Cyclevision 2014

Zaterdagochtend duwde ik op m'n gemak Strada 94 uit de garage. Ik was klaar voor een op-en-neertje naar Cyclevison 2014! Met voldoende te drinken, 6 dikbelegde krentebollen en een route van de Fietsersbond kon er niks mis gaan.

Ik worstelde mij langs Arnhem, volgde de deels snelwegbrede snelfietsroute naar Nijmegen en was heel tevreden met mijn sluiproute lángs Nijmegen. Volg daar de westzijde van het Maas-Waalkanaal en je passeert de hele stad over rustige fietspaden.

Daarna was het doorscheuren naar Ysselstein. Ik voorspeldde eerder dat de ligfietsdichtheid, naarmate ik verder zuidwaarts zou geraken, wel langzaam zou toenemen. Nou dat had ik goed mis. De eerst ligfiets (een rode Quest) zag ik pas voor mij uit rijden vlak voor ik het Cyclevision terrein op draaide.

Ik was net op tijd om de laatste 20 minuten van de één-uursrace voor 'gestroomlijnden' mee te maken. LOL-lers Lorenz en Arjen reden ook mee, dus dat was extra leuk.

Tja, en daarna kom je de rest van de dag vanzelf wel door. Frietje eten, broodje kroket eten, vietnamese loempiaatjes eten. En natuurlijk ligfietsen en velomobielen gluren en langs de marktkraampjes en het probeercircuit slenteren. De ligfietsers van LOL waren massaal aanwezig dus dat maakte het extra gezellig. Publiekstrekker Velotilt was er natuurlijk ook nog. Nog niet helemaal een echt werkend prototype geloof ik.

Zo ongeveer om half vijf was er dan nog de prijsuitreiking voor de HVHPV fotowedstrijd. Ik had eigenlijk al eerder willen vertrekken want Dieren was ook weer 85 kilometer terugfietsen en donkere wolken pakten zich samen boven het circuit. Maar de jury had mij ingefluisterd dat ik serieuze kans maakte op een prijs. Tja, en een prijs winnen op de Cyclevision is natuurlijk wel wat. Dan blijf je nog even plakken.

De eervolle vermelding werd uitgereikt, de derde prijs, de tweede prijs en toen bleek ik zomaar de eerste prijs gewonnen te hebben met onderstaande foto (Bas Meijer maakte een foto van de prijsuitreiking).

Questrijders van LOL tijdens een tocht naar Varsseveld. Met dank aan Lorenz, Marc en Casper.

Zoals je op de foto van Bas kunt zien was de prijs een afdruk op megaformaat. Gelukkig was dorpsgenoot en LOL-ler Lorenz als enige met de auto. Een camera gaat altijd mee in de Strada, ik maakte dus ook nog een kort Cyclevision beeldverslag:

Ik kon nog maar nét een plekje vinden op het speciale velomobiel parkeerterrein.

Terwijl ik richting tribune liep hoorde ik al het typische geluid van rondrazende velomobielen.
De één uurs race was nog bezig

één uurs race

één uurs race. Jammer van de hoge hekken, op een autoracecircuit vast wel nodig

één uurs race

één uurs race

één uurs race - lekke band!

Einde van de één uurs race. Ging het hard genoeg?

  

Deelnemers en publiek van de één uurs race

Stilleven met geel en blauw

Start kinderrace. Er deed zelfs een Strada mee...

Markt en probeercircuit

Leuk die schaalmodellen van Quest en 4WQ. Ik zou wel zo'n kleine Strada willen.

Rondje in een Quest rijden of op een Greenmachine? Het kon allemaal

Dit is 'm: dé Velotilt

Op de DF zijn we nu wel uitgekeken. Nu willen we alles weten over de Velotilt

"Ja dit gaan we dan nog helemaal van carbon maken..."

Fietsen kijken dus

Prima tribune (overdekt) met uitzicht op de race met staande start

De staande (liggende) starters

Heel druk was het niet.

