Het is een traditie die er elk jaar bijhoort. Net zoals de Oliebollentocht. Maar nu ik dit jaar niet in Rotterdam meefietste heb ik tijd om iets eerder de stand van 2017 op te maken.
Al in januari was het duidelijk dat 2017 een héél ander jaar zou worden dan alle voorgaande jaren. Zevenduizend kilometers forenzen vielen in één klap weg en ga er dan maar eens aanstaan om dat gat dicht te rijden. Daar had ik het dan in het begin ook wel wat moeilijk mee. Maar langzaam pakte ik de draad van het geregeld fietsen wel op. Om mezelf een beetje uit te dagen stelde ik als doel dat ik in 2017 10.000 kilometers moest fietsen. In de Strada of op één van de andere fietsen. Dat zou dan ongeveer net zoveel zijn als de totaalscore van de afgelopen jaren en dus ruim voldoende.
Ik fietste in 2017 regelmatig leuke rondjes in de omgeving en vanzelfsprekend nog steeds regelmatig langs dat Apeldoornse Kanaal. Daarnaast maakte ik extra kilometers door van en naar de Cycle Vision te fietsen, een keer naar Dronten te rijden en op bezoek te gaan bij oud-collega's in Amersfoort en Leusden. De langste rit was een tropisch rondje Kinderdijk met LOL, goed voor bijna 290 kilometers.
Al in den beginne werd het bovendien duidelijk dat de gebruikelijke 8000- 9000 velomobielkilometers niet gehaald zouden worden. Gestimuleerd door zeeën van tijd fietsten Anja en ik één maand door Andalusië en zelfs drie maanden door Argentinië en Paraguay. Door beide reizen tikte de teller 4000 rechtop-kilometers verder.
Ochtendsfeer
29 december 2017: laatste rit van het jaar
Uiteindelijk rolde Strada 94 op de 29ste december na het allerlaatste ritje van het jaar om kwart voor twaalf de garage in. De jaarstand kwam daarmee op precies 9800 km. Mijn kilometerdoel heb ik dus wel gehaald (vind ik ;-) maar de verhoudingen liggen in 2017 dus totaal anders dan vorige jaren.
In het voorjaar en najaar maakten we Spanje en Argentinië onveilig. De Strada bleef in de garage staan.
Na terugkomst uit het zomerwarme en mooie Argentinië had ik wat moeite om de draad weer op te pakken. Het bleek in Nederland grijs en koud en nat te zijn. Ook de omschakeling van een nomadisch bestaan naar dat van permanente inwoner van Dieren viel niet mee. Misschien wel daarom bleef de Strada die eerste week nog in de garage staan. Ik hoorde wel wat gemopper daarbinnen. Sorry beste fietsjes het was niet anders.
Maar deze week kom ik mezelf uiteindelijk wel die velomobieldrempel overtrekken. Woensdag scheurde ik een standaardrondje van 34 kilometers langs de IJssel en de dag erop fietste ik wel 60 kilometers naar en door het Nationale Park de Hoge Veluwe. Dat was een mooi begin van de laatste weken van het jaar. Maar het beste deel moest nog komen. Afgelopen zondag zou LOL een extra rit rijden en ik had me daar weken eerder in het verre Argentinië al voor aangemeld.
Zondag, zo tegen half negen 's ochtends, zoefde ik ontspannen door een nog schemerig Dieren. Zutphen, here I come! Bij startpunt Het Volkshuis zag ik veel nieuwe gezichten waarvan sommigen intussen al vaste deelnemers waren geworden.
En verder? Verder was het als vanouds ;-). Het geharrewar bij vertrek: "Welke kant rijden we op?" Het nog in het centrum al vijf keer stoppen en opnieuw optrekken. De onaangekondigde én aangekondigde plaspauzes. Er werd zelfs geopperd om elke deelnemer bij vertrek een tegoedbon te geven voor een individueel zelf te kiezen 'bio break' moment. En als iedereen dan weer eens stil is gevallen, het op traditionele wijze blokkeren van de gehele weg. Dat heeft allemaal met die unieke LOL-factor te maken die elke tocht met dit ligfietsgezelschap kenmerkt. Die LOL-factor is een buitengewoon complex geheel van factoren die juist de ritjes met LOL zo bijzonder maken. Ook deze rit waren er daardoor weer deelnemers uit den vreemde, zoals de roeifietser die uit Zeeland onderweg was naar Amsterdam. Traditiegetrouw waren er de lekke banden, kwamen we een ruiter tegen en werd de eerste appelgebaklokatie (in Vorden) afgekeurd. Ik bungelde, ook weer traditioneel, een beetje achteraan en maakte een praatje met deze en gene. "Zeker wel wennen hè, Paul?" of "Kon je vanochtend nog wel in je fiets komen ;-)?" en meer van dat soort vragen kreeg ik. Ach, wat is er mooier in deze tijd van traditie dan zo'n traditioneel LOL-ritje? Niks toch!
Eén ding was minder traditioneel. Bij de stop in Hengelo (Gld.) bleek het gekozen etablissement géén appelgebak te verstrekken. Het alternatief, een warme wafel met veel slagroom én warme kersen ging er in als koek.
Hoog water, twee dagen eerder was de pont bij Bronkhorst nog uit de vaart.
De misschien wel mooiste achterkant van LOL ;-).
Lekke band.
Om een uur of drie reed ik de oprijlaan van Huize Mooi Geel op. Negentig kilometers op de teller en met de brandende vraag of ik al niet de eindstand voor 2017 kon gaan opmaken. Met deze tocht kom ik op een kilometerstand van 9765. Maar is het de echte eindstand? Eén ding is al wel duidelijk: deelname aan de Oliebollentocht zit er dit jaar helaas niet in. Een driedaagse tocht naar het verre Westen zie ik niet zitten en op één dag op en neer red ik niet. Jammer maar het is niet anders.
MG: "Ik weet het niet, maar ik heb er een vreemd, onbestemd gevoel bij...."
MW: "Hoe bedoel je? Leg eens uit."
MG: "Nou we staan hier nu al, hoeveel is het?, al gauw een week of tien, elf, twaalf. En we zijn nog geen enkele keer naar buiten geweest. Vind jij dat dan niet gek? Die hele deur daar is zelfs nog geen seconde open geweest "
MW: "Ja, nou je het zegt. Het duurt nu wel erg lang. Zouden ze ergens druk mee zijn?"
MG: "Ja lekker belangrijk 'ergens druk mee zijn'. Ze moeten fietsen. Da's goed voor ze."
MW: "Nou ik bedoel dat ik haar een tijdje geleden iets heb horen zeggen over Argentinië. En da's heel ver weg weet je wel."
MG: "Oh ja, nu je het zo zegt. Dat was zo rond die tijd toen we hier inwoning kregen van twee van die super chique zwart gelakte tweewielers. Santos stond er op. Van dat spul met veel poeha!"
MW: "Ja verdorie, ze zijn gewoon op pad zonder ons!!"
MG: "Ach, laten we nog een weekje afwachten. Wie weet gaat heel binnenkort die garagedeur weer open en gaan we heerlijk samen op pad!"
MW: "Ja daar ben ik wel voor aangeschaft, voor dit weer. Ik zag gisteren de stuifsneeuw onder de deur naar binnenkomen. Ik ben niet voor niks wit."
