Wat moet ik in hemelsnaam nog over die Oliebollentocht 2015 schrijven? Op het internet wemelt het al van de uitstekende verslagen en honderden leuke foto’s. Wat kan ik daar nog aan bijdragen? Dat Twente een supermooi deel van Nederland is en dat de erwtensoep en de oliebollen prima smaakten? Oh dat wisten jullie al ;-). Nou misschien het volgende:
Ik meldde mij begin december als nummer 35 aan op ligfiets.net. Ik reed 235 kilometers en fietste bijna 10 uur. Ik had 170 kilometers nodig om naar Lattrop en weer terug naar Dieren te rijden. Er waren daar 112 velonauten uit minimaal 5 landen. Ze verorberden meer dan 250 oliebollen (vermoed ik) en waarschijnlijk niet minder dan 20 liter prima erwtensoep. Ik zag 1 lekke band, (ik las over) 1 gebroken ketting en evenveel knieën die op slot waren geschoten. Niet minder dan 8 route-opties waarover die dag naar schatting (methode natte vinger) met z’n allen 7000 km is weggetrapt. Volgens mij waren er 0 kopstaart botsingen, en dat moet een unicum zijn in de geschiedenis van de 20e Tocht der Tochten! Minimaal 28 keer ben ik ingehaald, in 80% van de gevallen door een DF. Alle 30 winegums en dropjes in mijn snoepzakje waren op toen ik thuis kwam maar de 2 liter water in mijn waterzak was maar voor 65% geslonken. Er viel die dag 0 mm regen en het was een graad of 12 (ongeveer net zo warm als bij de OBT 2012). Heen en/of terug fietste ik met vier leden van LOL maar helaas zonder Wim. Bergaf ging ik 60 kilometer per uur maar later bij de oliebollen hoorde ik veel hogere getallen voorbij komen. Om het imago van de velomobielrijder in het algemeen niet te beschadigen noem ik die getallen hier maar niet ;-). Ik zag 1 Velayo (een mooie gele) en inderdaad 0 alu Alleweders. En er is één Peter de Rond die iedereen oneindig veel veloplezier heeft bezorgd.
In de nasleep van de OBT2015 kreeg ik 3 velomobielrijders op bezoek en werden er 5 potten thee, 4 borden soep en een stuk of 8 muffins verstrekt. Ook werd 1 Kronan transportfiets uitgeleend voor de speurtocht naar 3 slangklemmen en 1 metalen hoekprofiel. De ‘day after’ had ik 23 zere spieren maar dat ging heel snel voorbij.
Maar da’s niet alles. Tenslotte is er ook nog ruim 10 minuten video ;-)
Voor de echte liefhebbers is hier de complete selectie foto's die ik maakte.
donderdag 31 december 2015
dinsdag 29 december 2015
OBT Revitalisatiepunt Dieren
Sorry, sorry dit is dus nog niet het officiële Mooi Geel verslag van de Olliebollentocht 2015. Ik ben gewoonweg te druk geweest met fietsen. Met de fietsen van anderen wel te verstaan. Huize Mooi Geel had er gisteren én vandaag een extra functie bij gekregen: dat van OBT Revitalisatiepunt.
Het begon allemaal gisteravond op de weg terug van Lattrop naar Dieren. We vertrokken met een groot gezelschap van niet minder dan 11 velomobielrijders waarvan sommigen nog naar Nijmegen en verder moesten. Ergens voor Zutphen besloot velonaute Roef dat het wel mooi was geweest. Nijmegen leek verder weg dan ooit. Er passeerden wat opties en uiteindelijk fietste zij het laatste stuk met mij mee naar Dieren waar we allebei van Anja een kom heerlijke warme soep kregen en werden volgegoten met hete thee. Toen was het besluit al gevallen dat de oranje Strada van Roef zou overnachten in de Mooie Geel garage en de volgende dag weer opgehaald zou worden.
Dinsdagmiddag om een uur of één stond ze al weer voor de deur. Heerlijk uitgerust voor de laatste kilometers naar het zuiden. Op dat moment piepte mijn telefoon: Maarten Sneep, onderweg van Lattrop naar IJsselstein, meldde dat hij met zijn derde gebroken kleerhanger bij Zutphen stond en of ik materiaal had voor een noodreparatie?
Drie kwartier later werd het gezellig druk in Dieren. Maarten fietste namelijk samen met Theo van Soest die gelukkig géén pech had ;-). Sloten hete thee verdwenen in hoog tempo, de schaal met versgebakken muffins werd niet vermeden. Och, niets is ons immers te veel om velonauten in nood te revitaliseren.
Geschikte spullen voor een noodreparatie van een gebroken kleerhanger had ik niet maar de Praxis bouwmarkt is vlakbij en Maarten mocht het exclusieve genoegen smaken van een ritje op een stoere oranje Kronan transportfiets. Da's nog eens wat anders dan zo'n Quest!
De moraal van dit verhaal: ben je een velonaut in nood en heb je dringend enige revitalisatie nodig: Velomobiel-revitalisatiepunt Dieren is (vaak ;-) bereikbaar. In het bijzonder vlak na de Oliebollentocht helpen we je graag!
Het OBT 2015 verslag kun je hier lezen
Het begon allemaal gisteravond op de weg terug van Lattrop naar Dieren. We vertrokken met een groot gezelschap van niet minder dan 11 velomobielrijders waarvan sommigen nog naar Nijmegen en verder moesten. Ergens voor Zutphen besloot velonaute Roef dat het wel mooi was geweest. Nijmegen leek verder weg dan ooit. Er passeerden wat opties en uiteindelijk fietste zij het laatste stuk met mij mee naar Dieren waar we allebei van Anja een kom heerlijke warme soep kregen en werden volgegoten met hete thee. Toen was het besluit al gevallen dat de oranje Strada van Roef zou overnachten in de Mooie Geel garage en de volgende dag weer opgehaald zou worden.
 |
| Met wat passen en meten paste het net... |
Dinsdagmiddag om een uur of één stond ze al weer voor de deur. Heerlijk uitgerust voor de laatste kilometers naar het zuiden. Op dat moment piepte mijn telefoon: Maarten Sneep, onderweg van Lattrop naar IJsselstein, meldde dat hij met zijn derde gebroken kleerhanger bij Zutphen stond en of ik materiaal had voor een noodreparatie?
Drie kwartier later werd het gezellig druk in Dieren. Maarten fietste namelijk samen met Theo van Soest die gelukkig géén pech had ;-). Sloten hete thee verdwenen in hoog tempo, de schaal met versgebakken muffins werd niet vermeden. Och, niets is ons immers te veel om velonauten in nood te revitaliseren.
 |
| Drie kwartier later werd het gezellig druk in Dieren. Van links naar rechts: Maarten, Theo en Roef |
 |
| Ineens waren er vier velomobielen... |
Geschikte spullen voor een noodreparatie van een gebroken kleerhanger had ik niet maar de Praxis bouwmarkt is vlakbij en Maarten mocht het exclusieve genoegen smaken van een ritje op een stoere oranje Kronan transportfiets. Da's nog eens wat anders dan zo'n Quest!
 |
| Maarten, da's nog eens wat anders dan zo'n Quest! Toch? Roef is klaar voor vertrek naar Nijmegen. |
 |
| Reparatie succesvol uitgevoerd! |
 |
| Twee tevreden klanten verlaten OBT Revitalisatiepunt Dieren |
De moraal van dit verhaal: ben je een velonaut in nood en heb je dringend enige revitalisatie nodig: Velomobiel-revitalisatiepunt Dieren is (vaak ;-) bereikbaar. In het bijzonder vlak na de Oliebollentocht helpen we je graag!
