Quercus Rubra stopt de Strada

Quercus Rubra stopt de Strada

Toen het Apeldoorns Kanaal werd aangelegd, werd het omzoomd door eikenbomen. Op de meeste plaatsen werden Amerikaanse Eiken geplant. Maar aangezien de opening van dit deel van het kanaal in december 1868 was, beginnen deze bomen hier en daar toch wat ouderdomsverschijnselen te vertonen. Elk jaar wordt er gesnoeid en gezaagd maar soms is dat niet afdoende.

En dan kan het dus gebeuren dat je doortocht om half zeven 's ochtends geblokkeerd wordt. Een enorme tak uit een Quercus Rubra moet in de loop van de nacht met donderend gekraak bezweken zijn. Met wat trekken en duwen is er aan de kanaalkant met enige moeite een gaatje te maken waar een Strada door past.

Spring maar achterop!

Iedereen die bij de Oliebollentocht 2014 in Nijmegen was heeft ze in actie kunnen zien. De makers van een documentaire over onze eigen Nederlandse en zeer diverse fietscultuur. En wat is er eind december mooier om te filmen dan een stel bananen in de sneeuw? In het vrijdagbericht van 15 mei was er wat later meer over te lezen.

Inmiddels is de hele film "Spring maar achterop" klaar en kun je 25 minuten lang genieten van werkelijk alle aspecten van het fietsen in Nederland. Zelf schafte ik de DVD aan voor de afdeling Rheden van de Fietsersbond. In september is er weer de jaarlijkse verenigingsdag in Dieren en ook wij fietsers presenteren ons dan. "Spring maar achterop" willen we die dag doorlopend vertonen.  De documentaire werd overigens mede mogelijk gemaakt door de Fietsersbond.

Wat is er te zien?
We zien allerlei fietsen en fietsers voorbij komen. Van 's ochtends heel vroeg tot diep in de nacht. Kinderen op weg naar school, forensen, recreanten, sporters en professionals. Daan met z´n bakfiets, Tes en Aniek met hun roze meisjesfietsen, Silvan en Jessy die net een fietsenwinkel zijn begonnen: "Er zal altijd werk genoeg zijn....",  Odette die vanwege haar visuele handicap op een tandem over de wielerbaan racet, Chris die met z'n gewone fiets met opzetstuur z'n dagelijkse route minutieus beschrijft, Marije die voor het eerst zonder zijwieltjes gaat fietsen, Mitch de fietskoerier in Arnhem: "Ik heb wel eens een baksteen vervoerd..." en Ron en Glenny die filosoferen over de schone kunst van het tandemrijden. En dan heb ik ze nog lang niet allemaal gehad.

En de ligfietsers dan?
Ja natuurlijk! We zien en horen onze voorman Kees van Malssen in z'n oranje Quest tijdens de Oliebollentocht én ligfietser Frans die heel poëtisch verwoord waarom ligfietsen zo mooi is. "Als je op een ligfiets ligt is het allemaal blauw boven je...en je ziet alle vogels." Dat is mooi gesproken Frans! Ligfiets en velomobiel komen (dus) ruim aan bod in deze film. Alleen al daarom ga je deze DVD aanschaffen ;-).


De bovenstaande sterk ingekorte fragmenten van ligfietsers uit de documentaire worden getoond op grond van het beeldcitaatrecht.

Tussendoor zijn er ook nostalgische opnamen te zien van fietsend Nederland in de 50´er en 60'er jaren. Leuk om te zien alhoewel ik een aantal daarvan al op YouTube heb zien passeren. Wat mij betreft voegt die blik achterwaarts niet zoveel toe. Hoe makkelijk je dat ook doet achterop gesprongen op de bagagedrager. Als ligfietser heb ik altijd wat moeite met achteruit kijken, daardoor zal het wel komen.

Zelf kopen, kijken of cadeau doen? Kijk op Facebook of op Vimeo. Actieve Fietsersbonders kunnen ´m tegen gereduceerd tarief bestellen, om anderen aan het (lig)fietsen te krijgen.

