De 11 Oliebollentocht

’T moet nog diep in de nacht van zaterdag op zondag geweest zijn toen bij de rayonhoofden in Nijmegen de telefoons hyperactief begonnen te piepen en trillen. Er kwam een stroom van berichten op gang die over maar één onderwerp ging. Over de kwaliteit van het ijs en de toestand van de sneeuw. Waren sneeuw en ijs intussen in een zodanige toestand dat een massale doortocht van meer dan 100 velomobielen verantwoord was? Plus de massale publieke belangstelling die je op zo’n landelijke dag nu eenmaal ook hebt.

Er werd gewikt en gewogen maar uiteindelijk kwam het verlossend woord: It giet oan! De Tocht der Tochten ging gewoon door: ijs en weder dienende  of eigenlijk geen ijs en geen weder dienende.

De velomobielen van de 11 oliebollenrijders die binnen nog een appelflap zitten te eten

In Dieren had zich tegen die tijd al een heel gezelschap van velomobilisten verzameld. Die zaten nog heerlijk warm aan de koffie met oliebollenappelflappen in Huize Mooi Geel. Ach, de ijs- en sneeuwtoestand buiten leek hén nog helemaal geen punt van overleg voor rayonhoofden of wie dan ook. De 11 oliebollenrijders van LOL zouden wel zien. “We zien wel waar onze scheepjes stranden…”, mompelde iemand.

Dat stranden was de eerste kilometers niet aan de orde maar al snel dansten de achterwielen van de 11 een woeste tango over venijnige ijsrichels en messcherpe hompen aangevroren sneeuw. Alle stuurmanskunst was nodig om op de weg te blijven en het was dus niet zo vreemd dat er geschoven en gekanteld werd.

De 11 reden verder en verder over de snelfietsroute Arnhem – Nijmegen. Een route die hier en daar eerder een snelschaatsroute was. Wat was ik blij met mijn derde wiel. Alsof er niks aan de hand was zoefde ik over meterslange spiegelgladde ijsbanen. Was dit een voorproefje van wat ons in het Nijmeegse te wachten zou staan? Maar we gingen door!

De Oversteek kwam in zicht en we wisten alle 11 dat we het nu gingen halen. Toen we het Honig terrein opreden zagen we dat de eerste groep zich aan het vertrekklaar maken was.  Binnen was het warm, was er koffie en thee en konden we even bijkomen van onze ontberingen. Even, want de ijsmeesters riepen ons al veel te snel op om aan te sluiten bij de laatste groep. “De laatste groep, dat zijn toch de snelheidsduivels?”, zei iemand. “Die moeten de rest in zien te halen vóór Kekerdom!”.  Ik begon me als langzame rijder al zorgen te maken. Maar dat bleek niet nodig. Net over de Oversteek kwamen we  allemaal op wonderbaarlijke wijze weer bij elkaar. Ach, je zoekt elkaar toch op onder deze omstandigheden.

Een speciaal woord van dank is hierna op z’n plaats. Voor de afdeling Wegenonderhoud van de gemeente Nijmegen. Hoe hebben jullie dat zo snel voor elkaar gekregen? Die fantastische ijsvloer op de Waalbrug?  Complimenten, ook namens alle andere deelnemers; we hebben ervan genoten!

En onderweg liep het eigenlijk op rolletjes. Er was natuurlijk de traditionele kluunplek; maar wees nou eerlijk? Wat is een Oliebollentocht nou zonder een mooie kluunplek? De ergste stukken, de stukken waar de rayonhoofden van NVHPV en Elan ’s nachts wakker over hadden gelegen, die werden vermeden.

Strada 94 on the road - even zwaaien naar de fotografe

Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik een 1-oliebollentocht aan het rijden was. Noch ver voor mij uit, noch in mijn gisteren nog gepoetste spiegels was ook maar een velomobiel te bekennen. En als ik dan weer aansloot bij andere fietsers waren daar vaak de heren van LOL. Logisch natuurlijk want het LOL-contingent maakte meer dan 10 procent van de deelnemersveld uit. Een nogal aanwezig  groepje dus. Maar het schijnen stuk voor stuk aardige jongens te zijn ;-)

Nog meer te melden? Nee, ’t was mooi, bijzonder mooi. M'n tweede Oliebollenkruisje kan ik opspelden. Ondanks dat het weer tegenzat werkte het ook heel erg mee. Een dag eerder en het was lastig geweest, een dag later en het was saai geweest. Nu was het weer fantastisch!

En verder kun je alles nog eens bekijken in de video hieronder. Voor de visuele veelvraten is er dan ook nog de ongekuiste fotoserie op Flickr.

Slecht weer bestaat niet, er bestaan alleen slechte fietsen

De afgelopen dagen wist ik het zeker: de Oliebollenkoorts heeft nu definitief toegeslagen. De fietsen zijn gepoetst, de banden opgepompt, de gps-tracks geladen en de tassen gepakt. Tijd om, tussen de kerstgebeurtenissen door, terug te blikken op bijna twee decennia oliebollentochten. Want als ik het goed heb uitgerekend wordt deze Nijmeegse editie alweer de 18e!

Ik speurde wat op het www en vooral in de Agenda van Ligfiets.net en ontdekte dat voor het eerst in 1996 een groepje Alleweders een decembertoertocht maakre. Veel zullen het er nog niet geweest zijn maar vast lijkt te staan dat ze uit Dronten vertrokken. Zijn er nog lezers die toen meereden?

Een jaar later volgde Laren (NH), in 1998 Den Haag en in 1999 organiseert Kemper Fietsen een "oliebollen-" toertocht voor Alleweders. Ze vertrekken dan uit Woubrugge.

In 2000 start de hele stoet uit Lelystad. Omdat er meer ”Allewederachtige” voertuigen komen  stellen de organisatoren voor de ”Allewedertoertocht” om te dopen in ”Velomobieltoertocht”.Je mag dan ook meerijden met je Quest, Limit, C-Alleweder, Versatile, Butterfly, Jouta 365d, Verhees/NPC Alleweder, Go-one, Spider, Cab-bike, Leitra, Windcheetah, M5/Kalisvaart trike, Carbike of een eigen fabrikaat meersporige fiets met weersbescherming.

In de loop der jaren is de Oliebollentocht een begrip geworden, de Tocht der Tochten, en met de toename van het aantal velomobielen groeit ook het aantal deelnemers.

De OBT wordt dan ook vaker genoemd als een mooi promotiemiddel voor de velomobiel als vervoersmiddel voor élk seizoen en élk weertype. Niet voor niets ligt de bakermat van deze tocht bij fietsen die Alleweders heten.

Allewederen in de winter langs het Apeldoorns Kanaal bij Dieren. Bron Youtube

En ik dacht ook altijd dat dit klopte. Zelf ben ik namelijk ook zo´n 'elk weer fietser'. Een beetje regen, wind of sneeuw houdt mij niet tegen. En wat blijkt nu, na gedegen historisch onderzoek van wetenschappelijk bureau Mooi Geel?  Dat die oliebollenrijders ook watjes kunnen zijn. Zodra het wat kouder wordt blijven ze thuis. Echt waar.

