Een rondje Schotland...

Het is weer eens zover ;-). De mooi gele Strada kan voor een week of vijf stof gaan vergaren in de garage. De Santos Travellite daarentegen zal intensief gebruikt gaan worden. Begin volgende week schepen wij ons in te IJmuiden om na een nachtje varen de Engelse kust bij Newcastle in zicht te krijgen. Reisdoel: Schotland!. Het land van haggis, kilts, doedelzakmuziek  en whiskey whisky! En van veel regen natuurlijk ;-).

De reis begint in Newcastle

Mooi Geel is Niet lelijk gaat daarom tot begin juni op zwart maar mijn fietsavonturen kunnen nog steeds gevolgd worden.

Kijk op Cycling Around The World om onze blogberichten te volgen. Je kunt je ook aanmelden voor een herinnering via email zodra daar weer een nieuw berichtje gepost wordt. Makkelijk toch? Volg je mij al via Facebook of zijn we daar zelfs bevriend, dan komen de avonturen in de Schotse Hooglanden ook daar voorbij.

Tot later!

Mijn Classico Boretti-tje

Het was zondag 22 april en een heel bijzondere dag: ik reed namelijk de Classico Boretti. Een toertocht over de venijnigste colletjes van de Veluwe en de Utrechts Heuvelrug. Goed hè?

Natuurlijk reed ik de Classico Boretti toertocht niet want ik heb een pokkehekel aan bergop fietsen in mijn velomobiel. Bovendien is de Classico Boretti pas op 12 mei en had ik op die dag dan voortdurend tegen van door glimmend lycra omspannen racefietsachterwerken aan zitten kijken met daarop een levengrote sticker van de sponsorende zogenaamd 'Italiaanse' designfornuizenboer. Absoluut geen prettig gezicht. Aan het einde is er een Pasta Party, las ik, en krijg je de onvermijdelijke goodie bag met daarin foldertjes van diezelfde fornuizenboer en een gesmolten energiereep. Geweldig!

Gelukkig denken meer mensen er zo over want anders had ik vandaag niet een stukje mee kunnen fietsen met de leukste alternatieve variant: de LOL Boretti. Hetzelfde ongemakkelijke parcours maar dan gezellig met ligfietsers onder elkaar. Een 'stukje' want jullie begrijpen wel dat ik niet zo gek ben om die hele route van 165 kilometer te gaan rijden.

Omdat het verzamelpunt Dieren was reed de eerste fietser al iets na half acht 's ochtends de oprijlaan van Huize Mooi Geel op. De koffie stond klaar en Anja had iets gebakken met appels erin ;-). Marc, Martin, Edwin, Lorenz, Casper en Emil (die zelf niet meefietste) konden zo aanschuiven.

Geen Classico Appeltaart maar wel iets met appels. Daar heeft Anja geen Boretti voor nodig ;-) 

Iedereen is er....

Huize Mooi Geel

Bij de start van mijn Boretti-tje (26 km) 

Bij de Posbank moest er alweer gepauzeerd worden. Ik had er 11 km opzitten en door slim navigeren de steilste kllim kunnen vermijden en vond het welletjes

"Ik fiets tot en met de Posbank mee...", vertelde ik de heren en daar waren ze al heel erg van onder de indruk.  Ik zou die ochtend namelijk al gauw 26 kilometers gaan fietsen en 250 hoogtemeters wegtrappen.

Ik heb gevochten en gestreden!

Kijk, ik wordt er al lang niet meer duizelig van, van al die omwentelingen. Logisch natuurlijk want daarvoor ben ik gemaakt. Om toertjes te maken, héél veel. Dus ja, ik blijf vrij onverschillig onder die 23.000 kilometers die Paul intussen met mij heeft afgelegd. Ik doe mijn job en hij doet de zijne. Zorgen dat ik ronddraai. Maar ja, ook al heb je Plus achter je naam staan dan wil dat nog niet zeggen dat je onsterfelijk bent. Je voelt je weliswaar onkwetsbaar, en dat ben je zeker vergeleken met anderen ook, maar de praktijk van het leven is, zoals zo vaak, anders.

