Fietsen als een trein naar drie Luxemburgse maagden

Hè hè, de Cycle Vision ligt achter ons. De blogposts zijn weer gepubliceerd en de foto's bekeken. Op naar volgend jaar. Wie weet weer in Venray en misschien wel met een weer iets gewijzigde opzet. De wijze mannen en vrouwen van de NVHPV gaan zich er over buigen, las ik op ligfiets.net.

Maar voor dat ik een zondag op het terrein van de Raceway kon ronddwalen had ik er al vele honderden fietskilometers opzitten. De week ervoor had ik namelijk een al lang gepland weekje vakantie en dan moet er gefietst worden.

Mede geïnspireerd geraakt door de tocht van Edwin en Casper besloten we  maar eens over de Vennbahn te gaan fietsen. De Vennbahn is eigenlijk het langste fietspad van Europa, wel 125 km lang. Dit grotendeels verharde fietspad van Nederlandse kwaliteit volgt het tracé van een oude spoorlijn. Van Aken in Duitsland tot Trois Vierges in het noorden van Luxemburg.  En omdat treinen nog slechter klimmen dan velomobielen is de gemiddelde stijging én daling over de hele route slechts een zeer bescheiden 2 procent! Werk voor watjes dus.  

Eerste camping in Limburg. Op 25 meter afstand van de Belgische grens

Weer iets nieuws: een 50+ camping. Op basis van leeftijd konden we  gelukkig niet geweigerd worden ;-)

Die watjes pakten in Dieren hun Snel Explorers in, sprongen in de trein naar Heerlen en begonnen daar hun fietstocht naar het zuiden. We hadden natuurlijk vanaf huis kunnen fietsen maar dan was de eindsprint langs de Cycle Vision in het gedrang gekomen. En dat mocht beslist niet gebeuren!

Tja die Vennbahn dus. Verdorie wat was dat lui fietsen. Overal bankjes en schuilmogelijkheden waar je comfortabel kon zitten. Vrijwel de hele route is vrij van autoverkeer. En je ziet gelijk dat dan veel fietsers ervan gebruik maken. Veel racefietsers die hier heerlijk kilometers kunnen maken maar ook heel veel oudere Duitsers en Belgen. Stuk voor stuk gekleed in fluoriserende vesjes, lycra fietskleding en de natuurlijk onvermijdelijke helm. En zonder uitzondering waren ze e-powered.  Opvallend was dat fietsers in Duitsland bijna overal voorrang kregen maar in België bijna nergens.

Op de heen weg begonnen we bij station Raeren

Perronnetjes en rails zijn hier en daar nog intact

Rust- en schuilmogelijkheid in spoorwegstijl

Het weer was geweldig en de kilometers vlogen onder de banden door. Leuk zo'n vrijwel vlakke fietsroute maar als je er dan even af wil, om te kamperen of boodschappen te doen, dan laat het gebied z'n ware gezicht snel zien. Aan het eind van de middag besloten we  dat het mooi was geweest. De Open Fietsmap op de Garmin Dakota 20 GPS toonde een camping op slechts 1,5 hemelsbrede kilometers afstand. Een makkie dus. Wat we ons niet gerealiseerd hadden was dat die camping ergens diep diep in het dal aan een leuk meertje lag. Met smeulende remblokken daalden we voorzichtig af. De volgende ochtend moet je dan helaas weer omhoog. Toen begon het heel even op echt fietsen te lijken.

Zo'n typische Belgische camping met alleen maar stacaravans. Wel heerlijk rustig buiten het weekeinde.

Van al dat spoorbaanfietsen wordt je lui, heel lui! Toen we vlak voor het Luxemburgse eindpunt in Trois Vierges waren verschenen er grote borden op het pad. Er woonden helaas, helaas vleermuizen in de belangrijkste tunnel. Fietsers werden vriendelijk doch dringend omgeleid. Een waarschuwing stond er ook nog bij: twee  keer een steile helling van 10%! En toen sloeg dus die spoorbaanfietspadluiheid in volle hevigheid toe. Waar ik op een normale vakantie niet te beroerd ben om uren lang tegen een 4200 meter hoge pas op te ploeteren keken we elkaar nu even aan en zeiden: "Zullen we gewoon het zelfde stuk terug fietsen?"  En voor we er erg in hadden fietsten we alweer in noordelijke richting. Hoe makkelijk kun je je het maken?  Ach het gaat tenslotte om het onderweg zijn, en niet om die drie Luxemburgse maagden.

