Uit het raam kijken

Als werknemer in overheidsdienst zijn er al heel wat grappen over mij gemaakt ;-). Je kunt er avonden mee vullen en websites mee volschrijven. Deze kent iedereen wel:

Waarom kijkt een ambtenaar thuis niet uit het raam? Omdat hij anders op zijn werk niets meer te doen heeft.

Het is dan ook niet zo vreemd dat mijn aandacht getrokken werd door een hele mooie oranje zwarte Strada die bijna onder mijn neus voorbij fietste. Omdat ik nu eenmaal veel naar buiten kijk ;-) merkte ik dat ie telkens om ongeveer half negen het grote kantoor in Apeldoorn passeerde. Toen ik dat eenmaal wist kon ik onderstaande foto maken.

Oranje zwarte Strada in Apeldoorn Noord. Dagelijks (?) te bewonderen.  Voor iedereen die geel minder mooi vindt ;-)

Koninklijk kappenweer

Net na mijn vakantie werd mijn Sinner velomobielkap bezorgd. Ik had mazzel en kon 'm een van de eerste dagen dat ik moest werken gelijk in gebruik nemen. Alleen héén was het kappenweer, terug zat ik in de schaduw van een heel duur carbon afdakje iets minder van het mooie weer te genieten.

Vorige week was het helemaal prutsweer. Bijna 18 graden werd het nota bene! Prinsheerlijk fietste ik in korte broek en in een shirtje met korte mouwen. En de kap? Die hing werkeloos te zijn in mijn velomobielspulleltjesdepot.

Nog zo'n mooie Nederlandse traditie. Het moeilijkst te eten gebakje ter wereld serveer je op Koningsdag! Zelfs Google serveert er een op deze dag en Nico Scheepmaker schreef ooit hoe je dat verdraaide ding op moet eten.

Nou en dan deze week! Maandag en dinsdag werkte ik niet in Apeldoorn en je voelt 'm al aankomen: deze koninklijke woensdag ook niet.  Terwijl het vandaag toch juist een mooie kappendag zou zijn.

Maxima draagt een extra warme hoed, Willem Alexander heeft, een beetje dom, niks extra's aangetrokken, en de drie Aatjes showen vrolijk gekleurde elektrieke schoenwarmertjes.

Op de Oranjefestivals slaan ze nog meer regencapes in en de Amsterdamse autoriteiten waarschuwen bezoekers van Koningsdag voor onderkoeling door te veel alcoholgebruik. In Scheveningen heeft het Oranjecomité last minute sponsor Unox binnengehaald, en organiseert de allereerste Oranjeduik. Ook langs de Friese Elfstedenroute is enige onrust waargenomen. Voor het hele land heeft het Rode Kruis een code oranje afgegeven!

Het wel meest bijzondere bericht las ik op de website van Omroep Flevoland. In een wijde straal rond Dronten zijn kleine groepjes verdwaasde banaanfietsers waargenomen, allemaal onderweg naar deze plaats. Toen de omroep één van hen interviewde herhaalde die alleen maar de woorden "oliebollen, oliebollen, oliebollen...." Tja, de natuur is van slag ;-)

His Royal Yellowness, The Velomobile Formerly Known As Strada 94, staat vandaag werkeloos in de Mooi Geel garage. En straks klaart het weer donderdag en vrijdag onverwacht weer op, wordt het bijna helemaal droog en kan ik mijn Sinnerkap wéér niet gebruiken.

Ik broed op een oplossing; jullie horen nog van mij....

De Fietstelweek 2015 en hoe het verder ging

Weet je het nog? In september 2015 fietsten 56.000 fietsers meer dan 2 miljoen kilometers tijdens de Nationale Fietstelweek terwijl een speciale app al hun ritjes registreerde. Na wat geharrewar konden ook ligfietsers en velomobielrijders mee doen. Het bleek dat deze groep o.a. de specifieke 'vetergang' van een tweewieler ontbeerde en dus niet 100% automatisch gemeten konden worden. Velonauten zouden geïdentificeerd kunnen worden als brommers of nóg erger, als auto's.

Dat kwam gelukkig allemaal goed en ik legde dus keurig al mijn (woonwerk)ritjes af met de Fietstelweek App actief op mijn telefoon.

