Sneller dan m'n schaduw...

Ik heb het echt geprobeerd, op de IJsseldijk van Dieren naar Doesburg. Ik kon echter trappen wat ik wilde, die verrekte schaduw bleef me volgen als een lastige bromvlieg.

Ik was onderweg voor een kort ritje naar Geert in Drempt. Hij is bestuurslid van de afdeling Rheden-Rozendaal van de Fietsersbond. Ze zoeken mensen die de afdeling kunnen en willen ondersteunen. Met in het achterhoofd het feit dat velomobielrijders veelfietsers zijn die in alle opzichten actief met fietsen bezig zijn, had hij me enige tijd daarvoor gemaild. Hij is in het bezit van een Mango+ dus dat schept gelijk een band :-)


Actief in het bestuur ga ik niet worden maar als webmaster van professie kan ik mogelijk wel de meehelpen bij de digitale communicatie van de afdeling. De website en alles wat daar mee te maken heeft.

Vanwege het schitterende weer met een grote boog via Steenderen en Bronkhorst naar huis teruggefietst. In de laatste kilometers raakte nog even de ketting van het voortandwiel maar dat was snel verholpen (zonder vieze handen).

Ik had een jas meegenomen maar ook zonder schuimdeksel was het knus en warm in de Strada. Zelfs geen koude handen. Wel koude oren. Bijna geen sneeuw meer op de weg. Laat die winter maar komen!

Chillfactor
's Middags op de rechtop-boodschappenfiets naar het dynamische winkelhart van het dorp. Toen pas merkte ik hoe koud het was (m.n. de wind). Wat een verschil met een ritje in de Strada.

Ontspannen achteruithangen en gaan met die banaan

De eerste zin op pagina 18 van dagblad de Pers van 26 januari is veelbelovend: "Zie het voor je: wind in de haren, ontspannen achteruithangen en gaan met die banaan...". Dat moet wel over de velomobiel gaan!

Het goede nieuws is dat het wel degelijk ook over een ligfietsvariant gaat, maar niet over Questen en Strada's. Jammer. De Pers wijdt een hele pagina aan de Whike, een zeilligfiets, en de Qugo en de Trikke, De laatste twee zijn elektrisch ondersteunde driewielers die zo te lezen nog meer aandacht trekken dan een passerende velomobiel.

Over de Whike ligfiets met windaandrijving meldt de Pers een aantal heel herkenbare zaken.

• Je kunt er behoorlijk hard mee (als het waait wel 50 km per uur). 
• De wereld ziet er anders uit zo laag bij de grond (het uitzicht bestaat volgens de verslaggever vooral uit neusgaten van andere fietsers). 
• En hij meldt nog dat niet gezien worden geen optie is: niemand kan om een zeil van 1,6 vierkante meter heen. Misschien een optie voor vm'en met een zichtbaarheidsprobleem?

De Whike kan trouwens gebruikt worden tot windkracht 7, daarboven moet je een kleiner zeil voeren of de fiets laten staan. De inmiddels bekende stormstrip gaat hier beslist niet werken.

En dit alles onder de noemer #vanAnaarBeter. Volgens mij zijn daar slimmere oplossingen voor gemaakt.

• Lees het hele artikel op de website van de Pers
• De Whike in het woonwerkverkeer

Heen en weer langs het kanaal

Vandaag is het dinsdag, voor mij altijd een vrije dag en voorlopig dé dag om er met de Strada op uit te trekken. Ik heb geluk want net als vorige week, moet dit de beste en droogste dag van de week worden.

De bandjes voelden wat zacht aan en blijken elk zeker 0,5-1 bar extra te kunnen hebben. En dat beetje lucht extra merk je gelijk bij het wegrijden al. 

Tijd voor een ritje langs het Apeldoorns Kanaal. Met name om te kijken of de geplande reistijd van een uur naar het werk in Apeldoorn Noord tot de mogelijkheden behoort. En om een iets kortere route door Dieren Noord op velomobiel-bruikbaarheid te testen. 

Op onderstaande Google Street View is de flessenhals in die route te zien. Het laatste stuk ervan voert over een steil bruggetje (rechts buiten beeld) met daarna twee haakse bochten. Daarna moet ik nog de drukke N786 over om bij het fietspad aan de andere kant van het kanaal te komen.

