licht te lopen.

De dompteur in mij...

Even leek het een dag als alle vrijdagen te worden. Een rit door het duister van de vroege ochtend en, toch wel iets afwijkend, een middagrit die al om een uur of één van start ging in het verre noorden van Apeldoorn City.

Genietend van het zonnetje en het beperkte autoverkeer, zo midden op de dag, slingerde Strada 94 zich de 7 gebruikelijke stadskilometers naar het uiterste zuiden van de stad. Fietsers zonder licht, je hebt er zo midden op de dag geen last van, je kunt ze gewoon zien. Onverwacht afslaan en vreemd slingeren doen ze helaas ook overdag wel, maar die lichaamstaal heb ik in het afgelopen jaar wel leren lezen.

De benen die aarzelend vertragen, het hoofd dat een nauwelijks waarneembare beweging naar links of rechts lijkt te maken, een onzekere trage slingerbeweging van de fiets? Allemaal signalen dat de fietser voor je plotseling af kan gaan slaan. Vaak weten ze het zelf nog niet eens, maar heb ik het al gezien. It's a jungle out there!

Maar die wilde beesten in de jungle zijn niet alleen maar onvoorspelbaar en gevaarlijk. Ze kunnen wel degelijk een truukje leren.

Halverwege het Apeldoorns kanaal, met nog zeker 10 kilometers voor de boeg, zag ik ze al in de verte voor me. Een hele wolk meisjesfietsers dwarrelde over het fietspad. Helemaal geen probleem, de kunst van het passeren met gedoseerde claxonstootjes beheers ik tot in de perfectie.

Foto van roger 4336

Maar dan blijkt dat er in de jungle van het fietspad wel degelijk ook geleerd wordt. Eén van de dames heeft mij reeds gesignaleerd en roept, ik kan het van een afstand horen: "Een banáááán!". Onmiddellijk verdicht de wolk zich en ontstaat er op miraculeuze wijze een doorgang waarmee zelfs Mozes bij de Rode Zee blij was geweest.

Ik ben trots dat ze dit nu eindelijk zelf kunnen. Even tik ik de claxon aan, zoals de dompteur die kort de zweep laat knallen in de leeuwenkooi. OK, jullie doen het uitstekend maar ik ben nog wel 'in control'.

Zoals de leeuwen na afloop van de voorstelling een lekker bloederig bot krijgen, zo steek ik bij het passeren mij duim op. Een beloning hoort erbij.

Life is like a 27-speed velomobile...

" Life is like a 10-speed bicycle. Most of us have gears we never use". (Charles Schultz)

Ja, ik geef het hier publiekelijk toe. Ik fiets met Strada 94 tegenwoordig al weer maanden uitsluitend op het middenblad voor; en de versnellingen 1 en 9 gebruik ik eigenlijk nooit.  Na een uitstapje naar het grote blad voor, bevalt dit uitstekend. Het kleinste voorblad heeft zelfs nog nooit een ketting gezien.

Maar tussen de 2e en 8e versnelling schakel ik me wel weer wezenloos. Ik hoop dat ik zo al die ongebruikte versnellingen nog een beetje compenseer.

En kijk ik naar mijn andere fietsen: voor zover ze al over versnellingen beschikken, gebruik ik die maar zéér spaarzaam. Ja op fietsvakanties in de bergen, daar wil ik wel schakelen. Of in Nederland, op écht steile brughellingen en bij échte tegenwind. Maar anders? Eigenlijk bijna nooit.

Tja, zo bekeken is er, volgens Charles Schultz dan, nog veel meer van het leven te maken. Een mooie gedachte zo aan het begin van het nieuwe jaar.

---

Bron citaat - de afbeelding komt (afgezien van de velonaut ;-) uit eigen keuken. Charles Schultz is de schepper van Snoopy, Charlie Brown en andere bekende Peanuts figuurtjes. Schultz haalde voor de inhoud van de strip veel ervaring uit zijn eigen leven. Of hij zelf fietste is niet bekend.

Eén jaar in iets meer dan 30 seconden...

Er wordt wel eens gezegd dat de tijd voorbij vliegt. Oeps, is het ineens 1 januari 2013 en zijn we dus, zonder dat we het merkten (?), een heel jaar van wel 365 dagen verder.

365 dagen met meer dan 5500 fietskilometers in velomobiel Strada nummer 94, twee lekke banden en één incidentje. Eigenlijk heel mooi dus. Voldoende stof voor 110 berichtjes op dit weblog.

Maar nu snel weer verder. De eerste werkdag komt er al weer aan, er zal gefietst worden.  Niet te veel terugblikken, en als dat dan al gebeurt, graag kort. Ik heb me beperkt me tot iets meer dan 30 seconden.

De aandachtige kijker zal het prille begin met voorzichtig oefenfietsen in de omgeving van Dieren voorbij zien komen, een bezoek aan Cyclevision en natuurlijk als 'grand finale ' de deelname aan de Oliebollentocht 2012.