Een gecko met één pootje

Toen ik een Contour actioncamera aanschafte bevestigde ik 'm de eerste tijd op mijn fietshelm. Dat gaf een mooi perspectief  maar uiteindelijk ging ik me ergeren aan het feit dat ik m'n hoofd altijd wat heen en weer beweeg bij het fietsen. Ik zocht een stabielere plek.

Dus schafte ik een jaar geleden een Hama zuignap statiefje aan. Waarvan ik verwachtte dat het zich als een gecko aan de gladde gelcoat van mijn Strada zou hechten. Nou dat hechten dat klopte aardig alhoewel ik gelijk al een noodlijntje aanbracht voor het onwaarschijnlijke geval dat de Hama zijn kleefkracht onverwacht zou gaan verliezen. En zoiets gebeurt dan altijd net als je met meer dan 70 kilometer per uur de Holterberg afdendert.

Voor de twintig euro die ik voor dit ministatiefje moest neertellen viel het eigenlijk niet mee. De zuignap hield zich goed maar het kogelkopje voelde krakkemikkig aan om maar te zwijgen over het vleugelmoertje waarmee je dat kogelkopje en daarmee  je camera moest proberen vast te zetten. Elke keer had ik het gevoel dat dat plastic dingetje af zou breken. Maar dat gebeurde niet en ik maakte een hele serie velomobielvideo's.

Hama zuignap statiefje van ongeveer 20 euro. Niet erg degelijk, trilt snel en brak uiteindelijk bij de zuignapbevestiging af

Tot zaterdagochtend 23 mei. Toen reed ik met Lorenz over de IJsselbrug bij Zutphen. We waren onderweg naar het startpunt voor het rondje GTDP met LOL. Ik was net de brug over toen in één keer zuignap en de rest van het statiefje explosief van elkaar afscheid namen. Het was voorbij, er bleek een permanente niet meer te lijmen breuk tussen die twee.

De rest van de tocht filmde ik uit de losse hand. Dat heeft zeker ook voordelen want je wisselt dan nog eens makkelijk van opnamepositie. Laag bij het wiel, hoog boven je hoofd, achteruit, het kan allemaal. Maar je aandacht bij de weg houden en de Contour actioncamera bedienen, hoe eenvoudig ook, is geen goede zaak. Daarom moest er een nieuwe komen. Maar dan wel een betere, eentje die mogelijk vasthoudender en vooral steviger zou zijn.

Ik was zelfs bereid om er iets meer voor uit te geven. Uiteindelijk viel mijn blik op de Delkin Fat Gecko Stealth van 30 euro. Als die net zo goed kleefde als de pootjes van een echte gecko, dan moest dit wel een geweldig product zijn. Bovendien zat er 2 jaar garantie op.

Tja, dat was andere koek dan dat Hama dingetje. Dit zag er allemaal veel solider uit. Deze versie kan bijna 2 kilo torsen dus een Contour ROAM2 kon geen probleem zijn. Kwestie van de fiets netjes schoonmaken, voor zekerheid toch maar een reddingslijntje bevestigen, vastzuigen en fietsen maar.

Delkin Fat Gecko Stealth....met geel reddingslijntje aan de spiegel vast

En hoe deed mijn gecko met één pootje het? Dan is er maar één manier om dat te beoordelen. Ik nam een videoopname van 31 juli 2014 en maakte er één van hetzelfde (woonwerk)traject op 29 juli 2015. De tweede is nog gemaakt met het inmiddels gesneuvelde Hama statiefje, de eerste vandaag met de nieuwe Gecko.

Als je de video's tegelijk start zie je al snel de verschillen. De hoeveelheid vibraties die zichtbaar zijn in de oudste video is aanzienlijk groter. Hoe ruiger het wegdek hoe groter het verschil. En nu maar eens kijken of de Gecko het langer dan een jaar uit gaat houden.

Elke meter wordt 't mooier!

