"Ik heb ze wel erger meegemaakt..."

Laatst heb ik toch weer wat meegemaakt. Ik ging met José, met wie ik sinds een week of twee samen ben, lekker op pad. Langs de weg bij Hoenderloo waar het aan het eind van de dag heerlijk toeven was. We waren net lekker onderweg toen ik in de verte wat vreemds naderbij zag komen. Twee  keer iets vreemds eigenlijk. Iets wits en iets geels. José leek wel een beetje nerveus te worden en duwde me naar de ander kant van de weg. Zodat we geen botsing gingen krijgen, denk ik.

Op een gegeven moment, toen die dingen veel dichterbij gekomen waren, ging José zelfs een stuk lopen. En die dingen aan de andere kant van de weg kwamen ook langzaam tot stilstand. Moeten die mensen tegenwoordig nergens meer naar toe? Iedereen had blijkbaar alle tijd voor wat mensen een 'gesprek' noemen. Ik maar heen en weer bewegen met m'n oren maar José die lette niet eens op me.

Je maakt wat mee als fatsoenlijk paard!

José trok me vervolgens richting dat witte ding. Ik vermoed dat het de bedoeling was dat dat vrouwtjesmens in dat witte ding aan mij moest wennen. Ik ben natuurlijk een paard met een behoorlijke statuur en ik merk dat sommige mensen dan een beetje bang voor je zijn. Ik had er eigenlijk geen zin in (je ziet me in de video tegenstribbelen) maar het moest van José. Dus ik rustig een beetje snuffelen en andere dingen doen die mensen meestal niet eng vinden.

Roept dat mens in dat gele ding dat er achteraan komt rollen dat het 'een beetje eng is'. Rot op met je 'beetje eng' dacht ik, jullie zijn zelf eng! Zo simpel is het!

Vervolgens gaat José ook nog een beetje leuk staan doen met dat mens in dat gele ding waarbij mijn aangespannen vrienden door het slijk gehaald worden. Nou, jullie worden bedankt. En als klap op de vuurpijl zegt dat mens ook nog eens: "Ik heb ze wel erger meegemaakt..." Daar zakken je de hoeven toch van af! Rij voortaan lekker door, met die zogenaamd bijzondere gele en witte wieldingen en val een fatsoenlijk paard niet meer lastig. Mensen, oh verschrikkelijk soms! Je krijgt er echt altijd de zenuwen van.



Via Facebook reageerde dierenarts, velonaute én ruiter Marjon van der Kraats uitgebreid op dit bericht:

"Paarden zijn vluchtdieren. Ga ervan uit dat ze met schade aan zichzelf of omgeving er hard vandoor kunnen gaan. Ook menpaarden zijn ooit als groen menpaarden begonnen. Dat dit paard-twee weken bij deze Mw- haar volgt richting velomobiel( paard is zeer gespannen) ligt volledig aan de opvoeding door de vorige eigenaar. Deze vrouw stapt wat bleu op de velo's af ( doelgerichtheid is goed van mevrouw maar wel naïef en mogelijk vertrouwen schendend als er wel iets gebeurt op dat moment bv kap open of hond uit bosjes). Zelf zou ik niet zo dichtbij komen in dit geval. Bij desensibilisatie is de afstand bepalen waarbij de prikkel spanning veroorzaakt belangrijk. Andere kant vd weg was in dit geval goed genoeg. Mijn paard "rende" uiteindelijk altijd naar mijn velo toe. Kwamen appeltjes uit. Zie je een paard en begeleider; snelheid eruit. Afstand vergroten ( kant vd weg evt berm). Bij achteroprijden 100m afstand houden, niet inhalen totdat je zeker weet dat de ruiter je ziet (roepen). Bij spanning paard ( ervaring, twijfel je dan stilstaan) gaan stilstaan en laat ruiter t oplossen. Geef ze daar de tijd voor. Hij of zij geeft t wel aan. Per paard of situatie verschillend. We zijn gewoon rete-eng!!!!!
Helpt niet mee dat de paarden ons veel te weinig zien om er aan gewend te raken. Sommige mensen weten niet eens van ons bestaan en sommige paarden staan helaas veel te veel uren per dag in een vreselijk saaie stal.
Detail; sommige paarden vinden klikos ook heel eng. Ik ken mensen die op kliko-leeg-dag met hun paard niet de weg op gaan. En de kliko staat toch echt stil....Stilstaan/langzamer met je velo blijft t beste. Paarden zijn evolutionair ingesteld op beweging. Daar heel gevoelig op. De kudde vlucht weg, jij vlucht mee.
Trainen, trainen, trainen. Trainen met voorwerpen en voor een goede vertrouwensband met je paard ( niet iedereen heeft die gave). Dan kan een paard in handen van een goede begeleider alles aan.. 😉"

Op mijn Facebookpagina alle andere reacties op dit bericht.

