Drie jaar in het vak

Het begint net een beetje licht te worden als ik op vrijdagochtend 27 februari 2015 door de Apeldoornse Autoboulevard fiets. Achter de enorme glazen puien van de automobieldealers staat het blik glanzend en stilletjes te wachten op nieuwe baasjes. Ik steek over en fiets de laatste honderd meter naar het parkeerterrein van mijn werkgever. Het valt me op dat er al veel licht bij het gebouw brandt. Het lijkt verdraaid wel of er feestverlichting tegen de gevel zit. "Misschien is dat wel in verband met de waterschapsverkiezingen volgende maand" denk ik, tot ik iemand hoor roepen: "Daar komt ie!!!"

Op het moment dat ik het parkeerterrein opdraai krijg ik de schrik van mijn leven. Met veel geknal gaat vuurwerk de lucht in, een dweilorkestje zet aarzelend "Bicycle Race" van Queen in en van de bovenkant van de gevel ontrolt zich een enorm spandoek met de tekst: Paul, Gefeliciteerd met 3 jaar velomobielforensen!



OK, zo ging het dus niet. Zelfs al had ik 40 jaar heen en weer gefietst tussen Dieren en Apeldoorn, dan nog waren de festiviteiten véél bescheidener geweest. Laat ik het maar gelijk opbiechten, deze week heb ik zelfs geen meter gefietst. Geveld door de griep zit ik thuis niks te doen.

Maar dat doet niets af aan mijn daadwerkelijke drie-jaars jubileum als velomobielforens. Op 27 februari 2012 draaide ik dus voor het eerst het grote parkeerterrein in Apeldoorn op. Toen was er wél sprake van feestelijkheden. Het was de eerste werkdag in Apeldoorn voor alle medewerkers van het nieuwe (gefuseerde) waterschap. De rode loper was uitgerold.

Die 27ste was ook de eerste dag dat ik in functie was als veloforens. Dat bleek een leuke parttime baan te zijn voor een uur of zes per week. Je bent veel in de buitenlucht en ook nog eens veel actief bezig. Eigenlijk heb ik er niet eens voor hoeven solliciteren. Ik kon zo beginnen en volgens mij zijn er voortdurend vacatures voor dit soort baantjes. Afhankelijk van je werkgever is er soms zelfs sprake van salaris alhoewel dat in de meeste gevallen 'reiskostenvergoeding' wordt genoemd. Enige kennis en ervaring werd niet gevraagd. Ik hoefde zelfs geen sollicitatiegesprek te voeren alhoewel me wel op het hart werd gedrukt liever niet gelijk al het Apeldoornse Kanaal in te rijden. Dat zou slecht zijn voor het imago van het waterschap dat de waterkwaliteit ervan bewaakt.


En wat moest ik er precies voor doen? Nou, elke werkdag met de Strada heen en weer fietsen tussen Dieren en Apeldoorn. Tussen de heen- en de terugrit zat wel een verplichte pauze van een uur of acht waarvoor de vergoeding vreemd genoeg een stuk beter was. ;-).

Zo'n zes uur per week is dit mijn werkplek. Gaan ik niet over klagen dus ;-)

Het sprak me dus wel aan. Je was eigen baas en de kwaliteitseisen waren ook niet echt hoog. Onderweg werd je nog wel geacht wat te doen aan velomobielpromotie. Dat bleek eenvoudig te realiseren door iedereen netjes de ruimte te geven en hier en daar minzaam te zwaaien. Alleen het feit al dat ik me duurzaam langs het kanaal verplaatste was eigenlijk al voldoende. Een ideaal baantje dus en er schijnen in den lande nog tienduizenden onvervulde vacatures te zijn. Ik snap nog steeds niet dat die niet razendsnel vervuld worden.