Niet hier te zien zijn de twee later geplaatste fietsremmende borden dwars over het pad. Die zijn er waarschijnlijk neergezet om te voorkomen dat fietsers onder de voorbijrazende stoomtrein Dieren - Apeldoorn terecht komen ;-)



Grotere kaart weergeven

Het bruggetje laat zich moeiteloos passeren en de bochten blijken met de Strada goed te doen. Ook is het uitzicht bij het oversteken goed, dus deze route kan ik in het vervolg vaker rijden.

Verder is het een kwestie van flink doortrappen in noordelijke richting. Het is erg rustig op het fietspad en op de kruisende wegen. De teller loopt zelfs even op naar 39,5 km p/u. Hoera een nieuw record ;-). Het gemiddelde loopt langzaam op tot een zeer acceptabele 27,5 km p/u. Da's voldoende om de 26 kilometer woon werk in ongeveer een uur te doen, vermoed ik.  

Weer thuis is dat gemiddelde door de laatste kilometers door het dorp weer wat gezakt naar 27. Ook mooi natuurlijk.

Rond de wereld met een velomobiel?

Surfend op het internet stuitte ik min of meer toevallig op de website van Harry uit Zwitserland. Harry vertrok juni vorig jaar met zijn Leiba Classic velomobiel voor een ambitieuze reis om de wereld. Eerder al doorkruiste hij op een ligfiets de USA.

Nieuwsgierig bladerde ik door zijn nogal chaotische website. Al de eerste dag blijkt de Leiba zo zwaar beladen dat de achterste bagagedrager tegen het wiel aanloopt. Ook blijkt het een goed idee een sleepoog aan de voorkant van de Leiba te bevestigen; de eerste echte hellingen zijn te steil en een vriendelijke automobilist sleept hem naar boven. Nog te installeren elektrische ondersteuning moet de rest van de reis mogelijk maken.

Het is de interessant om even de website van deze bijzondere reiziger met zijn opvallende zwaarbeladen fiets te bezoeken. De site is grotendeels in het Duits met fragmenten in het Engels.

Ik heb Harry een e-mail gestuurd en hij laat me vanochtend weten dat hij nu in  Luangpradang in Laos is. Hij is op weg naar China om daar elektrische aandrijving en accus voor zijn Leiba te kopen. De Leiba is achtergebleven in Duitsland.  Overigens is het mij onduidelijk waarom die motor uit China moet komen; Leiba biedt op de eigen website twee soorten motor aan bij de Classic. Harry mailt mij later die dag dat de kosten van een half jaar reizen naar China veel lager zijn dan van de aanschaf hier in Europa.

Hij is inderdaad (even) gestopt met fietsen want de bergen waren te steil en het was inmiddels te laat in het seizoen om nog Rusland en Mongolie te doorkruisen. Zodra hij z'n inkopen in China heeft gedaan gaat Harry weer terug naar huis en probeert het opnieuw maar nu met elektrische trapondersteuning.

 Volg Harry op Lets Go Harry - Velomobile Expedition

Mooi geel, mooi wit en de rest

Toen ik enige tijd geleden de video's van de Oliebollentocht 2011 bekeek was dat een fraai kleurig geheel, die zee van velomobielen in het Noordhollandse landschap. En wat ik eigenlijk al vermoedde viel me hier weer eens op. Geel, mooi velomobiel geel, is zo te zien de meest populaire kleur voor je Strada, Quest, Mango etc.

Ik ben zelf natuurlijk ook een rijder in geel. Bij de keuze van die kleur woog het element zichtbaarheid overigens flink mee. Maar wit en rood waren ook nog even serieuze kandidaten.

Hoe populair is dat geel eigenlijk? En hoe verhoudt zich Mooi Geel tot die andere fraaie velomobielkleuren?

De complete rijderslijst van Velomobiel.nl geeft hierover informatie Bij elke geleverde Quest, Strada en Mango staat immers de kleur aangegeven.

Met de gedachte 'meten is weten', heb ik de hele lijst in Excel geïmporteerd en met een paar kunstgrepen de gekleurde vakjes per rijder omgezet naar een grafiek. Het is even een klusje maar dan heb je ook wat!.

