De fiets van zes miljoen...

Strada 94 is niet, net zoals de gelijknamige man, na een zwaar ongeval volledig herbouwd met modernste bionische technologie. Waardoor ik vanaf nu zelfs de snelste Questrijder er met twee vingers in de neus uitfiets. Het is allemaal veel simpeler.

Exact vandaag een jaar geleden reed ik voor de eerste keer van huis naar werk en weerom als velomobielforens. De teller stond vanmiddag op ruim zes miljoen meters (oftewel 6407 mooie kilometers). 

Een moment bij uitstek om terug te blikken op mijn ervaringen met S94 als forensenvelomobiel. Want als velonaut kom je mij 99% van de tijd tegen op een vaste route: die van Dieren naar Apeldoorn en v.v.  Daarnaast fiets ik niet zo veel. Op mijn vrije dinsdag soms een tochtje, een keer naar Dronten en natuurlijk de deelname aan de Oliebollentocht.

Voldoende ervaring

Alles bij elkaar heb ik pas sinds een tijdje het gevoel een redelijke ervaring als velomobielrijder te hebben opgebouwd. In den beginne voelde ik mij ongemakkelijk als ik van de bekende route af moest wijken. Wie weet kwam ik wel rare bochten of Strada-blokkerende situaties tegen. En wat dan? Inmiddels voelt dat gele bakje heel vertrouwd aan.

Wat viel soms tegen

Vielen er ook nog zaken tegen? Jazeker, het zicht bij zware regen in combinatie met duisternis wordt er niet beter op als je zo laag zit.

En het blijft voortdurend opletten op obstakels op en langs de weg. Je ziet ze op tijd maar ze verdwijnen snel uit het zicht onder je fiets. Da's wel eens lastig. En dat schuimdeksel vind ik ook maar een $%#&! ding dat vooral ruimte ligt in te nemen in je fiets.

In het spitsuur in het Apeldoornse stadsverkeer is zo'n geel gevaarte niet altijd handig. De 7 km dwars door Apeldoorn kosten mij in verhouding tot de 19 km buiten de stad veel meer tijd.

De fiets van zes miljoen...

Kleding toch aangepast

Oh ja, verder dacht ik wel te kunnen forensen in gewone kantoorkleding. Klemmetje om de nette kantoorbroekspijp en gaan met die banaan. Dat bleek toch niet zo'n praktische gedachte.

Nu beschik over een complete fietsgarderobe en kleed ik mij op het werk even om. Dat kost tijd, maar is tegelijkertijd een mooi start- en eindpunt van de werkdag. Andere kleren, andere gedachten....

Handige dingetjes

Ik merk dat ik met de werking van zo'n velomobiel meer bezig bent dan bij mijn gewone fietsen. Handige dingetjes die het fietsen vergemakkelijken probeer ik graag eens uit.

De topideetjes van de afgelopen 12 maanden waren wel het zelfgemaakte schermpje XL en de truuk met het kleine schuimdekseltje achter het stoeltje.

Door de eerste kon ik ook op de koudste dagen heel comfortabel, zonder schuimdeksel, blijven fietsen. Door de tweede is het lekker opgeruimd in de fiets.

Heimelijke Questgedachten?

Indertijd koos ik na twee keer proefrijden voor de wendbaarheid van de Strada, Dat leek me gewoon handiger voor mijn dagelijkse route waar nogal wat scherpe bochten inzitten. Nu, ruim 6000 km verder, denk ik dat het allemaal niet zoveel uitmaakt. Dat van die wendbaarheid klopt, maar ook met een Quest kan ik deze route prima rijden. Misschien zelfs iets sneller ;-).

Het hoofd leegmaken

Verder was het een forensenjaar van gewoon lekker ontspannen fietsen. Anders dan met het openbaar vervoer, kom ik na een ritje met S94 meestal met een heerlijk leeg hoofd aan. En door die regelmatige inspanning viel ik ook nog eens kilo's af,

Van deze, toch wel dure, aankoop heb ik geen moment spijt gehad. Ik ga gewoon voor nog zo'n prima forensenjaar. Volgend jaar 27 februari spreken we elkaar weer. Tot dan!

