Blowin' In The Wind

Er was vanochtend even een twijfelmoment. Voor kuststreekbewoners zal de wind die vandaag de Veluwe teisterde wel niks bijzonders zijn maar voor ons bosmensen in het verre binnenland woei het toch wel erg hard. Maar ik had een vergadering in Twello, ongeveer even ver weg als Apeldoorn, en het enige alternatief was een combinatie van trein en vouwfiets. Dan maar met de Strada zonder stormstrip!

En heb ik er wat van gemerkt? Jazeker! Het was af en toe best spannend. Vooral toen ik om een uur of drie aan de weg terug begon bleek de wind stevig te zijn aangetrokken. Terwijl ik bij een stoplicht stond te wachten rukte een enorme hand al aan mijn gele schuitje. En na dat stoplicht zou het open boerenland tussen Twello en Klarenbeek beginnen. Mijn ultieme stormuitdaging. Ik zette me schrap en besloot het ruime sop te kiezen maar niet harder te gaan dan zo'n 30 knopen.

Daar tussen de kale weilanden doorfietsend merkte ik voor het eerst dat een Strada een echt zeilbootje kan zijn. Een Wind Powered Vehicle dat aan de wetten der zeilkunst gehoorzaamt. Mijn gele bakje bleek een stormzeil en ik klemde mijn roertje stevig vast. Dat was wel nodig want talloze keren greep die enorme hand me weer weinig subtiel beet en zette me een halve meter of zo verderop weer neer. Ik wou nog Blowin' In The Wind gaan zingen zodat ik dat als titel voor mijn verslag kon gebruiken, maar merkte dat ik echt al mijn aandacht nodig had voor de navigatie over deze woelige baren.

En nog andere WPV'ers gezien? Één dappere fietser ergens voorbij Klarenbeek die in een hoek van 45 graden tegen de wind leunend, wanhopig probeerde vooruit te komen. Toen merkte ik ook pas hoe makkelijk ik die iets minder dan 30 km per uur wegtrapte. Er bestaat geen slecht weer, er bestaan alleen slechte fietsen, dacht ik en vroeg me af waar ik die wijsheid vandaan had. Maar ik moest er wel op blijven letten niet overmoedig te worden: een paar honderd meter verderop belandde ik bijna in de berm door zo'n onverwachte windstoot!

Langs het Apeldoorns kanaal was het allemaal wel zo'n beetje voorbij. De schuimkoppen stonden weliswaar op het water maar ik merkte er weinig meer van. Het ging mij voor de wind! Maar toen ik thuis kwam lag er een briefje op tafel van Anja. Of ik niet het kanaal was ingewaaid?  Ze had zich toch blijkbaar een beetje zorgen gemaakt over de risico's van de kanaalroute met dit weer. Als ik dat geweten had, had ik haar snel gerust kunnen stellen. "Lieverd, die storm komt uit het westen...", zou ik gezegd hebben, "...dat betekent dat ik als ik omvergeblazen word, ik helemaal niet in het kanaal maar in de berm beland en tegen een van die meer dan honderd jaar oude kanaalreuzen aan knal!". Dat zou haar wel gerustgesteld hebben.

Misschien wel de grootste RIS van Nederland

Ik zie 'm al een hele week ergens ver voor mij uit. Een racefiets met een oversized oranje frame maar verder erg kaal uitgevoerd,. Maar vandaag is het me gelukt dichterbij te komen. Anders dan bij de zwarte wielrenner van een week geleden was het een makkie. Terwijl dit misschien wel de grootste RIS van Nederland zou kunnen zijn?

26 t/m 29 maart is het WK aangepast baanwielrennen in Omnisport in Apeldoorn

Bij grote wielerevenementen is deze grote fiets vaker te zien langs invalswegen van Apeldoorn

Meer informatie over WK Paracycling 2015

♪ Speed is in the air ♫

"Joewa, doebieboep...speed is in the air... ♫ hoeeewaaa", zing ik uit volle borst. Met een ordinaire snelheid van 38 hele kilometers per uur scheur ik over de Apeldoornse autoboulevard op weg naar huis. Ik was even daarvoor ingehaald door een collega die met zijn speedpedelec me het gevoel gaf dat ik stil stond. Maar ik liet me niet kennen op deze mooie voorjaarsnamiddag. Ik zette de achtervolging in, maar zelfs met die 38 op de teller kwam ik niks dichterbij. En na een paar bochten was ik 'm al snel uit het oog verloren.

Maar ja, als je eenmaal zo'n ordinair hoge snelheid hebt bereikt blijk je ineens in een toestand van snelfietsen te geraken. Ik bleef maar lekker doortrappen. Apeldoorn gleed met zomerse snelheden aan mij voorbij en ik bereikte het kanaal. Het bekende Apeldoornse Kanaal waar altijd wel iets te beleven valt.