Nog ligfietsers gezien? Eentje, op dit informatiebord over de vijf Duitse mini-enclaves in België

Ten zuiden van Sankt Vith volgt de Vennbahnroute deels halfverharde weggetjes waar soms ook autoverkeer mag komen

Het eindstation voor ons. Eén kilometer verderop is de vleermuistunnel. We besloten lekker lui om te keren :-)

Wachten op de trein die nooit meer zou komen....

Schilderachtige wisseltoren in Sourbrodt

Zo'n typische Vennbahnfietser ten voeten uit. Lekker luieren dus.

Via Aken en het glooiende Limburgse land (waarom ligt daar eigenlijk geen spoorbaanfietspad?) kwamen we  vanzelf weer in Noord Brabant. Het gebied van de Cycle Vision. Hoe het ons daar verging kon je hier al eens lezen.

Mijn Cycle Vision 2015

Mijn derde Cycle Vision begon al ruim voor 20 en 21 juni. De week ervoor had ik namelijk vakantie en Anja en ik zouden gaan fietsen en kamperen. Eén voorwaarde had ik aan de route gesteld: "Het maakt me niet uit of we via Kopenhagen, Ulan Bator of Maastricht rijden, als ik op zondag 21 juni maar de Cycle Vision kan bezoeken!" Het werd uiteindelijk Maastricht. In feite was dat hele weekje fietsen en kamperen een onmogelijk lange duursprint naar de finish aan de Peelweg 42 in Ysselsteyn. Die lange aanrijroute keerde via de Vennbahn door België en Duitsland met een hele ruime bocht door het Brabantse land naar de regio Venray terug. Over dié tocht in een volgend bericht meer.

De lange aanloop naar Venray begon (na een treinreis) ergens in de buurt van Maastricht

De nacht van zaterdag op zondag kampeerden we op het mooie natuurkampeerterrein van Staatsbosbeheer in de bossen bij Sint Anthonis. Daar was het Cycle Vision spektakel al wel degelijk doorgedrongen. Boswachter Frank die even een praatje kwam maken meldde, toen ik vertelde dat ik zondag naar een groot ligfietsevenement zou gaan, ongevraagd dat ie zaterdag al bijna van de sokken was gereden door een blauwe en een witte banaanfiets! En hard dat die dingen gingen...

Zondagochtend stonden we om een uur of zeven op. Na ontbijten en inpakken reikte ik diep in de Ortlieb fietstassen. Daar kwam een pakketje uit dat ik al een week lang meesleepte zonder het te gebruiken. Mijn 'Meet & Greet' T-shirt met Mooi Geel opdruk!

Herkenbaar genoeg zo?

Vijftien kilometer zuidelijker draaiden we tegen 10.00 uur het terrein van de Raceway op. Het zag er best druk uit. Veel auto's op het parkeerterrein, aan- en afrijdende moutainbikers, één rijdende ligfietser en de tenten en vlaggen van de exposanten. Als vrijwilliger van de website Cyclevison.nl had ik de afgelopen weken meer dan 50 vermeldingen op de exposantenpagina geplaatst, dus ik wist dat het er veel meer zouden zijn dan vorige jaren.  Hoog boven het terrein zoemde een drone. Dat was een oude bekende voor mij.

Het parkeerterrein waar ook fietsers gratis konden parkeren

"Wat gaan we eerst doen?", vroeg Anja. "Wat dacht je...?" antwoordde ik, "...eerst gaan we naar dé 1-uurs race kijken. Die is volgens het programma al begonnen maar ligfietsend Nederland kennende, zullen ze waarschijnlijk nog in de startblokken staan. En daarna zien we wel verder." Op de tribune kwamen we een aantal heren van LOL tegen waar we zo bij aan mochten schuiven. Na een tijdje, de deelnemers aan 1-uurs race waren bijna allemaal gestart zei Anja: "Saai eigenlijk, zo'n 1-uurs race. Waarom starten ze niet allemaal tegelijk?"  Daar had ik helaas geen goed antwoord op, dat mogen deskundigen hieronder uitleggen zodat Anja het daar kan lezen.

