It's a jungle out there!

"...desnoods ga ik zelf snoeien..!", schreef Willem Vierbergen een tijdje geleden. Bij een onoverzichtelijk oversteekpunt dat door het rap opschietende groen nog overzichtelijker was geworden. Er kwamen nogal wat reacties op. Over defensief rijden met je velomobiel en of ligfietsers nu wel of geen Roundup mogen gebruiken vanwege hun veronderstelde groene status ;-).

Nou, ik kan me daar al een week of twee wel in herkennen. Niet in het gebruik van Roundup of in dat groene gevoel (ik ben meer van geel) maar wel in het gevaar  van het opschietend groen.

Wat is het enorm snel gegaan de laatste tijd. De ene week was er nog niks aan de hand, de week daarop stond het fluitekruid al bijna een meter hoog. Op één punt op mijn route heb ik er extra last van. Bij het binnenrijden van thuishaven Dieren steek ik de Harderwijkerweg over. En daar ziet het er sinds een tijdje dus vanuit een Strada zo uit:

Het uitzicht is minder geworden. Alleen grote trucks zie je van verre aankomen./

De situatie zonder al dat onkruid (Bron: Google Streetview)

Nu word er her en der al druk gemaaid door bijvoorbeeld de provincie maar de gemeente had ik nog niet op enige activiteit kunnen betrappen. "Niet geschoten is altijd mis", dacht ik en meldde mijn ongemak bij de gemeente Rheden. Na een tijdje rolde het onderstaande antwoord in mijn postvakje.

"Geachte heer Van Roekel, bedankt voor uw melding.
Wij maaien de bermen twee keer per jaar (juni/oktober). Dit geeft jaar rond het meest ideale beeld. Als we de eerste ronde naar voren halen, is de bermen in de zomer erg hoog. Vandaag dat is gekozen voor juni. Ik zal de melding wel doorzetten naar het wijkteam Dieren Noord met de vraag of zij deze uitrit veilig kunnen stellen."

Een best wel goed bedoeld en redelijk antwoord van die meneer van Team Onderhoud, maar ik heb er niks aan. Ik ben nu overgeleverd aan de grillen van wijkteam Dieren Noord. Ach, misschien hebben die vandaag of morgen een goeie bui en halen de maaier erover. En eerlijk is eerlijk, met een gewone rechtopfiets heb je hier nog wel voldoende uitzicht. En als ik wil kan ook ook nog een andere route rijden. Dus ik moet ook weer niet te veel zeuren ;-).

De nieuwe kleren van de ligfietser

Genoeg kleur?

Er was eens een ligfietser die nogal gefascineerd werd door de kleur geel. Ik noem geen namen maar in het ligfiets- cq. velomobielwereldje is ie wel bekend. Met naam en toenaam. Uit welingelichte bron heeft de redactie van dit blog nu vernomen dat dat geel vooral aan de buitenkant zit. Voor de buitenwereld is alles mooi geel, maar van binnen is alles diepzwart van kleur. Zoals van carbon en zoute drop.

Vreemd hè? We gaan dit niet psychologisch analyseren maar op de een of andere manier wordt er best veel zwart (en andere donkere kleuren) gedragen door velomobielrijders en ook ligfietsers. Open rijders willen nog wel eens een fluogeel jasje kiezen maar velonauten maakt het allemaal niks uit. Die zitten binnen. "Ze zien me toch nooit...", hoor ik wel eens zeggen. Behalve een carbon onderbroek heb je dan ook eigenlijk niks nodig. Totdat je uitstapt!

Tijd dus voor méér kleur en minder zwartrijders. Dan komt het heel mooi uit dat onze eigenste NVHPV een ontwerpwedstrijd voor nieuwe shirts en jasjes heeft uitgeschreven. De oude shirts en jasjes kom je nog regelmatig tegen maar ze zijn uitverkocht en het ontwerp is natuurlijk ook al weer van een tijdje geleden.