Twee jaar geleden, in 2012, was ik voor het eerst bij Cyclevision

De dag ervoor

De afgelopen dagen ging het fietsen bijzonder vlot. Ik scheurde moeiteloos met zo'n 40 km p/u langs het Apeldoorns Kanaal waar ik anders meestal net 30+ fiets.  Zouden de kilometers over de kuitenbijtende heuvels van Tsjechie waar ik vorige week fietste de oorzaak van deze plotselinge snelheid kunnen zijn? "He..." , dacht ik, "als het zo hard gaat kan ik me misschien nog wel inschrijven voor de 1-uursrace tijdens Cyclevision.".

Maar dat is misschien toch niet zo'n goed idee. Afreizen naar Venray zat echter wel al lang in de planning. Waar ik in een vroeger, gewoon fietsleven, nog wel even twee  keer achter mijn oren zou krabben voor ik aan een ritje van 170 kilometer (heen en terug) zou beginnen denk ik er nu eigenlijk niet eens over na. Behalve een route uitpluizen via de bekende routeplanner van de Fietsersbond heb ik niet veel aan voorbereiding gedaan. Het is voor mij eigenlijk niet veel verder dan zo'n regulier onderhoudsritje naar Dronten.

In 2012 kwam ik nog per openbaar vervoer en OV fiets naar Cyclevison

Onderweg naar het zuiden zal ongetwijfeld de ligfietsdichtheid langzaam toenemen. Dus wie weet komen we elkaar zaterdag onderweg (of op het Cyclevision terrein) tegen.

Tot ziens in Venray...en voor degenen die niet (kunnen) komen: hier volgt snel daarna een uitgebreid verslag.

Van Praag naar Praag via 'ice'

We doen het eigenlijk elk jaar. Een weekje fietsen in Nederland of niet zo ver over de grens. Vaak in juni als het weer al goed is en het hoogseizoen nog niet begonnen. Vorig jaar reden we de klassieker Rondje IJsselmeer maar dit jaar lag de bestemming een flink stuk verder weg. We gingen naar Tjsechië. Je zou er goed kunnen fietsen over een uitgebreid fietsroute netwerk en er was genoeg te zien aan natuurschoon en eeuwenoude steden.

Het bleek een populaire bestemming. Alle gereserveerde plekken in het fietsenrijtuig van de slaaptrein naar Praag waren bezet. Allemaal Nederlanders met bestemming Tsjechië of het oosten van Duitsland.

Eenmaal ter plekke kwamen de verwachtingen wel zo'n beetje uit. Je kon er prima fietsen over doodstille landweggetjes door slaperige dorpjes waarvan de naam onveranderlijk eindigde op 'ice'. We waren Zvanovice nog niet uit, of Klimetice zagen we alweer liggen. Maar Hvezdonice was dan ook niet ver meer. Zo ging het de hele dag door. Vaak stonden we op een kruising en keken we elkaar aan: gingen we nu naar Vaclavice of Postrupice?

Het fietsroutenetwerk was er inderdaad, maar de kwaliteit van de bewegwijzering was zodanig dat een gedetailleerde kaart en de meegenomen gps het navigeren wel een stuk eenvoudiger maakten.

Naast de honderden slaperige 'ice'jes die we passeerden was er ook het beloofde natuurschoon en de fraaie eeuwenoude steden. Vlak was het haast nergens: elk dorp bleek in een dal te liggen. En de dorpjes lagen meestal maar zo'n 2 tot 3 kilometer uit elkaar.

Een geslaagde week fietsen eindigde weer net zoals die begonnen was: op het centraal station van Praag waar de slaaptrein ons weer naar Arnhem zou brengen. De 600 kilometers de we wegtrapten komen hieronder in foto´s voorbij.

Fietsen opladen in Praag. Na een nachtje in de slaaptrein zijn we heerlijk uitgerust.

