Luchtige geschiedenis van het B-woord

Het was op de vroege zondagochtend van 24 mei 1925 toen de kleine Georges langzaam wakker werd. Door het open raam kwam de heerlijke lucht van versgebakken stokbrood naar binnendrijven. Dat kwam van de bakker op de hoek van de rue Roque-de-Fillol in de Parijse voorstad Puteaux.  Georges kreeg gelijk zin in zijn ontbijt maar toen schoot hem te binnen dat hij vandaag jarig was!

Hij hoopte dat hij een fiets zou krijgen, maar ja dat vond Maman véél te gevaarlijk. Dat gewiebel op twee wielen vond ze "trop dangereux, mon petit!". Dus dat zat er waarschijnlijk niet in. Misschien een echt leren voetbal of een kleine accordeon?

Laatst passeerde ik een groepje kleine kinderen die op straat aan het spelen waren.

Terwijl ik ze voorbijreed hoorde ik het voor de zoveelste keer: die maar al te herkenbare lange áááá van het B-woord.

Waar komt dat toch vandaan? Een speurtocht met een dikke knipoog naar de bron van het B-woord.

Beneden zaten Papa en Maman Mochet al op Georges te wachten. Ze keken een beetje geheimzinnig en zijn vader had zo'n blik in zijn ogen waarvan je wist dat er iets verrassends zou gaan gebeuren.

"Kom maar eens mee", zei Charles Mochet tegen zijn zoon, "dat ontbijt kan wachten.". Ze liepen de trap af naar de grote werkplaats beneden.

Daar stond iets, het was groot maar er lag nog een doek overheen. Geen fiets, dat kon Georges zo wel zien, maar ook geen leren voetbal of een kleine accordeon. Maar wat dan wel?
 
"Ik weet dat je graag wil fietsen, maar helaas Maman vindt het té gevaarlijk. Daar kan ik ook niks aan doen.", zei Charles Mochet, terwijl hij naar Georges knipoogde. "Maar met deze fiets...", en met één ruk trok hij het doek weg, "...val je gegarandeerd nooit om!".

Wat Georges toen zag, heeft ons leven als velonauten veranderd. De adem stokte hem in de keel, want daar stond iets heel moois. Een fiets op vier wielen leek het wel. Glanzend geschilderd in mooi geel. Want dát was een eis van Madame Mochet geweest. "'T moet wel in een veilige opvallende kleur, Charles!", had ze hem op het hart gebonden.

Van links naar rechts: de kleine Georges, Charles Mochet en zijn echtgenote en uiterst rechts 
Jean van de bakkerij op de hoek, wiens vader een van de eerste kopers van de Velocar was.
(Parijs 1925)

"Ik noem het Le Velocar, en ik heb 'm speciaal voor jou gemaakt", zei Charles, terwijl hij de kleine Georges met één zwaai in zijn nieuwe voertuig zette. "Ga 'm maar gelijk proberen...".

En weg was Georges, de rue de Roque-de-Fillol uit, rechtsaf de Rue Rouselle op en dan via de de Rue de l'Oasis weer terug. Het was een enorm succes, hij had gelijk om de hoek al Jean van de bakker, die opschepper met zijn racefiets met dure luchtbanden, er helemaal uitgereden. "Mon Dieu..!", had Jean nog geroepen toen hij gepasseerd werd.

Maar toen de buurt eenmaal over de eerste schrik heen was, kwamen de grapjes. Je kunt het wel raden waarover. Ook toen vader Mochet de eerste Velocar overschilderde in mooi donkerrood  hielp dat niet meer. Het B-woord had zich vast geworteld in het onbewuste geheugen van de mens. En het zou daaruit nooit meer verdwijnen.

Als voorbereiding op deze blogpost vroeg ik op Twitter of alleen rijders in gele vm's het B-woord horen. De kleur is blijkbaar niet doorslaggevend. De vorm wel?

• Oranje ook hoor. Alhoewel ik 'wortel' en 'knakworst' ook al gehoord heb. (@BaronEnQuest)
• He een banaan. Ik hij is blauw hoor. Oh, een tomaat..... (@lighans)
• ja hoor. Toen ik nog mijn oranje had hoorde ik ook vaak: he, banaan. (@casperjansen)
• yup, geen kruid tegen gewassen. Onuitroeibaar. (@haayman)
• Wit, en ja: een banaan. Maar ook eitje (Den Haag).  (@mrtnsnp)
• ja hoor, mijn vorige, een witte Mango ook. (@xsstoffel)
• Nee, ik nooit. Wellicht omdat ik een WAW heb ipv een Quest. De vorm maakt uit. (@noordkaapfujin)

De Velocar kende een periode van grote populariteit, die nog even opleefde in WWII toen brandstof schaars was, maar verdween uiteindelijk helemaal. Maar toen decennia later een nieuwe generatie velomobielen aarzelend het toneel betrad, werd het B-woord gelijk weer gewekt uit zijn sluimering. Zo moet het ongeveer gegaan zijn.

