Nederland is vol!

Er rijden op dit moment al zoveel velomobielen in Nederland rond, dat er steeds minder nieuwe worden verkocht. Die conclusie zou je kunnen trekken, na het lezen van onderstaand verhaal. Of zit het heel anders in elkaar?

Is Nederland vol met 1500 velomobielen?

In de periode nadat ik mijn Strada besteld had keek ik met zeer grote regelmaat in het orderboek van velomobiel.nl. Daar kon ik immers zien hoe lang het ongeveer nog ging duren voor ik mijn felbegeerde velomobiel op kon halen. Ik heb van anderen later begrepen dat dat heel normaal gedrag is...

Maar daarna kwam ik er niet zo vaak meer. Een tijdje geleden gluurde ik weer eens in het orderboek en het viel me op dat veel van de bestellers uit het buitenland kwamen. De Questen en Strada's reden natuurlijk al eerder over de grens, tot in Japan toe, maar nu viel het me gewoon op. "Zou het soms een trend zijn?", dacht ik. En zoals al vaker, besloot ik het uit te rekenen.

De rijderslijst van Velomobiel.nl is heel overzichtelijk. Ik nam de cijfers per jaar en splitste die in Nederlandse velonauten en buitenlandse rijders. Fietsen die na de oorspronkelijke afleverdatum, jaren later toch over de grens zijn gegaan voor een tweede leven, geven mogelijk een onnauwkeurigheid, maar veel kan dat niet zijn. Binnen een uurtje had ik onderstaande grafiek.

De verhouding tussen Nederlandse en buitenlandse velonauten
Bron: Velomobiel.nl rijderslijst op basis van afleverdatum en nationaliteit huidige rijder
De verhouding over de hele periode 2000-1014 is 57% Nederland en 43% buitenland.

De conclusie lijkt voor de hand te liggen. In Nederland zijn we in verhouding tot het buitenland, steeds minder velomobielen gaan kopen.  Ook al bleef  de productie in bijvoorbeeld 2010-2013 ongeveer gelijk.

Volgens de opgave op de website van Quest nr. 1, zijn we hier ongeveer met z'n 1500'den. En je zou nu kunnen denken Nederland vol is. Is het maximum aantal te verkopen velomobielen (van het soort zoals we ze nu kennen) bereikt?

Maar hoe kan dat nou? We hebben hier meer dan 18 miljoen gewone fietsen rondrijden, en na slechts 1500 vm's zou het land al vol zijn? Da's nog geen 1 velomobiel per 12.000 fietsen.

Stel je bent een fabrikant van tandenborstels en je ontdekt dat iedereen al een tandenborstel heeft. Wat dan? Je ontwikkelt dan een geheel vernieuwde tandborstel met donto-dynamisch voorgevormde borsteltoppen voor een optimaal schoon gevoel én een automatische stralende lach! Je plakt er een grote sticker op met de tekst Geheel vernieuwd - Aangeraden door uw tandarts - Nu een nog schoner gevoel met 20% minder poetsen!. En je boort zo een vervangingsmarkt aan én bereikt ook nog een stel nieuwe klanten die nog met die oude borstels van de concurrent poetsten. En misschien zelfs mensen die hun tanden nog niet eerder poetsten.

De DF en de DF XL, de VeloTilt, én alle vernieuwingen, zoals de verrassende vierwieler,  die later uit de koker van Velomobiel.nl gaan rollen zijn vast die vernieuwde tandenborstels.  Maar gaat dat ook betekenen dat het aandeel Nederlandse velonauten op de wereld weer gaat stijgen? Ik weet het niet, we gaan het meemaken. Wie het nu al denkt te weten mag het zeggen.

Maar wat mij betreft is Nederland nog lang niet vol....  Aan dat velo-politieke statement wil ik me nog wel wagen!

Fiets jij vandaag naar je werk?

'T was mij eerst helemaal ontgaan maar ineens zag ik het. Het is vandaag de Nationale fiets naar je werk dag 2014. Hoe ik naar mijn werk gekomen ben hoef je je niet af te vragen. Slechts zelden en dan alleen gedwongen door bijzondere mobiliteitseisen en dan nog met grote tegenzin verplaats ik mij anders dan met de fiets (lees velomobiel) naar het werk.

Zonder in te willen gaan op het nut en effect van zo'n nationale dag wilde ik gewoon wel eens weten hoe de score vandaag op het grote kantoor in Apeldoorn zou zijn. Ik wandelde in de pauze even over het parkeerterrein en langs de fietsenstalling. 

Bijna alle parkeerplekken waren bezet maar in de fietsenstalling was, zoals meestal,  nog plaats genoeg. Na 10 minuten had ik het volgende lijstje: 

• 200 auto's (ook van bezoekers)
• 50 fietsen
• 4 motoren
• 3 brommers en snorfietsen
• 2 velomobielen (het maximum is 3)
• 1 open ligfiets (een Greenmachine). 

