"Can I sit inside..?"

Het was afgelopen donderdagmiddag en ik was net gestopt bij ingang Otterlo van de Hoge Veluwe. Ik was weer op de terugweg van een bezoekje in Amersfoort en had besloten door het nationale park te rijden. Als bezitter van een jaarkaart kan ik zonder dat het me elke keer 9,50 kost zo vaak ik maar wil de mooiere route door het park kiezen. Bij de ingang moet je die jaarkaart dan wel even laten zien.

Ik was nog maar net uitgestapt toen op mijn schouder werd geklopt. Ik draaide mij om en zag daar een klein vrouwtje met een enorme camera om haar nek, ik schatte zo in dat ze uit China kwam. Op korte afstand stond een hele groep van haar landgenoten (ze zijn nooit alleen ;-) afwachtend naar mij te kijken. "Can I sit inside to take picture?", vroeg het kleine vrouwtje, "it's so cool!"  Dat mocht natuurlijk niet, want als ik het haar zou toestaan moest het hele reisgezelschap natuurlijk ook proberen. "To take picture!".

"So cool....!"  ( Origineel via Flickr)

Om de pijn toch wat te verzachten moedigde ik ze enthousiast aan om vooral foto's te maken. "You can take as many pictures as you want, it's completely free", zei ik met een vette ;-) die ze waarschijnlijk toch niet begrepen omdat ze MGINL niet lezen. "Tank you, tank you", zeiden ze en vrijwel direct werd ik onder vuur genomen door een hele batterij aan foto-apparaten: ik zag minstens vijf  iPhones, een dikke Canon 5D Mark IV met een enorme lens, en een onbekend aantal compactcamera's. Gaaf hoor, het gaf mij weer heel even dat 'rode loper gevoel'. Als velomobielrijder kick ik vanzelfsprekend op elk beetje aandacht dat ik kan krijgen. Ik had echter nog zeker 35 kilometer voor de boeg, dus ik moest verder. "One last picture, please", riep ik. Terwijl ik wegreed hoorde ik achter mij de camera's nog klikken. "So cool..!"

Vijf kilometer verder, midden op de fraaie zandverstuivingen, stopte ik alweer. Ik wilde op een rustige plek de meegenomen banaan op te eten. Dat doe  ik liever niet met half China erbij. Terwijl ik die banaan rustig wegwerkte kreeg ik ineens een dieper inzicht. Dit soort interacties met de gewone man langs de weg had ik eigenlijk het afgelopen jaar véél te weinig. Als forens mengde ik mij noodgedwongen onder de gewone fietsers maar sinds meer dan een jaar fietst ik meestal ruim buiten de spits en kom ik zelden andere fietsers tegen. En eerlijk is eerlijk, ik vermijd ze ook wel een beetje. Door mijn optreden voor Chinees publiek  realiseerde ik mij dat dit soort contacten toch een beetje de krenten in de pap zijn. De "banaaaaan!!!" joelende kinderen, de big smile van de dames als je met je viriele trapautootje voorbij scheurt, de scholieren die je net als de Chinezen 'retecool' vinden...

Moraal van dit verhaal
Ik moet mij toch wat vaker onder de mensen begeven en niet als een in zichzelf gekeerde ligfietsidioot kilometertjes maken. Bovendien...dit soort ontmoetingen leveren gegarandeerd stof op voor een nieuw verhaal met een knipoog op dit blog ;-).

Omgaan met vragen voor velomobielrijders...

Wij velomobielrijders krijgen nogal eens vragen. Domme vragen, slimme vragen, vragen naar de bekende weg, vragen naar de weg, vragen waarop geen enkel antwoord is, vragen die je niet wil horen en zo kan ik nog even door gaan. Je kunt daar op verschillende manieren op reageren.

Je kunt vragen vaak vermijden, bijvoorbeeld door nooit te stoppen. Iets wat zeker in een velomobiel bij zomerse temperaturen een aantrekkelijk idee  lijkt. Maar soms moet je het voetvolk op die gewone tweewielers te woord staan. Omdat ze toch al het hele fietspad versperren om het fietsknooppuntenbord gedetailleerd te bekijken én uitgebreid te bespreken.

Origineel op https://www.flickr.com/photos/kl/10958764804

Om dat onvermijdelijke vraagmoment makkelijk(er) te maken vind je hieronder alle antwoorden. Maak er gebruik van. Print ze, plak ze aan de binnenkant van je Strada, Mango, DF of Quest of QV.  De meest originele vragen mogen hieronder vermeld dan wel gesteld worden ;-).