Een paar weken geleden was het aantal inzendingen echter nog niet erg hoog. Vandaar de verlenging van de inzendtermijn tot en met 3 juni. Speciaal voor jullie. Kunnen jullie allemaal nog mooi even je ideale shirtontwerp maken. Beken kleur én laat zien dat je liggend fietst.

Moeilijk? Welnee, wat voorbeelden tref je hierbij aan, inclusief een blanco shirt dat naar eigen inzicht ingetekend kan worden. En je kunt het altijd nog aan je (klein)zoontje, (klein)dochtertje, neefje, nichtje, partner, hond of kat vragen. Doos kleurpotloden erbij en er komt altijd wat verrassends uit.  Ach en wie weet stuur ik zelf ook wel een ideetje in ;-).

Afdrukken, kleurpotloden erbij en na afloop insturen....

Lekke band!!!

8 mm klein maar oh zo venijnig.

Pas op: bovenstaande foto kan emoties losmaken. Ben je namelijk zo'n lekontkennende Marathon Plus fietser dan vertel ik het nu gelijk maar even: ze kunnen lek! Het is confronterend, het is even schrikken, maar wees nou eerlijk, wat is er wél zeker in het leven?

Voor iedereen die al direct doorklikt naar het reactievenstertje hieronder om me te feliciteren, lees eerst even verder. Ter geruststelling: Strada 94 rijdt nu al 10.000 km 100% lekvrij met de huidige set banden. En ik verwacht er nog zo'n 15.000 aan vast te plekken. Echter als fervent lekvermijder draag ik mijn geloof in een lekvrije woonwerkrit graag uit. Ook Anja die forenst naar Doetinchem heeft ze om de 26 inch wielen van haar e-bike liggen. Bijna nooit een lek gehad dus.

Tot afgelopen week. Na een lange werkdag verheugde ze zich op het fietstochtje terug naar Dieren. Helaas, de achterband was plat! De fietsenmaker om de hoek zou het klusje wel even fiksen, "Morgen is ie klaar, mevrouw." De reparatie had wel even wat tijd gekost, meldde hij die volgende middag. Waarschijnlijk om zich te verontschuldigen voor de hoge rekening. Plakken doen fietsenmakers tegenwoordig niet meer, blijkt ;-). En dan moet zo'n ingewikkeld e-bike achterwiel er helemaal uit.

Maar dat laatste wist ik toen allemaal nog niet. Ik was lekker lekvrij met Strada 94 onderweg naar huis maar toen ik net thuis was ging mijn telefoon. "Ik sta net voorbij Doesburg en ik heb alweer een lekke band!!!" Tja, dat was Anja dus met haar gloednieuwe binnenband. Met vijf keer oppompen haalde ze het net, maar ze was wel een beetje humeurig. Stomme fietsenmaker.

De volgende dag trok ik de die gloednieuwe binnenband van de velg, Een bakje water en wat lucht en binnen 10 seconden had ik het lek boven water. Op die plek stak een piepklein stukje metaal uit de buitenband. Daar bleek dus 8 mm vlijmscherp staal aan vast te zitten. En dat terwijl die anti-lek laag maar 5 mm dik is.

Slecht werk van de fietsenmaker of gewoon de statistische (on)mogelijkheid om met een Marathon Plus in twee dagen twee keer lek te rijden? Wie een mening heeft mag het zeggen.

Hoe fietsvriendelijk is jouw werkgever?

Vier jaar geleden kwam er  nogal een dramatische wijziging in mijn mobiliteitspatroon. Van 2 x 60 kilometer met de trein naar Amersfoort ging ik naar 2 x 30 kilometer per velomobiel naar Apeldoorn. En dat allemaal vanwege een fusie van twee organisaties.

Ik hoorde bij de 'happy few'. De kleine groep van collega's (15%) die net zo lang of zelfs korter zouden gaan reizen. En daarom kon ik dus gaan fietsen, en ben ik uiteindelijk ook aan het bloggen verslingerd geraakt ;-).

