De 11 Oliebollentocht

’T moet nog diep in de nacht van zaterdag op zondag geweest zijn toen bij de rayonhoofden in Nijmegen de telefoons hyperactief begonnen te piepen en trillen. Er kwam een stroom van berichten op gang die over maar één onderwerp ging. Over de kwaliteit van het ijs en de toestand van de sneeuw. Waren sneeuw en ijs intussen in een zodanige toestand dat een massale doortocht van meer dan 100 velomobielen verantwoord was? Plus de massale publieke belangstelling die je op zo’n landelijke dag nu eenmaal ook hebt.

Er werd gewikt en gewogen maar uiteindelijk kwam het verlossend woord: It giet oan! De Tocht der Tochten ging gewoon door: ijs en weder dienende  of eigenlijk geen ijs en geen weder dienende.

De velomobielen van de 11 oliebollenrijders die binnen nog een appelflap zitten te eten

In Dieren had zich tegen die tijd al een heel gezelschap van velomobilisten verzameld. Die zaten nog heerlijk warm aan de koffie met oliebollenappelflappen in Huize Mooi Geel. Ach, de ijs- en sneeuwtoestand buiten leek hén nog helemaal geen punt van overleg voor rayonhoofden of wie dan ook. De 11 oliebollenrijders van LOL zouden wel zien. “We zien wel waar onze scheepjes stranden…”, mompelde iemand.

Dat stranden was de eerste kilometers niet aan de orde maar al snel dansten de achterwielen van de 11 een woeste tango over venijnige ijsrichels en messcherpe hompen aangevroren sneeuw. Alle stuurmanskunst was nodig om op de weg te blijven en het was dus niet zo vreemd dat er geschoven en gekanteld werd.

De 11 reden verder en verder over de snelfietsroute Arnhem – Nijmegen. Een route die hier en daar eerder een snelschaatsroute was. Wat was ik blij met mijn derde wiel. Alsof er niks aan de hand was zoefde ik over meterslange spiegelgladde ijsbanen. Was dit een voorproefje van wat ons in het Nijmeegse te wachten zou staan? Maar we gingen door!

De Oversteek kwam in zicht en we wisten alle 11 dat we het nu gingen halen. Toen we het Honig terrein opreden zagen we dat de eerste groep zich aan het vertrekklaar maken was.  Binnen was het warm, was er koffie en thee en konden we even bijkomen van onze ontberingen. Even, want de ijsmeesters riepen ons al veel te snel op om aan te sluiten bij de laatste groep. “De laatste groep, dat zijn toch de snelheidsduivels?”, zei iemand. “Die moeten de rest in zien te halen vóór Kekerdom!”.  Ik begon me als langzame rijder al zorgen te maken. Maar dat bleek niet nodig. Net over de Oversteek kwamen we  allemaal op wonderbaarlijke wijze weer bij elkaar. Ach, je zoekt elkaar toch op onder deze omstandigheden.

Een speciaal woord van dank is hierna op z’n plaats. Voor de afdeling Wegenonderhoud van de gemeente Nijmegen. Hoe hebben jullie dat zo snel voor elkaar gekregen? Die fantastische ijsvloer op de Waalbrug?  Complimenten, ook namens alle andere deelnemers; we hebben ervan genoten!

En onderweg liep het eigenlijk op rolletjes. Er was natuurlijk de traditionele kluunplek; maar wees nou eerlijk? Wat is een Oliebollentocht nou zonder een mooie kluunplek? De ergste stukken, de stukken waar de rayonhoofden van NVHPV en Elan ’s nachts wakker over hadden gelegen, die werden vermeden.

