Mede onder invloed van de Partij voor de Dieren is dit jaar besloten een belangrijke vorm van traditionele dierenmishandeling tot een einde te brengen. Maar er is ook goed nieuws ;-). Door slim lobbyen van de NVHPV kon er een positieve draai aan gegeven worden. Zo is op het nippertje een escalatie à la Z****e Piet voorkomen.
Het is zo wel beetje alleen op die hoge daken.
De eerste ervaringen zijn positief. De ouders zijn tevreden en de
kinderen vinden het 'cool'. Één ding is nog wel wennen: in tegenstelling
tot het paard is Sint's fiets niet meer wit ;-). Van allerlei bekende liedjes duiken inmiddels alternatieve versies op.
Op de hoge, hoge daken
Rijdt Sint Nikolaas met zijn Quest
Wil je weten, lieve kinderen
Wat hij tot zijn Quest steeds zegt
Kijk eens even beste fiets
zie je daar beneden iets?
Kijk eens even beste fiets
zie je daar beneden iets?
Zijn Action Cam gluurt door elke schoorsteen
En hij geeft de goede Sint
Die geduldig ligt te wachten
de naam van ieder niet meer fietsend kind
Alles ziet die slimme fiets
Zich vergissen kan hij niet
Alles ziet die slimme fiets
Zich vergissen doet hij niet
Sinterklaasje schrijft dan heel verdrietig
Al die namen op zijn fiets
En hij zegt die kinderen krijgen
Nu geen speelgoed maar een fiets
Wil je dat onthouden fiets?
Want niet fietsen vind ik niets
Wil je dat onthouden Quest?
Want niet fietsen is de pest!
"Waarom geen Strada op de hoge daken, Paul? Of een QV?" Dat heb ik me ook al afgevraagd. Tenslotte heb je bij het passeren van schoorstenen en dakgoten alle stabiliteit nodig die je kunt krijgen. Deze keuze schijnt genaakt te zijn omdat er voor een Quest meer maatschappelijk draagvlak zou zijn. Tja....
Bestel nu de actiebutton
2 st. 19,75 euro excl. verzendkosten
Met de verkiezing van de mooiste, beste en meest opvallende velomobielkleur van de wereld in het verschiet, heb ik wat te melden. Het moet namelijk maar eens afgelopen zijn!
In toenemende mate rijden er velomobielen met vreemde kleuren door ónze Nederlandse straten. Mint, roze, zwart, wit en nog vreemdere. En nog erger: meerdere kleuren op één fiets. Er is zelfs een foute website opgedoken waar je die kleurencombinaties thuis al stiekem kunt uitproberen.
Wij, de trotse mooi gele rijders hebben daaronder te lijden! We vallen minder op in het verkeer! De waarheid moet nu maar eens gezegd worden: geen soft geneuzel meer van gevestigde Haagse lobbyclubjes zoals de NPHVV!
Het komt allemaal door de Chinezen die onze markt overstromen met oranje, rode, blauwe, groene en andere verkeerd gekleurde fietsen. Die Chinezen zijn slim, die sturen ons alle foute kleuren die ze zelf kwijt willen. Ik beloof het jullie: ik bouw een Grote Muur om China heen en wie gaat dat betalen? Juist, de Chinezen!
Ik garandeer jullie dat geel weer de mooiste kleur zal zijn die Onze Lieve Heer ooit geschapen heeft. Geen haar op mijn hoofd, en ja dat is allemaal echt, die hier ook maar aan twijfelt. Kijk naar die andere kleuren. Dat zijn toch geen kleuren!
Vrouwen zijn niet geschapen om te fietsen. Ik pak ze meestal bij hun zadel en duw ze van het fietspad af. Ik kom er mee weg want ze vinden dat eigenlijk heel prettig. Met een gele fiets kun je namelijk alles maken bij de vrouwtjes.