MG: "Daarom denk ik ook dat het snel goed gaat komen en dat we weer echt mee mogen doen. In dat Argentinië wordt het nu snel onbenullig warm, daar wil je dan niet fietsen. Zeker niet op een zwarte fiets!"
MW: "Misschien gaan we dan wel weer samen op pad? Maar dan mag je Paul niet zo hard laten fietsen hoor want dan verkoopt Anja mij misschien wel weer. En ik vind het hier juist zo gezellig."
MG: "Ok, ik trek stiekem de parkeerrem wel wat aan...."
MW: ".....zeg op hoeveel bar zit jij nu?"
MG: "even checken.... Op drie nog maar. Wat een slappe hap zeg. Dit is niks, geen wonder dat ik me zo futloos voel."
MW: "Ik hoop wel dat ze de fietspomp mee terugnemen...."
MG: "Hou je mond nou eens....ik geloof dat ik buiten wat hoor..."
Op 12 december ging ineens de schuurdeur weer open en was er weer hoop....
Al ruim zes weken fiets ik nu met Anja door het mooie Argentinie. Ligfietsen en velomobielen is een ver van m'n bed show geworden. Al weken draait het allemaal om fraaie maar soms ook slopende ritjes op m'n Santos Travel Lite. Ligfietsers ben ik hier nog niet tegengekomen en velomobielen al helemaal niet.
Van al dat rechtopfietsen word je knap moe. Dus houden we regelmatig een rustdag of twee om lekker te luieren en/of met een liter Salta Cerveza Rubia op een terrasje te zitten.
Vanochtend zaten we heerlijk op de beschaduwde plaza van het stadje Cafayate. Eigenlijk gewoon druk bezig met een 'dolce far niente'. Tot ik met een klap weer ineens bezig was met velomobielen.
Uit de richting van de grote stad Salta draaide met luid motorgeronk een bijzonder voertuig het rustige plein op. Knalgeel was ie en opvallend vormgegeven. De eigenaar stapte uit en verdween in een van de winkeltjes. En binnen een paar minuten zag ik het ook hier gebeuren: de wonderbaarlijke kracht van het mooie geel.
Ik heb het in Nederland al zo vaak meegemaakt, maar het blijkt ook hier te werken. Binnen een paar minuten had zich een hele schare toeschouwers om het voertuig verzameld. De mobieltjes kwamen te voorschijn en er werd gewezen en besproken. Zo herkenbaar! Daarvoor had ik dus niet helemaal naar het noord westen van Argentinie hoeven te gaan ;-)
Het was afgelopen zondagochtend. Ik duwde om kwart over acht de garagedeur open. Mijn doel was duidelijk: het zoals gebruikelijk onaangemeld meerijden met de maandelijkse toertocht van LOL in Zutphen. Nu weten jullie gelijk waar die O voor staat.
Aan het eind van de uitrit kwan ik de buurvrouw tegen. "Nou Paul, je hebt een hele week door Noord Nederland gefietst en nu ga je alweer fietsen?" Tja voor niet ligfietsers is het moeilijk uit te leggen dat het genoegen van een LOL tochtje groter is dan dat van een paar uur uitslapen. Nou ja meestal wel ;-).
Toen ik een paar minuten later Dieren uitreed en in de verte een mooi ballet van mistslierten boven de IJssel zag hangen, realiseerde ik me dat ik de buurvrouw een belangrijke andere reden om juist nu naar Zutphen te rijden, niet verteld had. Namelijk dat dit mijn allerlaatste LOL-tochtje van 2017 zou worden. En misschien wel mijn allerlaatste velomobielkilometers vóór de Oliebollentocht.
Mistslierten dansen een ballet langs de IJssel
Ja het is echt waar, het is ongelogen! Regelmatige lezers van dit blog voelen 'm nu al aankomen: "Ah, Paul gaat op vakantie...?", zal er gemompeld worden. Maar voor iedereen die wat extra toelichting nodig heeft volgt hieronder de uitleg.
Begin volgende week vertrekken Anja en ik voor een fietsreis van drie maanden door (met name het noordwesten van) Argentinië en een deel van Paraguay. Omdat we nu eenmaal de tijd hebben, besloten we begin dit jaar maar eens langer dan de vaste vier weken op pad te gaan.
Dat heeft nogal wat gevolgen voor het bloggen op MGINL. Dat zal grotendeels tot stilstand komen. Simpelweg omdat ik op een Santos Travel Lite fiets en niet in de mooi gele Strada zit. Mogelijk komt er één keer per maand een fotoverslag zoals ik dat al vaker maakte. En het kan ook nog eens zo zijn dat op het moment dat we een paar dagen vakantie nemen van al dat fietsen, en ik met een goed glas Argentijnse wijn net zo'n enorme Argentijnse biefstuk zit te verteren, ik een idee krijg en er een blogpost over schrijf. Maar daar reken ik niet op. De tijd zal het leren.
Gelukkig is er de komende maanden een heel leuk ;-) alternatief. Tijdens onze reis zullen Anja en ik zeer geregeld nieuwe berichten plaatsen op ons reisblog. Op onze website Cyclingaroundtheworld.nl. Met een spannend verhaal, veel foto's en regelmatig een videoclipje.
Update: Boven de bekende lijst van ligfietsblogs heb ik een blokje met het laatste bericht over onze Argentiniëreis ingevoegd. Dit wordt automatisch bijgewerkt.
De Schwalbe Almotions zongen een lied over glad asfalt en wind mee. Van Hollandse luchten met heel in de verte een dreigende bui met van die regenslierten. Het ging ons voor de wind. We zaten comfortabel op onze gloednieuwe vakantiefietsen en genoten van het mooie Friese land. Met van die eindeloze vergezichten waardoor je elke bui al op kilometers afstand kunt zien aankomen.
Maar dit was niet zomaar een fietstochtje. Absoluut niet! Het was niets minder dan de generale repetitie voor onze grote najaarsreis. En dat wordt een tocht waarvoor je een extra degelijke vakantiefiets nodig hebt.
Wil je ook dit uitzicht? Ga dan naar Camping de Swetteblom bij Bears...
De week ervoor hadden we onze nieuwe Santos Travel Lite vakantiefietsen opgehaald. En omdat we die natuurlijk direct wilden uitproberen fietsten we een rondje door Noord Nederland. Vaste lezers van dit blog weten dat deze fietsen onze vierde vakantiefietsen zijn. Een Santos Travel Lite met Rohloff naaf en riemaandrijving, voorzien van solide bagagedragers en andere handige accesoires lijkt op dit moment de ideale vakantiefiets.
Dit soort voorzieningen moeten het onderhoud onderweg en thuis beperken ;-)
"Maar Paul", zullen er zijn die vragen, "omdat jij nu al jaren ter kerke gaat in de ligfietskerk: waarom hebben jullie geen vakantieligfiets aangeschaft?" Da's natuurlijk een heel goeie vraag. Ik zou heel flauw ;-) kunnen antwoorden dat ik mezelf met een velomobiel niet over de altiplano van Bolivia zie rijden. Alsof er geen andere ligfietsen zijn; natuurlijk weet ik dat wel.
