RDW-koorts in Dieren

Vanochtend op weg naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen, zag ik al van verre iets groots en geels glimmen. Dat was dus de Quest van dorpsgenoot Lorenz die zich heeft ingeschreven voor de race over de RDW baan vandaag.

Ik ben ooit eens met Lorenz teruggefietst van de Oliebollentocht, dus ik weet dat hij hard kan fietsen. Lorenz, veel succes! En de rest: pas maar op voor de snelste Quest van Dieren!

Startklaar voor de reis naar Flevoland...

En de uitslag is alweer bekend

De Wonderbaarlijke Transformatie van Q324

Vanochtend in de velomobielstalling, waar ook brommers en motoren worden gedoogd, zag ik alles dubbel. Had ik me het snot voor de ogen gereden in een PR verpletterende recordrit, en zag ik nu twee Strada's?  Natuurlijk was het antwoord simpel. Me het snot voor de ogen rijden doe ik nooit, ik ben het prototype van  de echte luie fietser. Er stonden simpelweg twee echte Strada's in de stalling.

Nu wordt het pas echt mooi in de stalling: niet minder dan twee Strada's!

De linkse is natuurlijk het illustere model Mooi Geel 94, maar de rechtse? Deze Strada is de fiets die voorheen bekend stond als Q324. Een ingrijpende verbouwing van een Quest? Een remake die veel en veel verder gaat dan alles wat er met karton, hout en glasvezel de afgelopen maanden op het web te bewonderen is geweest? Nee, driewerf nee, niets van dit alles.

Q324, en nu komt er schokkend nieuws, staat voor De Totale Opknapbeurt in Dronten. De krasjes en kraakjes van dit klassieke meesterwerk gaan verdwijnen en zullen plaatsmaken voor strak en glanzend nieuw  plamuur- en spuitwerk. Maar dat ging dus allemaal veel langer duren dan mijn (ook) aan velomobielrijden verslaafde collega kon verdragen. De service van vm.nl kent geen grenzen en hem werd het unieke privilege verleend om met leen-Strada nummer S001 de reparatietijd te overbruggen.

"En hoe bevalt het?", vroeg ik hem vanochtend. Nou hij deed wel vijf minuten langer over zijn route van ruim 40 kilometers. De gemiddelde snelheid lag dan ook een paar kilometer p/u lager. Maar daarentegen die wendbaarheid! "Paul, je kunt van die bijna haakse bochten maken!", riep hij enthousiast, en deed voor hoe haaks je het stuur wel niet kon draaien. En voorbanden vervangen was ook zoveel makkelijker! Tja, dat kwam mij niet onbekend voor. Zelfs de gevolgde woonwerk route die volledig Quest-geoptimaliseerd was, kon nu iets worden aangepast.

Dat wordt echt wel wennen als straks Quest 324 weer rijklaar is. Als je namelijk één keer in een Strada hebt gereden dan blijft 't kriebelen ;-)

Met die benen of met die handen?

'T moet ergens vorige week geweest zijn. Ik was nog maar net op weg naar huis en stopte bij het eerste verkeerslicht op mijn route. Gezien de wachttijden op deze kruising heeft de Gemeente Apeldoorn hier meer voor ogen dan wat simpele gekleurde lampjes om je veilig naar de overkant te helpen.

De wachttijden hier zijn zo substantieel dat er eigenlijk meer sprake is van een verkeersontmoetingspunt, zo je wenst, een fietsershangplek. Als ik ergens op mijn route in gesprek raak met medeverkeersdeelnemers, dan is het in 99,9% van de gevallen hier.

Hangplek in een andere gemeente - minder gezellig (foto Roel Wijnants)

Bij dat kruispunt dus, stond ik te wachten ;-) Achter mij stopten twee fietsers, vader met zoon. Hun roots lagen zo te zien in het Verre Oosten.

Het bleef even stil maar toen hoorde ik de eerste vraag al opborrelen. "Die fiets, is met die benen of met die handen?".  Ik antwoordde dat het een 'gewone' fiets was en demonstratief liet ik de trappers even soepel achteruit draaien. Zodat ze konden zien dat ik mijn benen écht kon bewegen.

"Oh papa, wat een coole fiets!", riep het jochie enthousiast, "Die wil ik ook!".

'T bleef even stil, papa's antwoord was kort maar krachtig: "Ies duur...". Toen sprong het licht op groen. Ach ja, de tijd vliegt als je een goed gesprek hebt.