Die drie jaar heb ik dus heel makkelijk vol gemaakt en er zullen nog heel wat jaren volgen. Wie weet kan ik dan ooit eens carrière maken en doorstromen naar de topfunctie van 'senior velomobielforens'. Maar daarvoor moet je geloof ik eerst 60 worden ;-)

Over LOL en mijn grootste ligfietsangst

De 5e mei 2013 was een historische datum: ik fietste voor het eerst mee met de ligfietsers van LOL. Ik had mijn mooi gele Strada toen al 511 dagen. Ik had er al meer dan een jaar forenzen opzitten, twee  maanden later zou ik zelfs de 10.000 km grens passeren. Maar meefietsen met LOL had ik nog nooit gedaan. En daar was een reden voor. Geen goede reden, maar dat wist ik tot dat moment nog niet. En pas nu ben ik zover dat ik het allemaal durf op te schrijven.

De heren van LOL hadden begin 2012 dit weblog al in de smiezen en ik ontving al snel een uitnodiging om eens mee te fietsen: één keer in de maand verzamelden ze zich om half tien op zondagmorgen bij het Volkshuis op de Houtmarkt in Zutphen. "Mmm, misschien wel een keertje leuk" dacht ik toen. Maar ik deed niks.



Nu ben ik geen club- of verenigingsmens, ik doe graag dingen op mijn eigen houtje. Maar die gedachte hield me niet tegen. Ook was het geen echt bezwaar dat ik voor LOL op zondagmorgen vroeger mijn bed zou moeten uitkomen. Ook al is de zondag de enige dag dat er in huize Mooi Geel écht onbeperkt uitgeslapen wordt.

Wat was dan die echte reden? Wat hield me tegen? Waarom fietste ik niet al begin 2012 mee met LOL en stelde ik het nog ruim een jaar uit? Het antwoord is simpel: ik durfde het niet aan!

Ik was er benauwd voor dat ik in een supersnel fietsend gezelschap zou terechtkomen. Je weet wel, type clubje wielrenners, gestoken in een oogpijnigende kleurencombinatie en gesponsord door de plaatselijke slagerij, die spugend en schreeuwend ("VÓÓÓR, FIETSERS!!!") de wegen rond Zutphen onveilig maakten. Dat spugen en schreeuwen zou ik wel aankunnen, dacht ik, maar ik was vooral bang dat ik ze niet zou kunnen bijhouden. Ja, nu komt de aap eindelijk uit de mouw.

Het waren vast van die snelle velomobielrijders die, zo leek het mij toen, stuk voor stuk een gemiddelde van 40 per uur, wegwuifden als een oude-wijven-tempo. En daar zou ik dan mee moeten opfietsen, met mijn trage Strada met Marathon Plusjes rondom! Daarom stelde ik het elke keer weer uit, en bovendien lag ik heerlijk in mijn warme bedje.

Tot 5 mei 2013 dus. Toen besloot ik dat ik eindelijk genoeg ligfietsspierbundels had opgebouwd. Dat gemiddelde van 40 per uur ging ik niet halen maar misschien dat ze wel een béétje rekening met mij wilden houden. Daar hoopte ik op.

En wat bleek toen ik voor het eerst de Houtmarkt opreed? De heren (en soms dames) van LOL moeten van mijn komst geweten hebben. Er was geen enkele velomobiel te bekennen; iedereen was per open ligfiets verschenen. Zelfs Arjen, die ik daarna alleen nog maar in zijn witte Quest heb zien rijden. Heel attent van de heren om mij zo het gevoel te geven dat ik misschien wel eens de snelste in het gezelschap zou kunnen zijn.

De Afsluitdijk. Eén van de plekken waar mijn vermoedens over LOL wel bevestigd werden....

5 mei 2013: ik fiets voor het eerst mee  met LOL, als enige velonaut notabene! 
Zelfs Arjen (links achteraan heeft zijn witte Quest thuisgelaten)

En wat bleek die dag (en alle volgende keren)? LOL bestaat helemaal niet uit scheurende ligfietskamikaze's. Ze spugen en schreeuwen trouwens ook niet. Bij de traditionele koffie met appelgebakstop kan het er soms wel even luidruchtig aan toe gaan, maar alleen als er over banden wordt gediscussieerd ;-).

