Ingeblikt licht

Wie herinnert zich dat nog? Dat je 's avonds in het donker naar huis fietste en er geen ander geluid te horen was dan het hoge zoemen van je dynamo. Als je maar hard genoeg trapte produceerde je genoeg stroom om de gloeilampjes in voor- en achterlicht goed te laten branden. Hoe harder je trapte hoe hoger de dynamo zijn lied zong. Je kreeg dan weliswaar meer licht maar je snelheid ging ook omhoog zodat het per saldo qua zicht niks uitmaakte of je langzaam reed of  met een flinke vaart. En als het regende of sneeuwde dan slipte dat verdraaide ding en viel je licht voortdurend uit. Tenzij je zo´n rubberdopje op het wieltje van je dynamo had geplaatst. Dan had je daar minder last van. 

Zo'n ouderwets lampje is een klein kunstwerkje...

Ziet er primitief uit, maar het gaf licht!

En dan was er wel eens een contactje los in in die verroeste koplamp of, en daar kwam je pas achter nadat je alle draden had gecontroleerd, het lampje was kapot. Meestal was het dan zwart geblakerd aan de binnenkant van het glazen bolletje. Een teken dat er daarbinnen flink wat warmte was verstookt en ook nog wat licht was geproduceerd.

Daar moest ik aan denken toen ik afgelopen weekeinde op zolder aan het opruimen was en een blikje vond. Een nostalgisch blikje met de afbeelding van een man op een schavot die als troost een trekje mag nemen van pijptabak met dezelfde naam.

15 ouderwetse fietslampjes. Iets voor een museum?

In dat blikje vond ik niet minder dan 15 ouderwetse fietslampjes. Dat dateerde dus nog uit de tijd dat Anja en ik fietsen hadden met ouderwetse verlichting. Mijn Kronan was waarschijnlijk de laatste die in huis kwam met dit type lampjes aan boord. In die tijd was het handig om reservelampjes in huis te hebben. Vandaar dit ingeblikte licht.

Daarna fietste ik nog een tijdje door met halogeen- en diverse led-lampjes maar Écht Licht Op De Fiets kreeg ik pas toen het velomobieltijdperk begon.  Ik fietste met S94 gelijk al in het donker naar het werk en de hoeveelheid licht die ik aan boord had vond ik toen bijzonder indrukwekkend. Nog steeds zijn die twee koplampen voldoende om fietsend langs een pikkedonker Apeldoorns Kanaal op tijd de bochten te zien aankomen.

Maar het lijkt wel of het went en soms denk ik: "Als ik er nu een Chinees lichtkanonnetje tegenaan gooi, misschien zie ik het dan nog wel iets beter..."  Ach, dat is de mens nu eenmaal eigen, de eeuwige zoektocht naar verlichting ;-).

De eeuwige zoektocht naar verlichting

27 april: King of the road?

Een jaarlijkse traditie....

Bij het Oranje van de Koningsdag hoort het Mooie Geel van het traditionele koningsdagbericht op dit blog. De eerste keer liet ik mijn fiets knaloranje spuiten en het jaar erop stak ik de vlag uit. En dit jaar? Waarover kan op deze 27ste april beter geschreven worden dan over de King Of The Road, over de koningen van het fietspad: onze velomobielen.

• Onze velomobielen trekken net als Alex en zijn Maxima, behoorlijk de aandacht. Alles wat wij doen wordt op een goudschaaltje gewogen. Vooral het feit dat we  niet gezien worden heeft ieders aandacht,
• Als wij er aan komen moet er ook ruim baan gemaakt worden,
• Als koningen van het fietspad hebben wij onze eigen opvallende kleuren waarbij de meest 'royale' toch wel het Koninklijk Goedgekeurde Geel is,
• Net is bij ons koningshuis is de velomobiel een kostbare bedoening waarbij het nut en noodzaak niet door iedereen op gelijke wijze wordt onderkend,
• ´Last but not least´ horen beide toch echt bij de Nederlandse (fiets)cultuur.