1. Nee, daar zie je niks van...
2. 'T valt gewoon meer op, vandaar...
3. Op dit moment nul...
4. Nee ik heb m'n benen nog...
5. Met een stuurtje...
6. Daar moet u wel even voor sparen....
7. Nee, absoluut niet....
8. Ja, absoluut wel....
9. Als ik u dat zou vertellen zou u er van schrikken...
10. Nee, dank u, ik kan er zo zelf wel bij....
11. Volgens mij is het geen nationale feestdag....
12. Nee, op krentenbollen en bananen...
13. Omdat er drie wielen onder zitten...
14. Dat vraagt mijn vrouw ook altijd...

Flexibel kwartet op en in de fiets

In de voorbereiding voor de volgende grote najaarsfietstocht (meer daarover in een volgend bericht) bekeek ik ook nog eens goed het hele audiovisuele arsenaal dat we meeslepen. En dan met name het stuurstatiefje (van Airbone) dat al jaren op mijn fietsstuur zit vastgeschroefd. En onverwoestbaar ding met één groot nadeel. Zodra ie eenmaal vastzit met twee dikke inbusbouten maak je 'm niet snel weer los. Ik zocht iets dat je snel los kon maken en even snel weer muurvast op een andere plek of andere fiets weer vast kon zetten. Én ik wilde een stevige houder voor mijn telefoon, te gebruiken op de Santos én in de Strada. En makkelijk te (de)monteren.

Welkom in de wereld van telefoon- en andere houdertjes. Ik liep vast in een jungle van schroefbevestigingen, klemmen, elastieken, zuignappen en véél kunststof. Maar wat was nou goed en wat rommel? Dan is het handig als je deel uit maakt van de LOL Whatsapp groep. Daar zitten namelijk talloze ervaringsdeskundigen op elk denkbaar fietsgebied. Binnen het uur kreeg ik de tip om eens naar het merk RAM Mounts te kijken. Niet goedkoop maar wel goed, werd er bij geappt.

Het blijkt erg stevig spul te zijn maar gezien de modulaire opzet heb je al snel drie of vier elementen nodig en dan loopt de rekening ook snel op. Door het gebruik van kogelgewrichten is de richting en hoek van de houder precies naar wens in te stellen en in een handomdraai muurvast aan te draaien. Hieronder zie je een aantal toepassingen met de set van RAM Mounts die ik aanschafte. De Tough Claw klem is binnen seconden los te maken en elders weer even snel muurvast te monteren. Wisselen tussen telefoonhouder en actioncamera is ook een kwestie van seconden. Maar... de 'proof of the pudding is in the eating' dus deze spulletjes moeten zich de komende maanden nog wel bewijzen.

Ik bestelde deze 4 onderdelen. De X-Grip voor het vastklemmen van een telefoon, een kogel met statiefdraad voor het bevestigen van de actioncamera, een verbindingsstuk en als basis de Tough Claw om het geheel aan het stuur, het frame, de voorvork of op de gps steun in de Strada te bevestigen. Dit setje kostte ongeveer 90 euro.

Toepassing 1: als telefoonhouder aan het fietsstuur

Toepassing 2: Contour camera aan de voorvork

Toepassing 3: camera op framebuis

Toepassing 4: camera achterwaarts op de zadelpen

Toepassing 5: telefoonhouder op de gps-beugel in de Strada. Mijn Oregon 600 past niet in de  X-Grip daar zou ik een aparte houder voor moeten aanschaffen.

Toepassing 6: dit kan natuurlijk ook: de camera op de lampsteuntjes. 

Waarom ik nog steeds een velomobiel heb....

Afgelopen zaterdag stond ik om zes uur 's ochtends al naast mijn bed. Het leek een beetje op een werkdag en dat zou het ook worden. Er stond een aanrijritje van 60 kilometer op het programma naar het Twentse dorpje Delden. Na de essentiële kop koffie bij Hotel de Zwaan zou dan een toertocht door het mooie Twentse landschap volgen. Met ligfietsclub "Mooi Twente", want daarom heten ze zo.

Halverwege (na 30 kilometers en de lunch cq. koffie in Nijverdal) zou ik afhaken en na weer zo'n 60 kilometers Dieren weer binnenrijden. Ik ga hier geen uitgebreid verslag doen van mijn halve Mooi Twente tocht maar het was prima fietsen daar. Heb je een ligfiets en woon je in enigszins in de buurt fiets dan beslist eens mee :-). Een verslag van die mooie bekentocht vind je op de Mooi Twente website.