Logo Fietstelweek

Een hele tijd na de laatste Fietstelweekdag werd ik toch wel nieuwsgierig naar de resultaten. Die zouden toch als open data beschikbaar komen? Omdat ik actief ben voor de afdeling Rheden-Rozendaal van de Fietsersbond hoopte ik ook op een spoedige beschikbaarheid van de gegevens voor Dieren en omgeving. Daar konden we dan de gemeente mee om de oren slaan.

De programmacoördinator van de Fietsersbond meldde desgevraagd het volgende: "...De data van de Fietstelweek zal zeker openbaar beschikbaar worden. Dit gaat lopen via een platform van het Fietsberaad, dat platform had al af moeten zijn, maar is dat nog niet. Het wachten is daar op. Tot die tijd kan ik nog wel beperkt toegang tot Bikeprint organiseren voor afdelingen..."

Een paar weken geleden viel er uiteindelijk een login in mijn digitale brievenbus. Via de website van Bikeprint kreeg ik toegang tot allerlei interessante gegevens. En omdat jij misschien ook wel meegedaan hebt aan de Fietstelweek 2015 en/of actief bent voor de Fietsersbond laat ik hieronder zien wat jouw ritjes in 2015 zoal hebben opgeleverd. 'T was beslist niet voor niks, al dat fietsen!

Ik wilde dat eigenlijk laten zien aan de hand van mijn eigen dorpje Dieren maar daar bleek wat weinig data (want weinig deelnemers) beschikbaar. Daarom laat ik voorbeelden zien op basis van het centrum van Apeldoorn. Overigens is op de website van Bikeprint een deel van de gevisualiseerde data voor alleen de Provincie Noord Brabant voor iedereen zónder login te bekijken.

De kaart Druktebeeld (een zgn. heatmap) van heel Nederland.
De grote steden en belangrijke verbindende routes zijn al eenvoudig te herkennen.
Door verder in te zoomen verschijnen ook de delen waar wat minder gefietst is

Kaart Druktebeeld Apeldoorn. Echt druk is het maar op een paar plekken. Één daarvan ken ik goed. Daar kwam ik als velonaut nauwelijks vooruit omdat inhalen niet mogelijk was in de spits. Nu weet ik waarom ;-)

Kaart Snelheid Absoluut (Blauw is 20 km p/u of hoger)

Kaart Vertraging (rood en zwarte puntjes markeren plekken waar fietsers een minuut of zelfs meer vertraging opliepen. En dat zijn dan natuurlijk gelijk de plekken waar iets moet gebeuren.

De kaart Routes. Door op een bepaald wegvak te klikken kun je zien welke routes fietsers namen die hier fietsten.

Daarnaast is het mogelijk om zelf fietsbeleidsmaatregelen en scenario’s te definiëren. Je kunt de effecten van bijvoorbeeld fietssnelwegen, het verkorten van wachttijden bij kruispunten of andere fietsmaatregelen doorrekenen. Voor de echte 'hard core' fietsnerds is het mogelijk hele datasets te downloaden (als CSV-bestand) en daarmee zelf aan de slag te gaan.

Kortom een schat aan informatie die alleen maar waardevoller zal worden als dit jaar er nog meer deelnemers zijn. De organisatie streeft nu naar 75.000 deelnemers. Hopelijk ook met een nog bredere groep deelnemers. Vorig jaar waren dat vooral forensen in de leeftijd van 30-50 jaar. En vanzelfsprekend doen er dan nog meer ligfietsers en velomobielers mee ;-).

Ik kan het niet laten

Ik heb een voorkeur voor het voor- en najaar. Da's namelijk de tijd dat ik op weg naar het werk in Apeldoorn, de zon mooi op kan zien gaan. Ik heb het al heel vaak gefotografeerd en bijna net zo vaak op dit weblog vermeld. Wellicht tot verveling van iedereen ;-). Maar zeg nou zelf, wat is er nou mooier dan een mooie zonsopgang? Ik kan het niet laten en doe er gewoon wéér een.

Sorry alweer een zonsopgang ;-) 6:14 uur. Langs het Apeldoorns Kanaal vlak bij Dieren. 

