Kijk uit je doppen!

Dit is echt mijn laatste post over het thema geluid(soverlast). Het komt me de oren uit ;-).  Maar dit bericht gaat gelukkig vooral over marketing en reclame, over informatie en 'misleiding'. Ik ervoer nl. deze week dat het bij Alpine (ja die van de oordopjes), net zoals bij heel veel producten, in belangrijke mate gaat om de verpakking, de naam, het geinige tasje, de kleur etc.

Stel je voor dat je een Strada uitzoekt uit de grote on-line catalogus van Velomobiel.nl en dan, als je nog eens heel goed kijkt, tot de ontdekking komt dat het gewoon een Quest is met vrolijke wieldoekjes en een ander kleurtje lak.

Recent meldde ik dat ik een setje Alpine Motosafe oordopjes had aangeschaft. De gele dempten me te veel; de groene ga ik deze week verder proberen. Intussen bladerde ik door de Alpine website. Ik zocht eigenlijk naar losse filtertjes in deze dopjes die nog wat minder zouden dempen dan die groene. Toen ik de verschillende producten feitelijk ging vergelijken viel het me op dat er niet zo veel verschillende producten zijn. Het is vooral een kwestie van een andere naam én een andere verpakking.

Qua dempinsgwaarden is Motosafe bijvoorbeeld gelijk aan Musicsafe Classic. Bij de Pro krijg je er één lichter type filter bij. En de Worksafe komt overeen met de groene dopjes die ik al heb. Alleen de Sleepsoft+ is anders.

Mocht je dus van plan zijn om geld uit te geven aan de Alpine oordoppen, kijk dan goed uit je doppen en lees onderstaande tabel. Er zijn ook prijsverschillen tussen setjes met gelijksoortige dempingswaarden. En voor de duidelijkheid: die dopjes werken dus wel...

Alpine oordopjes vergeleken

Motosafe (groen SNR waarde 17, geel SNR waarde 18)

	Hz	125	250	500	1000	2000	4000	8000
groen	dB	14,8	15,0	15,7	18,7	26,6	24,4	18,9
geel	dB	18,8	15,6	16,0	18,5	27,7	23,9	22,0

Musicsafe Classic (geen SNR waarde gegeven)

	Hz	125	250	500	1000	2000	4000	8000
silver	dB	14,8	15,0	15,7	18,7	26,6	24,4	18,9
gold	dB	18,8	15,6	16,0	18,5	27,7	23,9	22,0

Musicsafe Pro (geen SNR waarde gegeven)

	Hz	125	250	500	1000	2000	4000	8000
white	dB	10,2	11,2	14,3	17,9	24,0	23,4	18,0
silver	dB	14,8	15,0	15,7	18,7	26,6	24,4	18,9
gold	dB	18,8	15,6	16,0	18,5	27,7	23,9	22,0

Sleepsoft+ (SNR waarde van 22)

	Hz	125	250	500	1000	2000	4000	8000
kleur?	dB	19,1	18,5	18,3	22,7	26,3	30,2	22,5

Worksafe (SNR waarde van 18)

	Hz	125	250	500	1000	2000	4000	8000
kleur?	dB	18,8	15,6	16,0	18,5	27,7	23,9	22,0

Mijn fluisterstrada

In  het grote kantoor waar ik meestal werk is anderhalf jaar geleden het nieuwe flexibele werken ingevoerd. De losse kamers zijn eruit gesloopt en vervangen door grote open werkzalen waar (bijna) niemand meer een vast plek heeft.

Daar werken lijkt wel wat op velomobielrijden: het is altijd lawaaierig om je heen. Als je pech hebt zitten ze 10 meter verderop te vergaderen én voert je achterbuurman weer eens één van z'n beruchte telefoongesprekken waar geen eind aan komt. Stil is het er eigenlijk alleen op vrijdagmiddag na een uur of drie. Of je moet één van de schaarse stiltewerkplekken claimen.

