999.9 en ander gewichtig nieuws

"T is nét geen mijlpaal maar wel heel knap zoals ik dat uitgemikt heb. Vanochtend om ongeveer 6.50 uur bracht ik Strada 94 in de fietsenstalling tot stilstand en spontaan sprong de teller op 999.9 kilometers. Ik had nog een rondje kunnen draaien om 'm precies op 1000 uit te laten komen maar dan was er het risico geweest dat het 1000.1 of 1000.2 zou zijn geworden. En da's een minder mooi getal dan die 4 x negen. De kop is er af, heet dat geloof ik. Op naar de 9999.9 kilometers.

En dat andere gewichtige nieuws? De gemeente Brummen heeft in zijn oneindige wijsheid besloten om de gevreesde rood-witte paaltjes weer in het fietspad terug te plaatsen. Waarschijnlijk gaat het hier om een zomerplaatsing om hengelaars met auto's te weren. Want die zitten graag langs het Apeldoorns Kanaal. Ik zal het eens melden bij de afdeling Brummen van de Fietsersbond.

Verder was het een dag met een extreem hoge ligfietsdichtheid. Op de terugweg passeerde ik eerst een open trike en bij een stoplicht aan de Deventerstraat in Apeldoorn stond een stuk voor mij een witte Quest met reclame voor Max.NL erop. Ik moest even zoeken maar die is dus van Arjen Haayman; hij was denk ik op weg naar huis in Deventer.

En dat was nog niet alles. Vlakbij Dieren, de wind stond gunstig en ik stoof met 40+ zuidwaarts, spotte ik iets geels in de verte. Verborgen achter een hele kluit mij tegemoetkomende recreatiefietsers ontwaarde ik omstreeks 17:15 uur een gele Quest met blauwe stippen (?) op zijkant.  Deze velonaut heb ik niet via het web kunnen traceren. Ik heb nog even gezocht via Google Afbeeldingen op "quest velomobiel" en dan naar afbeeldingen waarin het geel overheerst.  Zonder resultaat.

Ook Frank van Rijn houdt van onplatbaar

"Frank van wie..?", zullen sommigen zeggen. Wat zo bekend is ie nu ook weer niet. Frank van Rijn is een wereldfietser en schrijver. Frank van Rijn en ondergetekende hebben in elk geval één ding gemeen: we houden er van om met de fiets door verre windstreken te trekken. Een fiets is in dit geval géén Strada of Quest maar een stevige pakezel die in de fietsenwinkel met het etiketje 'trekking' of 'expedition' wordt verkocht.

Oh ja, er was nog een tweede tijdelijke overeenkomst. Beiden waren we maandagavond in Doetinchem. Hij om er bij de bibliotheek een lezing over zijn laatste tocht door Madagaskar te geven, en ik om er naar te luisteren.

Verder houden de overeenkomsten wel zo'n beetje op. Frank gedijt volgens eigen zeggen het beste bij temperaturen ver bóven de 35 graden (hij overdrijft graag) en op zijn Gazelle sleept hij maar liefst 33 kilo bagage mee. Vooral kleding omdat hij slecht tegen kou kan. Een nog grotere hekel heeft deze fietser aan regen en aan scherp gekruid eten.



Bij de video: behalve Gazelle sponsort ook zadelfabrikant Brooks Frank van Rijn.



Niet dat hem dat beperkt in zijn reizen: meer dan 59 landen en 600.000 kilometers trapte hij inmiddels weg. En daar kan deze licht excentrieke reiziger smakelijk, en met droge humor gekruid, over vertellen.

Het was een geslaagde avond. Na afloop konden mijn vrouw en ik Frank zelfs nog wat informatie geven voor zijn nieuwe reis die in voorbereiding is. Wij waren vorig jaar in Mongolië en hij gaat er binnenkort naar toe.

Een laatste overeenkomst schiet me nog te binnen: Frank heeft ook een hekel aan lekke banden en prijsde de banden van Schwalbe aan, die avond.

Hij doelde daarbij op de heavy duty expeditieband de 'XR' en nu die er niet meer is, op de opvolger de 'Mondial'. Zeg maar de M+ voor wereldfietsers. Kijk een man met zulke onplatbare ideeën spreekt me aan...