Gemeente Apeldoorn, hartelijk dank voor het dagelijks faciliteren van de promotie van velomobielrijden in uw gemeente! Misschien is het wat te veel gevraagd, maar kan er nog één minuutje bij, op dit kruispunt? Ik heb altijd zoveel te vertellen!

Bliksemschichten uit de grijze wolk

"De 'grijze wolk' was zeer actief langs mijn geliefde Apeldoornse kanaal. Ik hing loom in mijn stoeltje, de vinger vastgeplakt aan de claxon, om de gevreesde grijze colonnes e-bikes keer op keer zonder kleerscheuren te kunnen passeren."

Bovenstaande zin was één van de inleidende beschietingen waarmee ik mijn bericht over De vrouw met de hond begon. Niks bijzonders, in deze tijd van het jaar kom je nu eenmaal veel 'gepensioneerden'  tegen die genieten van het mooie weer en een ontspannen ritje langs de mooie Apeldoornse Kanaal. Het is ze gegund!

Wat ik mij niet had gerealiseerd, is dat dit weblog óók door iemand in mijn directe omgeving wordt gelezen die aan bovenstaand signalement voldoet. Er ontspon zich een geanimeerde email-wisseling, die ik velomobielrijders niet wil onthouden. Lees met mij mee...

Blogs over levensgevaarlijke bejaarden?

"Ik ben toevallig een lid van de grijze horde e-bikers maar ik kan uitstekend uit de voeten met deze fiets! Soms denk ik bij het lezen van deze blogs waarin de grijze golf fietsgevaarlijke bejaarden regelmatig meewarend voorbij komt: hoe moet dat toch zijn voor de sterke wegbeheersende ligfietsers als zij zelf ooit tot die grijze gevaarlijke horde zullen gaan behoren......?"

Tja, daar had ze natuurlijk wel een punt. Gelukkig kon ik uitleggen dat ik een voorkeur heb voor een licht hilarische schrijfstijl én dat ik zelf inmiddels meer grijze dan andere haren heb. Oftewel, men neme mijn schrijfsels met een dikke korrel zout.

Ik antwoordde nog, "Ruim van te voren toeter ik altijd, rem altijd af en geef dan nog even een seintje als ik aan het daadwerkelijke inhalen begin. En ik probeer dat zo ruim mogelijk te doen. Toch schrikken soms mensen er echt van. Begrijp ik, maar kan ik weinig aan doen...".

Maar een reactie was onvermijdelijk. Er knetterden wat bliksemschichten uit de grijze wolk naar beneden.

Heerlijk fietsen: geen gele monsterkano's te bekennen

Op zo'n weggetje komen die enge bananen tenminste niet. Eindelijk rust!

Met pijn in je nek in een aanstormende kano?

"Wij, 'normale' fietsers, begrijpen nooit waarom je liggend in zo'n bakkie vooruit wilt komen. Vrachtwagens doemen voor je op als dreigende monsters die tien keer zo hoog lijken als wanneer je je op een gewone fiets voortbeweegt en op een fietspad horen ze goedbeschouwd niet want ze vormen een gevaar voor fietsers die niet bedacht zijn op zo'n aanstormende kano op wielen. 

Normale fietsers veronderstellen ook dat het gewoon een kwestie van luiheid is dat je je, net uit je bed, opnieuw horizontaal in zo'n banaan vlijt om naar je werk te gaan. Het lijkt ons, normale fietsers, ook dat je pijn in je nek moet krijgen als je vanuit die positie de weg moet overzien. 

Kortom: wat bezielt velomobielrijders? Raar trouwens dat ze zich zo noemen, met een vélocipède heeft het ding niks te maken en evenmin met een automobiel. Dus om beide woorden samen te voegen ontstaat er iets dat als een tang op een varken slaat! Overdekte ligfiets, dat zou een juiste beschrijving zijn."

Er stond een dikke knipoog ;-) onder. Oftewel, men neme dit alles ook weer met een dikke korrel zout.

Maar ondanks alle relativeringen heeft zo'n stukje tekst zeker een verband met de dagelijkse werkelijkheid van het fietsen. Dit alles dus vooral ter vermaeck maar ook een beetje ter lering...  En als je wil reageren: doe het dus vooral niet te serieus ;-).

De vrouw met de hond...