Geen idee of het aantal fraai overgespoten velomobielen deze verhoudingen nog kan beïnvloeden? De kleurentaart hierboven bevestigt wel ik al lang wist: mooi geel is het mooist ;-), gevolgd door mooi wit en de rest.

Op een zak krentebollen naar Moskou op en neer

In het Wetenschapskatern van zaterdag 21 januari 2012 van de Volkskrant lees ik op pagina 8 een artikel over de Eco Runner-3. Dat is een super super energiezuinige "prototype auto" ontwikkelt door een team van de TU Delft. Theoretisch moet deze ligauto op één liter benzine 5.500 kilometer kunnen rijden, dat is van Nederland naar Moskou en terug.

Bij het zien van de afbeelding bij dit artikel moest ik gelijk aan mijn eigen Strada denken; en aan velomobielen in het algemeen natuurlijk. Al was het alleen maar door de gestroomlijnde vorm en de drie wielen. Maar er is meer te melden.

De gebruikte banden hebben 10 keer minder wrijving dan een autoband. Nou, zulke banden wil ik ook wel, maar dan ook lekbestendig graag ;-). Let ook even op de claxon, die zit hier op een heel herkenbare plaats. Ook heeft de Eco-Runner natuurlijk problemen met de draaicirkel. Komt een Quest nog goed weg met een cirkel van 11 meter, de ER3 heeft een respectabele 25 meter nodig.

Veel bergruimte lijkt er ook niet in te zitten, en om er in te passen moet je een slanke bouwkundestudente zijn met een gewicht van 50 kg. Om het gebruik van 1 op 5.500 te halen moet wel een zeer constante snelheid gereden worden; vooral in de bochten is dat een uitdaging. Ook heel herkenbaar voor velomobiel-rijders. Het enige wat eigenlijk echt afwijkt is de waterstofkrachtscel, terwijl de gemiddelde velonaut vooral op krentenbollen schijnt de rijden.



Ook in velomobiel-land wordt gelukkig driftig geëxperimenteerd en geïnoveerd: Op verschillende weblogs lees ik regelmatig over windschermpjes, stormstrips, de beste en snelste banden, betere schokbrekers etc etc. Een hele goede zaak. Ga vooral door!

Wie weet dat het fietsen ooit nog maar zo weinig energie gaat vragen dat ik op een zak krentebollen naar Moskou en terug kan rijden.

Hoofdzaak of bijzaak? In elk geval Urban Chic!

Ik heb 'm. Of beter gezegd: ik heb 'm uiteindelijk tóch maar gekocht. De fietshelm. En het is een MET Camaleonte Glossy White Commuter Helmet. "Urban Chic...", lees ik ergens op een Engelse fietswebsite. Nou dat zal wel. Hij past en ziet er neutraal uit. Dan ben ik al tevreden.

Eigenlijk was ik helemaal niet van plan beschermende hoofdbedekking aan te schaffen. Je kon immers niet omvallen?

Totdat collega R. (Quest 324) mij op een ochtend zijn helm liet zien. Op die ene dag van deze winter (tot nu toe dan) dat het plaatselijk verraderlijk glad bleek te zijn was hij in een bochtje met een vaartje van slechts 25 km p/u toch onderuit gegaan en een stuk over het asfalt doorgeschoven. Paar krassen op de Quest natuurlijk en de rest had de helm opgevangen. En dat kom je zien!

"En jij hebt ook niet zoveel haar Paul...", sprak hij nog tegen mij, terwijl hij zijn gebutste helm onder mijn neus duwde.

Zoiets zet je dan toch aan het denken. Bij gladheid kun je dus ook als meer ervaren rijder zomaar de grip verliezen en plat gaan.

Dus niet zeuren en gewoon bestellen. Bij de Futurumshop die 'm als MTB helm verkoopt want in Nederland raak je een 'Commuter helmet' natuurlijk aan de straatstenen niet kwijt. Slechts 45 euro en nog Urban Chic ook; dat past echt bij mij.

Fietsen langs krimpend water

Wat doe je op je vaste vrije dinsdag met dit schitterende weer? Juist, je springt in je velomobiel en gaat genieten van de zon en het hoge water in de IJssel. Wel vanaf de dijk natuurlijk.