Ergens na zo'n 20.000 kilometers begon ik te merken dat ik wat dunner werd. Nu zijn er vooral onder de species mensen exemplaren die daar een moord voor zouden doen, maar voor ons soort ligt dat anders. Dunner betekent ouder en kwetsbaarder en een naderend levenseinde.

'To serve and protect'

Ik heb gevochten en gestreden. Honderden scherpe steentjes, stukken glas en vlijmscherpe staaldraadjes heb ik afgewenteld. Ik ving ze op in mijn pantser en werkte ze naar buiten. Of ik kapselde ze veilig in. Ik ga heel ver om mijn maatje aan de binnenkant te beschermen. Die geeft mij vorm en steun maar is zelf dun als papier en héél kwetsbaar. Wij vormen een mobiele symbiose.

Tot vandaag. Ik had het gisteren al gemerkt, een vlijmscherp steentje wrikte zich als een sluipmoordenaar stap voor stap door mijn blauwe pantser en ik stond machteloos. Dan komt de dag die je wist dat zou komen. Je voelt de lucht ontsnappen, als een laatste ademtocht. Je hebt alles gegeven en het is niet meer genoeg.....

Ik weet het en ik voel het. Na mij zullen nieuwe generaties opstaan die met het zelfde elan Paul weer 23.000 kilometers (of zelfs meer) verder zullen helpen. Zonder een enkele breuk in hun barriere.

Vanmiddag ontdekte ik dat mijn rechtervoorband leeg stond. Een miniscuul lek en het eerste na 23.000 kilometer velomobielrijden met een Schwalbe Marathon Plus. Tijd voor vervanging. De vorige set ging 22.000 kilometers mee. 

Er zit een vlieg in mijn fiets...

Ik heb een bijzondere relatie met dieren. En da's niet zo vreemd, veel velomobielrijders delen die bijzondere relatie met het dierenrijk met mij. Ik hoef maar "paard..." te roepen of iedereen knikt al begrijpend. "Hond, niet aangelijnd....", en er volgt een litanie aan verhalen over trouwe viervoeters die happen uit glasvezel en carbon nemen en baasjes die roepen dat ie anders nooit iets doet.

Ik heb er inmiddels zo'n 45.000 kilometers opzitten dus ik mag mezelf wel ervaringsdeskundige noemen. Ach, meestal gaat het allemaal goed en kun je er zelfs veel lol van hebben. De blijde pup die in je bakje wil springen en je aflebbert, de ruiter die vriendelijk "Dank u wel meneer" zegt of de matineuze race tegen een aalscholver bij het Apeldoorns Kanaal. Mooie ervaringen waardoor velonaut  en natuur even een stukje dichter bijelkaar komen. Maar er bleef toch altijd een afstand. Tot afgelopen woensdag.

Het was prima weer om over het brede dijkfietspad van het historische stadje Bronkhorst naar het al even mooie Dieren te fietsen. Een kwestie van relaxed doortrappen over glad asfalt.

Ter hoogte van de Spaensweertweg hoorde ik een vreemd geluid. Het doordringende gezoem van een flinke vlieg. Waarschijnlijk door de befaamde laminaire luchtstromen van mijn windschermpje was ie als door een stofzuiger het grote zwarte instapgat ingezogen. Was drie keer over de kop geslagen en zat nu wat verdwaasd naast mijn kilometerteller bij te komen.  Maar dat duurde niet lang. Gewone huisvliegen zijn taaie donders die snel overeind krabbelen en verder gaan in hun levenslange queeste naar verse koeienstront, stukken appelgebak of zeer overrijpe bananen. Als je er maar met je vliegenpootjes lekker zompig in weg kan zakken.

foto van de vlieg John Talbot op Flickr

Maar in een harde wereld van carbon en glasvezel kun je nergens lekker zompig met je pootjes wegzakken. Het enige wat je dan als 'Musca Domestica' rest is zenuwachtig heen en weer gaan zoemen in een vreemde wereld vol met enge bewegende dingen.