Geen verslag dus maar wel een moment van verwarring én inzicht. We (de tien deelnemers aan die mooie bekenroute) stonden even stil omdat er in de achterhoede een QV lekgereden was. Zoals gebruikelijk op zo'n moment gaat iedereen na de standaard bio-break fietsen kijken bij de anderen. Al snel stond ik met een paar man te kwijlen rond een hele mooi Scorpion FS trike (met een vlag én een motor). Verdorie, dat zag er erg mooi uit. Alles even strak en mooi afgewerkt. Heel anders dan mijn eigen Strada die er van buiten verblindend (snel) uitziet maar tuur je door het instapgat naar binen dan tref je daar een 'rommeltje' aan van aluminium pijpjes, loshangende bedrading, tieraps en vooral veel klittenband. Maar ja, dat ziet niemand ;-). Ik was dus onder de indruk van die Scorpion FS trike. "Als ik mijn Strada verpats, kan ik dan zo'n trike kopen?", vroeg ik aan de verzamelde kenners. Eh... nee, dat gaat niet lukken Paul, werd mij verteld. Zelfs geen instapmodel en deze was wel een ietsepietsie duurder, werd er met een vette knipoog bijgezegd. Daar kon je ook een velomobiel voor kopen. Misschien zelfs wel een QV of een DF?

Zoiets dus maar dan met meer toeters en bellen...

Ik vergat het hele voorval. Maar onderweg naar huis, ik deed het even rustig aan want een Nijverdals broodje tonijn lag me nog zwaar op de maag, begon die mooie Scorpion toch weer door mijn hoofd te spoken. Duur ding natuurlijk, maar met de verkoop van mijn legendarische Mooi Gele Strada zou ik een stevig aanbetaling kunnen doen. Maar wilde ik die wel verkopen? Waarom eigenlijk niet?

Ik zou op dit moment (als pensionado) beslist nooit een velomobiel kopen. 

Die velomobiel kwam er maar om één reden: forensen in weer en wind en in alle seizoenen. Dat is prima gelukt maar nu nooit meer nodig. Dat onhandige grote gele ding kan dus makkelijk gemist worden!  En zo zat ik een tijdje te piekeren en te malen. Het zal wel door dat broodje tonijn zijn gekomen, dacht ik achteraf.

Behalve een goede fiets heb je ook krentenbollen nodig voor geslaagde tocht

Terwijl ik zo met ongeveer 30 per uur (dat is mijn maximale kruissnelheid) lekker doortrapte over uitgestorven Sallandse plattelandsweggetjes, wist ik ineens het antwoord. Nee, driewerf nee,  ik wil mijn Strada helemaal niet verkopen! Want juist dankzij deze Strada kan ik het soort fietstochtjes maken waar ik op dat moment mee bezig was. 'Even' naar Delden en dan via Nijverdal weer naar huis? Met deze fiets kan ik het. Een op-en-neertje naar Amersfoort van 130 kilometers? Ik vind het geen uitdaging. Naar de fietsenmaker 80 kilometer verderop voor onderhoud? Geen enkel probleem! Een dagtocht naar Cycle Vision in Amsterdam en terug? Ik was een hele dag op pad maar het kon! Verdorie dat ik dit niet gelijk gezien had. Verblind door de strak afgewerkte 'bling bling' van die trike was ik afgegleden naar verkeerde gedachten.

Tja, deelname aan toertochten met diverse soorten ligfietsen blijft een risico ;-).  Desondanks raad ik de deelname aan de volgende LOL-tocht én de volgende Mooi Twente tocht van harte aan. En er is veel meer keus: kijk maar op de ligfietsagenda.

Een koude kermis...

Augustus is een echte vakantiemaand. Toen ik nog forensde arriveerde ik 's ochtends vroeg op een leeg parkeerterrein waar ook het eerste uur niet veel activiteit zou zijn. Als ik in deze tijd door Dieren fiets zijn de straten leeg en stil, en niet alleen maar omdat het gruwelijk heet is. De verwachtingen voor LOL waren (qua aantal deelnemers) dan ook niet hooggespannen. Ik vertrok op tijd uit Dieren en parkeerde mijn Strada om precies 8:55 uur op de Houtmarkt. Precies op dat moment ging  het rolluik van het terras omhoog, het signaal dat de koffie klaar was!

