A.I.S.

Het is vroeg als altijd. S94 rolt ontspannen langs het Apeldoorns kanaal. Niks te rissen, niks doorscheuren. Een woonwerkritje in een ontspannen toertempo; zoals wel vaker op de vrijdagochtend.

Het is koud en boven het roerloze water hangt een dunne sluier van nevels. Net als ik me zit af te vragen of ik soms even moet stoppen voor een foto, zie ik een aalscholver ontspannen ronddobberen. Maar niet lang meer; de aalscholver schrikt en begint aan een nerveuze spurt om op te stijgen. Voor mij uit, van mij af.

Foto Frans Schouwenburg

"Hmm...", denk ik, " even kijken hoe hard zo'n vogeltje nou eigenlijk gaat...".  In mijn ooghoek zie ik dat de kilometerteller op 31 staat. Ik duw iets harder op de pedalen en de teller springt naar 32 en 33. Maar die verdraaide aalscholver loop nog steeds snel op mij uit, ondanks mijn vliegende start. Alleen z'n vleugeltoppen raken nog het water en een moment later verdwijnt ie als een zwarte flits de lucht in.

En weg is ie...  Wel mooi het eerste officiële geval van Aalscholver Inhaal Syndroom kunnen registreren.

Op kleine kletsnatte wieltjes

Mooi blauw is niet lelijk

Vandaag gaat er geteambuild worden; ergens op de Veluwe. Het weer zit niet mee en anders dan op een gewone werkdag is transport met S94 geen handige optie. In combinatie met busvervoer is de ouwe trouwe Brompton vandaag dan het meest geschikt.

Maar met zo'n vouwfiets zit je wel gewoon buiten  ;-) als je onderweg bent. Dat betekent dat ik vanochtend een solide regenjack moest uitgraven én een regenbroek, plus regenbestendige schoenen.

Afzien voor een aan velomobielen gewende (en er door verwende) forens. Waarom gaan we eigenlijk niet velomobielen als teambuilding?

Langzaam fietsen is goed voor u

Ik heb een verrassende ontdekking gedaan. Wat hieronder volgt is controversieel en nee, het gaat (helaas voor de liefhebbers) dus niet over banden.

Het begon allemaal op de mooie ochtend van de eerste Pinksterdag. Anja had zin om naar een markt bij kasteel Cannenburgh bij Vaassen te gaan. En ze zag een ritje op de fiets daarnaartoe, van zo'n 35 kilometer, wel zitten.

Tja, dat slenteren langs kraampjes met dingen die ik toch niet wil kopen is helemaal niks voor mij, maar met z'n tweeën gezellig er op uit sprak me wel aan. Hoe los je dat dan op?

Zij zou op haar "vakantiefiets"  (een Koga World Traveller) naar Vaassen rijden en ik zou de Strada nemen. Nu zijn we wel eens vaker zo'n ongelijk koppel maar niet over zulke grote afstanden. Terwijl zij dwaalde langs de kraampjes zou ik een uurtje of zo gaan scheuren over de IJsseldijk bij Deventer. En daarna zouden we  weer samen terug fietsen. Prima oplossing, iedereen blij.

Ai, ai, ai dat was even terugschakelen voor mij! Zowel letterlijk als figuurlijk. Op de teller verscheen het getal 20 (twintig) en daar bleef het meestal bij. Maar toen ik ook tussen de oren had teruggeschakeld kon ik al snel het voordeel van dit langzame fietsen inzien.

Het was als een dutje doen in een luie leunstoel. Ontspannen duwde ik de pedalen in het rond intussen Anja in de gaten houdend en langzaam, langzaam die andere nog veel langzamere fietsers op de fietspaden inhalend.

Niks passeren in een flits, maar rustig langszij komen...

Dat inhalen was een ervaring op zich. Normaal is dat een flits; mijn snelheid is meestal minstens het dubbele van de fietser die ik inhaal. Nu kwam ik statig, als een geel zeilscheepje bij matige wind, langszij en koerste langzaam verder. Soms leek het wel of ze daar meer van schrokken.