Bron: aangemelde deelnemers vanaf 2003 via Ligfiets.net.
De gemiddelde temperatuur op de dag van de tocht via weerverleden.nl

Aan de linkerzijde van de grafiek de aanmeldingen en rechts de gemiddelde temperatuur op die 3e OBT kerstdag. En wat blijkt?  Voor de jaren waarbij er voldoende gegevens zijn blijken de pieken en dalen van beide datasets wel heel mooi op elkaar te passen.  Blijkbaar zijn er dus toch velomobielrijders die ondanks schoenverwarming en warme mutsen hun 'alleweder' liever laten staan als het even een ietsepietsie kouder wordt. ;-)

Kortom, ondanks de voorspelde ijsvorming en sneeuwduinen komend weekeinde, ondanks de ijzige koude en ondanks de statistieken: bedenk dat je een 'alleweder'  hebt en dat slecht weer niet bestaat. Er bestaan alleen slechte fietsen.

Direct door naar het verslag van de OBT 2014

Oliebollenklaar...

Om te beginnen prettige feestdagen gewenst voor iedereen!

Vanochtend piepte mijn telefoon een paar keer nerveus: er kwam een hele stroom WhatsApp berichtjes voorbij van LOL'lers die al met hun hoofd bij de 28ste december zaten. Welke route we zouden gaan rijden vanaf Dieren? En een andere heel belangrijke: de verwachtte (natte) sneeuw.

Een vooruitblik naar 28 december?

Al die communicatie ging grotendeels aan mij voorbij want ik benutte het redelijke weer om in de tuin Strada 94 alvast Oliebollenklaar te maken. Daar ging wat meer tijd in zitten dan verwacht. Heel verrassend: de rechtervoorband stond plat.

Toen ik wat later de binnenband eruit had en oppompte hoorde ik niks sissen, ik had dus helemaal geen lek. Pas tijdens de trek-en-strek-test in een teiltje met water bleek ik een van die bijzondere Schwalbe modulaire binnenbanden te hebben. Het type waarvan ventiel en band eenvoudig los te koppelen zijn.

Nieuw model modulaire binnenband van Schwalbe

Tenslotte

Mocht je de 28ste ook meefietsen en loopt je aanrijroute langs het mooie dorpje Dieren? Je bent van harte welkom om aan te haken bij de velonauten van LOL die 's ochtends bij residence Mooi Geel verzamelen.  Meld je wel even aan via Ligfiets.net zodat de huiscateraar ;-) voldoende koffie en thee met 'iets' erbij kan inslaan.


Direct door naar het verslag van de OBT 2014

Een kerstverhaal over de doos en de fiets

Aan het begin van de middag waren ze nog met een héle grote groep geweest. Gezellig, knus op elkaar gestapeld in een warme en verlichte ruimte. Dat was beter dan dat grote koude pakhuis waar ze de weken daarvoor hadden moeten bivakkeren.

Maar zo rond half vier waren er ongemerkt ineens wat uit de groep verdwenen. Een kwartier later ging het plotseling wel heel hard, tot hij ontdekte dat ie samen met een stuk of vier soortgenoten alleen op een grote tafel was achterbleven. "Word jij niet opgehaald?", had ie gefluisterd naar de dichtstbijzijnde doos. Net als hij een blauwe met gouden sterren erop. "De mijne schijnt ziek te zijn", antwoordde z'n buurman. "Ach, laten we maar geduldig wachten. Je kunt er toch niks aan veranderen.". "En bovendien...", vervolgde de buurman z'n verhaal, "...vind ik het nog wel even prettig om als complete doos door het leven te gaan.". En toen kwam het hele verhaal.

Om alvast in de juiste witte kerststemming te komen. Dit willen we  toch allemaal wel?
Moeten de wegen naar Nijmegen de 28ste december natuurlijk wel sneeuwvrij zijn ;-)
(foto: winter 2008 in de Veluwse bossen bij Dieren)

Dat de pechvogel die elk jaar met die man met die gele ligfiets (zo´n banaan je weet wel...) mee moest altijd een verschrikkelijk verhaal te vertellen had. Alles wat er in je zat werd ruw over allerlei tasjes verdeeld. Om vervolgens in een donker gat te verdwijnen.  De tocht die dan volgde was een ware reis door de hel. De duisternis, het gebonk, het lawaai, het geslinger. Er circuleerden gruwelijke verhalen van pakken sap die het niet overleefd hadden. En als doos zelf. Ach je belandde, als je gelúk had, bij het oud papier. Dan kon je het in een volgend leven nog eens proberen. Met wat geluk nam dan iemand met een auto je mee. Met zo'n zachte warme achterbank. 

Maar ja, nu was die man met die vreemde gele fiets ziek en moest ie met de andere niet-opgehaalden nog een paar nachtjes op kantoor blijven. Alles beter dan in die vreselijke fiets. En misschien kwam die man volgende week wel met de trein omdat z'n vrouw het erg leuk scheen te vinden om een keer een onuitgepakt kerstpakket te krijgen.

Naschrift
Soms gaan wensen in vervulling. De man met de gele fiets hoorde later dat de blauwe doos met de gouden sterren op de zachte achterbank van een auto zal worden thuisbezorgd. Toch nog een happy end!

Also sprach Stradathustra

Kennen jullie die reclame voor Silan wasverzachter van een paar decennia geleden? Waarbij je onder de aanzwellende klanken van 'Also sprach Zahrathustra' een druppel wasmiddel in tergend trage slow-motion op een wateroppervlak zag neerdalen? En op het moment suprême bulderde het TA DÁÁÁ uit de luidspreker van je tv.

Aan die reclame moest ik afgelopen donderdag denken toen ik bijna aan het einde van een heel gewoon van-woon-naar-werk ritje was. OK, het had enórm geplensd onderweg maar ik had me diep onder mijn deksel verscholen en mijn petje met extra brede klep opgezet om de brillenglazen nog enigszins droog te houden.

Ik maakte een laatste scherpe bocht en begon aan de 2 kilometer langs de Apeldoornse Autoboulevard. Vanwege het autoverkeer liggen daar nogal wat drempels.  Ik reed de allereerste drempel op, rolde erover heen en was helemaal klaar om aan de andere kant moeiteloos af te dalen.

Pas op dat moment zag ik die enorme watervlakte voor mij. Een combinatie van zware regenval en ontbrekende putjes (nieuwbouwwijk in aanleg) had ervoor gezorgd dat zover het oog reikte ik water zag. Over de hele breedte van de weg. Maar hoe diep? Dat wist niemand. Strada 94 balanceerde inmiddels op de rand van de verkeersdrempel en begon al naar voren te hellen.

Vanaf nu leek alles in tergend trage slow-motion te gaan. Ik hoorde het door de vertraging vreemd vervormde geluid van ruisend en opspattend water. Links en rechts van mij rezen traag maar oh zo hoog twee enorme golven van regenwater omhoog. Strada94 rolde door, en ik wist het, stoppen zou nu fataal zijn.

Gelukkig was er een fotograaf ;-) in de buurt... 

Het traag kolkende water zocht zijn weg naar binnen. Ik maakte me al zorgen over de tas met kantoorkleding naast mijn stoeltje... Ik voelde mijn rechtervoet nat worden. Ja, ik voelde mij als die druppel in de Silan-reclame, ik hoorde diezelfde violen aanzwellen en pauken woest beuken.

Maar toen....toen was het ineens voorbij. De muziek verstomde. Ik had de overkant bereikt.

Gehaktballen of tosti's?

