In de fiets...in het blad

Vandaag viel ie in de bus: de uitgave maart 2014 van het personeelsblad waarvoor ik begin maart op pad was. In eerste instantie zou mijn bijdrage slechts één pagina beslaan, maar ja, zo'n Strada  heeft nu eenmaal minimaal twee pagina's nodig.

Het is een mooie stukje ´velomobielpromotie´ geworden; met een oplage van 800 gaan velen dit natuurlijk aandachtig lezen. De redactie kent mij en mijn fiets al langer dan vandaag. De velomobiel-correcte titel "In de fiets van Dieren naar Zutphen", hebben ze dus helemaal zelf bedacht. En zoals gebruikelijk ziet het er weer aantrekkelijk uit.

Een staartje heeft mijn eerste bericht ook al gekregen. Er zijn ver gevorderde plannen van de ligfietsers van LOL om het hele rondje waterschap (275 km) op één dag te gaan doen. De 7e juni heb ik daarvoor in mijn agenda genoteerd. Dat wordt nog wel een hele uitdaging. Moet ik hier eigenlijk nog voor gaan oefenen? En hoeveel krentenbollen moet ik dan meenemen?

pagina 1

pagina 2

Het geheim van de dansende ketting

Ondanks alle goede adviezen die ik kreeg bij het gezwiep, geroffel en gedoe van mijn ketting kwam ik er niet echt verder mee. Om maar te beginnen met het grootste geheim: het was dus géén stugge schakel. En er waren eigenlijk maar enkele reacties die een beetje in de richting kwamen.

Ik was het zat en besloot de experts in te vliegen. Dat vliegen moest ik wel zelf doen, laag en naar Dronten. Vandaag was de dag, en Theo, Allert en Ymte stonden al te trappelen van ongeduld toen ik S94 om een uur of negen voor de deur parkeerde.

In eerste instantie vond men het allemaal nogal meevallen (maar ik niet) en dacht Theo aan een kettingrolprobleem. De iets oudere aluminium modellen hadden namelijk geen afgeschuinde tanden waardoor de ketting soms bleef hangen. Een nieuw kettingtandwiel verdween in de fiets maar deed helemaal niets.

Er werd verder gegluurd en geduwd en drooggefietst. Uiteindelijk zei Theo "ik zie geen andere oorzaak dan dat het aan de cassette moet liggen. Waarschijnlijk is daar slijtage. Je ketting is trouwens ook half versleten. En noemde daarbij, met een veelbetekenende blik, het getal 147". "Vervangen die hele handel!", riep ik uit. "Ach, alles kost geld en zorgeloos fietsen is ook wat waard".

Een paar meter ketting en een nieuwe cassette verdwenen in luttele ogenblikken in S94

"Maar eerst gaan we pauzeren...", antwoordde Theo. Bij de thee en koffie praatten we verder over het geheim van mijn dansende ketting. Want 15.000 kilometer is niet echt veel voor een setje tandwielen en een ketting. Toen realiseerde ik me, dat ik tot ongeveer 10.000 kilometer mijn ketting nooit gesmeerd had. Ik dacht dat dat niet nodig was, dat ie nog vet genoeg was. Tja, dat was een beetje dom van mij, aldus de Heren van Velomobiel. Daar had mijn ketting en dus ook de tandwielencassette behoorlijk van geleden. Later drupte ik regelmatig wat olie maar toen was het leed al geschied.

Verbazingwekkend hoe snel de experts van Velomobiel.nl een ketting en een nieuwe cassette in je fiets weten te frommelen. Een proefritje leverde het bewijs. Alles draaide en schakelde weer als nieuw. De schade: een factuur van 135 euro, waarmee ik vooral leergeld betaalde. Smeer die ketting Paul!

Op de weg terug. Mooi nieuw fietspad met uitkijkpunt langs de Hanzelijn richting Kampen. Daarna zwalkte ik wat over de Veluwe. Heen en terug goed voor 167 aangename voorjaarskilometers

Heren, bedankt!

De virtuele slagroomtaarten voor de 'juiste' oplossing van het probleem gaan naar Marc, L@R3NZ en Questikel.

Zij zaten met hun reacties over de aandrijving en eventuele slijtage daarvan aardig in de richting.