Ik was daar net bezig om wat kunstfietsbochtjes te maken. Van die bochtjes die alleen een geoefende Stradapiloot nog met enige snelheid kan nemen, toen mijn gele bakje onverwacht heen en weer schudde door een korte luchtverplaatsing. Op mijn zwakste moment, tijdens die bochtjes als ik geen snelheid kan maken, was ik heel geniepig van achter beslopen en met grote snelheid ingehaald door een geheel in het zwart gestoken wielrenner. De schurk!

speed was in the air ♫

Aangezien de snelheid nog steeds als een warme tinteling in de lucht hing besloot ik er achteraan te gaan. Hij trapte behoorlijk door en ik verdacht hem ervan een accu verstopt te hebben in dat rugzakje dat zo nonchalant op zijn rug bungelde. Met een zwart snoertje verbonden aan zo'n Cancellara motortje in zijn fiets. Hij hield in elk geval een stug tempo aan van ruim 33 km per uur. Maar dat kon ik ook. Maar ja, elke keer dat ik klaar lag om hem met verpletterende snelheid te gaan passeren kwam er telkens weer wat tussen.

Eerst een groepje scholieren. Lieve jongens en meisjes allemaal, maar het duurt even voor je er met je fiets ("Banaaaan", joelden ze) voorbij bent. Terwijl mijn opponent in het zwart er zich heel gladjes langs kon wringen. Mij vonden ze veel leuker, dat weer wel!

En dan waren er nog die 26 bochten en bochtjes, al dan niet haaks. Elke keer ontsnapte ie me weer. Ik besloot rustig af te wachten tot na het grote kruispunt bij de Brugkabouter. Dan kwamen er immers geen kruisingen en bochten meer. En toen begon ik als een ervaren visser mijn prooi langzaam maar zeker binnen te hengelen. Z'n snelheid leek iets op te lopen maar dat beschouwde ik als de laatste stuiptrekkingen van een vis die aan de haak zit.

Hij begon wat te slingeren, niet zo vreemd als je aan de haak zit, en ik gaf een waarschuwende ruk aan mijn belkoordje. Bij dit type fietsers toeter ik nooit. Ze moeten namelijk niet denken dat ze door een bromfiets ingehaald gaan worden. Ze moeten hun hoofd gaan breken over de vraag welke fietser met zo'n oubollige oma's ding-dong bel een racefietser die wel 33 rijdt zou kunnen inhalen! De geestelijke kortsluiting die dan in het rennershoofd ontstaat gebruik ik om toe te slaan. Geniaal toch?

Ik schakel over naar de turbostand mét luchtverdunner voor extra snelheid. De cijfers op mijn snelheidsmeter buitelen over elkaar. Ik zie de zwarte wielrenner slingeren in mijn luchtverplaatsing. Dan bereik ik de Soerensebrug en in mijn spiegels zie ik zelfs geen zwart stipje meer.

Ik zei het al: speed was in the air!

Het kan weer!

Na het lezen van de titel van het bericht van Adri wist direct wat de titel van mijn bericht ging worden. Het kon vandaag namelijk weer: een ritje met de korte broek! Toen ik vanochtend zag dat ik een korte afspraak had in Doesburg bedacht ik dat ik daarna wel een blokje om kon gaan fietsen. In de korte broek dus. En van die winterwitte benen zie je lekker niks met zo'n velomobiel.


Anders dan bij sommige velonauten, die kasten hebben die zo diep zijn en zo vol fiets- en andere buitensportkleding zitten dat je het risico loopt in Narnia uit te komen, is mijn zomerfietssetje van heel bescheiden dimensies. In Belle's (even) diepgaande verslag van de Wereldfietsbeurs las ik dat de reservekleding van wereldfietser Bert van Sprang in een boterhamzakje past. Nou Bert, mijn complete set zomerfietskleding  past óók in een boterhamzakje. Een korte broek, een shirt met korte mouwen (dat ik ook al in de winter draag dus die telt niet mee) en een luchtig hemdje voor de echt warme dagen. Probeer dat maar eens te evenaren!

Mooi Geel en het ultieme OLLF'en! Vooral niet te veel en te hard fietsen dus...

En dan? Nou dan fiets je op je dooie gemak naar Doesburg, je hebt daar een afspraak die vijf minuten duurt en dan sta je alweer buiten de deur en de zon hoog aan de hemel. Ik besloot een rondje te rijden. Iets wat ik eigenlijk bijna nooit doe. Ik ben namelijk gespecialiseerd in op-en-neertjes, van Dieren naar Apeldoorn in het bijzonder. Maar met zulk weer heb ik wel eens een zwak moment en zwicht ik voor het leuke van het rondje. Over de dijken langs de IJssel naar Bronkhorst en dan via het veer weer terug.