De open liggers waren dit keer ver te zoeken bij de maandelijkse tocht van LOL. Ze waren er namelijk niet. Geen wonder want toen we eenmaal als een lange geel-witte sliert van velomobielen het platteland ten zuid-oosten van Zutphen inreden werd duidelijk waarom.

 Ik geloof dat iedereen opgelucht was toen het Achterhoekse dorpje Zelhem eindelijk in zicht kwam. De straffe wind uit het zuiden was kouder dan verwacht. Gaandeweg de tocht was ik steeds iets verder weggezakt achter mijn maxi-schermpje en had ik mijn warme fleece-sjaal steeds wat verder omhoog getrokken. Eindelijk was er dan koffie met een flinke punt bij voorkeur warm appelgebak met héél véél slagroom!

Een spoorzoeker van LOL probeert aan de hand van sporen vast te stellen of we 
links- of rechtsaf moeten voor het appelgebak.  Misschien hadden we  toch rechtsaf moeten gaan?

Het was dan ook niet zo vreemd dat er een lange en diepe stilte viel toen de waard van het Witte Paard antwoordde: "Appelgebak hebt wie nich. Maar jullie kunt wel een gehaktbal krieg'n.".
 
"...of een tosti?", voegde hij er aarzelend aan toe. Want hij merkte wel dat het mis was. Er werden veel tosti's besteld dus, met grote bekers warme chocolademelk met slagroom.

Tijd om op te warmen en bij te praten. In een hoog tempo ging het over: de Risse demper, de DF, de Marathon Plus, de Durano Plus, de Kojak, de Ronde van Nijmegen, ronde vs. ovalen tandwielen, de Velotilt, en nog 34 andere vaste onderwerpen die in zo'n gezelschap van velonauten gegarandeerd voorbijkomen.

Oh ja, en natuurlijk hadden we  het ook nog even over de 'velomobielontmoeting' die ikzelf veroorzaakte. Vlakbij Kasteel Hackfort stonden we even stil. Wim trok op, en ik ook. Maar met zo'n QXS gaat dat allemaal wat trager dan met een Strada ;-)  en dus toucheerde ik heel even Wim's achterkant. Mijn fout.

Het maakte veel lawaai maar uiteindelijk bleek alleen een daglichtverlichtingsledje naar binnen te zijn gedrukt. En er zijn natuurlijk wat kraakjes bijgekomen. Ach, die pleisters van geel plakband horen inmiddels bij mijn fiets. Geel plakband dat ik ooit eens met een vooruitziende blik overnam van een velonaut met een witte Quest. Bij Wim bleef de schade gelukkig beperkt tot een paar krasjes. Wim keek er op z'n eigen manier tegen aan.

Bij Baak besloot ik af te zwaaien. Na 83 kilometers rol ik S94 de garage in. Het ledje zit inmiddels weer op z'n plek en als de regendruppels eenmaal opgedroogd zijn komt er  ook weer zo'n mooi geel pleistertje bij.

Het verhaal van Sjoerd

"Grote snaters, wat was dat!" riep Sjoerd, een stoere woerd die al wel wat had meegemaakt. Hij was als eens bijna overreden door een grote Albert Heijn vrachtauto en, op een veertje na, ontsnapt aan een grazend koeienhoofd. Sjoerd wist hoe de wereld in elkaar zat, maar dit had ie nog nooit meegemaakt.

Met gierende hartkleppen lagen Sjoerd en zijn maten na te hijgen in het donkere Apeldoornse Kanaal. Een paar seconden daarvoor lagen ze nog te chillen aan de rand van het fietspad. Ach, je had daar wel eens van die zogeheten 'mensen' die daar passeerden. Maar die maakten zoveel lawaai dat je op je gemak naar het veilige water kon schommelen.

Paniek! (Foto Ushtey op Flickr)

Maar deze keer was het anders geweest. Werkelijk uit het niets waren daar twee enorme felle lichten opgedoken en vrijwel meteen was dat ding héél dichtbij geweest. Het enige wat Sjoerd en z'n vrienden toen nog te binnenschoot was in blinde paniek tegelijk opstijgen richting het veilige water. Dat was maar net goed gegaan. Robbie, altijd al een beetje een slome sukkelaar, was nog bijna tegen dat gele ding aangevlogen. Pff, zoiets moet je niet elke dag meemaken.

Dat gele ding was alleen nog maar een fel rood licht in de verte. De bestuurder daarvan telde zijn zegeningen: geen schade. Van de ene tel op de andere was ie omhuld geweest door een ware wolk van eenden. Hij voelde de luchtverplaatsing van hun vleugels en weg waren ze, naar het veilige kanaal.

Winterse traagheid eindelijk verklaard...?

De zon had nog maar weinig kracht toen ik rillend de ijskoude nevels van Flevoland indook. Ik was onderweg naar Dronten, maar daar gaat dit verhaal niet over. Het zette me wel aan het denken over de kou en wat die met ons en onze fietsen uitspookt.

Wim wist het pas nog heel zeker: nu het wat kouder was fietste hij 5 kilometer per uur minder snel. Herkenbaar?  Ik heb zelf ook altijd het gevoel dat het in het koude seizoen allemaal iets minder vlot gaat. "Dikke lucht", wordt er dan geroepen. "De moleculen zitten dan dichter op elkaar, en daardoor moet je met je fiets harder duwen om erdoorheen te komen.".

Maar klopt dat? Ik heb geen mogelijkheid om die  luchtmoleculen langs de meetlat te leggen. Of wacht eens.....de bekende Kreuzotter calculator kent óók dit kunstje.

Stel je voor je fietst, in je velomobiel,  op de hoogste berijdbare pas ter wereld: de Khardung La (5539 m). Je hebt goede benen en trapt een mooie 160 Watt weg; ondanks de letterlijk adembenemende uitzichten. Het is de allermooiste dag van het Himalaya zomerseizoen. De bergvinken buitelen door het gras, de zon staat hoog aan de hemel en het is 20 graden. Zo warm was het hier nog nooit. Je kijkt op je teller en ziet daar een mooie 41,4 km per uur staan. En je bent heel tevreden met jezelf.

de Khardung La (foto wikipedia.org).

Dan duik je een lange tunnel in. Er gebeurt iets vreemds. Iets dat alleen maar in semi-wetenschappelijke internetschrijfsels op blogs als "Mooi Geel Is Niet Lelijk" kan gebeuren. Je wordt even duizelig maar dan fiets je die tunnel gelukkig weer uit.

Het is ineens ijskoud: de temperatuur is 30 graden gedaald en je bevindt je vele meters onder zeeniveau. Met de moed der wanhoop, wat moet je anders, trap je door met diezelfde 160 Watt. De hele omgeving is ook ineens heel anders. Het lijkt verdorie de polder van Flevoland wel! En je snelheid, waar is die ineens?  Op je teller staat nog maar een schamele 35,7 kilometer per uur.  Het is de magie van hoogte en temperatuur die deze velonaut parten speelt. Zo simpel is het.

	-10 m	zeeniveau	1000 m	2000 m	3000 m	4000 m	5000 m
20 graden	36,5	36,6	37,5	38,5	39,5	40,4	41,4
10 graden	36,3	36,3	37,3	38,2	39,2	40,1	41,1
vriespunt	36,0	36,0	37,0	38,0	38,9	39,9	40,8
-10 graden	35,7	35,7	36,7	37,7	38,6	39,6	40,5

Tabel gebaseerd op Kreuzotter met hoogte vs. temperatuur vs. snelheid.

