Mooi Rood Is Niet Lelijk

Net ten noorden van Dieren (kruising met de Badhuislaan). Rechts zie je nog een gewone lamp. Een heel verschil.

Wat krijgen we  nou? Een kruispunt van lichte zeden? Wordt Dieren opgestuwd in de vaart der volkeren met een eigen Red Light District? Maar dan wel erg verlaten en stil. 'T is dan ook 6.00 uur maar wellicht is het dan ook in de grote stad geen spitsuur in deze bedrijfstak.

Flauwekul natuurlijk, zoals je op dit weblog kunt verwachten ;-) De gemeente Rheden heeft de Harderwijkerweg opnieuw ingericht en op strategische punten de straatverlichting vervangen door vleermuisvriendelijke lampen.

Vleermuizen zijn nl. nogal gevoelig voor lichtverstoring. Zowel bij hun verblijfplaatsen, op vliegroutes als in hun jachtgebied. Vooral straatverlichting kan leiden tot pijnlijke verblinding bij deze nachtdieren. Uit onderzoek kwam naar voren dat ogen van vleermuizen vooral gevoelig zijn voor blauw en ultraviolet licht. Veel minder voor oranje en rood.

Op basis van die gedachte heeft Rijkswaterstaat een vleermuisvriendelijke 'batlamp'  laten ontwikkelen. En die lamp geeft dus 'amber' kleurig licht; maar voor jou en mij ziet dat er gewoon als rood licht uit.

Superbenen...

Als ik lees welke snelheden sommige velonauten blijkbaar moeiteloos halen, vallen mij de oordopjes uit de oren. In mijn gele landzeppelin stuur ik aan op een mooie kruissnelheid van zo'n 30-33 kilometers per uur. Fiets ik zo snel dan ben ik tevreden. Gaat het harder dan ben ik heel tevreden en gaat het langzamer dan is het vrijdagmorgen. Zo simpel steekt mijn velomobielwereldje in elkaar.

Maar soms heb je van die dagen. Al vanaf de fietsenstalling voelde ik die tinteling in mijn benen. De belofte van een snelheid die zeker zou komen. Zelfs de eerste honderd meter roffelt S94 al met een stevige vaart over de klinkers.

Ik voel het, dit gaat een heel mooi snel ritje worden. Hebben jullie dat ook wel eens? Dat gevoel van voorspellende snelheid?

There is more to life than increasing its speed (Mahatma Gandhi)

Wat later, als de Autoboulevard van Apeldoorn achter mij verdwijnt weet ik het helemaal zeker. De brughelling van het viaduct over de A50? Oh, ben ik daar al overheen? Niks van gemerkt! Knallen, scheuren... Op de teller verschijnen getallen die ik daar zelden zie. En ik zag dat het goed was! Met nog maar drie kilometer onderweg weet ik nu al dat dit een reistijd van niet meer dan een uur gaat worden. Wie weet een PR!

Het jaagpad langs het Apeldoorns kanaal wordt ineens een jachtterrein waar de jacht op snorfietsers is geopend. Hoezo mij inhalen, als ik al 37 fiets? Dat hoef ik niet te nemen! Oh, snorfietser blijkt ruim boven de 40 uit te komen en is een maatje te groot voor een landzeppelin-die-alleen-vandaag-snel-is.

I travel light. But not at the same speed (Jarod Kintz)

"No worries...", het gaat tenslotte niet om die supersnelheid want superbenen heb ik toch alleen maar op woensdagmiddagen. Maar toch verschijnt er een tevreden grijns op mijn gezicht als ik met rokende banden de finish over rol: 58 minuten, een nieuw PR op deze route.

Het Paaltje van 400 dagen

'Als in een vertraagde film...', zo begon ik ruim 400 dagen geleden mijn relaas over mijn eerste en tot nu toe enige kantelmoment. Het is en blijft een historisch punt op de route die ik ooit fietste.

Zo zag het er oktober 2012 uit

Het was mijn eigen schuld dat ik tegen dit vervelende middengeleidertje opreed. De krassen verdwenen grotendeels door inzet van Commandant 4. Maar natuurlijk meldde ik mijn ongenoegen bij de gemeente Apeldoorn. Pas na veel e-mails en een finale aanval met inzet van de door de overheid zo gevreesde sociale media. Met Koning Twitter kreeg ik Prinses Apeldoorn uiteindelijk op de knieën.

Op 15 februari 2013 werd ik opgebeld door de stadsdeelbeheerder. Hij meldde toen dat "...het kruispunt nog voor de zomer geheel opnieuw ingericht zou worden. Ook het middengeleidertje ging er dan uit...".  Die herinrichting volgde pas flink later, maar na ruim 400 dagen is dit gewraakte stukje straatmeubilair inderdaad gesneuveld. Hoera!

