Banaan!

Fietsen, (eco)logisch toch?

Van de drup in de regen

Vorige week was het nat, erg nat. Ook zal zong de regenguru van Hetregentbijnanooit zijn gebruikelijke lied, nu klopte het even niet. Bijna elk ritje werd wel geplaagd dat natte goedje van boven. Het ideale seizoen om stil te staan (zo weinig mogelijk ;-) bij de combinatie van velomobielrijden en regenachtig weer.

Als ik van huis of werk vertrek check ik dus de Buienradar. Als Hetregentbijnanooit een guru is dan is de Buienradar een orakel. Beiden zijn niet 100% betrouwbaar, maar ze hebben wel vaak gelijk. Als ik vanaf kantoor naar huis vertrek probeer ik mijn vertrektijdstip bovendien af te stemmen op de passerende buienfronten. Dan helpt het Buienorakel zeker.

Regendruppels op een Strada

Maar welke fasen doorloopt de klassiek cabriorijdende velomobilist van eerste drupjes tot gutsende stortregen? Ik zette het allemaal op een rijtje.

Code Blauw (de eerste spatjes, een buienfront aan de horizon)
Zoals gezegd: ik fietst dus altijd dekselloos. Van een paar spatjes trek ik me nog niks aan. Ik steek een natte vinger in de lucht om de windrichting te peilen en inspecteer de voorbijtrekkende wolkenfronten op regenvaardigheid. Niet dat dit ritueel ook maar iets helpt maar je voelt je even 'in control'. Ook al ziet het er slecht uit ik fiets rustig door.

Code Geel (echte regen!)
Van die eerste regen trek ik me nog niks aan. Als het niet harder gaat fiets ik gewoon door. Bij donker weer gaat nu de verlichting aan. Mijn bril veeg ik af en toe druppelvrij. Deze fase kan ik heel lang volhouden. Dat de bovenkant van m'n shirt nat wordt maakt me niet uit. Thuis of op het werk hangt droge kleding.

Serieuze nattigheid

Code Oranje (serieuze regen, fietsers met regenpakken en voetgangers met paraplu's)
Nu komt een moeilijk moment. Wanneer ga ik stoppen om het schuimdeksel achter het stoeltje vandaan te halen? Het is onvermijdelijk, ik weet het, maar ik heb zo'n hekel aan stoppen. De vraag is bovendien hoelang ik nog door mijn brillenglazen zal kunnen kijken. Met +2 kan ik gelukkig ook zonder door het verkeer. De NVHPV sjalie die ik de laatste Cyclevision scoorde blijkt uit te munten in het opvangen van ijskoude regendruppels die langs de nek naar beneden willen lopen. Een ideaal ding. Als er een Code Rood aan zit te komen is het zaak tijdig daarop te anticiperen.

Dit zou een gevalletje Code Rood zijn, maar ik zit binnen ;-)

Code Rood: (het komt nu werkelijk met bakken naar beneden)
Als ik m'n helm nog op heb gaat ie nu af. Het water begint in m'n ogen te lopen en om dat te stoppen pak ik mijn gele Fietsersbondpetje uit de rechtervelomobieltas. Met de klep ver over de ogen getrokken, weggezakt achter m'n schuimdeksel kan er met gepaste snelheid doorgereden worden. Als het ook nog eens donker is gaat de snelheid er helemaal uit. M'n bril heb ik dan al een tijdje niet meer op.  Alhoewel het schuimdeksel mij verrassend goed droog houdt begint er nu toch hier en daar wat nattigheid naar binnen te lopen. Opspattend water komt via de voetengaten naar binnen. Maar ik voel me nog steeds op en top een 365-dagenfietser!

Ai, ik bedenk me nu pas dat ik met dit stukje het bekende gele mannetje wel weer eens wakker gemaakt kan hebben!

Zijn er soms inventieve lezers die goedkopere hoe-overleef-ik-de-regen-tips hebben dan die ene dure van dat gele mannetje? En hoe doen jullie dat als je brildrager bent en echt niet zonder kunt? Ik hoor het graag :-).

N.a.v. dit bericht kwamen er ook op Twitter een aantal suggesties voorbij.

Niks stagnatie, stelletje apen!

