 |
| Leun achterover en doe iets, Inspiratie en bron |
In eerste instantie dacht ik toen aan een ligfiets, maar ik ontdekte al snel het fenomeen velomobiel en heb me toen niet meer verder in de wonderbaarlijke wereld van het open liggen verdiept.
Ik had zowiezo al wat twijfels. Bij weer en onweer zou ik net zoals op mijn andere fietsen blootgesteld zijn aan de geseling der elementen. Je benen staken zo raar naar voren ;-) en keuzestress, keuzestress: welke van de 4000 verschillende types en merken ligfiets zou dan het meest geschikt voor mij zijn.
Een tweewieler, een trike, een roeifiets? 26 achter, 20 voor? Laag, medium of hoog? Bovenstuur of onderstuur? En zo kan ik dan nog een uurtje doorgaan. De velomobielkeuze, hoe moeilijk daar soms ook over gedaan wordt, is eigenlijk stukken simpeler.
Ik moest aan deze periode terug denken, toen ik alwéér een vrijwel nieuwe ligfiets op de advertentiepagina van Ligfietsnet voorbij zag komen. Vaak zie je daar puik materiaal, goed onderhouden, recent nog van nieuwe banden, kettingen etc voorzien. Maar keer op keer verbaas ik me ook over de verkopers die vermelden dat hun fraaie ligfietsje eigenlijk nauwelijks gebruikt is. Had ikzelf nog duizend overpeinzingen voor ik mijn Strada kocht, voor de aanschaf van een open ligger is dat blijkbaar niet nodig.
Een kleine bloemlezing van de verkopers:
- Omdat ie al weer even staat niets te doen
- Wordt te weinig gebruikt
- In goede staat met weinig kms.
- krijgt de aandacht niet meer die hij verdient (velomobiel aangeschaft dus ;-)
- Hooguit maximaal 5 keer op gefietst!
- etc. etc. etc.
Even razendsnel dus het profiel van de gemiddelde open ligger. Wat impulsieve fietsenkoper. Die er veel van verwacht maar die ontdekt dat je met zo'n (snelle) ligger toch zowat met je achterwerk in de plassen hangt, én je benen raar naar voren steken (fotografeer maar eens een ligfietser recht van voren, dat ziet er niet uit). Je wordt dus net zo nat als op een gewone rechtopfiets, alleen op andere plekken.
Je scoort weliswaar de beloofde snelheidswinst maar ineens ziet niemand je meer. Je bent in één klap gevaarlijk laag geworden! Je rijd een keer of twee (of twintig) naar je werk maar dat valt tegen, je gaat eens fietsen in het weekeinde maar dan is het niet leuk dat vrouwlief op een heel andere fiets fietst. Of, en da's natuurlijk een bekende wending van het verhaal, je komt in de ban van de velomobiel.
In dat laatste geval is het snel bekeken ;-) Die medium racer met onderstuur komt dan alleen nog maar op zomerse hoogtij dagen tevoorschijn. Tot je vijf jaar later ontdekt dat je er al 275 kilometers mee gereden hebt. Tijd voor een advertentie op Ligfiets.net. Zo gaat dat.
Om serieus aan het ligfietsen te geraken moet er zowiezo ergens een schroefje los zitten, wil je afglijden naar de velomobiel dan moet er meer los zitten. Vandaar dat die kliko's altijd zo rammelen!
Voor iedereen nu over me heenvalt: er is niks verkeerd met ligfietsen en al helemaal niet met velomobielen, maar het is heel duidelijk niet ieders ding. Als het je ligt is het geweldig, ligt het je niet dan wil je maar één ding: die dwarsliggende fiets zo snel mogelijk verkopen.
Ligfietsen is overduidelijk niet gewoon fietsen, het moet je liggen! En voor de meeste fietsers is het dus niks... De afwijkende houding, de lage positie, het veronderstelde opnieuw moeten leren fietsen, het moeite hebben met de 'aandacht' die je krijgt, het speelt allemaal mee. Toch nog best goed dat er zo'n 30.000 ligfietsers in Nederland zich over deze bezwaren heen hebben gezet.
"Hé Paul...", hoor ik nu al iemand roepen, "heb jij eigenlijk wel eens op een open ligger gefietst?" Nee dus, en het gaat ('never say never...') ook niet gebeuren. Ik lig al heel comfortabel zo, en niemand die ziet dat ik met m´n voeten raar naar voren fiets! Alweer een voordeel van een velomobiel ;-)