Dat hoge water is inmiddels weer gestaag aan het zakken. Het krimpt, maar bedekt nog steeds grote delen van de uiterwaarden tussen Doesburg en Bronkhorst die ik vandaag verkende. 

Tussen  Bronkhorst, een "tourist trap" dat zich er op voorstaat het kleinste stadje van Nederland te zijn en Doesburg kun je grotendeels prima fietspaden over de dijk volgen. Zeker op een doordeweekse winterdag als vandaag kom je daar heel weinig fietsers tegen.

Vanaf het veer ben ik eerst de 10 km naar Bronkhorst gereden. Even flink doortrappen; met een stevig vaartje (voor mij dan) van tussen de 30-35 km per uur kwam het witte Bronkhorster gemaal al snel in zicht. Daar ben ik gekeerd om in een uitermate recreatief tempo terug te rijden, want er moesten foto's gemaakt worden.

Eigenlijk ben ik van mening dat serieus fotograferen niet te combineren valt met de snelheid van een fiets. Welke fiets dan ook. De ideale plek voor de mooiste foto vind je vaak pas door een stapje naar rechts of naar links te doen. Een meter verschil kan een foto maken of breken.  Dat zoeken en kijken past beter bij een wandeltempo; met de snelheid van de fiets ben je er bijna altijd al voorbij op het moment dat je het ziet.

Voordeel van de velomobiel is natuurlijk wel dat je gewoon kunt blijven zitten bij het fotograferen. Daar heb ik vanzelfsprekend dankbaar gebruik van gemaakt.

Het was heerlijk fietsen over die dijk. Genieten van weidse (bevroren) watervlakten met de zon in je gezicht.

Het enige wat minder is, zijn de talloze hekken met nauwe veerooster-fietsluisjes die je op dit stuk hebt. Om de paar kilometer moet je flink in de remmen, terugschakelen en stapvoets door het maar-iets-meer-dan-stradabrede sluisje met veerooster manoeuvreren. Inclusief twee scherpe bochten per passage, om weer op het dijkfietspad terug te komen.

Maar ik kon het; zonder klem te komen zitten. Ik leer steeds beter sturen ;-)

Velomobiel verslaat Ferrari

Het Rotterdamse vervoersbedrijf RET hield donderdag 12 januari 2011 een wedstrijd: wat is de snelste manier om van het Wilhelminaplein in Rotterdam op Den Haag Centraal te komen? De race ging tussen drie reizigers en drie rode Ferrari’s.

De ‘Randstadrace’ werd gehouden om Metrolijn E bekend te maken. Reizigers kunnen sinds vorige maand namelijk in één keer doorreizen van metrostation Slinge naar Den Haag Centraal.




Het bleek dat in alle gevallen, de race werd gehouden in de spits, de ov-reizigers met een reistijd van 50 minuten sneller ter plekke waren dan de rode Ferrari's. Niet zo vreemd natuurlijk. Wel bleek later uit een test van TV Rijnmond dat buiten de spits het verschil niet meer zo groot was.

Eén gedachte schoot mij hierbij gelijk te binnen:  "Zou een snelle velomobielrijder de metrotijd van ongeveer 50 minuten kunnen verbeteren..?"

Volgens de uitstekende  routeplanner van de Fietsersbond  is de afstand tussen het Wilhelminaplein in Rotterdam en de ingang van Den Haag CS ruim 27 kilometer op basis van het profiel "makkelijk doorfietsen". Voor een gewone fietser is dat volgens de planner anderhalf uur doortrappen. De Ferrari's versla je op de gewone fiets héél misschien in de spits maar de tram dus beslist niet.

Maar bij deze berekening is natuurlijk niet uitgegaan van de bijzondere vermogens ;-) van de velomobilist. Om 27 kilometer in 50 minuten af te leggen moet je nl. gemiddeld 32 km p/u fietsen. En dat lijkt zeker niet onmogelijk voor de geoefende vm-rijder.

'T zou overigens wel een uitdaging zijn, vermoed ik, omdat zowel het centrum van Rotterdam als Den Haag doorkruist moet worden. Echt doorrijden met een gemiddelde van boven de 30 zal daar vaak niet lukken.