Geweldig artikel in het najaarsnummer van de Vogelvrije Fietser. Mooie foto op de cover en het nodige te lezen en te zien binnenin. Helemaal halleluja! En aangezien ik een gelovige in de Fietsersbondkerk ben kreeg ik 'm vanzelf in de brievenbus. Belangrijkste les van het hele verhaal: wij zijn eigenwijs! Tja, dat was mij nog nooit opgevallen ;-).

Zoals ik zei, mooie foto's van gepimpte velo's. De Fietsersbond en ik zijn voortaan vrienden voor het leven ;-). Toch een puntje van kritiek, als vrienden onder elkaar moet dat kunnen. Sla pagina 12 nog even open en zie deze illustratie bovenaan:

Wij van Mooi Geel vinden dit dus niet goed en goed fout! Niks stagnatie, stelletje apen!

En omdat ze het dus zelf weer eens niet snappen bij mijn vrienden van de Fietsersbond heb ik een en ander subtiel gecorrigeerd. Mag in het volgende nummer van de Vogelvrije Velonaut (hint!) als rectificatie (eis!) worden opgenomen.

Zo is het beter! Ik zie wel een neergaande lijn...

En graag gedaan weer....

Jullie man in Iran (deel 2)

Onze fietstocht door Iran was inmiddels gevorderd tot een woestijnachtig gebied. Na de mooie stad Isfahan was ons volgende doel de stad Yazd. Om daarna via wat bergketens en nog meer gortdroge vlaktes naar eindpunt Shiraz te fietsen.  Lees eventueel nog deel 1 van dit reisverslag.

We zijn een dag verder en eigenlijk nog nergens ;-). Dit is de woestijn en het schaarse groen groeit alleen nog maar in rivierbeddingen die droog staan. Maar aan het eind van de dag betrok de hemel en vielen er een paar heuse spatjes. De wind wakkerde aan en midden in de nacht werden we  wakker van een heuse storm. We hadden alle lijnen van de tent al zo goed mogelijk vastgezet maar in dat losse zand ging dat maar matig. Het doek klapperde en flapperde enorm, wij lagen uren wakker maar alles bleef overeind.

Onze 'vrienden' die dag en nacht in dichte konvooien voorbij denderden. Nooit stopte het vrachtverkeer maar altijd hielden ze netjes rekening met ons als fietsers. Het lawaai was soms oorverdovend.

En toen waren we eindelijk in Yazd, een stad die al sinds mensenheugenis bewoond wordt

In de oude binnenstad met z'n lemen huizen kun je mooie plaatjes maken. En heerlijk rustig rondzwerven want veel verkeer is er niet in het doolhof van nauwe straatjes

In Yazd durven ze het dus wel aan om een fietstoertocht voor toeristen door de oude stad aan te bieden. Maar da's iets voor watjes, vonden wij ;-)

Tegen die tijd was Nederland dus uitgeschakeld voor het EK en dat was samen met de goedkeuring van de nucleaire deal door de Guardian Council voorpaginanieuws. Ze weten wel wat belangrijk is daar in Iran!

Wij bezochten Iran in de heilige maand Moharram. Dan wordt elk jaar de belangrijke sjiitische imam Hoeseini herdacht. Die werd omstreeks 600 na C. vermoord door soennitische machthebbers. De scheiding tussen sjiiten en soenieten werd toen definitief. Het hele land is ook nog vandaag de dag nog in rouw: iedereen draagt zwart (en groen) en er wordt publiekelijk gehuild en de hele dag verdrietige muziek gedraaid.

De reis ging weer verder. Water is overal te koop. 25 cent per ijskoude fles van 1,5 liter. We hevelden het over in een Ortlieb waterzak (zie rechts op de stoep) en hadden dan genoeg voor onderweg en kamperen. Ook kochten we vaak een literpak ijskoud vruchtensap.

Andere fietsers gezien? Jazeker, de twee  heren rechts kwamen we  onderweg tegen. Ze waren helemaal uit Zwitserland komen fietsen. De dame en heer in het midden delen koeken uit ter gelegenheid van de heilige maand Moharram. We kregen daarnaast ook warmhoudbakjes met complete maaltijden aangeboden maar daarvoor was helaas geen plaats in de toch al volle fietstassen.