Één ding viel me in het bijzonder op. Als je maar een km of 20 per uur trapt, ga een je stuk minder geconcentreerd fietsen, je let minder scherp op. Het duurt toch nog een uur voor je die fietsers voor je gaat inhalen, in plaats van de 3 seconden die je gewend bent. Het fietsen met een geconcentreerde blik strak vooruit maakte plaats voor alle kanten opkijkend slingerfietsen. Ik werd ondanks mijn gele omhulsel weer een gewone recreatiefietser.

De beleving van snelheid, waarbij de weg als een grijze flits onder je weg glijdt, was er dus niet, maar het comfort, het gemak van een velomobiel was ook bij deze snelheid een 'unique selling point'. Misschien moet dat comfort wel veel meer de aandacht krijgen bij de verkoop van velomobielen!

En, nu wordt 't controversieel ;-), ga zelf eens een kilometer of 40 fietsen met een snelheid van maximáál 20 kilometer per uur. Je komt er ongelofelijk van tot rust en je raakt gegarandeerd niet bezweet. Probeer het maar eens. 'T is even oefenen maar dan...

Toen ik in Google Afbeeldingen zocht op "langzaam fietsen" kreeg ik bij de resultaten direct een aantal ligfietsen en velomobielen in beeld. Zo vreemd is het bovenstaande dus niet ;-) Pagina die de vraag beantwoord of je met een ligfiets ook traag kunt fietsen.

OV of VM

Ik had onderstaande berichtje al klaar liggen toen ik vanochtend vroeg het bericht "OV of VM" van Quemo las. Dit verhaal sluit hier naadloos bij. Blijkbaar twee zielen één gedachte.

Ik zeg het wel eens tegen mij collega's: "Als ik met de trein zou gaan, was ik minstens net zo lang onderweg. Tja, en dan is de keus eenvoudig.". Maar stond ik al die keren geen onzin uit te kramen? Zou ik minstens net zo lang onderweg zijn als met een ritje met Strada 94?

Oftewel hoe verhoudt mijn reistijd zich tot alle andere vervoersopties die ik heb. Ik kan nl. ook met de bus naar Apeldoorn, ik kan met de trein gaan en in aanvulling daarop kan ik de benenwagen pakken of de Brompton weer eens van zolder halen.

Dat geeft een heel scala aan interessante forens-scenario's die ik uitgewerkt heb.

We gaan uit van van een gewone doordeweekse dag en een gewenste vertrektijd van zes uur in de ochtend. Dan spring ik namelijk meestal al in mijn gele bakje en peddel met gezwinde spoed noordwaarts. Hoelang zou ik er over doen als ik Strada 94 in de garage liet staan?

Op basis van reistijden met OV92, NS en ANWB kom ik op het volgende overzicht:

Reistijden met verschillende vervoersmiddelen. De witte stukken tussen de gekleurde
balken zijn wacht- en overstaptijd. De vertrektijden zullen in de praktijk in verband met
bus- en treindienstregelingen verschillend zijn per scenario; hier gaat het om de reisduur.

Globale routes van Dieren naar Apelldoorn en v.v.
Geel: fiets en velomobiel - Blauw: trein - Rood: bus

Dat de auto het snelst is boeit me niet, want ik ben niet in het bezit van zo'n vierwieler. Het is duidelijk, de velomobiel is voor mij echt de beste optie. Maar dat weet ik natuurlijk al maanden en maanden.

Wil ik zonder Strada toch zo snel mogelijk op het kantoor in Apeldoorn aankomen, dan rest mij geen andere optie dan de Brompton te pakken, snel naar het station Dieren te fietsen, en vanaf station Apeldoorn rap naar Apeldoorn Noord te rijden. Een flinke omweg via Zutphen, maar de trein is veel sneller, als ie eenmaal rijdt. Kon ik mezelf opsplitsen dan kwam ik in dat geval ongeveer tegelijkertijd met Strada 94 het parkeerterrein op fietsen.