• Frank schreef al 11 boeken over zijn reizen. Kijk op: www.frankvanrijn.nl

Zomertijd: terug in het duister van de vroege ochtend

Je hebt er natuurlijk een langere lichtere avond door, maar voor mij als vroeg vertrekkende velomobielforens is de zomertijd óók weer een terugkeer  naar de duisternis.

Werd het juist de afgelopen week al zo lekker vroeg licht, nu betekent vertrekken om 6.00 uur opnieuw vertrekken in het duister van de vroege ochtend.

Helemaal niet erg, mag ik opnieuw meemaken hoe het vanaf nu, elke ochtend, dag na dag weer iets eerder licht wordt. Da's toch mooi!

Klopboren

Alweer een paar honderd woon-werk kilometers heb ik erop zitten met de fameuze c.q. beruchte Marathon Plus banden. De post waarin ik meldde dat ik ze ging aanschaffen is nog steeds de meest gelezen van dit hele weblog. Ik zei het al eerder: "Banden zijn emotie....".

Tijd voor een tussenstand
Heb ik lekke banden gehad? Nee natuurlijk niet...

Had ik het gevoel dat ik voortdurend door een dikke laag modder fietste? Nee  in het geheel niet. Wel merk ik dat het vermogen om snel te accelereren met deze anti-lek kampioenen om de velgen minder is. Maar als vergelijkingsmateriaal had ik uitsluitend de Perfect Moirees dus dat zegt niet alles.

Nog meer positieve punten? Jazeker, het gevoel dat je 's ochtends van huis kunt vertrekken en pas op de plaats bestemming weer uit je fiets klimt is heel ontspannend.  Ok, ik geeft het toe het plakken van een incidentele lekke band mag dan niet veel tijd kosten, in het woon werk verkeer gaat het mij niet om die paar minuten. Ik zoek de zekerheid van de onplatbare band.

Is het dan allemaal Hosanna?  Nee dat niet. Ik pomp deze Schwalbes op tot iets boven de maximale spanning van 5 bar. Dat rijdt licht maar je voelt ook elke zandkorrel op de weg. Boenk, knal, plof, alweer een paar zandkorrels.

Op mijn route heb ik bovendien een paar stukjes die met stevige ruwe klinkers bestraat zijn. Het zal wel aan het klinkerpatroon liggen maar daar begint S94 al snel hevig te trillen. Ik heb het gevoel in een weinig comfortabele rijdende klopboor te zitten. De vullingen in mijn gebit resoneren mee; weer op het asfalt haal ik opgelucht adem. Als het maar asfalt is, het hoeft niet eens glad te zijn.

Blijvertjes
Ja het moge duidelijk zijn, de M+'jes zijn blijvertjes. Aan het verbeteren van het comfort wordt inmiddels gewerkt. Wim Schermer meldt op zijn weblog dat de Risse schokdempers te bestellen zijn. Zijn omschrijving (zie hieronder) is veelbelovend dus de bestelling is inmiddels de deur uit. 

"Met de Risse Genesis blijft het achterwiel op het wegdek, de acceleratie en snelheid wordt hoger bij gelijk vermogen en de besturing wordt zeer veel rustiger. Wielophanging, derailleur en ketting zijn minder in beweging en daardoor wordt de velomobiel merkbaar stiller. Het is wel even wennen aan de nieuwe schokdemper. Het dansende en weke veergedrag van de standaard veerpoot, verandert in een comfortabel maar strak weggedrag. Je kunt het een beetje vergelijken met de omschakeling van een Citroën eend naar een ... Audi".

V.I.S. na de bergen

Vanmiddag ben ik de bergen ingetrokken. Niet de Alpen, de Pyreneeën of zelfs maar de bescheiden Ardennen. Nee ik heb een tochtje gemaakt over de Veluwe en daar zitten hele leuke hellingen in.

Afstellen
Ik vertrok met het doel een bescheiden rondje te maken (het was te mooi om binnen te blijven zitten) en 'en passant' aan het afstelknopje van de achterderailleur te draaien. Ik vond namelijk dat het bij sommige versnellingen wat lawaaierig was in de achterbak.

Nu is het altijd rumoerig in zo'n velomobiel dus dat 'en passant' afstellen moest wachten op een mooi glad en rustig stukje weg. Er ratelt altijd wel wat dus of het nu helemaal weg is moet blijken, wel vond ik het schakelen iets soepeler gaan.