"En het tempo dan Paul? Het tempo? Kon je dat een beetje bijhouden?", hoor ik iedereen al denken. Ja dus, want bij LOL bleken ze dus een heel relaxte snelheid aan te houden. Behalve dan bij het traditionele rondje IJsselmeer. Dan moet er op de Houtribdijk én op de Afsluitdijk blijkbaar ongeremd gescheurd worden. Vorig jaar werd ik daar door bijna elke meefietsende LOL'ler met verpletterende snelheid ingehaald. Maar ach, aan het einde van de dijk kom je dan toch weer bij elkaar.

Sindsdien heb ik heel wat keren meegefietst vanuit Zutphen. Meestal bungel ik ergens helemaal achteraan, dat lijkt mijn vaste plekje in de LOL-colonne te zijn. Iemand schreef ooit eens als reactie bij zo'n fietsverslag: "Moet jij met die langzame Strada niet meer vooraan fietsen met al die snelle Questen?". Nee dus, want ik heb gemerkt dat als je gewoon lekker door blijft trappen dat gaatje met de voorste fietsers vanzelf weer kleiner wordt. Ga je vooral niet extra inspannen, maar blijf juist ontspannen met de `O` van LOL.

Herkenbaar verhaal?

Waarom ik hier uit de kast bak kom over mijn grootste ligfietsangst ooit? Nou, misschien zijn er nog wel meer ligfietsers (cq. velonauten) die op zondag nog steeds heerlijk uitslapen. Maar dat alleen maar doen omdat ze niet aan hun heimelijke verlangen naar zo'n gezellig (lees in de regio Zutphen LOL-lig) ritje durven toe te geven. Zijn die er? Als je durft mag je het hier onder melden.

De volgende rit van LOL is 1 maart,

Mijn vroege eerste

'T is alsof het eerste kievitsei al in december gevonden wordt. Althans zo voelde het, toen ik vanochtend om een uur of kwart voor zeven onderstaande foto maakte. Want normaal gesproken leg ik mijn eerste mooie zonsopgang pas ergens begin maart vast. Althans zo was het de afgelopen jaren.

Maar op de een of andere manier waren de weer- en wolkengoden mij vanochtend goedgezind. Eigenlijk was het nog véél te donker om een fatsoenlijke foto te maken. Maar door de camera op de rand van het instapgat te laten steunen (ik bleef natuurlijk zelf lekker warm zitten) lukte het me toch nog net een redelijke plaat te maken. Zo, die jaarlijks terugkerende traditie hebben we weer gehad.

De eerste van 2015 in het 300ste bericht

Tweehonderd-negen-en-negentig...

Dit bericht is het 299ste bericht op Mooi Geel Is Niet Lelijk. Eigenlijk is het heel hard gegaan de afgelopen jaren. Op dit moment zijn al die pagina's zo´n 230.000 keer gelezen, een mooi moment om eens terug te blikken.

Hier begon het allemaal mee: de Mooi Gele Demo Strada van velomobiel.nl ergens buiten Dronten

In december 2011 besloot ik mijn ervaringen met Strada nummer 94 met de rest van de wereld te gaan delen. Maar als internetbeheerder (webmaster) van beroep wist ik als geen ander dat het bijhouden van een weblog een heuse uitdaging kan zijn. Velen beginnen er aan maar niet iedereen blijkt in staat om na een periode van initieel enthousiasme de last van het regelmatig schrijven te dragen.

Daarom besloot ik mezelf in december 2011 eerst maar eens een echte uitdaging te geven: als ik in de eerste 6 maanden minimaal 3 berichten per maand zou schrijven; dan mocht ik er mee door gaan. Als ik dat niet zou halen, dan zou MGINL roemloos aan het digitale riool worden prijsgegeven. Ik zou nog met evenveel plezier fietsen maar niemand zou het meer weten ;-). Uiteindelijk bleek ik na een half jaar meer dan 40 stukjes te hebben geschreven. En daarom kan ik vandaag dus dit verhaal met jullie delen.