’T Is zo’n mooie zomerse middag met ideale velomobielomstandigheden. De zon schijnt aangenaam terwijl een heerlijk briesje door de voetengaten naar binnen waait. Rechts van mij rolt het zonovergoten Apeldoorns Kanaal met een aangename vooral niet te hoge snelheid voorbij. Met een korte tik op de claxon wijken hele groepen e-bikers die voor mij opduiken uiteen als de Rode Zee op Mozes’ commando. ’T leven is mooi maar het kan nog véél mooier en dat zou ik een paar kilometer verderop gaan merken.

Als ik de beruchte kruising bij Pannenkoekenrestaurant De Brugkabouter nader is het daar een drukte van belang. Een hele schoolklas dobbert op waterfietsen in het kanaal. Als een stel van die hyperactieve tieners mij tussen het riet door in de gaten krijgt stijgt gejoel en gejuich op vanaf het water. “Banaaaan!”, meen ik te verstaan. Ik toeter vrolijk terug en wuif in het voorbijgaan minzaam naar de watersportende jongelui. Maar het wordt nóg mooier.

Aan de andere kant van de grote weg naar Brummen staat een hele groep jongedames die zo te zien net uit het water komen. De oversized binnenbanden waarop ze in het kanaal hebben gedobberd liggen nog nat te glimmen in de berm van het fietspad. De zonder uitzondering in badkleding gehulde dames blokkeren het hele fietspad. Logisch natuurlijk als je gillend en giebelend net je haar aan het droogwrijven bent. Waar moet dat anders?

Four "Spruce Girls" wearing wood veneer bathing suits standing in the surf, Washington State, ca. 1929 (Flickr)

Met een korte dompteurstik op de claxon kondig ik mijn wens tot passage aan. En zoals ik al verwachtte en gewend ben wijkt het gezelschap snel uiteen. Niets anders dan  afdrukken van natte blote voeten op het asfalt achterlatend. Maar het wordt nóg mooier.

Op het moment dat ik de meiden passeer roepen ze in koor: “Ooooh wat gaaaaaf!!!”. Dank jullie wel lieve meiden, even voelde ik me geen ouwe vent in een obese glasvezelklomp op wieltjes maar een supersnelle bink in een cool human powered geel sportautootje!

Stil

Het is stil overal. Nederland is op vakantie of gaat heel binnenkort op vakantie. Wat mij betreft de mooiste tijd van het jaar. Alhoewel er eigenlijk meer mooiste tijden zijn. De zon schijnt en alhoewel maar zo'n 6% van de Nederlanders gelijktjidig op vakantie in het buitenland is lijkt het wel of dat 60% is. Zon, rust en ruimte dus. Precies die zaken waar honderdduizenden landgenoten duizenden euro's voor betalen om vervolgens op een stampvolle Franse camping in de rij te staan voor zo'n heerlijk hurktoilet.

Stil op kantoor

Op het grote kantoor in Apeldoorn is sinds vorige week het Zomerwerken van kracht. Omdat de bezetting van de vier verdiepingen nu minimaal is, is bij wijze van experiment de bovenste etage afgesloten en moeten die collega's een plekje lagerop zoeken. Omdat alle plekken flex-plekken zijn kun je overal zonder problemen je laptop aansluiten. Je kunt de stilte opzoeken of juist het contact met de paar collega's die er nog wel zijn.

Zelfs met een van de vier etages afgesloten is het overal nog erg rustig....

Stil op het web

Ook in de blogosfeer heeft de Grote Zomerslaap toegeslagen. Waar voorheen berichten in mijn bloglijst in hoog tempo verschenen lijken de meeste velonauten en ligfietsers nu andere zaken aan hun hoofd te hebben. Ok, er zijn natuurlijk een paar 'die hards' die zelfs op vakantie nog blijven bloggen. Waarschijnlijk omdat ze niet anders kunnen ;-).  Belle is alweer bijna thuis, Jeroen  fietst nog door het mooie Scandinavische landschap, de Kikkers op Wielen raken steeds verder weg van huis maar Wilco moet nog aan zijn reis naar La Douce France beginnen.  En Pé Koomen komt Matthijs Leeghwater tegen die nota bene met een rechtopfiets op vakantie gaat.