Ik ben ook niet zo iemand die de peperdure Idworxen en Santossen heilig verklaart, maar ik ben nu eenmaal al meer dan dertig jaar ingesteld op rechtopvakantiefietsen. Zo'n nogal zwaar uitgevoerde Santos wordt op het bekende blog Fietsers Afstappen terecht een derdewereldtank genoemd. Tja, als die Rohloffnaaf het begeeft dan hebben we inderdaad een enorm probleem. Maar daar maak ik me geen zorgen over want anderen hebben op 'onze' fietsen al tienduizenden derdewereldkilometers afgelegd zonder majeure pech.
Ook met een ligfiets (waarschijnlijk één met grote wielen en dikke banden) kán ik vrijwel elke tocht maken die ik in de afgelopen dertig jaar gemaakt heb. Maar zoals gezegd,ik heb al een velomobiel en ben niet van plan een échte ligfietser te worden met n+1 fietsen in de schuur, waarbij 'n' meestal >5 is ;-). Het comfort van een stoeltje met Ventisit ten opzichte van een zadel, ja dat zou ik af en toe wel eens kunnen missen. De extra kilometers die ik met een ligfiets zou kunnen maken? Ach dat boeit me niet zo, tenslotte heb ik een zee van tijd en die kun je met élke fiets oversteken.
Dat tochtje door het wijdse Friese land was dan ook vooral ook bedoeld om de nieuwe fietsen nog even fijntjes af te regelen voor ze héél binnenkort samen met mij en Anja lang op reis gaan. Maar dat is een andere verhaal dat in een volgende blogpost thuishoort.
Uitrusten van het oversteken per trekpond. Ook met een ligfiets gaat zo'n trekpont niet lichter hoor...
Stug duw ik mijn derdewereldtank door het Friese land
Heel toevallig ;-) kruisten vier fietsers van LOL op hun rondje IJsselmeer bij Ossenzijl ons pad! Zij zouden die dag 370 kilometers of meer rijden. Wij hielden het na 105 kilometers voor gezien. Verschil moet er zijn!
Laatst heb ik toch weer wat meegemaakt. Ik ging met José, met wie ik sinds een week of twee samen ben, lekker op pad. Langs de weg bij Hoenderloo waar het aan het eind van de dag heerlijk toeven was. We waren net lekker onderweg toen ik in de verte wat vreemds naderbij zag komen. Twee keer iets vreemds eigenlijk. Iets wits en iets geels. José leek wel een beetje nerveus te worden en duwde me naar de ander kant van de weg. Zodat we geen botsing gingen krijgen, denk ik.
Op een gegeven moment, toen die dingen veel dichterbij gekomen waren, ging José zelfs een stuk lopen. En die dingen aan de andere kant van de weg kwamen ook langzaam tot stilstand. Moeten die mensen tegenwoordig nergens meer naar toe? Iedereen had blijkbaar alle tijd voor wat mensen een 'gesprek' noemen. Ik maar heen en weer bewegen met m'n oren maar José die lette niet eens op me.
Je maakt wat mee als fatsoenlijk paard!
José trok me vervolgens richting dat witte ding. Ik vermoed dat het de bedoeling was dat dat vrouwtjesmens in dat witte ding aan mij moest wennen. Ik ben natuurlijk een paard met een behoorlijke statuur en ik merk dat sommige mensen dan een beetje bang voor je zijn. Ik had er eigenlijk geen zin in (je ziet me in de video tegenstribbelen) maar het moest van José. Dus ik rustig een beetje snuffelen en andere dingen doen die mensen meestal niet eng vinden.
Roept dat mens in dat gele ding dat er achteraan komt rollen dat het 'een beetje eng is'. Rot op met je 'beetje eng' dacht ik, jullie zijn zelf eng! Zo simpel is het!
Vervolgens gaat José ook nog een beetje leuk staan doen met dat mens in dat gele ding waarbij mijn aangespannen vrienden door het slijk gehaald worden. Nou, jullie worden bedankt. En als klap op de vuurpijl zegt dat mens ook nog eens: "Ik heb ze wel erger meegemaakt..." Daar zakken je de hoeven toch van af! Rij voortaan lekker door, met die zogenaamd bijzondere gele en witte wieldingen en val een fatsoenlijk paard niet meer lastig. Mensen, oh verschrikkelijk soms! Je krijgt er echt altijd de zenuwen van.
Via Facebook reageerde dierenarts, velonaute én ruiter Marjon van der Kraats uitgebreid op dit bericht:
"Paarden zijn vluchtdieren. Ga ervan uit dat ze met schade aan zichzelf of omgeving er hard vandoor kunnen gaan. Ook menpaarden zijn ooit als groen menpaarden begonnen. Dat dit paard-twee weken bij deze Mw- haar volgt richting velomobiel( paard is zeer gespannen) ligt volledig aan de opvoeding door de vorige eigenaar. Deze vrouw stapt wat bleu op de velo's af ( doelgerichtheid is goed van mevrouw maar wel naïef en mogelijk vertrouwen schendend als er wel iets gebeurt op dat moment bv kap open of hond uit bosjes). Zelf zou ik niet zo dichtbij komen in dit geval. Bij desensibilisatie is de afstand bepalen waarbij de prikkel spanning veroorzaakt belangrijk. Andere kant vd weg was in dit geval goed genoeg. Mijn paard "rende" uiteindelijk altijd naar mijn velo toe. Kwamen appeltjes uit. Zie je een paard en begeleider; snelheid eruit. Afstand vergroten ( kant vd weg evt berm). Bij achteroprijden 100m afstand houden, niet inhalen totdat je zeker weet dat de ruiter je ziet (roepen). Bij spanning paard ( ervaring, twijfel je dan stilstaan) gaan stilstaan en laat ruiter t oplossen. Geef ze daar de tijd voor. Hij of zij geeft t wel aan. Per paard of situatie verschillend. We zijn gewoon rete-eng!!!!! Helpt niet mee dat de paarden ons veel te weinig zien om er aan gewend te raken. Sommige mensen weten niet eens van ons bestaan en sommige paarden staan helaas veel te veel uren per dag in een vreselijk saaie stal. Detail; sommige paarden vinden klikos ook heel eng. Ik ken mensen die op kliko-leeg-dag met hun paard niet de weg op gaan. En de kliko staat toch echt stil....Stilstaan/langzamer met je velo blijft t beste. Paarden zijn evolutionair ingesteld op beweging. Daar heel gevoelig op. De kudde vlucht weg, jij vlucht mee. Trainen, trainen, trainen. Trainen met voorwerpen en voor een goede vertrouwensband met je paard ( niet iedereen heeft die gave). Dan kan een paard in handen van een goede begeleider alles aan.. 😉"
Jullie zullen het begrijpen: ik laat geen enkele kans liggen om Anja in haar velomobiel te lokken ;-). Deze week had ik het lumineuze idee om zo tegen het eind van de dag naar het Nationale Park de Hoge Veluwe te rijden om daar dan te 'gamedriven' én in de milde avondzon te genieten van een heerlijke zelfgemaakte maaltijdsalade volgens recept van Yvette van Boven.