Zo ziet het er februari 2014 uit. Toch wel beter... maar het blijft natuurlijk een barrière.  De losse tegels die links in de berm liggen zijn vandaag eindelijk ingelegd. Pas nu is het echt klaar!

Mij maakt het allemaal niks meer uit. In juli 2013 verlegde ik mijn route en vermeed ik daarmee niet alleen dit paaltje maar ook de zeven kilometer Apeldoorn die ten zuiden daarvan liggen. Op mijn huidige route heb ik helemaal geen paaltjes meer! Da's pas echt hoera!

Koffiemalen en het M5-principe

Als het over fietsen gaat stuit ik regelmatig op het onderwerp: cadans of trapsnelheid. Het schijnt van belang te zijn want hele volksstammen wielrenners en ander sportieve fietsers raken er maar niet over uitgesproken.

Ik heb al de halve wereld rondgefietst maar met mijn cadans heb ik me tot nu toe nooit bezig gehouden. Laatst las ik weer eens dat je met de juiste trapsnelheid meer meters met minder moeite kunt maken. Nu ben ik een luie fietser dus dat 'M5-principe' sprak mij erg aan.

Ik besloot dat ik het gewoon maar eens moest proberen, sneller trappen kost ten slotte niets meer dan wat moeite en als het niet beviel was ik weer een ervaring rijker. In elk geval zou het stof genoeg opleveren voor het bericht dat je nu aan het lezen bent.

Geen cadansmeter wat nu?

Om te beginnen had ik een levensgroot probleem. Hoe kwam ik er achter wanneer ik die zgn. ideale cadans te pakken had, van ergens tussen de 90 en 100 omwentelingen per minuut?  Een cadans meter bezit ik niet en ik ben ook niet het plan er een aan te schaffen.

kost bijna niks ;-)

Je kunt tellen ( 8 keer rond in 5 seconden en je komt in de richting), je kunt een gewone kilometerteller gebruiken en die zodanig in de war brengen dat ie je cadans gaat aangeven. Óf je kunt er zelf een maken! En dat laatste heb ik gedaan. Zonder dat het me een cent gekost heeft want ik heb al zo'n dure fiets en dus ben ik zuinig ;-).

Op o.a. de website Wielersportinfo kun je aan de hand van je verzetten en je wielomtrek  uitrekenen hoe snel je bij een bepaalde trapsnelheid vooruit komt.

Ik nam mijn 4 meeste gebruikte verzetten ( 4-7 in combinatie met het middenblad voor) en noteerde de snelheid die je bereikt bij een cadans van 90. Ik printte ze goed leesbaar op een papiertje en plakte dat in de fiets. Klaar was mijn gratis draadloze cadansmeter zonder batterijtjes.

Als ik in de 6e versnelling fietste moest ik dus minimaal 33 rijden om een trapsnelheid van 90 te realiseren. Zodra de snelheid onder die 33 zakte moest ik terugschakelen naar de 5e. Eenvoudiger kan het niet.

En nu de praktijk!

foto Steinchen

Nou, hoe zal ik het eens voorzichtig zeggen? Het is nogal wennen. Het voelde alsof ik bezig was met zo'n ouderwetse handkoffiemolen waarmee  je, door een zwengel als een idioot rond te draaien, van koffiebonen echte koffie kan maken. Pffff!!!.

Moeilijk dus dat snelle rondtrappen, en ik ontdekte al snel dat ik die 90 omwentelingen per minuut daarvoor dus meestal niet haalde. Mijn ademhaling versnelde, ik leek wel wat meer te zweten. En harder fietsen deed ik natuurlijk ook (nog) niet. Je schijnt er aan te moeten wennen, volgens de deskundigen.

Af en toe smokkelde ik wat, want ik merkte dat als ik eenmaal goed op stoom was het prettiger aanvoelde om wat langzamer te malen. De lange uitrol (door de geringe luchtweerstand) van een velomobiel maakt dit waarschijnlijk mogelijk?

De knieën werden duidelijk minder belast; het trapte soepeler.  Logisch toch? Alleen al vanwege die knieën zet ik dit experiment nog wel even voort.

Ennuh, jullie beste lezers? Trappen jullie wel snel genoeg om de koffiebonen echt fijn te malen? Of zijn jullie allemaal power stoempers?