In aanloop naar de daadwerkelijke fusie liet men een mobiliteitsonderzoek uitvoeren. De verwachting was dat de grootste groep de 'unhappy many'  (85%) vooral van de fiets over zouden stappen naar de auto (of OV) en dat de autorijders auto zouden blijven rijden. En daarom werd het parkeerterrein direct uitgebreid. Alhoewel nu blijkt dat het maar één dag per jaar echt helemaal vol staat. De collega's van de andere fusiepartner die al in Apeldoorn werkten, bleven gewoon met de auto komen of met de fiets.

We  zijn nu vier jaar verder en het waterschap gaat nog serieuzer aan de slag met duurzaamheid. De energie slurpende rioolwaterzuiveringen gaan bijvoorbeeld grotendeels in de eigen stroombehoefte voorzien. En zo zijn er heel veel initiatieven. Er was helaas weinig aandacht voor duurzame mobiliteit. 

Ik zag dan ook een mooie kans toen ik las dat de Fietsersbond gestart is met een fietsvriendelijkheidscertificaat voor bedrijven.

"Een fietsvriendelijk bedrijf faciliteert zijn personeel om op de fiets naar het werk te komen.’ We weten allemaal dat gezonde en fitte medewerkers met plezier naar hun werk gaan, maar wat doen we eigenlijk terug voor onze fietsers? Wij van Fietsvriendelijk bedrijf vinden dat we onze fietsers best wat vaker mogen belonen." Hoe werkt dat?

Logo FVB

De mensen van Fietsvriendelijk Bedrijf vinden dus dat fietsers best wat vaker beloond mogen worden. In de vorm van een kilometervergoeding of een warme douche. Er is daarom een checklist die enerzijds is bedoeld om bedrijven te beoordelen op hun fietsvriendelijkheid en anderzijds om eens kritisch te kijken waar de fietsfaciliteiten extra aandacht behoeven. Zo doe je wat terug voor de fietsende medewerkers en krijgt de werkgever erkenning met een brons, zilver of gouden certificaat.

Mooi hè? Ik dacht dat het waterschap wel een hele dikke voldoende zou gaan halen toen ik die checklist opende. We hebben een ruime overdekte stalling vlakbij de dienstingang, er is een goede kleed- doucheruimte (2 douches per geslacht) en we krijgen dezelfde kilometervergoeding als de automobilisten. Wat wil je nog meer?

1. ruime overdekte stalling voor velomobielen

2. Voldoende kleed- en doucheruimte. In de zomer soms wel een beetje vol

3. Verstopt achter de afvalcontainer: een niet meer zo complete ANWB Rijwiel Hulpkist ;-)

Maar dan blijkt dat je voor een gouden plak echt serieus aan de bak moet. Een bescheiden bloemlezing uit de checklist:

• Brochure “de Fietsvriendelijke werkgever” voor nieuwe werknemers, 
• Fietsonderhoud cursus (in samenwerking met plaatselijke fietsenmaker), 
• Het gebruik van fietsvervoerders voor de eigen logistiek, 
• Mogelijkheid tot repareren van de fiets (fietsgereedschap, pomp en onderdelen)
• Wasmachine én drooghok, 
• De fietsparkeerplekken zijn dichterbij de ingang dan de auto parkeerplekken, 
• Geen recht op parkeerplek wanneer werknemer op een afstand woont van 3 kilometer van het werk, 
• Minimaal 1 fiets parkeerplek per 3 werknemers
• etc. etc. etc.

Voorlopig heeft alleen de Fietsersbond zichzelf een 100% Fietsvriendelijk certificaat kunnen geven. Da's wel een beetje een Wij van wc eend verhaal ;-).

Wat je van het bovenstaande ook denkt, variërende van "zijn ze nou helemaal gek geworden" tot "een steengoed idee" de checklist fietsvriendelijk bedrijf biedt, denk ik, wel degelijk mogelijkheden om het forensen met de fiets te bevorderen. Gebruik de lijst voor het belonen van de fietsers ;-). Ik zie geen heil in het 'bestraffen' van de autorijders, die missen al zoveel pret.