Het was zeer ontspannen achterover hangen in mijn rijdende gele strandstoel. Zo ontspannen dat ik regelmatig vergat te trappen. Dit was het ultieme OLLF'en; het Ouwe Lullen Lente Fietsen. Wat snelheid? Niks snelheid! En dan wordt het ineens ook heel makkelijk om even te stoppen voor de broodnodige voorjaarsplaatjes van fietsen langs het water.

Ik durf het hier gewoon op te schrijven: ik heb 34 kilometer gefietst met een gemiddelde snelheid van 19,6 kilometer per uur. Eigenlijk nog snel zat. Toch? Of is er nog iemand die daar onder durft te gaan zitten?  En sorry, die maximumsnelheid van 32,4 was een ongelukje. Ik was even teveel met fietsen bezig.

Nog 34.999 te gaan

De afgelopen twee weken gebeurde er niet veel op fietsgebied. Strada 94 stond als een schone slaapster te suffen in de garage en ondergetekende lag als een schone slaper in bed of op de bank te suffen. Geveld door het inmiddels landelijk bekende griepvirus. Veel verder dan een virtueel ritje met de jongens van LOL kwam ik niet.

Maar zoals dat met bijna alles gaat: het komt vanzelf weer goed. Heel langzaam want toen ik mij afgelopen zondag, op die fantastische eerste voorjaarsdag, weer echt naar buiten waagde viel het toch wat tegen. Dat was eigenlijk ook niet zo vreemd. Niet alleen was ik nog herstellende maar ook had ik een enigszins uitdagende route door de Veluwse bossen opgezocht. Wat was het geval?

Wie herinnert zich nog een jaar geleden toen ik voor het personeelsblad van het waterschap een stuk langs de grens ervan fietste? Dat idee kreeg later nog een heel mooi vervolg toen ik met LOL de hele grens van 275 kilometer in één dag rondfietste. Andere collega's hadden inmiddels ook stukjes gefietst, gewandeld en zelfs gevaren, grotendeels in noordelijke richting langs en over de IJssel. En toen kwam het het verzoek van een redactie in nood. Of ik nog eens zo'n grensetappe voor mijn rekening wilde nemen? Degene die zich oorspronkelijk daarvoor aangemeld had was uitgevallen en de deadline kwam naderbij.

Nu is een stukje fietsen voor je werk geen straf dus zei ik al snel ja. Om dichtbij huis te kunnen starten besloot ik de grens vanaf Dieren in westelijke richting te gaan volgen; dwars door het bos tot aan de A50. En omdat ik wel verwachte dat die grensroute niet helemaal over verharde paden zou gaan haalde ik mijn onverwoestbare Kronan boodschappenfiets uit de garage.

Misschien niet de meest geschikte fiets voor een tochtje over mulle ruiterpaden?

Mijn enigszins uitdagende route langs de grens van het waterschap eindigde in de mooie Loenermark

Het doel was dus de waterschapsgrens te volgen en daar een verhaal over te schrijven. Maar de Veluwe is helaas een gebied met weinig water. Het zou dus een gortdroog verhaal worden. Gelukkig vond ik in de informatiesystemen van het waterschap vermeldingen van zgn. NAP-bouten. Dat bleken bronzen bouten te zijn (meestal in gevels van gebouwen) die dienen als geijkt peilmerk voor de bepaling van de hoogte van o.a. waterstanden. In elk geval had ik nu een wateronderwerp. Ik besloot voor het personeelsblad naar één bepaalde NAP-bout op zoek te gaan: een bout die midden op de Loenermark te vinden zou moeten zijn.

"Zou moeten zijn...", want na anderhalf uur moeizaam ploeteren over mulle ruiterpaden, waar mijn Kronan transportfiets toch niet zo geschikt voor bleek, was die mooie bronzen bout helaas onvindbaar. En zonder een goede foto ervan wilde ik mijn artikel eigenlijk niet inleveren.

Gelukkig had ik een plan B. Dinsdag zou het ook weer een mooie dag worden en wilde ik met de Strada voor het eerst in meer dan 14 dagen een ritje gaan maken. Om te kijken of de benen inmiddels weer voldoende kracht hadden voor de tocht naar Apeldoorn én om nog een poging te wagen zo'n NAP-bout te vinden en te fotograferen.

Zonder enige twijfel de meest geschikte fiets voor een tochtje van Dieren naar Doesburg.

