Nieuw: de Schwalbe Marathon Lente

Bandenfabrikant Schwalbe komt (vanaf morgen) met een geheel nieuwe productlijn. Eén die speciaal ontwikkeld is met het oog op het aanhoudende winterse voorjaarsweer: de Marathon Lente serie. Schwalbe reageert hiermee op aanhoudende vragen, uit met name de velomobielwereld, naar een veiligere voorjaarsband.

Preview: Schwalbe Marathon Lente, in 26 en 20 inch verkrijgbaar

Volgens de eerste berichten legt de band soepel om, óók met geheel van kou verstijfde vingers. De grip evenaart die van de winterse tegenhanger. En net zoals bij de 'Winter' serie zijn de 200 Wolfram Carbide spikes van deze nieuwe voorjaarsband los bij te bestellen.

Over de rolweerstand is nog weinig te zeggen, we zullen de tests van Wim Schermer af moeten wachten. Maar door het gebruik van een revolutionair profiel zou de laminaire luchtstroom over de band sterk verbeterd zijn!

Bestel nu al, dan kom je volgend voorjaar niet in de problemen.

Het laatste licht

Het laatste ochtendlicht, in mijn geval. Voorlopig althans, want vanaf komend weekeinde met het begin van de zomertijd gaan de vroege vogels onder ons weer voor een paar weken  terug de duisternis in.

Vanochtend nog maar even genieten van die heerlijke voorjaarszon die in hoog tempo over de horizon naar boven klimt.

Gelukkig heb ik bijna elke dag een camera in de fiets klaarliggen. Fris was het natuurlijk nog wel. Maar met wat handig manoeuvreren hoefde ik niet eens mijn warme bakje uit om bijgaande foto te maken.Een mooie tijd elk jaar weer.

Het zal wel aan het seizoen liggen maar deze week had ik voor het eerst weer eens  'last' van slapende eenden en meerkoeten midden op het fietspad. De eerste keer dacht ik in de schemering een grote klont zand voor mij te zien opduiken. Tot die klont pootjes kreeg en in hoog tempo het kanaal in dook. Alweer een teken dat het echte voorjaar er aan gaat komen!

Ben ik gevist? *

Afgelopen vrijdachtochtend. Het is zo tegen 6.30 uur en het begint gelukkig al aardig licht te worden. In mijn spiegels zie ik een felle witte lichtbron opduiken. Tja, dat kan van alles zijn. Door de bochten in de kanaalweg aan de andere kant van het water schijnen autolampen meer dan eens in mijn spiegels. Het zou ook nog een brommer kunnen zijn....

Ik sukkel rustig door met een bescheiden vaartje van zo'n 27 km per uur. Niet heel indrukwekkend, maar ach zo vroeg op de ochtend heb k vandaag even geen zin om Strada 94 de sporen te geven. Dat kan vanmiddag altijd nog.

Het felle witte lichtpuntje verschijnt weer in mijn spiegels. Toch een brommer dus en ik trap rustig door. Vlak voor het kanaalfietspad eindigt is het er weer. Nu veel dichterbij! Wat zeg ik, ik hoor het gezoem van banden, het geruis van een draaiende ketting en flits daar gaat ie me voorbij. Een ligfiets! Van de open variant.

Normaal gesproken zien fietsers alleen mijn achterkant voorbijflitsen ;-)

Ik blijf nog even verbaast doorrollen in mijn gele kuipje, maar als ik weer bij mijn positieven kom, besluit ik toch even de snelheid van deze ligger op te gaan meten. Ik kán tenslotte wel harder fietsen, ook al doe ik dat niet altijd. Op enige afstand achter deze matineuze inhaler hangend kom ik op ongeveer 32 km per uur.

Altijd hetzelfde met die ligfietsen: ze gaan veel te snel en je ziet ze veel te laat ;-) Eén vraag blijft over: ben ik nu gevist of hield ik met mijn snelheid gewoon het ligfietsverkeer op?