Anders dan anders was 't vandaag geen vrije dag, maar een halve werkdag in Apeldoorn. Geen probleem, kon ik om een uur of twaalf, net voor de horrorzomerdinsdag zou losbarsten nog net naar huis fietsen.

De 'grijze wolk' was zeer actief langs mijn geliefde Apeldoornse kanaal. Ik moet op die 20 kilometers langs het verkoelende water een vermogen aan e-bikes hebben ingehaald. Geef me voor elke e-bike een euro en ik bestel morgen een nieuwe fiets.

Ik hing loom in mijn stoeltje, de vinger vastgeplakt aan de claxon, om de gevreesde grijze colonnes keer op keer zonder kleerscheuren te kunnen passeren. Alles ging goed.

Ergens verderop in de dorpskern van het plaatsje Laag Soeren reed ik een alleenfietsende dame achterop. Bij een kruising stopte ze en S94 gleed geluidloos aan haar zijde en kwam tot stilstand.

"Oh meneer ik schrik van u". riep ze uit! "Och mevrouw..", antwoordde ik ontspannen, "Ik ben een onschuldige fietser hoor, niks aan de hand...". "Maar ik hoorde u niet en u bent zo laag.." reageerde ze nog, voordat ze afsloeg.

Bussiness as usual, voor velomobielrijders. Toch zette haar opmerking me even aan het denken. Kon ik hier nog wat aan doen? Hoger wordt m'n fiets niet en meer lawaai maken lukt ook niet. Ik kon er dus helemaal niets aan doen. Behalve niet meer stilletjes naast alleenfietsende vrouwen stoppen dan...

Geruisloos én laag zijn, dat is ons lot!

Iets verderop liep dus de vrouw met de hond voor me uit. Ze hoorde me aankomen en liep snel naar haar huisdier met de lijn in haar hand. Nog nét voor het malle beest zich grauwend op mij kon storten had ze de halsband om z'n kop gewurmd.

Bij het passeren, ik stak waarderend mijn duim op voor haar attente actie, viel haar gelaatsuitdrukking mij op.

Terwijl S94 soepel naderbij gleed keek ze me aan met een eigenaardige mengeling van angst (ik hoop dat ik de hond kan houden), schrik (wat komt daar nu weer aan) en boosheid en ergernis (weer zo'n irritante ligbanaan).

Maar er was natuurlijk niet meer aan de hand dan dat zij haar onvermogen om haar eigen hond onder controle te houden, projecteerde op een toevallig passerende velonaut. Maar dát realiseerde ze zich waarschijnlijk niet.

Ach, dit alles is ons lot...  En ik kan er weer een stukje over schrijven.

Bananaman

Op de een of andere manier is het begrip velomobiel onlosmakelijk gekoppeld aan de banaan. Het moet iets met de meestal gekozen kleur te maken hebben, en misschien zelfs met de langwerpige rond vorm. In elk geval is het zo dat een van mijn collega's mij elke ochtend standaard begroet met "Goedemorgen bananenman...!". Prima allemaal, ik ben wel wat gewend ;-)

Een tijdje geleden kwam die collega bij mijn bureau staan en vroeg: "Ken jij de enige echte bananenman wel, Paul?". "Ik dacht altijd dat ik dat was...", antwoordde ik wat verongelijkt. "Nee, wacht maar eens even", sprak collega X, vijf minuten later was ie terug en deponeerde onderstaande print op mijn bureau. OK, dit is dus de enige echte Bananaman. Deze heeft geen bijzondere fiets nodig, en kan net als Superman en Spiderman vliegen en neemt schurken te grazen met..., je raad het nooit, ...bananen.

Bananaman is alive!

Ontmoet de enige echte

Meeslepen geen probleem

Vanochtend duwde ik mijn fiets de tuin in; ik moest even wat passen. Of een stapeltje Lundia planken aan de linkerkant in de fiets mee te nemen was.

Die klassieke Lundia stellingen worden niet meer verkocht maar er is wel een uitgebreide handel in gebruikte onderdelen. Een slimmerik heeft grote partijen tweedehands Lundia-onderdelen opgekocht en verkoopt die nu in Amsterdam, Zoetermeer en, hoera vlakbij mijn werkplek, in Apeldoorn. Komt mooi uit, want we hebben er nog een paar nodig.