Praag uit fietsen bleek niet zo eenvoudig. Hier eindigde een MTB-route tegen een snelweg waar slechts een voetgangersbrug overheen leidde. Alles moest van de fietsen en naar boven gesleept worden.

Maar eenmaal buiten de stad waren er inderdaad de beloofde rustige landweggetjes met vrijwel geen verkeer

Bij de fraaie kathedraal van Kutna Hora

Onderweg stopten we regelmatig om rustig te lunchen of van het uitzicht te genieten. Je hebt tenslotte een weekje vakantie!

Op de meeste campings was het nog heel rustig. Er zijn ook flink wat 100% Nederlandse campings in Tsjechië. De eigenaar is Nederlands, de kranten zijn Nederlands, alles is er in het Nederlands.

Tsjechiè is het land waar het pils is uitgevonden. Een half litertje ijskoud van de tap
was óók op de camping voor een luttel bedrag te koop

Leuk zo´n oude binnenstad. Een welkome afwisseling na de rust van het platteland. En een mooie gelegenheid om de fietstassen weer te vullen met proviand

Even uitblazen na een steile 12% klim (bordje nog net links te zien). Anja kijkt op de kaart (1:100.000) hoe het verder gaat

De kwaliteit van de wegen varieerde nogal. Maar zo zag het er op de kleinste weggetjes wel vaak uit. Overigens is Tsjechië in een hoog tempo alle wegen aan het verbeteren. Meer dan eens hadden we  daardoor te maken met omleidingen

Toeristisch hoogtepunt: het stadje Cesky Krumlov. Duizenden toeristen, vooral heel veel Chinezen.
Ondanks die drukte toch mooi en sfeervol

Fietsen langs mooie geveltjes doen we graag. Op de kinderkopjes die er onveranderlijk bij horen zijn we niet zo gek

Nog 99 kilometer naar Praag. Zodra de de stad binnenreden verdween deze mooie bewegwijzering vrijwel geheel.
Gelukkig hadden we de Open Fietskaart van Tsjechië op de gps.

Uitzicht op Praag in de verte op de laatste fietsdag,

VaVe14: een rondje waterschap

Als je de berichten van Peter en Casper al gelezen hebt dan weet je waar het over gaat. Een rondje van ongeveer 275 km om het complete werkgebied van het waterschap Vallei en Veluwe. Voor 10 velonauten een mooie zaterdaguitdaging bij nog mooier weer.

Ik had mij zo goed mogelijk voorbereid want deze rit zou een nieuw afstandsrecord worden. Er lag 4 liter water in de fiets (een goed idee van Nico om een waterzak in te vriezen), 10 krentenbollen, een grote zak zoute drop (tegen het zouttekort) en natuurlijk opgeladen camera's om het allemaal vast te leggen.

Het was een mooie afwisselende tocht door bossen, heuvels en polders en langs rivieren. Heel Nederland was op de been en natuurlijk ook aan het fietsen. De drukte viel mij uiteindelijk mee, behalve dan in Elburg ;-). Het gevolg van fietsen met zo'n lange sliert van 10 velomobielen was dat er regelmatig gestopt moest worden om even te hergroeperen. Ook het oversteken van grote drukke stoplichtkruisingen kost dan meer tijd. Helemaal niet erg, ik had er de hele dag voor uit getrokken.

De route. Geel: mijn route. Rood de geplande route. Paars: de grens van het waterschap

Een hele dag bleek inderdaad meer dan nodig. Iets na half elf, in het laatste beetje daglicht, duwde ik S94 de garage in. Eigenlijk niet eens heel erg moe na 262 mooie waterschapskilometers.

En voor de rest? Zie hieronder.



Naschrift
De videocamera bleek niet helemaal recht op de fiets te staan. Vandaar de scheve horizon ;-).

De blijde deuk

Afgelopen zaterdag reden tien velonauten de Vallei en Veluwe Tour 2014. Een rondje om het gebied van het gelijknamige waterschap, daartoe geïnspireerd door dit bericht.