Alleen een directe treinverbinding over de oude stoomtreinlijn via Eerbeek zou Strada 94 flink op achterstand kunnen zetten. Maar die gaat er voorlopig niet komen.

Alles waar een bus in voorkomt moet ik vermijden. Ook dat wist ik al. De lijnbus naar Apeldoorn stopt bij elke holle boom en dat kost veel tijd. En al helemaal niet moet ik met de door de ANWB geadviseerde fietssnelheid naar Apeldoorn gaan fietsen. Maar die gaan waarschijnlijk uit van een tempo waarbij je nét niet omvalt.

Niet dat ik één van deze niet-velomobiel opties serieus overweeg. Het gaat nl. juist niet (alleen maar) om tijd en snelheid.  Het gevoel buiten te zijn en met de wind in je haren (voor zover aanwezig ;-) lekker te bewegen terwijl je toch "nuttig" onderweg bent is onbetaalbaar. Al kwam er elke dag een gratis limousine voorrijden, de keus voor de Strada zou ook dan niet moeilijk zijn.

Allemaal zaken die ik en andere velonauten eigenlijk allemaal allang weten. Niks nieuws te melden hier dus, maar wel fijn dat je dat goede gevoel uit kunt rekenen.

Graag gedaan en fiets ze!

Alles komt weer in evenwicht...

Stel, je bent op weg voor een recreatief ritje van Dieren naar Doetinchem. Je bent net bovenaan de IJsselbrug bij Doesburg als er een racefietser voor je opdoemt. Je houdt even de benen stil want het fietspad is smal en maakt een onoverzichtelijke draai. Maar dan, eenmaal op de Doesburgse singels fiets je 'm zomaar ineens voorbij. Is dat dan een officiële RIS? Of is dat gewoon inhalen? En waar loopt die grens?

Die vraag kwam bij mij op afgelopen woensdag. Ik had een vrije dag maar Anja moest werken, en dat doet ze meestal in Doetinchem. Via de toeristische route langs de Oude IJssel zou ik naar haar toe fietsen en na wat winkelen en een hapje eten zouden we samen terugrijden. Zij op haar Kalkhoff Tasman City e-bike, ik natuurlijk met Strada 94.

Mijn ontmoeting bij Doesburg mag wat mij betreft geen RIS geweest zijn, verderop langs de Oude IJssel heb ik vermoedelijk wél met een geval van VIS te maken gehad.

Langs het fietspad stond zo'n wit-oranje-groen Postcode Loterij-fietsje. Alleen déze had een enorme motor in het voorwiel hangen en een fikse accu provisorisch vastgebonden boven de trapas. Het betere maatwerk dus. Maar dat viel me op dat moment niet op.

tot opgevoerde e-bike aangepaste (?) Postcode Loterij fiets (videostill)

Ik trapte recreatief door met een vaartje van zo'n 32 km p/u, tot ik een kilometer verderop plotseling deze fiets langszij zag komen en met een snelheid van ruim 40 km p/u in de verte zag verdwijnen.

Dat zijn nu eenmaal de universele wetten van het snelle fietsen. Wie heeft ingehaald zal ook weer ingehaald worden. Zo komt alles weer in evenwicht.

Dit alles en meer, weer 'live' mee te fietsen in 9 minuten HD velomobielteevee.



Non-Dutch readers can switch off the annotations (in Dutch) and use the English subtitles.

Het raadsel van 26 x ..

Je hebt fietsen en fietsen, én je hebt banden en banden. En in de categorie banden heb je dan weer 26 inch banden én 26 inch banden. Dat heb ik in elk geval van het onderstaande geleerd.

De achterband van mijn oude Kronan was aan vervanging toe. Deze Kronan is waarschijnlijk een van de eerste fietsen (meer dan 12 jaar geleden) die je in Nederland al gewoon via het internet kon bestellen en die toen niet te koop was bij de fietsenwinkel.

Kwestie van kleur en accessoires uitzoeken en een tijdje later belde dan de PTT aan met een heel groot pakketje. Stuur moest je er zelf nog opzetten, net zoals de optionele voorbagagedrager. Nog de pedalen eraan schroeven en klaar was je hippe stadsfiets met ballonbanden. Maar dat was wel ver voor de tijd dat stadsfietsen hip konden zijn en ballonbanden hadden ;-).