Maar het is natuurlijk niet zo'n lawaai als in de Strada. Na mijn geruchtmakende Velodecibels Test probeerde ik de Zuidafrikaanse Spoilerz om de windruis onder de duim te krijgen. Dat was geen groot succes. Ik besloot zwaarder geschut in te zetten: oordopjes van Alpine Motosafe. En daar heb ik vorige week mee  gefietst.

twee typen filters, een reserve oordopje,
een inbrenghulsje en een etuitje. Kosten: ongeveer 25 euro.

Ik meldde het al kort op Twitter: het was echt wennen. Bij de dopjes krijg je groene en gele filters. Geel filtert het meest en die probeerde ik dus eerst. Met het bijgeleverde inbrenghulsje kun je ze vrij makkelijk je oor in draaien. Een beetje spuug erop maakt dat makkelijker. Als ze goed zitten, en dat lukte me niet altijd gelijk, voel je er niks van. Zitten ze scheef dan voelen ze al snel hinderlijk aan.

Het resultaat was verbluffend, in meerdere opzichten. Al dat dagelijkse fietslawaai, het geruis en geknerp van de ketting, het kettingwiel onder mijn stoeltje, het glijden van de ketting over de achtertandwielen bij het schakelen, de windruis, dit alles verdween grotendeels in het zwarte gat van die gele dopjesfilters. Tot zover missie geslaagd.

Wat hoorde ik nog wel? De claxon bijvoorbeeld, een auto aan de overkant van het kanaal op het moment dat ie me inhaalde. Een inhalende bromfiets ook pas op het moment dat ie langszij kwam. Een beetje windruis was er ook nog, net zoals nog een deel van het kettinggeluid. Op de supergrove klinkers van Apeldoorns Autoboulevard bleef alleen een diepe resonantie als een soort trillende klopboor door het stoeltje heen merkbaar. Het normale geroffel was weg. Mijn lawaaibak was een fluisterfiets geworden.

En dan merk je ook, dat je je in het verkeer niet alleen visueel oriënteert. Je gehoor is daarbij toch ook belangrijk. Ik moest extra moest opletten omdat ik verkeer van links, rechts en achter niet al van verre kon horen aankomen. Vooral in het diepe duister van de ochtend was dat een factor van belang.

Ik miste bijvoorbeeld ook het gegons van de banden in een scherpe Strada-bocht. En ook kon ik niet altijd horen of de ketting goed langs de achterderailleur liep. Je weet wel, zo'n klein rateltje dat je vertelt dat je de shifter kort iets moet aantrekken.

En last but not least, een gesprekje voeren onderweg is ook wat lastiger. Dat merkte ik toen ik op een splitsing ten oosten van Apeldoorn een Quest van links zag naderen. Het was een gele carbonversie met een witte race- of toerkap.  "Ha..., even een praatje maken" dacht ik en stak mijn hand op. De Quest stopte en de berijder vroeg mij: "Do you speak English or German?". Het was een Duitse velonaut, nog die ochtend vertrokken uit Keulen en onderweg naar, waar anders, Dronten. Hij had er al 195 kilometers opzitten en wilde de volgende dag nog door naar Assen.

Maar het hele gesprek kon ik alleen maar goed voeren, nadat ik die verdraaide oordopjes uit mijn oren had gewrikt. Het inbrenghulsje zat ergens in mijn rugzak die in de Stradastaart zat. Ik besloot dus doploos de tweede helft van mijn tocht voort te zetten.

En toen merkte ik in wat voor lawaaibak ik de afgelopen anderhalf jaar heb rondgereden. De windruis viel me eigenlijk mee, maar de rest! Het getril van mijn gele bakje, het geraas van de banden, het draaien van de ketting. En nog drieduizend andere semi-permanente geluiden.  Het leek wel alsof ik in een rijdende fabriekshal zat. Het was oorverdovend, maar na een tijdje hoorde ik dat niet meer. Tja.

Komende week ga ik over op het minder sterke groene filter. Wellicht dat de Strada dan het comfort van de ideale stiltewerkplek kan bereiken. En wat fine-tuning van de fiets kan waarschijnlijk ook geen kwaad ;-).

Update 2 oktober 2013De groene filterdopjes bevallen een stuk beter. Je hoort gewoonweg meer van je omgeving en dat is voor mij prettiger.