Wat ik dan wel weer mooi vind aan zo'n 1-uurs race is dat de eerste vijf deelnemers sneller reden dan dat veel geroemde uurrecord van Bradley Wiggins die niet verder kwam dan een trage 54,526. Bradley, koop eerst maar eens een betere fiets!

Die zwarte met groene kliko was telkens net iets eerder over de finishlijn. Hier wordt Harry Lieben met een deksellengte geklopt

Eva in haar QXS...

Prima uitzicht vanaf de nieuwe loopbrug

Een heel uur rondrazende kliko's kijken hebben we niet gehaald. Ook voor mij duurde het wat lang ;-). En daarna? Daarna gingen we slenteren over het expoterrein. En toen begon dat Ontmoet en Groet T-shirt te werken. Erg leuk om zo velen van jullie IRL te ontmoeten. Maarten, Kees, Wilco, Jan, Jan, Adrie, Harry, Jeroen, Richard en al die anderen, ik vond het erg leuk om jullie te spreken! En dan heb ik helaas ook nog een paar mensen helemaal niet gesproken die er wel degelijk waren.

Met die andere duidelijk herkenbare (Noorse) veloblogger op de foto...

Tussendoor was er nog een belangrijk NVHPV moment voor mij. Iets waar ik als lid al een hele tijd naar uitkeek maar wat telkens niet wou lukken. Het officieel ophalen van mijn 'sjalie'. Nu kijken wat je eigenlijk met zo'n ding doet.

Het expodeel was duidelijk veel uitgebreider dan de vorige twee keer dat ik de CV bezocht. En dat was goed nieuws. Maar was ik onder de indruk? Nee, niet echt. Ik ben vanzelfsprekend een atypische ligfietser. Zo'n monomane velonaut die niks anders wil dan coole velo's kiek'n. MTB'en, niet aan mij besteed. Mijn gewone fiets ombouwen naar een elektrieke fiets? Ik ben niet gek!Een hoge driewieler voor als ik wat ouder wordt? Ik heb al een lage driewieler! Op Aloë Vera gebaseerde sportvoeding? Ik draai mijn kilometers op een uniek dieet van appelgebak en appelgebak . Behalve tijdens de CV, daar eet ik alleen maar frites en broodjes kroket. Oh ja, en dan moet ik ook nog wat zeggen over de e-fatbikes. Brrr, wat een enge Hummerfietsen waren dat ;-).

En Paul, heb je  nog coole velo's kunnen kiek'n?  Nou ik miste de Intercitybikes, Sinnerbikes  en Fietser.be met de WAW. Zo krijg je die Brabanders nooit aan het ligfietsen. Maar voor de rest waren er coole velo's genoeg.

Om die Brabanders en Limburgers aan het (lig)fietsen te krijgen moeten ze trouwens eerst wel naar de Raceway komen. En die ligt wel heel erg ver van de bewoonde wereld. Dat zou wel eens kunnen verklaren waarom ik wel de ´usual suspects´ zag maar niet de verwachte grote aantallen Brabantse gezinnetjes waarvan de kindertjes met kleverige vingertjes aan mijn Ventisit zitje zouden gaan peuteren. Die kinderen waren dan ook de eigenlijke reden waarom ik op een rechtopfiets naar Venray fietste. Mijn doorleefde Snel Explorer vakantiefiets is voor dat soort kinderen helemaal niet interessant. Maar mijn Strada....tja.

Fietsen zonder vooruit te komen spreekt mij als forens niet echt aan.
Maar deze jongeman laat zich daardoor niet tegenhouden

Een waar kunstwerkje: de duo ligzitter van hout

Hier zien we iets van de verwachte interactie tussen de verschillende fietsculturen. De heren mtb'ers vinden het een heel mooi ding.