Voor ons in het pannenkoekplatte Nederland betekent dit dat Wim een verschil zouden ervaren van slechts 1 kilometer per uur tussen een warme zomerdag en een ijskoude winterdag. Maar dan hebben we  buiten andere belangrijke factoren gerekend....

Toen ik deze week in Dronten was deed Allert mij haarfijn uit de doeken dat de rolweerstand, volgens allerlei metingen, bij koude een misschien wel grotere invloed zou kunnen hebben dan die plakkende luchtmoleculen. Komen daar dan die resterende kilometers van Wim vandaan die ik nog miste?

Maar daar ga ik hier dus niets over zeggen. Want dan worden de bandenliefhebbers wakker. En die willen dan eindeloze roltests van alle banden bij alle temperaturen zowel in de polders als in de Limburgse bergen, en dat wil ik die andere Wim niet aandoen ;-).

We zullen misschien maar gewoon moeten accepteren dat die winterse traagheid vooral tussen onze oren zit. Het is toch het seizoen waarin alles tot stilstand komt; pas in het voorjaar kan ook de snelheid weer uitlopen.

Dat kunnen we niet testen of meten en dat maakt het juist makkelijk om die winterse traagheid gewoon maar te nemen zoals ie is...

Ingehaald door een schildpad

Het moet na een kilometer of 70 geweest zijn: Dronten, en daarmee de warme werkplaats van velomobiel.nl, lag slechts luttele pedaalomwentelingen verderop. Toen ik vrij onverwacht een bekende kleur en vorm in mijn spiegels zag opduiken. Een Quest dacht ik, het bleek een Quest XS te zijn bestuurd door Marloes (@QxsStoffel) die onderweg was naar een oude tante in Bant.

Marloes herkende mij, of eigenlijk S94, onmiddellijk aan de inmiddels beroemde Bananamansticker op de linker achterkant. En we hadden elkaar natuurlijk ook eens gesproken bij de Oliebollentocht 2012. En Marloes herkende ik natuurlijk in eerste instantie aan de hele colonne schildpadden die in een Escherachtige rij over haar fiets schuifelen.

"Nieuwe spaken halen in Dronten, Paul?" begon ze het gesprek. Tja, als je als weblogger wat schrijft zijn er ook mensen die dat blijkbaar aandachtig lezen.  Terwijl we ons om Dronten heen slingerden kwam het gesprek al snel op de kleine geluiden van zo'n velomobiel. Ook Marloes had een verdacht rateltje achterin de fiets en omdat ze nog wat tijd overhad fietste ze mee naar Velomobiel.nl.

Binnen achter de grote schuifdeur was het een stuk warmer en ontdooide het ijs op fiets en helm in rap tempo. Het rateltje van Marloes bleek ook als sneeuw voor de zon verdwenen. Zo gaat dat als de professionals van vm.nl er zelfs alleen maar even naar kijken.

Dat achterwiel zit nu wel op een hele vreemde plek

Stillleven met geel, wit en blauw

Er verdween allerlei gereedschap in het binnenwerk van S94

Ik heb al eens gemeld dat medewerkers van vm.nl lange armen moeten hebben.
Maar ook gewicht lijkt van belang te zijn?

Allert maakt de achterbrug nog een ietsepietsie sterker...

In mijn geval was kijken niet voldoende. Het achterwiel moest eruit. De twee kapotte spaken werden vervangen en omdat 'we' toch zo lekker bezig waren haalde Allert gelijk de hele achterbrug eruit. Er werd een verstevigingsstukje bij gelast. De kleerhanger (bijna volledig doorgescheurd) volgde. Strada 94 kreeg onder garantie het nieuwste model geïmplanteerd. Met 1 mm extra wanddikte en óók al een verstevigingsstukje.

Mijn dag kon niet meer stuk. En al helemaal niet meer toen de dashboardschakelaars eenmaal vervangen waren. Er viel ineens weer een bak licht uit de voorkant van de fiets, in plaats van het flakkerende kaarslicht waar ik de laatste tijd bij fietste.

Met wat geluk en niet al teveel kleine geluiden kan ik er nu weer minimaal een jaar tegenaan.

.

Van kleine geluiden en dingen die niet voorbij gaan...

Het begon met geritsel

Het moet alweer een hele tijd zijn dat ik in het achterschip van mijn gele schuitje geritsel hoorde. Als ik de Risse demper even indrukte kon ik dat geluidje reproduceren. Ik haalde het derailleurkapje eraf en keek of er iets onderin de fiets klem zat. Dat was niet zo. En ik liet het erbij..

Geritsel in het achterschip

 ...toen het geklop

 Net nadat ik nieuwe achterbanden had gemonteerd leek het wel of er een bobbel in de achterband zat. Bij uitrijden over vlak asfalt klopte en bonkte het wat. Ik liep de hele achterband nog eens na en zag dat het goed was. De Marathon Plus zat er strak en gelijkmatig op. En ik liet het erbij...

...daarna het gepingel

Weer wat later. Ik laat de fiets uitrijden voor een spoorwegovergang  vlak bij Apeldoorn. En ik hoorde 'ping, ping' en 'tingeling'.  Ik vermoedde een takje o.i.d. in de achterste wielkast maar besloot in het weekeinde al deze kwalen met kleine geluiden eens goed te onderzoeken!

En toen kwam het weekeinde 

Met een sterke lamp scheen ik in de wielkast van de Strada. Behalve veel zand en aangekoekte modder was er niets te zien. Ik liet het wiel nog eens ronddraaien en toen viel me op dat er een lichte slag in zat. Dat was geen goed nieuws.

Toen ik het wieldoekje verwijderde zal ik al snel de oorzaak. Twee gesneuvelde spaken, dicht bij elkaar. De loshangende stukjes spaak tingelden en pingelden dat het een lieve lust was.

ping, ping, tingeling...

En toen pasten alle puzzelstukjes in elkaar. Dat geklop was mijn zwabberende achterwiel. Dat gepingel mijn kapotte spaken  Maar dat geritsel dan? Wat had dat daar mee te maken?

Ook dat puzzelstukje paste precies. Ik besloot de ritselende Risse demper opnieuw op te pompen. Toen ik 'm eenmaal op een keurige 6-7 bar had gebracht (wanneer had ik dat voor het laatst gedaan..?) en krachtig op de kont van de Strada drukte viel me de weerstand op. En het geritsel was geheel verdwenen. Het veerde en dempte weer geluidloos.  En toen herinnerde in me dat ik de afgelopen tijd wel erg bonkerig en stuiterend door gaten was gereden. Die achterdemper had waarschijnlijk heel erg zacht gestaan en ving de grootste klappen dus niet meer op? En dat had waarschijnlijk nog meer gevolgen. De gevreesde scheur in de kleerhanger; die heb ik nu dus ook.

De moraal van dit verhaal?

Het begint met kleine geluidjes diep in het binnenste van je fiets. Als je pech hebt, hebben al die geluidjes wat met elkaar te maken en gaat er hééél langzaam iets mis. Negeer niets, maar doe iets. Bijvoorbeeld door nu als een razende naar je schuurtje rennen om de spanning van je Risse demper te checken....

Morgen ontmoeten we  elkaar dan wel in Dronten ;-).

346 kilometer, 22 uur, 129 jaar....