Onzichtbaar op het parkeerterrein: de grote groep OV-reizigers.  

De velomobielen staan op hun vaste plekje

En voor de rest een onafzienbare rij glimmend blik....

Toen fietsen nog van staal waren en bier geen limonade...

Toen was iedereen nog zuinig op z'n fiets. Je probeerde 'm netjes en krasvrij te houden. Dat had toen nog zin want decennia geleden werden gewone fietsen nog zo gemaakt dat ze decennia meekonden. Alles wat op die oude fietsen zat is met wat schoonmaken en opknappen ook nu nog goed te gebruiken.

Op de gedachte dat je die ouderwetse kwaliteit kunt verkopen is Fietsverzet gebaseerd. Een fietsenwerkplaats in Bennekom waar fietstechnicus George Chardon de scepter zwaait. Hij meldt op zijn website het volgende:

Bezoekers maken bij Fietsverzet kennis met klassieke en antieke fietsen uit de glorietijd 1930-1980, een tijd dat de fiets vooral een belangrijk vervoersmiddel was. Her en der koopt George ze op en maakt ze weer als nieuw. "Die fietsen, naven en tandwielen werden van een harder staal gemaakt dan nu, daar kun je na zestig jaar nog makkelijk jaren plezier van hebben. In bijna iedere schuur staat wel afgedankte fiets. Vaak loont het de moeite deze op te laten knappen. Dat behoort ook tot mijn specialiteit."

En toen vrouwlief een aantal maanden geleden een nieuwe degelijke opoefiets aanschafte mist ze een bepaald accesoire: het stuurbumpertje. Ken je het nog? Zo'n rubber dingetje op de rechterbocht van het stuur. Het voorkwam dat er krassen op je stuur kwamen, in de tijd dat mensen nog zuinig op hun fiets waren. Helemaal nergens meer te krijgen. Maar Fietsverzet verkoopt dus ook dat soort klein spul. Maar wel in Bennekom dus.

Mooie nieuwe fiets (Azor) maar geen stuurbumpertje

En dan kom ik in beeld. Bennekom ligt immers slechts 40 kilometers naar het westen, een peuleschil voor een velonaut. Bovendien een mooie gelegenheid voor een ontspannen tochtje op toertempo over de Veluwe.

Heen had ik de fietspaden voor mijzelf. Terug zwermde de grijze golf e-powered om mij heen. Waar ik ook stopte, moest er uitleg gegeven worden over de banaan en zijn mogelijkheden. Geen probleem hoor! Ik had alle tijd.

Zit je net even een banaan te eten stoppen de volgende geïnteresseerden al weer. "Zit daar een motortje in?".

Bij de zuidelijke ingang van Nationaal Park de Hoge Veluwe besloot ik een alternatieve toeristische route terug te nemen. Dwars door het park en voor het eerst in mij leven nam ik niet de mooie fietspaden maar scheurde ik over de autoweg het park door. Het trapauto-syndroom zal ik maar zeggen. Zo kwam ik op een paar plekken waar ik nog nooit eerder geweest was, om de simpele reden dat het fietspad er niet langsloopt.

Uitzicht op een omstreden kunstwerk in de beeldentuin van museum Kröller Müller, Een steile trap met een fantastisch uitzicht over het park. Zullen we helaas nooit zien want nadat iemand erop ten val gekomen was, is deze trap alweer jaren dicht. Jammer, risico's horen toch een beetje bij het leven, dus ook bij kunst.

Links een kunstwerk, rechtsvoor nog één. Ik vindt het kleurgebruik bij het kunstwerk rechtsvoor veel mooier ;-)

Sta je even stil, steekt er in de verte zomaar een hert (hinde) over. Mooi toch!

Met een kleine 100 kilometers op de teller zat ik 's middags tevreden met een koud biertje in de eigen achtertuin. Zo'n flesje Grolsch Radler had ik nog in de koelkast liggen. Echt fietsersbier dus. Na dat ene flesje had ik het wel geproefd, dáár ga ik geen 100 kilometer voor omfietsen. Dat doe ik alleen voor echt ouderwetse kwaliteit ;-)

Is een Mango een mango?

Als echte kantoorwerker loop ik in mijn lunchpauze vaak een eindje om. Met één of meerdere collega's wandel ik dan langs het Apeldoorns kanaal net ten noorden van Apeldoorn. Het is altijd heerlijk om even uit te waaien van de bedompte kantooromgeving en andere werk-muizenissen.