Blijkbaar zitten alleen Duitsers met hun handen aan de QuattroVelo i.o.?

Velo's kiek'n da's altijd mooi!

Bouw je fiets om naar een elektrische fiets! Op de poster de typische doelgroep.
Met een Strada bleken ze dit kunstje niet te kunnen.

Er waren in elk geval veel meer fietsen dan vorige jaren!

Geheel zelfgebouwd, 100% carbon lage racer. Er zijn mensen die daar op willen fietsen. De maker wist te vertellen dat hij bij een andere carbonzelfbouwproject een stukje bezemsteel had gebruikt voor het stuur. Kijk dat vind ik nu een mooi detail...

Is dit nu niet de essentie van het ligfietsen? Nooit meer zadelpijn! Plus nog wat andere voordelen...

Van al die andere activiteiten sprong het Hard Court Bike Polo nog wel het meest in het oog. Als je niet oppaste letterlijk. Onder een vriendelijke wolk van Nederwiet sloegen een stel meisjes en jongens loeihard tegen een kunststof balletje terwijl ze daarbij heel kunstig op hun bikes balanceerden.

Om een uur of twee waren we wel zo'n beetje uitgekeken.Waar ik vorig jaar om vijf uur nog in één ruk de 85 kilometers naar huis terugvelomobielde was dat nu te ver. We fietsten naar Groesbeek, kampeerden daar bij Staatsbosbeheer, en waren maandag net tegen lunchtijd weer thuis. De laatste fietsdag van een heel afwisselend fietsweekje zat erop.

We moesten nog helemaal naar Groesbeek op zo'n rechtopfiets :-).
Totaal gewicht > 40 kilo. Da's zwaarder dan een lege Strada!

Op het natuurkampeerterrein van Staatsbosbeheer in Groesbeek was rust en ruimte genoeg
om in gedachten alvast aan dit blogbericht te kunnen beginnen.

Volgend jaar kan de organisatie weer op mijn bezoek rekenen. Wat er bij deze geheel vernieuwde editie goed ging en wat er niet goed ging is al voldoende gemeld en NVHPV en Cycle Vision comité zullen daar ongetwijfeld hun voordeel mee gaan doen. Op naar 2016!

Meer lezen? Een compleet overzicht van alles en nog wat over de CV15.

Velomobilitus visionitus extremis

Op Ligfiets.net werd het al genoemd. De Cycle Vision koorts heerst weer. Die koortsverschijnselen herken ik wel. Altijd als ik met mijn gele Strada onderweg ben heb ik ze: ik krijg het warm en het zweet breekt mij uit.  Ik noem dit ziektebeeld ook wel velomobilitus vulgaris. Er is geen remedie voor. Maar dan heb je dus ook nog de ernstige variant, de velomobilitus visionitus extremis.

Dat is een echte seizoensaandoening die meestal ergens begin juni de kop opsteekt. De lijders zijn makkelijk te herkennen aan een koortsachtige activiteit rond hun voertuigjes. Die worden afgespoeld, opgepoetst, opgepompt, dichtgeplakt, gepolijst en gestroomlijnd tot in het extreme. Dat is allemaal eenvoudig te diagnosticeren en er is eigenlijk maar één remedie voor: scheuren op de baan van de Raceway in Venray.

Niet dat die race heel spannend zal zijn. De 1-uurs race zal waarschijnlijk weer eens gewonnen worden door iemand die met twee vingers in de neus 1500 megawatt wegtrapt en dat ook nog eens heel makkelijk afgaat omdat ie alleen in z'n carbon onderbroek (kleding is gewicht) in een tot in het extreme gepimpte buikschuivende velomobiel zit. Ik verwacht dit jaar voor het eerst spoilers aan de fietsen die moeten voorkomen dat er voorkanten willen gaan opstijgen. Zet mij in zo´n Formule 1 velo en zelfs ik eindig waarschijnlijk niet als laatste ;-).