• in juli 2013 ging ik over de 10.000 kilometergrens

Een Engelsman die de weg kwijt is?

Bron

Gistermiddag zoefde ik heel ontspannen zuidwaarts naar Dieren. Knus en warm achter mijn homemade schermpje XL dat op deze gure dagen goede diensten bewijst. Op het brede en gladde asfalt vlak voor Dieren zie ik een fietser voor mij uit rijden. Op zich heel gewoon, zou je denken. Een fietser zie je wel vaker op een fietspad. Kijk als het nu een auto was, of een hoogwerker of een aangespoelde bultrug dan had je echt wat te melden!

Maar deze fietser reed strak tegen de linkerzijde van dit superbrede fietspad. Helemaal niet erg, zelf rijd ik vrijwel altijd midden op de rijbaan of fietspad en iedereen die links wil gaan fietsen moet vooral z'n gang gaan.

Maar niet als ik er met 30+ aan kom! Dan moet je netjes rechts rijden, zodat ik je met een ruime afstand kan passeren. Dan wil ik namelijk zelf graag helemaal links rijden.

Als ervaren inhaler heb ik voor zo'n actie een handig setje gereedschap aan boord. Een sonore ding-dong bel en de standaard krachtige velomobielclaxon. Die eerste gebruik ik bijna nooit, de tweede graag en regelmatig.

Terug naar onze linksrijder. Hij komt nu snel dichterbij. Dit vraagt om een dosis claxon. Een krachtig toet, toeeeet, toeeeeeeeet stijgt op uit de Strada. Met onmiddellijk resultaat!

Onze fietser schuift nog verder op naar links en rijdt nu in de hobbelige berm. Hallo, da's niet nodig hoor. Je moet gewoon naar rechts gaan (heel graag) of als tweede keus gewoon links door blijven rijden. Ik rijd nu al uiterst rechts, op een veilige afstand, en een paar seconden later ben ik 'm voorbij. In mijn spiegel zie ik dat ie gewoon aan de linkerkant blijft plakken.

Een Engelsman die even vergat dat ie in Nederland was?  We zullen het nooit weten...

Prinses Apeldoorn na 110 dagen wakker gekust

Bron afbeelding  Wikipedia

De titel van dit bericht lijkt te wijzen op een sprookje. Dat klopt en het begint als volgt.

Er was eens een prinsesje Apeldoorn dat na een lange diepe slaap van wel 110 dagen wakker gekust werd door prins Twitter.  Daarvoor was dat wakker maken al verscheidene keren tevergeefs geprobeerd door het hulpje van de prins, schildknaap E. Mail. Maar die kon schreeuwen en aan haar mooie armpjes trekken tot ie een ons woog. Ze bleef diep en vast in slaap.

Want wat begon als een omslagpunt voor ondergetekende in zijn carrière als velonaut, bleek uiteindelijk een drie en een halve maand durend slecht sprookje te worden.

Op 25 oktober 2012 raakte ik op ongelukkige wijze een middengeleidertje op het fietspad in Apeldoorn Noord. Ik kantelde maar de schade viel mee en met een lik Commandant 4 kwam alles weer goed.

Snel daarna meldde ik dit punt bij de Buitenlijn van de gemeente Apeldoorn. Ik heb daar goede ervaringen mee, een gat in het fietspad is meestal binnen een paar dagen keurig weggewerkt. Maar deze keer zou het allemaal heel anders gaan. De Fietsersbond afdeling Apeldoorn had me al gewaarschuwd: "Als je over twee maanden nog geen reactie hebt gehad, meld dat dan nog even bij ons. Dan kunnen wij er ook aandacht voor vragen...".

17 december 2012 (53 dagen later)

Een mooie dag in het vorige jaar. Ik vind dat de gemeente tijd genoeg heeft gehad en stuur een herinnering naar de Buitenlijn. Ik krijg geen enkele reactie. Waarschijnlijk zijn  de gemeentelijke medewerkers al begonnen aan de feestdagen.