Strada 94 on the road - even zwaaien naar de fotografe

Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik een 1-oliebollentocht aan het rijden was. Noch ver voor mij uit, noch in mijn gisteren nog gepoetste spiegels was ook maar een velomobiel te bekennen. En als ik dan weer aansloot bij andere fietsers waren daar vaak de heren van LOL. Logisch natuurlijk want het LOL-contingent maakte meer dan 10 procent van de deelnemersveld uit. Een nogal aanwezig  groepje dus. Maar het schijnen stuk voor stuk aardige jongens te zijn ;-)

Nog meer te melden? Nee, ’t was mooi, bijzonder mooi. M'n tweede Oliebollenkruisje kan ik opspelden. Ondanks dat het weer tegenzat werkte het ook heel erg mee. Een dag eerder en het was lastig geweest, een dag later en het was saai geweest. Nu was het weer fantastisch!

En verder kun je alles nog eens bekijken in de video hieronder. Voor de visuele veelvraten is er dan ook nog de ongekuiste fotoserie op Flickr.

Slecht weer bestaat niet, er bestaan alleen slechte fietsen

De afgelopen dagen wist ik het zeker: de Oliebollenkoorts heeft nu definitief toegeslagen. De fietsen zijn gepoetst, de banden opgepompt, de gps-tracks geladen en de tassen gepakt. Tijd om, tussen de kerstgebeurtenissen door, terug te blikken op bijna twee decennia oliebollentochten. Want als ik het goed heb uitgerekend wordt deze Nijmeegse editie alweer de 18e!

Ik speurde wat op het www en vooral in de Agenda van Ligfiets.net en ontdekte dat voor het eerst in 1996 een groepje Alleweders een decembertoertocht maakre. Veel zullen het er nog niet geweest zijn maar vast lijkt te staan dat ze uit Dronten vertrokken. Zijn er nog lezers die toen meereden?

Een jaar later volgde Laren (NH), in 1998 Den Haag en in 1999 organiseert Kemper Fietsen een "oliebollen-" toertocht voor Alleweders. Ze vertrekken dan uit Woubrugge.

In 2000 start de hele stoet uit Lelystad. Omdat er meer ”Allewederachtige” voertuigen komen  stellen de organisatoren voor de ”Allewedertoertocht” om te dopen in ”Velomobieltoertocht”.Je mag dan ook meerijden met je Quest, Limit, C-Alleweder, Versatile, Butterfly, Jouta 365d, Verhees/NPC Alleweder, Go-one, Spider, Cab-bike, Leitra, Windcheetah, M5/Kalisvaart trike, Carbike of een eigen fabrikaat meersporige fiets met weersbescherming.

In de loop der jaren is de Oliebollentocht een begrip geworden, de Tocht der Tochten, en met de toename van het aantal velomobielen groeit ook het aantal deelnemers.

De OBT wordt dan ook vaker genoemd als een mooi promotiemiddel voor de velomobiel als vervoersmiddel voor élk seizoen en élk weertype. Niet voor niets ligt de bakermat van deze tocht bij fietsen die Alleweders heten.

Allewederen in de winter langs het Apeldoorns Kanaal bij Dieren. Bron Youtube

En ik dacht ook altijd dat dit klopte. Zelf ben ik namelijk ook zo´n 'elk weer fietser'. Een beetje regen, wind of sneeuw houdt mij niet tegen. En wat blijkt nu, na gedegen historisch onderzoek van wetenschappelijk bureau Mooi Geel?  Dat die oliebollenrijders ook watjes kunnen zijn. Zodra het wat kouder wordt blijven ze thuis. Echt waar.

Bron: aangemelde deelnemers vanaf 2003 via Ligfiets.net.
De gemiddelde temperatuur op de dag van de tocht via weerverleden.nl

Aan de linkerzijde van de grafiek de aanmeldingen en rechts de gemiddelde temperatuur op die 3e OBT kerstdag. En wat blijkt?  Voor de jaren waarbij er voldoende gegevens zijn blijken de pieken en dalen van beide datasets wel heel mooi op elkaar te passen.  Blijkbaar zijn er dus toch velomobielrijders die ondanks schoenverwarming en warme mutsen hun 'alleweder' liever laten staan als het even een ietsepietsie kouder wordt. ;-)

Kortom, ondanks de voorspelde ijsvorming en sneeuwduinen komend weekeinde, ondanks de ijzige koude en ondanks de statistieken: bedenk dat je een 'alleweder'  hebt en dat slecht weer niet bestaat. Er bestaan alleen slechte fietsen.