Code Wit op Mooi Geel

"Verdorie", dacht ik vandaag, "...het lijkt wel voorjaar!". Of zomer, of najaar. Maar géén winter, het jaargetijde waar ik altijd een warm gevoel bij krijg. Wat is er mooier dan besneeuwde vlaktes, de ijskristallen die glinsteren op de klinkers, en een stralende winterzon met temperaturen riant beneden nul?  En dan natuurlijk in mijn mens-verwarmde voertuigje elke dag op pad. Code rood of oranje of niet.

Het moet wel extreem mild geweest zijn de afgelopen maanden want ik zag zelfs geen enkel bericht over schoenverwarming voorbij komen. Ook voor de watjes onder ons is het blijkbaar tropisch genoeg ;-).

Hoe anders was het vorige winter. Tot diep in maart kon ik, diep weggedoken achter mijn schermpje XL,  genieten van een ijzige oostenwind. En natuurlijk die heerlijk sneeuwval in februari. Code rood was het en ik fietste als een gelukkige velonaut langs het Apeldoorns kanaal. Eind maart kwam Schwalbe zelfs nog met een speciale Lente band, mét spikes. Dat zegt toch genoeg?

Dat mis ik nu allemaal, en ik ben niet de enige die klaagt. Ik wou dat ik een toverstokje had om een centimeter of tien verse sneeuw te laten vallen. Maar dat heb ik niet. Ik kan een kaarsje opsteken, ik kan het vurig wensen, maar het weer zal waarschijnlijk niet voor mijn eisen buigen. Of moet ik gewoon nog even blijven hopen?

Wat ik wel kan? Een ijzige noordenwind door dit weblog blazen. Hieronder komen de sneeuwvlokken horizontaal voorbij en is het bitter koud. Mooi hè, en zelfs al ben je een koukleum, kun je er toch van genieten.

Uit eigen voorraad opgewarmd en opnieuw ingevroren, wordt het toch nog een beetje winter op Mooi Geel Is Niet Lelijk.

Uit het bericht Planet Strada

Uit het bericht Winterpaniek

Uit het bericht Planet Strada

Uit het bericht Hoe Erg Het Was deel 2

Uit het bericht Hoe Erg Het Was Deel 1

Uit het bericht De strijd van een verloren leger

Uit het bericht De mooiste tijd

Uit het bericht Nieuw: de Schwalbe Marathon Lente

• Alle winterberichten nog eens doorbladeren

Met de V van geVaarlijk?

Tijdens mijn vroege ochtend woonwerk route kom ik door Woudhuis, een landelijk gebied ten oosten van grote stad Apeldoorn Een smalle maar goede asfaltweg slingert daar door een bebost gebied (de naam zegt 't al) met kleine boerderijtjes. Het is tegelijkertijd ook het allerdonkerste deel van mijn route.

Op die slingerende weg dus, zag ik voor mij een vreemd (ver)schijnsel. Een vreemde rode felverlichte V ergens voor mij uit. Je hebt geen idee wat het is en doordat ik alleen maar die V zag was het onmogelijk om in te schatten of deze UFO naar mij toe kwam, danwel zich van mij af bewoog.

In eerste instantie dacht ik aan een groot landbouwvoertuig, die willen nog wel eens voor 'kerstboom in alle jaargetijden' spelen.  Een enorme trekker die zich van mij af bewoog en gezien de grootte van de V een meter of 300 voor mij reed.

Tot die V plotseling heel snel dichtbij kwam. Er bleek een hardloper achter schuil te gaan die een V-vormig vest droeg van fel brandende rode led's. Hij liep keurig links en ik reed toevallig keurig rechts. Oeps, dacht ik, en een fractie van een seconde later danste die rode V aan mijn rechterkant voorbij.


Zoiets was het dus....maar dan in volledige duisternis!

 

De moraal van dit verhaal

Soms kun je ook te goed je best doen om zichtbaar te zijn. Afgezien van de vraag of het verstandig is om op een smalle bosweg in het pikkedonker te gaan hardlopen gaf die dansende rode V mij een compleet verwarrend signaal. Het is rood dus het beweegt van mij af. Ondanks de goede bedoelingen van deze sporter was deze V van Vest  ook de V van een beetje geVaarlijk.

The Great Yellow

Afgelopen dinsdag duwde ik mijn Strada de werkplaats van Velomobiel.nl binnen. Ik had een lijstje met allerlei klein onderhoud bij me. Terwijl er aan mijn fiets werd gesleuteld had ik tijd genoeg om wat rond te lummelen. Na een kop thee in het kantoor viel mijn oog op een wat onooglijk klein velomobieletje dat een beetje apart in een hoek stond.