Deze simpele vergelijking laat goed zien dat voor woon-werk verkeer op de (middel)lange afstand een velomobiel een serieus alternatief is voor in elk geval de auto inclusief de Ferrari en vaak ook voor het OV.

Er zijn dus van die momenten dat Questen en Strada's Ferrari's verslaan!

Voor alles is een eerste keer

Je eerste glas bier, de eerste kus en je eerste fiets natuurlijk. En voor een velomobilist komt er ook de eerste keer dat je je in het donker in het verkeer moet begeven.

Laat in de middag zoals gepland via Doesburg en het fietspad langs de Oude IJssel richting Doetinchem gereden om daar mijn vrouw tegemoet te fietsen die e-bikend van haar werk komt. Ja hier kon ik eens lekker doorscheuren.

Tja, met zo'n Strada gaat alles ineens sneller en omdat ik voorlag op schema genoot ik even van de watervogels en het geruis van de Oude IJssel. De Strada rustte ook even met dagverlichting aan naast mijn bankje.  In de verte kwamen héél langzaam twee felle koplampen dichterbij. Twee senioren met alle tijd die me bij het passeren toeriepen: "Nou u bent goed zichtbaar zeg|!!".  Hoor je het eens van mensen met levenservaring.

Een telefoontje waarschuwde mij dat ik me nu echt naar de inmiddels behoorlijk donkere provinciale weg Doetinchem - Doesburg moest gaan begeven wilde de geplande ontmoeting nog gaan lukken.

OK het was natuurlijk een makkie voor mij, de e-bike hield ik fluitend bij; harder van 23 km per uur verscheen er niet op mijn teller. Heel relaxed. Maar het praat wel lastig als zo'n groot niveauverschil is tussen twee fietsers. Zij torende hoog boven mij uit, ik bevond me ergens in de diepte.

En die twee koplampen op de Strada zijn echt super. Eindelijk heb ik eens gróót licht en nog verstelbaar ook. Maar het tegemoetkomende verkeer, op deze weg helaas aan de fietspadzijde, is op dit lage fietsniveau wel extra verblindend. Er waren een paar momenten dat ik helemaal niks zag. Ook dat zal wennen.

Zefal moet wijken voor Lowepro

Vandaag een ritje richting hoog water IJssel, Doesburg en Doetinchem gepland. Dat hoge water in de IJssel staat nu echt hoog, het veer bij Dieren is al een paar dagen uit de vaart en dat komt niet zo vaak voor.

Om hoogwater foto's te kunnen maken heb je natuurlijk je camera nodig. Ik sleep vaak m'n Canon spiegelreflex mee die met andere fotospullen in een stevige Lowepro fotorugzak zit. Ideaal zolang je wandelt of achter op de bagagedrager van een van m'n andere fietsen. Die kloeke rugzak past helaas niet in het bagagecompartiment van de Strada. Te dik.

Het alternatief is eral. Een fototas waar alleen de camera inpast. Zou heel goed aan mijn rechterzijde een plekje kunnen vinden. Zit daar wel de bidonhouder die Velomobiel.nl standaard monteert een beetje in de weg. Ga ik veel drinken tijdens mijn woon-werk ritten? Ik dacht het niet. Eruit met Zefal  en erin met Lowepro.

Onbekend maakt onzichtbaar

Gisteravond fietste ik van Leusden naar Amersfoort toen ik in het licht van de lantaarns vlakbij het viaduct over de A28 aan de Heiligenbergerweg aan de overkant van de weg een witte Quest zag staan. Met een aanhanger erachter en een kap erop. Op zich niets bijzonders zou je zeggen. We zien allemaal wel eens een velomobiel voorbijkomen. Als was het maar omdat je er zelf in zit ;-)


Hier, aan de overkant van de weg zag ik een witte Quest, die ik een paar jaar geleden onder dezelfde omstandigheden waarschijnlijk niet opgemerkt zou hebben....

Maar de realiteit is anders, schoot me op dat moment gisteravond te binnen. Voor juli 2011 had ik nog nooit een velomobiel in het echt gezien. In die maand maakte ik nl. mijn eerste proefrit bij Velomobiel in Dronten. En daar staan er genoeg. Maar bijzonder is wel dat ik in de maanden daarna ineens overal Questen en Strada's begon waar te nemen. Ik herinner me een gele Quest in Amersfoort en een witte Quest die met grote snelheid over de Harderwijkerweg in Dieren reed. Later misschien diezelfde witte Quest weer gezien langs het Apeldoorns Kanaal ergens ter hoogte van Eerbeek.