Direct door naar het verslag van de OBT 2014

Oliebollenklaar...

Om te beginnen prettige feestdagen gewenst voor iedereen!

Vanochtend piepte mijn telefoon een paar keer nerveus: er kwam een hele stroom WhatsApp berichtjes voorbij van LOL'lers die al met hun hoofd bij de 28ste december zaten. Welke route we zouden gaan rijden vanaf Dieren? En een andere heel belangrijke: de verwachtte (natte) sneeuw.

Een vooruitblik naar 28 december?

Al die communicatie ging grotendeels aan mij voorbij want ik benutte het redelijke weer om in de tuin Strada 94 alvast Oliebollenklaar te maken. Daar ging wat meer tijd in zitten dan verwacht. Heel verrassend: de rechtervoorband stond plat.

Toen ik wat later de binnenband eruit had en oppompte hoorde ik niks sissen, ik had dus helemaal geen lek. Pas tijdens de trek-en-strek-test in een teiltje met water bleek ik een van die bijzondere Schwalbe modulaire binnenbanden te hebben. Het type waarvan ventiel en band eenvoudig los te koppelen zijn.

Nieuw model modulaire binnenband van Schwalbe

Tenslotte

Mocht je de 28ste ook meefietsen en loopt je aanrijroute langs het mooie dorpje Dieren? Je bent van harte welkom om aan te haken bij de velonauten van LOL die 's ochtends bij residence Mooi Geel verzamelen.  Meld je wel even aan via Ligfiets.net zodat de huiscateraar ;-) voldoende koffie en thee met 'iets' erbij kan inslaan.


Direct door naar het verslag van de OBT 2014

Een kerstverhaal over de doos en de fiets

Aan het begin van de middag waren ze nog met een héle grote groep geweest. Gezellig, knus op elkaar gestapeld in een warme en verlichte ruimte. Dat was beter dan dat grote koude pakhuis waar ze de weken daarvoor hadden moeten bivakkeren.

Maar zo rond half vier waren er ongemerkt ineens wat uit de groep verdwenen. Een kwartier later ging het plotseling wel heel hard, tot hij ontdekte dat ie samen met een stuk of vier soortgenoten alleen op een grote tafel was achterbleven. "Word jij niet opgehaald?", had ie gefluisterd naar de dichtstbijzijnde doos. Net als hij een blauwe met gouden sterren erop. "De mijne schijnt ziek te zijn", antwoordde z'n buurman. "Ach, laten we maar geduldig wachten. Je kunt er toch niks aan veranderen.". "En bovendien...", vervolgde de buurman z'n verhaal, "...vind ik het nog wel even prettig om als complete doos door het leven te gaan.". En toen kwam het hele verhaal.

Om alvast in de juiste witte kerststemming te komen. Dit willen we  toch allemaal wel?
Moeten de wegen naar Nijmegen de 28ste december natuurlijk wel sneeuwvrij zijn ;-)
(foto: winter 2008 in de Veluwse bossen bij Dieren)

Dat de pechvogel die elk jaar met die man met die gele ligfiets (zo´n banaan je weet wel...) mee moest altijd een verschrikkelijk verhaal te vertellen had. Alles wat er in je zat werd ruw over allerlei tasjes verdeeld. Om vervolgens in een donker gat te verdwijnen.  De tocht die dan volgde was een ware reis door de hel. De duisternis, het gebonk, het lawaai, het geslinger. Er circuleerden gruwelijke verhalen van pakken sap die het niet overleefd hadden. En als doos zelf. Ach je belandde, als je gelúk had, bij het oud papier. Dan kon je het in een volgend leven nog eens proberen. Met wat geluk nam dan iemand met een auto je mee. Met zo'n zachte warme achterbank. 