En nu wachten op de rest

En verrassing, verrassing, na een half uurtje zaten we  daar ineens met z'n zestienen! Wel veel open liggers deze keer, maar daar kunnen die mensen ook niks aan doen ;-). Wat wellicht bijdroeg aan deze zeer goede opkomst was het voorspelde 'koele' weer. Overhitte weermannen en -vrouwen hadden zondag een koudegolfje voorspeld met temperaturen van sléchts 25-27 graden. Ja dan wil je wel fietsen, al was het alleen maar om een beetje warm te blijven.

De bestemming was Terwolde of eigenlijk Tapperij Bijsterbosch bij Welsum. Bij Welsum was het echter kermis en de Tapperij zou daarom (?) pas om 12.00 uur opengaan. Te laat voor zestien hongerige en uitgedroogde ligfietsers die om kwart over elf voor de deur staan.

Gesloten :-(

En wat doen we  nu? 

Gelukkig kwam het allemaal goed. Bij Kasteel de Haere bleken ze prima appelgebak te hebben. Op de weg terug via Deventer naar Zutphen en Dieren vond ik het met die koudegolf trouwens behoorlijk tegenvallen.

Parkeren bij Kasteel de Haere

Een gouden combinatie met dit weer: een Gulpener Weizen en appelgebak ;-)

Autoluw opwarmertje

Jullie kennen vast allemaal wel de uistekende fietsrouteplanner van de Fietsersbond. Voor velomobielritjes gebruik ik 'm vaak en kies dan meestal het routetype 'Makkelijk doorfietsen' of 'Racefiets'.  Zet dan ook nog eens het vermijden van hindernissen voor lange en brede fietsen aan je krijgt een redelijk bruikbare route voor je Strada. Als het een lange route is check ik vaak ook nog mogelijk lastige punten via Streetview.

Het fietstochtje door de noordelijke provincies dat ik afgelopen week met Anja maakte was echter geheel gebaseerd op het routetype 'Autoluw'. Voornaamste reden: we hebben tegenwoordig nog maar één velomobiel ;-) én de fietsuitrusting moest nog even dringend getest worden voor we in september aan een lange fietsreis in het Verre Oosten beginnen. Over die reis volgt te zijner tijd een apart bericht. Het werd letterlijk een opwarmertje!

Om tijdens zo'n hittegolf het fietsen nog wat leuk te houden hadden we  een hele reeks van stopjes ingepland. Langs eeuwenoude kerkjes (heerlijk koel), musea voor moderne kunst (heerlijke airco), uitgestrekte beeldentuinen (fantastische schaduw), zeehonden kijken (koele zeebries)  en o.a. een boedhistisch klooster (gratis thee).

De uitgestrekte graanvelden van Noord Groningen. Die gaven weinig schaduw ;-)

Het was 37,2 graden: autoluw of niet, tussen 12 en half 3 lagen we  voor pampus. 

Mysterieuze graan'cirkels' geïnspireerd op Escher (Friesland)

Tibetaans boedhistisch klooster bij Hantum. Je krijgt er op zondag gratis thee  en een rondleiding

Alles bijelkaar was het een route geworden van enkele honderden kilometers en om niet bij elke bocht op de kaart te hoeven kijken gooide ik startpunt Steenwijk en eindpunt Emmen in de routeplanner. Mengde er nog alle toeristische hotspots als tussenpunten bij, klikte de optie Autoluw aan  en liet het even op het vuur staan. En daar kwam toch een heerljke route uit!

De autoluwe route maakt zoveel mogelijk gebruik van vrijliggende fietspaden, van wegen die rustig zijn, en van wegen en fietspaden die niet vlak langs drukke wegen liggen. Ook kom je weinig verkeerslichten tegen omdat verkeerslichten meestal staan op kruisingen met veel verkeer.

"Dit moeten we  vaker doen", zei Anja toen we  alweer zo'n mooi en tot dusver onbekend stukje Groningen of Friesland hadden doorgefietst. Niet geschikt voor velomobielen want we maakten ook geregeld kennis met de donkere kanten van de Nederlandse fietsinfrastructuur. Malle hekjes, brokkelig asfalt, verschrikkelijke tegelpaden en gevaarlijke oversteekjes. Maar in het algemeen raden wij van Mooi Geel het routetype Autoluw van harte aan. Voor ons soort fietsers dan ;-).

Kampeerterrein Entourage bij Rhederveld. Sfeervol en kleinschalig. Een aanrader.