Last but not least: niet bij mij achterop springen, asjeblieft!

Witte Wiev'n en estafetteding'n

De ligfietsers van LOL hebben inmiddels een innige relatie opgebouwd met het estafetteding. Een tijdje geleden namen ze het over van de ligfietsers van Mooi Bennekom. Daarna bleef het ding in sluimerstand bij LOL-voorman Casper. Tot afgelopen vrijdag. Toen begonnen de krachten van het ding weer te werken. Een ligfietser helemaal uit Noordwijk voelde ineens de aandrang om in oostelijke richting af te reizen. Razendsnel reisde de krans daarom naar LOl-ler Nico die Michel van Tongeren (de geestelijke vader van de estafette!) het ding in Zutphen overhandigde. Het ding reisde snel verder naar Winterswijk waar Mark Burgers van ACE zich er over ontfermde. Met maar één doel: het zo snel mogelijk weer kwijt te raken aan LOL afdeling Deventer. Speciaal daarvoor organiseerde hij een toertocht door de mooie Achterhoek.

En daarom moesten we met Arjen  helemaal naar Zwiep fietsen voor een nieuw rendez-vous met de estafetteding. We dat waren Marc, Edwin, Arjen, Thom en ondergetekende. Drie velomobielen, een M5 en een Nazca Gaucho. En wat er in Zwiep allemaal gebeurde zie je hieronder.

Wij waren ruim op tijd in Zwiep

Met een flinke vertraging reed het Winterswijkse gezelschap het terrein op.
Ze waren onderweg belaagd door de plaatselijke pers! Hou de Gelderlander in de gaten.

Verrassend veel open liggers en slechts 4 velomobielen in het Winterswijkse peleton

Er waren bijna meer ligfietsen dan wespen bij Restaurant de Witte Wieven

"Allemaal appelgebak of zijn er ook mensen die gewoon wat willen eten?"

Arjen wilde direct de DF XL proberen

Zwiep staat bekend om z'n Witte Wiev'n

De eerste keer dat ik een rug aan rug tandem in het echt zie.Nee ik wil er beslist niet op fietsen ;-)

De krans, het ding. Een wonder dat het die talloze overdrachtsmomenten en die honderden kilometers redelijk onbeschadigd heeft doorstaan.

Wie van deze 4 gaat als eerste een DF aanschaffen?

Leuk om te zien waar de estafettekrans overal al geweest is....

'T was een ware invasie van ligfietsers in Zwiep. Het dorpje zal er nog jaren over napraten!

Witte Wiev'n zijn ook gek op estafetteding'n

Links Arjen Haayman - rechts Mark Burgers van ACE. Mark blij dat ie 'm weer kwijt is en Arjen blij dat ie 'm heeft. 

Zo'n krans is net een Rubiks Kubus. Arjen probeert 'm al vijf minuten lang compact op te vouwen.

En hoe het nu verder gaat met het estafetteding? De krans rijst 5 september als onderdeel van een LOL Megatocht naar Nijeveen. Aanhaken of toejuichen onderweg is mogelijk.

Tip: de Gelderlander publiceerde al een bericht over de estafettetocht

De vaste ochtendrubriek

Als je dit blog vanaf het begin volgt dan weet je dat er in elk geval één vast onderdeel is dat een paar keer per jaar terug komt. Eerst in het voorjaar en dan weer één of meer keren zo vanaf begin augustus.

De zonsopgang dus, die ik dan fotografeer ergens tussen Dieren en Apeldoorn. Het is de dagopening van de natuur. Elke keer weer mooi en afgelopen week was het weer eens raak. De Canon Powershot G11 ligt schietklaar in de rechtervelomobieltas. Het is een kwestie van precies op de goede plek stoppen, camera pakken en afdrukken.

Het is 6 augustus om 6 uur 10.

Een collage van vorige keren.

