Een tijdje geleden hoorde ik bij de LOL-borrelpraat het sterke verhaal van een velonaut die met veel haast onderweg was naar Zutphen en toen geconfronteerd werd met een ondergelopen stuk weg. Ik zou gedacht hebben: "ik heb zo'n razendsnelle fiets, iets omrijden deert mij niets..." Maar niet de persoon uit dit verhaal. Die dacht `het zal wel meevallen` en ging er vol in. Hoe hoog het water toen kwam heb ik niet helemaal meegekregen, aan de andere kant van de tafel werd net luidruchtig gediscussieerd over de draaicirkel van de Quattrovelo, maar ik herinner met wel het woord 'navelhoogte'. Zo'n velomobieldoop schijnt niet zo goed te zijn voor het elektrieke deel van je velo en dat was daarna, volgens de verteller, dan ook geheel naar de filistijnen.
Om een lang verhaal kort te maken: ik dacht dan kan ik ook ;-). Het is nu of nooit, het water staat deze week nog hoog genoeg. Ik fiets naar het veer Brummen - Bronkhorst en rij dan gewoon een stukkie de veerweg op die nu geheel onder het hoge water is verdwenen. Eens kijken hoever ik durf te gaan. En wie weet haal ik met deze doldrieste actie de overkant én het Brummens Weekblad!
Zo had het er uit kunnen zien, recht onder de uitvaartverzorger en de bordeellocatie ;-)
Het was fantastisch weer en het water zag er bijna aanlokkelijk uit. Nu ben ik natuurlijk een schijterd dus ik heb niet eens geprobeerd de elektrische installatie van mijn velomobiel te ruïneren. Mijn achterwiel heb ik even nat gemaakt, dat vond ik wel stoer genoeg.
Nadat ik de foto hierboven had gemaakt, ben ik keurig naar de Zutphense brug gereden om daar hoog en vooral droog over te steken. En onderweg ben ik dan nog een paar keer gestopt om wat hoogwaterplaatjes te schieten. Want dat water blijft toch trekken hè? Maar dan alleen om naar te kijken.
Ik moet toch eens wat vaker vroeg op pad: het licht is dan veel mooier
Bomen met natte voeten
Vanaf de IJsselbrug bij Zutphen
Aan de overkant ligt Dieren maar het veer is al dagen uit de vaart
Aan het einde van deze weg ligt het veer naar Bronkhorst
Hij zat er wat verloren en stilletjes bij, die al grijzende man op dat bankje bij de veerstoep in Dieren. Hij was in fietskleding gestoken en iets verderop stond zo'n gestoomlijnde gele ligfiets. Zo'n banaan. En hij had desgevraagd een heel verhaal te vertellen.
"Ach meneer, het begon allemaal zo mooi, zo pril. Het was liefde op het eerste gezicht. Na één bezoekje aan Dronten was ik verkocht, ik wilde gelijk een vaste relatie. En die kwam er ook: een mooie Strada waar ik een fantastische tijd mee beleefde.... Ach die wittebroodsweken langs het Apeldoorns Kanaal. Geweldig gewoon. Mooie herinneringen.
Nou heb ik thuis een geweldige vrouw die gelukkig óók van fietsen houdt. Vorig jaar nog hebben we fantastische reizen gemaakt naar Andalusië en zelfs een drie maanden door Argentinië! Helemaal super, want in m'n eentje zou ik zulke tochten niet willen maken.
Maar nou heeft ze ook een velomobiel aangeschaft. Ja, ja en dat is dus wel erg wennen ;-). Toen die witte XS in huis kwam had ik er al meer dan 40.000 km in de mijne opzitten. En dan word je als man die tot op dat moment alleen 'recht op en neer' forensenfietsen en tochtjes met ruwe mannenclubjes als LOL deed, ineens geconfronteerd met Het Meisjesfietsen. Sorry, 'Vrouwenfietsen' moet ik natuurlijk zeggen want anders krijg ik net zoveel gelazer als met #metoo . U vertelt dit toch niet verder hè?
