President Barack Obama zat achter zijn glanzend gepoetste bureau in de Oval Office. De klok aan de muur gaf bijna drie uur aan. Zo meteen zou de telefoon gaan en zou hij worden doorverbonden met een soortgelijk kantoor 10.000 kilometer verderop: het presidentiële paleis van
Hassan Rohani in Teheran. Als het tenminste allemaal gelukt was het achter de schermen te regelen. Even gleden zijn gedachten af naar de heerlijke stoofschotel die Michelle gisteravond bij het diner serveerde. Maar toen ging de telefoon. De rest is geschiedenis en stond in elke krant.
Dat korte telefoontje was zo'n beetje het voorlopige hoogtepunt in de ontspanning tussen Iran en het westen. Of het allemaal doorzet moet nog blijken maar het was toch groot nieuws. Maar groot nieuws heeft ook kleine gevolgen. Één van die gevolgen was dat ik niet met fietsvakantie ging.
Al maanden waren wij namelijk bezig met de voorbereiding van onze jaarlijkse grote fietsreis; deze keer hadden we het in ons hoofd gehaald om door, je raad het al, Iran te gaan fietsen. We waren op het idee gekomen door het lezen van reisverslagen van andere fietsers. Iedereen was er laaiend enthousiast over. De mooie oude steden zoals Shiraz en Isfahan, de eindeloze woestijnen, de ruïnes van Persepolis en de vriendelijke en enorm gastvrije bevolking. Dat wilden we graag meemaken.
Tot we ruim een week voor vertrek ook een telefoontje kregen. Iran had plotseling de regels voor zelfstandig reizende westerse bezoekers aangescherpt. We waren nog steeds welkom maar uitsluitend onder begeleiding van een Iraanse gids. Tja, dat zagen we niet zitten op een fietstocht van ruim 1000 km. Dat ging niet werken.
 |
Hi Paul, would you mind canceling your Iran bike trip? I just spoke to Hassan and he is
getting a bit nervous about independent cyclists in his country. Yes, I'm sorry too.
(Sept. 27, 2013. Official White House Photo by Pete Souza) |
De aanleiding van deze maatregel was simpel. Er waren een paar buitenlanders aangereden, gewond geraakt en in de nasleep van het ongeluk van al hun spullen bestolen. Ja, dat kan overal voorkomen, maar de ambassade van de ongelukkige reizigers had scherp gereageerd. Als reactie had het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Teheran dus maar besloten dat er met
alle zelfstandige reizigers met eigen vervoer een Iraanse gids mee moest!
Want, en nu zijn we weer terug bij het begin van het verhaal, niets mocht de prille verbeteringen van het Iraanse imago in de westerse wereld in de weg staan. Ook niet twee op eigen houtje rondtrekkende Nederlandse fietsers die heel misschien wel een onaangename ervaring zouden kunnen hebben.
Korte video impressie van andere fietsers in Iran. Ook westerse vrouwen moeten met correcte hoofdbedekking fietsen...
Had Obama die telefoon gewoon laten rinkelen en was ie stiekem weggeslopen naar de keuken waar nog een restje van Michelles heerlijke stoofschotel in de koelkast stond, dan was onze hele vakantie dus hééél misschien wel doorgegaan. Dan had president Rohani woedend de hoorn neergegooid. "Damn it...!", had ie dan uitgeroepen, "...stop dat hele charme-offensief maar!".
Het is natuurlijk allemaal minder dramatisch. Een alternatieve bestemming is al gevonden en misschien dat het volgend jaar wel gaat lukken. Meer over
De Fietsvakantie Die Wél Doorging later op deze plek.