Geplaagd door de wind

Een setje Spoilerz

Alhoewel ik wat nuchter reageerde op de resultaten van mijn eigen Grote Velodecibels Test, heeft het me toch aan het denken gezet. Enige gehoorbescherming zou toch wel eens een goed idee kunnen zijn.

De reactie van Willem Jan Coster klonk mij goed in de oren. Hij geeft aan naar tevredenheid het produkt Spoilerz te gebruiken. Dat zijn simpele plastic 'spoilertjes' die je aan de voorste banden van je helm kunt bevestigen.

Ik besloot zo'n setje in Zuid Afrika te bestellen. De tien euro die dit experiment zou gaan kosten zou in elk geval weer stof voor een verhaal opleveren.

Binnen drie dagen viel de enveloppe al op de deurmat. Om hun windafbuigende werking optimaal te kunnen doen moeten de voorste helmbandjes gedraaid worden. Daardoor komen ze iets naar buiten te staan en de plastic spoilertjes zorgen dan (waarschijnlijk) voor stevigheid en een verbeterde luchtstroom. Mijn helm bleek niet 100% compatible te zijn met de gebruiksaanwijzing. Maar met wat gepruts kreeg ik de bandjes toch in een gedraaide toestand.

Het kan natuurlijk aan m'n oren liggen...

De volgende werkdag was het tijd voor de grote test. De grote vraag is natuurlijk: hielp het? Ja het hielp, de windruis was minder. Maar ook niet zoveel minder dat ik het de moeite waard vind. Zeker bij een behoorlijke tegenwind buldert het geruis nog lekker de oren in. Ik fiets met een mini-vizier maar zit niet heel diep in de fiets.

Als je op het internet op zoek gaat naar meningen van andere gebruikers van de Spoilerz zul je ontdekken dat die meningen verdeeld zijn. Ik constateerde een vermindering van ongeveer 25%. Anderen zijn er laaiend enthousiast over, weer anderen vinden het hele produkt bagger.

Volgens de mooie traditie van hoor en wederhoor heb ik Slipstreamz gemaild over mijn bevindingen. Vrij snel kreeg ik een reactie (zie hieronder). Interessant is zijn opmerking over het resultaat in relatie tot de toestand van je gehoor.

Het zou best eens kunnen dat als je er met andere oren naar luistert het voor jou beter werkt. Daarom stel ik mijn setje geheel gratis beschikbaar aan een andere fietser. Stuur me je adres via paulvanroekel apestaartje gmail punt com  en een paar dagen later valt er een enveloppe met inhoud op je deurmat. Het leukste is het natuurlijk dat, áls je een weblog hebt, je er ook weer iets over meldt. Maar beschouw dat als een vrijblijvende suggestie.

Er zijn meer van dit soort produkten: de Cat Ears, en de Zweedse WindFree. Ik denk dat ik het maar eens met goede oordopjes ga proberen. De recente uitgebreide test van Quezzzt met een serieuzere decibelmeter heeft die gedachte nog een bevestigd.

---

Reactie Slipstreamz:

Hi Paul,

I appreciate the feedback very much. Looking at the photographs it appears to me that you have fit them very well and that the helmet is suited to them. For my personal preference I would loosen the tension just a couple of millimetres, which may increase the deflection just a little without risking losing your helmet in an accident.

As for your experience of the noise reduction, my experience over the last 8 years is that every single persons experience of the spoilers is different, with the determinant variables other than the obvious shape/size of ears, head and helmet being the state of a person’s hearing. What may seem like a 25% reduction in noise reduction to one would seem like a 50-75% reduction in noise to me. In general, my experience and feedback from customers is the worst the condition of your hearing, the better the Spoilers seem to work.

I hope this makes sense, and you are welcome to post them on your blog. I’d also welcome any questions you have clarifying this.

Best Regards,
Lonnie

---

Strada lust schoenen rauw...