De FA903 in goed gezelschap

Mijn Kronan, met kentekenplaat FA 903 breeduit op de achterbagagedrager geschroefd, is oranje. Normaal gesproken kun je anoniem met deze fiets over straat. Niet echter tijdens nationale voetbalevenementen (EK en WK). Dan klinkt uit elk venster en elke deur je het olé, olé achterna. En ook op Koninginnedag ontkom ik niet aan allerlei opmerkingen.

Het berijden van dit oranje monster heeft mij gehard voor mijn leven als velomobielrijder. Ook dan hoor je wel eens een opmerking voorbijkomen, maar niets deert mij meer. Ik rij al meer dan 12 jaar op een oranje Kronan ;-)

De achterband van die Kronan dus, was behoorlijk glad aan het worden. Een snelle blik leerde mij dat het een '26 x 2 x 1½'  was. Ha, ook een 26, net zoals op de Strada. In mij bandendepootje op zolder had ik daarvoor nog een brede buitenband liggen.

Niet helemaal toevallig geeft
het etiket aan dat het een
Kronan band is!

Achterwiel uit de Kronan, oude band eraf, en nieuwe erop. Maar toen...waarom wilde die $%$#^ band niet op mijn mooie oranje Kronanvelg passen? Zeepsop erbij, bandenlichters eronder gewrikt.

Niets hielp...

Toen kreeg ik een moment van verlichting. Mijn nieuwe band gaf aan een 55-559 maatje te hebben, de oude meldde daarentegen een 54-584 te zijn. Ik begreep het niet helemaal, maar ik begreep wel dat zeepsop hier niet zou gaan helpen. Je hebt dus 26 inch en 26 inch?

Maar hoe kwam ik aan een goede 26 inch om mijn ouwe trouwe Tsjechische Rubena te vervangen. 584 banden blijken dun gezaaid te zijn, maar omdat ik toch bij de plaatselijke fietsenmaker moest zijn besloot ik het daar eens te proberen.

"Heb je toevallig ook nog een 54-584 buitenband voor mij?", vroeg  ik aan de man achter de toonbank. Met een stérke nadruk op toevallig. Of het voor die Kronan daar buiten was? In dat geval ging hij even naar het bandendepootje op zolder. Een paar minuten later was ik de trotse eigenaar van een Schwalbe HS315, de band die wel past.

Ik heb wat geleerd en ik kan weer 10 jaar vooruit op mijn fiets die sterker is dan een Renaultje Clio.

 

Parasol in aanbouw

Was ik niet zo'n weeroptimist dan was de titel van dit stukje "Paraplu in aanbouw" geworden. Maar ach, het regent tenslotte bijna nooit. De zon schijnt veel vaker en juist dan komt die grote doorlopende parasol langs het Apeldoorns Kanaal goed van pas.

Het is in dit geval geen high-tech overgesubsidieerd cyclo-innovatief fietsproject, zoals een verwarmde snelfietsroute. Het is allemaal 100% puur natuur. Het zijn de oude bomen langs het kanaal die er op zonnige dagen voor zorgen dat Strada 94 niet té verhit raakt van het forensen.

Dit deel van het Apeldoorns kanaal was gereed in 1865. De oudsten van die bomen zijn dit jaar dus een respectabele 148 jaar oud. En dat is sommige aan te zien. De slechtste exemplaren zijn dit jaar gekapt. Natuurlijk zijn er nieuwe boompjes geplant maar voordat die in 2161 net zo veel schaduw geven is Strada 94 zeer waarschijnlijk al decennia gerecycleerd.

Winterse maanden lang reikten deze hoogbejaarde beuken met hun kale grillige armen naar de hemel. De aftocht van Koning Winter had ik al voorspeld, maar deze kanaalreuzen wilden het nog niet echt geloven. En gelijk hadden ze, nog weken lang beukten ijskoude oostenwinden op Strada 94 en zijn berijder. Maar vroeger of later, de zon en de warmte komen altijd weer terug. Ik zei het al, ik ben een weeroptimist!