En nu moet ik als de gesmeerde bliksem aan de slag met dat OBT2015 verslag!
zaterdag 19 december 2015
Eerste Hulp Bij OBT Keuzestress...
Heb je je aangemeld voor de Oliebollentocht in het mooie Twente? Dan rest nog de keuze van welke van de niet minder dan 8 routecombinaties je gaat fietsen. Op elk van die combinaties moet er hoe dan ook wel wat geklommen worden want het appelgebakpunt ligt op de Lönsberg en da's zo'n 80 meter bij NAP.
Ik maakte van de 4 hoofdvarianten met behulp van GPS Visualizer evenveel grafieken van de te verwachten hoogteverschillen. Per variant links deel 1 tot de koffie en rechts deel 2 vanaf de koffie. De pieken lijken heel intimiderend maar de hellingen zijn zelden steiler dan 2%.
Welke route ik ook ga rijden, voorwaarde is wel dat ik dat in een zo groot mogelijk gezelschap wil doen. Alhoewel ik het idee van verschillende routes prima vind, is samen fietsen toch voor mij wel de essentie van de Oliebollentocht.
Ennuh... weten jullie het al?
Let op: de grafieken hierboven zijn allemaal even breed maar de afstanden zijn wel degelijk verschillend. Klik op de afbeeldingen om ze in groter formaat te openen.
Ik maakte van de 4 hoofdvarianten met behulp van GPS Visualizer evenveel grafieken van de te verwachten hoogteverschillen. Per variant links deel 1 tot de koffie en rechts deel 2 vanaf de koffie. De pieken lijken heel intimiderend maar de hellingen zijn zelden steiler dan 2%.
Welke route ik ook ga rijden, voorwaarde is wel dat ik dat in een zo groot mogelijk gezelschap wil doen. Alhoewel ik het idee van verschillende routes prima vind, is samen fietsen toch voor mij wel de essentie van de Oliebollentocht.
Ennuh... weten jullie het al?
 |
| De korte route |
 |
| De klimmen route |
 |
| De makkelijke route |
 |
| De slechtweer route |
woensdag 16 december 2015
De dag waarop de mannen van de jongens worden gescheiden
Bij alle fietsers die woonwerkfietsen is er minimaal één jaarlijks moment van zwakte. Een moment waarop het gebruik van de auto echt echt onvermijdelijk lijkt. Van regen als niet-fietsen-argument kun je tenminste nog wetenschappelijk onderbouwd zeggen dat het bijna nooit voorkomt. Maar het jaarlijkse kerstpakket is pas echt onvermijdelijk. Dat is dé dag waarop de zwakkeren onder ons bezwijken. Het is het moment van de waarheid. De dag waarop de mannen van de jongens worden gescheiden!
Bij het grote kantoor van het waterschap werken vandaag meer meisje en jongens dan mannen en vrouwen. Al een week van te voren kreeg iedereen een email over het gebruik van de schaarse parkeerruimte op 16 december en welke overloopmogelijkheden er beschikbaar zijn. Het is elk jaar weer de allerdrukste dag.
Als ik in de loop van de ochtend langs de fietsenstalling loop blijken er gelukkig nog heel wat echte mannen én vrouwen aanwezig te zijn. In de velomobiel- en brommotorstalling is het echter heel, heel erg leeg. Want motorfietsen en stinkbrommers hebben geen ouderwetse bagagedrager waarop je met snelbinders een forse doos kunt vastklemmen. Daar staat alleen Strada 94 op z'n vaste plekje samen met een verdwaalde fiets. Mijn grootste uitdaging zal later die dag komen. Het hele kerstpakket in één keer in de Strada persen.
Als ik daarna via Twitter een berichtje over dit onderwerp de digisfeer inslinger reageert ligfietser @Basboer2 met de mededeling dat zijn kerstpakket zó groot en onhandelbaar is dat ie nu nadenkt over de aanschaf van een QV. Kijk dat is de echte spirit die wij ligfietsers moeten laten zien. Niet zeuren maar fietsen. Desnoods koop je een nieuwe fiets alleen al voor dat kerstpakket!
Bij het grote kantoor van het waterschap werken vandaag meer meisje en jongens dan mannen en vrouwen. Al een week van te voren kreeg iedereen een email over het gebruik van de schaarse parkeerruimte op 16 december en welke overloopmogelijkheden er beschikbaar zijn. Het is elk jaar weer de allerdrukste dag.
Als ik in de loop van de ochtend langs de fietsenstalling loop blijken er gelukkig nog heel wat echte mannen én vrouwen aanwezig te zijn. In de velomobiel- en brommotorstalling is het echter heel, heel erg leeg. Want motorfietsen en stinkbrommers hebben geen ouderwetse bagagedrager waarop je met snelbinders een forse doos kunt vastklemmen. Daar staat alleen Strada 94 op z'n vaste plekje samen met een verdwaalde fiets. Mijn grootste uitdaging zal later die dag komen. Het hele kerstpakket in één keer in de Strada persen.
 |
| ...en een verdwaalde fiets... |
dinsdag 15 december 2015
In een Amerikaanse slee door Dronten
Zo in de loop van het jaar spaar ik allerhande kleine klusjes op om ik die dan in één keer aan te laten pakken. Dat zijn dan kleine klusjes voor de specialisten in Dronten, wel te verstaan. Voor mij zijn het al snel grote klusjes en daar ben ik niet zo goed in.
Afgelopen maandag was de weersvoorspelling dusdanig dat ik besloot dat het weer eens tijd was voor kleine klusjes en grote afstanden. Naar Dronten is een 'op en neertje' vanuit Dieren al gauw 160 kilometer, maar die dag zou dat flink meer worden.
Ik plan het meestal zo dat ik tegen koffietijd in Dronten aankom. Groot voordeel: er is koffie en iedereen heeft tijd voor een praatje en het uitwisselen van de laatste velomobielnieuwtjes. Over de Quattrovelo bijvoorbeeld. Die is zo goed als af maar 'the devil is in the details' en de 80-20 regel lijkt ook hier van toepassing, Afgelopen weekeinde zag ik onderstaande videoclip van een Duitser die meldde: "Nach einstündiger Probefahrt war klar: das Quattro Velo wird meins werden." Als ik het goed begrepen heb zal de QV komend voorjaar echt in productie gaan. Dus Rainer, 'nog ein wenig Geduld!'
Ik had het woord Quattrovelo nog niet laten vallen of Allert bood al aan dat ik na de koffie wel een proefrondje mocht maken. Waarschijnlijk paste ik er zonder veel verstellen in.
Terwijl Theo de volledig futloze veren uit mijn Strada verving door gloednieuwe blauwe exemplaren klauterde ik in de Quattrovelo. Het was lang geleden dat ik in een andere fiets dan de Strada had gereden. Een paar jaar geleden fietste ik een stukkie in de Mango van dorpsgenoot Lorenz en helemaal in den beginne heb ik ook in een Quest proefgereden, en zelfs in een rode Sunrider. Ik heb er inmiddels bijna 1200 vlieguren als velopiloot opzitten dus ervaring heb ik nu genoeg. Vier jaar geleden was dat heel anders. Toen zat ik te bibberen in de Quest waar ik de eerste keer in proefreed ;-).