Hoe lang fiets ik nu als tevreden velomobiel.nl klant in mijn mooi gele Strada nummer 94? Het moet inmiddels al ruim anderhalf jaar zijn. Intussen gleden al meer dan 11.000 kilometers onder de Marathon Plus banden weg maar nog nooit heb ik er op gelet. Op wat er zich rond mijn voeten afspeelde. Ik trapte rustig door, de schoenen losjes ingeklikt op de SPD pedalen. Klik, kloink, en trappen maar.

Tot afgelopen week. Ik kwam thuis en trok zoals gebruikelijk mijn schoenen uit om ze in te wisselen voor een paar makkelijke instappers.  Ik peuterde een kiezelsteentje uit het profiel van de rechterschoen. "Kijk", zei ik tegen Anja, "...die zolen slijten natuurlijk niks want ik loop er elke dag nog geen 50 meter op". "Nou", antwoordde ze, "daar rechts lijkt het me anders wel behoorlijk afgesleten!". En ze wees naar een vreemde cirkelvormige plek op de rechterbuitenkant van de rechterschoen. Je herkent dat wel, vrouwen letten op andere details ;-).

Toch wel een aardige slijtplek na anderhalf jaar fietsen...

Ai! Het buitenmateriaal van de schoen was daar volledig weggesleten, maar nog niet zo ver dat er een gat in mijn schoen zat. Het was voor het eerst dat ik het zag. Schuurde mijn rechtervoet soms ergens langs in de fiets? Och, het piept en schuurt altijd wel wat in zo'n velomobiel. Niet zo vreemd dat het me nooit opgevallen was. Maar ik wilde er wel het fijne van weten.

De makkelijke slippers schopte ik snel weer uit, stapte weer in de fietsschoenen en liet me in de Strada glijden. Ik zag het onmiddellijk. Nee,  niet de rechterwielkast, zoals ik eerst dacht, daar kom je met je voeten niet eens bij in de buurt. Maar met het rechtervoetengat moet mijn schoen soms bij het passeren contact maken. Maar niet voortdurend, anders was die hele rechterschoen allang met huid en haar opgegeten door het schurende glasvezel....

Bij het linkervoetengat heb ik overigens veel meer ruimte. Laat het maar weten, of jouw schoenen ook wel eens zijn opgegeten door je fiets. Ik ben benieuwd.

Even iets heel anders...

"He", dacht ik vanochtend vroeg toen ik de computer aanzette. Google heeft alweer een andere Doodle. Doodles, zijn de aan speciale dagen aangepaste Google-logo's. Vaak verrassend creatief uitgevoerd met leuke animaties.

"Eens kijken ter gelegenheid van welke dag dit nu weer is..." Ik bewoog het muispijltje richting logo, om zo het tekstje te laten verschijnen normaal gesproken de reden van de doodle meldt. Ik was wel wat verrast toen daar de tekst "Van harte gefeliciteerd, Paul!" verscheen. Ik had het kunnen weten. Ooit heb ik allerlei gegevens in mijn persoonlijke Google profiel ingevoerd. En daar wordt natuurlijk gebruik van gemaakt. En niet alleen op deze manier. Daar wordt je op je verjaardag weer eens fijntjes op gewezen.

Deze doodle zal waarschijnlijk niet wereldwijd verschijnen ;-)

Gezwam...

Ik sleep elke dag het nodige mee, niet alleen een goedgevulde velomobieltas, maar ook nog een rugzakje met werkspullen. In dat rugzakje zit standaard één van mijn twee camera's. De meest hanteerbare van het stel: de Canon Powershot G11.

Een stevige compactcamera met voldoende instelmogelijkheden voor de veeleisende amateurfotograaf. De meeste foto's op dit weblog zijn met die camera gemaakt. Zijn veel zwaardere en omvangrijkere spiegelreflexbroertje, ook van Canon, gaat zelden mee in de Strada.

Ik heb dan weliswaar elke dag, heen en terug, die camera bij. Dat wil nog niet zeggen dat ik ook makkelijk tot fotograferen kom. Fotograferen en velomobielrijden gaan niet goed samen. Heb je net lekker vaart, zie je langs de kant van de weg iets interessants, iets moois. Bij 30+ ben je er zo voorbij, en denk ik vaak: "Laat ik hier morgen even stoppen....". Maar dat vergeet ik dan weer. Of de hele situatie is de volgende dag niet meer zo interessant. 