The Dutch & Their Velomobiles

Cover

Heel recent kreeg ik een exemplaar in handen van het gloednieuwe boek ''The Dutch & Their Bikes - Scenes from a nation of cyclists". De auteur, Shirley Agudo, maakte al eerder een aardig fotoboek over fietsen in Nederland. In haar vorige boekje 'Bicycle Mania' ontdekte ik toen een gele Quest met Theo (van Velomobiel.nl) erin. Dat was al leuk.

Maar nu kan Shirley helemaal niks meer fout doen bij mij! In haar nieuwe boek, een kloeke vuistdikke pil, bomvol foto's van fietsende Nederlanders Amsterdammers, is de velomobiel 'prominent' aanwezig.  Het lijkt erop dat we eindelijk de erkenning krijgen die we al jaren verdienen ;-)

Shirley Agudo herself - in een Mango. Waarom trouwens niet in een Strada, beste Shirley?
Omdat David Hembrow nu eenmaal geen Strada heeft. (zie deze tweet hierover)

Dit moet Kees van Hattem zijn

En alweer twee Questen!

Ook mooi: een regen Quest

Dus naar de boekhandel en kopen dat boek! Lenen bij de bibliotheek kan natuurlijk ook. Ruim 350 pagina's, hardcover, niet minder dan 700 foto's, iets minder dan 30 euro. Oók leuk als cadeau voor buitenlandse vrienden. Mooi toch?

Er is ook een website The Dutch and Their Bikes

---

Copyright alle foto's: Shirley Agudo - de foto's op deze pagina worden als beeldcitaat gebruikt.

Gezwiep, geroffel en gedoe...

Ik had eigenlijk al een ander bericht klaar staan maar besloot eerst maar eens naar een vreemd geluid achter in de fiets te kijken. Dat kijken, werd prutsen, maar het probleem ging niet weg.

Tijdens het fietsen merk ik al een tijdje een roffelend geluid. Maar alleen als ik mijn versnelling in standje 6 zette. In 5 en 7 bleef het rustig(er). Het leek wel of de ketting tegen dat vilten matje op de achterbrug klapperde. Een probleem dat is ontstaan nadat bij velomobiel.nl mijn wat te lange ketting was ingekort? Waarschijnlijk valt het me ook nog niet zo lang op omdat ik eerder die 6e versnelling niet veel gebruikte. En tegenwoordig juist wel, in verband met de juiste geheel vernieuwde trapcadans.

Toen ik dat afgelopen weekeinde uitgebreider ging bestuderen ontdekte ik dat dat klapperen klopte. Juist in die 6e versnelling loopt de ketting net over dat vilten matje en elke zwiep  die die maakt geeft dan gelijk een hoorbaar geluid. Schakel je lichter dan heeft de ketting veel meer ruimte en kan ie dus geluidlozer heen en weer zwiepen. Schakel je zwaarder dan is er weinig ruimte om te zwiepen.

Vraag

De oorzaak? Ik weet het niet. Vandaar dit bericht. Bekijk onderstaande video en laat me weten wat je hier van denkt. Bij voorbaat hartelijk dank! Het enige wat ik tot nu toe kon bedenken is een stugge schakel in de ketting. Maar die heb ik nog niet gevonden.

Je ziet eerst de kettingloop in de 6e versnelling, daarna in de 4e. De ketting maakt vreemde sprongetjes. Ergens tikt er iets, loopt er iets aan, of zit er iets scheef. Maar wat? Het schakelen zelf gaat soepel.



Ik heb de heren van Velomobiel.nl ook een linkje naar deze video gestuurd. Met z'n allen moeten we  er uit kunnen komen!


Naschrift
Een week later fietste ik naar Dronten. Daar vonden ze de echte oorzaak van dit probleem.

The top 9 reasons to ride a velomobile...

Een tijdje geleden was ik begonnen aan een blogbericht over de voordelen van het velomobielrijden. Ik was daarbij geïnspireerd geraakt door de talloze pagina's op internet die 'the best of' lijstjes bevatten.  Lijstjes zoals: "7 amazing tips to become a professional photograger", "The 25 funniest pictures of dancing elephants", "48 reasons not to buy the iPhone 5S". En ga zo maar door.  Dit soort pagina's voorziet blijkbaar in een behoefte.

