Te veel goedheilige kilometers...

Rommel de bommel, wat een gedonder
wat hoorde Sint daar ergens onder

Het kwam van recht van onder zijn Heilige Stoel
daar ratelde het een heleboel

De heilige zetel naar voren gedraaid
"Dat dacht ik al wel", sprak velomobiel-Piet gehaaid

Al heel vaak is Sint namelijk op en neer van Spanje komen rijden
ja, dan heeft zo'n kettingrol veel te lijden

na zo'n 12.000 goedheilige kilometers
blijken kettingen echte O-ringen vreters

Ja dan is er maar één wijze raad, Alligt!
Sint zond Dronten een elektronisch bericht

na zo'n 12.000 goedheilige kilometers
blijken kettingen echte O-ringen vreters

Een dag later kon hij aan het klussen slaan
maar dat bleek niet vanzelf te gaan

Er werd eerst wat gewrongen en gewrikt
en uiteindelijk zelfs met de bisschoppelijke hamer getikt

Sints handschoenen werden van wit nu zwart
hij werd bijna met zijn assistent verward *)

Een proefrit over de mooie Dierense daken
deed hem een zucht van opluchting slaken

Geen Minder herrie meer onder de Heilige Stoel
Pakjes bezorgen met een gerust gevoel

---

*) Een enigszins risicovolle opmerking in deze tijd. Maar er zit nu eenmaal geen rood, groen of geel vet aan de ketting.

Netjes in de fiets

Alhoewel ik niet bepaald een heel gestructureerd persoon ben hou ik, als het om de Strada gaat, er niet van als allerlei rotzooi door de fiets zwerft. Daarom vond ik bijvoorbeeld het ook zo'n geweldig idee om het kleine schuimdekseltje met klittenband achter de stoel te bevestigen. Ideaal, ik heb er nog elke dag plezier van.

Daarom dus kreeg Strada 94 een tijdje geleden vaste vloerbedekking ingebouwd. Zo'n Ventisit vloermat van Velomobielonderdelen.nl. Netjes hoor. De beide tassen schuiven niet meer heen en weer en als ik eens wat op de laadvloer leg, rammelt dat tenminste niet meer bij elke bocht of verkeersdrempel. En, afgezien daarvan, het staat ook nog eens heel netjes.

Alles was dus netjes in orde. Maar af en toe had ik toch nog wat klein slingerend spul in de fiets zwerven. Pakje zakdoekjes, etuitje van m'n oordopjes, hoesje van de telefoon, een batterijtje. Dat soort spul. Ik heb inmiddels niet minder dan twee velomobieltassen maar dat bleek niet voldoende ;-).

Mede geïnspireerd door de reactie van Q426 op mijn Truuk Met Het Kleine Deksel kon ik dat probleem netjes oplossen. Op een website voor nautische spulletjes verkochten ze namelijk elastische netjes.

Netje(s)

In eerste instantie bevestigde ik het met (waarmee anders?) zelfklevend klittenband. Maar dat bleek niet te houden. Uiteindelijk kwam het netje aan de boutjes vast te zitten, die de bovenkant met de onderkant van de fiets verbinden.

Ik fiets er nu al maanden mee rond en het bevalt. Allerlei klein spul hangt voor het grijpen. Zo blijft het netjes...

Struikrovers?

Ik ben op weg naar huis en net met mijn gele ros de voorde bij Herberg Den Ouden Brugkabouter overgestoken. Het water staat laag vanavond en zonder kleerscheuren bereik ik de overkant. Klaar voor de laatste 1000 roeden langs de lange Apeldoornse Slotgracht.

Het duister begint al op te rukken en één lantaarn heb ik daarom al ontstoken. Het schijnsel verlicht de weg voor mij, terwijl ik behoedzaam verderga. In de verte hoor ik de klok van de Dierense Toren. Dat is het signaal dat de poort over een halve stonde zal sluiten. Ik moet voortmaken.