Het Team Duurzame Ontwikkeling van het waterschap heb ik inmiddels hierop gewezen. Ze gaan er mee aan de slag, lieten ze me weten. Ze gingen onderzoeken of zoiets haalbaar was ;-).

In elk geval heeft iedereen nu de mogelijkheid om de fietsvriendelijkheid van de eigen werkgever eens met een stofkam uit te pluizen. En wie weet wat er dan allemaal gebeurt....?

Kun je even helpen?

Zat ik vanochtend rustig achter mijn bureau uit het raam te kijken of ik die oranje zwarte Strada nog een keer kon spotten, ging de telefoon. Heel vervelend zo'n onderbreking van je werk. Het bleek mijn collega te zijn die dagelijks met Q324 naar het werk fietst. Of ik even kon komen helpen? Q324 moest op het dak van een auto worden getakeld en dan zijn vier handen een stuk makkelijker dan twee.

Wat bleek? Hij was gisteren net buiten de poort van het waterschapskantoor gestrand na een vreemd geluid in de fiets. Een fractie van een seconde later trapte hij in het luchtledige: de ketting was gebroken. Da's toch wel één van mijn ergste nachtmerries. Dat je ver van de bewoonde wereld, van kantoor of van huis, aandrijvingsloos stil komt te staan. Nee, ik heb geen kettingponsje aan boord en andere hulpmiddelen... Maar misschien moet dat wel?

Vergeten de parkeerrem vast te zetten

Q324 vertrok automobiel naar Dronten omdat er ook al een tijdje een scheurtje in het frame zat. Binnen een half uurtje zat ik weer achter m'n bureau velomobielen te spotten ;-).

Stoer!

Ze heette José en was lekker aan het fietsen. Onderweg naar camping Het Schuurtje in Elburg. Een warme slaapzak had ze bij en natuurlijk een goed boek. Wat was dát een goed besluit geweest. Om die kerel van haar lekker thuis te laten zitten met z'n voetbalplaatjes. Vlak voor de A28 zag José ze ineens staan. Langs de kant van de weg. Twee mannen, die naast hun banaanfietsen, een gele en een witte, met elkaar in gesprek waren. Kijk dát was nog eens stoer. Deed die Henk van haar maar eens zoiets! In haar enthousiasme riep ze heel hard "Stoer!!!" naar de beide heren. Die vonden dat maar wat leuk!

Die beide stoere heren waren Wim en ondergetekende. We waren net een uurtje of zo onderweg terug naar huis na een geslaagde trip naar velomobielmekka Dronten. Ik was daar omdat mijn freewheel vervangen moest worden, Wim omdat ie in de meivakantie graag een tochtje maakt.

Nog een kilometer of 70 te gaan naar Dronten. Genieten van een uitgestorven fietspad langs het Apeldoorns Kanaal

We fietsten de bekende Mooi Geel Dronten Route. Door Apeldoorn Noord, via Gortel dwars de Veluwe over. Mooier dan dit krijg je het niet. Als kers op de appelmoes koos ik ervoor om na de Elburgse brug rechtsaf langs de randmeren richting Kampen te rijden. Vlak voordat je de Hanzespoorlijn kruist ligt daar een mooie betonfietspad linea recta naar Dronten. En Wim: het is echt maar een kilometer of vier om. Ook al leek jou dat veel meer ;-).

Dat freewheel was trouwens nog een souvenirtje van mijn vakantie. Toen ik de dag voor mijn eerste werkdag de banden oppompte bespeurde ik wat stroefheid in de aandrijving. Het freewheel bleek werkelijk muurvast te zitten. Vijf weken stilstand waren dus fataal geweest. Met wat WD40 kwam het weer piepend, krakend en schurend op gang maar het klonk niet goed. De velomobieladviseurs in de Flevopolder raadden mij dan ook aan het binnenkort maar te laten vervangen. "Niet te lang mee wachten want dan sta je straks ergens onverwacht stil", stond nog in de mail uit Dronten.