De Kap van Tante Gerrie

Ik neem graag grote woorden in de mond en schrijf die dan ongegeneerd hier op: 'hard core dekselmijder' en 'last man standing'  voor wat betreft cabrio rijden, om er een paar te noemen. Maar ik heb ook heel erg veel last van een geel mannetje in mijn hoofd. Jullie weten niet half hoe erg dat is...  Of misschien toch wel? Lees verder....

Een jaar geleden probeerde ik de Sinnerkap van Lorenz drie dagen uit. Het was behoorlijk koud, zo'n kap bleek heel comfortabel. Maar afgezien van het feit dat ik allerlei stoere taal uitsloeg over 'open rijden als levenshouding' had ik er gewoonweg niet die 500 euro (of meer) voor over. Want zeg nou zelf? Het regent toch bijna nooit en echte kou hebben we  sinds de  'global warming' toch ook niet meer?

Maar er gebeurde iets onverwachts. Tante Gerrie, een ver familielid die ik sinds mijn vroege jeugd niet meer gezien had, kwam te overlijden en via de ingewikkelde wegen van het erfrecht bleek ik ineens erfgenaam te zijn.  En toen leek het me een mooi idee om van die erfenis iets aan te schaffen wat ik anders niet zo snel gekocht zou hebben. Vlak voordat ik op vakantie ging naar Cuba heb ik 'm snel nog besteld: mijn eigen Sinner toerkap.

Vier weken later stopte er een auto van UPS in Dieren en kwam er een man met een hele grote doos uit. En ik wist gelijk wat daar in zou zitten! De Kap van Tante Gerrie.

Het mooiste wat er is: iets uitpakken ;-)

De Kap van Tante Gerrie

De daarop volgende werkdagen keek ik met andere ogen naar het weerbericht. Probeer ik normaal gesproken de buien te vermijden, nu hoopte ik juist op een flinke plens water. Want dan zou ik mijn nieuwe dakje kunnen proberen.

Vrijdagochtend had ik mazzel: het regende behoorlijk. Tja, wat moet ik er van zeggen. Het was droog en warm binnen. De regendruppels zeilden nog wel door het openstaande vizier naar binnen maar mijn bril kon ik ophouden. De twee shirtjes die ik bij vertrek aan had getrokken waren véél te warm. In 'no time' zat ik net zo hard te zweten als een paar dagen eerder in Cuba ;-).

Tijdens de lunchpauze die vrijdag werd ik door een collega aangesproken. "Hé, je hebt nu zo'n dakje op je fiets, zag ik..."  Ik vertelde hem het hoe en wat en sloot mijn verhaal af met: "En binnen zit je lekker droog en warm. Dan doe ik het dashboardlampje aan het zet een muziekje op voor tijdens het fietsen...."

Juist die combinatie van woorden: 'droog en warm', 'dashboardlampje' en 'muziekje op' had verrassend véél impact. Het bleef even stil en toen sprak hij verrast: "Potverdorie, zo heb je dus helemaal geen auto meer nodig!" 

Fietsen bij Fidel (dl. 2)

In maart en april fietsten Anja en ik 1400 kilometer door west en centraal Cuba. Dit is deel 2 van het fotoreisverslag. Vanzelfsprekend is er ook een deel 1.

Dit soort enorme 'reclameborden' kom je overal tegen. Met revolutionair patriottistische leuzen erop. Wij hadden er na een paar weken wel genoeg van. 'Socialisme of de dood' was een heel populaire. 

 

Anja doet een dutje langs de snelweg op de dag dat we er 100 kilometer over moesten fietsen. In Nederland een nachtmerriescenario in Cuba een eitje. Drie banen per richting en een brede vluchtstrook. Het verkeer? Elke vijf minuten kwam er wel eens een auto voorbij. We hadden meer last van de warmte, die dag stond onze thermometer op 35 graden in de schaduw.

Na die dag doorjakkeren over de snelweg waren we  al snel aan de zuidkust. Je fietst er langs tropische zee-uitzichten en een windje zorgde voor enige verkoeling. Wel veel blijven drinken want zweten deden we  ook hier ;-)

Felle kleurtjes daar houden ze in Cuba van. Maar door die uitbundige zonneschijn ziet dat er altijd mooi uit!

