Voor mijn geschiedenisboekje: 2017

Het is een traditie die er elk jaar bijhoort. Net zoals de Oliebollentocht. Maar nu ik dit jaar niet in Rotterdam meefietste heb ik tijd om iets eerder de stand van 2017 op te maken.

Al in januari was het duidelijk dat 2017 een héél ander jaar zou worden dan alle voorgaande jaren. Zevenduizend kilometers forenzen vielen in één klap weg en ga er dan maar eens aanstaan om dat gat dicht te rijden. Daar had ik het dan in het begin ook wel wat moeilijk mee. Maar langzaam pakte ik de draad van het geregeld fietsen wel op. Om mezelf een beetje uit te dagen stelde ik als doel dat ik in 2017 10.000 kilometers moest fietsen. In de Strada of op één van de andere fietsen. Dat zou dan ongeveer net zoveel zijn als de totaalscore van de afgelopen jaren en dus ruim voldoende.

Ik fietste in 2017 regelmatig leuke rondjes in de omgeving en vanzelfsprekend nog steeds regelmatig langs dat Apeldoornse Kanaal. Daarnaast maakte ik extra kilometers door van en naar de Cycle Vision te fietsen, een keer naar Dronten te rijden en op bezoek te gaan bij oud-collega's in Amersfoort en Leusden. De langste rit was een tropisch rondje Kinderdijk met LOL, goed voor bijna 290 kilometers.

Al in den beginne werd het bovendien duidelijk dat de gebruikelijke 8000- 9000 velomobielkilometers niet gehaald zouden worden. Gestimuleerd door zeeën van tijd fietsten Anja en ik één maand door Andalusië en zelfs drie maanden door Argentinië en Paraguay.  Door beide reizen tikte de teller 4000 rechtop-kilometers verder.

Ochtendsfeer

29 december 2017: laatste rit van het jaar

Uiteindelijk rolde Strada 94 op de 29ste december na het allerlaatste ritje van het jaar om kwart voor twaalf de garage in. De jaarstand kwam daarmee op precies 9800 km. Mijn kilometerdoel heb ik dus wel gehaald (vind ik ;-) maar de verhoudingen liggen in 2017 dus totaal anders dan vorige jaren.

In het voorjaar en najaar maakten we Spanje en Argentinië onveilig. De Strada bleef in de garage staan.

Velomobiel vs. rechtopfiets: 46,5% vs. 53,5%

De misschien wel laatste rit van 2017?

Na terugkomst uit het zomerwarme en mooie Argentinië had ik wat moeite om de draad weer op te pakken. Het bleek in Nederland grijs en koud en nat te zijn. Ook de omschakeling van een nomadisch bestaan naar dat van permanente inwoner van Dieren viel niet mee. Misschien wel daarom bleef de Strada die eerste week nog in de garage staan. Ik hoorde wel wat gemopper daarbinnen. Sorry beste fietsjes het was niet anders.

Maar deze week kom ik mezelf uiteindelijk wel die velomobieldrempel overtrekken. Woensdag scheurde ik een standaardrondje van 34 kilometers langs de IJssel en de dag erop fietste ik wel 60 kilometers naar en door het Nationale Park de Hoge Veluwe. Dat was een mooi begin van de laatste weken van het jaar. Maar het beste deel moest nog komen. Afgelopen zondag zou LOL een extra rit rijden en ik had me daar weken eerder in het verre Argentinië al voor aangemeld.

Zondag, zo tegen half negen 's ochtends, zoefde ik ontspannen door een nog schemerig Dieren.  Zutphen, here I come! Bij startpunt Het Volkshuis zag ik veel nieuwe gezichten waarvan sommigen intussen al vaste deelnemers waren geworden.