Stoppen, uitstappen, camera pakken, foto maken... Het lijkt zo eenvoudig.

Zo passeerde ik al dagen lang een oude boomstomp, ergens langs het Apeldoorns Kanaal. Door het vochtige weer was daar in hoog tempo een enorme zwam gegroeid. Ik zag een potentiële plaat, maar er gingen dagen voorbij tot ik daadwerkelijk stopte. De ene keer regende het hard, de andere keer scheen de zon uitbundig (je krijgt dan harde schaduwen en dat wilde ik niet) en een derde keer was ik er alweer voorbij voor ik er erg in had.

Afgelopen vrijdag is het gelukt. Stoppen, fiets aan de kant zetten, uitstappen, stoeltje naar voren, rugzak te voorschijn trekken, rits open,  cameratas pakken, nog een rits open en fotograferen maar. Meestal maak ik een hele serie en experimenteer wat met de verschillende instellingen.

Thuis komt dan de napret. De inhoud van de camera wordt geleegd in de computer en ik ga lekker zitten rommelen met de mogelijkheden van Adobe Lightroom. Er blijft dan meestal wel één bruikbare foto over.

De zwavelzwam (Polyporus sulphureus) groeit vooral op eiken. Deze was een halve meter in doorsnede.

 

Niet kijken, toch goed afgelopen

Het bordje pasta met rucola-salade had heerlijk gesmaakt. Afwassen zou ze later doen, na haar vaste rondje Posbank. En waarschijnlijk had ze na terugkomst zowiezo nog wel trek in een tweede portie. Buiten stond de zwart-witte racefiets al te wachten in het waterige zonnetje. Klaar voor een rit in een stevig tempo, ze wilde nu het hele stuk wel ruim boven de 30 blijven.

Het been over het zadel geslingerd, de rechtervoet ingeklikt en weg was ze, over het grind richting uitrit. Oh ja, de smartphone nog even goed instellen zodat ook dit ritje opgenomen zou worden. Een fractie van een moment later was er een gele flits van links, en de klap van metaal op kunststof. Ze tuimelde in het gras en bezeerde haar knie daarbij. Toen ze zich weer oprichtte zag ze dat een paar meter verderop zo'n gestroomlijnde ligfiets stil stond langs de weg. "Sorry, het was mijn fout", riep ze. Gelukkig reageerde de bestuurder van de gele ligfiets rustig.

En toen werd ze niet wakker, want we dromen niet allemaal vreemd.

Die man in die gele ligfiets was ik, en het hele voorval was mijn eerste 'aanrijding'. Ik fietste naar huis en was net de drukke Deventerstraat overgestoken. Er volgen dan een paar bochten waardoor de vaart er op het 'moment supreme' niet echt in zat. Ik trapte rustig door tot ik ineens, volkómen onverwacht, het silhouette van een gehelmd hoofd en een racefiets naast mij zag verschijnen. Onmiddellijk gevolgd door de klap van een fiets tegen Strada 94 ter hoogte van het rechtervoorwiel.

In oranje de onfortuinlijke racefietster, in geel Strada 94

"Sorry het was mijn fout! Heeft u schade?", zei de onoplettende racefietster direct. Ik stapte uit en wreef de modder en het zand dat meestal rond de voorwielen zit zo'n beetje weg. Niks te zien, behalve de krassen van een eerdere onfortuinlijke buiteling.

We hebben nog even genoeglijk met elkaar gepraat over de wonderschone activiteit van het fietsen."Tjee", zei ze "dat ik nu uitgerekend in botsing moet komen met een andere sporter!". Ik heb haar maar niet verteld dat ik meer van het type tran-sporter ben ;-)  Ze vertelde me ook nog dat ze pas ook een  aanrijding met haar auto had gehad. Die andere autochauffeur had haar niet gezien (dus). 

Zij ging weer naar binnen om een pleister op haar knie te plakken (en daarna alsnog haar rondje Posbank te rijden), ik zette mijn weg voort. Onderweg naar huis bedacht ik hoe ik dit voorval op zou gaan schrijven.