We mogen dan op koninklijke wijze hele peletons wielrenners het nakijken geven en kuddes e-bikers de berm in toeteren, de tijden gaan wellicht veranderen. Speed-pedelecs zagen nu al aan de poten van onze troon en laten ons soms met de tong op de schoenen soms ver achter. Onze koninklijke rechten (sneller rijden dan 30 km per uur op het fietspad of juist niet op het fietspad) stonden al eens ter discussie.

Waar we nu nog onze fietsende onderdanen rustig kunnen besluipen om ze daarna met verpletterende snelheid te passeren zullen we straks, mogen de goden het verhoeden, voor elke inhaalmanoeuvre de wettelijk verplichte 3 keer moeten bellen. Om daarna met een eveneens wettelijk voorgeschreven snelheidsverschil van niet meer dan 5 km per uur (marge 10%) die medeweggebruikers in te halen. Daar ga je dan als koning van het fietspad. 

Op deze wat koele Koningsdag is daar nog allemaal geen sprake van. Ik neem zo'n smakelijke oranje tompouce (traditie moet zijn) en laat het allemaal op mij af komen.

Grensoverschrijdend én op het randje

"T begint er een beetje op te lijken dat het een vast onderdeel wordt op Mooi Geel Is Niet Lelijk: fietsen langs de grens van het waterschap voor de rubriek 'Op het randje' in het personeelsblad. Voor het vorige nummer ploeterde ik nog met een loodzware Kronan transportfiets door het mulle zand van de Veluwe. Voor de vólgende editie zouden een aantal collega's van iets ten noorden van Deventer tot aan Wijhe gaan fietsen. Één van hen zou de tekst schrijven maar een vrijwillige fotograaf hadden ze nog niet gevonden. Tja, en dan kom ik in beeld. Ik werd niet alleen in staat geacht een groepje wielrennende collega's bij te kunnen houden, men vermoedde ook dat ik een paar nette foto's van de tocht en zijn deelnemers zou kunnen maken.

Het oorspronkelijk gezelschap bestond uit een mannetje of vier maar toen ik vrijdagmiddag Strada 94 vertrekklaar ging maken kwamen uit allerlei hoeken en gaten in strakke wielerkleding gestoken collega's opduiken. Uiteindelijk waren we met z'n twaalven.  De meesten gestoken in kleurig bedrukte wielerkostuums. Ik las o.a. Astana, Boretti, Zwanenberg Wijhe, Merida en Allactive.  Da's dan weer een voordeel van velomobielrijden: je hoeft geen merkkleding aan te schaffen, er is toch niemand die 't ziet.

 "Is dat niet heel vermoeiend, zo liggend fietsen?", vroeg één van de deelnemers mij. En de oude bekende "'T is natuurlijk wel gevaarlijk zo, want ze zien je niet...", kwam ook nog even voorbij. Ach, inmiddels heb ik overal een antwoord op.

Langs het kanaal noordwaarts. Maar ik zag vooral zadels en zitvlakken

We fietsten eerst een stuk langs het Apeldoorns Kanaal naar het noorden. Ik merkte al snel dat ik maar beter met flink wat afstand achteraan kon gaan bungelen. Achter zo´n groepje racefietsers rijdend zag ik vooral zadels en zitvlakken en verdraaid weinig van de weg voor mij. Maar ik kon ze goed bijhouden natuurlijk ;-).

Ergens bij het dorpje Terwolde reden we verkeerd. Terwijl de heren en dame hun carbon karretjes in één beweging moeiteloos omkeerden, maaide ik een rij tulpen in een gemeentelijk plantsoen omver in een poging de compacte draaicirkel van de Strada te demonstreren. Dat maakte indruk.