Avondpicknick in NP de Hoge Veluwe

Jullie zullen het begrijpen: ik laat geen enkele kans liggen om Anja in haar velomobiel te lokken ;-). Deze week had ik het lumineuze idee om zo tegen het eind van de dag naar het Nationale Park de Hoge Veluwe te rijden om daar dan te 'gamedriven' én in de milde avondzon te genieten van een heerlijke zelfgemaakte maaltijdsalade volgens recept van Yvette van Boven.

Nou daar had mevrouw wel oren naar. Het werd een bijzonder ontspannen tochtje van toch nog 68 mooie kilometers. En we hebben we er beeld van:

"Kijk eens wat een mooie fiets dat is...."

Ik fietste afgelopen vrijdag voor een lunchafspraak naar Leusden. Een leuk dagtochtje van 130 kilometers op en neer. Mijn voorkeursroute loopt dan meestal via het Nationale Park de Hoge Veluwe. Mooie natuur en als je over de autoweg door het park rijdt heb je geen last van al die zwalkende wittefietsfietsers.

Op de terugweg  passeerde ik Otterlo en trapte stevig door naar de gelijknamige ingang van het park. Het was al wat later in de middag maar er stond toch nog een bescheiden rijtje wachtenden voor de kassa. De in deze vakantietijd onvermijdelijke mix van Japanners, Belgen, Brazilianen en Nederlandse gezinnetjes.

Ik remde wat af maar niet te veel. Als pensionado beschik ik over een jaarkaart voor het park. Nimmer hoef ik aan te sluiten bij het wachtende toeristengepeupel. Ik kan volstaan even duidelijk met mijn mooi gele jaarpasje te wuiven om ongehinderd door te kunnen rollen.

Helemaal achteraan in de rij stond zo'n Nederlandse papa met z'n zoontje. Op het moment dat ik aan kwam rijden draaide hij het kereltje, dat niet ouder dan een jaar of zes was, om en zei: "Kijk eens Niels, wat een hele mooie fiets daar aankomt! Die wil jij ook wel hebben hè? Gaaf joh! Zwaai maar eens!"

Nou, ik kan je verzekeren dat Niels helemaal niet zo'n fiets wil hebben. Hij komt met z'n hoofd niet eens boven de rand uit en heeft veel liever frietjes met appelmoes, een dinopoppetje of misschien ook al wel op die leeftijd, een eigen smartphone. Nee, Niels wil helemaal geen gele velomobiel.

Kijk eens wat een mooie fiets! Die wil jij wel hebben hè?  (Bron)

Dit is dus een héél typerende situatie die ik al vele vele malen heb meegemaakt. Als dit voor jou als lezer helemaal niet herkenbaar is dan ben je wellicht een fietser met een behoorlijk 'grumpy' uitstraling en moet je misschien maar eens in therapie ;-).

Wat véél belangrijker is, is dat er een diep verlangen schuil gaat achter al die pappa's en mamma's die hun kleingoed op onze fantastische voertuigjes wijzen. Sinds een tijdje weet ik het zeker. Elke keer dat een volwassene een kind zó enthousiast op onze fietsen wijst is dat een manifestatie van een gesublimeerd verlangen. Voor wie dit te moeilijk is: ze willen eigenlijk stervensgraag zelf zo'n fiets maar durven dat of kunnen dat niet uitspreken. Sociale controle, afkomst, tradities, vooroordelen en nog veel meer blokkeert een gezond verlangen naar velomobiele mobiliteit. Het is een nationaal probleem.

Oh, wat zouden ze dat graag willen. Met wapperende haren en opgestoken middelvinger  minzaam wuivend door het Nationale Park de Hoge Veluwe scheuren. Schijt aan de wereld, met Marathon Plusjes ben ik onkwetsbaar. Yellow power! In plaats daarvan zitten ze op zo'n manke witte fiets met een kinderzitje en zijn onderweg naar de Koperen Kop voor een ijsje, omdat anders het gezeur vanuit dat zitje nooit op zal houden.