Het hartfilmpje van de dagelijkse bergetappe

Dag in dag uit ploeter ik langs die altijd dezelfde route. Dat is het lot van de velomobielforens! 'T is niet anders. Nee, ik klaag niet. Maar valt daar dan niks van te maken?

Men neme 20 (meer mag ook) gps tracks van je woonwerkritjes. Importeer ze in Garmin Basecamp en open ze alle twintig in één grafiek (ook in Basecamp). Het resultaat is kleurrijk én vertelt een verhaal.

20 keer van werk naar huis....

Elk diep dal in dit veelkleurige gebergte is een kruispunt, een splitsing,  een stoplicht, een scherpe bocht of een andere velomobielremmende voorziening. Vanuit die diepe dalen moet telkens opnieuw geklommen worden naar een aangename kruissnelheid. Soms lukt dat, soms lukt dat niet.

Tussen die dalen zit dan ook een 5-10 km per uur brede band: aan de bovenzijde de snelste ritjes, aan de onderkant de wandeltochten. Och, 't maakt allemaal niet uit. De tocht door dit kleurige heuvellandschap is aangenaam, de uitzichten op de toppen soms adembenemend. Wie zei er dat je in Nederland nergens fatsoenlijk kunt klimmen? Ik doe het elke dag!

En aan het einde van zo'n twintig bergetappes heb dus je een hartfilmpje van de bergetappe Apeldoorn  - Dieren. Volgens mij klopt het.

De Grote Velodecibels Test

In mijn bericht van 19 augustus over ligfietsen meldde ik al dat "die kliko's altijd zo rammelen". Ik noem het karakteristieke geluid van een velomobiel overigens liever 'gerommel' dan 'gerammel', maar het is een feit dat je ze aan kunt horen komen.

Op de specifieke geluidseigenschappen van een velomobiel werd ik pas nog eens gewezen. Ik fietste op een gewone fiets het deel van mijn woonwerkroute dat, op enige afstand, parallel aan de A50 langs Apeldoorn loopt.

Het nimmer aflatend geraas van deze drukke snelweg viel me toen bijzonder op. Tijdens de dagelijks velomobieltocht was met dat nog niet eerder zo sterk opgevallen.  In de Strada werken windgeruis, de immer resonerende carrosserie en het gezoem van het achterwiel ijverig samen om veel geluiden van 'buitenaf' te onderdrukken.

Dat betekende in mijn geval dat het geluidsniveau in de fiets ruim voldoende was om de geluidsoverlast van een drukke snelweg op enige afstand te onderdrukken.

En toen herinnerde ik me ook nog eens een bericht van Quemo waarin deze meldde deze zomer zelfs met oordopjes te rijden vanwege de kans op oorbeschadiging door windruis.

Tijd dus voor de ultieme test van onze velodecibels. Hoe erg is die geluidsoverlast voor een velonaut eigenlijk?

De testopstelling

• Strada 94, voorzien van M+ banden op 4 bar met een minivizier maar zonder schuimdeksel
• Samsung Galaxy SII smartphone met de app Geluidsmeter (voor Android). Ook gebruikte ik de FNV Decibelmeter. 
• De SII zou tot een maximum van 98 dB kunnen meten. Geen profi meetapparatuur dus, maar wel een aardige indicatie.

Meten is weten: in dit geval 85 dB velodecibels...

De methode

Tijdens het rijden de telefoon op diverse plekken buiten en binnen de fiets houden en de geregistreerde  waarden noteren.  Over ruw én glad asfalt. Dit alles bij een snelheid van ongeveer 30 tot 35 km per uur.

De praktijktest

Een risico...???

Als eerste start ik de Geluidsmeter app. Deze meet voortdurend en geeft de resultaten in een grafiek weer. Ongeacht wegdek en kleine variaties in snelheid kom ik op een niveau van ongeveer 90 dB.

Daarna gebruik ik de FNV Decibelmeter. Die meet gedurende een korte periode en geeft dan een gemiddelde waarde aan. In mijn geval was dat ongeveer 85 dB.