Daarna besloot ik dat ik wel eens richting Rheden kon rijden. Tja en als je dan via het Nationaal Park Veluwezoom fietst, gaat het hier en daar wat omhoog ;-)  Oeps, dat viel me best tegen. S94 hing als lood aan mijn voeten, slechts tergend langzaam kwam ik op hoogte. Als je dan even naar beneden mag zeilen is het wel genieten. Hé, ik rijd al 40+, even remmen in die bocht.

In maart kun je dit soort taferelen aantreffen in NP Veluwezoom....

Met het idee in het achterhoofd dat voor de ware velonaut geen afstand te ver is, dwaalde ik zo verder en verder over immer kronkelende fietspaden. En ineens stond ik aan de rand van Velp. Vanuit dit dorp fiets je langs de grote weg vrij eenvoudig terug naar Dieren. Ben blij dat ik daar niet elke dag langs kom. Ventwegen met steile verkeersdrempels die je al bij < 30 km lanceren en onmogelijk aangelegde fietspadaansluitingen.

V.I.S.

Raborenner als USB stick

Ter hoogte van het fraaie landhuis van Middachten kon ik eindelijk weer eens doortrappen. Wat een opluchting. Maar een nieuwe uitdaging verscheen in mijn spiegels. Een in volledig Rabobank tenue gestoken bukker die snel dichterbij kwam.

"Mmmm, 'ns kijken of hoe hard ie gaat...", dacht ik., en voerde de snelheid op tot  bijna 40 km per uur. Het was een duidelijk geval van V.I.S., hij blééf naderen en uiteindelijk heb ik 'm maar even voor laten gaan.

'T is al erg genoeg dat je reclame wil maken voor een bank, waar je  waarschijnlijk dik voor hebt moeten betalen. Ik wilde het voor hem niet erger maken door een ongesponsorde velomobiel met een ongetrainde fietsforens als bestuurder in de verte te zien verdwijnen. VM-rijden is óók rekening houden met je medeweggebruikers ;-)

Ik kon 'm daarna makkelijk in het minivizier houden maar verloor deze snelle bankemployee toch uit het oog toen ik in dichte zwermen scholieren terecht kwam. Dan helpt niets meer, dan ben je verloren, dan is het voorbij. Toch een heerlijke voorjaarsrit.

Kind aangedreven velomobiel-tank uit 1938

Ooit wel eens op www.velomobile.org geweest? Nou ik ook nog nooit, tót vandaag.

Het blijkt een Russische ligfiets- en velomobielsite te zijn met een zeer bonte verzameling aan nieuwtjes en informatie over ligfietsen in het algemeen en in Rusland in het bijzonder. Sommige velomobiel-projecten zijn wel erg opvallend

Terwijl Google Translate vertaalde en ik bladerde stuitte ik op de pagina Video's. De eerste in de rij toonde een curieus beeld uit wat waarschijnlijk de 1 mei parade van 1938 was.

Joseph Stalin himself komt nog even in beeld, en aan de kijker trekken eindeloze rijen sporters en andere enthousiaste burgers voorbij, die ongetwijfeld de zegeningen van de socialistische heilstaat bezingen.

Na ongeveer 40 seconden passeert een aantal bijzondere mens-aangedreven voertuigjes de camera. Dé reden waarom de beheerders van velomobile.org deze video geplaatst hebben. De titel van de video ("De eerste kleurenfilm van de velomobiel-kindertank") verwijst hier ook naar. 

Het zijn als militairen uitgedoste kinderen die twee aan twee op legergroene vierwielers met neprupsbanden voorbij komen fietsen. De plaat aan de voorzijde zal ongetwijfeld niet als stroomlijn bedoeld zijn maar als bepantsering tegen kapitalistische granaten.

Tja, de velomobiel gedachte is wijder verspreid én ouder dan je vaak denkt....  

Best wel eng, zo hoog

Vrijdagmiddag reed ik heel relaxed in een ontspannen tempo van werk naar huis. Het weer was uitstekend en ik merkte dat enkel een shirt met korte mouwen nu al ruim voldoende was in de Strada. Dat belooft nog wat op een mooie zomerdag.