Tegenwoordig hebben wij zulke snelle en comfortabele fietsen (lees ligfietsen of velomobielen) dat het afleggen van grote afstanden een peulenschil ;-) is geworden. Zelfs ik, die toch niet bekend staat als een 'krachtmensch', legde dit jaar afstanden af van 275 en zelfs 362 kilometers op één dag. En dat allemaal dank zij die stroomlijn, dat geriefelijke stoeltje en niet te vergeten de fraaie fietsinfrastructuur van ons land, die dat mede mogelijk maakt.

Oude gravure uit 1885 gemaakt in  opdracht van de
ANWB. Met dank aan Kaspar Hanenbergh
van de Vereniging De Oude Fiets

Hoe anders moet dat zijn geweest in 1885. Het is namelijk vandaag (de 21ste november) precies 129 jaar geleden dat Pim Kiderlen in de vroege zaterdagochtend vertrok voor een epische fietstocht van Rotterdam naar Leeuwarden. Pim was in die tijd een bekendheid, een wielrenner van internationale klasse. Hij werd zelfs Europees en wereldkampioen. En dat allemaal op de hoge bi.

In dat jaar wedde Pim dat hij binnen 24 uur van Rotterdam naar Leeuwarden zou kunnen fietsen; iets waar je met ander vervoer nog méér dan 30 uur voor nodig had. Met een hedendaagse velomobiel is dat geen uitdaging van internationaal formaat, maar toen was dat anders.

Wij ligfietsers zouden nu geriefelijk over brede asfaltpaden naar het noorden zoeven. Maar zijn fiets was een "Light Roadster" met een gewicht van 30 kilo, géén versnellingen en een wielmaat van 54 inch. Ook had Pim te maken met allerlei gevaren. Zo spanden onverlaten een touw over de weg. En alleen omdat hij zich gewapend had met een stevige ploertendoder (nu een illegaal wapen) kon hij aan deze snoodaards ontsnappen.

De kortste route (via de Zuiderzeekust) was voor hem helaas afgesloten. De gemeente Oldebroek had namelijk in een verordening het gebruik van fietsen op haar grondgebied geheel verboden! De alternatieve route via de straatweg van Amersfoort naar Apeldoorn was pas nieuw bestraat en daarom nog met een dikke laag mul zand bedekt.

Met de routeplanner van de Fietsersbond reconstrueerde ik globaal de route van Pim Kiderlen.
Bovenstaande route is zo'n 260 kilometer lang, Pim zelf fietste een afstand van 346 kilometer.

De sterke noordoosten wind die opstak remde de snelheid behoorlijk af.  En het telkens van de fiets op- en afspringen bij gesloten tolhekken (op 2,5 km van elke stad stond een tolboom) hielp niet om de vaart erin te houden. Ook weer heel herkenbaar als je aan al de paaltjes en slalomhekken op je eigen fietspad denkt.

Maar de 18-jarige Pim liet zich door niets tegenhouden en uiteindelijk op de vroege zondagmorgen van 22 november 1885 reed hij Leeuwarden binnen. Daar hadden zich al duizenden toeschouwers verzameld. Waar, zoals "de Kampioen" van december 1885 schrijft:, "...de menigte zich verdrong en een gang vormde als ware het ene levende eereboog  van ongeveer een kwartiergaans.... ". Pim had 346 kilometer in 22 uur en 35 minuten afgelegd; en zijn echte fietstijd was nog eens bijna 6 uur minder.

Ik kan dus wel eens stoer doen over m'n Rondje IJsselmeer, maar na dit verhaal hou ik (even) bescheiden mijn mond....
 
Overigens is het is het volgend jaar dus 130 jaar geleden dat Pim z'n tocht maakte. Leden van de Vereniging De Oude Fiets hebben het plan deze rit dan nog eens op oorspronkelijk materiaal over te doen.  Mocht je geïnteresseerd zijn in andere Hollandse oerprestaties op de fiets: Kaspar Hanenbergh schreef: "De Gedroomde Tour van 1897"  over waargebeurde lange afstandsprestaties van een andere Nederlander.

---

Bron: Wikipedia, de Kampioen van december 1885 e.a.

Bananaman is back!

Eerder kwam ie al op dit weblog voorbij flitsen: Bananaman.  Mr. B. bleek een hardnekkig type te zijn. Te en te onpas hoorde ik daarna op kantoor zijn naam voorbij komen. Och, ik ben natuurlijk wel wat gewend.

Toen ik collega X, diezelfde uit het eerste bericht, laatst sprak over de mogelijkheden van drukwerk, meldde hij tussen neus en lippen door dat we nu ook heel mooi stickers konden drukken. In alle formaten en kleuren. Onschuldig als ik ben, antwoordde ik dat ik ook wel eens aan iets met stickers op de fiets had zitten denken. Een Mooie Grote Gele sticker natuurlijk. En ik vergat het hele onderwerp weer.

Later die middag stond ie ineens weer bij mijn bureau. "Hier", sprak hij, "probeer deze maar eens op je fiets. Kunnen we gelijk nagaan of dat spul een beetje weersbestendig is.".

Tja, dat kon ik natuurlijk niet weigeren ;-)  Eens kijken of Bananaman de winter gaat overleven.

The one and only....

Het mysterie van de Woudweg

De Woudweg is een heel gewone weg die ik dagelijks kruis op mijn woon-werkroute. Zo'n doodgewone weg in het buitengebied ten oosten van Apeldoorn waar automobilisten de neiging hebben nét iets te hard te rijden.  Ik fiets er elke dag een paar honderd meter overheen alvorens weer af te slaan.

Maar sinds vanochtend heb ik een heel speciaal gevoel bij deze weg. Ik had al eerder het idee dat er wat aan de hand was, maar nu weet ik het zeker.

Komen jullie wel eens andere velonauten tegen? Nou, ik zelden. Veel velomobielrijders in de regio ken ik wel, maar ze kruisen zelden mijn pad. Helemaal niet erg, want als velomobilist ben ik van nature een vrije vogel die alleen goed z'n weg vindt. Maar op sommige plekken werkt het anders...

Een hele tijd geleden alweer fietste ik naar huis. Ik naderde de kruising met de Woudweg en zag tot mijn verbazing een gele Quest met witte racekap met grote snelheid van links naderbij komen. Het bleek een Duitser te zijn die onderweg was naar Dronten. Puur toeval dat wij elkaar net daar kruisten. Een minuut later en we  hadden geen kennis gemaakt. Ik wenste hem 'Hals und Beinbruch' en fietste verder.

Een paar weken terug. Exact dezelfde plek. Deze keer een bekende witte QuestXS die zich over de Woudweg westwaarts haastte.  Dat bleek Wim te zijn, die een afspraak had in Apeldoorn. "Hé wat toevallig", dacht ik, "weer net op diezelfde plek.". Maar ik trok nóg geen verregaande conclusies.


Grotere kaart weergeven De Woudweg bij Apeldoorn waar het allemaal gebeurt.

Tot vanochtend om vijf over half zeven! Ik nader wéér de Woudweg en in de duisternis zie ik van rechts een fel wit schijnsel naderen. Voor een fietser gaat het te snel en een auto is het ook niet. Nog 50 meter voor ik bij de Woudweg ben zie ik 'm voorbij flitsen. Een gele (?) Quest onderweg naar Apeldoorn. Mirakels!