Waar ik ook meet. In of net buiten de fiets, de waarden variëren nauwelijks. Het windgeruis dat zo lekker in mijn oren buldert wordt waarschijnlijk niet gemeten? De meetapparatuur heeft natuurlijk zo z'n beperkingen. Het is en blijft een telefoon.

Resultaten en conclusies

Over het algemeen is men het er over eens dat langdurige blootstelling aan waarden hoger dan 80 dB op de lange duur tot hardhorendheid kan leiden. Moet je de hele dag werken met zoveel lawaai om je heen, dan moet je werkgever je gehoorbeschermers aanbieden.

Tja, wat moet ik er meer over zeggen? Het lijkt er op dat een velonaut blootgesteld is aan een behoorlijk geluidsniveau. In mijn geval dagelijks een uurtje heen, en een uurtje terug. Volgens de Wikipedia fiets ik eigenlijk het hele stuk op 10 meter afstand van een snelweg. Geen wonder dat ik de échte snelweg veel verderop nauwelijks hoor.

Ga ik er wat mee of aan doen? Nee, ik geloof het niet. Maar wie weet dat dit punt ooit eens eens belangrijker wordt in de velomobielwereld. En dat dan de nieuwste lichtgewicht gele oordopjes een standaard produkt in de webwinkel van velomobielonderdelen.nl worden? Ik hoor het graag...

Naschrift
Lees ook de post van Willem Jan over oordopjes en winddeflectors 

Questrijder Arjen Haayman meld op Twitter een geluidsniveau van 75 dB:

Geluidsmeting 75 dB ongeacht snelheid. Vreemd. @mooigeel avg:31.35 time:00:33:43 dst:17.26 http://t.co/3thrvvRY46 #ligfiets
— Arjen Haayman (@haayman) September 5, 2013

---

Meer weten?

• Brochure van Rijkswaterstaat over de gevolgen van geluid

RZZ 2013 - 600 km met het Grote Water steeds rechts

'T was even stil op dit weblog maar dat had een goede reden. Afgelopen week fietste ik met Anja namelijk een 'full circle'  Zuiderzee, of een rondje IJsselmeer als je dat liever hoort. Bij al dat langeafstandsgeweld op diverse ligfietsblogs wilde ik niet achterblijven. Maar dan wel 'niet achterblijven' op mijn manier.

We vertrokken op een mooie maandag en staken de wilde Veluwe over. Dat de schoolvakanties er vrijwel opzaten en dat het een maandag was, was dáár nergens te merken. Dichte zwermen e-powered recreatiefietsers kruisten ons pad. We passeerden het domein van Brandweerquest en waren extra op onze hoede, want hier schijnen 'ze' gevaarlijker te zijn dan elders in het land. Ergens bij Strand Nulde bereikten we de veiligheid van de randmeren en iets verderop aan de andere kant van het water was het rustig kamperen in het Hulkesteinsebos. De eerste dag zat er op.

De zon scheen, en de wind werkte mee. Wat wil je nog meer?

Anders dan op andere blogs beschreven ligfietsmonstertochten waren we dus beslist niet van plan dat hele Rondje Zuiderzee in één dag te doen. We hadden zelfs geen duidelijk idee over de route. Alleen de draai via Den Oever de Afsluitdijk over, was een vast gegeven. Voor de rest? We zouden wel zien en met LF routes, knooppunten en in noodgevallen met gps, van dag tot dag het Grote Water  ruim omcirkelen.

Die bewegwijzerde LF routes zijn op zo'n lange doorgaande fietstocht verdraaid handig. Maar als velonaut kijk ik er tegenwoordig ook met een andere bril naar. Hmm, dit paadje is we erg smal, deze hekjes had ik met de Strada nooit kunnen passeren. En wat dan te denken van de passage onder een Friese spoorweg door, waarbij via smalle trapjes moest worden afgedaald! Zo'n doorsteekje vereist minimaal twee  personen om je velomobiel letterlijk over te dragen.