28 januari 2013 (95 dagen later) 

Een nog mooiere dag. Ik stuur nogmaals een herinnering en meldt dat ik ook een officiële klacht wil indienen over de trage afhandeling.  Ditmaal gebruik ik het  algemene e-mailadres van de gemeente en, hoera!, ik krijg een reactie.

"Hartelijk dank voor uw e-mail. Vervelen om te horen dat u nog geen reactie op uw melden heeft ontvangen. Uw melding is bij de Buitenlijn geregistreerd met nummer 23188 en is nogmaals doorgegeven aan de verantwoordelijke medewerker met het verzoek om zo spoedig mogelijk contact met u op te nemen."

Het " Zo spoedig mogelijk contact met u opnemen..."   is in dit geval nooit. De gemeente Apeldoorn begint steeds meer te lijken op Doornroosje. Niemand krijgt haar wakker.

12 februari 2013 (110 dagen later)

Ik ben het zat. Ik bedenk een plan en dat plan is Prins Twitter er op af te sturen. Zijne Sociale Hoogheid trekt nogal eens de aandacht en soms helpt dat. Het gesprek gaat als volgt:

@gem_apeldoorn ik deed op 26/10/12 melding Buitenlijn nr 23188. Zelfs na twee keer vragen nog steeds geen antwoord. Is dit normaal? (op 12/2)

@MooiGeel Nee, dit is niet de normale gang van zaken. We zullen het verder voor u uitzoeken en komen erop terug.  (op 13/2)

@MooiGeel U wordt morgen gebeld door de stadsdeelbeheerder. Hij kan beide vragen beantwoorden.  (op 14/2)

15 februari 2012 (113 dagen later)

De stadsdeelbeheerder hangt aan de telefoon. Hij praat erg snel, niet zo raar want er is heel veel uit te leggen. De Buitenlijn heeft mijn melding ooit doorgestuurd naar de verkeerskundige afdeling. Niet zo vreemd want de Buitenlijn gaan alleen maar over losse stoeptegels en kapotte lantaarnpalen. In het systeem van de Buitenlijn is mijn melding dus (?) op afgehandeld gezet. En vervolgens zijn al mijn latere verzoeken in een zwart gat verdwenen. De Buitenlijn was niet meer verantwoordelijk en mijn vragen bereikten die andere afdeling niet eens of men wist niet eens meer welke afdeling er nu mee bezig was. Of die andere afdeling had er gewoon geen zin  in!  Het goede nieuws is dat er een nieuw systeem komt waarmee de hele melding overal te volgen is.

Pas de inzet van Prins Twitter heeft de boel zo opgeschud dat ik dit hele verhaal toch nog een beetje tevreden kan afsluiten. Het kruispunt waar ik zo'n ongelukkig kantelmoment had wordt nog voor de zomer geheel opnieuw ingericht. Ook het rare middengeleidertje gaat er dan uit.

Hier gebeurde het allemaal en over een paar maanden ziet het er hopelijk heel anders uit. 

Overigens wist meneer de stadsdeelbeheerder nog wel uit te leggen dat het gewraakte middengeleidertje en paaltje er gekomen zijn om auto's te weren die het fietspad gebruikten als sluiproute de wijk in. Tja, zo kun je ook denken. Auto's zorgen voor overlast en fietsers zijn er de dupe van. Daar kan zelfs die lange natte kus van Prins Twitter niks meer aan veranderen.

Horrorwinterdonderdagwoonwerkrit

Bron Wikipedia

Afgelopen donderdag 14 februari 2013 was het weer feest. Het KNMI had de kleurpotloden uit de lade gehaald en de rode en oranje alarmkleuren alvast klaargelegd. In de loop van de ochtend zou er een sneeuwijzelbuienfront bij de Noordzeekust aan land komen. Nederland was er klaar voor en volledig 'weergek' gemaakt!

Als hardcore velomobielforens trek ik me daar natuurlijk niks van aan. Pas als er zoveel sneeuw ligt dat ik de garagedeur niet meer open kan krijgen én de verwachting is dat er nóg een meter zal vallen, blijf ik thuis.