Waar ik eerdere ontmoetingen nog aan het toeval toeschreef ben ik sinds vanochtend een heel andere mening toegedaan. Waar het precies aan ligt weet ik nog niet, maar die Woudweg heeft dus in toenemende mate een aanzuigende werking op velomobielen. Iets met aardstralen misschien? Of ligt deze weg exact in het verlengde van de oprit van velomobiel.nl zodat elke Quest of Strada al automatisch deze kant op trekt; ook al stuur je 'm anders?  Wie het weet mag het zeggen! Pas op als je deze kant opkomt. Voor je het weet rijd je over de Woudweg.

En als mijn 'Close Encounters Of The V'th Kind' in deze versnellende frequentie doorgaan, word ik dan zelf ook ineens meegezogen de Woudweg op naar Apeldoorn en god mag weten waar naartoe?

Wie weet sluit ik op een ochtend aan bij een eindeloze sliert velomobielen. Langer dan ooit enige Oliebollentocht zal kennen, en allemaal onvermijdelijk achter die dwingende en meeslepende melodie aan van zoemende banden en ruisende kettingen...

Mooi Fluo-geel Is Niet Lelijk

Eigenlijk komt het haast nooit voor. Dat ik naar het werk ga en Strada 94 in de garage achterblijft. Ik doe er dan ook alles aan om, als er werkklussen buiten het grote kantoor in Apeldoorn zijn, die op velomobielafstand te organiseren. Maar dat lukt niet altijd.

Afgelopen maandag en dinsdag bijvoorbeeld. Toen reisde ik met die andere gele raket naar halte Veenendaal-de Klomp. Een boerenstationnetje dat de laatste jaren tot steedse hoogte is gestegen als Park and Ride station. Daar parkeer je je automobiel en reis je per trein verder naar Utrecht of een andere grote stad waar een auto een hinderlijk ding is. Helaas  zijn de Nederlandse Spoorwegen nog niet zo ver dat er ook een mooie bewaakte én overdekte velomobielstalling is ingericht.

Een grootschalig en jaarlijks waterschapsevenement deed mij deze reis maken. Elk jaar controleert het waterschap of de boeren en andere landeigenaren de sloten die langs hun terrein lopen goed hebben schoongemaakt: de zgn. schouw. In het geval van waterschap Vallei en Veluwe (ik fietste met LOL als eens een rondje van 275 km langs de grens) gaat het dan om meer dan 3100 kilometer sloten.

Ik kijk wat moeilijk want mijn collega wijst me  net die dolle stier aan in de wei waar ik zo doorheen moet ;-). Behalve dat je dus goed met dieren moet kunnen omgaan, heb je ook laarzen nodig en een broek die vies mag worden.

Met het reguliere buitenpersoneel is dat niet te doen. Ook kantoormedewerkers wordt dan gevraagd één of twee dagen bij deze schone taak te helpen. In totaal zijn dan zo'n 100 collega's bijna vier dagen in touw.

En wat moet je dan zoal doen? Met zo'n 'Mooi Fluo-geel Is Niet Lelijk' hesje bagger je door weilanden om vieze en verstopte sloten op te sporen. Stevige rubberlaarzen zijn een absolute must en je moet ook handig zijn in het klimmen over prikkeldraad en ander agrarisch hekwerk. Bij de instructie was mij op het hart gedrukt vooral een setje droge kleding mee  te nemen. Ik zou namelijk de eerste niet zijn die een ongelukkige duikeling maakte in zo'n lekkere modderige boerensloot.

Aan het eind van de dag leverde mijn collega-controleur mij weer af op het station. Daar kon ik bemodderd en soms licht naar koeienmest geurend weer plaatsnemen in de grote gele raket naar Dieren.

's Avonds na het eten zal ik al snel te gapen. Ik merkte dat ik héél andere spieren had gebruikt. Ik had niks aan mijn goed ontwikkelde ligfiets-spieren. Een hele dag buitenwerk bleek heel wat vermoeiender dan die reguliere 60 kilometers forensen met de Strada. 

Klein maar fijn: een rondje met LOL

Toen bevallige Doesburgse deernes met enorme dienbladen dampend appelgebak de gelagkamer van De Waag betraden steeg luid gejuich op. Hiervoor hadden we het allemaal gedaan. Nu, ja nú, kwam de beloning. In de illustere Appelgebak Top Tien van LOL staat het gebak van De Waag niet voor niets nog steeds stevig op nummer één.

Aan dit krachtvoer waren we toe. Na de lange reis naar Zutphen (er waren deze keer deelnemers uit Arnhem en het verre Nijmegen). En daarna nog eens de barre tocht tegen de wind in, over de dijken, langs de rivier naar Doesburg. Geen wonder dat we aan méér dan een kopje koffie toe waren.

LOL onderweg van Zutphen naar Doesburg en bij de Waag aan de koffie

Weer gerevitaliseerd door dit Doesburgse ´power food´ kwamen de meeste fietsers al snel weer tot leven. Gooi er nog wat hete koffie, thee of chocolademelk in en iedereen voerde weer het hoogste woord. Of kwam dat vooral door de mini-likeurtjes die de Waag bij de koffie serveert? Natuurlijk ging het over fietsen. Over de DF en de Velotilt bijvoorbeeld. Of over de ovale aerodynamische oordopjes van Wim waarmee hij grote records hoopt te bereiken ;-).

Slechts met moeite kon het gezelschap zich los wrikken uit de gastvrije omarming van het middeleeuws stadje. Maar toen moest al dat appelgebak er natuurlijk ook weer zo nodig afgefietst worden. Het gevreesde woord 'klimmen' viel.

Klimmen: (letterlijk een werkwoord) een kilometers lange omweg maken om zwetend je loodzware velomobiel omhoog te stoempen; tot eindelijk de zwaartekracht je uit je lijden verlost op de plek die je anders had bereikt als je gewoon rechtstreeks was gereden ;-).

Via de Lange Juffer zou men nog tot grote hoogte gaan stijgen. Dat heb ik niet mee mogen maken. Met nog allerlei thuisactiviteiten in de planning besloot ik aan te sluiten bij Lorenz die om 12 uur thuis in Dieren wilde zijn. Het was deze keer voor mij maar een kleintje LOL, maar de kwaliteit was weer uitstekend. Tot een volgende keer!

Het glorende blauw

Ik had er nog even mee willen wachten....

Vanmiddag bij de periodieke Stradacontrole zag ik ineens het blauw gloren. Het piepte, het gluurde door het zwarte rubber van de voorbanden heen. Ik had nog even willen wachten, daartoe aangespoord door opmerkingen bij het bericht over mijn eerste lekke band; dat ik er nog gewoon mee door moest fietsen en dat een lekke (achter)band er nu eenmaal bijhoort.

Tevergeefs. Nu het blauw gloort is het einde verhaal. Finito! End of the line! Ze rusten in vrede in de Kliko met dank voor bewezen diensten.

Het Grote Winterklaar maken

Toen ik een maand geleden nog vrolijk rondtoerde langs de al dik besneeuwde bergtoppen van de Tibetaanse hoogvlakte dwaalden mijn gedachten, bij het zien van al die sneeuw, soms af naar Nederland. En dan met name naar de Nederlandse winter. Een échte winter bedoel ik dan, niet zo'n onderkoelde herfst als we vorig seizoen moesten verduren.



Heb ik toen mijn warme wintervelomobielpet nog opgehad? Nee! Heb ik toen de spijkerbanden nog uit het bandendepot moeten halen? Nee! Heb ik het eigenlijk toen wel kou gehad? Nee! Ik kan me zelfs geen sneeuwdag herinneren.