Nou daar had mevrouw wel oren naar. Het werd een bijzonder ontspannen tochtje van toch nog 68 mooie kilometers. En we hebben we er beeld van:
Ik fietste afgelopen vrijdag voor een lunchafspraak naar Leusden. Een leuk dagtochtje van 130 kilometers op en neer. Mijn voorkeursroute loopt dan meestal via het Nationale Park de Hoge Veluwe. Mooie natuur en als je over de autoweg door het park rijdt heb je geen last van al die zwalkende wittefietsfietsers.
Op de terugweg passeerde ik Otterlo en trapte stevig door naar de gelijknamige ingang van het park. Het was al wat later in de middag maar er stond toch nog een bescheiden rijtje wachtenden voor de kassa. De in deze vakantietijd onvermijdelijke mix van Japanners, Belgen, Brazilianen en Nederlandse gezinnetjes.
Ik remde wat af maar niet te veel. Als pensionado beschik ik over een jaarkaart voor het park. Nimmer hoef ik aan te sluiten bij het wachtende toeristengepeupel. Ik kan volstaan even duidelijk met mijn mooi gele jaarpasje te wuiven om ongehinderd door te kunnen rollen.
Helemaal achteraan in de rij stond zo'n Nederlandse papa met z'n zoontje. Op het moment dat ik aan kwam rijden draaide hij het kereltje, dat niet ouder dan een jaar of zes was, om en zei: "Kijk eens Niels, wat een hele mooie fiets daar aankomt! Die wil jij ook wel hebben hè? Gaaf joh! Zwaai maar eens!"
Nou, ik kan je verzekeren dat Niels helemaal niet zo'n fiets wil hebben. Hij komt met z'n hoofd niet eens boven de rand uit en heeft veel liever frietjes met appelmoes, een dinopoppetje of misschien ook al wel op die leeftijd, een eigen smartphone. Nee, Niels wil helemaal geen gele velomobiel.
Kijk eens wat een mooie fiets! Die wil jij wel hebben hè? (Bron)
Dit is dus een héél typerende situatie die ik al vele vele malen heb meegemaakt. Als dit voor jou als lezer helemaal niet herkenbaar is dan ben je wellicht een fietser met een behoorlijk 'grumpy' uitstraling en moet je misschien maar eens in therapie ;-).
Wat véél belangrijker is, is dat er een diep verlangen schuil gaat achter al die pappa's en mamma's die hun kleingoed op onze fantastische voertuigjes wijzen. Sinds een tijdje weet ik het zeker. Elke keer dat een volwassene een kind zó enthousiast op onze fietsen wijst is dat een manifestatie van een gesublimeerd verlangen. Voor wie dit te moeilijk is: ze willen eigenlijk stervensgraag zelf zo'n fiets maar durven dat of kunnen dat niet uitspreken. Sociale controle, afkomst, tradities, vooroordelen en nog veel meer blokkeert een gezond verlangen naar velomobiele mobiliteit. Het is een nationaal probleem.
Oh, wat zouden ze dat graag willen. Met wapperende haren en opgestoken middelvinger minzaam wuivend door het Nationale Park de Hoge Veluwe scheuren. Schijt aan de wereld, met Marathon Plusjes ben ik onkwetsbaar. Yellow power! In plaats daarvan zitten ze op zo'n manke witte fiets met een kinderzitje en zijn onderweg naar de Koperen Kop voor een ijsje, omdat anders het gezeur vanuit dat zitje nooit op zal houden.
Dus heb begrip voor deze pappa's en mamma's. Passeer ze niet te snel want juist zij moeten je fiets nog even heel goed in kunnen prenten. Het gemak waarmee je voorbij rolt, het comfort dat je uitstraalt. Negeer die kinderen, die zijn je toch gelijk weer vergeten en alleen maar bezig met het ijsje dat ze krijgen bij de Koperen Kop.
Ja ja, het potentieel van mogelijke velomobielrijders zou wel eens veel groter kunnen zijn dan wij allemaal denken. Misschien dat ik om te beginnen maar eens demonstratief op en neer moet gaan rijden bij scholen en kinderdagverblijven. Op het moment dat de ouders hun grut komen ophalen natuurlijk. Om al dat onderdrukte verlangen vrij te maken. Na verloop van tijd moeten dan de bestellingen bij velomobiel.nl, Intercitybike en de andere leveranciers vanzelf binnen gaan stromen.
De titel van dit bericht is niet bedoeld om fietsers die wel eens een ritje met de fameuze ligfietsers van LOL zouden willen maken af te schrikken. LOL rijdt zelden harder dan 60 kilometer per uur. Behalve als er afgedaald kan worden; dan gaan bij de heren werkelijk alle remmen los.
De LOL karavaan die zich maandelijks in Zutphen verzamelt bestaat meestal uit een gemiddelde afspiegeling van het Nederlandse ligfietslandschap: een verzameling van fraai gekleurde velomobielen, wat hoge en lage modellen ligfietsen en een select aantal roeifietsers. Voor elk wat wils. Afhankelijk van het weer en het seizoen is de verhouding ligfietsen en velomobielen 60:40 of precies andersom.
Meestal is LOL een goede afspiegeling van het Nederlandse ligfietslandschap
60 of 16 ligfietsers?
Toen ik deze zondag de Houtmarkt oprolde, zoals gebruikelijk aan de vroege kant, hing er al één velonaut lui in de loungebankjes van het Volkshuis: Piet, die helemaal uit Groningen was komen fietsen. Als snel roffelde de ene naar de andere ligfietser over de keitjes van de Houtmarkt. Uiteindelijk zouden we met z'n vijftienen zijn. Net geen record. Wij van LOL streven er in onze missie en visie naar om ooit eens het magische getal van zestig deelnemers te halen. Maar daarvoor moet er waarschijnlijk eerst een Oostelijke Oliebollentocht georganiseerd worden en dat gaat dit jaar helaas niet door ;-). Maar zestien moet nog dit jaar een keer lukken. Daarvoor hebben we jouw (ja jij die dit nu net leest) aanmelding nodig.
60
Bij de Pannenkoekenbakker van Doesburg was men zich zeer goed bewust van de magische betekenis van het getal 60 voor de club ligfietsers die zo om een uur of half twaalf het terrein op reed. Om ze op gepaste wijze welkom te heten had het personeel de tafels feestelijk met het getal 60 versierd. Je verwacht dat er dan ook een even grote voorraad aan appelgebak zou zijn. "Ik heb het even in de keuken nagevraagd en we hebben nog tien stukken", meldde de serveerster. Tien stukken voor 15 man! Er viel een stilte, tot er iemand op het lumineuze idee kwam om dan maar een pannenkoek te bestellen :-). Met spek!
De Pannenkoekenbakker verwelkomde de 60 kilometer rijders van LOL met passende decoratie.
Alternatief appelgebak bij de Pannenkoekenbakker van Doesburg. Zonder slagroom.
Meer dan 60 procent van LOL had geluk: die kregen appelgebak. De rest moest het met pannenkoeken doen :-)
60 kilometer
Over de dijk ging het verder. Langs de IJssel naar de pont bij Dieren. Waar het voor mij duidelijk werd dat het weer ging lukken: uitkomen op een rondje van ongeveer 60 kilometers. Op de oprit van huize Mooi Geel sprong de teller op 60,3 kilometer. Bijna perfect dus.