De eerste indruk: ik nam plaats in zo'n Amerikaanse slee. Zo'n benzineslurper uit de jaren '50 met veel chroom en van die haaienvinnen achterop. Ja sorry hoor, de hele vorm van de QV is beslist karakteristiek en dan slaat mijn fantasie moeiteloos op hol. En groot dat zo'n QV is. Nagemeten blijkt ie dan toch 4 centimeter korter te zijn dan een Quest maar wel 18 centimeter langer dan dat Stradaatje van mij. En dat riante achterwerk droeg beslist bij aan dat gevoel.
En hoe reed ie? Ik slalomde direct al met hoge snelheid tussen die betonnen paaltjes, daar ergens achter Velomobiel.nl, door. Met hetzelfde gemak als in mijn eigen fiets trapte ik 30-32 kilometer per uur. De wegligging leek me prima maar ik ben niet zo'n hardfietser en zelfs met mijn superstabiele Strada is het zeker 3 jaar geleden dat ik een wieltje gelicht heb in de bochten. Het achterkantgevoel was wel weer anders. Bij het passeren van ribbels en gootjes voelde ik het achterwerk van de QV soepel heen en weer wiegen. Logisch met die twee wielen.
Prettig was het nieuwe schakelyssteem aan het stuur. Met zo'n 'Rapid Fire' shifter kun met je duim razendsnel heen en weer schakelen zonder elke keer je pols uit de kom te draaien, zoals met het oude draaisysteem.
Volgens mij is de QV productieklaar want het voelde allemaal heel vertrouwd, comfortabel, stabiel en solide aan. De Quattrovelo is een uitstekende fiets die je waarschijnlijk aan gaat schaffen vanwege één of meerdere redenen:
Theo had inmiddels de veren vervangen en nog wat andere kleine klachtjes opgelost. Het was half twaalf, een mooie tijd om weer naar Dieren te vertrekken. Buiten brak de zon door en met wat geluk zou ik om haf drie in Dieren kunnen zijn. Na een kilometer of 15 kwam Elburg in zicht en hoorde ik een bekend geluid bij het achterwiel. "Het zal toch niet..!", dacht ik. De inmiddels vierde spaak in mijn achterwiel had het begeven. Ik besloot verstandig te zijn en toch maar 'even' naar Dronten terug te rijden. "Hmm, vreemd", zeiden Theo en Allert. "Meestal breken de spaken van het voorwiel, dit maken we niet vaak mee." Bij nadere inspectie bleek dat ook deze spaak, net als de drie vorige, geknapt was op het punt waar ie een ander spaak kruist.
Met al die extra kilometers vond ik het wel prettig dat mijn Dronten-Dieren route standaard langs het kantoor in Apeldoorn Noord komt waar ik op werkdagen te vinden ben. Ik stortte mij daar gretig op een enorme gevulde koek en een paar bekers warme Choco de Luxe uit de koffie-automaat.
Om vijf uur rolde ik uiteindelijk Dieren binnen. Zo'n 190 kilometers stonden op de teller. "Een mooie training voor de Oliebollentocht, Paul", had Theo bij Velomobiel.nl nog gezegd. En hij had gelijk.
Afgelopen maandag was de weersvoorspelling dusdanig dat ik besloot dat het weer eens tijd was voor kleine klusjes en grote afstanden. Naar Dronten is een 'op en neertje' vanuit Dieren al gauw 160 kilometer, maar die dag zou dat flink meer worden.
 |
| Collage van de QuattroVelo waarin ik een een stukkie zou gaan rijden |
Ik had het woord Quattrovelo nog niet laten vallen of Allert bood al aan dat ik na de koffie wel een proefrondje mocht maken. Waarschijnlijk paste ik er zonder veel verstellen in.
Terwijl Theo de volledig futloze veren uit mijn Strada verving door gloednieuwe blauwe exemplaren klauterde ik in de Quattrovelo. Het was lang geleden dat ik in een andere fiets dan de Strada had gereden. Een paar jaar geleden fietste ik een stukkie in de Mango van dorpsgenoot Lorenz en helemaal in den beginne heb ik ook in een Quest proefgereden, en zelfs in een rode Sunrider. Ik heb er inmiddels bijna 1200 vlieguren als velopiloot opzitten dus ervaring heb ik nu genoeg. Vier jaar geleden was dat heel anders. Toen zat ik te bibberen in de Quest waar ik de eerste keer in proefreed ;-).
De eerste indruk: ik nam plaats in zo'n Amerikaanse slee. Zo'n benzineslurper uit de jaren '50 met veel chroom en van die haaienvinnen achterop. Ja sorry hoor, de hele vorm van de QV is beslist karakteristiek en dan slaat mijn fantasie moeiteloos op hol. En groot dat zo'n QV is. Nagemeten blijkt ie dan toch 4 centimeter korter te zijn dan een Quest maar wel 18 centimeter langer dan dat Stradaatje van mij. En dat riante achterwerk droeg beslist bij aan dat gevoel.
 |
| Het Amerikaanse sleegevoel: lekker veel ruimte om kratjes bier en kinderen mee te nemen. Veel kampeerspullen mag ook of gaan de eigenaren van dit soort auto's nooit kamperen? (Bron Pixabay) |
Prettig was het nieuwe schakelyssteem aan het stuur. Met zo'n 'Rapid Fire' shifter kun met je duim razendsnel heen en weer schakelen zonder elke keer je pols uit de kom te draaien, zoals met het oude draaisysteem.
 |
| Er zijn nu ook mooie foldertjes van de QV (en van de drie andere modellen van vm.nl) |
- de wens om bochten en oneffenheden (ijsribbels, tramrails) sneller en stabieler (=veiliger) te nemen. Ook heb je meer grip in sneeuw en modder;
- je wil een kratje bier (past dat?) of een kerstpakket of een kind mee kunnen nemen, of alledrie. Of je bent een velomobielkampeerder die graag wat extra's meeneemt zonder aan een aanhanger vast te zitten. Bij Velomobiel.nl zelf noemen ze deze fiets "misschien wel de best reisvelomobiel..."
- je vindt het gewoon een hele mooie fiets. Da's al reden genoeg.
Theo had inmiddels de veren vervangen en nog wat andere kleine klachtjes opgelost. Het was half twaalf, een mooie tijd om weer naar Dieren te vertrekken. Buiten brak de zon door en met wat geluk zou ik om haf drie in Dieren kunnen zijn. Na een kilometer of 15 kwam Elburg in zicht en hoorde ik een bekend geluid bij het achterwiel. "Het zal toch niet..!", dacht ik. De inmiddels vierde spaak in mijn achterwiel had het begeven. Ik besloot verstandig te zijn en toch maar 'even' naar Dronten terug te rijden. "Hmm, vreemd", zeiden Theo en Allert. "Meestal breken de spaken van het voorwiel, dit maken we niet vaak mee." Bij nadere inspectie bleek dat ook deze spaak, net als de drie vorige, geknapt was op het punt waar ie een ander spaak kruist.
 |
| Strada 94 in de etalage |
Om vijf uur rolde ik uiteindelijk Dieren binnen. Zo'n 190 kilometers stonden op de teller. "Een mooie training voor de Oliebollentocht, Paul", had Theo bij Velomobiel.nl nog gezegd. En hij had gelijk.
zaterdag 12 december 2015
Mijn comfort zone
Vandaag 12 december is het op de kop af vier jaar geleden dat ik met de trein naar Dronten vertrok en als de trotse eigenaar van een mooi gele Strada terugkwam. Ik overleefde die eerste 75 kilometers zonder kleer- en velomobielscheuren en nog altijd, als ik naar Dronten fiets, neem ik dezelfde mooie route over de Veluwe. Binnendoor via Gortel en Doornspijk.