Die planken pasten dus makkelijk. Van platte smalle dingen gaan er veel in de ruime flanken van S94. Bij dat passen viel mijn oog op de velomobieltas. Ik tilde 'm even uit de fiets om de pas-planken wat beter in te kunnen schuiven en merkte dat ie eigenlijk best zwaar was.

Wat sleepte ik eigenlijk allemaal mee?

De inhoud van mijn velomobieltas

1. Dé velomobieltas (gekregen bij de aanschaf van de fiets). Een onmisbaar attribuut, met handige buitenvakjes voor o.a. je telefoon.
2. Instelbaar beugelslot. De parkeerrem kan er mee op slot gezet worden (ooit eens gezien op het weblog van Kees van Hattem). Zelden in gebruik.
3. Minivizier voor aan de fietshelm (te gebruiken bij matige regen overdag)
4. Broekspijpbeschermer. Voor de zeldzame keren dat ik met een gewone lange broek moet fietsen. Dan wel erg handig en noodzakelijk.
5. Twee binnenbanden. 1 x 26 inch, en 1 x 20 inch. Nooit gebruikt want onderweg nog nooit lek gereden. Dat heb je met Marathon Plus.
6. De wereldberoemde velomo-poncho. Houdt me bij regen nog een hele tijd droog. Voor hardcore schuimdekselmijders als ik ideaal.
7. Petje met logo van mijn vorige werkgever. Vervangt de helm bij zeer zware regenval, de enige manier om mijn bril nog enigszins droog te houden.
8. Diverse sleutels om dingetjes aan- en los te draaien
9. Een spaak. Ooit eens gelezen dat dit handig zou zijn om een vastgeklemde ketting uit het achterste van de fiets los te peuteren. Weegt niks, ook nog nooit gebruikt.
10. Twee pompjes. Eén voor de Risse Genesis schokdemper (eigenlijk niet nodig, blijft al een eeuwigheid op druk), en één gewone in geval van de toch nog lekke band onderweg
11. Doekje(s) om de handen weer enigszins schoon te krijgen na viezehandenpech
12. Bewegingsalarm. Zelden in gebruik. Goedkoop ding van DealExtreme, maakt wel erg veel lawaai.
13. Zefal plaksetje met bandenwippers etc. Zat standaard bij de fiets. Nog nooit gebruikt.
14. Een regenjack. Niet op de foto want past niet meer in de tas. Zit in een stevige hoes vastgeklemd rechtsachterin de fiets (achter de derailleur). In de winter stop ik hier ook nog een lange regenbroek bij.

Veel hiervan heb ik dus nog nooit gebruikt.  De nummers 3, 6 en 7 zijn eigenlijk het populairst. Ik heb nu eenmaal vaker slecht weer dan pech onderweg.

Daarnaast gaat er elke werkdag een rugzak met lunchspullen en werkkleding mee. Het schuimdeksel verblijft achter het stoeltje, het kleine schuimdekseltje zit met klittenband tegen de rugleuning gekleefd.

En dan is er die stapel Lundiaplanken natuurlijk nog.

Gelukkig nét op tijd...

Waar ik precies ergens was weet ik niet meer. In elk geval zat ik op m'n vertrouwde stoeltje in de Strada. Eigenlijk niets om je zorgen over te maken. Maar toen realiseerde ik me dat ik niet alleen in mijn velomobiel zat. S94 torstte nog twee volwassenen mee.

Zaten ze voor op de 'motorkap'?  Zat er soms één vastgeklemd ergens naast m'n stoeltje? Ook dat weet ik niet meer, het was allemaal nogal vreemd. Wie het waren? Géén idee.

Het trappen ging ook nogal zwaar. Niet zo vreemd als je een drievoudige lading vooruit moet duwen, Zo langzamerhand begon ik me ook zorgen te maken. Ik hoorde gepiep en geknars en ik kreeg het overduidelijke gevoel dat de beide voorwielen heel snel onder hun last zouden gaan bezwijken. Het leek wel of ze al doorbogen. Zo kon het niet langer. Ik besloot te stoppen.

Met z'n drieën hierin of -op?

En toen werd ik wakker...gelukkig net op tijd. Eigen schuld, dat krijg je ervan als je teveel velomobielblogs leest.

(een waargebeurd verhaal)

Ode aan mijn eerste minivizier

Al bijna 9000 kilometers zit je op mijn fiets. Talloze regenbuien, stormen, sneeuw, hitte, koude, laagvliegende insecten en wat al niet meer heb je moeten doorstaan en af moeten weren. En dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Dan loop je al snel wat krassen en krasjes op. Voor mij ging het zicht daardoor langzaam maar zeker van een heldere onbewolkte dag naar één met permanente mist en nevel. En dan is het helaas tijd om afscheid te nemen.

