Strava: sport versus tran-sport

Vlak voor ik op Publiceren wilde klikken las ik nog net dit bericht "Strava niet voor velomobielen". Omdat mijn insteek een iets andere is publiceer ik het toch. Eigenlijk had ik het wel goed aangevoeld.

Een tijdje geleden las ik het bericht van Questrijder Marcus over de Strava app. Hm, dacht ik, dat kan ik wel eens proberen. Ik downloadde de app en bleek zowaar al een account te hebben. Ooit eens één keer wat mee gedaan maar nu kon ik zo aan de slag.

Tot nu toe gebruikte ik af en toe de Endomondo app maar het principe van de segmenten in Strava leek me bij uitstek geschikt om in beeld te krijgen hoe lang ik over de verschillende stukken van mijn route deed en of daar nog betere alternatieven voor te bedenken waren. Als velonaut ben je tenslotte altijd met de optimale route bezig.

Ik fietste een paar dagen heen en weer naar Apeldoorn en inderdaad was Strava handig in het gebruik. Het werkte prima.


Maar toen begonnen de eerste bespiegelingen over "oneerlijke"  concurrentie op te duiken. Want er zijn natuurlijk maar bar weinig racefietsers die het op kunnen nemen tegen een getrainde velomobilist op volle snelheid. Of dat nou "oneerlijk", of "onsportief" is? Het in elk geval is het een ongelijke strijd. En door 'die' anderen wordt dat zeker dan als onsportief of oneerlijk beleeft.

Die 'race on the internet' Is blijkbaar iets dat overal emoties oproept.

Sport versus tran-sport

Voor mij is het helemaal geen ongelijke strijd tegen al die racefietsers en vice versa. Want het is sport versus tran-sport! Het is Strada94-appels met Stravaracefietsers-peren vergeljken. Mij gaat het bovenal om comfortabel én natuurlijk ook snel transport. Het mag wellicht sportief zijn, het is géén sport wat ik doe. 's Ochtends maak ik het niet te gek want wil niet té bezweet op het werk aankomen en 's middags heb ik er al een hele werkdag opzitten.

De gedachte van sportieve (desgewenst ongelijke ;-) competitie is mij vreemd. Ik doe het voor mezelf en dus hoor ik helemaal niet in de Strava-leaderboards voor te komen. Dat ik toevallig een stuk sneller ga dan de meesten anderen op koersfietsen kan ik niet voorkomen, maar mijn drijfveer is een andere. Inmiddels heb ik al mijn ritjes op "private" gezet. Ik ben uit een wedstrijd gestapt waar ik toch al niet aan meedeed.

Mijn doel is niet morgen sneller te zijn dan gisteren, maar een wedstrijdje met mezelf is soms wel leuk!
(Zeer vrij bewerkt naar: Strava Ads )

De écht snelle racefietsers langs het Apeldoorns Kanaal hadden overigens niet veel van mij te vrezen. De toppers op het 15 km lange kanaalsegment (dat ik zelf heb aangemaakt) rijden gemiddeld ruim boven de 35 km p/u en dat haal ik niet. Ik zou het moeten kunnen maar ik ben er gewoon te lui voor. Maar is dat juist niet ook één van de vele essenties van het ligfietsen: meer meters met minder moeite?

Géén oordeel

Is jouw drijfveer die van velomobielrijden (vooral of óók) als sport, beschouw het bovenstaande dan vooral niet als een oordeel, of nog erger een vooroordeel. Helaas voor jou blijkt nu (zie opmerking bovenaan dit bericht) uit de Segment Leaderboard Guidelines dat velonauten niet mee mogen dingen naar de plaatsen op dat Leaderboard.

Je zult het weer gewoon met een RIS in natura moeten doen. Eigenlijk veel leuker toch?

Ik ben er klaar voor...

Zachtjes zong ik de woorden van onze nieuwe velomobielhymne voor me uit, terwijl ik Strada 94 nog eens goed in de was zette. Helemaal klaar voor de grote dag!

Wat een emmertje sop en een spuitbus met RAL 2007 allemaal wel niet doen voor een inmiddels gebruikte en bekraste velomobiel. Strada 94 'Orange Edition' ziet er weer uit als op die eerste fietsdag. Zeker niet in het minst door die nieuwe bestickering voor extra zichtbaarheid.

Ach één keer per jaar wil je toch eens wat anders, en ik hou wel van tradities

Met dank aan de gratis service van Velomobielspuitatelier Mooi Geel (ook voor velonauten die niets met oranje hebben ;-).

Twee Vingers in de lucht

Het officiële Velomobiellied *)

Door de regen en de wind
Zal ik in je blijven rijden
Jij beschermt me tegen alles wat komt
En ik zal waken waar jij gaat
Jij behoedt me in de storm
En houdt me veilig zolang ik fiets

De V van Velomobiel
Twee vingers in de lucht, kom op, kom op
De V van Velo is de V van vrij
Alle fietsers staan zij aan zij
De V van verkeer waar we niet voor wijken
De geRISten waar wij trots mee prijken
De V van vaker, verder rijden
Van fietspaden legaal vermijden
De V van versnellen, haast zonder grens
Sneller dan menig (fietsend) mens

(de muziek zwelt aan voor het refrein...)