Nog maar een paar dagen geleden kon ik bovendien een ander jubileum afstrepen: tijdens een winderige LOL-tocht langs de uiterwaarden van de IJssel passeerde ik de mooie kilometrage van 30.000. De drie sterren die ik nu op mijn velomobiel mag plakken verdiende ik grotendeels door in het woonwerkverkeer op en neer te fietsen tussen Dieren naar Apeldoorn. Dat zijn makkelijke kilometers want naar m'n werk moest ik toch al. Daarnaast maakte ik een aantal megatochten met LOL met als voorlopig record het Rondje IJsselmeer in 2014 toen de kilometerteller pas op 362 stopte.Tel daarbij nog wat reguliere LOL-tochten op en de onderhoudsritjes naar Dronten (per stuk goed voor 150 km heen en terug) en die 30.000 bereikte ik eigenlijk vanzelf.
Die vier jaar en die dertigduizend kilometers zijn mooie mijlpalen om nog eens terug te kijken. Ik ben inmiddels in staat een lange lijst van voor- en nadelen van het velomobielrijden op te sommen. Inclusief het weinig bekende tiende voordeel! Maar hoe je het ook wendt of keert, het draait uiteindelijk maar om één ding: het comfort!
Het comfort van het comfortabele liggen, van nooit meer zadelpijn of zere schouders en polsen. Het comfort van wind- en weersbestendig fietsen. Regen en ijzige koude zijn ook in een mooi gele Strada geen pretje maar het is wel véél comfortabeler dan de open fiets. En dan is er natuurlijk de belangrijkste ;-): het comfort van de krimpende afstanden. Kilometers worden korter en het klopt dus wat ze zeggen: snelheid is een ook vorm van comfort!
Negeer dus de bekende zweverige praatjes over 'uit je comfort zone komen'. Wij velomobilisten hebben dat helemaal niet nodig. In onze eigen, al dan niet mooie gele, comfort zone ontdekken we juist moeiteloos nieuwe verten en uitdagingen. Op naar de volgende 30.000!
Nog maar een paar dagen geleden kon ik bovendien een ander jubileum afstrepen: tijdens een winderige LOL-tocht langs de uiterwaarden van de IJssel passeerde ik de mooie kilometrage van 30.000. De drie sterren die ik nu op mijn velomobiel mag plakken verdiende ik grotendeels door in het woonwerkverkeer op en neer te fietsen tussen Dieren naar Apeldoorn. Dat zijn makkelijke kilometers want naar m'n werk moest ik toch al. Daarnaast maakte ik een aantal megatochten met LOL met als voorlopig record het Rondje IJsselmeer in 2014 toen de kilometerteller pas op 362 stopte.Tel daarbij nog wat reguliere LOL-tochten op en de onderhoudsritjes naar Dronten (per stuk goed voor 150 km heen en terug) en die 30.000 bereikte ik eigenlijk vanzelf.
 |
| Gefotografeerd net na mijn 'maiden trip'. De teller staat op 75 kilometer. Wat was ik nog groen ondanks al dat mooie geel. |
Het comfort van het comfortabele liggen, van nooit meer zadelpijn of zere schouders en polsen. Het comfort van wind- en weersbestendig fietsen. Regen en ijzige koude zijn ook in een mooi gele Strada geen pretje maar het is wel véél comfortabeler dan de open fiets. En dan is er natuurlijk de belangrijkste ;-): het comfort van de krimpende afstanden. Kilometers worden korter en het klopt dus wat ze zeggen: snelheid is een ook vorm van comfort!
Negeer dus de bekende zweverige praatjes over 'uit je comfort zone komen'. Wij velomobilisten hebben dat helemaal niet nodig. In onze eigen, al dan niet mooie gele, comfort zone ontdekken we juist moeiteloos nieuwe verten en uitdagingen. Op naar de volgende 30.000!
dinsdag 8 december 2015
Over 11 opgewarmde oliebollen
Afgelopen weekeinde was het ook in huize Mooi Geel Sinterklaasavond. Zonder alle details te onthullen waarop ondergetekende op rijm te kijk werd gezet wil ik toch wel één tipje van de sluier oplichten.
Vast onderwerp bij dit soort gelegenheden, je kunt er op wachten, is het velomobielrijden in al zijn aspecten. En dan blijken de ontberingen van de oliebollentocht op de vrouw des huizes grote indruk te maken. Er was dus een fraai gedicht (ga ik hier niet voorlezen ;-) en een velomobielgerelateerd kado in een passende verpakking. Over wat er het pakje zat volgt later op dit weblog nog een verslag maar een deel van de verpakking wil ik graag hier onthullen.
Zelf heb ik me gisteren als nummer 35 aangemeld voor de tocht der tochten. Ach, veel moeizamer dan de rit naar Nijmegen zal het toch niet worden, dus waarom nog wachten? Ik ben in elk geval erg benieuwd naar de verschillende routes die Peter voor deze 4e Kerstdag heeft uitgezet. Ik woonde jaren in Twente en weet dus dat dit een heel mooie hoekje van Nederland is.
Woon je in de regio Zutphen en wil je als velomobielrijder samen met anderen (is leuker en fietst makkelijker) naar Lattrop fietsen? Meld je dan aan voor de LOL-special vanaf Warnsveld. Ook voor de terugreis ben je van harte uitgenodigd om aan te sluiten.
Vast onderwerp bij dit soort gelegenheden, je kunt er op wachten, is het velomobielrijden in al zijn aspecten. En dan blijken de ontberingen van de oliebollentocht op de vrouw des huizes grote indruk te maken. Er was dus een fraai gedicht (ga ik hier niet voorlezen ;-) en een velomobielgerelateerd kado in een passende verpakking. Over wat er het pakje zat volgt later op dit weblog nog een verslag maar een deel van de verpakking wil ik graag hier onthullen.
 |
| Een fraai stukje Sinterklaasknip- en plakwerk van Anja: Het hele gezelschap van 11 Oliebollentocht-LOLlers in Dieren vlak voor vertrek naar Nijmegen voor de OBT2014 |
Woon je in de regio Zutphen en wil je als velomobielrijder samen met anderen (is leuker en fietst makkelijker) naar Lattrop fietsen? Meld je dan aan voor de LOL-special vanaf Warnsveld. Ook voor de terugreis ben je van harte uitgenodigd om aan te sluiten.
zondag 6 december 2015
The answer is...
De maandelijkse LOL-tocht had deze keer als thema "LOLling in the wind". De titel was geïnspireerd door het NK Tegenwindfietsen waar wij als slimme fietsers weer eens niet aan mee mogen doen. En door de te verwachten krachtige zuidwestenwind in de regio Zutphen. Niet dat er daardoor ligfietsers waren die zich af lieten schrikken.
Volgens mij waren we met z'ntwaalven dertienen en we vertrokken volgens afspraak recht tegen de ijskoude wind in naar het zuiden. Over de dijken langs de IJssel. Daar heb je immers het meeste last van de wind, en daar ging het allemaal om. Het doel was vermoeid en flink verkleumd het appelgebakravitailleringspunt "De Waag" in Doesburg te halen.