Het eerste bericht ging natuurlijk over het ophalen van S94 in Dronten, drie dagen later lag de fiets al op z'n kant. Gelukkig in de tuin om de bel te vervangen door een stevige ding-dong (die ik daarna nog maar weinig bleek te gebruiken). De allereerste reactie die ik kreeg kwam van Marcel Beekmans: "waarom ik niet gewoon toeterde?"  Beetje bij beetje begonnen andere ligfietsers en velonauten MGINL te ontdekken en bleek ik warempel gelezen te worden.

En de onderwerpen? Ach, die kwamen eigenlijk vanzelf voorbij. Elke week is er wel wat aan de hand: een mountainbiketochtje met LOL, een bijna aanvaring met een eend, het gat in mijn schoenen of de leuke ontmoeting met een hond.

Tips & tricks

Die onderwerpen die zijn er dus, maar hoe maak je daar dan een aantrekkelijk bericht van?  Ik heb een paar uitgangspunten en werkwijzen die ik bij elk stukje hanteer. Een kijkje in de keuken van Mooi Geel:

1. er moet minimaal één goede (in elk geval scherpe) foto of afbeelding bij. Bij voorkeur uit eigen camera maar als dat niet kan, een vrij te gebruiken foto van bijvoorbeeld Flickr.  Foto's plaats ik altijd in het formaat 'Extra Groot', over de hele breedte van de bericht. Wist je trouwens dat foto's tot een maximumformaat van 2048 pixels niet meetellen voor je opslaglimiet bij Google?
2. In elke blogpost gebruik ik makkelijk behapbare alinea's. Dat leest veel makkelijker dan één ononderbroken stuk tekst.
3. De meeste stukjes schrijf ik in één keer. Maar voordat ik ze publiceer lees ik ze verschillende keren door en pas nog van alles aan. Vooral streep ik veel tekst weg. Ja, ik gebruik de spellingscontrole maar af en toe ontglipt me een 'd' of een 't'. Sorry.
4. Als ik al een idee heb voor een volgende bericht wacht ik altijd tot het meest actuele bericht een keer of 200 gelezen is. De piek is dan meestal wel voorbij.
5. Ik publiceer berichten ook automatisch via Twitter en Google+. Er blijken nog aardig wat lezers te zijn die m meelezen via die kanalen. Via Feedburner (van Google) kunnen lezers zich trouwens ook nog abonneren op een e-mailtje als er weer een nieuwe post is.
6. Als ik een idee heb voor een mogelijk volgend bericht maak ik dat als concept al aan in Blogger. Zodra me wat te binnenschiet kan ik het dan al op de nog ongepubliceerde pagina noteren en groot voordeel: ik vergeet het niet. 
7. Denk niet dat je nooit iets meemaakt. Elk onderwerp is er één. Zo schreef ik al drie keer over de eerste mooie zonsopgang onderweg. Dat verveelt nooit, blijkt dan elke keer weer. 

Strada 94 in z'n natuurlijke habitat: langs het Apeldoornse Kanaal. Fietsend langs dit water worden de meeste ideeën voor een Mooi Geel Is Niet Lelijk bericht opgedaan....

Het leukste

En wat blijkt het leukste van zo'n weblog?  Dat zijn jullie reacties! Die tot nu toe 1500 reacties worden zéér gewaardeerd. Ook vrouwlief Anja leest alle berichten (en wijst mij soms wel eens subtiel ;-) op een spelfoutje) maar meldt daar altijd bij dat ze óók de reacties leest. "Want daar zitten soms hele leuke bij...", zei ze pas nog. Het toppunt van waardering vind ik het als gemeld wordt dat mijn schrijfseltjes aan partners worden voorgelezen. Dan glim ik van trots :-)

En over een tijdje, een paar dagen of zo, als jullie dit verhaal allang weer vergeten zijn, kan ik eindelijk aan bericht nummer 300 beginnen. Waar dat over zal gaan? Geen idee, er komt mij ongetwijfeld wel iets voor de wielen.

Veeti, Christian, Eva, Grete en Paul (Winter Bike To Work Day 2015)

Op de omnieuze datum van vrijdag de 13e wordt dit jaar weer de International Winter Bike To Work Day gehouden.  Alsof al die witte rotzooi al niet erg genoeg is... Moet er ook weer zonodig gefietst worden! 