Dank je wel, dat je me 9000 kilometers heerlijk uit de wind hebt gehouden en ook nog eens, als gratis bijprodukt, ervoor zorgde dat ik iets minder hard hoefde te trappen. Omdat jij al die vervelende en wervelende luchtstromen beter over mij heen leidde.

En bovendien, een velomobiel zónder jou is toch niet echt af? Je hoort erbij, zonder jou is mijn fiets maar een rare blote banaan.

Links nieuw,  rechts oud...

Dank daarvoor, je gaat met pensioen in de grote kast met velomobielspulletjes. Wie weet kom je nog eens van pas. Nee  je wordt niet afgedankt, je gaat uitrusten, een andere fase van je bestaan tegemoet. 

Je opvolger ligt al klaar, zorgvuldig met de hand uitgeknipt uit een groot stuk Lexan. Maar wél naar jouw lichtend voorbeeld. 

Geen snelle fiets maar een langzame auto

Tot nu toe gebruikte ik mijn mooi gele velomobiel altijd als een snelle fiets. De woonwerk afstand van Dieren naar Apeldoorn is eigenlijk voor elke sportievere fietser, ongeacht type fiets, te overbruggen. Met een velomobiel gaat dat natuurlijk wel veel comfortabeler en sneller! Meestal ben ik dus een zeer comfortabele en redelijk snelle fietser.

Maar juist door dat comfort en door die snelheid komen bestemmingen en tochtjes in beeld die ik anders niet zo snel (letterlijk én figuurlijk) met één van mijn aan weer en wind blootgestelde rechtop-fietsen gemaakt zou hebben.

Bijvoorbeeld afgelopen vrijdag. Mijn werkgever trakteerde alle medewerkers op een gezellige bbq. Maar die bbq was niet bij het kantoor in Apeldoorn Noord waar ik gewoonlijk bivakkeer. Die bbq vond plaats in Ede op het terrein van de rioolwaterzuiveringsinstallatie.


De rioolwaterzuiveringsinstallatie Ede. Waar normaal gesproken de nogal kenmerkende lucht van verwerkt rioolwater overheerst, geurde het nu heerlijk naar lekkere spiesjes, hamburgers, knoflooksausjes, vers brood en wat dies meer zij.

In het pre-velomobieltijdperk zou ik ongetwijfeld met een autorijdende collega zijn meegereden en meestal was er dan aan het einde van zo'n activiteit ook wel een behulpzame ziel te vinden die je 'even' bij het nabijgelegen station of bushalte wilde afzetten.

Vlak voor vertrek stopte een collega me nog een zakje bananenschuimpjes toe.
"Dat lijkt me echt iets voor jou, voor onderweg naar Ede...", zei ze. Kijk da's nou gevoel voor humor.
Schuttelaar gaat binnenkort ook 'Kleine Questjes' in het assortiment opnemen (ook met echt bananensap) .

Maar nu liggen de zaken anders. Niks meerijden, ik ben zelfstandig (velo)mobiel. Ik kan het nu allemaal zelf. Hoezo ver die 40 kilometers fietsen naar de bbq? Dan begin ik net een beetje op stoom te komen! En vanaf Ede, dat had ik al uitgerekend, was het ook weer precies 40 km naar home sweet home. Die 80 bbq kilometers kwamen overigens wel bovenop een normaal woonwerkritje en een werkdag op kantoor. Dank zij de velo ben ik net zo mobiel als mijn autolijdende collega's.

De tocht naar Ede begon met een kuitenbijtende helling op de weg Apeldoorn - Hoenderlo. Maar daarna begreep ik waarom mijn beide Questende collega's hier zo hard rijden. Tot ver voorbij Otterlo bleef ik dalen en het aantal zijwegen was op de vingers van één hand te tellen.

Toen ik na een uur en ruim 20 minuten het terrein op reed riep het dochtertje van een van de al aanwezig collega's: "Kijk, papa, kijk, ...een bananenauto...!!!".

Wat zij bedoelde is dat je met zo'n heerlijke snelle comfortfiets helemaal geen auto nodig hebt. Je hebt gewoon al een langzame auto. Maar wel één die meer dan snel genoeg is.