Mijn grote fietsvakantie laat nog even op zich wachten maar de afgelopen weekeinden hebben we al wel een paar leuke kampeertochten door de Achterhoek, Duitsland en langs de grote rivieren gemaakt. 

Stil in de fiets

En dan is er nog de stilte in de fiets. Al een tijdje ratelde het onder mijn stoeltje. We weten allemaal wat dát betekent. Daar zit een onbeduidend maar heel belangrijk onderdeel: het kettingtandwiel. En zo'n kettingtandwiel werkt alleen echt lekker als er twee onbenullige rubber ringetjes rond zitten. De beruchte O-ringen. Ik had er al eens een blik op geworpen en geconstateerd dat ze wat begonnen op te raken.  Die vervangen was weer zo'n technisch klusje waar ik altijd wat tegenop zie maar gelukkig kon ik twee extra handen en armen invliegen van technisch assistente Anja. Dat maakte het wel wat makkelijker. Door die simpele ringetjes van tachtig cent per stuk is het ineens een stuk stiller op mijn al zo stille fietsroute.

Zo stilletjes aan begin ik te geloven dat het nu toch echt zomer is!

Tour du Beau Jaune; een live verslag

Ik volgde de laatste kilometers van een aantal touretappes van de Tour de France 2015 en noteerde een aantal typische uitspraken van het commentaarduo. Die verwerkte ik letterlijk in dit verslag. Later ontdekte ik dat met name Maarten Ducrot blijkbaar bekend is van zijn niet door iedereen gewaardeerde one-liners.

Welkom, beste lezers. Voor iedereen die wat later aangehaakt is: we zijn net lekker op weg voor alweer een etappe in de mooie Tour du Beau Jaune. De etappe vandaag is, zoals eigenlijk elke dag, weer uitdagend en afwisselend en is alweer een individuele tijdrit van Apeldoorn naar Dieren. Onze vaste presentatoren Maarten Ducrot en Herbert Dijkstra nemen u mee tot aan een hopelijk bloedstollende finish!

H: "Maarten hoe ging dat in jouw tijd?"
M: "Ja het is heel anders nu. Toen reden we met zo'n 198 deelnemers. Dat is nu een stuk minder. Zie je trouwens dat Paul nu al volle bak fietst. Dat geeft wel aan dat ie er zin in heeft!"

H: "Ja, Paul zit er goed bij maar het zou me niet verbazen dat ie de rit van vanochtend nog in de benen heeft. Kijk nou, hij zit ondersteboven in z'n fiets toch echt een huzarenstukje op te voeren."
M: "Hij rijdt nog in het zwart maar eigenlijk zou dat wel eens het geel kunnen worden! Dat klinkt simpel maar dat is het natuurlijk niet. Want standaard fietst ie al in het geel. Ha ha!"

H: "Scherp opgemerkt Maarten. We zitten nog in de stad maar het tempo ligt al aardig hoog. Nu zou ik gewoon tijd pakken! Uiteindelijk wint ie altijd."
M: "Merkwaardig boeiend maar dit hoort dus allemaal bij het fietsen... Dit is fietsen absoluut!"

H: "Ja, we verlaten nu de bebouwde kom van Apeldoorn. De rotondes vliegen je om de oren en de fietsen ook maar Paul rolt er weer stabiel omheen. Straks komt de lange sprint langs het Apeldoorns Kanaal. Daar moet het dan gaan gebeuren voor deze fietser."
M: "Absoluut, zit je daar vooraan dan zit je vooraan en dan is het 'va banque'  naar de streep."