De Natte Acht Punten tocht

Maandag verscheen er een berichtje van Wim op mijn mobiele  telefoon. Of ie het zondag tijdens de LOL-tocht goed gehoord had dat ik naar Dronten wilde fietsen en of ik er bezwaar tegen zou hebben om samen te gaan? Wim had het goed gehoord. En samen fietsen is altijd leuker dan alleen die hele reis maken. In mijn geval toch wel 160 kilometers op en neer.

Ik belde Wim even op om de details van verzamelpunt en vertrektijd te bespreken. "Alle vorige drie keren dat ik naar Dronten fietste regende het pijpenstelen...", vertelde Wim mij. Ik begon nattigheid te voelen, vooral omdat het weerbericht voor dinsdag enige neerslag voorspelde. Maar dat zou wel meevallen. Als ik naar Dronten fiets is het namelijk altijd mooi weer. Wat ik daarbij maar even vergat is dat ik alle vorige keren solo fietste ;-).

Dinsdag kwart over zeven stak ik de drukke Zutphensestraat over waar Wim nog maar net aangekomen was. We zouden 'mijn'  route rijden. Via Apeldoorn Noord, Wenum Wiesel, Gortel, Doornspijk en Elburg naar Dronten. De meeste velonauten uit mijn regio kiezen vreemd genoeg niet voor deze schitterende autoluwe natuurroute maar voor de moeizame klim via de bult van 't Harde.

De regen die bij vertrek uit Dieren nog matig was zwol af en toe aan tot een heuse bui. Wim zat heerlijk droog onder zijn Sinnerkap, ik trotserende de nattigheid zonder deksel. Bovendien fiets je via deze heerlijke Veluweroute merendeels onder grote groene parapu's. Het fietspad ten noorden van Gortel, dwars over de heide en door het bos, bleek sinds kort nu geheel van superglad beton te zijn voorzien.



In Dronten kwam ik, zoals meestal, net tegen koffietijd aan. Even later kon Theo aan de Acht Punten op mijn lijstje beginnen.

1. Sensorkabel kilometerteller
De sensorkabel was al een paar keer doorgegaan. De eerste keer door slijtage langs de veerpoot. Daarna nog twee keer omdat de gesoldeerde verbinding het begeven had. Ik zo'n geval laat ik liever het bewuste onderdeel vervangen zodat ik er weer jaren tegen kan.

2. Nieuwe wieldoekjes
De beide wieldoekjes voor waren na drie jaar wel aan vervanging toe. De hoepeltjes geknakt, het doek vaal en plaatselijk gescheurd. Nu heb ik weer frisse zwarte wielen met een modieus blokpatroontje.

Nu met chique patroontje

3. Scheurtje in het stoeltje 
Er zat een scheurtje in de bovenkant van mijn stoeltje. Het zat er waarschijnlijk al maanden maar het was me pas recent opgevallen. Volgens de heren van velomobiel moet er ooit iets klem gezeten hebben waardoor het stoeltje scheef op z'n plek geklemd werd.  Ik vermoed dat het mijn schuimdeksel is geweest wat ik altijd achter het stoeltje opberg. Zo'n scheurtje moet gerepareerd worden en een tijd drogen. Maar zonder stoeltje kon ik natuurlijk niet huiswaarts fietsen. En dan is er weer de uitstekende service in Dronten. Voor een heel redelijk bedragje krijg je dan een 'ruilstoeltje' dat waarschijnlijk ooit eens op dezelfde manier in Dronten is beland.

Een Strada in een Strada: dubbel mooi!