En die bout?  Ja uiteindelijk vond ik er één, verstopt aan de voet van een transformatorhuisje tussen Dieren en Doesburg. Zo zijn er dus nog 34.999, soms goed verborgen en verspreid over het hele land. Maar met die benen viel nog wel een beetje tegen. Ik kwam vooruit maar het was een slappe bedoening. Morgen volgt de test in het echte woonwerkverkeer; een PR zit er dus waarschijnlijk niet in.

Voor de geïnteresseerden: zo ziet dat er dan uit... Een van de 35.000 NAP-bouten

Wat Nellie dacht en zag

Het is iets voor negen uur als Nellie de deuren van het Volkshuis openmaakt. Het duurt nog geen 5 minuten of de eerste vaste klanten komen al binnen en krijgen zonder te vragen hun vaste kop koffie of wat anders.

Dan is het weer even rustig. "Het is weer de eerste zondag van de maand", denkt Nellie, "dan komen altijd die banaanfietsers..." En terwijl ze de tijdschriften op de leestafel nog even netjes legt ziet ze in haar ooghoeken de eerste banaan al stoppen. Zo'n gele. Binnen het minuut of tien is het hele gezelschap compleet. Als ze de koffie en thee serveert gaat het gesprek over iemand die er niet bij is. Ene Paul die ziek zou zijn. En er is nogal wat discussie over de rijrichting. "Holterberg!" wordt er geroepen maar daar komt nogal wat weerstand tegen vanwege de wind. Nellie die zelf dag in dag uit naar het Volkshuis fietst (op een opoefiets met veel plastic bloemetjes aan het stuur) snapt al die ophef over koude wind niet goed. Die mannen zijn stuk voor stuk warm aangekleed en de meesten zitten nog in zo'n bananending ook. Pff, mannen, het blijven watjes. En die man met zo'n trek- en duwfiets is er ook weer bij. Dat lijkt haar dus helemaal een eng ding.

Als het hele gezelschap om een uur of tien opstapt hoort ze er nog één zeggen: "Maar in Hoenderlo....op zondag is daar.....". Blijkbaar gaan ze dus die kant op.

Bericht door Volkshuis.

Het is dus handig om contacten in de Zutphense horeca te hebben als je wordt uitgedaagd een stukje te schrijven over een LOL-tocht die je dacht dat je nooit zou maken.

Maar wat Nellie bijvoorbeeld niet wist is dat de landelijke uitstraling van LOL inmiddels een aanzuigende werking heeft op ligfietsers van ver buiten de regio. Een vorige keer wipte Ymte even aan en deze keer was Mick met z'n Limit helemaal uit Amsterdam komen rijden.

Het hele gezelschap ging dus vrolijk onderweg naar Hoenderlo. Het tempo lag niet erg hoog met open liggers in het gezelschap en met de wind tegen. Arjen is dan inmiddels zo vriendelijk geweest ondergetekende een Glympse te sturen. Met de benen lui op de bank (meer energie had ik niet) kon ik zo virtueel meefietsen. Waar Arjen was zou waarschijnlijk ook de rest wel zijn.

Volg er één en je hebt ze allemaal (dacht ik)

Om 11:30 arriveert het gezelschap in Hoenderlo. Het blauwe pijltje op mijn telefoon beweegt zich aarzelend en zoekend door het dorp. "Ah", denk ik, "ze zoeken een geschikt innamepunt voor koffie en appelgebak." Tot om 11:33 via Twitter een noodsignaal de wereld in geslingerd wordt. Hoenderlo 'Shame on you', blijkt een "op zondag geen horeca" dorp te zijn:

Grrr, de Veluwe en horeca op zondag #LOL
— Arjen Haayman (@haayman) 1 maart 2015

Uit arren moede wordt in hoog tempo doorgescheurd naar Loenen een half uurtje verderop. Ergens ter hoogte van de Woeste Hoeve verliest het LOL-peleton zijn cohesie. In elk geval Arjen lijkt met volle vaart af te dalen richting Loenen. Er verschijnen snelheden van ruim boven de 60 km per uur op zijn kilometerteller. Er wordt ongetwijfeld hier en daar flink geRISt. Om 11:56 staat hij in Loenen op de stoep van Hotel Restaurant de Loenermark. De rest volgt minuten later. De geur van appelgebak komt door de voordeur al naar buiten.  This is the place to be!

Ruim 40 minuten zitten ze binnen. Ongetwijfeld druk bezig met dat appelgebak. En waar ze het over hadden? Geen idee, zover reikten de mogelijkheden van mijn 'big data' analyse niet.

Dankzij Strava, Facebook, Strava Labs, Glympse en later de blogposts van Casper en Mick en Wim kon ik als 'couch potato tegen wil en dank' toch het idee krijgen dat ik een stukkie mee mocht fietsen.  Maar ga er maar vast vanuit dat ik er de volgende keer weer echt bij zal zijn.