H: "Dit is één van de echte mijnwerkers van de weg. Respect Ik had hem eerder al genoteerd als 'dark horse'  maar nu moet ie wel gewoon tijd gaan pakken."
M: "In mijn tijd hadden we dan nog een jagend peloton en moest je echt met het mes tussen de tanden fietsen."

H: "Oh kijk nu eens. Paul gaat daar gewoon zitten en dan hebben we een gat! Het materiaal is enorm verbeterd de laatste jaren. Maarten, jij reed toen toch nog op een draisine?"
M: "Nou ja, daar kreeg je wel turbo dijen van, toen. We moeten nu er wel rekening meer gaan houden dat het nog ver is en Paul al moe begint te worden. Eigenlijk ben ik nog steeds naar hem op zoek. Waarom kijkt die camera niet een keer naar achteren. Die verdomde Franse regie altijd. Verdorie, dit is fietsen!"

H: "Als ie in dit tempo doorgaat krijgt Paul geen eten vanavond. Dit is pompen of verzuipen. Hoe ging dat in jouw tijd Maarten?"
M: "In mijn tijd ging ik dan altijd in gesprek met mijn benen. Dit is de weliswaar de Tour du Beau Jaune, maar toch. En Dieren is nog ver."

H: "We zijn nu in Laag Soeren in de Badhuislaan. De risicovolle oversteek van de kanaalweg heeft Paul in een nieuwe recordtijd en zonder kleerscheuren genomen. We gaan ons opmaken voor de laatste kilometers. Paul gaat niet zwemmen maar punten pakken."
M: "Ah, daar hebben we de bebouwde kom van Dieren. Hier is ie terug tussen de auto's en kan ie misschien nog even wat rust pakken aan een bumper."

H: "Nu even opletten we krijgen nog een colletje van de 6e categorie. De aanloop door de Domeinlaan. Nu moet het gaan gebeuren! Dit is harken op het middenblad."
M: "Alsof ie door het toilet getrokken wordt, gaat ie nu naar de streep voor alweer een gouden kans."

H: "Nog 200 meter. Dit gaat een hele mooie tijd worden. Virtueel rijdt ie al een tijdje in het mooie geel. Maarten, hoe ging dat in jouw tijd?"
M: "Toen hadden we dus nog niet van die gele fietsen. Wij moesten er echt nog wat voor doen om in het geel te rijden. En ik begrijp nu dat ie eigenlijk altijd in het geel rijdt. D'r is dus wel heel wat veranderd in het fietsen."

H: "Paul is zojuist gefinisht in een mooie tijd van 1:04:36. Hij kijkt er echter niet heel blij."
M: "Als ik het goed zie staat rondemiss Anja niet aan de streep. In mijn tijd was dat wel anders, dan had je twee ronde-missen, en elke dag weer andere!"

H: "Beste lezers bedankt voor het meekijken, -luisteren en lezen. We sluiten af. Morgen weer zo'n bloedstollende  individuele tijdrit maar dan van Dieren naar Apeldoorn. Tot dan. Maarten hoe was dat in jouw tijd?"
M: "Mmmm, als we niet zaten te linkeballen reden we toch elke dag een andere route als ik het me goed herinner."

De Tour du Beau Jaune draait niet alleen maar om snelheid

Ze bedoelen het goed (denk ik)

Ik heb weer eens iemand geërgerd. Iemand in een auto en op een plek waar dat vaker voorkomt. Terwijl ik toch zo'n aardige fietser ben. Met een vriendelijke glimlach en een opgestoken hand weet ik zelfs de meest koppige recre-ebikers de vouwen uit de broek te rijden bij het inhalen, terwijl ze me daarna in de spiegels nog vriendelijk toeknikken. Vraag me niet hoe ik dat doe, het is een talent en ik maak er graag gebruik van ;-).