4. Remmen 
Al het stof er uitblazen en de parkeerrem zo strak afstellen dat je de fiets in geparkeerde toestand zelfs niet met dommekracht vooruit kunt duwen. Een terugkerend klusje bij elk bezoek aan velomobiel.nl

5. Ketting tandwiel afgesleten
Bij het vervangen van de O-ringen een week of wat geleden zag dat de ketting een deel van het kettingtandwiel danig beschadigd had. Wat er precies aan de hand geweest was begreep ik niet maar Theo zag het onmiddellijk. Ergens moet de ketting van het tandwiel gelopen zijn en via een van de plastic zijkanten van de kettingrol gelopen hebben. "Dat moet een boel lawaai gemaakt hebben", sprak hij "dat moet je gehoord hebben...". Maar ik moest heel diep in mijn geheugen graven tot ik het wist. Ergens in mei bezocht ik een verjaardagsfeestje. Bij vertrek ontdekte ik dat de aanwezig kindertjes aan mijn fiets hadden gezeten. Ondanks het aangebrachte schuim- en kleine deksel bleken ze met hun kleverige vingertjes aan de versnelling gedraaid te hebben. Toen moet het gebeurd zijn. Maar nu heb ik wel een 4e generatie kettingtandwiel!

6. Gebroken spaak 
Twee weken geleden maakte ik de 45 graden bocht bij het spoor Apeldoorn-Deventer. Een vast onderdeel op de route waar je nooit te snel doorheen moet gaan. Terugschakelen en rustig doorrollen is hier het motto. 'Ploink' hoorde ik halverwege de bocht. En zonder te kijken wist ik het al: er was zojuist een spaak gesneuveld. "Da's een mooi klusje voor als ik straks toch al naar Dronten ga", dacht ik en fietste rustig verder.

7. Bonkend geluid bij drempels en hobbels
Je kunt een keer 'ploink'  horen maar ook vaak 'boenk'. Als ik een drempel of andere oneffenheid passeerde hoorde ik dat geluid en voelde ik het zelfs in mijn stoeltje. "Vast iets met de Risse Genesis-demper", dacht ik en controleerde nog eens de luchtdruk. Die was wat laag maar zelfs op de juiste spanning van een bar of zes bleef de 'boenk' mij achtervolgen. Ik keek maar zag niks en dacht "Da's een mooie klusje voor als ik straks toch al naar Dronten ga."

Ik was nog maar vijf minuten binnen toen de heren van velomobiel het al gezien hadden. Mijn Risse Genesis had alle olie verloren (waarschijnlijk heel langzaam) en dempte daarom helemaal niet meer. Na het soepele inveren sprong ie met een klap terug en dan hoor je dus 'boenk'. Ik zag Allert en Theo een beetje lachen en stilletjes dachten ze ongetwijfeld: "Da's wel een heel erg a-technisch figuur die Paul. Dat ie dat niet zelf in de gaten had!"

Een beetje technisch ben ik natuurlijk toch wel dus ik had mijn oude originele achterdemper meegenomen. Die kon nu niet alleen direct teruggezet worden, er werd ook nog low budget demping toegevoegd door middel van een stukje plakband.

Velombielonderdelen.nl heb ik inmiddels gevraagd hoe het verder moet met mijn Risse. Wim bericht mij per ommegaande dat zo'n Risse demper elke 2 jaar of 400 uur onderhoud nodig heeft. De O-ringen slijten en worden ook door de olie aangetast. Ook heeft de hydraulische olie een beperkte levensduur. Inmiddels is er ook een door Risse gemodificeerde versie die op een aantal punten verbeterd is. Als ik mijn kapotte demper terugstuur kan ik 'm omruilen voor zo'n verbeterde versie voor de kosten van een onderhoudsbeurt (45 euro) plus de verzendkosten.  Ik vind dit een redelijk aanbod maar bericht Wim dat ik eerst weer eens een tijdje met de oude demper wil rondfietsen om te kijken of ik de Risse ga misse....

Nieuwe accu
Mijn 3 1/2 jaar oude accu verloor de laatste tijd snel zijn fut. En nu de ochtenden weer langzaam donker worden besloot ik te investeren in een nieuwe 6 V accu.

Mooi verbleekte foto van twee (Mondriaan?) Alleweders. Een stokoude bemoste Alleweder lag op dat moment op de werkbank. Die had jaren in een tuin gestaan en moest nu opgeknapt worden.