Eenmaal op de IJsseldijk gingen bij een paar collega's de remmen los. Er moest gescheurd worden. "Ik heb even de 50 aangetikt", vertelde er één bij het verzamelpunt bij de pont naar Wijhe. Het waterschapspeleton was dan ook op weg naar het veer volledig uit elkaar geslagen. Ik was tevreden met een mooie 35 stabiel op de teller en hield af en toe de benen stil als ik zag dat collega's achter mij  het nu wel erg moeilijk kregen. Niet dat ik ze enige windschaduw van betekenis kon bieden, maar toch. De geruststellende aanwezigheid van een mooi gele velomobiel die moeiteloos lijkt voort te glijden, hielp ze wellicht wat.

Laat ze maar even gaan ;-)

Een heerlijk zonnetje en een lekker briesje waar ik als enige helemaal geen last van had

De twee fietsers die een MTB bereden hadden het nu het zwaarst. "Ik heb al twee keer zwaarder geschakeld...", zei een van hen, terwijl hij het zichtbaar moeilijk had. "Je moet juist naar een lichter verzet", riep ik hem toe vanuit mijn comfortabele stoeltje.  Maar dat hielp niet, hij bleek een zgn. 'stoemper'  te zijn.

Bij Wijhe werd het noordelijkste punt van onze tocht bereikt. Met de pont staken we over naar het dorp waar een 13e collega ons heel gastvrij had uitgenodigd voor koffie en gebak. Midden op de IJssel overschreden we de grens van het waterschap die hier de rivier volgt.

Groepsfoto bij de het Wijhese veer

Wat later ging het weer zuidwaarts. Uiteindelijk fietsten we Deventer binnen. Ik ben met de Strada vaker door Deventer gekomen en heb daar zo mijn vaste velomobielvriendelijke routes richting Dieren. Maar het wielerpeleton, dat ik in deze steedse omgeving maar moeilijk kon bijhouden, koos een andere route. Smalle drukke tegelfietspaden,  scherpe bochten met paaltjes en voor gewone fietsers waarschijnlijk wél handige binnendoortjes. Bovendien wemelde het van de fietsers en auto's in en rond het centrum.

'T werd voor mij een mooi tochtje van zo'n kleine 90 kilometers. Ondanks het feit dat ik in vreemd gezelschap was. Of was ik juist degene die opviel? En vlak bij huis werd Strada 94 ook nog eens een echte tweeëneenhalf sterren Strada op de Schaal van Wilco.

Oh ja, en wat iedereen het allercoolste vond aan mijn Strada? Het remlicht! Echt waar! Dat was echt super handig. Je zag namelijk precies wanneer ik remde, dat zou je op een racefiets ook moeten hebben, werd er gezegd. Zoiets blijkt overigens gewoon te koop.


 

Human powered in India

Vorig jaar stapte ik, na een mooie fietsvakantie  op weg naar huis, in Beijing in het vliegtuig naar Amsterdam. Zoals gebruikelijk liggen er dan bij de ingang kranten om te lezen. De enige krant die niet in het Chinees was, was de China Daily. Ik bladerde er wat doorheen en stuitte op een interessant verhaal over een échte HPV'er in India. Over hem gaat deze blogpost. Het betreffende artikel knipte ik uit en nam ik mee naar huis. Ik was het eigenlijk alweer vergeten tot ik het afgelopen week in een stapeltje nog uit te zoeken vakantiespullen tegenkwam.

China Daily 11 oktober 2014. Let ook eens op de subkop waarin gesproken
wordt over een 'eco-friendly cycle'.

Het gaat over Satyen Das, een rickshawrijder uit Kolkata (vroeger heette dat Calcutta). Als je wel eens in India geweest bent dan weet je dat dit een bikkelhard bestaan is. Voor een habbekrats moet je de hele dag mensen door de drukke stad fietsen. Daar is niks moois en duurzaams aan. Het is meestal ploeteren om elke dag weer de huurprijs (je hebt vaak geen eigen rickshaw) terug te verdienen en er aan het einde van de dag ook nog wat aan over te houden.

In Nederland kunnen we goede sier maken met onze duurzame mensaangedreven voertuigjes maar op veel plekken in de wereld betekent 'human powered' gewoon dat je een arme stakker bent. 