Door de regen en de wind
Zal ik in je blijven rijden
Jij beschermt me tegen alles wat komt
En ik zal waken waar jij gaat
Jij behoedt me in de storm
En houdt me veilig zolang ik fiets

En daar ga je dan
Iedere fietser heeft een bestemming (in dit leven)
Ik beloof dat ik richting aan zal geven
Iedere meter die je fietste die leidde naar hier
En kijk om je heen
Wij fietsen met je mee

refrein ad infinitum.... (= tot we er genoeg van hebben)








*) Zéér vrij naar een deel van het Koningslied

Met de stormfok gehesen

Toen ik afgelopen donderdagmiddag, zo tegen vertrektijd naar buiten keek, zag ik de vlaggen voor het kantoorpand strak in de touwen hangen. Het gras lag plat op het gazon. De wind was aangezwollen tot on-Veluwse proporties. Dat Noord Hollandse velonauten geregeld in hun bakje worden heen en weer geschud zal ongetwijfeld normaal zijn. Zij weten niet beter daar. En ze hebben natuurlijk allemáál stormstrips! Maar hier op de hoge zandgronden komt zo'n straffe bries niet vaak voor. 

Onderweg merkte ik er uiteindelijk niet veel van. Waar ik wel wat van merkte waren de hoeveelheden kinderen op en langs het fietspad. Dat lag misschien juist aan het winderige weer?

Bij het beruchte kruispunt bij pannenkoekenhuis De Brugkabouter was het extra druk. De provinciale weg Dieren richting Zutphen is niet minder dan twee maanden afgesloten vanwege ingrijpende renovaties. Al die 18.000 auto's per dag zoeken nu een andere route en velen kiezen voor het kortste alternatief via dít kruispunt. Vrijwel niemand volgt de officiële omleidingsroute. Die is nl. een paar kilometer langer en daar houden automobilisten niet van. 't Is tenslotte niet leuk dat autorijden ;-)

Dit alles op de gebruikelijke wijze vastgelegd met de Contour Roam2 helmcamera. Behalve wat extra microfoongeruis en snel overstekende blaadjes merk je op de video niet veel van al die wind. En dat heen en weer schudden van het beeld komt dus niet door de windstoten die Strada 94 geselden ;-)



Non Dutch viewers can switch on the subtitles in English.

De lange arm van velomobiel.nl

Ooit wel eens de ambitie gehad om bij velomobiel.nl te willen werken? Pak dan eerst maar eens een meetlint en meet de afstand van schouder tot vingertoppen. Is die meer dan 1,5 meter? Gefeliciteerd je voldoet aan  één van de eisen voor de ideale velomobielbouwer. Waarom dat zo is? Lees hieronder het verhaal van de lange armen.

Op de dag dat ik het eerste kaarsje op de verjaardagstaart van Strada 94 uitblies reed ik op en neer naar Velomobiel. Tevreden keerde toen ik huiswaarts, alles was nog in orde, wat kleinere zaken werkten, na een ingreep door Jos, nog beter. Eén punt bleef toen nog open staan. Mijn knipperlichten rechtsvoor en linksachter gaven slechts een bleek schijnsel, vergeleken met hun tegenhangers aan de andere kant van de fiets. In het voorjaar zou ik opnieuw langskomen om deze leds te laten vervangen. Het was een garantiegeval, mailde Ymte mij. De top zou er af moeten, en ik kon er op wachten (mits ik wat geduld zou hebben ;-). Afgelopen dinsdag was het zover.

Een stevige bries blies mij moeiteloos noordwestwaarts de Veluwe over en de polder in. 'T fietsen ging wel erg makkelijk, de kilometerteller kroop naar 40 km per uur en bleef daar hangen. Met een gemiddelde van ruim 29 rolde ik bij velomobiel.nl naar binnen. Snelheden die ik in het woonwerkverkeer zelden haal.

Strada 94 en één van de mannen met lange armen

Met de bovenste binnenkant naar boven

En er was licht!

Drie kwartier had Jos nodig om de bovenkant van Strada 94 los te wrikken. En dan heb je die lange armen broodnodig. Mijn knipperlichtleds waren een bijzonder geval. Een verklaring voor het ondermaatse schijnsel werd niet gevonden, het was uiteindelijk een kwestie van vervangen. Daarna moest die bovenkant er weer op. En zonder uitschuifarmen is dit een mission impossible. Velonauten die zo'n onthoofding zelf ter hand nemen hebben vanaf nu mijn diepe respect.