Maar gelukkig zijn er ook nog de gewone ploeteraars. Die gooien nonchalant een emmer sop over hun fiets, blazen het stof van hun wielkappen en hopen er er beste van. Het echte spektakel zal wel eens aan de staart van het peloton kunnen plaatsvinden waar cabriorijders in loodzware glasvezelbakken elkaar de rode lantaarn in de wielkasten proberen te schuiven! Mooi toch?

En ik? Ik ga niet eens voor de rode lantaarn. Ik heb héél even geoefend. Ik ben er zelfs speciaal voor naar Venray gereden om daar héél in het geheim een rondje op de echte baan te draaien. En daarbij schijn ik betrapt te zijn.... Net toen ik mijn topsnelheid van 39,7 kilometers per uur bereikte.



Tot ziens op de Cycle Vision. Wie weet komen we elkaar tegen op zondag 21 juni.

Een IIIT kan niet mee

Met grote tegenzin rolde ik vanochtend uit mijn bed. De wekker gaf 5:30 uur aan maar dat was niet de oorzaak van mijn slechte humeur. Nee, het was de wetenschap dat ik de reis naar Apeldoorn die dag niet per comfortabele Strada zou gaan maken.

De oorzaak van dit ongemak lag al een paar weken terug en ik had het allemaal zien aankomen. Het was mijn eigen schuld. Jaarlijks organiseert mijn werkgever een zogenaamde zomerborrel. Vlak voor zo'n beetje iedereen op vakantie gaat is er een gezellig borrel, bij goed weer buiten. En voor die gelegenheid is dit jaar een waterschapsorkestje geformeerd. En omdat ik behalve veel kilometers maken ook over muzikale talenten beschik ben ik daarbij aangehaakt. Met mijn 8 kilo zware Hohner Concerto IIIT. En die kan dus niet mee...in een velomobiel. Maar ik had het natuurlijk wel wanhopig geprobeerd. Ik duwde en drukte, ik draaide en schoof maar dat grote, loodzware weinig flexibele ding wilde maar niet een plekje vinden. Ik was behoorlijk teleurgesteld want eerder lukte het me wel om een halve Lundia-stelling velomobiel te verslepen.

En dan is er maar één echt alternatief. De grote gele raket van meneer NS in combinatie met de kleine blauwe wieltjes van meneer Brompton. Dat duo brengt mij net zo snel in Apeldoorn als die mooie gele van lijn 94.

6:15 uur Dieren NS

Vouwfiets klap ik niet helemaal in, 's-ochtends is het toch nog erg rustig in de trein

Als ik nu met de fiets was geweest had ik mezelf op dit punt kunnen zien fietsen ;-). 

Anders dan met de Strada kent zo'n reis per openbaar vervoer een heel wisselend tempo. Na een miniskuul ritje van anderhalve kilometer stond ik op spoor 1 van station Dieren alweer stil. Mijn gemiddelde was nog geen 15 km p/u.

De trein kwam keurig op tijd binnenrollen en op overstapstation Zutphen was dat gemiddelde al opgelopen tot 50. Tegen de tijd dat de rood-witte boemel van Arriva bij Apeldoorn de Maten stopte was mijn gemiddelde zelfs opgelopen tot ruim 55. Zo'n twintig minuten later parkeerde in mijn Brompton naast de dienstfietsjes van dezelfde familie. Het was net iets na zeven uur. Als ik met de fiets zou zijn gekomen had ik mezelf op dat tijdstip net het parkeerterrein op kunnen zien rijden.

En was het comfortabel? Ja zeker. En snel genoeg was het ook. Al die andere heerlijke voordelen van het velomobielen moest ik echter missen. En dat alleen maar omdat er geen ruimte was voor een simpele IIIT! Kan iemand me al vertellen of zo'n IIIT in een QuattroVelo past?

Human powered vs. ligfietsen?

Ik ben NVHPV-lid sinds de Cycle Vision van 2012. Toen deelden vrijwilligers gratis nummers van Ligfiets& uit bij de ingang. Terug in de trein las ik het blad met veel interesse door en besloot, juist vanwege dat hele mooie blad, lid te worden.