Daar onderweg naar toe, ergens op het winderige stuk tussen Bronkhorst en het veer naar Dieren had er spontaan gezang op kunnen stijgen uit het LOL-peleton. De melodie is welbekend:
 |
| Je kijkt recht in het bepleisterde smoeltje van S94 |
 |
| Deelnemers komen tegenwoordig van heinde en verre. Vanwege de bijzonder 'lollige' sfeer en de garantie van goed appelgebak halverwege! |
Volgens mij waren we met z'n
 |
En nu allemaal: "The answer my friend is LOLin' in the wind, The answer is LOLlin' in de wind. Laalalala"
|
Daar onderweg naar toe, ergens op het winderige stuk tussen Bronkhorst en het veer naar Dieren had er spontaan gezang op kunnen stijgen uit het LOL-peleton. De melodie is welbekend:
How many trips must a velomobile make
before it is more than a bike
before it is more than a bike
How many eyes must a velonaut have
before he can see all fietsninja's
And how many miles must a velonaut ride
Before you call him/her a (wo)man
The answer my friend is LOLin' in the wind
The answer is LOLlin' in de wind
How many times must we overtake stinkbrommers
Before they're forever banned
Yes, how many times can a cardriver turn his head
Pretending he just doesn't see us?
Yes, and how many years can we ride in the rain
Before we buy a (Sinner/VO/Vekatex)kap?
The answer my friend is LOLin' in the wind
The answer is LOLlin' in de wind
Tip: luidkeels meezingen met deze begeleidende muziek
Eigen coupletten kunnen hieronder worden aangevuld
Eigen coupletten kunnen hieronder worden aangevuld
dinsdag 1 december 2015
Blaffende honden bijten niet?
'T is alweer een hele tijd geleden. Maar pas nu schrijf ik er er wat over. Er waren altijd onderwerpen genoeg die veel leuker waren om met anderen te delen. Maar nu er niet meer te zien is dan een vaag litteken op mijn linkerschouder moet het verhaal toch maar eens opgeschreven worden. Ook al was het niet leuk.
Het was nog in de tijd van mooi, droog en zonnig weer. De tijd die we meestal de zomer noemen. Ik fietste van kantoor naar huis maar niet mijn gebruikelijke route. In plaats van al vroeg het Apeldoorns Kanaal over te steken liet ik mij nog kilometers zuidelijker afzakken omdat het zo lekker fietste in de schaduw van die grote bomen. Genieten!
Aan het einde van het fietspad stonden wat Dierenaren gemoedelijk te kletsen in de schaduw. Met hun honden en hondjes. Tja, en zoals jullie weten hebben wij velonauten een soms wat moeizame relatie met deze categorie huisdieren.
Ik was het gezelschap nog maar net voorbij of ik hoorde geblaf en gegrauw achter mij. En snel sprintende hondenpoten. "Hierrrrr Terry, kommmmm terrrug", riep het baasje nog. Maar we weten allemaal dat die baasjes meestal niks te vertellen hebben. Ze zijn alleen maar het baasje als Terry aan het lijntje zit.
Binnen een paar seconden hoorde en voelde ik een hond achter op m'n fiets springen. Ik hoorde de poten krassen en langs de gladde achterkant afglijden. "Ik ga mooi niet stoppen", dacht ik en besloot gewoon zo hard mogelijk door te rijden. Dat was niet erg hard want juist daar is het wegdek voorzien van grote ruwe klinkers. En ik moest ook nog eens op verkeer letten dat van rechts kon komen.
Links van me rende inmiddels een mini-keffer mee. Ook helemaal hoteldebotel. Met een ruk aan het stuur probeerde ik die te overrijden maar dat lukte niet. Ik kon me beter concentreren op onze veel grotere viervoetige vriend die inmiddels blaffend en grauwend langszij was gekomen. Dat langszij komen gebeurde nogal plotseling én heel dichtbij. Ik schrok er behoorlijk van en deinsde naar links waarbij mijn schouder onzacht in aanraking kwam met de mooi gele rand van mijn fiets. Au! Ik deed nog een paar pogingen om het beest te pletten tussen de stoeprand en mijn onverbiddelijk ronddraaiende rechtervoorwiel maar dat hielp niet echt. "Had ik nu maar een Dazer, of pepperspray of een shotgun, of een valluik in de weg", dacht ik.
Na een tijdje hadden ze er natuurlijk genoeg van en kon ik weer rustig, zij het met kloppend hart, verder fietsen naar huis. Poeh, dat was niet leuk... Gelukkig had ik geen schade en ontmoet ik ook wel eens een leuke hond.
Het was nog in de tijd van mooi, droog en zonnig weer. De tijd die we meestal de zomer noemen. Ik fietste van kantoor naar huis maar niet mijn gebruikelijke route. In plaats van al vroeg het Apeldoorns Kanaal over te steken liet ik mij nog kilometers zuidelijker afzakken omdat het zo lekker fietste in de schaduw van die grote bomen. Genieten!
Aan het einde van het fietspad stonden wat Dierenaren gemoedelijk te kletsen in de schaduw. Met hun honden en hondjes. Tja, en zoals jullie weten hebben wij velonauten een soms wat moeizame relatie met deze categorie huisdieren.
Ik was het gezelschap nog maar net voorbij of ik hoorde geblaf en gegrauw achter mij. En snel sprintende hondenpoten. "Hierrrrr Terry, kommmmm terrrug", riep het baasje nog. Maar we weten allemaal dat die baasjes meestal niks te vertellen hebben. Ze zijn alleen maar het baasje als Terry aan het lijntje zit.
 |
| Blaffende honden bijten niet? (Bron Flickr) |
Binnen een paar seconden hoorde en voelde ik een hond achter op m'n fiets springen. Ik hoorde de poten krassen en langs de gladde achterkant afglijden. "Ik ga mooi niet stoppen", dacht ik en besloot gewoon zo hard mogelijk door te rijden. Dat was niet erg hard want juist daar is het wegdek voorzien van grote ruwe klinkers. En ik moest ook nog eens op verkeer letten dat van rechts kon komen.
Links van me rende inmiddels een mini-keffer mee. Ook helemaal hoteldebotel. Met een ruk aan het stuur probeerde ik die te overrijden maar dat lukte niet. Ik kon me beter concentreren op onze veel grotere viervoetige vriend die inmiddels blaffend en grauwend langszij was gekomen. Dat langszij komen gebeurde nogal plotseling én heel dichtbij. Ik schrok er behoorlijk van en deinsde naar links waarbij mijn schouder onzacht in aanraking kwam met de mooi gele rand van mijn fiets. Au! Ik deed nog een paar pogingen om het beest te pletten tussen de stoeprand en mijn onverbiddelijk ronddraaiende rechtervoorwiel maar dat hielp niet echt. "Had ik nu maar een Dazer, of pepperspray of een shotgun, of een valluik in de weg", dacht ik.
Na een tijdje hadden ze er natuurlijk genoeg van en kon ik weer rustig, zij het met kloppend hart, verder fietsen naar huis. Poeh, dat was niet leuk... Gelukkig had ik geen schade en ontmoet ik ook wel eens een leuke hond.
vrijdag 27 november 2015
maandag 23 november 2015
Van de drup in de regen
Vorige week was het nat, erg nat. Ook zal zong de regenguru van Hetregentbijnanooit zijn gebruikelijke lied, nu klopte het even niet. Bijna elk ritje werd wel geplaagd dat natte goedje van boven. Het ideale seizoen om stil te staan (zo weinig mogelijk ;-) bij de combinatie van velomobielrijden en regenachtig weer.
Als ik van huis of werk vertrek check ik dus de Buienradar. Als Hetregentbijnanooit een guru is dan is de Buienradar een orakel. Beiden zijn niet 100% betrouwbaar, maar ze hebben wel vaak gelijk. Als ik vanaf kantoor naar huis vertrek probeer ik mijn vertrektijdstip bovendien af te stemmen op de passerende buienfronten. Dan helpt het Buienorakel zeker.