Bij vertrek werd mij nog op het hart gedrukt vooral op dit weblog te melden dat ik als een zeer tevreden klant huiswaarts keerde. Niet dat ik anders zou durven. Mocht je bij een bezoek aan Dronten het toilet bezoeken lees dan de strip van Hein de Kort die daar hangt. Dan weet je hoe ze aan hun gebruikte fietsen komen en waarom je nooit wat hoort van ontevreden klanten ;-)))

Dove dopjescholier en meer (Video)

Afgelopen vrijdag was het weer een ContourRoam2 dag. Op de rit terug naar huis klikte ik deze compacte action-camera op mijn helm en schakelde de opnamestand in. Helemaal klaar voor al het bijzondere én gebruikelijke wat ongetwijfeld mijn pad zou gaan kruisen.

Er waren ook felle buien voorspeld dus ik kon mooi testen of Contour de belofte van waterdichtheid tot een diepte 1 meter waar ging maken.

Het hoogtepunt was wel mijn ontmoeting met een dove dopjescholier. En dan heb ik het over oordopjes met (waarschijnlijk) 'heavy deathwish metal' muziek op standje 10+. Zoals je in de video hieronder kunt zien reageerde hij nergens op.

Ik reed al bijna op z'n bagagedrager mee, toen meneer eindelijk, eindelijk met een schok uit z'n letterlijk oorverdovende muzikale trance ontwaakte.Dat was even schrikken ;-)

Tja, om met collega Beekmans te spreken: "Accepteren, accepteren, accepteren...". Maar eigenlijk nog meer "anticiperen, anticiperen, anticiperen"!



De Velomo-poncho die aan het einde van de video even in beeld komt heb ik zelf uit een groot formaat poncho geknipt.

Zo vrij als een vogel...

zo vrij als een mooie gele vogel

Staat de Strada een tijdje geleden, lekker buiten van het voorjaarszonnetje te genieten valt mijn oog op een vogel. Een vogel die is neergestreken op de motorkap van nummer 94.

Alhoewel neergestreken? Deze vogel lijkt meer in volle vlucht te zijn. Alleen dan ben je namelijk en echte vrije vogel. Zo één voor wie afstanden geen beletsel zijn, en snel reizen vanzelfsprekend. Klinkt dat niet heel vertrouwd in de oren?

Ook vogelvrij?

Sommige andere weggebruikers lijken je juist niet te zien als een vrije vogel, maar als een vogelvrije fietser. Niks van aantrekken, lach minzaam en ga je eigen gang. Het goede nieuws is dat ze je in elk geval gezien hebben! Je bent zo vrij als een vogel en niet iedereen begrijpt dat meteen.

De 324: een 'oud meesterwerk'

Je kent het vast wel. Je loopt een museum binnen, aan de wanden hangen enorme 17e eeuwse schilderijen in barokke vergulde lijsten. Bijbelse taferelen, weelderige vrouwen, stillevens met volgeladen fruitschalen springen je in levendige olieverfkleuren tegemoet.

En dan treed je wat dichterbij en zie de duizenden kleine barstjes in het schildersdoek die wijzen op de ouderdom van het kunstwerk dat je bekijkt.

Een soortgelijke ervaring had ik enige tijd geleden toen Quest 324 van mijn collega weer eens naast Strada 94 in de fietsenstalling stond. Deze Quest is natuurlijk mooi geel én beplakt met rood-witte verbodsbordstickers. Als je 'm op straat voorbij ziet flitsen zie je alleen dat geel, rood en wit. Maar sta je er met je neus bovenop dan onthult zich het craquelé van een waar fietskunstwerk.

Q324 van enige afstand. Behalve wat krassen op de wielkast schijnbaar mooi glad en geel.
S94 staat bescheiden op de achtergrond

Alle details van Q324 zie je alleen als je er met je neus bovenop staat!   (bron foto Flickr)

Het wordt je dan al snel duidelijk: dit is een fiets die een verhaal heeft te vertellen. Net zoals in het leven van een mens, loop je als velomobiel ook wel eens wat krasjes op. Bij velomobielen blijven die vaak zichtbaar aan de buitenkant. Ook al poets je je suf met Commandant 4, je krijgt nooit alles weg.

Desgevraagd vertelde mijn collega me het een en ander over Q324: bij ijzel iets te snel door de bocht, bij dichte mist een middengeleidertje geraakt en zo nog het een en ander. Gelukkig waren het allemaal eenzijdige incidentjes maar je kunt ze nog steeds goed aflezen aan de zijkanten van deze fiets.

Een Quest met een verhaal....

'T mag niet fraai zijn, deze velomobiel heeft karakter! Al die krassen en kraakjes zijn het bewijs van een levend vervoermiddel. Een 'grande dame' die al jaren geen Commandant 4 meer gebruikt om haar rimpels te verbergen. Een fiets die niet de meeste tijd in de garage staat te glimmen, maar één die lief en leed heeft gedeeld met de huidige én alle vorige eigenaren.

Een fiets met karakter...

Een waar oud meesterwerk dat de tand des tijds goed heeft doorstaan en nog jaren lang de aandacht zal blijven trekken van duizenden weggebruikers. Met mijn Strada moet nog heel wat gebeuren voor die er ook zo doorleefd uit zal zien. En ik ga er natuurlijk niet actief aan werken ;-).

Update: het uiterlijk van Q324 onderging maanden later een totale remake