"Nog bijzondere beestjes gezien?", vroeg een collega me. Nou niet zoveel behalve dan langs de zuidkust waar we midden in de krabbentrek terechtkwamen. Het waren er soms zoveel dat ik er meerdere onder de banden uit elkaar hoorde spatten. Ik probeerde ze wel te vermijden vandaar de slingerende camerabeweging.

Na het sfeervolle 19e eeuwse, maar oh zo toeristische, stadje Trinidad draaiden we weer langzamerhand bij in westelijke richting om op tijd terug te zijn in Havana.

In de stad Santa Clara ligt Ernesto 'Che' Guevara begraven. Met vanzelfsprekend een passend monumentje erbij. Deze weg was verboden voor fietsers maar trokken we  ons lekker niks van aan.

Die Cubanen doen er alles aan om je je thuis te laten voelen. Speciaal voor de Nedserlanders was er dus gelukkig ook ons geliefde Dutch Windmill Beer!

Als dit niet een perfect plaatje is van een typische fietsvakantie voor watjes dan weet ik het niet meer. Voor het eerst in 12 jaar hebben we  niet gekampeerd. Dat scheelde een boel gewicht en gedoe.

Na bijna 4 weken fietsten we uiteindelijk de van dichte wolken uitlaatgassen en enorme gaten in de wegen rijk voorziene hoofdstad Havana weer in. Nog even poseren op de boulevard en daarna volgden de echt allerlaatste kilometers naar ons bed & breakfast in het centrum.

Hoe je het ook bekijkt: Havana is beslist een stad met karakter.Achter de mooie facades van de toeristengeveltjes tref je veel verval aan maar bruist het ook van het leven.

Fietsen en fietsdozen gaan in de taxi naar het vliegveld: zo'n echte Amerikaanse slee waar overigens wel een nieuwe Hyundai motor in zat, vertelde de chauffeur. Voor het eerst in 4 weken droeg ik weer eens een lange broek.

Ben je door deze beide fotoverslagen geïnspireerd geraakt en zou je zelf ook wel eens een rondje Cuba willen gaan fietsen? Wacht daar dan niet te lang mee. Als in de komende jaren allerlei importbeperkingen weg gaan vallen (fijn voor de Cubanen) en de welvaart mogelijk ook verder toe gaat nemen (ook fijn voor de Cubanen) kun je er vanuit gaan dat het fietsvriendelijke want autoluwe wegennet snel zal dichtslibben. We hoorden nu al dat het verkeer de laatste jaren sterk is toegenomen en het wegennet is daar beslist niet op voorbereid.

Fietsen bij Fidel (dl. 1)

Het was de afgelopen 5 weken weer erg stil op dit weblog. En dat betekent meestal maar één ding: Paul was op vakantie. Nu zullen sommigen roepen: "alweer?",  want nog eind vorig jaar fietsten Anja en ik een hele maand door het mooie en gastvrije Iran.

Maar omdat we dit jaar naar Cuba wilden werd het jaarlijkse schema van de grote fietsvakantie in het najaar voor een keertje omgegooid en gingen we vanwege het weer en de orkaanseizoenen in Cuba al in maart. Voor de liefhebbers: hieronder heb ik 1400 kilometer fietsen door west en centraal Cuba op de inmiddels bekende wijze samengevat in een serie foto's.

De reis begint op Schiphol. Waar de fietsen in KLM fietsdozen verdwijnen. Dozen die we op de plek van bestemming proberen op te slaan om ze op de terugweg nog een keer te kunnen gebruiken. Daarna zijn deze stevige kartonnen dozen (20 euro per stuk) dan wel zo'n beetje op. Op het wagentje ligt deze keer weinig bagage. Voor het eerst in 12 jaar gaat er namelijk geheel niet gekampeerd worden.

Na die vliegreis kwamen we  aan in Havana. Een stad als een 'grande dame' met heel veel rimpels en afbladderende lipstick. Veel sfeer dus en ook enorme gaten in de wegen waar een velomobiel makkelijk in zou kunnen verdwijnen.