Ergens halverwege de stad Yazd en eindpunt Shiraz woont meneer Sassan Izadi. Hij was ooit profwielrenner en fietste ook koersen in Europa heb ik begrepen. Hij kon de naam van Joop Zoetmelk verstaanbaar uitspreken. Nu is elke fietser die zijn huis passeert van harte welkom. Ook wij werden van harte uitgenodigd om hier te blijven slapen. Aardige mensen en "Doe dat hoofddoekje maar af...", zei meneer Sassan.

Achter dit vervallen lemen fort was een heerlijk rustig kampeerplekje (dachten we  ;-)

Godzijdank was niet elke weg een hoofdweg. Heerlijk rustig hier maar de onvermijdelijke trucks zijn ook hier te vinden....

Echte toeristen gaan vanzelfsprekend paardrijden als ze de 2500 jaar oude graven (op de achtergrond) van koning Darius bezoeken.

De laatste fietsdag had maar één doel: deze Quran-poort veilig halen. Het was een etappe van 50 kilometer over een zeer druk bereden 4-baans snelweg. Onze ogen traanden, we hadden hoofdpijn en een smerige smaak in de mond van de enorme hoeveelheid uitlaatgassen die we die dag te verwerken kregen. Maar als je dan eenmaal bij de poort van de Koran staan ben je dat allemaal weer vergeten. Nog even een driebaans-rotonde oversteken en we waren in Shiraz.

Op de dag van vertrek eten we in het beste restaurant van de stad, Met servetten op schoot, tafelzilver en buigende obers. En ze hadden ook het beste biertje van alcoholvrij Iran: een Hollandse (hoe zo economische boycot?) Bavaria Malt 0,0%. Nu weet ik ook weer waarom ik dit thuis nooit drink ;-) Het meeste 'islamitische'  bier in Iran heeft overigens citroen- of perzikensmaak :-(.

Bijna thuis. De grondcrew op Schiphol laadt vlak onder ons raampje de fietsen uit. Wisten we dat die in elk geval aangekomen waren. Heerlijk om weer thuis te zijn!

Na een verslag komt ook de terugblik. "Schitterende natuur zeker?", vroeg een collega mij op mijn eerste werkdag. Nou nee, het is eigenlijk een nogal saaie gortdroge bedoening met veel keien en zand. Daarvoor moet je niet naar dit deel van Iran gaan. Ook niet om een ontspannen stukkie te fietsen. Zoals je in de beide berichten hebt kunnen zien is het veel snelwegfietsen. Je bent blij met je vluchtstrook maar er is niet veel aan.

Nee, dit deel van het land bezoek je vooral vanwege het schitterende cultuurgoed, de 2500 jaar geschiedenis en 'last but not least' vanwege de bijzonder vriendelijke en uitzonderlijk gastvrije Iraniërs.

Als dessert daarom anderhalve minuut video van twee toevallig opgenomen ontmoetingen met die gastvrije Iraniërs. Thee en komkommertjes hielden we er in dit geval aan over. En zo ging het elke dag.

Jullie man in Iran (deel 1)

Twee  jaar geleden hadden we al vergevorderde plannen. Maar ja, toen belde mij vriend Barack mij op en ging het even niet door. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dit jaar hadden we dus alsnog onze zin gezet op een fietstocht door de Islamic Republic of Iran.

"Wat..!!!", riepen familie, kennissen en collega's toen ze dat hoorden. "Ben je wel goed bij je hoofd? Da's toch veel te gevaarlijk met IS enzo?" Het blijkt dan dat er talloze vreemde vooroordelen circuleren over dit land. Maar wij waren wél goed geïnformeerd: Iran was onder andere volgens de fietsers die ons voorgingen het veiligste en meest gastvrije land ter wereld waar ze ooit gefietst hadden! Maar de 'proof of the pudding is in the eating'...het moest ter plekke  allemaal wel blijken.

Begin oktober vlogen we via Istanbul naar Teheran. Van daaruit wilden we ruim duizend kilometer op de fiets afleggen en uiteindelijk in de stad Shiraz weer op het vliegtuig stappen. Voor de liefhebbers: hieronder heb ik die vier weken fietsen door centraal Iran samengevat in een serie foto's.

Om met het belangrijkste te beginnen: Mooi Geel Is Niet Lelijk is in Iran verboden. Dat kan een reden zijn om niet te gaan ;-). Evenals Twitter en Facebook en nog duizenden andere sites. Dus tref je maatregelen als je door mijn berichten geïnspireerd geraakt ook die kant op wil. Een goed functionerende VPN-verbinding lost dit probleem snel op. Ik gebruikte de betaalde service van ExpressVPN.