Er passen misschien wel 60 ligfieters op de pont bij Dieren maar zeker geen 60 velomobielen Aandachtspuntje voor de Oostelijke Oliebollentocht in het jaar .....
Het is volop vakantietijd. Dat merk ik onder andere doordat de berichtjes op mijn 'Misschien wel meest complete lijst van ligfiets- en velomobielblogs" minder snel doorschuiven. Er wordt simpelweg minder geschreven, want we zitten met z'n allen in Frankrijk, Duitsland, Spanje of misschien wel verder weg. Genieten van de zon en een zee van vrije tijd. En heel misschien zijn er wel lezers van dit blog aan het (lig)fietsen. Maar dat is natuurlijk niet verplicht ;-).
Zelf genoot ik de afgelopen jaren ook heel erg van mijn jaarlijkse maand fietsen ergens buiten Nederland. Al vanaf 1979 maak ik uitsluitend fietsvakanties dus ik durf wel te zeggen dat ik er inmiddels een beetje verstand van heb gekregen. Ik heb in al die jaren een hele reeks vakantiefietsen versleten. Stuk voor stuk waren dat mijn ideale fietsen. Maar dat begrip 'ideaal' blijkt van jaar tot jaar te kunnen veranderen.
Als je de deskundigen van de Vakantiefietser mag geloven heeft een goede vakantiefiets "een stijf frame, de sterke wielen, stevige bagagedragers, goede en slijtvaste onderdelen, een rustig stuurgedrag en een comfortabele zithouding." Natuurlijk klopt dat. Zo'n fiets rijdt fijner en gaat minder snel kapot. Je hebt dan een fietsvakantie zonder (of met minder) zorgen, afgezien van die incidentele lekke band.
Maar als ik terugkijk op een reeks 'versleten' vakantiefietsen merk ik dat het niet echt om die spulletjes gaat. Ook met een tweedehands barrel kun je naar China fietsen, of een rondje IJsselmeer maken. Het is vooral een kwestie van doorzetten. Ik begon ooit te vakantiefietsen op een hele mooie groene Gazelle. Het was eigenlijk niet meer dan een soort racefietsje met spatborden en een bagagedrager. De mooie lichtgewicht spulletjes die we nu kunnen kopen waren er in 1979 nog niet. Fiets met me mee door de tijd en kom uiteindelijk uit bij mijn écht ideale vakantiefiets. En om teleurstelling te voorkomen: dat is dus niet mijn mooi gele Strada.
Mijn 1e ideale vakantiefiets: de Gazelle
De aller- allereerste fietsvakantie in 1979. Ik op een Gazelle en Anja op een witte Peugeot. Licht uitgevoerde fietsjes met een uitermate goedkoop fietstassensetje van Wehkamp en bagagedragertjes van verchroomd staaldraad. Niets stond een geslaagde vakantie naar de Ardennen in de weg. We overnachtten in jeugdherbergen
In de jaren die volgden durfden we steeds verder van huis te gaan. En zelfs steile bergpassen te bedwingen. Dat laatste deden we vooral te voet want een echt bergverzet zat er niet op die fietsen. Inmiddels hadden we iets meer te besteden in sliepen we in hotelletjes. Kamperen? Daar dachten we niet eens aan.
Mijn 2e ideale vakantiefiets: de Koga Myata World Traveller
Dat ver weg fietsen beviel erg goed. Zo goed dat we in 1987 besloten om op ons gemak van Nederland naar Nieuw Zeeland te gaan fietsen. Daar was de Gazelle niet goed genoeg meer voor en dus kwamen er twee Koga Myata World Travellers. Met stoere lowriders en extra bidonhouders. Op het Indiase platteland (het is op de foto eind 1988) trok je veel bekijks met zo'n fiets.
Na anderhalf jaar waren we in de Australische Outback. Op deze foto sta ik stoer voor een enorme termietenheuvel die je daar veel hebt. De gele tas aan het frame is een extra waterzak. De World Travellers hielden zich prima.
Ook na thuiskomst in 1989 bleven we buiten Europa fietsen. Hier bij Monument Valley. Kamperen was inmiddels standaard De Koga's zouden het tot nog 2004 uithouden...
Mijn 3e ideale vakantiefiets: de Snel Explorer
Je ziet het er niet aan af maar dit is dus een gloednieuwe Snel Explorer vakantiefiets. Bij Snel in Utrecht hadden in 2004 we twee fietsen op maat laten maken. Met precies die onderdelen die wij wilden. Dat bleek uiteindelijk niet veel duurden dan een kant en klare Koga Myata. Oederdegelijke fietsen waar we weer jaren en jaren veel plezier van zouden hebben. Hier lig ik uitgeteld onder een cashewnotenboom in aan de oostkust van Sri Lanka.
Een vakantiefiets in een land zonder fietsenmakers moet vooral betrouwbaar zijn. Of het nu een ligfiets is of niet, dat maakt niks uit. In 2011 was in Mongolië alleen in de hoofdstad wat te koop. Dan ben je blij met je betrouwbare misschien net iets te zwaar uitgevoerde vakantiefietsje.
Vier weken fietsen door Andalusië. Het fotoverslag was op dit blog te zien. Mijn achtervelg scheurde in en bij thuiskomst bleken ook de drie andere wielen slijtagegaatjes te hebben. Tel daarbij op dat we deze fietsen al vanaf 2004 intensief gebruikt hebben en je komt aan de bijna onvermijdelijke keuze voor een opvolger.
Mijn 4e ideale vakantiefiets: de...?
Het was even slikken want zo'n nieuwe vakantiefiets is niet goedkoop tegenwoordig ;-). Zeker als ie aan alleeisen van een ideale vakantiefiets moet voldoen: een stijf frame, de sterke wielen, stevige bagagedragers, goede en slijtvaste onderdelen, een rustig stuurgedrag én een comfortabele zithouding. Ergens in augustus kunnen we ze ophalen. Wat het geworden is laat ik nog even in het midden ;-).
Tot slot
Laat je vooral niet gek maken door fietsenverkopers of door andere vakantiefietser die het allemaal beter weten. Let vooral niet op ligfietsende vakantiefietsers. Die zijn namelijk nog een tikkie eigenwijzer dan de rechtop variant ;-). Pak gewoon de eerste de beste fiets en vertrek voor een heerlijke fietstocht naar het onbekende of desnoods het iets minder bekende. Velen gingen je voor:
Pas sinds ik een Quest XS in de garage heb staan valt mij iets op. Voorheen, toen er alleen een Strada parkeerde, leek dat volstrekt normaal, het was de standaard, het was gewoon. Maar nu, met die slanke lage XS ernaast valt het me héél erg op.
Heb jij een Strada, Quest of soortgelijke fiets dan raad ik je aan om een stukje samen te fietsen met een XS rijd(st)er. Parkeer jouw velomobiel langszij en stap uit. Vraag je fietsmaatje dat ook te doen. Ga op een korte afstand van beide fietsen staan, kruis je armen voor je borst, blijf kalm ademhalen en kijk in alle rust naar die twee schitterende fietsen. Mooi hè?