Kijk, als man doe je bepaalde dingetjes toch wat anders, begrijpt u wel? Een paar kilometer keihard doorscheuren, bijvoorbeeld, of een paar bejaarden het kanaal inrijden. Lekker stoer een boompje aantikken, geinen met de vrouwtjes onderweg of lollige dingetjes uithalen met racefietsers. Waarom denkt u dan dat er bij de ligfietsclubs zo weinig vrouwen meedoen?
Een echt mannending: af en toe keihard een boompje eruit rijden
En dan gaat je vrouw ineens óók velomobielrijden. Dan gaan al die dingen niet meer. Je begrijpt dan in één klap waarom er eind 19e eeuw behoorlijk wat weerstand was toen vrouwen ineens massaal wilden gaan fietsen. Fietsen gaf de dames meer vrijheid en dat zagen de heren toen niet zitten. Ho ho, nou moet u niet denken dat ik zo'n ouderwetse bekrompen man ben, maar ik snap ze nu wel een heel klein beetje.
Want hoe gaat dat? Ik wil bijvoorbeeld gewoon even op en neer naar Bever in Doetinchem scheuren, desnoods met een vette omweg om lekker door te kunnen trappen. Ik wil met een natte rug thuiskomen. Mijn vrouw daarentegen, wil een 'leuk ritje' maken. En dan heeft ze ook nog eens uitgesproken ideeën over de route!
Parkeren bij Bever maar niet in het fietsenrek
En dan willen ze dus een 'ritje' maken
En weet u wat ook zoiets is? Zo'n Quest XS heeft een hele smalle achterkant dus daar geef je ook niet eens lekker een klets op. Afgezien van het feit of ik dat in deze tijd nog wel zou durven. Maar ja, in een Strada paste ze niet ;-).
Eén verwijt hoef ik mezelf niet te maken: dat ik dat velomobielen bij haar gestimuleerd zou hebben. Ze heeft het allemaal écht zelf gewild. Wilt u eens zien hoe dat dan gaat?"
De man van de gele fiets pakte zijn telefoon klikte een video op Youtube aan. De titel was "Met Strada en XS naar Doetinchem". Gefascineerd keek ik drie minuten mee:
Toen de video eindigde zei de man met een brede glimlach op zijn gezicht: "Het was heerlijk fietsen, maar ik verdom het om het een 'ritje' te noemen."
In september 2016 knutselde ik een Velomobiel Kleurenconfigurator in elkaar. Zo kon iedereen zijn fiets gratis laten overspuiten. Het idee bleek in de smaak te vallen want tot op de dag van vandaag worden deze pagina's dagelijks bezocht. Meer dan 12.000 keer werden de pagina's tot nu toe opgevraagd. Da's natuurlijk leuk :-). ICB gebruikte het idee in het bestelformulier voor de DF.
De Quattrovelo en de DF zijn vanaf het begin het populairst. Zo langzamerhand heb ik het assortiment uitgebreid met de meest gebruikte velo's. Ik werd ook steeds handiger met het programma Inkscape waarmee ik de fietsen tekende waardoor de fietsen er beter uit begonnen te zien.
Toen ik heel recent een QV fotomontage van velomobiel.nl op Facebook zag besloot ik dat deze fiets een update verdiende in mijn kleurboek. Want als er één velomobiel is die je eigenlijk altijd in twee kleuren moet kopen dan is het deze vierwieler wel. Of is ie in één kleur ook zo mooi?
De verbeterde versie van de QV
Door het gebruik van schaduwen lijkt de fiets nu echter en ruimtelijker. De spiegelkapjes zijn nu ook afzonderlijk in te kleuren. Je kunt zelfs je schuimdeksel pimpelpaars maken.
