Hopen op een nieuwe ijstijd...

Het was zaterdagochtend en half zeven. Buiten bulderde de wind en hoorde ik de takken van de boom in de achtertuin heen en weer zwiepen in de storm. Reed ik vorige week nog een hele LOL-toertocht zonder fietspomp aan boord, nu ging ik als stormstriploze de grenzen van  'living on the edge' nog eens wat verder oprekken.

Ik ging meefietsen met een Mooi Twente toertocht terwijl in het hele land evenementen werden geannuleerd en caravans en vrachtauto's op talloze plekken tegen de vangrails waaiden. Dit werd een geweldige dag, ik hoorde het aan de wind buiten! Ik hoopte dat de toerleiding van MT  niet zou  zwichten voor wat vage risico's zoals om- en wegwaaiende velo's!

In mijn velomobielbijbel vers 2:1 staat het duidelijk: pas vanaf windkracht 6 is er daadwerkelijk sprake van wind!

In de voortuin lagen een paar afrukte armdikke takken en de straat lag vol met blad. Het goede nieuws was wel weer dat mijn route naar verzamelpunt Rijssen strak in noordoostelijke richting ging, vrijwel geheel met de wind in de rug. En de terugweg dan Paul? Ach wie dan leeft, wie dan zorgt.

Net buiten Dieren merkte ik het al: terwijl mijn benen zonder veel moeite rondtrapten verscheen het mij vrij onbekende getal '38' op de teller. Normaal gesproken zie ik dat daar nooit, maar nu.....  Het behoeft geen nadere toelichting als ik vertel dat ik keurig op tijd bij Hotel de Sallandse Heuvelrug aankwam.

Er verzamelde zich uiteindelijk een groepje van zeven ligfietswaaghalzen. We zouden naar Ommen gaan om een ijsje te eten  maar  al snel werd met Oosterse wijsheid besloten dat het geen weer was om ijs te eten en dat de terugweg, pál naar het zuiden, dan wel heel erg bikkelen zou worden. Dat laatste vooral voor de vijf velomobielrijders die met hun voertuigjes met véél oppervlakte toch al niet zoveel kunnen hebben ;-). De route werd omgegooid.

Fijn ook dat er deze keer een trikerijder bij was. Die hebben namelijk onveranderlijk een vlaggetje aan hun fiets bevestigd en daaraan konden we voortdurend zien hoe het met de windkracht en -richting gesteld was. Een veilig gevoel! Nu begrijp ik ook eindelijk waarom ze die vlaggetjes hebben! Ik ga aan het NVHPV-bestuur dan ook voorstellen het bekende ligfietsclubreglement aan te passen: "Toertochten worden uitsluitend verreden indien minimaal één trike mét goedgekeurde vlag deelneemt." Dat lijkt me logisch.




Na 135 kilometer was ik weer terug in Dieren met de belofte van de Mooi Twente toerleiding dat we een volgende keer alsnog dat wereldberoemde Ommense ijsje gaan halen. "Wind en weder diendende...", werd er wel bij gezegd ;-).

Weer voor Weizen

Mooi geel

"Je fiets het er zo weer uit..." of "Met dit weer kun je nooit genoeg drinken..." of "'T is een groot glas en ijskoud..."

Dat waren zo slechts enkele van de mooie gedachten die door mijn hoofd schoten vlak voordat we met een tienkoppige LOL-kolonne het dorpje Beek binnenreden.

Eigenlijk had ik toen allang besloten dat ik een groot glas König Ludwig Weissbier zou gaan bestellen. Al was het alleen maar om mijn collega-ligfietsers eens een beetje culinair te kietelen om eens van die eeuwige koffie af te wijken. Dat is één van mijn vele projectjes om het ligfietsen naar een hoger plan te tillen ;-).

Begrijp één ding goed: aan de eeuwige queeste naar het perfecte appelgebak zal nooit, ik zeg nooit, getornd worden. Ik bestelde dus appelgebak én een groot glas van dit koninklijke bier. En dat smaakte meer dan uitstekend. Dat moet ook wel want ik las dat Luitpold Rupprecht Heinrich Prinz von Bayern 'höchst persönlich' het afvullen van de fusten en flessen controleert!

Het smaakte dus uitstekend, tot het moment dat het waarschijnlijk Achterhoekse chapter van de Trailer Trash Travellers MC het parkeerterrein opreed. Maar dat had niemand toen door, we stonden zelfs op het punt om weer te vertrekken. Maar goed ook want voor je het weet zit je in een bende-oorlog en wordt ons clubhuis aan de Houtmarkt overgenomen door deze dubieuze motormuizen. Waarom zijn er eigenlijk geen (lig)fietsbendes? Misschien moet ik daar ook maar eens een projectje van maken.

Ondanks de tropische temperaturen had ik de schade tot één glas König Ludwig weten te beperken. Terwijl we met de hele sliert weer noordwaarts richting Zelhem  en Zutphen fietsten, merkte ik helemaal niets van de inhoud van de grote goudgele glas. "Ik kan er voortaan wel twee nemen...", dacht ik. Alleen als het 30 graden is vanzelfsprekend.

Met werkelijk exact 100,00 kilometers op de teller (hoe krijg je zoiets voor elkaar?) duwde ik mijn Mooi Gele (waar deed die kleur me ook alweer aan denken) Strada de garage in. Bij het uitpakken van mijn velomobieltas ontdekte ik dat ik die hele LOL-rit zonder fietspompje gereden had! Living on the edge! Ook dat is lol!