Maar ja, nu was die man met die vreemde gele fiets ziek en moest ie met de andere niet-opgehaalden nog een paar nachtjes op kantoor blijven. Alles beter dan in die vreselijke fiets. En misschien kwam die man volgende week wel met de trein omdat z'n vrouw het erg leuk scheen te vinden om een keer een onuitgepakt kerstpakket te krijgen.

Naschrift
Soms gaan wensen in vervulling. De man met de gele fiets hoorde later dat de blauwe doos met de gouden sterren op de zachte achterbank van een auto zal worden thuisbezorgd. Toch nog een happy end!

Also sprach Stradathustra

Kennen jullie die reclame voor Silan wasverzachter van een paar decennia geleden? Waarbij je onder de aanzwellende klanken van 'Also sprach Zahrathustra' een druppel wasmiddel in tergend trage slow-motion op een wateroppervlak zag neerdalen? En op het moment suprême bulderde het TA DÁÁÁ uit de luidspreker van je tv.

Aan die reclame moest ik afgelopen donderdag denken toen ik bijna aan het einde van een heel gewoon van-woon-naar-werk ritje was. OK, het had enórm geplensd onderweg maar ik had me diep onder mijn deksel verscholen en mijn petje met extra brede klep opgezet om de brillenglazen nog enigszins droog te houden.

Ik maakte een laatste scherpe bocht en begon aan de 2 kilometer langs de Apeldoornse Autoboulevard. Vanwege het autoverkeer liggen daar nogal wat drempels.  Ik reed de allereerste drempel op, rolde erover heen en was helemaal klaar om aan de andere kant moeiteloos af te dalen.

Pas op dat moment zag ik die enorme watervlakte voor mij. Een combinatie van zware regenval en ontbrekende putjes (nieuwbouwwijk in aanleg) had ervoor gezorgd dat zover het oog reikte ik water zag. Over de hele breedte van de weg. Maar hoe diep? Dat wist niemand. Strada 94 balanceerde inmiddels op de rand van de verkeersdrempel en begon al naar voren te hellen.

Vanaf nu leek alles in tergend trage slow-motion te gaan. Ik hoorde het door de vertraging vreemd vervormde geluid van ruisend en opspattend water. Links en rechts van mij rezen traag maar oh zo hoog twee enorme golven van regenwater omhoog. Strada94 rolde door, en ik wist het, stoppen zou nu fataal zijn.

Gelukkig was er een fotograaf ;-) in de buurt... 

Het traag kolkende water zocht zijn weg naar binnen. Ik maakte me al zorgen over de tas met kantoorkleding naast mijn stoeltje... Ik voelde mijn rechtervoet nat worden. Ja, ik voelde mij als die druppel in de Silan-reclame, ik hoorde diezelfde violen aanzwellen en pauken woest beuken.

Maar toen....toen was het ineens voorbij. De muziek verstomde. Ik had de overkant bereikt.

Gehaktballen of tosti's?

De open liggers waren dit keer ver te zoeken bij de maandelijkse tocht van LOL. Ze waren er namelijk niet. Geen wonder want toen we eenmaal als een lange geel-witte sliert van velomobielen het platteland ten zuid-oosten van Zutphen inreden werd duidelijk waarom.

 Ik geloof dat iedereen opgelucht was toen het Achterhoekse dorpje Zelhem eindelijk in zicht kwam. De straffe wind uit het zuiden was kouder dan verwacht. Gaandeweg de tocht was ik steeds iets verder weggezakt achter mijn maxi-schermpje en had ik mijn warme fleece-sjaal steeds wat verder omhoog getrokken. Eindelijk was er dan koffie met een flinke punt bij voorkeur warm appelgebak met héél véél slagroom!