Beetje bij beetje raakte ik bekend met de vreemde wereld van het ligfietsen. Niet alleen maakte ik duizenden woonwerk-kilometers met Strada 94, ik ontdekte ook dat ligfietsen een deelverzameling was van het begrip 'human powered' binnen de NVHPV. Maar wel een héél groot deel. Het met spierkracht aangedreven varen en vliegen stelt geloof ik niet veel voor. Ik ben fietsend langs het Apeldoorns Kanaal tenminste nog nooit ingehaald door een met spierkracht aangedreven draagvleugelkano.

Facebook pagina Cycle Vision met discussie nav e-fatbikes

En toen, nog maar heel recent, las ik op de Facebook pagina van Cycle Vision 2015 een interessante maar oh zo bekende gedachtewisseling (schermafdruk hiernaast). Zonder in te willen gaan op de vraag of je met een bredere Cycle Vision de ligfiets inderdaad beter kunt promoten wil ik hier wel wat kwijt over dat verdraaide HP-woord.

Er zijn preciezen die elke vorm van ondersteuning vloeken in de HP-kerk vinden.  En de rekkelijken die ondersteuning prima vinden zolang die niet meer is dan de kracht die een gemiddelde ligfietser kan leveren. En zo kun je nog wel even door gaan. De HP-kerk telt vele gezindten.

Oei..., nu heb ik het L-woord toch gebruikt. Ligfietser, want hoe ingewikkeld ik hiervoor ook doe, in welke bochten ik mij ook wring om die HP van NVHPV te benoemen, uiteindelijk ben ik gewoon lid van een ligfietsvereniging.

Afgezien van de excentrieke zelfbouwer die nu een mensaangedreven duikboot aan het maken is, gaat het toch om een vereniging die zich inzet voor de belangen en de promotie van het ligfietsen in Nederland. Ja toch?

Een vereniging die in de volksmond, in de wandelgangen en in het logo allang de Ligfietsvereniging heet. Al was het alleen maar omdat je daarmee de tongknopende afkorting NVHPV kunt vermijden ;-).

"The dynamic, Dutch coloured, union
of recumbent and velomobile drivers"

Wat bindt ons eigenlijk als NVHPV'ers? Da's toch in 99,9 van de 100 gevallen dat comfortabele stoeltje, het gevoel dat tegenwind niet bestaat en dat kilometers meters worden? Of je nu sportief, recreatief of utilitair ligfietst je doet het om Meer Meters Met Minder Moeite te Maken. Ook als je door fysieke klachten op een ligfiets bent beland gaat die redenatie op. Je weet het, je herkent het: het ligfietsgevoel! En dan zou je ineens niet meer HP zijn, als je met een e-ligfiets langs 's Heeren dreven zoeft? Dat HP is allemaal behoorlijk ingewikkeld.

De taak voor de vereniging is en blijft dan toch het stimuleren van het ligfietsen. Door meer mensen op of in de al dan niet elektrisch ondersteunde ligfiets (of velomobiel ;-) te helpen, krijg je gezondere Nederlanders (meer beweging) én gezondere Nederlanders (minder autoverkeer). Geen vaag gedoe meer over mensaangedreven mobiliteit. Gewoon Meer Mensen Met een Ligfiets! Dan komt alles vanzelf goed! Zolang het maar geen ligbromfiets is!

Deze hele gedachtengang is natuurlijk niet nieuw. Lees hoofdstuk 2.2.7 in Menskracht Maakt Mobiel maar eens na.

Maar hoe stimuleer je dat? Een verstokte fietser krijg je nog wel op een ligfiets, maar een verstokte automobilist?  Nou ja, heel misschien als ie gratis kan parkeren bij de Cycle Vision ;-). Maar dan ziet ie daar een coole elektrisch ondersteunde fatbike om op zondagmiddag lekker mee door de Veluwse bossen te raggen. Dat zou heel goed kunnen gebeuren. Maar na het kopen van een Vietnamees loempiaatje gaat ie dan ook voor de gein én voor een selfie op Facebook ("kunnen ze thuis lachen, ha ha!") op zo'n ligfiets zitten. Valt gelijk om en vindt het drie keer niks (of is direct helemaal verkocht ;-). 

Zowel de rekkelijken als de preciezen mogen hieronder reageren :-)