Maar af en toe helpt die 'big smile' niet. Ik haal 'm zelfs niet tevoorschijn. Dat kan voorkomen bij het oversteken van de drukke weg langs het Apeldoorns Kanaal. Zo'n weg waar rustig +80 gereden wordt en ook nog eens een gestage stroom verkeer passeert. En dat alles zonder echt adequate oversteekvoorzieningen voor huiswaartskerende velomobilisten.

Met nog een paar kilometer te gaan naar 'home sweet home'  maak ik de daar de scherpe bocht over de smalle Soerense brug en rem af om bij de haaientanden tot stilstand te komen. Stoppen is hier onderdeel van mijn standaardprocedure. Eerst stoppen, dan kijken en als de kust veilig is steek ik in één keer over. Dit is één van de twee meest risicovolle oversteken op mijn route.

Het is een kwestie van rustig afwachten tot van beide zijden geen verkeer meer komt. Het lijkt simpel maar dat is het soms niet. Als zuidwaartsrijdend autoverkeer ook die Soerense brug over wil, dan krijgen ze met mij te maken. Ik blokkeer de meest simpele aanrijroute de brug op en dat vinden ze een beetje lastig. Als ik er sta moeten de dames en heren automobilisten scherp om mij heen draaien en da's blijkbaar moeilijk.

Dus wat doen ze? Ze wuiven heel vriendelijk dat ik eerst mag oversteken. Ach, jullie kennen dat goedbedoelde gebaar vast wel. Nauwelijks zichtbaar achter die spiegelende autoruiten. Vaak is het prima, als het kan maak ik er gebruik van. Maar hier kan het niet en wil ik het niet. De dames en heren autorijders staan namelijk met hun benzineslurpers pontificaal op de middenvoorsorteerstrook en blokkeren daarmee mijn 100% ongehinderde uitzicht op het overige voortrazende verkeer. En omdat veiligheid voor alles gaat blijf ik dan, alsof er helemaal niet driftig gewuifd wordt, als een gele zoutpilaar achter die haaientanden staan. Pas als ze het écht niet lijken te snappen wuif ik loom met mijn rechterhand dat ze nu eindelijk maar eens moeten gaan rijden.

Gele lijn: Strada 94 rolt de brug over en komt voor de haaientanden tot stilstand. De gele stippellijn is de route naar de veilige overzijde. Veilig oversteken kan pas bij ongehinderd zicht naar links en rechts. Rode lijn rechts: afslaand verkeer dat liever schuin over die haaientanden zou willen rijden maar mij daar aantreft. Rode lijn links: het zuidwaarts rijdende verkeer raast met onverminderde snelheid verder. (Foto: Google Streetview)

En dan moet dus die scherpe bocht om die enge banaan gemaakt worden. Bij het voorbijrijden zie ik dan soms van die licht geërgerde blikken. Zo van "hallo, waarom stak je niet over? Ik gaf je toch alle ruimte?" Bij het passeren wuif ik ze minzaam toe. Ach, zo probeer je toch iets bij te dragen aan de verkeersopvoeding van de dames en heren automobilisten. Graag gedaan hoor!

Hitteplan in actie - Edith is boos!

De airconditioning gonst zachtjes op de achtergrond maar verder is het stil in de kamer van Theo. Da's eigenlijk wel opvallend want bij Theo als Nationaal Coördinator Hittebestrijding zou het juist deze week een heksenketel moeten zijn bij het NCH (Nationaal Centrum Hittebestrijding). Maar Theo houdt het hoofd koel en heeft alles onder controle." Straks loop ik nog even langs de afdelingen...", denkt hij, "...om me nog even te laten zien en tegelijkertijd een vinger aan de warme pols van Nederland te kunnen houden." Theo is een fervent aanhanger van 'Management By Cooling Down'. Vanmiddag gaat ie alle medewerkers op een ijsje trakteren.