Zal papa zo'n mooie fiets voor jou kopen?  (Bron)

Dus heb begrip voor deze pappa's en mamma's. Passeer ze niet te snel want juist zij moeten je fiets nog even heel goed in kunnen prenten. Het gemak waarmee je voorbij rolt, het comfort dat je uitstraalt. Negeer die kinderen, die zijn je toch gelijk weer vergeten en alleen maar bezig met het ijsje dat ze krijgen bij de Koperen Kop.

Ja ja, het potentieel van mogelijke velomobielrijders zou wel eens veel groter kunnen zijn dan wij allemaal denken. Misschien dat ik om te beginnen maar eens demonstratief op en neer moet gaan rijden bij scholen en kinderdagverblijven. Op het moment dat de ouders hun grut komen ophalen natuurlijk. Om al dat onderdrukte verlangen vrij te maken. Na verloop van tijd moeten dan de bestellingen bij velomobiel.nl, Intercitybike en de andere leveranciers vanzelf binnen gaan stromen.

60 met LOL

Met 60 per uur?

De titel van dit bericht is niet bedoeld om fietsers die wel eens een ritje met de fameuze ligfietsers van LOL zouden willen maken af te schrikken. LOL rijdt zelden harder dan 60 kilometer per uur. Behalve als er afgedaald kan worden; dan gaan bij de heren werkelijk alle remmen los.

De LOL karavaan die zich maandelijks in Zutphen verzamelt bestaat meestal uit een gemiddelde afspiegeling van het Nederlandse ligfietslandschap: een verzameling van fraai gekleurde velomobielen, wat hoge en lage modellen ligfietsen en een select aantal roeifietsers. Voor elk wat wils. Afhankelijk van het weer en het seizoen is de verhouding ligfietsen en velomobielen 60:40 of precies andersom.

Meestal is LOL een goede afspiegeling van het Nederlandse ligfietslandschap

60 of 16 ligfietsers?

Toen ik deze zondag de Houtmarkt oprolde, zoals gebruikelijk aan de vroege kant, hing er al één velonaut lui in de loungebankjes van het Volkshuis: Piet, die helemaal uit Groningen was komen fietsen. Als snel roffelde de ene naar de andere ligfietser over de keitjes van de Houtmarkt. Uiteindelijk zouden we met z'n vijftienen zijn. Net geen record. Wij van LOL streven er in onze missie en visie naar om ooit eens het magische getal van zestig deelnemers te halen. Maar daarvoor moet er waarschijnlijk eerst een Oostelijke Oliebollentocht georganiseerd worden en dat gaat dit jaar helaas niet door ;-). Maar zestien moet nog dit jaar een keer lukken. Daarvoor hebben we jouw (ja jij die dit nu net leest) aanmelding nodig.

60

Bij de Pannenkoekenbakker van Doesburg was men zich zeer goed bewust van de magische betekenis van het getal 60 voor de club ligfietsers die zo om een uur of half twaalf het terrein op reed. Om ze op gepaste wijze welkom te heten had het personeel de tafels feestelijk met het getal 60 versierd. Je verwacht dat er dan ook een even grote voorraad aan appelgebak zou zijn. "Ik heb het even in de keuken nagevraagd en we  hebben nog tien stukken", meldde de serveerster. Tien stukken voor 15 man! Er viel een stilte, tot er iemand op het lumineuze idee kwam om dan maar een pannenkoek te bestellen :-). Met spek!

De Pannenkoekenbakker verwelkomde de 60 kilometer rijders van LOL met passende decoratie. 

Alternatief appelgebak bij de Pannenkoekenbakker van Doesburg. Zonder slagroom. 

Meer dan 60 procent van LOL had geluk: die kregen appelgebak. De rest moest het met pannenkoeken doen :-)

60 kilometer

Over de dijk ging het verder. Langs de IJssel naar de pont bij Dieren. Waar het voor mij duidelijk werd  dat het weer ging lukken: uitkomen op een rondje van ongeveer 60 kilometers. Op de oprit van huize Mooi Geel sprong de teller op 60,3 kilometer. Bijna perfect dus.

Er passen misschien wel 60 ligfieters op de pont bij Dieren maar zeker geen 60 velomobielen  Aandachtspuntje voor de Oostelijke Oliebollentocht in het jaar .....