In een rustige wijk van de Finse stad Rovaniemi wordt Veeti Hamalainen om een uur of zes wakker. Een snelle blik op zijn telefoon leert hem dat het buiten een aangename -14 graden Celsius is. "Eikunnon talvi pyörä töihin päivä...", denkt Veeti. Dat was vorige jaren jaren wel eens anders. Winter Bike To Work Day 2009 toen vroor het -35 en lag er ook nog eens 30 cm vers gevallen sneeuw.  Vandaag wordt het ritje naar de fabriek, met de Schwalbe Marathon XR Winter Extended Spikes Edition voor en achter gemonteerd, een makkie.

Veeti onderweg tijdens die beruchte WBTWD 2009  (Foto Hugovk op Fickr)

Ruim zesduizend kilometer verderop in Fairbanks (Alaska) ligt Christian Allen nog lekker te slapen. Zijn Winter Bike to Work Day is nog lang niet begonnen. Een halfbewolkte dag zal het later worden  met maximumtemperaturen van rond de -14.  Christian heeft de avond ervoor met zichzelf afgesproken dat ie met de fiets naar het werk zal gaan; ongeacht het weer. Met de Schwalbe Ice Spikers kan hij elke gladheid aan en de gemeente Fairbanks draagt z'n steentje bij door ook in de winter de biketrails redelijk sneeuwvrij te houden. Gelukkig heeft ie de accu´s van z´n verwarmde handschoenen en schoenen geheel opgeladen klaarliggen. En dat nieuwe 3-laags Thinsulate gezichtsmasker kan vanmiddag wel eens van pas komen. Er wordt weer eens een blizzard voorspelt.

Christian (r) fietst vaak naar het werk met collega Eskimo Joe  (Foto Eskimo Joe op Fickr)

In Yakutsk heeft Eva haar ritje er al lang op zitten. ´s Ochtend toen ze opstond was het nog -29. Maar gelukkig werd het later iets warmer in centraal Rusland: de verwachting is een aangename -21.  Een collega op school die vraagt of het nog een beetje te doen was met de fiets antwoordde ze: "ненастоящая зима велосипеде на работу день!". Eigenlijk "Бизнес , как обычно". En ze had vanzelfsprekend een paar kilometer moeten lopen. Sinds het einde van het Sovjet-tijdperk wordt er niets meer gedaan aan het onderhoud  van de toch al schaarse fietspaden.

Bike To Work Day leeft in Yakutsk (Foto Copperkettle op Flickr)

In het Noorse Tromsø is Grete Hansen al bijna onderweg naar het schooltje net buiten de stad waar ze les geeft. En het weer? De gebruikelijke -7, wat bewolking en behoorlijk wat sneeuwval. Eigenlijk gaat ze altijd met de auto maar in elk geval een paar dagen per jaar probeert de ze fiets te pakken. Ook als voorbeeld voor de leerlingen. Winter Bike To Work Day is zo'n dag dus. Ze zou dat best vaker willen doen en ontdekte laatst op het internet dat er in Noorwegen een aantal slimme lieden rondrijden in een overdekte ligfiets: een velomobiel. O.a. een Noorse Nederlander die vrij actief is met een weblog dat ze nu al een tijdje in het Noors leest via Google Translate ;-). Wie weet steekt ze haar licht eens bij hem op.

 Grete trapt stevig door om warm te worden (Foto Elrik Solhelm op Flickr)

Veel, veel verder naar het zuiden is het -1 graden als Paul uit Dieren (Nederland) de kanteldeur van de garage opent en een gele Strada naar buiten duwt. We zien 'm denken "Mmmm, het vriest in elk geval op mijn Winter Bike To Work Day..." Wordt het Paul's allerlaatste winterse fietsochtend van het seizoen? Gisteravond zag hij op het weerbericht al de eerste foto's van zonaanbidders in voorjaarsstemming op een Limburgs terras.