We startten onze reis in de rustige stad Kashan, 200 kilometers ten zuiden van het enorm drukke Teheran met z'n 10 miljoen inwoners. Maar waar je ook gaat of staat, de hoogste geestelijke leider Ayatollah Khamenei staart je met zijn witte baard en en priemende blik overal aan. Welkom in Iran!

We konden niet gelijk op pad want onze fietsen en alle andere bagage bleek bij aankomst nog rustig in Amsterdam te staan. Door de dichte mist op Schiphol waren wij overgezet naar een andere vlucht en daardoor was alles misgegaan. Maar een dag later kwam er een speciale vliegveldtaxi met twee  KLM fietsdozen op het dak voorrijden. De chauffeur had onderweg, vanwege zijn volumineuze lading, wel een boete van 500.000 rial gehad. Maar dat kon ie bij Turkish Airlines declareren...

In alle steden wordt op zeer bescheiden schaal wel gefietst. De fietsen op deze foto staan onder het alom tegenwoordige bord met de martelaren (uit o.a. de oorlog Iran Irak). De foto's van deze  'national heroes'  staan bij elke invals weg van elke stad of dorp.

De eerste fietsdag. Het ging allemaal best goed tot er een jeep van de militaire politie stopte. We moesten stoppen, werden gefilmd, de paspoorten werden doorgesnuffeld en ze wilden de foto's op onze camera zien. Uiteindelijk bleek dat we niet verder mochten rijden maar dat we een 'lift ' zouden krijgen naar 5 kilometer verderop. Ergens langs de weg lag namelijk (ontdekten we  later) de nucleaire installatie bij de stad Natanz. Daar reden we dus wat later langs: niet veel te zien behalve veel militair vertoon en indrukwekkende luchtafweerinstallaties.

Na onze tocht met de militairen ontmoeten we deze vriendelijke heren. De wind was intussen aangewakkerd tot hard en in combinatie met een temperatuur van 35 graden was het niet erg aangenaam meer. We kregen uiteindelijk een lift aangeboden naar het bergstadje Abyaneh. En ook nog eens een grote doos chocolaatjes (die ik vasthoud).We kregen vaak wel een paar keer per dag iets aangeboden. Fruit, snoep, koekjes, water en nog veel meer. En altijd met een vriendelijk "Welcome in Iran!" erbij.

Het bergstadje Abyaneh op 2400 m waar het koel toeven was. Het bleek een soort Iraans Volendam te zijn met oude vrouwtjes in klederdracht en souvenirwinkeltjes. En een prima hotel natuurlijk, met een ruime kamer met tv, airco, douche en wc én een goede wifi verbinding.

Reizen per fiets in Iran kan niet door alleen in hotels te overnachten. Wildkamperen is zeer regelmatig noodzakelijk. En ach wat is er mooier dan een rustig plekje waar je zo tegen zes uur 's ochtend de zon over de bergen ziet kruipen?

En dan kom je vanzelf in de eerste grote stad: Isfahan. Een stad met schitterende pleinen, eeuwenoude moskeeën en nog veel meer fraai cultuurgoed. Drie dagen lang genieten. Het grote plein is een oase van rust maar daarbuiten heerst de gebruikelijk verkeerschaos. Er zijn verkeersregels maar niemand lijkt zich daaraan te houden.

Eeuwenoude moskeeën....

...en je hebt er dus ook één hele mooie kerk.

Op dertig plekken in de stad heb je dit soort fietsverhuurpunten. Ooit wel eens iemand zien fietsen? Ja dat wel maar dat waren maar enkelingen op een inwoneraantal van 2 miljoen.

Bij fietsen horen fietspaden. Dat hebben ze in Shiraz al wel begrepen. Deze was wel 500 meter lang ;-) en je moest dan ook nog om de bouwput van de metro heen (over de weg). Maar een begin is een begin :-)

Via een eeuwenoude brug staken we de (droge) rivier over. We waren weer op weg. Naar de woestijnstad Yazd, een week fietsen verderop.

Anja fietste dag in dag uit met een k(l)eurige hoofdoek op. Da's wettelijk verplicht voor elke vrouw. 'T wendde snel en door de fietshelm bleef ie goed zitten. Lange broek en lange mouwen horen overigens ook bij dit kledingregime. De gebouwen op de achtergrond zijn megaduiventillen waar vroeger duivenmest werd verzameld voor de landbouw.