Kruis je armen en bekijk het op je gemak. Dan zul je het snel zien. Foto Forest Runner op Flickr
En dan valt het je op. Net zoals het mij ineens opviel in de garage waar de gele en de witte knus naast elkaar staan. Het is als een moment van verlichting alhoewel in dit geval 'verdieping' een betere omschrijving zou zijn. Het instapgat van mijn Strada...
OMG!!!, wat een enorme, lompe, diepe ruimte is dat. Een moment van duizeligheid kan en zal je nu bevangen. Ga niet te dicht bij de rand van je Strada of Quest staan, je kunt er zo invallen. Die gapende zwarte leegte, waar ergens diep onder je het Ventisit van het stoeltje glinstert. En nog dieper het karakteristieke patroon van de Velomobielonderdelen vaste vloerbedekking. Dit is The Abyss, The Deep, het Marianen trog. Een mobiel zinkgat, ondanks dat vrolijke geel er omheen. Iedere velonaut die hier instapt kan voor eeuwig in de diepte verdwijnen. Nee, ik maak geen grapjes. Duizeligheid is nog wel de minste van de symptomen. Hoe heb ik dit in het verleden niet kunnen zien?
Nee, dan het instapgat van de XS. Die fraaie lijnen, die schijnbaar beperkte omtrek. Zo perfect, zo in harmonie met de fiets. Ik moet eerlijk zeggen dat dit een zekere aantrekkingskracht op mij uitoefent. Ik wil voorzichtig één been in het gat laten verdwijnen en dan nog voorzichtiger een tweede. Maar dat zou onverstandig zijn, ook hier liggen gevaren op de loer. Als een 'femme fatale' zou de XS mij vastgrijpen zodra ik verder zou gaan dan die twee benen. En ik heb in Dronten gezien wat er dan gebeurt. Een gewaarschuwd man telt voor twee. Maar toch denk ik soms "...zou 't passen?" Maar 't past niet want ik ben 189 cm lang. No way, dat ik mij in de armen van deze ranke witte sirene kan laten sluiten. Doe het niet Paul! Doe het niet!
Feb 2017: Hier ging het bijna mis. Als Theo en Allert niet hadden ingegrepen was Casper nooit meer thuisgekomen
Gelukkig leer je met de diepte van je eigen instapgat omgaan. Ik heb lange benen, dus de bodem van mijn mobiele zinkgat bereik ik toch telkens wel. Het is ook niet meer dan een illusie, een fata morgana van glasvezel en carbon. Ook die gedachte geeft steun en rust.
En zit ik dan eenmaal, dan voel ik me wel heerlijk knus en warm opgeborgen in die enorme gele bak van me. Over dat warme, veilige en geborgen gevoel zullen we maar niet te veel gaan psychologiseren.
Het is 2047 en de ligfiets is, fiets voor fiets, uit het straatbeeld verdwenen. De snelle opkomst van nog betere ebikes en snelle speedpedelecs die tegen dumpprijzen uit China op de markt kwamen heeft de laatste ligfietser over de streep getrokken. En velomobielen? Nou die zijn er ook bijna niet meer. Behalve een paar in het Ligfietsmuseum in Dronten. Want wees nou eens eerlijk, wie wil er nog in z'n eigen zure zweetlucht zich te pletter trappen terwijl zo'n heerlijke open e-fiets je fluitend inhaalt. Nou, niemand meer dus. Exit voor al die Questen, Strada's. DF'en, Mango's en andere velotoppers. De ligfietsvereniging heft zichzelf op.
De laatste velomobiel ligt iets verderop...
2097
Maar de tijd staat niet stil; we maken wéér een enorme sprong in de tijd. Het is nu 2097, het nieuwe millennium gloort aan de horizon. Vergeet alles wat je weet of dacht te weten over fietsen, auto's en mobiel zijn. We leven in een compleet andere tijd.
Laten we maar beginnen met het belangrijkste. De zelfrijdende auto. Of beter gezegd de de volledig door eigen zonnepanelen aangedreven 105% autonome auto. De tesla wordt die in 2097 genoemd, naar de eerste model van de pre-historische auto die een beetje in die richting kwam; ergens in het begin van de 21ste eeuw. Toen nog met dat primitieve levensgevaarlijke Auto Pilot systeem. Auto's die nota bene nog gewoon een stuur hadden!
Reden ze in het begin alleen nog maar op snelwegen, in 2097 zijn ze overal. Het aantal ongelukken is gedaald met 99,98%. Fietsers worden in elk geval niet meer aangereden want die zijn er nog nauwelijks. Alleen op wielerbanen en speciale overdekte circuits draaien nog wat sporters met een speedpedelec hun rondjes. Honderd procent 'human powered'? Nee dat bestaat niet meer. Behalve in een museum dan. Strava is gefuseerd met Zwift, want het meeste fietsen gebeurt nu virtueel, inclusief de Tour de France.
Omdat die tesla's nooit brokken maken zijn ze superlicht gebouwd, Airbags, roll bars en bumpers zijn niet meer nodig. En omdat elke tesla echt zelfrijdend is hoef je er niet eens zelf in te zitten om er iets aan te hebben. Kinderen ophalen van school. Stuur je tesla. Pakje gekocht bij Bol.com? Laat het ophalen door jouw tesla. In het jaar 2090 bestaat 45% van het verkeer al uit autonoom rijdende voertuigen zonder menselijke passagiers erin. Over bestuurders wordt dan al een jaar of tien niet meer gesproken. Vanaf het moment dat het stuur uit de 'auto' verdween. Samen met het rijbewijs. De tesla is een rijdend verlengstuk van jezelf en van je huis geworden. In de beginperiode van de autonome tesla was er nog hier en daar wetgeving die het bijvoorbeeld verbood om sex te hebben in een rijdend voertuig. Daar wordt inmiddels om gelachen.
Grote automerken waren ooit nog bang dat de zelfrijdende auto zou worden gepest en getreiterd door fietsers en wandelaars. In de beginjaren gebeurde dat inderdaad op grote schaal (Koot en Bie zagen dat 100 jaar eerder al) maar in 2097 zijn er geen fietsers en wandelaars mee. 'Pak een tesla, goedkoper dan lopen', was jarenlang een slogan. En als je met alle geweld toch teslaloos de openbare ruimte in wil dan ben je wettelijk verplicht een geïmplanteerde id-chip te dragen. Voor je eigen veiligheid.
De ontwikkeling ging niet zonder slag of stoot. De tesla's veroorzaakten ook wel eens ongelukken in de beginjaren. En wie was er dan verantwoordelijk als er zelfs geen mens in zat? Daar kwam allemaal een einde aan toen de VN bij de opening van het nieuwe hoofdkantoor in Sjanghai de Drie Wetten van de Tesla als bindende constructieregel voor alle fabrikanten aannam. Alleen in de VS, waar de Trump-dynastie nu al decennia aan het roer staat, houdt men nog krampachtig vast aan de eis van een menselijke bestuurder. Maar goed, in dat derde wereldland rijden zelfs nog auto's op fossiele brandstof!