7:00 uur - Ochtendsfeer op het kampeerterrein

De volgende dag stond de passage langs de rand van Big City Amsterdam op het programma. "Nog wat opgevallen, Paul?" Jazeker, zodra we een fiets zagen met zo'n McBike of YellowBike sticker erop schakelden we het extreme botsvermijdingsprogramma in. Op dat soort fietsen, verplaatsen zich voornamelijk buitenlandse toeristen die geen idee  hebben van wat fietsen is. Ze doen maar wat en dat het elke keer toch goed gaat is een wonder.  Respect voor al die Amsterdamse velonauten die zich dagelijks in dit gevaar begeven.

Verder naar het noorden voor een volgend hoogtepunt van de reis. Het was woensdag 28 augustus, zo omstreeks het middaguur dat ik in Hoorn ergens een geel rode Quest de weg zag oversteken. Wie het was mag het zeggen. Vorige jaar draaiden we nog een rondje Westfriese omringdijk zonder ook maar één velomobiel te bespeuren, dit jaar zou dat dus niet meer gebeuren.

Windmolen De Ambtenaar bij Medemblik

Net buiten Medemblik stuitten we op een andere bekende verschijning: megawindmolen de Ambtenaar, die ik alleen maar van Pé Koomens weblog kende. Nog even goed gekeken of Pé zelf ergens te bespeuren was. Maar Pé was net als vorig jaar druk bezig met jarig zijn.

Terwijl we op de dijk even uitrustten voor de lange rit met tegenwind naar Den Oever, snelde er beneden op de weg wel een open ligger voorbij. Dat was nummer vier, van in totaal vijf open ligfietsen in één week! Geen slechte score toch?

Soms zit het mee, soms zit het tegen. De volgende dag draaiden we al vroeg de Afsluitdijk op. De krachtige noordenwind van de dag ervoor was gedraaid en een stevige zuidwester geworden. Moeiteloos vlogen we de dijk over. Alleen gestremd door een buslading Italianen die het fietspad versperden en nergens op reageerden. Ja, pas toen ik ze zachtjes met mij voorwiel aan de kant begon te duwen barstte een ware kakafonie van uitroepen los. De chauffeur van de bus stond erbij en stak zijn duim op. "Bravissimo...!", riep hij uit, dat viel dus weer mee.

Op de campings was het naseizoen begonnen: rust en ruimte

Regelmatig pauzeren en luieren hoort erbij. Op de dijk bij Gaast kan dat heel goed

Aan de andere kant van het Grote Water wachtte Friesland. Via de dijken van Gaasterland reden we later ver oostwaarts. Zoals gezegd, het was een heel ruim rondje om de Zuiderzee. Opvallendste waarneming in het Friesche land?  Zeker driekwart van de scholieren en fietsforensen maakt hier gebruik van zgn. opzetsturen. We noemden ze al snel: Friese sturen. 'T zal wel door de nimmer aflatende tegenwind hier komen. Eenmaal in Drenthe en Overijssel verdwenen deze sturen als sneeuw voor de zon.
 

Culinaire tip in deze regio: de superlekkere pizza's van Al Trivia in Zandhuizen. Het omrijden waard, heet dat geloof ik in de Michelingids. Italiaanser dan de bustoeristen op de Afsluitdijk!

Van pizza's stapten we moeiteloos over naar de oliebollen, maar dan wel die van 2012. Via Zwartsluis en Hasselt fietsten we zuidwaarts. "Kijk...", zei ik tegen Anja, "hier moesten we toen met 150 velomobielen langs. En het was leuk!", Ik ben trouwens benieuwd  hoe het staat met de voorbereidingen voor de editie 2013. Gaat die eigenlijk nog wel door?

Lunchpauze. Bij elke stap trilde de bodem. Hooiland op veengrond bij Zwartsluis.

Na een koude nacht kamperen, fietsten we op een bewolkte en winderige zondag de laatste ruim 70 kilometers naar Dieren. Maandag nog lekker een dagje bijkomen en daarna weer aan het werk. Dezelfde tocht had ik ook met de Strada kunnen maken, alhoewel sommige passages lastig of onmogelijk zouden zijn geweest. Wat ik eigenlijk vooral miste was het ontspannen liggen op mijn Ventisit matje.