Dit verhaal begint niet zoals je zou verwachten op een ijzige eerste zondagmorgen van de maand, op de Houtmarkt in Zutphen. Het begint een paar honderd jaar eerder in Engeland. Ergens halverwege de 14e eeuw was er daar een uitzonderlijk goed appeljaar. Er waren zo veel appels dat ze weggegooid werden. Een monnik in Wales vond dat zonde ;-) en kwam op het lumineuze idee 'pies' te maken met appelvulling. Zo ontstond de allereerste appeltaart en het recept werd snel razend populair. De `apple pie` hype waaide de Noordzee over en werd verfijnd door die slimme Hollanders. Die verbeterden het recept door specerijen als kaneel toe te voegen Specerijen die in die tijd behoorden tot de allerduurste ingrediënten. Destijds was een heerlijk appeltaartje iets voor de elite.Vandaag de dag is dat niet héél veel anders: appelgebak is immers de signature dish van de elite der fietsers: de ligfietsers en velomobielrijders.
In 1514 verschijnt Een notabel boecxken van cokeryen, het eerste Nederlandstalige kookboek. Het is een boekje vol heerlijke recepten met veelal luxe ingrediënten. We vinden er ook het oudste Nederlandse recept voor appeltaart.
En dan zijn we ineens toch op de Houtmarkt in Zutphen waar zondag 7 januari een snijdende noordooster woei. Een bont gezelschap van acht velomobielrijders en drie open liggers stond daar weer startklaar voor hun maandelijkse queeste: de eeuwigdurende zoektocht naar de heilige graal van het ligfietsen. Het beste stuk appelgebak van Nederland. Ligfietsers die er overigens voorlopig van uitgaan dat het allerlekkerste stuk appelgebak in Doesburg of in Drie te halen valt, maar die dat natuurlijk niet 100% zeker weten. En daarom elke maand een nieuwe queeste op touw zetten. Een speurtocht zonder einde naar de moeder van alle appeltaarten. Een appeltaart het omfietsen ligfietsen waard.
Er is in de afgelopen jaren al heel veel diepgaand onderzoek gedaan door LOL....
Om appelgebak goed te kunnen testen moet je als LOL-testteam eerst een flinke trek ontwikkelen. Daar was deze zondag bij uitstek geschikt voor. Stuur een groepje van elf ligfietsers ruim dertig kilometer recht tegen een ijzige noordooster in en, geloof mij, ze bestellen gegarandeerd allemaal een zo groot mogelijk stuk mét slagroom bij het etablissement waar wordt aangelegd.
En als je als testteam onderweg dan ook nog eens een hindernis moet nemen komt het helemaal goed. Een boompje (of was het een dikke tak?) versperde het fietspad. Een uitgelezen moment voor calorieverbrandende kampioenschappen velomobielheffen. Ik zag Wim zijn DF met één vingertop opheffen en over de versperring tillen. Marc (ook DF) had een gelijksoortig verhaal. Maar dan ik met mijn loeizware, zes jaar oude Strada. Met twee man kregen we 'm net van de grond.
De wind bleef ijzig en noordoost maar wij draaiden langs de IJssel naar het zuiden. Om ons bij de honderden hoogwaterramptoeristen te voegen die in eindeloze files langs de rivier reden of wandelden. Om de een of andere reden waren er verrassend weinig fietsers op de been.
En toen? Nou, toen was daar Deventer. Een stad die al bestond toen de Engelsen de appeltaart nog moesten uitvinden. Dwars door de oude binnenstad reden we linea recta naar De Dikke van Dale. "We hebben maar vier stukken appelgebak", hoorden we daar. Een 100% LOL-verantwoorde test kon het dus deze keer niet worden. Als één van de vier gelukkigen kan ik duidelijk zijn: met de appelverrassing van de Dikke is er aan onze queeste géén einde gekomen.En daar ben ik diep van binnen eigenlijk heel erg blij mee. Kan ik volgende maand gewoon weer opnieuw aan de queeste deelnemen.
Vulling een dikke voldoende maar de bodem was helaas te droog.
De laatste drie maanden van 2017 fietsten Anja en ik bijna 3000 kilometer door Argentinië en een stukje van Paraguay. Eén van de dingen die wij deden om contact te houden met het thuisfront was het regelmatig schrijven van blogberichten op onze website Cycling Around The World en het posten van korte clips op Youtube, Zo kon iedereen meeleven met onze ontberingen ;-) en hadden wij wat om handen als we een rustdag hadden.