Paul had dus eigenlijk zo'n typische 'Mooi Geel' blogpost willen schrijven waarin de ijzige ontberingen van de winterwoonwerkvelonaut in '50 tinten wit'  bezongen zouden worden. Zijn teleurstelling is daarom wel te begrijpen. Maar wat verderop langs het Apeldoornse Kanaal, waar hij het alweer een beetje te warm begint te krijgen, schiet hem ineens toch nog een winters idee te binnen.  Als ie nou eens...

---

Het is niet allemaal onzin ;-) In de genoemde steden wonen echte Winter Bike To Work Day 2015 deelnemers. De weersvoorspelling voor deze steden haalde ik van internet. De gebruikte namen van onze winterfietsers zijn veel voorkomende voor- en achternamen in het betreffende land. De foto's tonen echte winterfietsers in de genoemde landen. 

Witte hoerastemming

Een van de eerste dingen die ik elke werkdagochtend doe is het aanzetten van mijn telefoon. Om een snelle blik op De Alwetende Buienradar te werpen. Pakken zich dichte buien boven mijn beoogde route samen dan weet ik wat mij te wachten staat.  Bij het wegwerken van een dampende kom Brinta (Havermout, hét krachtvoer voor elke velonaut!) kan ik me dan al geestelijk voorbereiden op een natte rit.

Vanochtend om een uur of half zes zag ik ze al digitaal over mijn schermpje schuiven. Een heel fraai buienfrontje dat bij deze temperaturen ongetwijfeld echte sneeuw zou gaan opleveren.  Althans dat hadden de weermannetjes en –vrouwtjes mij beloofd. En als je dit weblog regelmatig volgt weet je dat ik een echte winterfan ben. Elk jaar hoop ik op een strenge winter inclusief een fikse dosis krakend verse sneeuw.  Je kunt je dan ook voorstellen dat er een hoerastemming heerste in de woonkamer van huize Mooi Geel.

Afgelopen weekeinde werd me die de sneeuwpret nog door de neus geboord. Terwijl de ligfietsers van LOL door een dichte laag Veluwse sneeuw ploeterden (zie de tweet van Arjen Haayman hieronder) wandelde ik over het sneeuwloze strand van Vlieland. Heel mooi maar geen echte wintersport dus.

Mountainbiken #velomobiel pic.twitter.com/yjFW3cvaWH
— Arjen Haayman (@haayman) 1 februari 2015

Maar nu stonden alle seinen op wit. Al buiten Dieren zag ik de eerste vlokjes diagonaal in het licht van de koplampen voorbij komen.  Dat ging de goede kant op. Ik fietste verder en raakte toch wat teleurgesteld. Verdorie, blijken ze zelfs in het landelijke buitengebied ten oosten van Apeldoorn te strooien. Kan er een optie in de fietsrouteplanner bijkomen voor fietsen over ongestooide wegen? Speciaal voor mij? Ik wil knerpende sneeuw onder de Marathon Plusjes. Ik wil die mooie, typische drie-sporen van een velomobiel in de sneeuw achter kunnen laten. Ik wil veel wit spul op de weg.

Maar de sneeuwbui lijkt mijn frustratie te begrijpen en stuurt extra legioenen vlokken naar beneden. Dit begint er op te lijken!  Mijn benen malen tevreden rond in een winterse vreugdedans.  Dit wordt mijn eerste echte winterse woonwerkrit. Tijdens de Oliebollentocht 2014 heb ik mij hier goed op kunnen voorbereiden. De ijsrichels, de opgevroren sneeuw, alles was slechts voorbereiding op de dag waarvan ik wist dat die zou komen en waarop ik ongeduldig wachtte. En die dag is vandaag.

Een paar kilometer voor kantoor kruis ik een collega die per Greenmachine onderweg is. Hij waagt zich niet aan de mogelijk glibberige binnendoorroute die ik normaal rijd. Met zo'n tweewieler met onderstuur, vertelt hij me later, lig je zo op je zijkant. En dan is je stuur weer eens verbogen.

Voor mij maakt het allemaal niks uit, ik vier m'n sneeuwfeestje nog een paar kilometer en ben ’s middags dan ook behoorlijk teleurgesteld als dat witte spul alweer als sneeuw voor de zon verdwijnt.