Ach, ik zelf ben er intussen zelfs een beetje aan gehecht geraakt. Ik zou 't niet meer willen missen. Stel je voor, je passeert een groepje spelende kinderen en je hoort ze roepen: "Velomobieeel!". Da's toch drie keer niks? Nee dan die mooie B, die langgerekte ááá, het hoort gewoon bij mij en mijn banaan  fiets.

Een oude bekende die naar mij op zoek was....

Ik zou nu kunnen melden dat ik vrijdagochtend Edwin tegen kwam in zijn witte Strada. Ik reed net Apeldoorn binnen en hij begon net aan de lange reis naar de Spezi in Germersheim. Van Edwin zag ik daarna vooral tweets over enorme stukken appeltaart ergens langs de Rijn.  Maar die oude bekende bedoel ik nu even niet.

Waar wordt heen gefietst, wordt ook terug gefietst. Vrijdagmiddag was het heerlijk weer en met een genoeglijk vaartje zeilde ik langs het bekende Apeldoornse kanaal. Er waren aardig wat andere fietsers op de been. Maar ach, 't is eigenlijk ook wel een soort van gezellig om onderweg regelmatig medefieters in te halen. Niet alleen merk ik dan pas hoe lekker vlot ik ga, en dat geeft me een goed gevoel. Bovendien maak je dan wel eens iets mee. Want niet iedereen is even geconcentreerd bezig op mijn fietspad ;-).

Ergens halverwege zag ik de heer uit het onderstaande filmpje opduiken. Mijn ervaren velomobielforensenoog registreerde het al direct. De losse pedaalslag van een e-bike, de licht zwalkende gang over de hele breedte van het fietspad en natuurlijk de bijzonder lage snelheid. Ik ging er dan voor de zekerheid ook maar van uit dat deze fietser iets minder goed zou horen.

Het klopte allemaal...  Kijk maar even mee. Ik hoop dat ie niet geschrokken is. Dat was niet mijn bedoeling. Het enige wat ik hem nog wel op het hart zou willen drukken is: hoor je een toeter of bel achter je ga dan op je gemak naar rechts en níet naar links. Dat maakt het allemaal veel makkelijker voor ons.




Later bij het monteren van dit videofragment kwam hij mij ergens bekend voor. En ja hoor, we waren elkaar al eens eerder tegengekomen. Toen passeerde ik ook al langzaam én voorzichtig én op grote afstand. Onze eerste ontmoeting is hieronder nog eens te zien (vanaf 11:09).

Vlaggetje?

Nee daar begin ik niet aan. Nou vooruit, alleen vandaag dan!

500 meter voor 50.000 dorstige kelen

Woon je in Apeldoorn of omgeving? En heb je de laatste tijd wel eens de kraan opengedraaid? Ja? Nou bedankt, dankzij jou moet ík nu omrijden. Echt waar, zo complex zit de wereld in elkaar tegenwoordig.

Drinkwaterbedrijf Vitens haalt namelijk al heel lang elk jaar miljoenen kubieke meters water uit de diepe Veluwse ondergrond ergens ten zuiden van Apeldoorn. Tienduizenden huishoudens zijn daar dagelijks van afhankelijk. Al dat oppompen van water is helaas niet goed voor de natuur die daardoor verdroogt.

Eén van de oplossingen is extra water naar het zgn infiltratiegebied Schalterberg te brengen. Daar kan het dan in de bodem zakken, jaren later weer opgepompt en gezuiverd worden, om  dan de reis naar de dorstige kelen van Apeldoorn te beginnen. Maar ja, waar haal je elk jaar 2 miljoen kuub redelijk schoon water vandaan?

Daar rechts stroomt dat schone water waar half Apeldoorn straks van drinkt....

Toevallig blijkt de waterkwaliteit van mijn geliefde Apeldoornse Kanaal erg goed te zijn. Het plan is dus simpel. Men bouwe een pompstation naast het kanaal en pompe het water via een zes kilometer lange pijpleiding verder naar de gortdroge Veluwse bossen.