En verder? Verder was het als vanouds ;-). Het geharrewar bij vertrek: "Welke kant rijden we op?"  Het nog in het centrum al vijf keer stoppen en opnieuw optrekken. De onaangekondigde én aangekondigde plaspauzes. Er werd zelfs geopperd om elke deelnemer bij vertrek een tegoedbon te geven voor een individueel zelf te kiezen 'bio break' moment. En als iedereen dan weer eens stil is gevallen, het op traditionele wijze blokkeren van de gehele weg.  Dat heeft allemaal met die unieke LOL-factor te maken die elke tocht met dit ligfietsgezelschap kenmerkt. Die LOL-factor is een buitengewoon complex geheel van factoren die juist de ritjes met LOL zo bijzonder maken. Ook deze rit waren er daardoor weer deelnemers uit den vreemde, zoals de roeifietser die uit Zeeland onderweg was naar Amsterdam.  Traditiegetrouw waren er de lekke banden, kwamen we  een ruiter tegen en werd de eerste appelgebaklokatie (in Vorden) afgekeurd. Ik bungelde, ook weer traditioneel, een beetje achteraan en maakte een praatje met deze en gene. "Zeker wel wennen hè, Paul?" of "Kon je vanochtend nog wel in je fiets komen ;-)?"  en meer van dat soort vragen kreeg ik.  Ach, wat is er mooier in deze tijd van traditie dan zo'n traditioneel LOL-ritje? Niks toch!

Eén ding was minder traditioneel. Bij de stop in Hengelo (Gld.) bleek het gekozen etablissement géén appelgebak te verstrekken.  Het alternatief, een warme wafel met veel slagroom én warme kersen ging er in als koek.

Hoog water,  twee dagen eerder was de pont bij Bronkhorst nog uit de vaart. 

De misschien wel mooiste achterkant van LOL ;-). 

Lekke band. 

Om een uur of drie reed ik de oprijlaan van Huize Mooi Geel op. Negentig kilometers op de teller en met de brandende vraag of ik al niet de eindstand voor 2017 kon gaan opmaken. Met deze tocht kom ik op een kilometerstand van 9765. Maar is het de echte eindstand?  Eén ding is al wel duidelijk:  deelname aan de Oliebollentocht zit er dit jaar helaas niet in. Een driedaagse tocht naar het verre Westen zie ik niet zitten en op één dag op en neer red ik niet. Jammer maar het is niet anders.

Denk jij dat ze nog komen?

MG: "Ik weet het niet, maar ik heb er een vreemd, onbestemd gevoel bij...."
MW: "Hoe bedoel je? Leg eens uit."

MG: "Nou we  staan hier  nu al, hoeveel is het?, al gauw een week of tien, elf, twaalf. En we zijn nog geen enkele keer naar buiten geweest. Vind jij dat dan niet gek? Die hele deur daar is zelfs nog geen seconde open geweest "
MW: "Ja, nou je het zegt. Het duurt nu wel erg lang. Zouden ze ergens druk mee zijn?"

MG: "Ja lekker belangrijk 'ergens druk mee zijn'. Ze moeten fietsen. Da's goed voor ze."
MW: "Nou ik bedoel dat ik haar een tijdje geleden iets heb horen zeggen over Argentinië. En da's heel ver weg weet je wel."

MG: "Oh ja, nu je het zo zegt. Dat was zo rond die tijd toen we  hier inwoning kregen van twee van die super chique zwart gelakte tweewielers. Santos stond er op. Van dat spul met veel poeha!"
MW: "Ja verdorie, ze zijn gewoon op pad zonder ons!!"

MG: "Ach, laten we  nog een weekje afwachten. Wie weet gaat heel binnenkort die garagedeur weer open en gaan we  heerlijk samen op pad!"
MW: "Ja daar ben ik wel voor aangeschaft, voor dit weer. Ik zag gisteren de stuifsneeuw onder de deur naar binnenkomen. Ik ben niet voor niks wit."

MG: "Daarom denk ik ook dat het snel goed gaat komen en dat we  weer  echt mee  mogen doen. In dat Argentinië wordt het nu snel onbenullig warm, daar wil je dan niet fietsen. Zeker niet op een zwarte fiets!"
MW: "Misschien gaan we  dan wel weer samen op pad? Maar dan mag je Paul niet zo hard laten fietsen hoor want dan verkoopt Anja mij misschien wel weer. En ik vind het hier juist zo gezellig."

MG: "Ok, ik trek stiekem de parkeerrem wel wat aan...."
MW: ".....zeg op hoeveel bar zit jij nu?"

MG: "even checken....  Op drie nog maar. Wat een slappe hap zeg. Dit is niks, geen wonder dat ik me zo futloos voel."
MW: "Ik hoop wel dat ze de fietspomp mee terugnemen...."

MG: "Hou je mond nou eens....ik geloof dat ik buiten wat hoor..."

Op 12 december ging ineens de schuurdeur weer open en was er weer hoop....