Zo'n bericht wilde ik schrijven, in het Engels, om daarna zoveel bezoekers te trekken dat ik van alleen al van de advertentie-inkomsten stilletjes op een tropisch eiland zou kunnen gaan rentenieren. Inspired by Flappy Bird, zal ik maar zeggen.

Ik had al een heel lijstje gemaakt met allerlei bekende voordelen. Jullie kennen ze wel: weersbestendig, snel, opvallend, gezellig, mooi geel, duurzaam, alternatief, kleurrijk, comfortabel, vreemd, veilig, uniek, etc. etc. Vul het maar verder aan.

Op een gegeven moment had ik een lijstje van de 9 beste redenen om velomobiel te gaan rijden. Maar ik wilde graag een mooi rond getal: ik wilde een 10.  Ik wilde dé tien ''Unique Selling Points"  van de velomobiel. Niets wilde mij te binnen schieten, zelfs niet het meest onzinnige voordeel. Tot ik op een regenachtige dag naar huis fietste.

Langs het gehele Apeldoorns Kanaal loopt een tegenwoordig een uitstekend fietspad maar op een paar plekken is het asfalt iets ingezakt. Daar vormen zich mooie grote plassen. Haast gedachteloos denderde ik dwars door zo'n minimeertje. En toen realiseerde ik me het Tiende Voordeel van de velomobiel.

Foto: Tom & Katrien op Flickr

Ik was met het plezier van een klein jochie op z'n kinderfietsje met opzet dwars door een diepe plas gereden. En mijn voeten en benen waren nog kurkdroog! Als kind trok ik dan altijd m'n voeten omhoog en genoot van de golf van opspattende water. Als velonaut kun je dat plezier ongegeneerd telkens opnieuw beleven.

Vooral met een Strada is het mooi, een golf van opspattend water spuit  omhoog langs de zijkanten van de fiets. Die unieke ervaring van met droge voeten door de grootste plassen te kunnen rijden was het, tot nu toe onbekende, tiende voordeel!

En eigenlijk heb ik die eerste "Top 9 reasons to ride a velomobile" nu helemaal niet meer nodig. Ik ga dat andere stukje ook niet publiceren, dan maar niet rentenieren op een tropisch eiland. Daar hebben ze vast geen mooie diepe fietspadplassen waar ik met mijn Strada in volle vaart doorheen kan rijden.

Naschrift
Marc verwijst in zijn reactie naar deze hele leuke pagina op de site van VeloRydr

Mijn knipperlichtrelatie

Ik heb een knipperlichtrelatie... Het is mijn innige relatie met het elektriek in mijn velomobiel. Ik hou ervan, ik vind het geweldig praktisch en goed uitgedacht. Het verlicht mijn paden in duistere tijden. Het geeft mij richting aan op momenten van keuze. Het binnenlampje geeft me een warm en gezellig gevoel als ik in de diepste winterse duisternis naar huis fiets. Het laat me nooit in de steek.

Nou ja, bijna nooit. Afgelopen week wilde ik afslaan en gaf een geroutineerde tik tegen mijn knipperlichtknuppeltje. Ik hoorde niks en ik zag al helemaal geen oranje gloed aan de linkerkant van mijn bakje. Het was nog erg donker dus verderop onder één van de schaarse lantaarnpalen ben ik maar eens gestopt. De knipperlichtcommandocentrale bleek gecrasht. "Verdorie", mopperde ik , "het verbaast me niks. Het hangt allemaal maar van draadjes wat iel aan elkaar. Die hele elektrische installatie van zo'n velomobiel is een zootje. Geen wonder dat ik nu hier richtingloos sta!".  Mijn relatie was weer even uit. De liefde was voorbij.

Gecrasht. Kaduuk. Lam. Kapot. Out of order.

Maar je kunt natuurlijk gewoon je hand uitsteken ;-), en...razendsnel viel de envelop van Velomobiel.nl al in de bus. Een nieuw knipperlichtschakelaartje. Het vervangen van zoiets kost mij een halve werkdag maar het werkt weer. En mijn relatie? Nou, het is weer dik aan!

Mijn eerste

Met het lengen der dagen is ie er elk jaar weer opnieuw: mijn eerste mooie zonsopgang van het jaar.