Dat moet komende winter dus echt helemaal anders. Ik heb een paar kaarsjes aangestoken voor de weergoden. Met een vriendelijk doch zeer dringend schietgebedje dit jaar alsjeblief voor écht winterweer te zorgen. Met van die dagen waarop een nerveuze nieuwslezer aankondigt dat De Autoriteiten iedereen waarschuwen middels een dikke Code Rood. Met centimeters mooie maagdelijke sneeuw op mijn fietspad. Met ijzige ochtenden waarbij het vriest dat het kraakt. Met een vrijwel leeg kantoor in Apeldoorn omdat de meeste collega´s de reis niet aandurven.

Maar als je dat soort verzoeken hemelwaarts afvuurt moet je er wel op voorbereid zijn als ze verhoort worden. En dan hebben we het over Het Grote Winterklaar maken.

Niet winterklaar dus. Tja, dan overleef je het als fiets niet!

Nieuw schoeisel onder de fiets

Na mijn allereerste lekke band na 21.000 km forensen bestelde ik vorige week gelijk een nieuwe set Marathon Plusjes. Over een tijdje worden die gemonteerd. De voorbanden zijn aardig glad aan het worden, de achterband zou nog even mee kunnen.

Maar met een horrorwinter voor de deur zorg ik er dus voor dat ook S94 met winterklaar schoeisel aan het seizoen kan beginnen.  Ik hoop eigenlijk dat ik ook die heerlijke Marathon Winterband die jaar weer eens kan gebruiken. Het geknisper van die spijkertjes op het ijzige fietspad. Oh, wat een fantastisch winters geluid is dat toch.

En mocht het voorjaar ook ijzig worden. Ook voor die periode heeft Schwalbe een geschikte band

Nieuwe helm

Tijdens de afgelopen vakantie ben ik een essentieel onderdeel van mijn fietshelm verloren. Het wieltje achterop waarmee je de helm passend voor jouw hoofd maakt. Met een tierap kon ik het geïmproviseerd oplossen maar echt lekker zit ie niet meer. Hetzelfde model is niet meer te koop dus werd het een Abus Bocholt Stadthelm die ik via Rose bestelde. Weer wit, want dat sluit alvast mooi aan bij al die sneeuw die straks gaat vallen.

Winterlicht

De winter brengt ook duisternis. Nu al fiets ik de hele route heen in het absolute duister. De vorig jaar aangeschafte Fibre Flare MVP zit inmiddels weer op de fiets en doet z´n werk.

Fibre Flare MVP in actie

Winterse geluiden?

Ik mag dan wel lyrisch doen over knisperende spijkerbanden op ijzige wegen, de kans is groot dat ik er niet veel van ga horen. Vorig jaar schreef ik uitgebreid over de decibels die een de oren van een velonaut kunnen teisteren en besloot later om een setje oordopjes aan te schaffen. Dat bevalt nog steeds goed.

Maar inmiddels beginnen de dopjes wat slap en vormloos te worden. De oordopjesmakers van Alpine mailden me al dat ik 10% korting kon krijgen op mijn nieuw Motosafe setje van 25 euro. Maar ik ben véél slimmer.

Ik fietste naar de Dierense apotheek waar ze óók oordopjes verkopen. Ook van Alpine naar dan de 'Partyplug' variant. De dopjes zijn identiek alleen de filtertjes erin zijn anders. Die 'partyplugs' kosten maar 11 euro en de groene filtertjes haal ik uit mijn oude dopjes.

Ben jij al winterklaar?

Nu is het een kwestie van rustig afwachten op de eerste sneeuwvlokken! De eerste nachtvorst en de eerste strooiauto's op het fietspad.

De dag die ik wist dat zou komen....

Soepeltjes draai ik vanaf de Zutphensestraat de weg Het Woudhuis in. Het is half zeven. Hier begint één van de donkerste stukken van mijn woonwerkroute. Geen enkel probleem want ik heb licht genoeg aan boord. En, heel prettig, het asfalt is hier heel mooi glad.

Voor mij uit rijdt een grote vrachtauto, niet erg hard, want dat lukt met zo'n aanhangercombinatie op deze bochtige weg toch niet. Met 33 op de teller haal ik 'm heel langzaam in. Ik maak de draai naar één van de scherpe bochten en zet aan om nog wat meer vaart te maken.

Ik schakel op, zet aan en merk dat de snelheid niet echt begint op te lopen. Een moeizame 22 verschijnt op de teller. Wat is er aan de hand? Heel, heel, heel langzaam begint het mij te dagen. Ik heb een primeur. Een unieke, echte primeur. Dit is de dag die ik wist dat zou komen. Als ik het goed voel, moet mijn achterband vrijwel leeg zijn. Natuurlijk kan dat niet, ik fiets immers al bijna 21.000 kilometers 100% lekvrij met het bekende model Marathon Plus rondom.

Stilleven met banaan...  

Ik stop, stap uit en knijp stevig in de achterband. Slappe hap... Géén lucht. Plat. Lek! Lek! Lek!  Honderd meter verderop parkeer ik de fiets in een rustig zijweggetje. Nu is die Petzl hoofdlamp op mijn helm verdraaid handig. Binnen een kwartier heb ik de binnenband vervangen en met mijn minuscule handpompje-voor-noodgevallen weer acceptabel op spanning gebracht.

Gedesillusioneerd fiets ik verder. De afgelopen weken fietste ik honderden kilometers over onmogelijke Chinese keienwegen en had geen enkele lekke band. Op mijn tweede werkdag na die vakantie fiets ik een stukkie over glad Nederlands asfalt en ben ik gelijk de pineut. Het is niet logisch! Het is niet eerlijk!

Op kantoor plak ik de lekke achterband én bestel gelijk een complete set nieuwe buitenbanden. Natuurlijk weer Marathon Plus. Met de winter voor de deur neem ik geen halve maatregelen. De komende 20.000 kilometers wil ik geen lekke-bandengedoe meer!

Naschrift
Als ik de buitenband later nog eens minutieus naloop vind ik een sneetje precies midden op het loopvlak. De omvang en vorm van de scherpe steen die ik eruit peuter bevestigt vermoedens dat al in de Steentijd ten oosten van Apeldoorn, jagers met pijlen en speren mammoeten het forensen onmogelijk maakten.

Rondje patat met stokjes

Het laatste bericht op deze blog, het rondje RIJS met LOL, dateert alweer van 2 september. Meer dan een maand geleden. Nee, de lust tot bloggen is mij niet vergaan. Ik was met vakantie.

Vier hele weken fietsen, maar niet ligfietsen, in het verre China. Afgelopen maandagochtend heel vroeg zette ik weer voet op Nederlandse bodem. Boordevol indrukken en verhalen en met de geheugenkaartjes tot de nok toe volgeladen met foto's.

Voor de liefhebbers: hieronder heb ik die vier weken fietsen door een deel van de provincie Qinghai (noem het maar Oost Tibet, ook wel bekend als Amdo) samengevat in een serie foto's. Fiets mee in het land van patat met stokjes!

Na een lange vlucht naar Beijing stapten we  over voor de laatste 2 uur naar Xining, de hoofdstad van de provincie Qinghai. Een middelgrote stad met 'slechts' 2,5 miljoen inwoners. Op het vliegveld werden we  opgehaald door de taxi van ons hotel. Voor de fietsen (in KLM fietsdozen) was ook iets geregeld: een open vrachtautootje dat achter ons aanreed.