Mijn collega's in het grote kantoor in Apeldoorn Noord verschenen die ochtend verrassend genoeg bijna allemaal. Veel daarvan moeten van ver komen, uit de omgeving van Utrecht, Amersfoort, Zeist en nog verder. De kleurpotloden van het KNMI hadden hen niet tegengehouden maar eenmaal aan het werk keken ze wel wat nerveus en verdacht vaak op de filemeldingen, de sneeuwradar en de spoorwegstoringen.

"Ik denk dat ik maar alvast ga...", zei om twee uur de eerste collega, "..ik vertrouw het niet meer, in Zeeland ijzelt het al, straks strand ik hier in Apeldoorn!". Ja en als er één schaap over de dam is volgen er meer. De ijzel bereikte Utrecht maar leek daar ongeveer te stoppen. Ik maakte me geen zorgen, weer of geen weer, ik ging met de fiets naar huis. Al zou ik er een uurtje langer over doen.

Om half vijf vond ik het welletjes, het kantoor was bijna leeg, buiten begon het al aardig wit te worden. Het viel erg mee, maar ik onthield me maar even van mijn vaste 'full speed' haakse Strada bochten. Pas ver ten zuiden van Apeldoorn begon de sneeuwlaag dikker te worden. Ik moest hard werken om met mijn drie wielen door dat witte goedje heen te ploegen.

Ik fietste pas één keer eerder door de sneeuw maar nog niet eerder bij daglicht. Kijkend in mijn achteruitkijkspiegels viel het mij die middag op dat de 3 sporen van mijn Strada zo mooi recht onder de fiets vandaag kwamen rollen. Al die andere fietsers op het jaagpad leken, aan hun sporen te zien, voortdurend te zwalken en te slingeren. Misschien dat ze last hadden van de harde tegenwind; of slinger je altijd een beetje op een tweewieler?

Als je dan de dag ervoor een Contour Roam2 camera thuisbezorgd kreeg, is zo'n horrorwintervelomobielwoonwerkrit een gelegenheid bij uitstek om deze 'action camera' eens te proberen. Het resultaat daarvan zie je hieronder.



Op het weblog van Magic Bullet staat een uitgebreide review van deze Roam2; hij schafte er namelijk bijna tegelijk met mij een aan.

Aanbieding: gratis je fiets overspuiten!

Toen ik eind vorig jaar op en neer reed naar Dronten voor wat klein onderhoud, werd daar net een gloednieuwe QuestXS klaargemaakt. Deze had een mooie donkergroene onderkant en een witte top. Het was me al eerder opgevallen dat er vaker gekozen wordt voor een verschillend gekleurde boven- en onderkant voor de velomobiel. 

En waarom ook niet! Als ik zelf op het idee was gekomen had ik ongetwijfeld ook voor twee  kleuren gekozen: een mooie gele onderkant met een gele bovenkant ;-)

Geen combinatie is te gek...

Maar hoe bedenk je welke kleuren je gaat kiezen? Foto nemen van een velomobiel en zelf inkleuren met Photoshop? Gewoon je fantasie gebruiken? Het kan allemaal. Toevallig kwam ik op het internet een 'eenvoudige' oplossing tegen om afbeeldingen van een andere kleur te voorzien. En toen dacht ik terug aan die groen-witte QXS in Dronten. Het idee was geboren en het uiteindelijke resultaat vind je hieronder. 

Het werkt heel simpel. Klik op het vakje met het kleurnummer (er verschijnt een heel kleurenpalet) en daarna op de bijbehorende knop voor boven of onder. De kleur wordt er direct voor je opgespoten; geen wachttijd, geen droogtijd.

Ik merk zelf dat (afgezien van helemaal geel ;-) ik combi's met wit en een donkere kleur het mooist vind. Ik meldde het al eerder: de meeste fietsen van velomobiel.nl zijn toch nog gewoon geel of wit.

Vanzelfsprekend is de kleur Mooi Geel al standaard ingevuld. En sorry beste Questbezitters, een Strada lag in mijn geval natuurlijk het meest voor de hand. Maar een uitbreiding van de faciliteiten van Velomobielspuitatelier Mooi Geel is natuurlijk altijd mogelijk.