Zelf heb ik een aantal malen in India rondgereisd, altijd met de eigen fiets, maar vaak maakte ik in de steden gebruik van de rickshawtaxi's. Het voelde altijd dubbel aan: enerzijds hielp je mensen hun brood te verdienen (je betaalde als buitenlander ook wat extra) aan de andere kant zag je de man voor je zich het apezuur fietsen om jou naar je bestemming te brengen.

Da's lang geleden! India 1988. Sightseeën in Agra met ieder een eigen rickshaw wallah

Maar....ook al moet je als rickshawrijder keihard werken dan hoeft dat nog niet te betekenen dat je geen grootse plannen zou kunnen hebben! Satyen Das, die uit mijn krantenknipsel, bijvoorbeeld vatte het plan om om met zijn driewieler een tocht van 2500 kilometers naar Ladakh in Noord India te maken. En dan ga je dus wel over passen van meer dan 5000 meter hoog! Da´s nog eens andere koek dan een lullig Oliebollentochtje of een Rondje IJsselmeer. ´Respect´ moet ik dan geloof ik zeggen!

Satyen bereikte 'powered only by will' uiteindelijk na meer dan twee maanden Ladakh. En haalde daarmee talloze kranten in de regio. Ook de China Daily dus die ik bij het instappen van vlucht KL4302 in mijn jaszak stopte.

Een tweede keer in vuur en vlam

Op 18 februari scoorde ik al mijn erg vroege eerste. En daarna was het een kwestie van gewoon rustig blijven liggen. De volgende zou zich onvermijdelijk aandienen. Ik heb het dan natuurlijk over de mooie zonsopgang onderweg van huis naar werk. Een jaarlijks terugkerend onderwerp op MGINL.

Omdat ik volgens een ijzeren schema uit Dieren vertrek maar de zon telkens iets eerder opgaat verschuiven de mogelijk fotoplekken elke week. Niet elke plek is geschikt.  Bosschages, boerderijen en bomen blokkeren nogal eens de ongehinderde blik op een hemel die in vuur en vlam staat. En dan is er ook nog eens de onvermijdelijke bewolking waar de zon achter schuil kan gaan.

Vanochtend echter, zag ik het al bij vertrek. Een mooi combi van wolkenbanden en heldere lucht. De ideale setting voor een hemel in vuur en vlam. En dan is het gewoon een kwestie van doorfietsen tot je op een geschikt plekje komt. Met wat geluk hoef ik dan zelfs de fiets niet uit.

Vuur en vlam 1

Vuur en vlam 2

Buitenslapen

Strada 94 moet een nachtje buiten slapen. Nou dat is ie niet gewend hoor. Thuis staat de Mooi Gele altijd overdekt in de garage. Op het werk is er de beschutting van de motor- en bromfietsstalling. Maar de komende nacht is de garage bezet. De mannen in de witte pakken komen. Niet om naar de FDR of de CVR van S94 te zoeken maar om het asbestplafond te verwijderen. De hele ruimte is naadloos afgeplakt en waar de deur zat, staat nu een douchesluis.

De douchesluis voor de garagedeur

Geen ruimte dus voor een velomobiel of voor al die andere spullen én tweewielers die anders de garage bevolken. Wat een zee ruimte lijkt zo´n lege garage te bieden. Het was een mooie gelegenheid om eens flink op te ruimen. Wat overbleef kon in de mini-zeecontainer die tijdelijk voor de deur staat. Omdat ie mini is en redelijk vol past een full-size Strada er niet meer bij in. Vandaar dat nachtje buitenslapen.

Als ik altijd zoveel ruimte had dan kocht ik er gewoon een DF XL bij, én een Carbon Quest XS voor Anja.
En dan is er vast nog wel een gaatje over voor zo'n mooi E-Orca. En nog een Mangootje misschien? En allemaal geel natuurlijk!