Maar welke fasen doorloopt de klassiek cabriorijdende velomobilist van eerste drupjes tot gutsende stortregen? Ik zette het allemaal op een rijtje.
Code Blauw (de eerste spatjes, een buienfront aan de horizon)
Zoals gezegd: ik fietst dus altijd dekselloos. Van een paar spatjes trek ik me nog niks aan. Ik steek een natte vinger in de lucht om de windrichting te peilen en inspecteer de voorbijtrekkende wolkenfronten op regenvaardigheid. Niet dat dit ritueel ook maar iets helpt maar je voelt je even 'in control'. Ook al ziet het er slecht uit ik fiets rustig door.
Code Geel (echte regen!)
Van die eerste regen trek ik me nog niks aan. Als het niet harder gaat fiets ik gewoon door. Bij donker weer gaat nu de verlichting aan. Mijn bril veeg ik af en toe druppelvrij. Deze fase kan ik heel lang volhouden. Dat de bovenkant van m'n shirt nat wordt maakt me niet uit. Thuis of op het werk hangt droge kleding.
Code Oranje (serieuze regen, fietsers met regenpakken en voetgangers met paraplu's)
Nu komt een moeilijk moment. Wanneer ga ik stoppen om het schuimdeksel achter het stoeltje vandaan te halen? Het is onvermijdelijk, ik weet het, maar ik heb zo'n hekel aan stoppen. De vraag is bovendien hoelang ik nog door mijn brillenglazen zal kunnen kijken. Met +2 kan ik gelukkig ook zonder door het verkeer. De NVHPV sjalie die ik de laatste Cyclevision scoorde blijkt uit te munten in het opvangen van ijskoude regendruppels die langs de nek naar beneden willen lopen. Een ideaal ding. Als er een Code Rood aan zit te komen is het zaak tijdig daarop te anticiperen.
Code Rood: (het komt nu werkelijk met bakken naar beneden)
Als ik m'n helm nog op heb gaat ie nu af. Het water begint in m'n ogen te lopen en om dat te stoppen pak ik mijn gele Fietsersbondpetje uit de rechtervelomobieltas. Met de klep ver over de ogen getrokken, weggezakt achter m'n schuimdeksel kan er met gepaste snelheid doorgereden worden. Als het ook nog eens donker is gaat de snelheid er helemaal uit. M'n bril heb ik dan al een tijdje niet meer op. Alhoewel het schuimdeksel mij verrassend goed droog houdt begint er nu toch hier en daar wat nattigheid naar binnen te lopen. Opspattend water komt via de voetengaten naar binnen. Maar ik voel me nog steeds op en top een 365-dagenfietser!
Ai, ik bedenk me nu pas dat ik met dit stukje het bekende gele mannetje wel weer eens wakker gemaakt kan hebben!
Zijn er soms inventieve lezers die goedkopere hoe-overleef-ik-de-regen-tips hebben dan die ene dure van dat gele mannetje? En hoe doen jullie dat als je brildrager bent en echt niet zonder kunt? Ik hoor het graag :-).
N.a.v. dit bericht kwamen er ook op Twitter een aantal suggesties voorbij.
Als ik van huis of werk vertrek check ik dus de Buienradar. Als Hetregentbijnanooit een guru is dan is de Buienradar een orakel. Beiden zijn niet 100% betrouwbaar, maar ze hebben wel vaak gelijk. Als ik vanaf kantoor naar huis vertrek probeer ik mijn vertrektijdstip bovendien af te stemmen op de passerende buienfronten. Dan helpt het Buienorakel zeker.
 |
| Regendruppels op een Strada |
Code Blauw (de eerste spatjes, een buienfront aan de horizon)
Zoals gezegd: ik fietst dus altijd dekselloos. Van een paar spatjes trek ik me nog niks aan. Ik steek een natte vinger in de lucht om de windrichting te peilen en inspecteer de voorbijtrekkende wolkenfronten op regenvaardigheid. Niet dat dit ritueel ook maar iets helpt maar je voelt je even 'in control'. Ook al ziet het er slecht uit ik fiets rustig door.
Code Geel (echte regen!)
Van die eerste regen trek ik me nog niks aan. Als het niet harder gaat fiets ik gewoon door. Bij donker weer gaat nu de verlichting aan. Mijn bril veeg ik af en toe druppelvrij. Deze fase kan ik heel lang volhouden. Dat de bovenkant van m'n shirt nat wordt maakt me niet uit. Thuis of op het werk hangt droge kleding.
 |
| Serieuze nattigheid |
Nu komt een moeilijk moment. Wanneer ga ik stoppen om het schuimdeksel achter het stoeltje vandaan te halen? Het is onvermijdelijk, ik weet het, maar ik heb zo'n hekel aan stoppen. De vraag is bovendien hoelang ik nog door mijn brillenglazen zal kunnen kijken. Met +2 kan ik gelukkig ook zonder door het verkeer. De NVHPV sjalie die ik de laatste Cyclevision scoorde blijkt uit te munten in het opvangen van ijskoude regendruppels die langs de nek naar beneden willen lopen. Een ideaal ding. Als er een Code Rood aan zit te komen is het zaak tijdig daarop te anticiperen.
 |
| Dit zou een gevalletje Code Rood zijn, maar ik zit binnen ;-) |
Als ik m'n helm nog op heb gaat ie nu af. Het water begint in m'n ogen te lopen en om dat te stoppen pak ik mijn gele Fietsersbondpetje uit de rechtervelomobieltas. Met de klep ver over de ogen getrokken, weggezakt achter m'n schuimdeksel kan er met gepaste snelheid doorgereden worden. Als het ook nog eens donker is gaat de snelheid er helemaal uit. M'n bril heb ik dan al een tijdje niet meer op. Alhoewel het schuimdeksel mij verrassend goed droog houdt begint er nu toch hier en daar wat nattigheid naar binnen te lopen. Opspattend water komt via de voetengaten naar binnen. Maar ik voel me nog steeds op en top een 365-dagenfietser!
Ai, ik bedenk me nu pas dat ik met dit stukje het bekende gele mannetje wel weer eens wakker gemaakt kan hebben!
Zijn er soms inventieve lezers die goedkopere hoe-overleef-ik-de-regen-tips hebben dan die ene dure van dat gele mannetje? En hoe doen jullie dat als je brildrager bent en echt niet zonder kunt? Ik hoor het graag :-).
N.a.v. dit bericht kwamen er ook op Twitter een aantal suggesties voorbij.
vrijdag 20 november 2015
Niks stagnatie, stelletje apen!
Geweldig artikel in het najaarsnummer van de Vogelvrije Fietser. Mooie foto op de cover en het nodige te lezen en te zien binnenin. Helemaal halleluja! En aangezien ik een gelovige in de Fietsersbondkerk ben kreeg ik 'm vanzelf in de brievenbus. Belangrijkste les van het hele verhaal: wij zijn eigenwijs! Tja, dat was mij nog nooit opgevallen ;-).
Zoals ik zei, mooie foto's van gepimpte velo's. De Fietsersbond en ik zijn voortaan vrienden voor het leven ;-). Toch een puntje van kritiek, als vrienden onder elkaar moet dat kunnen. Sla pagina 12 nog even open en zie deze illustratie bovenaan:
En omdat ze het dus zelf weer eens niet snappen bij mijn vrienden van de Fietsersbond heb ik een en ander subtiel gecorrigeerd. Mag in het volgende nummer van de Vogelvrije Velonaut (hint!) als rectificatie (eis!) worden opgenomen.
En graag gedaan weer....