Het was tijdens zo'n wandeling dat ik met een collega in gesprek raakte over het banaanfietsen. We geinden wat over bananen en zo, en op een gegeven moment zei zij: "Laatst heb ik nog een Mango gezien".

Ik viel even stil, want alhoewel zij gewend is aan drie bananen die wekelijks in de fietsenstalling staan, verbaasde me het dat zij op de hoogte was van andere merken, laat staan modellen.

Ik antwoordde: "hoe bedoel je een Mango? Hoe wist je dat het een Mango was? Stond dat er op of zo?". "Nee hoor", sprak zij, "deze leek op een mango, vandaar. En hij was rood. En er zat zo'n huisje overheen. Dat leek me wat overdreven met dat mooie weer.".

Toen viel bij mij het kwartje. Ze bedoelde een mango en géén Mango. Maar goed dat de Strada geen Banaan heet. Dan zou je die verwarring misschien nog wel vaker hebben ;-).

Een Mmango?  (originele foto Terry Whalebone )

Blijft alleen de vraag onbeantwoord welke velomobiel het meest op een mango lijkt. Een Mango? Die naam moet tenslotte ergens vandaan komen. Of riep er ooit iemand op een regenachtige namiddag, toen er na uren brainstormen nog steeds geen nieuwe naam voor een nieuwe velomobiel was: "Waarom noemen we 'm geen Mango?".

Velomobielhistorici, Mango rijders, iedereen die er op die regenachtige namiddag bij was, én alle andere kenners mogen hieronder die vraag beantwoorden.

Hoofdschuddend zag ik het gebeuren

Ruim een jaar geleden schafte ik een Contour videocameraatje aan. Een leuk handzaam dingetje waarmee je aardige opnamen kunt maken; zelfs in Full HD. Na wat zoeken en proberen bevestigde ik die camera uiteindelijk boven op mijn helm. Dat ging op zich prima, zolang ik maar niet ging fietsen.

Ik ben namelijk zo iemand die nogal met z'n hoofd beweegt, zeker als er flink doorgetrapt wordt. Op de opnames lijkt het dan of mijn gele schuitje wild en woest op de golven heen en weer deint, terwijl het in werkelijkheid alleen mijn hoofd maar is. Op een gegeven moment merkte iemand zelfs op dat ik maar eens naar de schokdempers moest laten kijken, die waren vast te slap afgesteld als ik zovééél slagzij maakte. Er melden zich zelfs kijkers die een beetje zeeziek werden van al dat gewiebel in beeld!

Het was mij duidelijk. Zo kon het niet verder. En toen, toen vond ik op het wereld wijde web een handig dingetje. Het was een statiefje van fotospulletjesmaker Hama, dat met een kloek zuignapje waarschijnlijk moeiteloos en muurvast aan de Strada te bevestigen zou zijn.

Contour Roam2 met ministatief

Een paar dagen later wrikte de postbode een dikke envelop door mijn brievenbus. Uitpakken, camera opschroeven en fietsen maar. De zuignap bleek goed te houden. Al snel bleek dat de plaats op de fiets nogal wat uitmaakte. Dicht bij de instaprand (waar het stevig is) gaf het beste resultaat. Dat wil zeggen het beeld met de minste trillingen. Inmiddels heb ik 'm al gebruikt tijdens het laatste tochtje met LOL. Vanaf nu kan ik zoveel hoofdschudden als ik wil, maar kijkt de hele wereld niet meer mee. Wel zo prettig.




Een laatste tip: mocht je dit ook willen proberen, bestel het dan bij een site als AliExpress.com.  Daar betaal je voor een identieke merkloze uitvoering maar 20% van de prijs die ik bij een Nederlandse webshop betaalde. Maar dat ontdekte ik, hoofdschuddend, pas later. 
 

Een waarlijk gedenkwaardige tocht

Aangezien de bloesem al weken geleden van de bomen was gevallen, werd de LOL Bloesemtocht van 4 mei razendsnel omgekat naar een heuse Herdenkingstocht. Gezien de dag een prima thema.

Negen ligfietsers verzamelden zich op de Houtmarkt in Zutphen, slechts één LOL-ler had het aangedurfd met een open ligger te komen. De tocht zou eerst naar Markelo gaan, voor een korte herdenkingsstop bij het Markelose oorlogsmonument én vanzelfsprekend een ravitailleringsstop bij "Het Wapen van Markelo".

Het oorlogsmonument van Markelo zit vol ingewikkelde Joods-christelijke symboliek.

 

Zitten of liggen? Rietveld bouwde in de omgeving van Markelo een aantal vakantiehuisjes,
Eén daarvan staat nu in het Openluchtmuseum. Deze enorme Rietveldstoel
is een onderdeel van de zgn. Markelose kunstbankenroute.