Eerst eentje met de fiets....

Iets verderop is het ook heel mooi

Ik stopte al eerder als het zo mooi was

Op pad voor het blad

Meestal heb ik een echte binnenbaan. De hele dag zit ik achter een beeldscherm dingen aan te klikken en in te typen. Na acht uur werken ben ik vaak behoorlijk gaar. De buitenlucht aan het einde van die werkdag is dan ook altijd méér dan welkom. Na 30 kilometer forensen kom ik met een heerlijk leeg hoofd weer thuis.

Maar soms zit het mee! Dan mag ik op pad voor het blad. Het blad is in dit verband is het personeelblad. Van de redactie had ik een een erg leuk verzoek gekregen. Er was een nieuwe reeks artikelen bedacht: fietsen langs de grens van het waterschap. Net als gemeenten en provincies hebben waterschappen grenzen. De grens van het waterschap waar ik werk is wel 275 kilometer lang en loopt langs de IJssel, de randmeren, de Utrechtse Heuvelrug én de grote rivieren. Verschillende collega's gaan allemaal een stuk daarlangs fietsen én er wat over schrijven. Zo kun je weer heel wat pagina´s vullen.

Omdat ik bekend sta als een echte fietsbikkel ;-) had ik de eer gekregen het spits af te bijten. Het eerste stuk zou van Dieren naar Zutphen gaan, voor mij een thuiswedstrijd. Behalve een kort verslag van mijn route maken moest ik ook zorgen voor een paar goede foto´s. Als de voorjaarszon dan hoog aan de hemel staat is op die manier je brood verdienen echt geen straf.

In de verte zie je de torenspits van Zutphen

Het gemaal bij de Cortenoeverse brug bij Zutphen

Zo'n pittoresk peilschaaltje van Rijkswaterstaat

Mooi hoor zo'n  Strada 94...

Het gebied Cortenoever: hier beginnen ze over een tijdje met een grote dijkverlegging

De Dierense sluis, red meets yellow!

Een paar weken later verscheen het blad.

"Omdat het crisis is, houden we het klein..."

Ik fietste afgelopen zondag ergens ten westen van Zutphen. Het weer was prima, de weg was rustig. Aan alle randvoorwaarden voor een aangename toertocht was voldaan. Toen, vrij onverwacht, zag ik een enorme paddenstoel op mij afkomen.

Hij moet ongeveer drie bij twee meter hebben gemeten en torende hoog boven mij uit. Nee, ik werd niet ineens wakker uit zo'n vreemde droom die ik wel eens heb. Ik was klaarwakker en bevond mij samen met 6 andere LOL-lers heel even midden in het carnavalsgewoel.

Op de zijkant van die enorme paddenstoel had iemand een doordenkertje geschilderd: "Omdat het crisis is, houden we het klein". Denk daar maar eens over na! Dit soort diepzinnigheden zijn overigens typisch voor de eeuwenoude dorpstradities van Klarenbeek en omstreken.

Carnaval is niet alleen maar zuipen en hossen.

Wij fietsten rustig door, via Beekbergen, Ugchelen en de schaapskooi van Hoog Buurlo. Daar joegen we de kliko's en open liggers zelfs over een stukje onverharde weg! Met als beloning een fraaie route met wijdse uitzichten over de eindeloze heidevelden van de Veluwe.

De grote stille heide....

Via Hoenderloos appelgebak en Loenen kwam het Apeldoorns Kanaal in zicht. Voor mij het punt om af te zwaaien naar het zuiden en thuishaven Dieren.

En daar, ergens vlak voor Dieren kwam een racefietser tot een zeer verrassende ontdekking. Ik zag hem snel in mijn spiegels naderen; en ik trapte al een aardige 33 per uur. Maar toen ie eenmaal langszij kwam bleef ie daar rijden. "Je trapt aardig door...", sprak ik 'm bemoedigend toe. "Nou", antwoordde hij zwaar hijgend ademhalend, "Jij hebt helemaal geen windschaduw! Ik haak af ...". Ach, ooit zullen ze het wel leren.

Met dank aan:
Wim, Arjen, Jan, Edwin, Casper en Marc. Met wie ik al vaker LOL-tochtjes maakte.