Dat zenuwachtig heen en weer vliegen vond ik wat minder en ik werd al helemaal niet blij toen mijn gast over mijn blote bovenbeen heen en weer ging lopen. Net op het moment dat ik met hoge snelheid een smalle passage langs fietspaaltjes aan het maken was.

"Niet gaan wapperen met je handen...", dacht ik, "...straks rij je de dijk af. Of erger, tegen zo'n klotepaaltje aan!"  Een paar seconden later was het ineens weer stil en rustig in het vooronder van mijn Strada. Blijkbaar hadden de even befaamde luchtstromen bij de voetengaten mijn ongenode gast weer net zo hard naar buiten gezogen.

Zijn er nog meer sterke verhalen over vliegen in fietsen?

Achter de voorkant van Klassiekers

We hebben net Parijs - Roubaix achter de rug. En wat een heroïek weer! De strijd der titanen op de 27 kasseienstroken. Al dat asfalt daar tussenin, daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. De sensatie van die onmogelijke stukjes wegdek, de renners die daar op de glibberige kinderkopjes onderuit smakken en dan met bebloede koppen weer verder worstelen. Dát willen we zien. De kampioen met materiaalpech die net de eindzege ontglipt! Dit circus van de masochisten op twee wielen, dat is dus die ware wielerheroiek! Dat willen we meemaken, daar willen we bij zijn!

Futurum, de grote on-line wieler- en sportshop, heeft dat goed in de smiezen. Daarom viel bij mij, 'als zeer gewaardeerde vaste klant', een exemplaar van het Futurum Magazine op de mat. Geheel gewijd aan die heroïek van de Klassiekers. Als velomobielrijder (en vakantiefietser) pur sang heb ik eigenlijk helemaal niets aan dat blad. Het gaat over een manier van fietsen die ik niet ken. Met de velomobiel vermijd ik kasseien als de pest en met de vakantiefiets rijdt ik veel liever over een ruige gravelweg.

De cover van Futurum Magazine - Klassiekers (beeldcitaat)

Maar bij de cover van deze klassiekersglossy bleef mijn blik toch enige tijd hangen. We zien een in het donkerblauw gestoken renner zich voortbeulen over een onmogelijk kasseienweggetje. Hij is vast Parijs - Roubaixtje aan het spelen. Hij kijkt er getormenteerd bij, het tandvlees blootgetrokken in een pijnlijke grimas. Niet zo vreemd op zo'n weinig comfortabele racefiets op dat wegdek. Dat spreekt de klanten van de Futurumshop wel aan, moet de redactie gedacht hebben.

Omdat mijn blik wat langer bij deze foto bleef hangen begonnen me dingen op te vallen. Het ontbreken van een fatsoenlijke schaduw op de weg met een zomerse zonnetje dat onze fietsvriend in het gelaat schijnt. Er is ook nog een tweede (waterig) zonnetje maar dat staat eerder linksachter hem. Het betere studio- en Photoshopwerk dus! Achter zo'n cover zit gewoonlijk een heel team en een hele middag werk. Lees maar mee....

In de fotostudio liep het in eerste instantie op rolletjes. De fiets was er, de beoogde fietser (een medewerker van Futurum) en een grote bus Spray On Mud voor de klassieke details.

de basisopstelling was prima

Maar na een paar shots werd het duidelijk. De renner, we noemen hem Gerard, moest wat aan zijn gelaatstuitdrukking doen. "Gerard, we willen een getormenteerde blik bij je zien. We willen lijden, horror en verschrikking zien. Snap je dat? Je hebt er net vijftig kilometers gruwelijke kasseien op zitten en bent al twee  keer tegen de stenen gesmakt. Jaqueline, nog wat extra modder bij z'n rechter schouder graag..."

Het hielp niet echt, wat de fotograaf ook zei. Gerard vond die hele fotoshoot gewoonweg veel té leuk. Maar toen kwam de visagiste Jaqueline met een werkelijk geniaal idee.