Ik maakte me wel een beetje zorgen. Zou mijn geliefde fietsje dat wel aankunnen, overdag is het weliswaar aangenaam maar 's nachts kan de kou nog lelijk bijten. Ik zocht op dé website voor velomobiel-buitensportgadgets naar velomobielbuitenslaapzakken mét verwarming maar vond niks. Niet zo vreemd want Belle's Quest slaapt altijd in de huiskamer waar het niet verder afkoelt dan een graad of 21, meldde ze ooit ;-).

"Nou ja, schuimdeksels erop en even de tanden op elkaar...",  fluisterde ik S94 toe, "...het is maar voor één nachtje." En ik wreef in m'n handen. Niet omdat die koud waren maar omdat me zomaar stof voor een nieuw bericht in de schoot geworpen was.

Knus buitenslapen

Rokjesdag = fietsdag

Rokjesdag, resultaten van zoeken via Google Afbeeldingen

Gisteren, vrijdag 11 april 2015, schijnt het dan echt officieel Rokjesdag te zijn geweest.  Maar ik heb er niet veel van gezien. Een halve dag op kantoor, niks van gemerkt. Daarna in een ontspannen tempo langs het Apeldoorns Kanaal naar huis. Geen enkel rokje gezien.

Daarentegen zag ik duidelijk wel dat het een fietsdag was. Toen ik namelijk omstreeks lunchtijd naar huis ging trof ik in de kleed- en doucheruimte op kantoor een onverwacht groot aantal bezette haakjes aan.

Een gedeelte van de bezette haakjes En ineens komen ze allemaal met de (race)fiets

Maandenlang deelde ik deze ruimte met maar een beperkt aantal fietsers. De echte bikkels, die het hele jaar doorrijden. Da's vanaf nu afgelopen, dat is wel duidelijk. Als de temperaturen boven de 15 graden gaan komen durven ze weer, die watjes op hun smalle bandjes ;-).

Aan de overkant van de gang is net zo'n ruimte voor de dames die met de fiets komen en zich zouden willen douchen en omkleden. Al dan niet in fietsrokjes gestoken afgelopen vrijdag. Maar daar heb ik nog nooit iemand gezien. Wat dat zegt over mijn vrouwelijke collega's? Ik weet het niet goed; wie een mening heeft mag 'm hieronder melden!

De Grote Gele Afslankpil

Het zal nu zeker een jaar of zes, zeven geleden zijn. Mijn einde-van-de-werkdag-routine zag er toen héél anders uit. Ik sprong in Leusden op een oude afgetrapte stationsfiets, fietste naar Amersfoort NS en begon daar aan de minimaal 1 uur durende treinreis naar station Dieren. Tussen dat tochtje op die ouwe damesfiets en die treinreis zat mijn dagelijkse snackmomentje.

Ik liep dan op mijn gemak naar spoor 2 waar de Intercity richting Apeldoorn zou vertrekken en onderweg stopte ik bij de AH2GO of bij de Stationskiosk. Meestal scoorde ik twee zakjes vettige chips of iets vergelijkbaars. Voor de trein binnenkwam had ik die meestal alweer op. De combi van zittend werk én openbaar vervoer én regelmatig snoepen bleek niet een heel goede. Op enig moment in die periode ging ik op de weegschaal staan. De cijfers sprongen op 93 hele kilo's. Daar schrok ik toen wel van. Paul was een beetje te zwaar geworden. Door met dat snoepen te stoppen liepen die kilo's toen gelukkig weer iets terug.

Amersfoort NS. Daar stond ik dan bij met m'n zakjes chips of m'n dikbelegde broodje Zogenaamd Gezond  (Foto Antoon Kuper)

En toen! Toen werd het februari 2012 en ging ik in Apeldoorn werken en kwam Strada 94 in beeld. Na enige tijd merkte ik dat ik kilo's lichter geworden was. Mijn ligfietsspierbundels waren in gewicht toegenomen maar het luie vet was ongetwijfeld aan het wegsmelten. De broekriem moest letterlijk worden aangehaald bij bijna alle broeken die ik had.