Eerste Wet: Een tesla mag een mens geen letsel toebrengen of door niet te handelen toestaan dat een mens letsel oploopt. Tweede Wet: Een tesla moet de opdrachten uitvoeren die hem door mensen gegeven worden, behalve als die opdrachten in strijd zijn met de Eerste Wet. Derde Wet: Een tesla moet zijn eigen bestaan beschermen, voor zover die bescherming niet in strijd is met de Eerste of Tweede Wet. Bron
Al die autonome mobiliteit heeft wel tot gevolg gehad dat we veel dikker en ongezonder zijn geworden. Morbide obesitas is sinds 2075 met 37% toegenomen volgens het Ministerie van Volksgezondheid. Met alle gevolgen van dien. De gemiddelde leeftijd is zelfs voor het eerst in eeuwen weer gedaald.
Een nieuw begin
Maar er is een kentering op komst. Met het steeds compacter worden van de autonome stuurunits is er sinds een paar jaar een kleine groep die de overstap aan het maken is naar iets totaal nieuws. 'Human Powered Fitness Mobility' heet deze beweging die mensen stimuleert om over te stappen naar de fiets!
Geen gewone 'ouderwetse' fiets vanzelfsprekend. We zijn met z'n allen zo verslingerd geraakt aan het zelfrijden dat we wel willen bewegen maar absoluut niet meer willen sturen. En dat blijkt makkelijker te realiseren te zijn met een driewielige of een vierwielige fiets. Naast die drie of vier wielen is er dan meestal ook sprake van enige weersbescherming. Iets wat je ook een stroomlijn zou kunnen noemen.
Je loopt naar je 'fiets', gaat zitten (het lijkt meer op liggen) zet je voeten op de pedalen en geeft je bestemming op. Zodra je gaat trappen stuurt jouw velomobiel (want zo noemen ze deze bijzondere fietsen in 2097) je op (bijna) eigen kracht naar je bestemming. Sturen, opletten, richting aangeven is niet nodig. Het is puur bewegen! Voorlopig is dit nog het domein van de zelfbouwers. Op HPFM forums circuleren foto's uit oude archieven en de kenners discussiëren over de Quest, de Strada en de Quattrovelo. Baanbrekende werk voor de zelfrijdende fiets was al decennia eerder gedaan door Google. En zo omstreeks 2103 zullen al deze hobbyisten zich gaan verenigen in een Nederlandse Vereniging voor Human Powered Vehicles. Interessante tijden breken aan....
Toen ik vanmiddag thuis kwam na een aangenaam concert in het openluchttheatertje van Kasteel Middachten piepte mijn telefoon kort. "Ah, een mailtje", dacht ik, "eens kijken wat het is." Ik klikte het berichtje met als onderwerp 'Klap achterop auto' open en las het volgende:
"Dag Paul,
Als ik mij niet vergis, dan heb jij eerder deze week op de vroege ochtend in Lent gepaard met luid getoeter en geschreeuw, keihard op de achterklep van mijn auto geslagen omdat jij er met jouw gele ligfiets niet goed door kon. Ik stond gedeeltelijk op het stuk weg waar je als fietser kunt oversteken, maar jij hebt best wel gezien dat ik niet verder door kon rijden.
Jouw enigszins om mij geschift overgekomen reactie begrijp ik niet, misschien wil je het mij uitleggen zodat ik dat begrijp voordat ik mijn eigen conclusie trek? Je bent gemakkelijk te vinden online en offline dus vandaar eerst maar eens dit e-mailtje in een poging te begrijpen waarom je probeerde om een deuk in mijn auto te slaan in reactie op een toch veelvoorkomende verkeerssituatie.
Met onvriendelijke groet,
Ligfietsslachtoffer"
Al die gele ligfietsen lijken ook op elkaar ;-)
Ach wat vervelend, iemand heeft een nare ervaring gehad met een gele ligfiets. Als je daarna wat op Google rondklikt kom je al snel op plaatjes van een bekende gele Strada ;-). En dan is de conclusie snel getrokken ;-). Het moet wel die meneer van Mooi Geel geweest zijn! Ik besloot het arme ligfietsslachtoffer niet in het ongewisse te laten en stuurde per ommegaande onderstaand antwoord. Overigens was de mail via een anonieme mailservice verstuurd, dat vond ik wel vervelend.
"Hallo ligfietsslachtoffer,
Je vergist je. Ik ben vorige week in de vroege ochtend niet in Lent geweest. Ik kom daar eigenlijk ook zeer zelden. En sowieso niet in de vroege ochtend, dan slaap ik liever uit. Dus het moet een andere gele ligfiets geweest zijn.
Ik snap het wel hoor, ze lijken allemaal op elkaar maar er fietsen er in Nederland toch zo'n 1500 rond waarvan een aanzienlijk deel geel is. Dus doe je best en zoek nog even verder....
Overigens had ik een niet anonieme mail wat vriendelijker gevonden :-).
Wie herinnert zich het nog? In de jaren negentig werd internet voor consumenten uitgerold in heel Nederland. In 1994 was er het fenomeen van de Digitale Stad, daar dwaalde ik al even rond. Weer wat later kwam er een modem in huis. Als ik wilde internetten moest ik tegen Anja zeggen dat ze even niet kon bellen ;-). De telefoonlijn rolde ik de trap af naar de huiskamer waar de telefoonaansluiting zat. En dan begon het modemconcert, het zogenaamde inbellen. Wat een nostalgische geluiden als je ze nu nog eens hoort.
Ik ontdekte ook dat mijn internetprovider XS4ALL een zogenaamde homepage aanbood. Met een enorme opslagruimte van waarschijnlijk wel 10 Mb! Het leek mij wel leuk om zo'n homepage te maken maar over welk onderwerp? Nou, dat was erg eenvoudig, Ik had weliswaar nog lang geen velomobiel maar ik fietste ook toen al wel veel en ver. Ergens in juli 1997 is ie toen geboren: de website Cycling Around The World. Deels in het Engels, want ik dacht groot en wilde de hele wereld bereiken ;-).
Juli 1997: op www.xs4all.nl/˜pvroekel kon je toen dit aantreffen.
Veel meer was er niet. De meeste links werkten niet.
Deze maand is die website dus twintig jaar oud. Voor een website is dat al stokoud, durf ik wel te stellen. Door eindeloos te knutselen aan die webpagina's en er telkens nieuwe reiservaringen op de fiets aan toe te voegen werd ik ook verdraaid handig met dat hele webgedoe. Zo handig dat ik in 2001 mijn baan bij het gemeente archief verruilde voor die van webmaster bij het waterschap.
Al vrij snel verbeterde de lay-out en kwam er meer inhoud
Nog een van de vele versies.
Vooral de eerste levensjaren van de website waren leuk. Er waren nauwelijks 'homepages' in Nederland die redelijk uitgebreid waren en Cycling Around The World heeft dan ook in dagbladen gestaan en is ooit vermeld in een boekje ;-) met tips voor het zelf bouwen van een website.
Op deze twintigste verjaardag zit Cycling Around The World al weer jaren in een modern Wordpress jasje. Elk jaar voegen Anja en ik er een nieuwe serie pagina's aan toe. En daar gaan we de komende jaren rustig mee door. Voor het najaar staat alweer een nieuwe, dit maal wat langere, fietstocht op het programma.
En, last but not least, al die jaren fietswebsite-ervaring maakten het een jaar of vijf geleden erg makkelijk om maar eens, kijken wat het wordt, met een velomobielblog te beginnen. 'Weet je wat', dacht ik toen, 'ik pak een beetje lollige titel, wie weet slaat dat aan.'