---

*) gevist zoals in VIS (Velomobiel Inhaal Syndroom: de dwangmatige neiging een velombiel in te willen halen; meestal niet succesvol of permanent)

Geen rit is hetzelfde (Video)

Sinds ik in het bezit ben van een Contour Roam2 (helm)camera maak ik geregeld opnamen in het woonwerkverkeer. In deze nieuwe aflevering (5 minuten) achtereenvolgens:

Altijd goed op blijven letten en vooruitkijken, het snelste stoplicht van Apeldoorn, een eeuwigheid duurt maar één minuut, de zwalkende scholier, passende beelden bij het bericht over  de dompteur in mij  en als uitsmijters: een hond ziet het gele gevaar en de beleefde velomobilist.

Geen rit is hetzelfde, er gebeurt elke dag wel wat! Zoals gebruikelijk is ook deze video weer uitgebreid voorzien van opmerkingen.


Alle video's tot nu toe staan in een Youtube afspeellijst

Note to foreign visitors

This video uses YouTube annotations in Dutch. In the unlikely case you cannot read this ;-) I've added subtitles in English as well. Click on the subtitle icon below the video. Subtitles can be Google-translated in any other language.

To see or not to see, that's the question

Gistermiddag parkeerde ik het gele gevaar bij een horeca gelegenheid aan de rand van Apeldoorn. Een beetje in het zicht zodat ik in de gaten kon houden of al te enthousiaste cafébezoekers Strada 94 niet als een  'geinig ding' zouden ontdekken. Met alle onvoorspelbare gevolgen.

En oudere dame parkeerde tegelijk met mij haar solide damesfiets. "Wat een mooi ding, meneer...", zei ze. Vervolgens ontspon zich zo'n typisch kort "dit-is-een-velomobiel-gesprekje".  Ik vertelde op een gegeven moment dat je, omdat deze fietsen wat lager zijn, je natuurlijk wel goed op moest letten.

 "Nou, dan die ligfietsen...", reageerde ze onmiddellijk  "...die zijn zo laag, die ze je haast niet. Gevaarlijk gewoon!". Toen ik opmerkte dat een velomobiel ook een (soort) ligfiets is, antwoordde ze heel resoluut: "Dit is een echt heel opvallend ding, da's anders!".

"We often fail to see something that at other times is readily detectable. Because the visual stimulus itself is unchanged, this variability in conscious awareness is likely related to changes in the brain." Bron: To see or not to see.

Een geheimzinnige code....

Dit verhaal gaat mij (weer eens) ontmaskeren als een typische niet-sleutelaar. En dat klopt ook nog eens. Alhoewel ik ooit eens een Sinterklaas-surprise kreeg waarop ik stond afgebeeld met een reusachtige steeksleutel in mijn armen (mijn vrouw vond dat ik sinds Strada 94 in huis is, zo handig was geworden :-) probeer ik zoveel mogelijk gepruts in en aan de fiets te vermijden.

Een sopje over de buitenkant, een draadje vastsolderen of een bandje vervangen zijn voor mij wel de meeste extreme activiteiten op dit gebied. Maar soms overkomt het je, dat je toch onder de motorkap moet gluren.

Ik had vorige week de indruk dat de ketting iets tegen de (meestal ongebruikte) voorderailleur aanliep en keek toch maar even in het vooronder. En toen viel mijn oog op een in het metaal gehamerde geheimzinnige code: - S094 - stond er op het einde van het frame, net voor het stuurtje.

Beetje geheimzinnige foto...

Hé, nog nooit gezien! Wat zou dat zijn? Ach ja natuurlijk! Het serienummer: ik heb immers Strada 94! Nooit geweten dat dit nummer echt ergens stond. Het zegt meer over mij dan over de verborgenheid van dit bijzondere getal.

Als je een velomobiel.nl velonaut bent heb je dus ook zo'n nummer. Ga maar gauw kijken, 't is echt waar!