 Bij het "Wapen van Markelo" schatte de bediening ons gelijk goed in. Vrijwel ongevraagd kregen we  kloeke punten appeltaart mét slagroom aangereikt. Die extra vulling zouden we daarna zeker nodig hebben in de Holtense Heuvels. Maar dat wisten we toen nog niet.


De route terug zou dus via Holten en de gelijknamige berg verlopen. Da's normaal gesproken geen probleem voor een stelletje LOL-lers. Totdat blijkt dat half Holten (en waarschijnlijk iets meer) net met de fiets onderweg naar huis is na een herdenkingsbijeenkomst op de Canadese begraafplaats.

En toen wij daar bijna waren werd de weg ook nog eens geblokkeerd door heren in reflecterende hesjes. Er volgde een hilarisch gesprek:

Hesje: Even stil staan graag...

LOL-lers: We staan al stil hoor

Hesje: Ja dat zie ik. U kunt nu niet verder,
misschien zo meteen als het wat rustiger is

LOL-lers: Waarom mogen die fietsers wel verder?

Hesje: Dat zijn fietsers...

LOL-lers: Wij zijn ook fietsers hoor

Hesje: Ja, ja, dat begrijp ik

LOL-lers: Als we nu eens over het fietspad rijden?

Hesje: Ja over het fietspad mag u wel...

Korte stop bij de Canadese begraafplaats (Holten)

Langs de begraafplaats ging het verder. Waar was het fietspad ineens gebleven?  Als snel riep iemand "Waar is die routeplanner?", en "Waarom stapt iedereen uit?". Het was een waarlijk vermakelijk gezicht, die hobbelende en hotsende velomobielen voor mij, die langzaam maar zeker vast liepen in het mulle zand.

Uiteindelijk hielt de 'echte' weg definitief op en moesten een paar onfortuinlijke LOL-lers zowaar hun voertuigen een stuk aan de hand meevoeren. We noemen bewust geen namen. ;-) 

Ongemerkt moeten we door die hele zandbak ook nog eens flink geklommen zijn. Want op een gegeven moment hoorde ik iemand roepen: "Beneden verzamelen!". Vlak daarna bleek het inderdaad naar beneden te gaan, wel 10%.

'T was ook nog eens gevaarlijk voor rijwielen, had de gemeentelijke wegbeheerder er bij vermeld. Gelukkig zat ik in een velomobiel en hoefde ik me geen zorgen te maken. Ook niet toen 'beneden' bleek dat ik mijn persoonlijke maximum snelheid had verbeterd naar 72 km per uur.



Het was een mooie tocht, die voor mij na 110 kilometers weer thuis eindigde. Misschien kunnen we volgend jaar omstreeks deze tijd wel een herdenkingsrit rijden? Om nog eens stil te staan bij die gedenkwaardige rit van 4 mei 2014?

Ook Wim had een memorabele tocht

En hij ging om...

Ergens halverwege de weg naar huis kruis ik het pad van twee stoere bikers, een vader en zoon. Ik passeer eerst nog een omvangrijke fietsende familie dus de snelheid is er aardig uit. Die fietsende familie vindt het allemaal geweldig. "Kuck mal, eine Banane..", hoor ik in het voorbijfietsen. Blijkbaar zijn het Duitsers. Minzaam toeter ik terug.

Vader en zoon zijn blijkbaar verkeerd gereden en draaien voor mij op de weg. Ze hebben identieke glimmend gepoetste fietsen. Kleding met dezelfde groen,wit met zwarte kleurstelling. Alles tot in de puntjes verzorgd. Maar dan gebeurt het. Vader is snel gekeerd en fietst mij weer tegemoet, maar zoonlief kan de draai niet in een keer krijgen (herkenbaar?) en stept nu met een been een beetje door de berm. Een paar tellen later passeer ik hem.

Links vooruit: Pa is al gekeerd, zoonlief iets verderop moet nog opstappen. 

En dan voltrekt zich het wonder. De magische aantrekkingskracht van een velomobiel slaat ongenadig toe. Ik zie zijn ogen groter worden, en zijn mond langzaam steeds verder open zakken. Niks meer draaien op de weg, integendeel. Totaal stilgevallen draait hij z'n hoofd mee terwijl ik zacht zoevend voorbij glijd. Zelfs in de spiegels zie ik nog steeds die opengevallen mond en iets verderop zijn vader die wat geïrriteerd met z'n arm wenkt. Deze jongeman ging om, hij viel onherroepelijk. Je zag 'm denken: "Dat, ja dat wil ik ook...!"

Zo begint het altijd. Het zaadje is geplant. Ooit, mits voldoende bewaterd en bemest, zal zoonlief uitgroeien tot een velonaut. En dan ook ooit eens een vader en een zoon op zijn pad vinden.