Deze variant van de overspuitservice is niet meer beschikbaar. Goed nieuws: er is een betere

Even niet fietsen in het hoge noorden

Bijna een jaar geleden vermeldde ik op dit weblog twee Youtube video's waarin een Noorse rode Quest de winter trotseert. Niet zo vreemd natuurlijk want in februari wil er in Noorwegen nog wel eens een sneeuwvlokje vallen.

Vandaag ruim een week geleden zat ik in het vliegtuig om dat zelf eens te gaan controleren op de Lofoten, een eilandengroep in het noorden van Noorwegen.

Direct nadat we uit Oslo opstegen tuurde ik naar beneden of ik ergens een bekende rode Strada over de witte wegen zag snellen. Maar veel meer dan bewolking wilde zich niet vertonen. Het vliegtuig waarin ik zat had al ruim een uur vertraging opgelopen omdat het onderweg naar Oslo niet had kunnen opstijgen vanwege zeer zware sneeuwval. Zoals ik al zei: in februari wil er in Noorwegen nog wel eens een sneeuwvlokje vallen.

Sneeuw en ijs genoeg

Winterse natuur

De ijzige kust van de Lofoten

Na een overstap in Bodoe wurmden we ons met ongeveer 30 andere passagiers in een piepkleine tweemotorige bromvlieg voor de laatste 20 minuten naar Svolvaer, de hoofdstad van de Lofoten. Daarna was het nog 30 km naar het dorpje Laukvik. Waar een weekje sneeuw, zon en noorderlicht kon beginnen.

Ze fietsen hier, of toch niet?

In de paar stadjes die we passeerden viel het me al op. Overal waren gedeelde fiets- voetpaden die keurig schoongemaakt waren. Schoonmaken betekent in Noorwegen overigens niet dat die wegen en paden geheel sneeuwvrij zijn. Er wordt ijverig geschoven door enorme sneeuwploegen maar je rijdt en loopt steeds wel op een hard aangereden ijs- en sneeuwlaag. Nog fietsers gezien? Ja zeker, een enkeling had zelfs spijkerbanden gemonteerd.

Eigenlijk is een fiets in de winter helemaal niet zo handig op het platteland van de Lofoten. De dorpjes en stadjes zijn klein. In de hoofdstad Svolvaer wonen bijv. maar 4000 mensen. Als je boodschappen gaat doen ga je lopen, of je gaat 'sparken'. De spark is een stepslee. Je kunt je boodschappen en zelfs een passagier meenemen.

Een iets andere versie kun je ook in Nederland kopen maar in Noorwegen zie je ze dus overal als een alternatief voor lopen en fietsen. Maar net zoals in Nederland gaan de meeste Noren natuurlijk veel liever met de auto.

Anja gaat boodschappen doen met de spark; da's nog eens wat anders dan met de ebike naar het werk!

Mooi voorbeeld van selectief sneeuwruimen; rechts een spark

Op de Lofoten is fietsen in de winter niet erg populair

Sneeuw, zon en noorderlicht kreeg ik de afgelopen week voldoende binnen. Alhoewel de jacht op de Aurora Borealis een vermoeiende was. Het is avond- en nachtwerk én een zaak van het nodige geluk.

Je hebt een onbewolkte hemel nodig in combinatie met de felbegeerde noorderlichtactiviteit. En dan kan zomaar, ineens, de hemel oplichten in groen, blauw en zelfs rood. Het kan 5 minuten duren, een half uurtje, of zelfs uren aanhouden. Onderstaande foto maakte ik op een avond dat er eigenlijk helemaal geen noorderlicht voorspeld was. Tja...

Noorderlicht vanaf de Lofoten.  Bekijk de uitgebreide noorderlicht fotoserie (voor de liefhebbers)

Thuisgekomen was ik niet alleen 500 foto's van de mooie winterse natuur rijker, ik was ook ruim twee en halve kilo aangekomen. De stevige Noorse kost en de beperkte lichaamsbeweging eisten hun tol.

Komende week maar weer flink doortrappen met Strada 94. Dan blijven alleen die 500 foto's over als mooie herinnering.