Plotseling steigert mij trouwe Strada! Onraad? In het flauwe schijnsel van mijn lamp zie ik takken op de weg liggen. Hmm, denk ik, 't moet hier behoorlijk gestormd hebben. Maar dan valt het me op dat die takken allemaal mooi dwars over mijn pad liggen. Voorzichtig leid ik Strada om de obstakels heen.

Maar dan. Met een ruk aan de teugels kom ik tot stilstand. Boomstammen en ander materiaal versperren het hele pad. Linksom kan niet en rechtsom gaapt de steile oever van de slotgracht. Er rest mij niets anders dan af te stijgen.

"Hier klopt iets niet...", mompel ik, terwijl mijn hand in de zadeltassen reikt. Daar zit tussen de hoefijzerreparatieset en de tondeldoos, een ploertendoder. Als rijder door de woeste buitengebieden moet ik op alles voorbereid zijn. In de struiken ritselt het. Struikrovers zijn de laatste maanden hier niet meer gezien, maar aan deze kant van de Apeldoornse Slotgracht is het gezag van de Heer van Dieren en zijn schouten altijd al zwakker geweest.

Terwijl ik de omgeving scherp in de gaten houdt sleep ik de boomstammen en takken aan de kant. Het blijft gelukkig rustig. Opgelucht geef ik Strada de sporen. Snel, snel, naar de veiligheid van de burcht en huis en haard.

Ik hoop dat het hier ooit, in een verre, verre toekomst, een stuk veiliger zal zijn.

Onverlaten hebben het fietspad langs het Apeldoorns Kanaal geblokkeerd....
Het kostte me geen moeite mijn fantasie hier op hol te laten slaan.

Naschrift
Vanochtend 21 november fietste ik in het diepe duister van de vroege ochtend voorzichtig over dit pad weer noordwaarts. Alle takken en andere rotzooi waren opgeruimd.

Het kan nu elk moment voorbij zijn!

Het is onvermijdelijk, zo langzamerhand moet ik er echt aan geloven. De herfst loopt op z'n laatste benen, Sinterklaas is in 't land, Koning Winter komt er achteraan. De eerste winterse neerslag is al voorspeld ergens tegen het einde van deze week.

Wat ik bedoel is dat de temperaturen 's ochtends vroeg al aardig dalen, het eerste natuurijs is al gesignaleerd, en dat het dus koud is om zes uur 's ochtends... Tijd om de korte fietsbroek aan de inmiddels bladerloze wilgen te hangen en de lange variant uit de kast te halen. 'T kan misschien nog héél even uitgesteld worden maar het is echt onvermijdelijk.

Zelf maakt het me allemaal niet zoveel uit, als ik maar lekker warm in m'n karretje kan zitten. Maar oh oh oh, wat zullen de dames ten kantore het gaan missen. Als ik dan weer eens vlak voor vertrek (al dan niet met opzet ;-) nog even in volledig fietstenue over de afdeling loop stijgt steevast een luid gejoel op. En de begeleidende opmerkingen gaan dan altijd, ik snap er niks van, over mijn blote mannenbenen. Ach, ik gun ze dit verzetje gewoon af en toe. Ik plan het in, ik pas mijn vertrektijd er voor aan.

Heel binnenkort niet meer te zien....

Ik laat al deze aandacht stoïcijns van mij afglijden. Als velomobielrijder ben ik op de openbare weg natuurlijk wel wat gewend. De toeterende auto's, de bijna flauwvallende meisjesfietsers, de jongetjes die stoer "homo..." roepen maar het eigenlijk een rete-coole fiets vinden. Om nog maar te zwijgen over de verkeersdeelnemers die je hardnekkig niet zien.

Voor de dames in Apeldoorn: geniet er nog even van. Het kan nu echt elk moment voorbij zijn!