Uiteindelijk bleek Theo twee uur met mijn fiets bezig te zijn geweest. Helemaal niet erg. Had ik het zelf moeten doen dan was ik wel twee weken bezig geweest en had ik ook alle roddels en meningen over de allerlaatste ontwikkelingen in velomobielland moeten missen. Wim, Allert en Theo bleken alledrie uitgesproken meningen te hebben die, als ik ze allemaal op zou schrijven, stof genoeg voor wel tien blogposts op zouden leveren. ;-)

Rechts op de werkbank: Strada 94 onder behandeling bij dokter Theo

Toen Strada 94 weer helemaal winterklaar was begon het buiten keihard te regenen. We kregen nog een kop koffie en er  kwamen nog meer wetenswaardigheden en ontwikkelingen op tafel. Tegen kwart over een sprak ik de historische woorden: "Zullen we maar eens gaan?" Buiten regende het iets minder hard. Met mijn zelfgemaakte velomo-poncho was het goed te doen.

Omdat het Wim zo goed bevallen was :-) fietsten we dezelfde mooie route weer terug. Om half vijf duwde ik S94 de garage in. De zon brak net voorzichtig door.

LOL vliegt er uit!

Als je je ogen bijna dichtkneep en door je oogharen keek, leek het eigenlijk wel of er zondagochtend zeven geamputeerde zweefvliegtuigjes het terrein van vliegveld Terlet opreden. Maar het waren gewoon Strada´s en Questen. En dan waren er ook nog twee gewone luchtfietsers. Die negen maakten onder de noemer van de maandelijkse toertocht van LOL uit Zutphen een rondje dat ze naar die plek had gebracht.

LOL op vliegveld Terlet

Ik woon al 20 jaar in Dieren en heb tientallen malen in het gebied rond Terlet gewandeld en gefietst maar op het vliegveldje zelf was ik nog nooit geweest. Tot zondag dan. Ze bleken er fatsoenlijke hompen appelgebak mét slagroom te hebben en daar draait het tenslotte allemaal om bij zo'n LOL toertocht.

Vertrek van de Houtmarkt

Uiteindelijk fietsten we weer verder. Via een route die speciaal voor Arjen was uitgestippeld. Hij moest namelijk een laptop ophalen in Apeldoorn en daar past de rest zich dan heel makkelijk aan aan. Hoenderlo kwam in zicht en intussen was het behoorlijk druk geworden op de wegen en fietspaden. Met zo'n lange sliert vleugelloze vliegtuigfietsjes blijkt het op zo'n dag telkens een hoop tijd te kosten om een hindernis (stoplicht, kruising, andere fietsers) te passeren.

Ten noorden van Hoenderlo heb je dan de bult naar Apeldoorn. De eerste keer dat ik hier naar beneden zeilde vond ik het wel eng snel gaan. Ik bleek uiteindelijk meer dan 60 kilometer per uur gehaald te hebben en dat was toen een record voor mij. Nu bleef ik steken op 50 km omdat er een ´gewone´ fietster voor mij reed. Ik kon er niet voorbij en het viel me op dat ik het met die 50 op de teller helemaal niet zo snel vond gaan. Nu leek het een ontspannen sukkelgangetje. Snelheid went blijkbaar.

Dank zij deze dame ging ik maar 50 km per uur. Eigenlijk wel relaxed ;-)

 Ergens bij Beekbergen werd er weer eens gestopt. Ik bungelde zoals gebruikelijk helemaal achteraan en op het moment dat ik stopte was er al een verhitte discussie over de DF in volle gang. Nadat een aantal LOLlers elkaar eindeloos had doogezaagd over gewicht, stijfheid en bandenbreedtes kwam ineens het ´euforie-effect´ voorbij.  De rest van het verhaal vergat ik onmiddellijk maar dat speciale effect knoopte ik in mijn oren.

Waarover spraken zij? Het DF-euforie-effect!