Toen Theo eenmaal de vrijloop verwijderd had bleken ook de drie lagers niet meer helemaal soepel te lopen. Die werden na 35.000 kilometers dus preventief vervangen. En verder was er het vaste koffiemoment waarop we de laatste velomobielroddels konden uitwisselen. Allemaal niet geschikt voor publicatie op dit weblog ;-).

Met al die goede gesprekken bij de koffie kostte het enige moeite om weer aan de terugreis te beginnen.
Maar zo te zien is Wim hier bijna startklaar

Hoe zwart wit willen jullie het hebben?

En terug? Terug ging het soepeltjes. Als ik de benen stilhield hoorde ik nu alleen het subtiele getik van een nieuw freewheel en niet meer dat angstaanjagende schuur- en kraakgeraas. We hadden de wind mee en schoten goed op. Maar omdat we geen haast hadden, we waren tenslotte alle twee lekker een dagje uit, stopten we  regelmatig. Ook vlak na de A28 voorbij Elburg en Doornspijk. En toen kwam José op haar zwaarbeladen vakantiefiets dus voorbij. Stoer hoor!

Op de terugweg, bijna thuis, was het langs het kanaal nog bijna net zo rustig.

Het verslag van WIm lees je hier

Hallo Bandoeng! LOL komt er aan....

Het is en blijft een heel bijzonder en imposant gezicht. Het Grote Zendergebouw van Radio Kootwijk. In het begin van de vorige eeuw werden via deze plek de bekende woorden "Hallo Bandoeng"  verzonden. Die woorden werden uitgesproken door de radiotelegrafist in Nederland om de verbinding met het verre Nederlandsch Indië tot stand te brengen. Blader maar eens door de geschiedenis van Radio Kootwijk en je zult verstelt staan door de imposante techniek die toen nodig was om die enorme afstand te overbruggen.

'Hallo Bandoeng! Ja moeder hier ben ik.' | Zij antwoordt niet, hij hoort alleen een snik.
'Hallo, hallo' klinkt het over verre zee... | Zij is niet meer
En het kindje roept: 'Tabé'.  (fragment uit lied van Willy Derby)

Het was dan ook niet zo vreemd dat de hele colonne LOL-lers horecagelegenheid De Garage straal  voorbij reed en linea recta doorscheurde naar Gebouw A, ook wel bekend als de Sfinx of nog beter De Kathedraal.

De Instagrammers, Twitteraars, bloggers en fotografen in het gezelschap konden zich daar uitleven.  Het gebouw is recent helemaal schoongemaakt en ziet er weer uit als in 1923 toen het net geopend was.

Een deel van het LOL gezelschap

Op de foto!

Een weinig gefotografeerde kant van Strada 94

De Garage bij Radio Kootwijk: bijtanken met koffie en doorsmeren met appelgebak

Zit je net aan de koffie staan de eerste 'belangstellenden' al weer aan je fiets te voelen.

Al snel bleek de geur van verse koffie en appelgebak toch sterker en konden de 4 open liggers en 6 velomobilisten aanschuiven op het heerlijk zonnige terras. We waren toen ongeveer halverwege de vaste maandelijke toertocht van LOL. Het was een heerlijk haast zomers ritje en het aangekondigde klimmen viel gelukkig mee ;-). Het was heerlijk fietsen op de Veluwe! Meer ga  ik er niet van zeggen. Kom maar een keer meefietsen dan weet je wat ik bedoel :-).

Toen we op de weg terug het Apeldoorns Kanaal passeerden sloeg ik af. De laatste 15 kilometer merkte ik dat door dat mooie weer het ineens zomers druk was geworden op mijn jaagpad. Kon ik mooi oefenen in slalommen en toeteren voor de komende zomerdagen ;-)

Wim was er ook bij en schreef een verslag