Geen lijntrekkers

Wat je ook over ambtenaren in het algemeen mag denken of zeggen, het zijn géén lijntrekkers daar bij de gemeente Apeldoorn. Naar aanleiding van de verbetering van het slechte deel van mijn fietspad langs het Apeldoorns Kanaal had ik de gemeente een vraag gesteld. Of het geen goed idee zou zijn de belijning uit te breiden met twee reflecterende zijlijnen? Het is hier nl. nu 's ochtends vroeg aardedonker en zeker bij slecht weer is het moeilijk wegdek en berm van elkaar te onderscheiden.

Tegelijkertijd had ik de afdeling Apeldoorn van de Fietersbond ook van mijn idee op de hoogte gebracht. Die reageerden per ommegaande enthousiast! Een goed idee, en een goedkoop alternatief voor straatverlichting. Ze gingen het bespreken met de gemeente.

Animatie van het effect van zijbelijning op het fietspad langs het Apeldoorns Kanaal ten zuiden van Apeldoorn. Ooit wel eens in de stromende regen in absolute duisternis over zo;n fietsoad gereden? Dan helpt zo'n mooie witte zijlijn echt!

De gemeente trok geen lijn, een week later viel het antwoord al in de brievenbus. "We kunnen uw verzoek helaas niet honoreren.".  Communiceren is moeilijk voor de overheid dus ze waren even vergeten uit te leggen waarom ze mijn verzoek niet konden honoreren.

Na nog een kietelend e-mailtje mijnerzijds kwam snel het verlossende antwoord. Ze waren al blij dat het budget voor gewoon asfalteren beschikbaar was gekomen en het geld was dus op. Maar... het was natuurlijk wel een héél goed idee, schreef de meneer van de Afdeling Fietspad-Asfalteren. Misschien dat ik het bij de Fietsersbond kon aankaarten?

Ik verwacht op korte termijn geen spectaculaire resultaten. Ik zie dit soort acties vooral als het planten van een zaadje. Het zit nu in de grond en met voldoende geduld en wat wind mee zal daar ooit een heel mooi plantje uit groeien.

EHBFO verstopt achter het afval

Wie heeft er de afgelopen maand een lekke band gehad? Steek je hand maar even omhoog. Oh zoveel? Zeker allemaal tevreden F-Lites gebruikers? Ja dat dacht ik al.  Nou ja als velomobielrijders zijn jullie natuurlijk allemaal, stuk voor stuk, geheel zelfverzorgend. Honderd procent autonoom als het om Eerst Hulp Bij Fiets Ongelukjes gaat.

Ik heb in elk geval een complete zelfhulpset aan boord om een band te plakken. Plus nog wat imbus- en steeksleuteltjes voor evt. losgelopen moertjes etc. Ik zal niet snel (met een lekke band) ergens in de binnenlanden van Apeldoorn Noord stranden.

Waarom deze introductie? Aan de achterkant van het kantoorpand waar ik op werkdagen verblijf, ontdekte ik nl. in een zeer obscuur hoekje verstopt, een heuse ANWB rijwielhulpkist.

Een heuse Rijwielhulpkist verstopt achter de afvalcontainers

Mijn nieuwsgierigheid was natuurlijk gewekt. Als het over fietsen (hier nog rijwielen genoemd) gaat sta ik al snel met mijn neus voor aan. Ik wurmde mij met enige moeite langs de afvalcontainers. Er was net voldoende plek om het deurtje open te doen en de inhoud aan een nader onderzoek te onderwerpen.

De inhoud...

Nou dat viel niet tegen!  Een prominent aanwezig EHBO trommel (fietsen blijft immers een risicovolle aangelegenheid), allerlei inbussleutels, schroevendraaiers, steeksleutels, tangetjes, een spakenspanner, noodspaken, een flesje rijwielolie en zo nog wat klein spul.

Of er wel eens gebruik van gemaakt wordt? Geen idee maar aangezien het nogal een rommeltje in de kist was vermoed ik van wel.