En nu dan die witte Quest met aanhanger. Mijn gedachte bij al deze waarnemingen, die ik voor juli 2011 dus nooit had, is simpel. Onbekend maakt onzichtbaar. Je weet niet wat een velomobiel is dus zie je ze ook niet. Op de site van Velomobiel staat dat de eerste Questen al in 2000 werden geproduceerd. Dus ik ben 11 jaar blind geweest...

Op velomobiel weblogs en de nieuwsgroep lees je het nogal eens. Als velomobielrijder (en als ligfietser in het algemeen) zou je slecht zichtbaar zijn. Die slechte zichtbaarheid zou wel eens veel meer over het bovenstaande kunnen gaan dan over het daadwerkelijk niet op merken van een groot (vaak geel) gevaarte uitgerust met reflectiestrepen en supersterke verlichting.

Als dus het aantal velomobielen in Nederland een kritische grens overschrijdt zal het vermeende probleem van de onzichtbaarheid vanzelf opgelost worden.

update met nog een velomobiel sighting: Op maandagmorgen 9  januari omstreeks 7.30 uur zag ik een waarschijnlijk rood-witte Mango? op de hoek Anklaarseweg / Aristotilesstraat in Apeldoorn.

Nog 23 reisdagen te gaan

Vanochtend weer als vanouds met de trein naar Amersfoort. Vanaf vandaag werk ik bij een nieuwe gefuseerde organisatie die nog wel op twee  plekken is gehuisvest. Eén locatie in Leusden en één in Apeldoorn.

Vanaf 27 februari zit iedereen in Apeldoorn en dan gaat voor mij het grote langverwachte fietsen beginnen. Dan moet de Strada zijn geld gaan opleveren. Drie keer per week bij weer en bij geen weer op en neer naar Apeldoorn. Niet meer zitten in de trein maar lekker liggen!

Nog maximaal 23 van die treinreisjes moet ik maken. Ik zal het niet gaan missen na ruim 10 jaar treinen. Het stipt de deur uit om de trein te halen, het gedrang bij het instappen, de volle coupés en de vertragingen en andere ongemakken die de NS dagelijks kan serveren.

Maar toch overvalt mij ook een zekere weemoed dat ik dit allemaal moet gaan missen.

Strada krijgt vaste voeten

Het laatste onderdeel van mijn "velomobieluitrusting" is binnen. Een paar schoenen met SPD schoenplaatjes. Had me al uitgebreid via het web georiënteerd op geschikte schoenen. Geen veters, wel klittenband, neutrale kleur (zwart ofzo), en wel enigszins te gebruiken voor een stukje lopen (boodschapje, terrasje etc).

Uiteindelijk maar in grote stad Arnhem diverse fietsenwinkels afgelopen. Al snel merkte ik dat je voor dit soort zaken bij de gespecialiseerde wielerwinkel moet zijn. Eén winkel verwees me naar de Pedaleur in Doetinchem maar met deze storm is me dat echt te ver fietsen. Op verschillende weblogs lees ik dat het trouwens vandaag géén velomobielweer is. Tja, als de ervaren rijders dat zeggen moet ik als groentje natuurlijk gewoon thuis blijven.

Min of meer toevallig liep ik langs Roelofs, een zaak die ik niet eens kende maar waar ze, zo blijkt, goed gesorteerd zijn. Daar bleken ze naast hele dure schoenen (ik zag er van 240 euro) ook een heel betaalbare schoen van Specialized te hebben.

Niet geaarzeld en gelijk aangeschaft. Thuis de schoenplaatjes er in geschroefd. Toen kwam het moment suprême; het was erg fijn dat je met zo'n velomobiel niet om kunt vallen. Alhoewel klikpedalen voor mij volledig nieuw zijn ging zowel het in- als het uitklikken moeiteloos.

Tja, maar zoals hierboven al gemeld: het waait en niet zo'n beetje ook. Ach ook dat waait weer over en dan komt vanzelf het moment dat ik eindelijk eens een stukje kan gaan fietsen.