Gerard zat inmiddels weer op z'n fiets en deed z'n best om de gevraagde getormenteerde blik te produceren. Op dat moment riep de fotograaf  "Gerard, opletten! Nu even alles geven.... En nú word je met een noodgang ingehaald door zo'n ligfietser!" En drukte onmiddelijk af. Die foto kwam op de cover, daar was geen discussie meer over mogelijk....

In het Jaarplan 2018 van de NVHPV las ik "Vooroordelen tegen ligfietsen zijn hardnekkig..." Dit verhaal over Gerard bewijst dat het om veel meer gaat dan een paar simpele vooroordelen. Was het maar zo simpel.... 

108 kilometers voor een stuk appelgebak?

108 kilometers voor een stukkie appelgebak? Ja zo gek zijn ze wel bij LOL, de appelste ligfietsclub van Nederland. Een pelgrimage naar de veronderstelde hoogmis van het appelgebak stond dan ook al lang op het programma. Maar het lukte maar niet om voldoende gelovigen voor een pelgrimage naar het verre Drie bij elkaar te krijgen. Daar was een extra LOL rit voor nodig! Een select gezelschap van appelgebaktoegewijden verzamelde zich om stipt 9.00 uur in Zutphen. Een half uur vroeger dan normaal omdat de stand van de zon en de sterren hen dan nog beter appelgebak beloofde. Ik haakte na 15 kilometer bij het Apeldoorns kanaal  aan.

Zes velomobielrijders en één dappere roeifietser met maar één doel: de ultieme appelgebaktest bij Boshuis Drie in Drie. Voor de meesten een op en neertje van meer dan 100 kilometer.

Onder het zingen van het Sanctus Pomum worstelden de Zeven zich door de Veluwse bossen. Rakelings langs enorme groepen wielrenners en nonchalant groepjes ebikers de berm in toeterend. Het was zondag en heel mooi weer en dát kon je merken.

Bij Boshuis Drie was er nog nét een vrij plekje binnen te vinden. Even later sloten zich zes al even devote appelgebakkeurders van fietsclub VLA (Amersfoort) aan. De plechtigheid kon beginnen!

En hallelujah wat viel dat tegen ;-). We kregen een  kuub appelgebakdinges. Heel heel veel appel en eh ja dat was het dus.... Het lag als een steen op mijn maag en zoals iemand heel juist opmerkte: "Nou tot a.s. vrijdag hoef ik niks meer te eten..."  De slagroom maakte overigens wel weer wat goed. Een cijfer ga ik er niet voor geven maar Drie gaat Doesburg niet van de troon stoten!

Fiets een volgende keer mee  met LOL om de waarlijk spirituele ervaring van het Doesburgse appelgebak mee te maken.

Onder het  prevelen van het Sactus Pomum namen we  een eerste hap....

Kleine LOL, grote LOL

Kleine LOL

Het was vrijdag 30 maart en ik bekeek het weerbericht nog maar eens. Het zag er goed uit,  in elk geval voor de zaterdag. Ik besloot voor het allereerst in mijn ligfietsende leven het Paastreffen met een bezoek te vereren. Ik dacht "...hoe meer zielen, hoe meer vreugd.."  en postte een berichtje in de LOL   Whatsapp groep. Dat leverde nog twee  liefhebbers op: Wim en Nico. Of eigenlijk drie,want Anja bleek na twee  maanden stilstand en een ritje over de Posbank twee dagen daarvoor, de smaak van het velomobielen weer te pakken te hebben. Die wilde ook wel eens naar dat beroemde Paastreffen. "Realiseer je je wel dat je dan over de bult moet?"zei ik, maar dat bleek haar niks uit te maken ;-).

En het moet gezegd worden: we rolden met een vlot vaartje over het hoogste punt bij de Elsberg heen. En voorwaar, het gezegde 'vreemde ogen dwingen' bleek iets van waarheid te bevatten. Waar bij vorige ritjes Anja's benen niet altijd erg snel rond wilden gaan ;-), zoefde ze nu onder de bezielende coaching van Wim én Nico met een heel acceptabele snelheid de Veluwe over. "Ik heb nu wél gezweet!", meldde ze dan ook trots toen we het grote Paastreffenterrein opreden.