Het euforie-effect: Je fietst met je loodzware glasvezel oceaanstomer naar Dronten voor een proefritje. Natuurlijk sleep je van alles mee. Een kloeke computergestuurde pomp die je via je smartphone kunt instellen, een doosje oordopjes, een buitenband, twee binnenbanden (oh nee, meer), een litertje water, plakspullen, extra plakspullen, 6 krentebollen, 2 mueslirepen, een flinke zak winegums, een trottoirtegel, een meer dan complete set noodgereedschap, een actioncamera, een fotocamera, een versleten ketting en zo nog meer klein spul. En dan stap je in zo'n gedroomde DF. Een lege en kale fiets. Een gloednieuwe glimmende velo-bolide. Je hebt van iedereen al gehoord dat ie zo superlicht fietst en dat vooral de acceleratie gewééééldig is. Je klikt je schoenen vast en geeft een paar flinke meppen op de pedalen. Dat doe je anders nooit maar die acceleratie moet natuurlijk wel ergens vandaan komen. Met name uit jouw benen. En dan ga je door de combi van een mooie state-of-the-art lichte en stijve velomobiel én je verwachttingen daarvan als een raketaangedreven dragracer over het asfalt. Wooooow! 

En dat is dan het euforie-effect dat de heren van LOL bespraken. Ik hoorde het aan en dacht, dit moet ik onthouden. ;-).'

Gelukkig zijn er altijd weer aardige automobilisten die je rustig de tijd geven als je weer eens met je glasvezel oceaanstomer de bocht niet kunt krijgen. Wim (QuestXS rechts) denkt "dat zal mij niet gebeuren..." en maakt alvast zo'n typische Quest schijnbeweging.

Wat later sloeg Arjen af om zijn laptop op te halen. Wij, de rest van LOL, fietsten verder in oostelijke richting. Thuis stonden er 93 zonnige kilometers op de teller. Die waren weer voorbijgevlogen!



Ook Wim maakte een verslag

Elke afwisseling is welkom (oorlog in 't Hooiland)

Op 9 mei schreef ik  dat de dagelijkse woonwerkrit wel heel erg routine is geworden maar dat het mooie daarvan weer is dat elke kleine verandering langs je woonwerkroute je onmiddellijk opvalt.

Toen ging het om de borden die de actiegroep Actiebiogas.nl tegen de komst van een vieze mestvergister in het buitengebied van Apeldoorn langs de weg plaatste. Ik maakte een paar foto's van die borden en vermeldde als onderschrift "Het zal er niet gezelliger op worden aan de Kleinedijk in Klarenbeek..."

Nou, dat lijkt wel te kloppen. Toen ik begin deze week dit gebied weer doorkruiste waren letterlijk alle borden beklad. Veel leesbaar stond er niet meer op en omdat te compenseren hadden de kladderaars op elke bord wat eigen overpeinzingen achtergelaten. Helaas beperkte zich dat tot de woorden "Homo" en "Lul". Er waren hier en daar ook wat gestileerde vruchtbaarheidssymbolen achtergelaten.

Let ook op het naar primitieve kunstvormen gemodelleerde vruchtbaarheidssymbool boven de letter H

Ik ben benieuwd wie deze bordenwedloop gaat winnen

Heeft de strijd in het Hooiland zich nu echt verhard?  Is dit het werk van de duistere handlangers van Meneer Mestvergister of is het niet meer dan het zinloze vermaak van de verveelde bontkraagjes, nozems, hangjongeren of -ouderen of wie dan ook uit de nabijgelegen woonwijk de Maten?

Het moet in elk geval een flinke klus geweest zijn want alle ongeveer tien grote borden hebben dezelfde behandeling gekregen. Uw mooi gele verslaggever ter plekke blijft de ontwikkelingen op het gebied van duurzame groene energie op het Apeldoornse platteland volgen. Al was het alleen maar omdat het de 'sleur' van het dagelijkse forensen onderbreekt.