Op de eigen website meldt de ANWB ze van oudsher belangenbehartiger van fietsers is ( euh...?) , inclusief dus de hulpverlening aan gestrande fietsers. Die hulpverlening is ooit begonnen met de ANWB rijwielhulpkist, die nog steeds de basis vormt van de ANWB Fietsservicepunten.

Kijk en daar wilde ik naar toe. Heb je die ene keer met pech en heeeel toevallig net niet die ene imbussleutel maat vier bij, dan kun je dus nog steeds terecht bij deze fietsservicepunten. En da's handig om te weten.

Van Ermelo naar Belfast, via Amsterdam

Een ritje van Ermelo naar Belfast? Dan is het toch geen onlogische gedachte om via Amsterdam te gaan? Tja, 't is maar hoe je het bekijkt, maar in dit geval vooral ook wáár je het bekijkt.

In de Zuid-Afrikaanse provincie Mpumalanga in het noord-oosten van het land is in veel plaatsnamen de Nederlandse en Engelse geschiedenis van het land nog af te lezen. Vandaar de titel van dit bericht, dat verslag doet van onze fietsvakantie die begon in Ermelo en eindigde in Belfast. En het slaperige dorpje Amsterdam lag inderdaad op onze route.

Als je wil kun je een stuk meefietsen:

In de tuin van het Avon Road Guesthouse in Johannesburg hebben we  alle ruimte om onze fietsen uit te pakken en in orde te maken voor vertrek. De dozen kunnen we hier opslaan en op de terugweg dan nog een keer gebruiken.

De eerste fietsdag. We kunnen nog twee kanten op... ;-) Iets verderop liggen plaatsen met namen zoals Utrecht en Amersfoort. In het slaperige dorpje Amsterdam waar we die dag overnachtten wonen nog geen 1000 mensen.

Op de kaart leek het hier vrijwel vlak maar ook op deze eerste fietsdag klimmen we 800 hoogtemeters en dalen we er uiteindelijk bijna 1300 af.

Alternatieve camping op het terrein van het politiebureau van  Bhunya in Swaziland. De volgende stad was echt te ver weg om nog voor het duister te halen. En in Bhunya zelf was geen enkel b&b of hotel te vinden. In zo'n geval gaan we naar de politie. De Senior Station Comissioner moest persoonlijk toestemming geven maar daarna werd het heel gezellig. De kinderen van de agenten die ook op dit terrein woonden kwamen allemaal kijken en wilden alles over ons weten.

Het Mlilwane Nature Reserve in Swaziland. Een natuurreservaat waar geen gevaarlijke beesten rondlopen. Je mag er dus overal fietsen en wandelen. Niet te dicht bij de waterpartijen komen want daar zitten dan wel weer krokodillen ;-)

Daar beneden ligt het historische mijnstadje Barberton. Swaziland ligt inmiddels achter ons en om in die vlakte daar beneden te komen maken we die dag 1700 daalmeters. En dat schoot in elk geval lekker op.

Denk maar niet dat in Zuid Afrika elke dag een aangenaam zonnetje schijnt. Oktober is ook het regenseizoen en hier in de bergen tussen de eindeloze bosplantages blijven de wolken de hele dag hangen. De thermometer kwam niet hoger dan 13 graden. Let ook even op het 'eigen' fietsstrookje dat we hier hebben. Zo'n vluchtstrookje heb je op de meeste wegen.

We fietsen door het zgn. 'low veld', je zit hier maar 500 meter boven zeeniveau. Het gevolg is dat het veel warmer is dan daarboven in het 'high veld'. 'S nachts zoemen muggen om ons hoofd en slapen we alleen onder een laken. In sommige delen van dit gebied komt nog malaria voor.

Terug op meer dan 1500 m boven zeeniveau: uitzicht op de Blyde Rivier Canyon. De op twee na grootste canyon ter wereld! Schitterende uitzichten op het laagland waar we  een dag eerder nog doorfietsten.