Een spoorzoeker van LOL probeert aan de hand van sporen vast te stellen of we 
links- of rechtsaf moeten voor het appelgebak.  Misschien hadden we  toch rechtsaf moeten gaan?

Het was dan ook niet zo vreemd dat er een lange en diepe stilte viel toen de waard van het Witte Paard antwoordde: "Appelgebak hebt wie nich. Maar jullie kunt wel een gehaktbal krieg'n.".
 
"...of een tosti?", voegde hij er aarzelend aan toe. Want hij merkte wel dat het mis was. Er werden veel tosti's besteld dus, met grote bekers warme chocolademelk met slagroom.

Tijd om op te warmen en bij te praten. In een hoog tempo ging het over: de Risse demper, de DF, de Marathon Plus, de Durano Plus, de Kojak, de Ronde van Nijmegen, ronde vs. ovalen tandwielen, de Velotilt, en nog 34 andere vaste onderwerpen die in zo'n gezelschap van velonauten gegarandeerd voorbijkomen.

Oh ja, en natuurlijk hadden we  het ook nog even over de 'velomobielontmoeting' die ikzelf veroorzaakte. Vlakbij Kasteel Hackfort stonden we even stil. Wim trok op, en ik ook. Maar met zo'n QXS gaat dat allemaal wat trager dan met een Strada ;-)  en dus toucheerde ik heel even Wim's achterkant. Mijn fout.

Het maakte veel lawaai maar uiteindelijk bleek alleen een daglichtverlichtingsledje naar binnen te zijn gedrukt. En er zijn natuurlijk wat kraakjes bijgekomen. Ach, die pleisters van geel plakband horen inmiddels bij mijn fiets. Geel plakband dat ik ooit eens met een vooruitziende blik overnam van een velonaut met een witte Quest. Bij Wim bleef de schade gelukkig beperkt tot een paar krasjes. Wim keek er op z'n eigen manier tegen aan.

Bij Baak besloot ik af te zwaaien. Na 83 kilometers rol ik S94 de garage in. Het ledje zit inmiddels weer op z'n plek en als de regendruppels eenmaal opgedroogd zijn komt er  ook weer zo'n mooi geel pleistertje bij.

Het verhaal van Sjoerd

"Grote snaters, wat was dat!" riep Sjoerd, een stoere woerd die al wel wat had meegemaakt. Hij was als eens bijna overreden door een grote Albert Heijn vrachtauto en, op een veertje na, ontsnapt aan een grazend koeienhoofd. Sjoerd wist hoe de wereld in elkaar zat, maar dit had ie nog nooit meegemaakt.

Met gierende hartkleppen lagen Sjoerd en zijn maten na te hijgen in het donkere Apeldoornse Kanaal. Een paar seconden daarvoor lagen ze nog te chillen aan de rand van het fietspad. Ach, je had daar wel eens van die zogeheten 'mensen' die daar passeerden. Maar die maakten zoveel lawaai dat je op je gemak naar het veilige water kon schommelen.

Paniek! (Foto Ushtey op Flickr)

Maar deze keer was het anders geweest. Werkelijk uit het niets waren daar twee enorme felle lichten opgedoken en vrijwel meteen was dat ding héél dichtbij geweest. Het enige wat Sjoerd en z'n vrienden toen nog te binnenschoot was in blinde paniek tegelijk opstijgen richting het veilige water. Dat was maar net goed gegaan. Robbie, altijd al een beetje een slome sukkelaar, was nog bijna tegen dat gele ding aangevlogen. Pff, zoiets moet je niet elke dag meemaken.

Dat gele ding was alleen nog maar een fel rood licht in de verte. De bestuurder daarvan telde zijn zegeningen: geen schade. Van de ene tel op de andere was ie omhuld geweest door een ware wolk van eenden. Hij voelde de luchtverplaatsing van hun vleugels en weg waren ze, naar het veilige kanaal.