Het is de laatste dagen ook merkbaar drukker langs het Apeldoorns Kanaal. Veel meer racefietsers, die blijkbaar alleen naar buiten durven als de zon schijnt. En zelfs het eerste zwalkende gezinnetje inclusief een trage kinderbakfiets. Ook dat belooft nog wat op een mooie zomerdag.

Inmiddels had ik contact gehad met mijn vrouw en zij stelde voor in Dieren een hapje te gaan eten. Dus ik had de Strada nog maar net de garage ingeduwd, me even snel omgekleed of ik zat al op mijn vaste dorps- en boodschappenfiets. Een onverwoestbare en feloranje Kronan.

"De Kronan fiets is losjes gebaseerd op een model dat ooit werd ontwikkeld voor het Zweedse leger. Deze replica kwam vanaf 1997 op de markt en was aanvankelijk alleen via internet te koop. Het uiterlijk van de legerfiets bleef behouden, inclusief de ballonbanden, de half open kettingkast en een metalen koker voor een kleine fietspomp (vastgelast onder de stevige bagagedrager). Ik kocht de mijne begin 2001 en moest na ontvangst het stuur, de pedalen en de voordrager nog zelf monteren...."

Waarschijnlijk omdat ik nog met velomobielbenen en -ogen nu ineens een trage rechtopper was geworden was dit even een bijzondere ervaring. Ja inderdaad, ik vond het de eerste meters best wel eng, zo hoog en ook wat wankel zelfs! De auto's op weg naar het restaurant waren ineens vreemd laag, maar ik had wel een wat beter overzicht. Het was echt even wennen.

Na deze hallucinerende ervaring verbaast het me nu niet meer dat rechtopfietsers denken dat ligfietsen eng laag is. Ik had even de omgekeerde ervaring, het was eng hoog. Mooi dat een avondje uit eten tot een bredere kijk op de wereld van je medefietsers kan leiden.

Hevig deinen is straks voorbij

Het is prima fietsen langs het kanaal Apeldoorn - Dieren. Vrijwel overal geheel autovrij. Je fietst door het gebied van drie gemeenten: Rheden, Brummen en Apeldoorn. Die eerste twee hebben het fietspad prima op orde maar zodra je de grens met de gemeente Apeldoorn passeert zijn er een paar hele slechte stukjes. Met name daar waar vroeger de beruchte rood-witte paaltjes stonden in een eilandje van witte klinkers is het wegdek langzaam maar zeker afgebrokkeld.

Op dinsdag 6 maart schreef ik daarover in het bericht "Een gevaarlijk gebied van witte rotsen en klippen". Ook roeifietser Wim meldt in "64 zonnige kilometers" dat hij een paar stevige klappen maakt bij het passeren van deze slechte stukken.

Ik heb het slechte wegdek toen gemeld bij de zgn. Buitenlijn van de gemeente Apeldoorn. Én bij de lokale afdeling van de Fietsersbond. Het landelijke meldpunt van de Fietsersbond is helaas al weer enige tijd off-line in verband met softwareproblemen. Het zal waarschijnlijk niet voor de zomer weer beschikbaar komen.

De Fietsersbond reageerde binnen enkele uren, twee dagen later volgt de gemeente. Ze vroegen een nadere aanduiding van de plek(ken) des onheils alhoewel ik een keurige Google Map + Streetview link had meegestuurd.  Een dag later meldt de gemeente dat het oude deel van het fietspad op de nominatie staat voor groot onderhoud en dat de gemelde hotspots dan zullen worden meegeasfalteerd.  Het directe gevaar zal de gemeente spoedig weghalen, zo meldt de uitvoerder Buitengebied, maar het grote onderhoud moet nog wel worden aanbesteed.

Twee waarnemingen
Twee zaken vallen me bij dit hele verhaal op. Ten eerste fiets ik al jaren langs dit kanaal maar pas sinds ik dit een aantal weken met de Strada doe, vallen  me die slechte stukken veel meer op. Met een spoorbreedte van meer dan 75 cm is het passeren van deze hobbels ook een stuk lastiger. Ten tweede dat, in het geval van de Gemeente Apeldoorn, het dus zin heeft om dit soort zaken te melden. Ze reageren en ze reageren snel genoeg.