Ik was één van die tien rondjesrijders. Het verslag volgt morgen want de bijbehorende video komt net uit de oven en ligt uit te dampen. Daarvoor nog even geduld.

Maar één gebeurtenis die dag had mijn bijzondere aandacht. Ergens helemaal aan het begin van die 262 kilometers reden we door het centrum van Arnhem. Er waren broodjes ingeslagen bij Bakker Bart en de verdere route was niet 100% duidelijk. Aan de voet van de Eusebiustoren draaiden we naar rechts maar dat bleek fout te zijn. Marc die voor mij reed remde en ik zag het niet en zat er vlak achter. Krak!, klonk het. Het moet aan de andere kant van het grote plein te horen zijn geweest. "Ai...", dacht ik, "nu ben ik eens aan de beurt". "'T is een aardige deuk", zei Marc. De achterkant van zijn Quest toonde geen zichtbare schade. Ik besloot niet uit te stappen maar eerst maar eens Arnhem uit te fietsen. Ik kon er toch niks aan veranderen. En als ik een gat had opgelopen zou dat vandaag wel eens heel goed uit kunnen komen. Wat extra ventilatie is bij 31 graden een goed idee.

Ergens op de dijk stopten we. Het was inderdaad een behoorlijke deuk maar gelukkig geen gat. Ik stak mijn hand door een voetengat naar binnen en duwde hard. "Krak...", klonk het opnieuw en vrijwel net zo hard. De deuk was miraculeus verdwenen. OK er waren nog wel wat sporen maar die zou ik met een sticker of wat mooi geel plakband wel even wegwerken. Het viel me allemaal erg mee, en ik schijn toen gezegd te hebben dat ik erg blij van deze deuk werd. En dat was ook zo want het had veel erger kunnen zijn.

Nog even meekijken?

Battle scars...

Het nieuws ontmoet de werkelijkheid

De stoptrein van Deventer naar Apeldoorn was net goed op gang na de korte stop bij station Twello. Het was ongeveer half één toen het treinstel model Apekop de spoorwegovergang Holthoevensestraat naderde. Daar dook toen die auto op. Het moet een enorme knal geweest zijn, pas na 600 meter, op de spoorwegovergang bij de Woudhuizerweg kwam de trein tot stilstand. De automobilist zou het niet overleven. Het spoor tussen Apeldoorn en Deventer was de hele middag gestremd.

Je kunt je afvragen hoe je op dit punt tegen een trein op kunt rijden... (bron Streetview)

Ik was me van dat alles niet bewust. Ik was om half een gewoon aan het werk in Apeldoorn. Pas toen ik vlak voor vertrek even door het nieuws op Nu.nl bladerde zag ik de melding van het ongeval. Maar de details gingen aan mij voorbij. Het was nieuws, en niet meer dan dat.

De hele middag al trok de nasleep van het ongeluk drommen mensen. Voor hen was het al meer dan nieuws. Buurtbewoners, de pers maar ook veel scholieren die van Apeldoorn naar huis fietsten. Er was genoeg te zien: 3 brandweerauto's, de politiewagens, de ambulance, de zwarte lijkwagen, de voertuigen van ProRail en NS.

Niemand had dan ook oog voor die vreemde gele raketfiets die met hoge snelheid langs het spoor naderde. Als ze goed hadden gekeken, zouden ze gezien hebben dat de richtingaanwijzer al ijverig knipperde. Ze hadden kunnen zien dat de bestuurder van die fiets plotseling afremde, verbaasd naar rechts keek en toen weer met hoge snelheid langs het spoor in de verte verdween.

Op dat moment kwamen nieuws en werkelijkheid in één klap bij elkaar en blokkeerden mijn route. En dat is iets dat je niet vaak meemaakt. Ik besloot door te rijden om te zien of ik verderop misschien het spoor wel kon oversteken. Twee overgangen verder zaten de spoorbomen nog dicht en was er rood lint over de weg gespannen.