Het mooiste plekje van de stad: de Malecon. De lange boulevard waar Cubanen het magere voedselaanbod met een hengeltje proberen aan te vullen.

Na twee dagen rondkijken begon het fietsen. Net een paar kilometer waren we de stad uit toen mijn achterwiel verdacht begon te zwabberen. Dat was dus een lekke band, de eerste na vele jaren fietsvakantie. De gemonteerde Schwalbe Marathon XR banden zijn bijzonder slijtvast en kunnen heel wat hebben.

Ontbijten en avondeten deden we  meestal bij de b&b's waar we  overnachtten. Maar de lunch sprokkelden we zelf bij elkaar, Anja staat, zoals bij elke bakker, in de rij om een zwaar gesubsidieerd broodje te kopen. Voor 30 cent had je al een broodje. Slecht en slap witbrood waar ook de Cubanen graag over klagen.

En ja hoor hier hebben we dus een echte ligfietser: een Brit met een Grashopper FX die net als wij lekker aan het toeren was. Cuba blijkt bijzonder populair bij vakantiefietsers van allerlei nationaliteiten. Elke dag kwamen we er wel een paar tegen. Onze Brit wist ook nog te melden dat ergens voor hem uit twee Nederlandse ligfietsers onderweg moesten zijn. Die twee moeten zich dus onverwijld melden bij Ligfiets& en daar een mooi verslag voor schrijven. Ik mag dat helaas weer niet ;-)

Verder was het rustig fietsen over meestal uitgestorven wegen en weggetjes. Paard en wagen bleek nog zeer populair in Cuba. De aanschaf van een auto is door enorme importheffingen een extreem dure aangelegenheid.

Cubanen fietsen ook nog veel. En een kinderzitje? Natuurlijk koop je dat niet bij Bol.com maar maak je dat zelf van een paar plekjes en wat oude bouten.

Meest gesignaleerde model fiets. Een doortrapper zonder remmen. Remmen doe je door met je voeten over de grond te schuiven.

Voor wie niet zelf wil of kan fietsen is er de bicitaxi. Veel bicitaxis hebben trouwens een flinke geluidsinstallatie aan boord; een bel hebben ze niet meer nodig.

Na een aantal dagen waren we in de vallei van Vinales. Een supertoeristisch gebied met kleurrijke tabaksplantages en bijzonder rotsformaties. Een ideaal gebied om zonder bagage een dagje rond te kijken.

Aan het eind van de dag ga je dan lekker in je schommelstoel op het terras van je Casa Particulares zitten. Die casas zijn een soort bed en breakfast waar particulieren 1 of 2 kamers verhuren aan toeristen. Heel betaalbaar en je kunt er ook eten. Zo'n kamer heeft altijd een keurige badkamer met douche en wc, airco, een koelkast vol met koude biertjes en frisdrank en soms ook een tv. Beter en leuker dan de meeste Cubaanse hotels!

Cuba is een mooi tropisch eiland maar na de energieke start van de Cubaanse revolutie eind vijftiger jaren is er stilstand opgetreden. Onderhoud? Nee daar doen we  niet aan. Cuba raakte geïsoleerd van de rest van de wereld en na het instorten van de Sovjet-Unie verdween ook die steun. Daarna moesten de Cubanen op een houtje bijten en de enorme bureaucratie hielp ook al niet.

Fietsen op de autosnelweg, de Autopista, is voor fietsers officieel toegestaan. Op deze foto steken we  een druk stuk ;-) over. Later hebben we  nog een keer 100 km op de Autopista gereden. Heel saai want je komt door geen enkel dorp.

Zijn er nog lezers die ooit met lijn 410 naar Haarlem reisden? Nou deze bus is daarna in elk geval gewoon doorgegaan? Een van de vele afgedankte Nederlandse bussen die we  zagen rondrijden.

Aflevering 1 van dit reisverslag sluiten natuurlijk we  af met een toepasselijk plaatje voor een velomobielblog. Niet mooi geel (meer) maar wel 10 x lekkerder dan de melige reuzenbananen die we hier in Nederland kunnen kopen....

Wordt binnenkort vervolgd met een tweede en laatste deel....