Hiermee is het leed nog niet geleden. De tijdelijke verbeteringen zijn nog niet uitgevoerd en later als het groot onderhoud start zal ik waarschijnlijk geruime tijd via omleidingen van woon naar werk en terug moeten fietsen. Maar alles heeft nu eenmaal een prijs, ook een perfect fietspad.

En misschien dat, in de tussentijd, de aangekondigde verbeterde achterschokdemper van Wim Schermer wat extra comfort kan gaan bieden. Maar ook daar wachten we nog even op.

Vijf bar pure ontspanning

Nou, ik heb het geweten toen ik op 4 maart mijn ongenoegen uitte over het feit dat de eerste lekke band al na 475 kilometers een feit was.

Banden = emotie
Op de betreffende pagina liet ik het gevreesde P-woord vallen. De P van Plus, van Marathon Plus. Weinig posts op dit weblog scoorden meer reacties in zó korte tijd. Er werd nog net geen kaarsje voor me aangestoken en sommige reacties waren duidelijk: Plusjes zijn puddingbanden en je kunt net zo goed gaan lopen ;-).

Overigens waren de meningen daarover ook wel weer zéér verdeeld. Bij velomobielrijders staan banden gelijk aan pure emotie. Elke rijder schijnt zo z'n eigen unieke voorkeur te hebben van bandensoort en bijbehorende bandenspanning. Blader ook door de Marathon Plus gebruikerservaringen op Ligfiets.net en je leest dat er uitgesproken voor- en tegenstanders zijn.

Intussen had ik die MP'ers al wel besteld en ik reed lekker verder op de Perfect Moirees. Tot afgelopen donderdag. Ik trok om iets voor zessen in de ochtend de garagedeur open en trof S94 daar weer scheefgezakt aan. Wéér een lek.

$#^()&@*^! 
Genoeg is genoeg! Ik rende de zoldertrap op waar een andere telg van de species fiets trouw stond te wachten: een comfortabele vouwer die luistert naar de naam Brompton. Ledlichtjes er aan klikken en tien minuten later was ik al onderweg naar het station van Dieren.  Precies een uur na vertrek parkeerde ik de fiets in de stalling, vlakbij het plekje waar anders de Strada had gestaan.

De Brompton; handig om erbij te hebben als je niet op Marathon Plus rijdt ;-)

Weer thuis lag er een briefje in de bus. TNT Post had een pakketje afgegeven bij de buren. Hoera, de Plusjes waren nu al binnen. Met gezwinde spoed S94 rondom van nieuwe banden voorzien.

De instructie meldt dat je de druk niet met de duimen kunt beoordelen, maar een pomp met drukmeter moet gebruiken om ze tot max. 5 bar op te pompen. De laag die deze banden onplatbaar maakt zorgt ervoor dat het loopvlak altijd iets ingedrukt kan worden, merkte ik.

En nu de praktijk
Afgelopen vrijdag was de eerste Plus-dag. En het werd geen Probleem-dag of een Pudding-dag. Ik schoof niet als een trage gele schildpad langs het kanaal naar Apeldoorn, ik ging niet als een dweil door de bochten. Eigenlijk merkte ik er weinig van.

Mijn kruissnelheid bleef net als de afgelopen weken zo ergens tussen de 30-35 km per uur. De eerlijkheid gebiedt me te melden dat ik bij het accelereren wel meende te voelen dat ik trager op snelheid kwam. Maar zoals gebruikelijk arriveerde ik binnen een uur op kantoor.

5 bar ontspanning
Met de zekerheid dat lekrijden nog wel kan maar niet erg waarschijnlijk meer is fietste ik eigenlijk ook heel ontspannen. Geen zorgen meer over scherpe steentjes of andere zooi op het fietspad. Marathon Plus: vijf bar pure ontspanning!

Update
Veel later heb ik die 5 bar verlaagt naar 4 bar. Dat scheelt bijna niks in de snelheid maar geeft wel veel meer comfort.  Twee jaar later fietste ik, na 13.000 km,  nog steeds op deze banden.

Een gevaarlijk gebied van witte rotsen en klippen

Zoals ik al eerder constateerde is de woon werk route per velomobiel hogere wetenschap. Het ideaal waar we naar streven blijft verborgen achter de horizon, maar we werken er wel naartoe.