Oooh......, jullie hadden dat allemaal allang een keer gezien?

Twee Bananen en een Kers

Ligfietsers zijn de Nederlandse landschapsfietsers bij uitstek. Ontspannen liggend glijden polders, rivieren en heidevelden op panoramische wijze aan je voorbij. Dat betere uitzicht is alweer een voordeel van ligfietsen. Dat typisch Nederlandse landschap kun je ook nog op een andere manier goed beleven: door het te fotograferen.

Als er één fotograaf is die het Nederlandse landschap op onovertroffen wijze vastgelegd is het wel Martin Kers. Kortgeleden kreeg ik het boek "Het land van Martin Kers" in handen.

Honderden pagina's lang glijdt het Nederlandse landschap in al zijn weidsheid én verrassende details aan de kijker voorbij. Foto's zoals ik ze zelf wel zou willen maken en af en toe denk dat ik ze maak. 

Beeldcitaat *)  uit het fotoboek "Het land van Martin Kers" pag. 170 (c) Martin Kers

Als je dan pagina 169 omslaat komen, oh verrassing, twee velomobielen de fotograaf tegemoet rijden. De opname is ergens in de buurt van Schagen gemaakt en toont twee Questrijders. De gele kwam ik al eens op het web tegen; ik vermoed dat dit de zgn. Giraffe Quest is. Wie de wit-rode Quest kan identificeren mag het hieronder melden.

Voor liefhebbers van landschapsfietsen vanuit de luie stoel is dit boek een must. Nog beter is het op je (lig)fiets of in je velomobiel te springen en het buiten live mee te gaan maken.

Spring in je fiets en ga het Nederlandse landschap beleven. Met of zonder camera.

Tot slot

Eerder meldde ik een Quest in het boekje BicycleMania en op het weblog van Marcus (Vemotie) kwam er ook één in druk voorbij. Wanneer verschijnt nu eindelijk eens de eerste Strada in de Nederlandse literatuur?

---

*) In eerste instantie heb ik contact gezocht met de fotograaf (Martin Kers) en hem gevraagd of ik deze afbeelding op dit weblog mocht plaatsen. Ik heb daar (tot nu toe) geen reactie op gekregen. Wat later ontdekte ik deze foto in dit specifieke geval kan publiceren op basis van het zgn. beeldcitaatrecht (nog meer over beeldcitaatrecht).

De mooiste tijd

Strada 94 tussen Dieren en Apeldoorn

Eigenlijk is dit de mooiste tijd van het jaar. Terwijl ik mij 's ochtends vroeg over het jaagpad langs het kanaal noordwaarts spoed komt, nu elke dag iets vroeger, de zon felrood over de horizon gluren. Gewoon even stoppen en een foto maken.

Update
Bij mij gluurt de zon bij Cookie Strada 48 piept ie.

De strijd van een verloren leger

Nog één keer gooit Koning Winter zijn troepen in de strijd. Maar het zijn schermutselingen van een terugtrekkend leger dat weet dat de strijd gestreden is. Verder dan wat vermoeide witte plekken op de weg en een poederdun laagje op het flinterdun bevroren kanaal komen ze niet.

De sporen van de strooi-auto zijn amper zichtbaar op het jaagpad naar het noorden. Aan de horizon gloort het eerste licht van de opgaande zon. Dat zal dat tuig van Koning Winter wel mores leren. Eenmaal in Apeldoorn heb ik een primeur: de straatverlichting gaat uit terwijl ik nog onderweg ben. Hoera het is lente!

Nog een tijdje en dan zijn Koning Winter en zijn kompaan Duisternis verslagen...

Geïnspireerd door en met dank aan: De laatste winterse slag

Gratis banden, maar niet perfect...

Ik had natuurlijk een advertentie op ligfiets.net kunnen zetten. maar dat doe ik nog niet. ik gun de bezoekers van dit weblog nl. een buitenkansje ;-)  Het buitenkansje in kwestie is geheel gratis. Alhoewel het letterlijk niet binnen ieders bereik zal liggen. Maar ach afstand is relatief, zeker voor een beetje velomobielrijder. Dus eigenlijk heeft heel Nederland dit buitenkansje.