Zo werkt het ongeveer Meer over dit project op de website van Vitens (Bron origineel: Vitens.nl)

En daar kom ik in beeld. Want vlak naast het kanaal is nu dus een fikse bouwput verschenen. Dat stuk van het fietspad is sinds twee weken afgesloten. En het gaat nog wel een paar maanden duren. Tot alles klaar is moet ik een paar honderd meter omrijden. Voor de dorstige kelen van Apeldoorn én voor de droge Veluwse natuur. Nou, graag gedaan hoor!

Max en mijn linker wang

Als velonaut heb ik een bijzondere relatie met de dierenwereld om mij heen. De eenden en waterhoentjes langs het Apeldoorns Kanaal blijven gewoon op het fietspad zitten slapen als ik voorbij zoef. Paarden daarentegen, je kent dat wel, worden altijd wat gespannen van dat Mooie Geel. Ooit racete ik zelfs eens tegen een aalscholver en verloor. En dan natuurlijk onze trouwe viervoeters! Ja dat is altijd afwachten. Hebben de baasjes ze onder controle of, zoals gebruikelijker, helemaal niet.

Meer dan eens passeer ik zo'n dierenvriend om luttele seconden later in mijn spiegels een grote stofwolk te zien. In zijn interesse naar dat vreemde gele ding heeft hond baasje omver getrokken en sleept die nu spartelend achter zich aan. "Zo doet ie anders nooit...", willen die baasjes dan nogal eens roepen. "Hij doet niks hoor...", is een ander veelgehoorde bewering.

Zó kun je als velonaut problemen met honden voorkomen. Laat ze een stukje proefrijden.
Wel oppassen voor natte neuzen en idem tongen. Foto Flickr

Ik denk er het mijne van en nader dit soort ongelijke duo's dan ook behoedzaam. Sowieso tik ik kort de claxon aan. Dan kan het zgn. baasje er alvast rekening mee houden dat ie zo door de berm getrokken wordt.

Vaak valt het allemaal wel mee. Zo ook op één van die mooie voorjaarsdagen van de afgelopen tijd. Baasje, type jongeman met stoppelig baardje liep met hond, type jong, zwart en springerig en niet aangelijnd, heerlijk langs het kanaal. Ja en toen? Nou toen kwam er zo'n banaan aan. Die zag het allemaal al aankomen, natuurlijk. En stopte even. Voor het geval dat.

Foto Flickr

Die hond, laten we 'm Max noemen, vond dat wel erg leuk! Max sprong vrolijk kwispelend rond S94. "Mooi, dat gaat goed", dacht ik en richtte mijn aandacht op de jongeman met het stoppelbaardje. Maar voordat we tot een goed gesprek konden komen zette Max z'n grote modderige poten tegen de rand van de fiets, stak z'n kop naar voren en haalde uit met die enorme roze tong van 'm. Van kin tot oor was ik nat. Max vond het blijkbaar óók erg leuk en sprong nu uitbundig blaffend rond de fiets die een gele badkuip geworden was.

"Ach...", sprak ik toen de filosofische woorden, "...dan hoef ik straks in elk geval niet meer te douchen!".

Ik zeg nooit meer "bakfiets"

Terwijl de trein langzaam afremde voor het naderende station zag ik in de Waal beneden mij zo'n groot containerschip varen. "Kijk...", zei ik tegen Anja, met wie ik naar Nijmegen onderweg was, "hoeveel vrachtauto's zou je nodig hebben om al die containers over de weg te vervoeren. Of hoelang zou deze trein wel niet worden met al die containers van dat ene schip?". Ik telde razendsnel terwijl de boot onder de Waalbrug doorgleed, en kwam op ruim 100 van die grote zeecontainers. 100 grote trucks dus, of een hele lange trein.

Dat was een mooi opmaat naar onze bestemming die zondagmiddag. We waren onderweg naar het International Cargo Bike Festival in Nijmegen. Beetje fietsen kijken, een hapje eten en wat rondslenteren. Altijd leuk. Wie weet kopen we er ooit wel eens een; kan Anja alle boodschappen voor de hele week in haar eentje doen. Mooi idee toch? De bakfiets als middel voor vrouwenemancipatie... ;-)

Op het gezellig rommelige terrein van Cultuurspinnerij de Vasim was van alles te zien. De Babboe's waren er, de Butchers en Bicycles, de Pizza oven bakfiets, Ventisit heb ik gezien en nog veel meer. Tout hip Nijmegen liep er rond want zo'n bakfiets lijkt toch wel een beetje een ding voor jonge hippe gezinnetjes. Hier in Dieren zie je ze bijvoorbeeld bijna niet. Zeker niet om kindertjes in mee te nemen.