De woestijn komt eraan. 100 kilometer helemaal niks maar de immer vriendelijke Iraniërs wensen ons een Bon Voyage! Let trouwens even op die fijne vluchtstrook cq, fietspad. Die hadden we bijna overal. Deze weg is 2 x 2 baans. Smaller kwam weinig voor.

Hoe we woestijnstormen overleefden en uiteindelijk met vergiftigingsverschijnselen eindpunt Shiraz binnenreden lees je in deel 2.Tot dan!

Voor de titel van deze blogposts heb ik mij laten inspireren door de titel van de serie zeer interessante reportages van journalist Thomans Erdbrink over en uit Iran.

In het duister tasten

De hele afgelopen maand bleef het stil op MGINL. Terwijl jullie in het duister tastten over wat er aan de hand zou kunnen zijn fietste ik in een heerlijk zonnetje ergens behoorlijk ver weg. Alhoewel sommigen het wellicht een wat duistere bestemming zullen vinden. Maar daarover meer in een uitgebreid fotoverslag in een volgend bericht.

Na de laatste vakantiedag (dinsdag) kwam onvermijdelijk de eerste werkwoensdag. Oh, wat voelde de Strada vreemd aan. Na 4 weken en 1100 kilometer op het stugge smalle zadel van mijn SNEL vakantiefiets was het sublieme comfort van mijn met Ventisit beklede stoeltje ineens iets opvallends geworden.

De eerste-na-de-vakantierit voltrok zich vanzelfsprekend vrijwel geheel in het duister. Business as usual. Ik was net halfweg toen het licht uitging. Niet de schaarse straatverlichting begaf het of er was ineens een maansverduistering, nee die in en in betrouwbare elektriek in het binnenste van mijn velomobiel gooide er het bijltje bij neer.

lastig als je verlichting uitvalt

Er trokken zich donkere wolken samen boven mijn tot dan goede humeur. Mijn Fibre Flare achterlichtje heeft een autonome stroomvoorziening, aan die kant was ik wel gedekt. Maar aan de voorzijde had ik in het donkere buitengebied ten oosten van Apeldoorn toch wel een stevige koplamp nodig! Om te zien en om gezien te worden.

Was het de bedrading van mijn nieuwe accu of was er wellicht elders sprake van contactgestoordheid? Ik morrelde op goed geluk wat aan de draadjes bij de accu en voorwaar: er was licht! Niet veel, en het flakkerde en beefde nogal. Maar het was voldoende om weer verder te gaan.

Op de terugweg, het was gelukkig nog licht genoeg, zat ik al te peinzen hoe ik dit euvel ging aanpakken. 'T was of de accu of de bedrading.  Thuis had ik nog een oude accu liggen, die ging ik eerst maar eens opladen en aansluiten. Zou het probleem nog steeds aanwezig zijn dan  moest het aan de bedrading liggen. Zou het probleem verdwijnen dan zat het in de nieuwe accu. Ooit wel eens zo'n vlijmscherpe analyse van een probleem gelezen?

Om een lang verhaal kort te maken ;-).  Ik sloot thuis de oude accu aan en ik zag geen barst, Ik bleef in het duister tasten en besloot zittende in de fiets maar eens op goed geluk aan de draadjes te morrelen. Met de methode 'op goed geluk'  hoopte ik mijn gebrek aan technische kennis te compenseren. Ik drukte wat op de 'zekering' (?) en ineens baadde de garage in het volle licht van twee lampen. Ik had beet! Ik trok het stekkertje eruit, spuugde er op en drukte de boel met kracht weer terug.

En zie, mijn probleem was definitief verdwenen. In de keuken vertelde ik Anja dat ik het probleem helemaal zelf had kunnen oplossen. "Goed zeg", antwoordde ze, "je wordt steeds handiger met je fiets..."

Naschrift
Ik blijk toch geen wonderspuug te hebben. Vrijdagochtend  zes uur. Ik stap ik de fiets en het licht doet weer helemaal niets. Hoe ik ook morrel en spuug meer dan een flitsje licht krijg ik niet. Ik besluit thuis te werken en het bij daglicht nog maar eens goed te bekijken.

En inmiddels is met een nieuwe zekering het euvel echt verholpen.