Wat is het geval? 

Op mijn zolder hangen 3 perfecte Perfect Moirees 47-406 banden. Twee daarvan zaten minder dan 500 km op velomobiel Strada 94, de derde is een ongebruikte reserveband die ik bij de aanschaf van mijn fiets door velomobiel.nl kreeg uitgereikt.

Vrijwel aan het begin van mijn velomobielcarrière ben ik overgestapt op Marathon Plus; de band met zekerheid voor de fietsforens die het hele jaar doorfietst. Lekke banden heb ik de laatste 6000 km niet meer gehad en M+ blijft dus.

Die Moirees zijn voor mij gewoon niet de perfecte buitenband, gebruiken ga ik ze niet meer. Het buitenkansje voor échte PM liefhebbers is het volgende:

Je kunt alle drie de banden, maar één of twee mag ook, gratis bij mij ophalen. Ik stuur ze dus niet op. Ophalen kan in Dieren of eventueel op mijn werkadres in Apeldoorn Noord.

Je kunt je belangstelling melden (1, 2 of 3 banden) via een commentaar onderaan dit bericht. Verwerking in volgorde van binnenkomst. Wie het eerst komt, die het eerst fietst. En als niemand ze zo wil hebben dan zet ik ze alsnog op ligfiets.net. Ook gratis.

Ik ben benieuwd of dit werkt... Ik verwacht dat dit bericht tot en met vrijdag blijft staan. Daarna sluit ik de mogelijkheid nog te reageren.

De banden zijn weg!

Dat ging best vlot. Dorpsgenoot Lorenz had dit bericht snel in smiezen en mag zich nu de gelukkige eigenaar van 3 PM's noemen. Voor op de Quest of voor de Mango? Hij moet ze nog wel ophalen.

Mis met Rapid Rob (Video)

Toen ik begon met velomobielrijden maakte ik al snel kennis met het fenomeen RIS, het racefietser inhaal syndroom, oftewel de dwangmatige neiging om elke wielrenner die voor je rijdt ten koste van alles in te halen.

Nu is dat vaak helemaal niet moeilijk. De meeste bukkers (ook weer zo'n woord dat ik in voor mijn velomobieltijdperk niet kende) gaan helemaal niet zo verschrikkelijk snel. Zelfs voor een relatief langzame forens als ik komen die smallebandjesmensen toch meestal snel dichterbij. Me echt bezondigen aan missen, sissen en wat voor varianten dan ook, doe ik eigenlijk zelden.

De onderstaande beelden bevatten dus uitdrukkelijk géén geval van dwangmatig inhalen ;-).  Het is gewoon één van die dagelijkse forensenmomentjes die ik met mijn nieuwe Contour Roam2 helmcamera wist vast te leggen. Aangevuld met wat ander klein forensenleed.

Note to foreign visitors

The video below uses YouTube annotations in Dutch. In the unlikely case you cannot read this ;-) I've supplied subtitles in English as well. Click on the subtitle icon below the video. Subtitles can be Google-translated in any other language.

Ja, zo'n banaan... je weet wel

Ik had er laatst weer eens een. Zo'n typisch gesprekje, dat zich ontvouwt nadat je gesprekspartner tot de ontdekking is gekomen dat jij je verplaatst per velomobiel. Die gesprekjes hebben in grote lijnen altijd hetzelfde verloop.

Luister mee (A is een collega (maar het kan iedereen zijn), B ben ik zelf)


A.  "Oh dus je gaat met een ligfiets naar het werk?"  (licht ongeloof wordt nu zichtbaar)
B.  "Ja, zo'n banaan... je weet wel"

A. "Oh ja zo'n banaan bedoel je! Die zie ik wel eens in de stalling staan" (er zijn er zelfs drie) "Ik vind die dingen....eh..."  (aarzelt even want wil mij niet voor het hoofd stoten ;-)
B. "....levensgevaarlijk, bedoel je?"