Die brug dat is de Oversteek naar Lent

Beetje een ligfietsmodel met die stoeltjes voorop

Proefrijden was erg in trek

Kijk daar gaat zo'n Babboe

Soms leek het wel een kleine Spezi, veel verschillende wat vreemde fietsen

Het zelfde idee als dat containerschip op de Waal

Eigenzinnige hoveniersfiets?

Oh ja, 'bakfiets' is eigenlijk niet meer het juiste woord. Het gaat tegenwoordig om een breed scala aan fietsen waarmee je wat extra mee kunt nemen. Noem 't vrachtfietsen. Of nog mooier praat over 'bicycle logistics'. Dat heb ik vanmiddag weer geleerd.

De hedendaagse vrachtfiets is allang geen lompe houten bak meer, waarbij je een soort Jerommeke moet zijn om 'm op gang te krijgen. Nee hoor ze hebben allemaal een "E" voor hun naam staan. En, ook heel opvallend, er waren veel modellen met een tilt-mechanisme. Op het grote proefrijdenterrein was het juist bij deze 'neigende' fietsen vaak wel lachen. Niet iedereen reed er zo mee weg, men kwam nog wel eens slingerend en steeds verder scheefzakkend tot stilstand. "Nee, dit vind ik dus helemaal niks...", hoorde ik een mevrouw zeggen die net spectaculair scheefgezakt was. Ik ben benieuwd hoe dat straks gaat met de proefritjes van potentiële Velo-Tilt kopers.

Kortom een mooie ontwikkeling naar meer mens-aangedreven vrachtvervoer. Een ontwikkeling die nog veel verder kan gaan. Als ik bijvoorbeeld zie hoe vaak de grote witte bestelbus van Post.NL bij mij in de straat stopt, omdat ik alweer iets via het internet besteld heb. Ik zou dan veel liever zien dat diezelfde pakjesman straks in Post.NL fietskleding gehuld bij mij aanbelt.

"Uw pakje uit Dronten, meneer van Roekel", zou ie dan licht hijgend zeggen. "Ja sorry dat ik wat kortademig ben, maar ik heb net m'n PR op deze bestelroute verbeterd. Ook Post.NL zit tegenwoordig op Strava... Ik heb gelukkig een van de nieuwe E-Cargo-Tilts, en daarmee fiets ik al m'n collega's er uit!".

Maar voor het zover is moet er  nog heel wat water door de Waal stromen.

Niet uit eigen keuken

Bijna alles op dit weblog is zelfgemaakt, 'home made', het komt uit eigen keuken. Ik bedenk het allemaal zelf en schrijf er vervolgens een hopelijk interessant of vermakelijk verhaal bij.

Maar soms werpen anderen mij iets toe. Zoals bijvoorbeeld mijn Questende collega's ( Quest 324 en 139). Die schrijven geen van beiden stukjes op een weblog, alhoewel ik zeker weet dat ze genoeg meemaken om flink wat pagina's te vullen.

Als je bijvoorbeeld elke ochtend met 70+ kilometer per uur vanuit Hoenderlo Apeldoorn komt binnenzeilen is elk obstakel op het fietspad niet alleen maar hinderlijk, het kan ook gevaarlijk zijn. Vanochtend had iemand het wel erg bont gemaakt. Volgens een van de heren lag er hier een complete keuken op het fietspad. Daar zou je dus een stukje over kunnen schrijven.

En kijk daar hebben ze mij dan weer voor. Bij deze. Niet uit mijn eigen keuken dus.

Foto met dank aan Q324
De fiets die ondanks een grote opknapbeurt z'n oorspronkelijk karakter heeft behouden

LOL en de appelmaaltijd in Varsseveld

Het was al zo voorspeld op Ligfiets.net: de maandelijkse tocht van LOL zou diep de Achterhoek in gaan. Negen velonauten en twee open liggers meldden zich bij het vertrekpunt Het Volkshuis op de Houtmarkt in Zutphen.

In Zutphen bleek dat veel deelnemers zich dubbel hadden aangemeld ;-)

En waarlijk, de voorspelling kwam uit: we gingen inderdaad in zuidoostelijke richting: diep de onbekende Achterhoek in. Via Baak, Keijenborg en Zelhem bereikten we onder een immer dreigende hemel Varsseveld.

Strategisch route-overleg: "Als we flink doorrijden blijven we die buien misschien wel voor?"