En zolang ik bleef fietsen, bleef dat gewicht laag. Maar laatst zat ik twee weken thuis met griep. Niks gedaan maar wél gewoon gegeten en gelijk weer kilo's aangekomen. "Hoe werkt dat precies?", vroeg ik mij af. "Wat is nou exact de invloed van 180 km velomobielen per week op mijn gewicht? En kon ik dat zichtbaar maken, anders dan door de gaatjes van mijn broekriem te tellen?" Ik heb ook nog eens een bijzonder efficiënte rijstijl, inmiddels al op andere blogs geroemd ;-), die vooral op gericht is op vooruitkomen en niet draait om het verbranden van grote hoeveelheden calorieën. Plasjes zweet onder mijn stoeltje zijn bij mij een onbekend verschijnsel.

Het revolutionaire afslankmiddel S94 heeft als werkzame bestanddelen carbon, glasvezel en veel kilometers...

Oftewel het is weer eens tijd voor één van die geruchtmakende onderzoekjes van het Wetenschappelijk Bureau Mooi Geel. Meten is Weten, roepen ze daar altijd en aldus geschiedde. Twee weken lang, twee keer per dag ('s ochtends na het ontbijt en 's middags na thuiskomst) woog ik mezelf. Op niet-werkdagen hield ik dezelfde tijden aan. De resultaten verwerkte ik tot een grafiek.

Volgens de Kreuzotter calculator verbrand ik per enkele reis van 30 km ongeveer 500 Kcal (maar dat kan ook anders) Ik fietste 3 keer per week naar Apeldoorn en terug. Op de laatste meetdag maakte ik een 108 km lange tocht met LOL.

Wat ik al vermoedde zag ik nu duidelijk voor mij. Zodra ik begin met fietsen verdwijnen de grammen in een stevig tempo. Zolang ik blijf fietsen zal ik dus slank en gespierd blijven ;-). Stopt het fietsen dan start de gewichtstoename onmiddellijk. En dat patroon herhaalt zich op alle werk- en fietsdagen.

De gewichtsverschillen die ik optekende lijken relatief klein (?) maar er zijn personen in mijn omgeving die hiervoor een moord zouden doen. Niet doen, zeg ik dan, ga gewoon een stukje fietsen. ;-)

Zie hier de voordelen van het velomobielforenzen. Niet alleen ben ik sneller dan het OV en kan ik mijn reiskostenvergoeding gebruiken om mij velomobiel af te schrijven. Daarnaast ben ik nog eens twee uur per dag actief in de buitenlucht én kan ik me dus dat zakje chips of flesje bier na een forenzenritje weer permitteren zonder daarvan een BMI-complex te krijgen.

Hoera voor de Grote Gele Afslankpil. De enige die écht werkt en uitsluitend gunstige bijwerkingen heeft. Zou dit misschien wel eens het beste promotie-idee voor ligfietsen in Nederland kunnen worden? Ideetje voor een speciale stand op Cyclevision van de Human Powered Weight Watchers?

Vier weken afwascorvee en een Holterbergrit

Zodra de drukke dagen van Pasen voorbij zijn zal er in het TBB (Team Bediening & Begeleiding) nog wel een hartig woordje gesproken worden.  Wie in hemelsnaam op het onzalige idee was gekomen om de deuren van het Volkshuis op 1e Paasdag pas om 10.00 uur te openen en dat ook nog eens op de website te zetten? Of die persoon niet wist dat het tijdstip van 9.00 uur een bijna heilige traditie is waar ook, last but not least, hele groepen ligfietsers in de regio op vertrouwden? Juffrouw Nellie was woedend en zal ongetwijfeld onverbiddelijk zijn en de schuldige veroordelen tot 4 weken afwascorvee.

de gewraakte pagina op www.volkshuis.nl: Met de Pasen zijn we extra (vroeg) open. Oh ja?