A. "Ja, ze ziet ze niet, en je gaat toch heel snel?"
B. "Nou je gaat ongeveer zo snel als een opgevoerde snorbrommer. Dat valt dus wel mee. ;-) Het is natuurlijk wel zo dat je soms wat slechter zichtbaar bent omdat je lager zit. Maar zeg zou zelf, een groot geel ding van 2,5 meter lang zie je toch niet makkelijk over het hoofd?".

A. "Zoals hier bij de heggetjes langs de uitrit bij het parkeerterrein, dan zien ze je toch niet?"
B. "Klopt, maar ik weet dat auto's me daar niet zien, en ik hou er dus rekening mee. Het is natuurlijk ook mijn verantwoordelijkheid om goed op te letten." (let op het 'ook', dit is een subtiele hint)

A "Maar eh, val je dan niet om als je bij een stoplicht moet stoppen?" (een ander onderwerp: van opvallen naar omvallen)
B. "D'r zitten drie wielen onder, twee voor en één onder. Je kunt niet omvallen." (Niet helemaal waar, maar waar genoeg. De meesten realiseren zich grappig genoeg niet dat een velomobiel een driewieler is)

A "En dan fiets je dus elke dag  naar je werk? Hoe ver is het eigenlijk naar Dieren?"
B. "Zo'n 27 kilometer, eigenlijk lukt dat altijd ruim binnen een uur. Ondanks de inspanning kom je altijd heerlijk uitgerust aan. Jij woont toch hier in Apeldoorn?" (Weer een hint die deze keer wel wordt opgepakt.)

A. "Ja, in Apeldoorn Zuid. Ik zou eigenlijk wel vaker met de fiets naar het werk willen komen..." (valt nu stil, want kan eigenlijk geen excuus bedenken waarom hij/zij die 5 km meestal met de auto aflegt)
B. "Nou dat lijkt me met een gewone fiets ook nog goed te doen..."

A. "Nou ja nee.....eh..."

De hele conversatie is overigens moeiteloos uit te breiden naar een aantal andere vaakbesproken velomobiel-gerelateerde onderwerpen. Maar dat doen we een andere keer weer. Herkenbaar? Of niet?



Bron plaatje van de (auto)banaan

Zien is beleven

Toen ik bezig was met onderzoeken of een velomobiel een voor mij geschikt vervoermiddel zou kunnen zijn heb ik o.a. heel wat video's op YouTube bekeken. Door anderen te zien fietsen kreeg ik een aardige indruk van wat er kan en niet kan met zo'n rare fiets.

Bijvoorbeeld met bloedstollende snelheden van meer dan 100 km p/u een berg afrijden, maar ook gewoon dwars door het drukke stadsverkeer fietsen. Beide variaties vermijd ik liever waarbij dat met het fietsen in het drukke stadsverkeer helaas niet altijd lukt.

Sinds kort heb ik zelf videoregistratie aan boord. Het is een Contour Roam2 (helm)camera.  Het blijkt een leuke manier te zijn om klein forensenleed vast te leggen. Met uitzoeken en nabewerken ben je vervolgens meer tijd kwijt dan de hele fietstocht maar dat mag de pret niet drukken.

Een eerste resultaat

Vorige week donderdag 28 februari was al een voorproefje van het milde voorjaarsweer dat ons deze week gepresenteerd wordt. Met zo'n zonnetje komt het geel van Strada 94 extra  mooi uit. Prima weer dus om de hele woonwerkroute van Apeldoorn naar Dieren (plm. 1 uur) op te nemen.

Na veel knipwerk blijft daar zo'n 8 minuten video van over. Alles zit er eigenlijk wel in: moeilijke oversteekpunten, lastige bochten en zwalkende scholieren én een velonaut in spe.