Ik paste er precies onderdoor. Goed links en rechts kijkend bereikte ik zo de Goede Kant van de spoorlijn Deventer - Apeldoorn. Drie kwartier later was ik thuis.


Ik schreef al eerder over deze spoorwegovergang.

Mijn Top 5 Ver Fietsen

A.s. zaterdag ga ik ver fietsen. Verder dan ik ooit op één dag heb afgelegd: ik sluit aan bij een gezelschap van velonauten om een rondje 'waterschap' te gaan fietsen. Toen ik namelijk in maart voor het personeelsblad van mijn werkgever een eerste deel van een rondje langs de grens fietste, kwam uit de gelederen van LOL al snel de suggestie opborrelen om die 270 kilometers op één dag te doen.

Zaterdag 7 juni is het dus zover. Het wordt behalve een ongetwijfeld lollige dag, ook flink werken voor mij. Ter geestelijke voorbereiding liet ik alle eerdere ritten van substantiële lengte aan mijn geheugen voorbij glijden. Kon ik misschien zelfs een top 5 samenstellen van mijn langst afgelegde afstanden?

Ik had geluk. Het samenstellen van zo'n Top 5 Ver Fietsen werd vergemakkelijkt door het feit dat ik afstanden meer dan 100 kilometer meestal tijdens fietsvakanties aflegde. En al die buitenlandse fietsreizen zijn stuk voor stuk , vanaf 1985, netjes in schriften en mappen vastgelegd. Inclusief alle dagafstanden.

 1. 222 km: van Enschede naar Etten-Leur

Ooit eens gefietst op een gewone vakantiefiets. Anja en ik wilden eens proberen of het kon. 's Ochtend heel vroeg van huis vertrekken met als bestemming de woonplaats van mijn ouders. Kapot kwamen we laat in de avond aan. Maar we hebben het gehaald. Het is al zo lang geleden (meer dan 20 jaar) dat we niet eens meer weten wanneer dit record gezet is. Dit record gaat dus a.s. zaterdag sneuvelen.

Zo moet die route er toen ongeveer uitgezien hebben

2. 199 km: de Oliebollentocht van 2012

Al uitgebreid op dit blog beschreven. Heen was een makkie, de tocht zelf geen probleem maar de reis terug tegen een ijskoude wind in langs de IJssel was op het laatst wel ploeteren.

Ergens langs die ijskoude IJssel op weg naar huis

3. 161 km: van Karoo NP naar Aberdeen (Zuid Afrika)

Een voor een buitenlandse fietsvakantie mega-afstand. De weg liep kaarsrecht door de een vrijwel boomloze vlakte. En de stormachtige wind? Die hadden we pal in de rug, zelfs als je je benen stil hield stond er zo 25 km per uur op de teller. Stoppen was problematisch, je werd omvergeblazen als je even niet oplette.  

Met wind mee is hier 160 km goed te doen.

4. 150 km: onderhoudsritjes naar Velomobiel.nl

Sinds ik de Strada heb gaan dit soort afstanden eigenlijk heel makkelijk. Als ik zin heb fiets ik ook nog wel eens 25-30 km om. Gewoon omdat het kan. De basis conditie is goed genoeg door de dagelijkse woonwerkritten van 30 km enkele reis.

Dronten, langs de Hanzelijn

5. 138 km: van Irako naar Omaezaki (Japan)

Lang geleden, in 1985, fietsten wij door de wondere wereld die Japan heet. Verder dan Duitsland, Spanje of Frankrijk waren we nog daarvoor nooit geweest. Een stormachtige wind joeg ons oostwaarts langs de kust. 's Avonds sliepen we  in een jeugdherberg, namen zo'n kokend heet Japans bad en aten inktvis-armpjes met stokjes.

Japan, navigeren was soms wel lastig

Het klopt dus wel, met zo'n velomobiel maak je makkelijker meer meters met minder moeite. Je hebt ineens géén superwind mee meer nodig om toch recordafstanden af te leggen. Dat gaat a.s. zaterdag nog hééél goed van pas komen.