De fietsen werden in de beschutting van de Grote Kerk geparkeerd. Die kerk waakt al sinds 1245 over het welzijn van passerende ligfietsers en bovendien hadden we zo een uitstekend uitzicht op onze voertuigen vanuit de gelagkamer van Hotel Café Restaurant de Ploeg.

Helaas moesten we beschutting van de Grote Kerk van Varsseveld verlaten

Nico zit al lekker droog binnen. En Edwin ook onder z'n Flevobike-dakje.

 Dit café serveerde gelukkig  het standaard LOL menu: appeltaart met een koffievariant. Maar taart was niet het juiste woord in dit geval! 'De Ploeg' serveert een waarlijke appelmaaltijd! De stukken die wij op onze bordjes kregen moeten in de keuken met een haakse slijper uit een enorm blok appeltaart gesneden zijn. Waarbij er ongetwijfeld vonken in het rond sproeiden. Ik bedoel: het was nogal stevig spul.

Lekker! pic.twitter.com/EPwnZuTktC
— Pieter Jan (@BaronEnQuest) 6 april 2014

Het was een tijdje erg stil aan de grote tafel, en dat zegt wel wat. Want zelfs tijdens de traditionele LOL-appeltaartmomenten is er normaal gesproken altijd wel iemand die het hoogste woord voert. Nu werd er zwijgend gezwoegd aan het wegwerken van die complete appeltaartmaaltijd. Het woord "uitbuiken" viel, en "even laten zakken...". Daar was alle tijd voor want een omvangrijk buienfront uit het westen had ons inmiddels ingehaald. Wat tot nu toe alleen een dreigende lucht in de verte was geweest, viel nu als heuse regen op Varsseveld neer.

Dekselweer was het. Goed voor land en plant maar minder leuk om doorheen te fietsen. Terug ging het dus naar Zutphen. Met Lorenz fietste ik de laatste kilometers via  Drempt en Doesburg naar Dieren. Het zonnetje brak gelukkig al snel weer door. Thuis stonden er 95 kilometers op de teller. Het was weer mooi geweest. En vanavond kan ik een complete maaltijd overslaan. Met dank aan 'De Ploeg'.

Ook Wim, deze keer met de QXS, had veel lol in de Achterhoek.

Fibre Flare MVP als extra achterlicht op velomobiel Strada

De klok is weer verzet. We hebben er allemaal een uurtje zomertijd bijgekregen. Maar voor de matineuze velomobielforenzen onder ons betekent diezelfde zomertijd ook een terugval in de duisternis. Niks om bang van te zijn, die duisternis, maar goede verlichting is dan een noodzaak.

Aan de voorzijde van S94 zitten twee stevige koplampen, die ruimschoots voldoen. Aan de achterkant een mega reflecterend rood vlak en één rode LED. Ik vond dat die ene LED altijd wat weinig en zocht een extra 'ondersteunend' achterlicht dat ik eenvoudig kon bevestigen en verwijderen.

De LED aangedreven verlichting van Fibre Flare zag ik al eerder op Onderweg met de fiets. Maar het bevestigen van die versies was me te veel gepruts. En toen kwam de MVP voorbij. Eigenlijk verlichting voor aan een helm. Maar door de zuignapjes op elk glad oppervlakte te bevestigen. Dat leek me wel wat. Voor een euro of 20 liet ik me dit van oorsprong Australische product helemaal uit Hong Kong toesturen. Ik zou er in elk geval stof voor een bericht aan over houden.

Fibre Flare MVP achter op de fiets

Na een week of twee  lag het pakketje op de deurmat. Een flexibele 'buis' met aan beide einden de batterijhouders en de twee aan- en uit-knopjes. Het zag er allemaal solide en netjes afgewerkt uit en leek in het donker ook best veel licht te geven. Ook zijwaarts. Eén nadeel was er wel: om de zuignapjes goed te laten hechten moet je fiets vlekkeloos schoon zijn. En zelfs dan hadden ze de neiging om los te laten. Daar heb ik nog geen echte oplossing voor gevonden.

Na een paar weken proberen was het mij duidelijk, De achterzijde van S94 werd hierdoor wel beter zichtbaar maar de belangrijkste lichtbron bleef toch die éne krachtige rode LED. Die gaf meer licht dan ik eerst vermoedde. Dat zie je ook op de video hieronder. De drie letters MVP overigens staan voor Maximum Visibility Possible, maar dat is toch vooral marketingpraat.

Maar ach, kijk en oordeel zelf maar. De komende paar weken plak ik mijn helmlampje weer op de kont van mijn fiets.