Je moet gewoon groot denken. Want als je met denken begint kun je het net zo goed groot doen! Al die anderen hebben geen oplossingen voor het kleurprobleem omdat ze niet zo rijk en zo slim zijn. Als geel straks weer de grootste kleur wordt ga ik elke velomobiel die de grens over wil en niet geel is de toegang verbieden. Krijgen we ook weer een kleurzuivere Oliebollentocht. Ik maak geel weer groot! Ik maak geel weer mooi! Wij worden weer trotse gele rijders!
Ik krijg ook veel steun uit het buitenland.... (Bron foto)
Het verbaast me niets dat jullie vinden dat ik nu gelijk heb. Vorig jaar heb ik ook al alles goed voorspeld. Op ditzelfde weblog waarmee ik zo rijk ben geworden.
En tot slot een belofte: Ik zal nooit deelnemen aan een wedstrijd op de Cycle Vision. Ach, toen ik wat jonger was reed ik de Ymtes en de Daniels er bij bosjes uit maar nu gun ik ze hun prijsjes. Als hoofdsponsor van de CV 2017 heb ik wel één voorwaarde gesteld: alleen gele velomobielen mogen meedoen.
Nog maar heel kort geleden stonden er ineens drie Sinner velomobielkappen tegelijkertijd te koop op ligfiets.net. Waarschijnlijk hadden de drie eigenaren strategisch afgewacht tot de koudere en nattere dagen weer aan zouden breken. En inderdaad: in 'no time' waren ze verkocht. Tijd om eens terug te blikken op het gebruik van mijn Sinner velomobielkap. Heb ik 'm gebruikt én ga ik 'm verkopen?
In januari 2015 probeerde ik de kap van Lorenz een paar dagen uit. Het toen was vooral erg koud en over het algemeen was de conclusie: prima ding, niet verkeerd bij kou (en nat weer) maar ik ga er geen aanschaffen. Ik vond het gewoonweg een beetje te veel geld.
Maar in april 2016 erfde ik van mijn Tante Gerrie een bedragje waar ik zo'n kap wel van kon betalen. De kap kwam er en werd in eerste instantie vrijwel niet gebruikt. Wat wil je ook, we fietsten op dat moment het voorjaar in en daarna kwam de zomer.. Er viel weinig regen en koud was het al helemaal niet.
Tot begin augustus kwam mijn kap welgeteld drie keer van z'n haakje in de rommel- annex logeerkamer. Augustus verstreek, de kap bleef hangen. September brak aan en de hele maand bleef mijn velodakje stof verzamelen. October, weer niks. De kap begon nu echt stoffig te worden. November brak aan. "We zitten in de herfst.", dacht ik. "Nu moet het op een werkdag toch lukken om een keer die kap te gebruiken?"
En welk een opluchting vorige week! Op dinsdag, woensdag én donderdag regende het veel of erg veel bij vertrek uit Dieren. En soms zelfs tijdens de reis naar huis. In één week verdubbelde ik mijn kapgebruik!
En beviel het? Mwah, bij regen moet dat vizier toch open. Ik moet nog eens wat prutsen met een betere 'regendruppeldeflector' want zeker bij motregen woei er aardig wat nattigheid naar binnen en tegen mijn bril. En die wil ik juist heel graag op- en drooghouden. Maar het was natuurlijk een stuk prettiger dan onder dat benauwde deksel. Met het mindere uitzicht kan ik als (bijna) 4-sterren velonaut inmiddels wel omgaan. Een kwestie van iets ruimere bochten en wat voorzichtiger oversteken.
Hier hangt ie meestal: tussen de vakantiefietstassen en de strijkplank. Een mooi plekje ;-)
Hoe het verdergaat? Eigenlijk verwacht ik dat de kap in de weken tot 2017 nog wel een keer van z'n haakje zal komen. Al was het alleen maar om de bewonderende blikken en opmerkingen van mijn collega's nog een keer op mij in te laten werken ;-). "Wow, dat ziet er cool uit Paul", "Super stoer!" of één vele variaties daarop.
Hebben jullie dat ook wel eens? Zo'n dag dat je zit te genieten in (of op) je fiets? Zo'n dag met een verrassend warm novemberzonnetje. Haast zonder andere fietsers op het mooiste deel van je woonwerkroute. Zo'n middag waarop je zonder al te veel haast, haast moeiteloos naar huis kunt fietsen. Zo'n middag dat je denkt dat je de misschien wel mooiste woonwerk route van iedereen hebt! Nou, zó'n middag had ik afgelopen vrijdag.