Ergens tijdens de eindeloze klim over de Long Tom pas.  Op dit punt werd de wind zo sterk dat we  keer op keer de berm in waaiden. Alhoewel de top (2150 m) nog maar een paar kilometer ver weg was besloten we  te stoppen. Eindpunt Lydenburg was nog 30 kilometer verder en dat gingen we niet meer halen voor zonsondergang. Even later stopte er een pick-up truck die ons meenam. De chauffeur sprak over "unusual strong winds!". Op het bord met de rode stip staat: High Accident Area. Maar dat was natuurlijk alleen voor de automobilisten bedoeld.

'T was natuurlijk niet alleen maar afzien. Heel vaak overnachtten we in zgn. 'self catering appartments'. Volledig ingerichte vakantiehuisjes die je ook voor één overnachting kunt huren. De bedden zijn opgedekt, en je beschikt over een complete keuken. Kwestie van boodschappen doen bij de plaatselijke SPAR supermarkt en daarna met een goed glas wijn of een ijskoud biertje van je maaltijd op je eigen terras genieten. En dit alles is niet duurder dan een hotel of b&b overnachting.

Dit is Belfast, het einde van de fietstocht. Met Clive, de eigenaar van het b&b in Johannesburg, hebben we  afgesproken dat hij ons hier af zou halen. De resterende 250 kilometers naar Johannesburg slaan we  liever over: te druk en te saai.

Terug op Schiphol. De beide fietsdozen hebben de reis maar ternauwernood doorstaan. Er waren dan ook bij het inchecken in Johannesburg wat problemen. De dozen pasten niet op de speciale grote bagageband en werden in eerste instantie als bagage geweigerd. We moesten de fietsen weer uitpakken, toen past het net. Het personeel van de bagage-afdeling heeft uiteindelijk zelf alles weer ingepakt en dichtgeplakt. Beide fietsen hebben de reis zonder schade doorstaan!

Gloednieuw, superglad, donkerzwart...

Meer dan 5 weken was het doodstil op dit weblog. Maar terwijl Strada 94 geduldig stof stond te vergaren in de garage, fietste ik wel degelijk. Een kilometer of 1000 om precies te zijn. Maar dan niet in het woonwerkverkeer maar in het fietsvakantieverkeer. Niet tussen Apeldoorn en Dieren maar door het bergachtige noord oosten van Zuid Afrika. Maar daarover in een volgend bericht meer.

Aan elke vakantie komt helaas een einde. Afgelopen woensdag moest ik er weer aan geloven. De woonwerkrit naar Apeldoorn noord. En ik wist al dat mij een aangename verrassing te wachten zou staan. Edwin (Strada 136) meldde het al op zijn blog: het slechte Apeldoornse deel van het fietspad langs het kanaal is van gloednieuw glad asfalt voorzien.

En, halleluja, hij had gelijk. Alles wat ooit de Boomwortel Maximus Allee van Apeldoorn genoemd werd, was nu superglad, donderzwart asfalt. Mét zo'n mooie middenlijn! Ja dit zou wel eens de opmaat kunnen worden voor de gedroomde snelfietsroute tussen Dieren en Apeldoorn.

Een hoeraatje voor de gemeente Apeldoorn die anders nog wel eens in een lethargische prinsessenslaap is verzonken waar het om verbeteren van fietsvoorzieningen gaat. Meer dan één keer had ik immers mijn ongenoegen over deze mtb route geuit.

Tot aan den einder: gloednieuw, superglad, donkerzwart, met middenstreep....
Wat wil een mens nog meer?

En vooral knap ook, dat ze al dat nieuwe asfalt precies in mijn vakantie hebben aangelegd. Geen momentje overlast heb ik er van gehad. Ach ze hadden natuurlijk nog wat goed te maken!