Nog diezelfde avond gingen we  uit eten ergens in die grote stad, Tja je bent in China dus dan zijn de eetstokjes niet te vermijden. Dat was nog even wennen ;-) En gelukkig was er een menukaart met plaatjes van de gerechten. Een halve liter bier kregen we erbij. Bier wordt per definitie niet koud gedronken in China en hier kregen we er een soort borrelglaasjes bij. Doe je wel lekker lang met zo'n grote fles.

Aan het einde van de eerste fietsdag was er (natuurlijk) geen hotel in de buurt. Gelukkig hadden de boeren het graan al van de akkers gehaald. OP een bedje van zacht stro konden we  mooi onze tent neerzetten.

Als je dit soort vlaggetjes ziet wapperen in de wind weet je dat je de top van alweer een pas bereikt hebt. Deze moet zo'n 3200 meter hoog geweest zijn. Maar het weer was prima en wij waren nog fris... Moeiteloos rolden we onder de vlaggetjes door.

Door nauwe kloven vol boeddhistische schilderingen slingerden we steeds verder de bergen in. De wegen waren hier overigens uitstekend en de automobilisten gedroegen zich voorbeeldig.

Elke stad heeft wel een groot klooster waar honderden, soms wel duizenden monniken wonen en werken. Deze heren zijn allemaal op weg naar hun ontbijt.

Ja hoor, die Chinezen hebben echt wel wat met fietsen. Dit zijn de reclameschilderingen van de Ronde van Qinghai. En profronde met internationale deelnemers die elk jaar verreden wordt. En daar zijn ze daar maar wat trots op.

Taalproblemen? Ja natuurlijk, en voortdurend. Ondanks de woordenlijstjes en -boekjes. En ondanks de niet onverdienstelijke vertalingen van Google Translate op mijn telefoon. Hier vraag ik om een glas bij mijn blikje bier. Ik kreeg... een tweede biertje in een glazen fles! Dat soort dingen overkwam ons wel vaker.

Er was ook een dag met gutsende regen. Terwijl we  even onder een afdakje probeerden iets minder nat te worden werden we  in dit kantoortje binnen genood. Er bleken 3 heren te resideren die iets met bosbouw hadden (denken we). We kregen overvloedige thee en brood aangeboden.De kachel brandde heerlijk en de tv stond aan....

Die regen was hogerop natuurlijk als sneeuw gevallen. Een heel mooi gezicht, maar koud was het wel.

Die sneeuw die smelt ook weer en op deze weg werd het een enorme modderboel. De modder zal werkelijk overal...

Dit is de mooiste camping van China. Een schitterend uitzicht met goed gras en een vlakke ondergrond. Nog even genieten van de zon voor die achter de besneeuwde heuveltoppen verdwijnt.

Je kunt overal kamperen maar er zijn altijd wel mensen die je tentje zien staan. Deze dames kwamen even kennismaken. En ja hoor ze wilden best op de foto maar daarvoor moesten de warme mutsen en kleurloze omslagdoeken wel af.

Dit zijn ze dan: de patatjes met stokjes. In het stadje Xiahe kon je patatjes bestellen en daar hadden we wel eens zin in na twee weken groente, tofu en rijst. Lekker met een biertje erbij dat gezien de temperatuur in het restaurant eigenlijk gewoon koud genoeg was!

Waar kloosters zijn, zijn monniken, Dat zijn beslist geen ouderwetse figuren hoor. Deze reed ons haast van de sokken op zijn Segway. En de nieuwste iPhone had ie ook. In elk telefoonwinkeltje, zelfs in de meest afgelegen stadjes, kon je trouwens de nieuwe iPhone 6 mét 4G aanschaffen.

Als je maar vaak genoeg aan die gebedsmolens draait komt alles goed.

Als je zo'n yak ziet weet je dat je ergens boven de 3000 m moet zijn. Veel lager zie je ze niet meer. Een foto maken van zo'n beest bleek lastig. Ze stonden geen moment stil.

De man met het paard woonde in de witte tent op de achtergrond en kwam onze kampeermiddelen bewonderen. Echte gesprekken heb je niet natuurlijk want hij sprak alleen maar Tibetaans. Met onze Chinese woordenboekjes konden we  hier niks. Uiteindelijk werd het wel duidelijk dat ie onze tent wilde kopen. ;-)

Rechtsaf. Een flink eind de binnenlanden in over een onmogelijke weg die niet op onze kaarten stond. Aan het einde zou dan nog een toetje komen in de vorm van een pas van 4100 meter. Maar ja dat wist ik op het moment dat de foto gemaakt werd nog niet. Daarom wijs ik nog zo enthousiast!

Eindelijk we zijn er. Kilometers gelopen om de top van die 4100 meter hoge pas te te bereiken. De afdaling over een weg vol keien en kuilen zou ons weer 500 meter lager brengen.

Het Tibetaanse stadje Zekog. Niet veel mensen rijden hier auto. Onhandig zo'n groot ding. Nee, je hebt een mooie motor!

Het was er echt heel mooi. In de verte de besneeuwde toppen. De kuddes yaks en schapen die tegen de berghellingen graasden. De enkele auto die ons passeerde. En verder alleen de wind.

In zo'n afgelegen gebied moet je je zelf kunnen redden. Hier vul ik een waterzak uit een riviertje. Dat water gebruikten we dan om 's avonds op onze natuurcamping te koken.

Vader met twee dochters. We moesten absoluut op de foto. Dat kwam trouwens wel een paar keer per dag voor.

Wegen aanleggen. Dat kunnen de Chinezen goed. Geweldig glad asfalt wordt nu in het hele land in een verbijsterend tempo aangelegd. De ene weg is nog maar net klaar of de volgende Expressway wordt al dwars door de bergen erboven geboord.

Maar als ze niet autorijden dan willen de Chinezen best fietsen hoor. Hier huurfietsen in het historische centrum van de stad Guidé.

 

Oproep aan alle Chinese weggebruikers: En als ik nog één keer zie dat je afslaat zonder richting aan te geven. Dat je eenrichtingsverkeer negeert. Dat je op een smalle bergweg rustig in een scherpe binnenbocht nog eens gaat inhalen. Nou dan zwaait er wat!

Meestal waren de borden alleen in het Chinees of Tibetaans. Maar hier op de nieuwe 2-baans 'snelweg' naar Xining konden we zowaar lezen dat we  nog 90 km voor de boeg hadden.

Die 90 kilometer waren dan wel door een lange tunnel gerekend. Daar wilden wij liever niet door. We kozen voor de lastige omweg: een klim over 3820 m.

Soms overnachten we heel comfortabel in een mooi 4-sterren hotel. Hoe hoogpolig het tapijt ook was, we reden de fietsen zonder blikken of blozen de hotelkamer binnen en niemand die er ooit wat van zei.

Op de laatste ochtend in China trokken we de gordijnen van onze hotelkamer open. Buiten was alles wit. De winter was begonnen. Tijd om naar huis te gaan.

Tijdens de overstap op Beijing International Airport aten we nog lekker frietjes van de McDonalds. Maar wel met devingers en niet met stokjes. We gingen tenslotte weer naar huis!

Zo, en nu morgen weer iets gewoons: met de Strada naar Apeldoorn voor zo'n ouderwetse werkdag op kantoor ;-)