Aan zo'n Amerikaanse Eik zitten al gauw 100.000 blaadjes van 0,4 gram per stuk
Als blaadjesteller van dienst nam ik het rayon 'Apeldoorns Kanaal' voor mijn rekening. Een perfecte tijd voor deze klus. Aangezien er aan zo'n Amerikaanse Eik uit 1867 ruim 100.000 blaadjes schijnen te zitten was ik er wel even druk mee. Negentig procent van dat blad lag inmiddels op het fietspad, wat het tellen wel makkelijker maakte. Intussen liet ik de Contour Roam2 action camera meedraaien.
Fiets en tel mee... Zak ontspannen onderuit en laat die blaadjes maar komen! Tip: Wij van Mooi Geel adviseren de video 'fullscreen' en met het volume op hoog af te spelen ;-).
"...en we luisterden naar 'Last Leaves Of Autumn' van Beth Orton. Nu schakelen we over naar Jeroen van de Verkeersinformatiedienst voor de files van dit moment. Jeroen, wat heb je te melden?"
"Dank je, behalve de gebruikelijke files van een rustige dinsdagavondspits is er één extra filemelding. Op de A50 iets ten zuiden van afrit 25, dat is ten oosten van Apeldoorn, hebben we vier kilometer langzaam rijdend en stilstaand verkeer in de richting Zwolle. Het gaat hier om een kijkfile. Er schijnt op het viaduct Terwoldseweg korte tijd een vreemd voorwerp te zijn waargenomen. De verwachting is dat deze file snel oplost."
"Gansch het raderwerk staat stil als één velomobielrijder dat wil"
Op de hele vroege zondagochtend is Nederland misschien wel op zijn allermooist. De natuur ontwaakt. De eerste zonnestralen verlichten de toren aan de Houtmarkt in Zutphen. De dag voelt nog fris en vol belofte. Er rommelt iets in een zijstraat - dat moet Marc zijn die even later met zijn DF het plein oprijdt. Bijna niemand die dit verstilde tafereel ziet, behalve Paul.
Terwijl Anja nog op één oor ligt, is Paul voor dag en dauw opgestaan om met volle teugen de eerste zondag van de maand te proeven. Ontspannend? Reken maar. Net als de fietsrit naar Zutphen toe. Geen kip op de weg en zó'n relaxte rij-ervaring: dat kan alleen een velomobiel bieden. "Als je me twintig jaar geleden had verteld dat ik uitgerekend op de énige dag dat ik kan uitslapen extra vroeg op zou staan, had ik je recht in je gezicht uitgelachen", fluistert Paul. Hij neemt een slok van zijn koffie die juffrouw Nellie net neergezet heeft. "Maar zo'n moment om even te genieten van de LOL-rit die straks gaat starten, dat voelt echt als een cadeau."
Heb je nu een déja vu gevoel? Dat klopt! Bovenstaande tekst lijkt verdacht veel op de eerste twee alinea's van het vorige bericht. Ik deed niets anders dan de opmerking van Wim bij dat bericht hier in de praktijk brengen ;-)
Rond de LOL-stamtafel in het Volkshuis werd het snel drukker. Ruim voor half tien, de officiële verzameltijd, zaten er al dertien ligfietsers en velomobielrijders aan de koffie en thee. "Nou moe", zei juffrouw Nellie, "het lijkt wel of jullie elke keer met meer komen!" Maar voor een record opkomst schijnt het nodig te zijn dat er vijftien man/vrouw meerijden. Daar kun jij dus volgende maand aan bijdragen. Heb je een ligfiets of velomobiel? Fiets dan eens mee met LOL. En nee, we rijden niet heel erg hard ;-).
't is gewoon altijd erg gezellig aan de LOL stamtafel
Gaan we nog een keer weg, of hoe zit dat?