Een paar dagen geleden ontdekte ik dit pijnlijke punt dus ook al: op 1e Paasdag zou het Volkshuis pas een uur later om 10.00 haar deuren openen. Wat betekende dat wel niet voor de traditionele start van elke LOL tocht: om half tien beginnen met koffie en daarná pas fietsen.

Onverwacht gesterkt en verkwikt door de koffie beginnen we aan de Holterbergrit

Op hoog niveau werd overlegd en besloten dat we om half tien direct zouden vertrekken zonder :-( koffie. Ik vertrok op tijd uit Dieren en rolde al ruim voor half tien de Houtmarkt op. Het was er doodstil maar net toen ik stopte zag ik een gast de lokalen van het Volkshuis betreden. De deur zwaaide open en de geur van verse koffie beroerde mijn neusgaten. Mirakels, ze waren gewoon open!

Even later fietste 'M5' Marc het plein op. Zwaar beladen met twee fietstassen barstensvol vakantiespullen. Marc ging 'droogzwemmen' voor een lange tocht die hij en Edwin over een maand gaan maken. Alles had ie bij zich: tent, kookspullen, extra kleding noem maar op. Alleen z'n tandenborstel had Marc thuisgelaten. Tja, de gedachtenkronkels van die open ligfietsers zijn voor ons velonauten soms moeilijk te volgen.

We gingen dus toch maar koffiedrinken bij Juffrouw Nellie, die er overigens niet was. We waren deze keer vier velonauten en en drie open liggers. Een mooie mix! En onze bestemming was de Holterberg. In mei vorig jaar zette ik daar al eens mijn snelheidsrecord (73 km p/u) en in augustus kwamen we daar ook al eens langs. ´T blijft een mooie stukkie van Nederland.

Marc (l) zoekt z'n tandenborstel, Edwin (m) met z'n nieuwe Gaucho en Casper (r) met z'n ouwe Quest

Wolkenluchten zoals ze door de Hollandse meesters bedoeld zijn. De zon scheen, het tempo was aangenaam. Een LOL tocht zoals LOL tochten moeten zijn.

Even een 'bio break' Nee hoor geen enkel probleem, neem de tijd, ik zit hier heerlijk in mijn gele bakje te genieten van het aangename voorjaarszonnetje. De dag vloog voorbij!

Uiteindelijk kwam Nijverdal in zicht. Daar werd kort gestopt want het gebruikelijke haantjesgedrag van zo'n groepje fietsende mannen moest even z'n uitweg vinden. Diverse LOL-leden claimden dat zij als laatste bij het appelgebak verderop zouden aankomen. 'T was onderweg nog en tijdje onduidelijk maar uiteindelijk ging ik met de eer aan de haal. Sorry jongens, de volgende keer weer iemand anders. Ik had nu eenmaal de slechtste benen!

Zonovergoten appelgebak met door de lieftallige serveersters aan tafel opgespoten slagroom is toch het lekkerst!

Bijkletsen met Wim

En terug naar Zutphen ging de hele sliert. Een paar honderd meter namen we nog een afsteekje over een wel heel smal onverhard fietspaadje. Maar ook dat ATB'en lijkt inmiddels een hele mooie LOL-traditie te worden. Zutphen kwam in zicht en het gezelschap viel in rap tempo uit elkaar. Met Nico, die nog even een stukje wilde omfietsen, en Edwin en Wim stak ik de IJsselbrug over. Iets verderop scheidden onze wegen zich en drie kwartier later duwde ik Strada 94 de tuin in waar Anja in een zomers jurkje van de zon zat te genieten...

"Was het leuk?", vroeg ze. En toen ik vertelde dat we  heerlijk gefietst hadden en op de Holterberg appelgebak hadden gegeten, vroeg ze: "En waar hebben jullie het dan altijd over, bij de koffie?". Ach, jullie herkennen het vast wel, vrouwen willen nu eenmaal dat soort dingen weten. Dus ik antwoordde naar waarheid: "Nou over banden natuurlijk... en over zitbuizen. En dat we volgende maand weer zo'n tochtje gaan doen!".

Wim fietste ook mee