Zoals ik zei, mooie foto's van gepimpte velo's. De Fietsersbond en ik zijn voortaan vrienden voor het leven ;-). Toch een puntje van kritiek, als vrienden onder elkaar moet dat kunnen. Sla pagina 12 nog even open en zie deze illustratie bovenaan:
 |
| Wij van Mooi Geel vinden dit dus niet goed en goed fout! Niks stagnatie, stelletje apen! |
En omdat ze het dus zelf weer eens niet snappen bij mijn vrienden van de Fietsersbond heb ik een en ander subtiel gecorrigeerd. Mag in het volgende nummer van de Vogelvrije Velonaut (hint!) als rectificatie (eis!) worden opgenomen.
 |
| Zo is het beter! Ik zie wel een neergaande lijn... |
En graag gedaan weer....
dinsdag 10 november 2015
Jullie man in Iran (deel 2)
Onze fietstocht door Iran was inmiddels gevorderd tot een woestijnachtig gebied. Na de mooie stad Isfahan was ons volgende doel de stad Yazd. Om daarna via wat bergketens en nog meer gortdroge vlaktes naar eindpunt Shiraz te fietsen. Lees eventueel nog deel 1 van dit reisverslag.
Na een verslag komt ook de terugblik. "Schitterende natuur zeker?", vroeg een collega mij op mijn eerste werkdag. Nou nee, het is eigenlijk een nogal saaie gortdroge bedoening met veel keien en zand. Daarvoor moet je niet naar dit deel van Iran gaan. Ook niet om een ontspannen stukkie te fietsen. Zoals je in de beide berichten hebt kunnen zien is het veel snelwegfietsen. Je bent blij met je vluchtstrook maar er is niet veel aan.
Nee, dit deel van het land bezoek je vooral vanwege het schitterende cultuurgoed, de 2500 jaar geschiedenis en 'last but not least' vanwege de bijzonder vriendelijke en uitzonderlijk gastvrije Iraniërs.
Als dessert daarom anderhalve minuut video van twee toevallig opgenomen ontmoetingen met die gastvrije Iraniërs. Thee en komkommertjes hielden we er in dit geval aan over. En zo ging het elke dag.
 |
| We zijn een dag verder en eigenlijk nog nergens ;-). Dit is de woestijn en het schaarse groen groeit alleen nog maar in rivierbeddingen die droog staan. Maar aan het eind van de dag betrok de hemel en vielen er een paar heuse spatjes. De wind wakkerde aan en midden in de nacht werden we wakker van een heuse storm. We hadden alle lijnen van de tent al zo goed mogelijk vastgezet maar in dat losse zand ging dat maar matig. Het doek klapperde en flapperde enorm, wij lagen uren wakker maar alles bleef overeind. |
 |
| Onze 'vrienden' die dag en nacht in dichte konvooien voorbij denderden. Nooit stopte het vrachtverkeer maar altijd hielden ze netjes rekening met ons als fietsers. Het lawaai was soms oorverdovend. |
 |
| En toen waren we eindelijk in Yazd, een stad die al sinds mensenheugenis bewoond wordt |
 |
| In de oude binnenstad met z'n lemen huizen kun je mooie plaatjes maken. En heerlijk rustig rondzwerven want veel verkeer is er niet in het doolhof van nauwe straatjes |
 |
| In Yazd durven ze het dus wel aan om een fietstoertocht voor toeristen door de oude stad aan te bieden. Maar da's iets voor watjes, vonden wij ;-) |
 |
| Tegen die tijd was Nederland dus uitgeschakeld voor het EK en dat was samen met de goedkeuring van de nucleaire deal door de Guardian Council voorpaginanieuws. Ze weten wel wat belangrijk is daar in Iran! |
 |
| Wij bezochten Iran in de heilige maand Moharram. Dan wordt elk jaar de belangrijke sjiitische imam Hoeseini herdacht. Die werd omstreeks 600 na C. vermoord door soennitische machthebbers. De scheiding tussen sjiiten en soenieten werd toen definitief. Het hele land is ook nog vandaag de dag nog in rouw: iedereen draagt zwart (en groen) en er wordt publiekelijk gehuild en de hele dag verdrietige muziek gedraaid. |
 |
| De reis ging weer verder. Water is overal te koop. 25 cent per ijskoude fles van 1,5 liter. We hevelden het over in een Ortlieb waterzak (zie rechts op de stoep) en hadden dan genoeg voor onderweg en kamperen. Ook kochten we vaak een literpak ijskoud vruchtensap. |
 |
| Andere fietsers gezien? Jazeker, de twee heren rechts kwamen we onderweg tegen. Ze waren helemaal uit Zwitserland komen fietsen. De dame en heer in het midden delen koeken uit ter gelegenheid van de heilige maand Moharram. We kregen daarnaast ook warmhoudbakjes met complete maaltijden aangeboden maar daarvoor was helaas geen plaats in de toch al volle fietstassen. |
 |
| Ergens halverwege de stad Yazd en eindpunt Shiraz woont meneer Sassan Izadi. Hij was ooit profwielrenner en fietste ook koersen in Europa heb ik begrepen. Hij kon de naam van Joop Zoetmelk verstaanbaar uitspreken. Nu is elke fietser die zijn huis passeert van harte welkom. Ook wij werden van harte uitgenodigd om hier te blijven slapen. Aardige mensen en "Doe dat hoofddoekje maar af...", zei meneer Sassan. |
 |
| Achter dit vervallen lemen fort was een heerlijk rustig kampeerplekje (dachten we ;-) |
 |
| Godzijdank was niet elke weg een hoofdweg. Heerlijk rustig hier maar de onvermijdelijke trucks zijn ook hier te vinden.... |
 |
| Echte toeristen gaan vanzelfsprekend paardrijden als ze de 2500 jaar oude graven (op de achtergrond) van koning Darius bezoeken. |
 |
| De laatste fietsdag had maar één doel: deze Quran-poort veilig halen. Het was een etappe van 50 kilometer over een zeer druk bereden 4-baans snelweg. Onze ogen traanden, we hadden hoofdpijn en een smerige smaak in de mond van de enorme hoeveelheid uitlaatgassen die we die dag te verwerken kregen. Maar als je dan eenmaal bij de poort van de Koran staan ben je dat allemaal weer vergeten. Nog even een driebaans-rotonde oversteken en we waren in Shiraz. |
 |
| Op de dag van vertrek eten we in het beste restaurant van de stad, Met servetten op schoot, tafelzilver en buigende obers. En ze hadden ook het beste biertje van alcoholvrij Iran: een Hollandse (hoe zo economische boycot?) Bavaria Malt 0,0%. Nu weet ik ook weer waarom ik dit thuis nooit drink ;-) Het meeste 'islamitische' bier in Iran heeft overigens citroen- of perzikensmaak :-(. |
 |
| Bijna thuis. De grondcrew op Schiphol laadt vlak onder ons raampje de fietsen uit. Wisten we dat die in elk geval aangekomen waren. Heerlijk om weer thuis te zijn! |
Nee, dit deel van het land bezoek je vooral vanwege het schitterende cultuurgoed, de 2500 jaar geschiedenis en 'last but not least' vanwege de bijzonder vriendelijke en uitzonderlijk gastvrije Iraniërs.
Als dessert daarom anderhalve minuut video van twee toevallig opgenomen ontmoetingen met die gastvrije Iraniërs. Thee en komkommertjes hielden we er in dit geval aan over. En zo ging het elke dag.
vrijdag 6 november 2015
Jullie man in Iran (deel 1)
Twee jaar geleden hadden we al vergevorderde plannen. Maar ja, toen belde mij vriend Barack mij op en ging het even niet door. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dit jaar hadden we dus alsnog onze zin gezet op een fietstocht door de Islamic Republic of Iran.