De bestemming deze keer was (Radio) Kootwijk. Naar het westen waarvandaan de wind waaide. Met die bestemmingen bemoei ik me nooit, ik hou me dan op de vlakte. "Je houdt je op de vlakte omdat je niet van klimmen houdt, Paul", merkte iemand heel scherp op. Ze kennen me wel een beetje bij LOL.
Verdorie, wat was het koud. Gelukkig had ik me bij vertrek al in winterkostuum gestoken. Een lange broek, een fietsshirt met korte mouwen en daarover heen nog eens een fietsshirt met lange mouwen. Maar dan de open liggers: die kleedden zich met dubbele handschoenen, donsjacks, warme schoenen en dikke fleecemutsen. We waren allemaal maar wat blij toen we het dorpje Kootwijk binnenreden.
In de warme gelagkamer van Café Restaurant Brinkhof konden we zo aanschuiven aan de grote tafel. Ik had intussen flink trek gekregen en waagde mij aan een pannenkoek met echt Veluws Spek. Dat wilde ik wel eens meemaken. Nou dat heb ik geweten! De wat ongepolijste bediening (in een recensie op Google Maps 'lompe kikkers' genoemd) slingerde een werkelijk megavette pannenkoek op tafel. Waarschijnlijk houden ze achter het café in een schuurtje wat wilde zwijnen voor dat Veluwse Spek. Ik meende bij aankomst al wat geknor te horen, maar dat kan ook mijn maag geweest zijn. Jongens, jongens, ik heb die avond niet meer hoeven te eten. En bij de bescheiden klimmetjes die na deze stop nog volgden voelde ik nog het gewicht van dit Veluwse culinaire hoogtepunt.
Mooi fietspad over de mooie Veluwe langs een heel bijzonder gebouw. Nog nooit in Radio Kootwijk geweest? Fiets er eens heen dat kan ook met LOL ;-)
Daarna fietsten we toch nog langs Radio Kootwijk en over het supermooie betonfietspad over de heide naar Hoenderlo. Toen waren we eigenlijk alweer op de terugweg. Na 97 kilometers was ik weer thuis. "Wil je nog wat eten?", vroeg Anja me. Maar die wist natuurlijk niet wat ik allemaal had meegemaakt.
Marc maakte een leuke korte video. Fiets mee met LOL over de mooie Veluwe:
Op de hele vroege zondagochtend is Nederland misschien wel op zijn allermooist. De natuur ontwaakt. De eerste zonnestralen verlichten de heide, de dag voelt nog fris en vol belofte. Er ritselt iets in het struikgewas - een hert komt aarzelend tevoorschijn. Bijna niemand die het verstilde tafereel ziet, behalve Paul.
Herten in Paul's achtertuin: Nationaal Park Veluwezoom
Terwijl Anja nog op één oor ligt, is hij voor dag en dauw opgestaan om met volle teugen de nieuwe dag te proeven. Ontspannend? Reken maar. Net als de fietsrit er naar toe. Geen kip op de weg en zó'n relaxte rij-ervaring: dat kan alleen een velomobiel bieden. "Als je me twintig jaar geleden had verteld dat ik uitgerekend op de énige dag dat ik kan uitslapen extra vroeg op zou staan, had ik je recht in je gezicht uitgelachen", fluistert Paul. Hij neemt een slok uit zijn thermoskan. "Maar zo'n moment om even in alle stilte te genieten, dat voelt echt als een cadeau.
Op mijn werk is het hectischer dan ooit. Ik ben verantwoordelijk voor de uitrol van een ingrijpend ICT-project. Ik hol van deadline naar deadline en vaak moet ik 's avonds ook nog achter de laptop kruipen. Niet dat ik de kans krijg om me thuis te vervelen", lacht Paul. "Maar gelukkig kan ik op een doordeweekse dag ook mijn rustmoment pakken. Of beter gezegd: twee rustmomenten. Het eerste is als ik in mijn Strada stap om naar kantoor te rijden, het andere als ik weer op weg naar huis ben, Ik snap dat dat gek klinkt. Vroeger zat ik best verkrampt in het openbaar vervoer maar sinds ik een Strada rijd is het een wereld van verschil. In zo'n velomobiel voelt het alsof je over het wegdek zweeft."