Omdat er heel wat ligfietsers en velomobielerrijders zijn die tijdens meerdaagse trips bloggen, en die berichten vaak óók van foto's en video's voorzien, wil ik hier graag onze ervaringen met jullie delen. Ter lering ende vermaeck. Wellicht denk je na het lezen van dit bericht wel "Oh wat super handig" of heb je een keigoede suggestie hoe wij dit de volgende keer handiger aan kunnen pakken. Dat laatste zou heel mooi zijn :-) want dat mag dan hieronder haarfijn uitleggen.
Het verwoorden van onze fietservaringen, het verwerken van de leukste foto's en het monteren van een Youtube clipje bleek nog een hele klus. Vaak was één van ons er flink deel van een dag mee bezig. En dan moesten we er ook nog uitrusten, kleding wassen, inkopen doen voor het volgende traject en nog meer van die steeds maar terugkerende fietsreisklusjes.
Als we een paar dagen achter elkaar wildkampeerden hadden we al die tijd géén telefoonbereik
en kon er ook niet geappt, gefacebookt en geblogt worden. Heerlijk :-).
Welkom op de werkplek ;-) Blogger aan het werk
De hardware
Om al die berichtjes online te krijgen sleepten we een heel arsenaal aan apparaten, kabeltjes en stekkertjes en houdertjes mee. Het complete overzicht:
1. Samsung A6 2016 Tablet met Samsung Book Cover 2. Microsoft Universal Foldable Keyboard3. Stevige hoes voor keyboard en tablet 4. USB OTG kabeltje 5. Kaartlezer voor SD en CF 6. Canon G9X compactcamera 7. Contour Roam2 action camera 8. té veel usb kabeltjes ;-) 9. Stekker/oplader met vier USB poorten 10. Powerbank 11. Xtorm Solar Powerbank 12. 64 Gb USB stick voor extra opslag 13. Veel SD en CF kaartjes 14. Samsung S5 telefoon 15. Samsung A6 dual sim telefoon 16.Fietsstuurstatief Airbone 17. Reserve accu + oplader + kabel voor de 350D 18. Canon 350D spiegelreflexcamera. 19. Ministatief
Bloggen
De website Cycling Around The World draait op een bij een provider gehoste Wordpress versie. Bloggen werkt prima maar het is wel een vereiste over een enigszins stabiele internetverbinding (WIFI) te beschikken. In heel Argentinië en Paraguay hadden we die meestal. In grote delen van het noordwesten ligt zelfs glasvezel en stellen dorpen en steden gratis wifi te beschikking; meestal op het dorpsplein. Elk hotel of appartement had een werkende wifi verbinding.
Anja houdt elke dag een dagboek bij dus bij het schrijven berichtjes kon daar uit geput worden. Om het werk wat te verdelen schreven we om en om een bericht. Vaak eerst off-line in een kladblok app om later de tekst in Wordpress te plakken. Als de een schreef 'redigeerde' de ander. Ik deed de fotobewerking en monteerde de videoclipjes.
Om een beetje lekker te kunnen tikken hadden we het zeer compacte opvouwbare toetsenbord van Microsoft aangeschaft. Niet goedkoop, maar het werkt vlekkeloos via Bluetooth en de ingebouwde batterij moet zelden (via USB) opgeladen worden. Een aanrader. We hadden ook kunnen bloggen op de telefoon maar op het grotere scherm van een tablet vonden wij tekst- en beeldverwerking toch net iets handiger.
Email service
Via de website gaven we lezers de gelegenheid om zich te abonneren op een emailattendering. Je kreeg automatisch een berichtje zodra wij weer wat nieuws publiceerden. Het aantal abonnees groeide in het begin snel en daardoor ontstonden bij het verzenden al snel problemen. De hele verzending liep vast. Dat bleek, heel technisch, met een zgn cronjob opgelost te kunnen worden (de mail wordt dan verzonden in kleine porties) maar onze websiteprovider bood dat niet aan. Er bleek wel een goedkope betaalde service te zijn. Toen bleek hoe handig het was om onderweg gewoon on-line te kunnen bankieren met Paypal en iDeal.