Dan zwaait de deur open. Therèse, zijn nieuwe secretaresse, stormt naar binnen. "We hebben een probleem, een hotspot! Edith is woest, we zijn een kwetsbare groep vergeten! Er schijnt de een of andere figuur van een vaag clubje, de NPVH of zoiets, getwitterd te hebben dat er een vergeten risico groep is! En dat ligt gevoelig in Den Haag."

"Verdorie, net nu het Nationaal Hitteplan zo mooi van start is gegaan", denkt Theo. Met grappige kopjes als de schaduwzijde van de hitte ;-)  hoopte het NCH een breed miljoenenpubliek te bereiken en nu dit. Ouderen, zwangere vrouwen, voetballende kinderen, straatmuzikanten, terrasbezoekers, aspergestekers, paraplufabrikanten, zeilers, etc. etc. Elke kwetsbare groep hadden we toch goed in kaart?

We hebben echt iedereen opgeroepen voldoende water te drinken, dunne kleding te dragen, lichamelijke inspanning op het heetst van de dag (in de middag) te beperken en in de schaduw te blijven. Rijkswaterstaat heeft een speciale communicatieadviseur voor het niet zwemmen in rivieren en kanalen ingeschakeld. We hebben zelfs de toename van de eikenprocessierups in kaart gebracht. We stimuleren het actieve gebruik van iglo-tenten en monitoren het toegenomen watergebruik. We weten zelfs waar het goedkoopste biertje te koop is. Wat moeten we in hemelsnaam nog meer doen?, verzucht het hele NCH.

Er zijn diverse mooie gele methoden om voor, en na het velomobielen af te koelen :-) 

En nu dit, en dat allemaal door een tweet aan de minister. Die waarschijnlijk uit pure baldadigheid ook nog eens is geretweet door de ANWB en de Fietsersbond.

@edithschippers @NCH  Hitteplan laat velomobielrijders als meest kwetsbare fietsers in deze #hittegolf in de kou staan. #actie #velomobiel  RT is cool

Oh nee, die ellendige banaanfietsers. Van die ligfietsen die je stilletjes van achteren besluipen en dan met enorme snelheid ineens inhalen. En die zouden nu een kwetsbare groep zijn?  Laat ze toch mooi in hun bananen gaar koken!!!  Maar helaas het memo van Edith is helder en ijzig van toon. Er moet actie worden ondernomen. In zo'n situatie kan ze ineens een nogal veeleisende IJskoningin zijn.

Een half uur later zit het inmiddels opgeschaalde Hitte Calamiteiten Team al bij elkaar. De opmerkingen vliegen over tafel en Theo heeft moeite de verhitte discussie in goede banen te leiden. "Het schijnt dat je kokend heet kunt worden in zo'n banaan. Kunnen die fietsen eigenlijk smelten? En we kunnen ze niet tegenhouden de weg op te gaan. Het schijnen allemaal nogal eigenwijze veelfietsers te zijn die alleen maar heel veel kilometers willen maken. Vandaar ook dat ze ze hard moeten fietsen!"

Maar hoe hou je zo'n eigenzinnige groep koel midden op een kokendhete zomerdag? Want dan moeten ze natuurlijk zo nodig de weg op. Maar dan heeft Joost, die hiervoor bij een tuincentrum werkte, een lumineus idee: "Met een plantenspuit zou deze groep zich heel goed tijdens het rijden kunnen koelen. Op basis van een gemiddelde huidverdampingscoëfficiënt heb ik snel laten uitrekenen dat dit wel 5 graden gevoelstemperatuur kan schelen."  Een zucht van opluchting gaat door de calamiteitenzaal. Dit is het idee. "Hier kunnen we wat mee", roept Theo, "Joost aan de slag!"

Via de gebruikelijke ministeriële kanalen bereikte uiteindelijk deze simpele maar effectieve set van maatregelen deze bijzonder kwetsbare groep in de kokende zomerhitte.

Een jaar later was het weer een keer zo warm