Een fantastische sensatie, vooral ook omdat het zo geruisloos is.
Omdat hij een 100% HP-motor heeft - is-ie pittig genoeg, maar tegelijkertijd ook 'subtiel
en elegant:' "Ik rij dus puur op eigen kracht. Een fantastische sensatie, vooral ook omdat het zo geruisloos is, Ik had nooit durven dromen dat fietsen zó zen kon zijn, Het is ook een geruststellende gedachte dat ik op zo'n moment nul komma nul schadelijke stoffen uitstoot. Als echte Nederlander vind ik het natuurlijk een mooie bijkomstigheid dat je dit schone rijden ook in je portemonnee merkt. En in de OLF-stand rijdt-ie nog efficiënter! Ik voel me na elke rit ook weer barstensvol energie zitten!"
Terwijl de zon langzaam opklimt. is het voor Paul tijd om naar huis te gaan en voor Anja de croissantjes in de oven te schuiven. Als hij wegrijdt, is er maar één ding te horen: het geluid van een krakende tak, als het hert weer richting het struikgewas keert.
Een geweldig verhaal?
Vind je het bovenstaande verhaal herkenbaar, mooi of zelfs inspirerend? Nou, dat dan is niet zo mooi! In de Volkskrant Magazine las ik namelijk een advertentie voor Toyota Hybride auto's. Ik dacht: "wat een bullshit..." ;-), greep mijn toetsenbord en ging aan de slag met deze tekst. Ik vulde mijn eigen naam in, verving Prius door Strada en auto door velomobiel. Heel veel meer hoefde ik niet te doen. Nog steeds een geweldig verhaal?
Dat de auto-industrie goed is in mooie praatjes beschreef ik al eerder in Wir leben Velomobile
De originele advertentie van Toyota in de Volkskrant Magazine van 5 november 2016
“Hé Paul kun jij vanmiddag een verloren beek voor ons op gaan zoeken?”, kreeg ik gisteren te horen. “En als je die dan gevonden hebt, wil je dan een paar foto’s maken?” 'T leek een alleszins redelijk verzoek maar ik voelde toch nattigheid. Een verloren beek? Ik had het pimpelpaarse vermoeden dat mijn collega’s mij na 15 jaar bij het waterschap alsnog met de jongste-bedienden-grap het bos in wilden sturen. Jullie weten wel de grap van het ‘plintladdertje’ , ‘de vierkante gatenboor’ of ‘de usb stick met zoekgeraakte emails’. De jongste bediende bij velomobiel.nl wordt ongetwijfeld op pad gestuurd voor een flesje aerodynamische kettingolie of iets dergelijks.
Ik besloot me van de domme te houden want ik zag vooral de mogelijkheid voor een fietstochtje door de Veluwse bossen ten noorden van Apeldoorn. Want daar zou ik moeten gaan zoeken. Ik kreeg een kaartje mee waarop wat lokaties vaag omcirkeld waren. Daar was de beek voor het laatst gezien terwijl die langzaam naar het oosten stroomde.
Geen beek te bekennen. Zoals bijna overal op de Veluwe een droge bedoening
“Succes Paul”, riepen ze me nog na terwijl ik met mijn Strada de weg langs het Apeldoorns Kanaal opdraaide en naar het noorden begon te fietsen. Het weer was geweldig, de zon scheen uitbundig door de herfstkleuren die bijna op hun mooist waren. En die verloren beek? Die bleek minder verloren te zijn dan ik dacht. Ergens in het buitengebied van Epe stuitte ik op een bord waarop melding gemaakt werd van een Verloren Beek. Toen snapte ik ook waarom die ooit verloren was. Tegen die tijd had ik ook al een hele serie foto’s gemaakt om mijn collega’s te bewijzen dat ik echt serieus gezocht had.
Vlonderpad over de Tongerense Beek. Fout dus. Heel vervelend dat ik dit allemaal moet zien
Op weg naar de beek nog wel wat mooi herfstkleuren gescoord