Ga even met me terug in de tijd. Naar medio januari 2012. Ik had net een maand mijn Strada in huis en vond elk ritje nog een uitdaging. Elk tochtje bevatte wel een leermoment. Op een mooie winterdag fietste ik langs de IJssel. Niet alleen de mooiste rivier van Nederland maar ook nog eens voorzien van een aangenaam fietspad op de oostelijke oever. Tussen Doesburg en Bronkhorst is het weer of geen weer altijd mooi fietsen. Niet voor niets is dit ritje één van de LOL Classics. Het feit dat in Doesburg het beste appelgebak in de regio wordt geserveerd heeft daar helemaal niets mee te maken ;-).
Een mooi breed fietspad, weidse uitzichten maar óók een aantal uitdagende hindernissen. Op een aantal plekken staan hekken die je uitsluitend via een net-Strada-breed veeroostersluisje kunt passeren. Die januaridag in 2012 moest ik die smalle poortjes voor het eerst in mijn velomobielleven passeren. Met samengeknepen remmen én billen hobbelde ik stap voor stap het sluisje door. En natuurlijk ging het goed. Je hebt namelijk ruimte zat ;-).
Afgelopen dinsdag wilde Anja wel weer eens een stukkie in haar XS46 rijden. Langs de IJssel, wilde ze graag. Velomobielrijschool Mooi Geel is altijd in voor een ritje langs een mooie route.
Ik besloot niks te zeggen over Dé Hekjes Zone. Over de beruchte ruw metalen hekjes die zouden happen en grauwen naar de smetteloos witte zijkantjes van haar XS'je en de grove veeroosters die Marathon Plus bandjes als ontbijt eten.
Zo onschuldig mogelijk klinkend (dat lukt me meestal slecht) stelde ik voor de action camera maar eens op de XS te zetten. Zogenaamd omdat ik dan zelf ook eens in beeld kon komen. In werkelijkheid draaide het om het minutieus vastleggen van haar passage van de De Hekjes zone.
Zo'n eerste keer is altijd lastig. Eerlijk is eerlijk: hekje twee en drie en vier en vijf gingen al veel vlotter. "Volgens mij werden ze elke keer breder" hoorde ik achter me toen we Bronkhorst binnenreden ;-). Over een paar weken zijn ze vast en zeker nog breder...
De geschiedenis schijnt zich vaak te herhalen. In kortere of langere cycli. Voor wat betreft mijn ritjes met de ligfietsers van LOL lijkt het om een cyclus van ongeveer vier jaar te gaan. Dat heb ik sinds afgelopen zondag wetenschappelijk en proefondervindelijk vastgesteld.
In mei 2013 fietste ik voor het eerst mee met LOL. Op zich al een historische gebeurtenis van formaat. En één met verstrekkende gevolgen: ik vond het namelijk erg leuk en ging veel vaker meefietsen. Heel bijzonder van die meizondag in 2013 was het feit dat er buiten mijn mooi gele Strada geen enkele velomobiel op de Houtmarkt verscheen. Dat blijkt daarna nooit meer voorgekomen te zijn.
Tot het moment dat de geschiedenis besloot zich te gaan herhalen. Afgelopen zondag leek daarvoor een geschikt moment. Maar ik wist van niks. Ik had er geen idee van dat alle andere deelnemers die zondag min of meer toevallig hun open ligger uit de schuur trokken. Sommigen omdat ze hun nieuwe fietsje wilden showen, anderen om dat de ochtendregen vanzelfsprekend weg zou drijven.
Bij mij kon de geschiedenis die gedachte niet implanteren omdat ik simpelweg geen open ligfiets heb. Maar dat was dan ook precies de bedoeling, want mijn aanwezigheid in een velomobiel was juist nodig om de geschiedenis zich te laten herhalen.
"Ja, Paul heeft dus geen open ligger", zei iemand bij vertrek tegen één van de twee gastrijders uit het verre Heerenveen (!). "Je benen steken zo vreemd naar voren", beargumenteerde ik mijn keuze nog maar eens, en dat begreep iedereen wel.
Vorige maand namen gastrijders uit de regio Gouda stroopwafels mee. Die gingen nu goed op!
Vanwege evenementen in het centrum startten we bij station Zutphen
Nog maar net onderweg. Wim rijdt lek met een snelle Avocet band.
Basisvoedsel in Welsum
Er waren geloof ik niet minder dan tien open liggers
Ze belemmeren je uitzicht nogal met die open ligfietsen
Ach, ik hobbelde wel achter de hele kudde aan. Dat doe ik toch meestal al maar nu voelde ik me een herder van een kudde liggende schaapjes. Het tempo was ontspannen en het appelgebak in Welsum smaakte weer goed. Op de terugweg probeerden weerspannige open liggers mij van m'n stuk te brengen door over smalle onverharde paadjes te rijden. Maar gelukkig kon ik ze weer snel het asfalt op drijven.
In de zomer van 2021 moet zich dit bijzondere ligfietsfenomeen dus nog een keer voor gaan doen. Overigens is het nergens voor nodig om zo lang te wachten tot je een keer met LOL mee gaat rijden. Dat kan volgende maand al weer. Met een ligfiets óf zelfs met een velomobiel...
'T was een uur of negen en juf Lisa begon zoals elke dag bij Basisschool De Kosmos in Apeldoorn met het kringgesprek. Kon je de kinderen heerlijk een half uurtje laten kletsen en kon je zelf even wakker worden. Gisteren hadden ze met de hele groep het Nationaal Park de Hoge Veluwe bezocht, dus dat was hét onderwerp van de dag.
"En wat hebben jullie gisteren gezien in het park? Wie wil wat vertellen?"
Daan stak zoals meestal het eerst z'n vinger op. "We hebben beesten gezien... Herten, en uh, en uh ik weet niet meer hoe dit heten...met van die streepjes. En toen gingen we frietjes eten en dat was leuk!"
"Ja!", riep Jesse, "..en er was ook een meneer met een hele rare fiets. Een gele!" "En een mevrouw met een witte", gilde Julia er dwars doorheen. Dit begon al snel uit de hand te lopen, juf Lisa klapte even kort in haar handen, en alle kinderen waren in een keer stil Ze had haar kudde goed onder controle.
"Wie wil er wat over die rare fiets vertellen", zei juf Lisa, want anders bleven ze er toch telkens maar over doorgaan. Gisteren in de bus terug waren ze ook helemaal hyper geweest.
"Ja en we mochten niet met onze handjes kijken, zei die meneer", vertelde Sem, "maar dat heb ik toch gedaan en toen zei die meneer dat er geen oogjes in mijn handjes zaten en dat ik niks zag. Dat was grappig. Hi hi."
"Ja, en wat gingen we daarna doen?", vroeg juf Lisa, in een wanhopige poging het verhaal over het wilduitkijkpunt naar boven te halen waar ze (héél bijzonder) wel 22 herten, 8 wilde zwijnen en 15 moeflons gezien hadden.
"En toen gingen we frietjes eten", gilde de hele klas, "en die meneer toeterde heel hard. En die mevrouw ook!"