Fotografie
Op een fotogenieke dag maakten we met de beide camera's wel vijftig foto's, soms meer. Al die foto's maakten we in het zgn. RAW formaat. Het voordeel is uitgebreid kunnen bewerken zonder kwaliteitsverlies, het nadeel en grotere bestandsomvang en niet elke foto editor kan dit formaat aan. Adobe Photoshop Express (gratis) op ons Android tablet bleek prima te werken. Elke denkbare bewerking is snel mogelijk en je kunt het eindresultaat gelijk als JPG in een veel kleiner formaat opslaan. Dat kleinere formaat gaf minder Mb's en was sneller te uploaden over de meestal wat trage internetverbindingen. Die snelheid kwam meestal niet boven die van een instap DSL verbinding hier in Nederland. Vaak was bijvoorbeeld het bekijken van Youtube videos ook in lage kwaliteit niet goed mogelijk.
Om de foto's van de camera (of de kaartlezer) naar het tablet te kunnen kopiëren gebruikten we een zogeheten USB On The Go (OTG) kabeltje waarmee dit moeiteloos mogelijk wordt. Ook was dit prima te gebruiken voor het kopiëren van video's van de Contour action camera naar het tablet. Foto's die we met de beide telefoons maakten (slechts honderd in drie maanden), werden zodra er een WIFI verbinding was geupload naar Google Photos en konden dan op de tablet weer gedownload en gebruikt worden. Hadden we veel meer foto's met de telefoon gemaakt dan was ook hier het OTG kabeltje een uitkomst geweest.
Video
Het vinden van een bruikbare video editor voor Android was even zoeken. Ik kwam uiteindelijk uit op Filmorago. Gratis, zonder reclame en zonder watermerk. Wél met het Filmorago logo helemaal aan het einde. Met wat moeite is dat er zelfs nog af te knippen. Filomorago bleek bijna alles te kunnen wat ik thuis met Premiere Elements ook kan. Bijna alles dus ;-).
Uiteindelijk bleek Filmorago niet zo handig te zijn als je grotere videobestanden had van bijvoorbeeld een half uur of meer. Dan liep de wachttijd voor verwerking erg snel op. Met korte clipjes van enkele minuten werkte het prima. Het eindproduct (altijd een paar honderd Mb groot) liet ik vaak 's nachts uploaden naar Youtube. De intro- en uittroclip (de draaiende wereldbol met tekst Paul en Anja fietsen door Argentinië) had ik in Nederland al gemaakt.
Rechtenvrije achtergrondmuziek zonder naamsvermelding had ik in Nederland al gedownload uit de Youtube Audio Library. Later vond ik nog lokale muziek uit de Andes met een Creative Commons licentie.
Opladen
We hadden een stekker bij met vier USB poorten. Die hebben we zelden alle vier tegelijk in gebruik gehad. De vier USB kabeltjes die we erbij hadden was dan ook te veel. Argentinië kent (soms) een ander model stopcontact maar daarvoor hadden we een verloopstekker mee. Omdat er overal stopcontacten waren hebben we de powerbanks weinig nodig gehad.
Kan het ook iets minder?
Ik heb de hele verzameling spulletjes niet maar niet gewogen ;-). En eerlijk gezegd ziet het er op de foto hierboven wel erg uitgebreid uit. We gingen vorig jaar nog uit van het meenemen van de bestaande drie camera's: 1 action, 1 compact en 1 spiegelreflex.
Het kan natuurlijk veel minder. Door bijvoorbeeld alleen een smartphone (evt. met een extern toetsenbord) te gebruiken kun je zeker ook foto's en video's bewerken en teksten publiceren op een blog of website.
De volgende reis?
Ook in het voorjaar van 2018 gaan we weer een poosje fietsen. Wanneer, waar en hoelang weten we nu nog niet maar dat er weer geblogt gaat worden is zeker. Ondanks het feit dat het vrij veel tijd kostte vonden Anja en ik het beiden erg leuk om te doen. Maar kan het (nog) handiger? Tips, truuks en ander advies we horen het graag!