Soms moet je daarvoor wat hobbels nemen. Letterlijk in dit geval. Langs het Apeldoorns Kanaal ten zuiden van Apeldoorn zitten nogal wat ruwe stukjes. Boomwortels en asfalt wat hier en daar weggevallen is. Maar er is één plekje dat altijd mijn onverdeelde aandacht krijgt.

Waar het fietspad uitkomt op Kanaal Zuid stond waarschijnlijk ooit zo'n irritant rood-wit paaltje in een fraai eilandje van witte klinkers. Het paaltje is gelukkig al heel lang weg maar het witte eilandje bleef achter in het asfalt.

Na jaren en jaren van slijtage en erosie is dat eiland een gevaarlijk gebied van witte rotsen en klippen geworden. Als ik met mijn gele boot kom aanzeilen moeten alle ankers uit en hevig deinend passeer ik dit risicogebied. De binnenbocht is al aardig uitgesleten door tweewielers die het hier blijkbaar ook een lastige passage vinden.


In Google Streetview ziet het er allemaal heel onschuldig uit.

Vandaag heb ik dit risicogebiedje gemeld bij de plaatselijke havenautoriteiten: de gemeente Apeldoorn met een afschrift naar de afdeling Apeldoorn van de Fietsersbond. Het automatische antwoord van de gemeente is al binnen:

"Hartelijk dank voor deze melding. Wij vinden het erg plezierig dat u met ons meedenkt om de openbare ruimte schoon, netjes en veilig te houden. Uw melding hebben wij doorgezonden naar de verantwoordelijke afdeling. Indien noodzakelijk wordt er voor aanvullende informatie contact met u opgenomen."

Nu maar eens zien of dit resultaat gaat hebben.

Naschrift
De Gemeente Apeldoorn heeft gereageerd en komt in actie! Lees de details in "Hevig deinen is straks voorbij"

475 is té weinig, té vroeg

Getuige de statistieken op sommige vm blogs schijnt het er bij te horen: de regelmatige terugkerende lekke band. Maar ik heb daar géén zin in.

Afgelopen zaterdag rolde ik de Strada uit de garage voor een woon-werk ritje naar Apeldoorn. Althans dat was ik van plan. Maar Strada was nukkig en liet zich maar stroefjes naar de garagedeur duwen. Wat is er aan de hand? Te weinig aandacht gehad deze week? Me dunkt, we zijn al wel vier keer op en neer geweest naar Apeldoorn, da's toch heel mooi? Oh, ik zie het al, de linkervoorband is helemaal leeg.

475 is té weinig, te vroeg
En de teller voor staat nog maar op 475 kilometer! Ik hoopte dat die Perfect Moirees wat lekbestendiger zouden zijn. Gelukkig heeft Velomobiel.nl bij levering een reserve binnenband voor voor én achter verstrekt. Het moet iets heel kleins geweest zijn want in de buitenband was niets onaangenaams meer te bespeuren.

Het is wel even wringen en duwen om die buitenband weer op z'n plekje te duwen. Kon ik toch nog op tijd vertrekken. De eerste kilometers fiets na een lekke band fiets ik altijd op eieren. Ik gluur vaak naar de band en bij het stoplicht knijp ik er nog maar eens in. Gelukkig, hij blijft op spanning.

Als ik weer thuis ben ga ik van die onplatbare Marathon Plus banden bestellen. Maar voorlopig blijf ik wel met de Perfect Moirees rijden. Als het te erg gaat worden heb ik in dan elk geval de Marathon Plussers al in huis.

Next Generation VM rijders
In Apeldoorn de fiets in de stalling geschoven en vandaag helemaal afgesloten inclusief parkeerrem,  geactiveerd alarm en dekseltje. Vandaag is namelijk de open dag waarop collega's hun partner, kinderen, ouders, vrienden etc. het nieuwe kantoor kunnen laten zien. En je kunt er gif op innemen dat er dan kids aan je fiets gaan morrelen ;-)

Zoiets moois trekt natuurlijk de aandacht....

Loop ik aan het eind van de ochtend even naar buiten (om de voorband te checken) hoor ik het alarm al afgaan. Een hele familie staat om de fiets en papa roept: "Niet aankomen Joris, er zit een alarm op!". Een prima moment voor een stukje VM-promotie. "Ja het eerste wat ie wilde zien waren die grote graafmachine en deze fiets...", vertelt de vader me.

Mooi, dat is dan de next generation velomobielrijder!