"Wat..!!!", riepen familie, kennissen en collega's toen ze dat hoorden. "Ben je wel goed bij je hoofd? Da's toch veel te gevaarlijk met IS enzo?" Het blijkt dan dat er talloze vreemde vooroordelen circuleren over dit land. Maar wij waren wél goed geïnformeerd: Iran was onder andere volgens de fietsers die ons voorgingen het veiligste en meest gastvrije land ter wereld waar ze ooit gefietst hadden! Maar de 'proof of the pudding is in the eating'...het moest ter plekke allemaal wel blijken.
Begin oktober vlogen we via Istanbul naar Teheran. Van daaruit wilden we ruim duizend kilometer op de fiets afleggen en uiteindelijk in de stad Shiraz weer op het vliegtuig stappen. Voor de liefhebbers: hieronder heb ik die vier weken fietsen door centraal Iran samengevat in een serie foto's.
Hoe we woestijnstormen overleefden en uiteindelijk met vergiftigingsverschijnselen eindpunt Shiraz binnenreden lees je in deel 2.Tot dan!
"Wat..!!!", riepen familie, kennissen en collega's toen ze dat hoorden. "Ben je wel goed bij je hoofd? Da's toch veel te gevaarlijk met IS enzo?" Het blijkt dan dat er talloze vreemde vooroordelen circuleren over dit land. Maar wij waren wél goed geïnformeerd: Iran was onder andere volgens de fietsers die ons voorgingen het veiligste en meest gastvrije land ter wereld waar ze ooit gefietst hadden! Maar de 'proof of the pudding is in the eating'...het moest ter plekke allemaal wel blijken.
Begin oktober vlogen we via Istanbul naar Teheran. Van daaruit wilden we ruim duizend kilometer op de fiets afleggen en uiteindelijk in de stad Shiraz weer op het vliegtuig stappen. Voor de liefhebbers: hieronder heb ik die vier weken fietsen door centraal Iran samengevat in een serie foto's.
 |
| Om met het belangrijkste te beginnen: Mooi Geel Is Niet Lelijk is in Iran verboden. Dat kan een reden zijn om niet te gaan ;-). Evenals Twitter en Facebook en nog duizenden andere sites. Dus tref je maatregelen als je door mijn berichten geïnspireerd geraakt ook die kant op wil. Een goed functionerende VPN-verbinding lost dit probleem snel op. Ik gebruikte de betaalde service van ExpressVPN. |
 |
| We startten onze reis in de rustige stad Kashan, 200 kilometers ten zuiden van het enorm drukke Teheran met z'n 10 miljoen inwoners. Maar waar je ook gaat of staat, de hoogste geestelijke leider Ayatollah Khamenei staart je met zijn witte baard en en priemende blik overal aan. Welkom in Iran! |
 |
| We konden niet gelijk op pad want onze fietsen en alle andere bagage bleek bij aankomst nog rustig in Amsterdam te staan. Door de dichte mist op Schiphol waren wij overgezet naar een andere vlucht en daardoor was alles misgegaan. Maar een dag later kwam er een speciale vliegveldtaxi met twee KLM fietsdozen op het dak voorrijden. De chauffeur had onderweg, vanwege zijn volumineuze lading, wel een boete van 500.000 rial gehad. Maar dat kon ie bij Turkish Airlines declareren... |
 |
| In alle steden wordt op zeer bescheiden schaal wel gefietst. De fietsen op deze foto staan onder het alom tegenwoordige bord met de martelaren (uit o.a. de oorlog Iran Irak). De foto's van deze 'national heroes' staan bij elke invals weg van elke stad of dorp. |
 |
| De eerste fietsdag. Het ging allemaal best goed tot er een jeep van de militaire politie stopte. We moesten stoppen, werden gefilmd, de paspoorten werden doorgesnuffeld en ze wilden de foto's op onze camera zien. Uiteindelijk bleek dat we niet verder mochten rijden maar dat we een 'lift ' zouden krijgen naar 5 kilometer verderop. Ergens langs de weg lag namelijk (ontdekten we later) de nucleaire installatie bij de stad Natanz. Daar reden we dus wat later langs: niet veel te zien behalve veel militair vertoon en indrukwekkende luchtafweerinstallaties. |
 |
| Na onze tocht met de militairen ontmoeten we deze vriendelijke heren. De wind was intussen aangewakkerd tot hard en in combinatie met een temperatuur van 35 graden was het niet erg aangenaam meer. We kregen uiteindelijk een lift aangeboden naar het bergstadje Abyaneh. En ook nog eens een grote doos chocolaatjes (die ik vasthoud).We kregen vaak wel een paar keer per dag iets aangeboden. Fruit, snoep, koekjes, water en nog veel meer. En altijd met een vriendelijk "Welcome in Iran!" erbij. |
 |
| Het bergstadje Abyaneh op 2400 m waar het koel toeven was. Het bleek een soort Iraans Volendam te zijn met oude vrouwtjes in klederdracht en souvenirwinkeltjes. En een prima hotel natuurlijk, met een ruime kamer met tv, airco, douche en wc én een goede wifi verbinding. |
 |
| Reizen per fiets in Iran kan niet door alleen in hotels te overnachten. Wildkamperen is zeer regelmatig noodzakelijk. En ach wat is er mooier dan een rustig plekje waar je zo tegen zes uur 's ochtend de zon over de bergen ziet kruipen? |
 |
| En dan kom je vanzelf in de eerste grote stad: Isfahan. Een stad met schitterende pleinen, eeuwenoude moskeeën en nog veel meer fraai cultuurgoed. Drie dagen lang genieten. Het grote plein is een oase van rust maar daarbuiten heerst de gebruikelijk verkeerschaos. Er zijn verkeersregels maar niemand lijkt zich daaraan te houden. |
 |
| Eeuwenoude moskeeën.... |
 |
| ...en je hebt er dus ook één hele mooie kerk. |
 |
| Op dertig plekken in de stad heb je dit soort fietsverhuurpunten. Ooit wel eens iemand zien fietsen? Ja dat wel maar dat waren maar enkelingen op een inwoneraantal van 2 miljoen. |
 |
| Bij fietsen horen fietspaden. Dat hebben ze in Shiraz al wel begrepen. Deze was wel 500 meter lang ;-) en je moest dan ook nog om de bouwput van de metro heen (over de weg). Maar een begin is een begin :-) |
 |
| Via een eeuwenoude brug staken we de (droge) rivier over. We waren weer op weg. Naar de woestijnstad Yazd, een week fietsen verderop. |
 |
| Anja fietste dag in dag uit met een k(l)eurige hoofdoek op. Da's wettelijk verplicht voor elke vrouw. 'T wendde snel en door de fietshelm bleef ie goed zitten. Lange broek en lange mouwen horen overigens ook bij dit kledingregime. De gebouwen op de achtergrond zijn megaduiventillen waar vroeger duivenmest werd verzameld voor de landbouw. |
 |
| De woestijn komt eraan. 100 kilometer helemaal niks maar de immer vriendelijke Iraniërs wensen ons een Bon Voyage! Let trouwens even op die fijne vluchtstrook cq, fietspad. Die hadden we bijna overal. Deze weg is 2 x 2 baans. Smaller kwam weinig voor. |
Voor de titel van deze blogposts heb ik mij laten inspireren door de titel van de serie zeer interessante reportages van journalist Thomans Erdbrink over en uit Iran.