"Verdraaid", dacht ik, "dat is de veelbesproken Fiets Die Stof Deed Opwolken! De inmiddels felbegeerde DF!".  Ik kon 'm nu met eigen ogen zien, ik kon 'm aanraken, de geur van het verse carbon opsnuiven, maar gezien mijn lengte er niet in rijden.

'T was mijn eigen Jaws ervaring. Wie herinnert zich niet die film. Die begint met de bloedstollende scene van een meisje dat een nachtelijke duik in de zee neemt en ten prooi valt aan...'the Great White'.  Doordat die reuzehaai pas heel laat echt in beeld kwam had dit een grote spanning in veel scenes tot gevolg. En toen de haai eenmaal in beeld kwam, viel het allemaal tegen. Die bizarre grote kop van beschilderd piepschuim met dat van ketchup druipende scheermessengebit.



Met de Strada DF ging het ook 'n beetje zo. Er doken eerst wat schimmige foto's op van (waarschijnlijk) spiegelingen in de neus van de DF. Gevolgd door een vaag plaatje van een carbon paneeltje. We wisten dat ie er aan kwam maar te zien kregen we 'm nog niet.

Beetje bij beetje werden tipjes van de sluier opgelicht. Op weblogs en discussiefora gonsde het van de geruchten. Hij mag niet/wel op de rijbaan, de luchtweerstandscoëfficient is groter dan 0,004 etc. etc. Je zou er haast een geraffineerde marketingstrategie achter verwachten.

In het echt viel ie me dus wat tegen. Nee, de DF zag er niet uit alsof ie van beschilderd Jaws-piepschuim gemaakt was. Het leek wel een liggende kleine witte koelkast, heel strak en koel glimmend, met twee grote zwarte wielen. Het instapgat? Daar kom ik nog net met één been in, veel meer ruimte was er niet. Ennuh laag hoor... Errug laag. Een beetje eng laag. Vlaggetje?

"Nou" zei Ymte desgevraagd, "...we gaan er nog wel wat aan veranderen hoor.". Daar werd nog aan gewerkt. De niet minder dan 18 (!) fietsfanaten die nu al in Het Orderboek staan maakt het allemaal niks uit. Die krijgen straks de mooiste fiets van hun leven.

En ik? Ik trapte tevreden en gelukkig weer huiswaarts in My Great Yellow.

Naschrift
Is deze Great White Quest nog in omloop?

De jaarlijkse onderhoudspelgrimage

koek- snoep en koffiestop in het kantoor in Apeldoorn.
Van links naar rechts: gevulde koek, Engelse drop, café creme

Handig hoor! Zo'n werkgever die precies op een strategische plek langs de route van je jaarlijkse onderhoudspelgrimage naar Dronten, een compleet ingericht kantoor neerzet. Heel goed gepland!

Aan een koek- snoep en koffiestop daar was ik wel namelijk wel toe, toen ik na 50 ijskoude kilometers van Dronten eindelijk Apeldoorn in het vizier kreeg. Maar aan de fiets kan het niet gelegen hebben.

Een paar uur eerder was het bij Velomobiel.nl rustig. Toen ik om 9.00 uur binnenstapte was Allert net bezig met een Quest waaraan hij steeds weer nieuwe kleine gebreken ontdekte, en Ymte zat te e-mailen met een Engelsman die een stokoude Alleweder in België had aangeschaft en nu natuurlijk allerlei vragen had. Vragen waarop alleen De Heren van Velomobiel het echte antwoord weten.

Met Strada 94 ging alles goed. De ketting moest worden ingekort want na 13.000 km was er sprake van zoveel rek dat ie bij sommige versnellingen in de kettinggoot lag te klapperen.  "Dat kan makkelijk", sprak één van de heren, "zo'n ketting is 450 cm lang, dus 1% rek is al ruim 4 cm!" De remmen waren nog tiptop, de sporing in orde, maar de kettingbuizen vertoonden kuren. Na drie kwartier liep en schakelde S94 weer als een zonnetje.

En toen begon dus die ijskoude etappe. 'T viel me vies tegen, die bitterkoude tegenwind. Eenmaal de Drontense polder uit kom je gelukkig in de beschutting van de Veluwse wouden.  En dáárna komt dan al snel Apeldoorn in zicht. Daar staat een aangenaam verwarmd luilekkerland, waar koffie onbeperkt uit de muur stroomt en koek en snoep tegen velonaut-vriendelijke prijzen ter beschikking worden gesteld.

Uiteindelijk rolde ik Dieren binnen, mijn pelgrimsplicht had ik met 158 kilometers ruim volbracht. Moe maar voldaan, heet dat geloof ik.

Overzicht van eerdere berichten over velomobiel.nl. Die dag zag ik mijn eerste Strada DF