Op het erf van kampeerboerderij de Nieuwe Hof reden we ons al direct klem in de velomobielen en ligfietsen. De ligfietsers van 'Mooi Bennekom'  zaten al heerlijk in de paaszon van een bak koffie te genieten, wij konden zo aansluiten. Een klein puntje van verbetering voor de organisatoren: volgend jaar is het wel heel fijn als er bovendien appelgebak is speciaal voor bezoekende ligfietsclubs.

Het was erg leuk om allerlei mensen weer eens te zien en te spreken. "Leuk dat jij er óók bent", kreeg Anja bovendien vaak te horen. Diezelfde sprekers trokken dan direct weer bleek weg als ze hoorden dat die witte XS er misschien binnenkort weer uit gaat. Anja vindt dat ze er veel te weinig in rijdt en verder staat dat dure ding vooral ruimte in te nemen in een al volle garage. Maar dat wordt, als het écht zover komt, een afzonderlijk evaluerend bericht op dit blog.

"Volgend jaar weer naar het Paastreffen, Paul?"  Als het weer in Otterlo is dan kom ik beslist, wie weet ook weer als onderdeel van een kleinere of grotere LOL delegatie, weer langs.

Meer berichten over het Paastreffen

Beetje ouwehoeren over fietsen...  

Anja en Nico hebben het koud? 

Belle legt Anja uit waarom zo'n rechtopfiets veel prettiger is dan zo'n levensgevaarlijke ligfiets. Anja begreep dat wel.

Het verwarmde buitenterras waar je onbeperkt thee en koffie kon krijgen. Jammer van dat appelgebak ;-)

Deze fiets mag je inmiddels met recht een klassieker noemen! Of een 'old timer'? Of een museumstuk?

De (trike) rijders van Mooi Bennekom vertrekken

Grote LOL

Normaal gesproken heb ik een fietsritme van één dag op en één dag af. Zo hou ik tijd genoeg voor al die andere zaken waar je als pensionado razenddruk mee kunt zijn ;-). Maar omdat het de volgende dag zondag 1 april was moest ik van dit principe afwijken. LOL zou tijdens een iets langere rit op en neer naar Lobith rijden én het zou de allereerste dag worden dat het nieuwe Ligfietsclubreglement van kracht was.

Om te beginnen dat niet geheel onomstreden reglement. Het LOL bestuur was 'not amused' met deze ingreep vanuit de landelijke vereniging. "Ze bemoeien zich maar mooi met hun eigen zaakjes...", riep iemand tijdens de nogal rumoerige startbijeenkomst bij het Volkshuis. "Jij kunt er ook niks aan doen, Paul!" Het gevolg was wel dat het afval die dag ook links uitgeworpen werd en dat je om het aantal bio breaks te tellen meer dan twee  handen nodig had. Alles heeft een prijs.

Met negen man reden we over rustige fietspaden en binnenwegen naar Lobith. Daar gingen we op bezoek  bij Roef die zelf de komende zeven weken nog niet mag fietsen :-(. Er was ons appelgebak van een 'kampioensbakker' beloofd, dus het tempo zat er goed in.

"Wim, snij jij de punten af? En niet te groot hè!"

"Ik zei nog zo...niet te gróóót"

Het appelgebak ging er in als koek en het koffiezetapparaat maakte overuren. Onder zulke omstandigheden vliegt de tijd voorbij. Omdat Anja bij de Culturele Zondag in Doesburg recupereerde van het Paastreffen besloot ik helemaal naar Zutphen met de LOL'lers terug te rijden. Met honderenelf kilometers kwam ik daarom op mijn één na langste reguliere LOL-rit allertijden uit.

En nou willen ze volgende week zondag weer op pad! Al dat fietsen begint zo langzamerhand weer op werken te lijken!