Eindelijk, eindelijk, eind april ging het gebeuren, eerst aarzelend, toen duidelijk, later explosief. Dit alles in een korte serie vastgelegd. De ultieme velomobielparasol is in volle aanbouw!

4x hetzelfde plekje: ontwakende bomen langs het kanaal bij Dieren
(eind april - begin mei 2013)

Als het dan toch eens regent wordt die parasol een paraplu, maar wel één die lekt.

I'll be back!

""I'll be back", riep ik, terwijl het restant van het ligpeleton Lollers doordenderde richting Zutphen. Het zat er op, een primeurtje voor Mooi Geel, mijn maiden trip met ligfietsclub LOL uit Zutphen.

Uren daarvoor was ik speciaal voor die primeur extra vroeg mijn bed uitgekomen en over doodstille wegen naar Zutphen gereden. Bij het Volkshuis op de Houtmarkt, per traditie het startpunt van alle LOL-tochten, was ik even in verwarring. Waar zijn alle velomobielen? Ik zag slechts open liggers in alle soorten en maten! M5's, Flevobikes, Fuenda's en weet ik al wat niet meer. Er haakten uiteindelijk toch nog twee Questen aan, maar dat bleek maar zeer tijdelijk.

De route zou in verband met de wind zuidwaarts voeren; de heren ligfietsers wilden allen hun open ligfietsen in de beroemde Posbankbergen uitproberen.

In den beginne waren er ook nog twee Questen

Perfect fietsweer, rustige wegen

We gingen zelfs een stukje langs mijn geliefde kanaal!

Hier doen we het allemaal voor: appelgebak!

Strada 94 bij Paviljoen de Posbank

't is niet voor niks 5 mei: Marc met de nationale driekleur ferm wapperend in de (tegen)wind

De laatste pauze: "zijn we nog compleet?", vraagt Wim.

Voor we de Posbank goed en wel hadden beklommen was ik ineens de enige velonaut in het gezelschap. Wel eens over de Posbank gereden? Je hebt er een fraai uitzicht, het wemelt er van de wielrenners en het is er genieten van de mooie natuur. Maar daarvoor moet je je gele bakje wel kilometers lang omhoog duwen. Pffff, 't is geen nieuws maar ik meld het toch maar weer even: bergop fietsen is niet mijn ding. Ik kan het, maar in dit gezelschap van rappe M5's en andere powerliggers kon ik achteraan aansluiten. Gele strada, rode lantaarn.

Maar: "what goes up, must come down", en aldus geschiedde. Sublieme route, die afdaling naar de snelweg Arnhem-Apeldoorn. Ik miste echter node mijn veiligheidsgordels want op het fietspad zat hier en daar wel een minuscuul boomworteltje in de weg. In het achterschip van Strada 94 maakten de mannen van Risse zwetend overuren om het  achterwiel in hemelsnaam nog een béétje aan de grond te houden. Ik meende nog iemand iets te horen roepen over een mountainbikeroute, maar dat heb ik vast verkeerd verstaan ;-).

Daarna dankte ik onze Lieve Heer der Velomobielen, want het ging meestal bergafwaarts. Terwijl we afdaalden naar Loenen kon ik aan mijn reisgenoten zien wat het voordeel is van een velomobiel. Terwijl zij lekker meetrapten, hield ik mijn benen meestal stil en daalden we toch samen met een leuke snelheid van ruim 40 km p/u af. Ja dan is het leven mooi!

Bijna thuis: Theehuus Kanaalzicht is open, ze schijnen er ook appelgebak te hebben

Bij het kanaal verwaaide mijn laatste afscheidsgroet in de wind. Ja ik kom zeker terug, en er is mij plechtig beloofd dat er een volgende keer ook weer velomobielen meerijden ;-))). Het was mij een genoegen!

Lees ook het verslag van roeifietser Wim van deze tocht Ook Casper (Q147) beschrijft deze zomerse tocht.