Ze bedoelen het goed (denk ik)

Ik heb weer eens iemand geërgerd. Iemand in een auto en op een plek waar dat vaker voorkomt. Terwijl ik toch zo'n aardige fietser ben. Met een vriendelijke glimlach en een opgestoken hand weet ik zelfs de meest koppige recre-ebikers de vouwen uit de broek te rijden bij het inhalen, terwijl ze me daarna in de spiegels nog vriendelijk toeknikken. Vraag me niet hoe ik dat doe, het is een talent en ik maak er graag gebruik van ;-).

Maar af en toe helpt die 'big smile' niet. Ik haal 'm zelfs niet tevoorschijn. Dat kan voorkomen bij het oversteken van de drukke weg langs het Apeldoorns Kanaal. Zo'n weg waar rustig +80 gereden wordt en ook nog eens een gestage stroom verkeer passeert. En dat alles zonder echt adequate oversteekvoorzieningen voor huiswaartskerende velomobilisten.

Met nog een paar kilometer te gaan naar 'home sweet home'  maak ik de daar de scherpe bocht over de smalle Soerense brug en rem af om bij de haaientanden tot stilstand te komen. Stoppen is hier onderdeel van mijn standaardprocedure. Eerst stoppen, dan kijken en als de kust veilig is steek ik in één keer over. Dit is één van de twee meest risicovolle oversteken op mijn route.

Het is een kwestie van rustig afwachten tot van beide zijden geen verkeer meer komt. Het lijkt simpel maar dat is het soms niet. Als zuidwaartsrijdend autoverkeer ook die Soerense brug over wil, dan krijgen ze met mij te maken. Ik blokkeer de meest simpele aanrijroute de brug op en dat vinden ze een beetje lastig. Als ik er sta moeten de dames en heren automobilisten scherp om mij heen draaien en da's blijkbaar moeilijk.

Dus wat doen ze? Ze wuiven heel vriendelijk dat ik eerst mag oversteken. Ach, jullie kennen dat goedbedoelde gebaar vast wel. Nauwelijks zichtbaar achter die spiegelende autoruiten. Vaak is het prima, als het kan maak ik er gebruik van. Maar hier kan het niet en wil ik het niet. De dames en heren autorijders staan namelijk met hun benzineslurpers pontificaal op de middenvoorsorteerstrook en blokkeren daarmee mijn 100% ongehinderde uitzicht op het overige voortrazende verkeer. En omdat veiligheid voor alles gaat blijf ik dan, alsof er helemaal niet driftig gewuifd wordt, als een gele zoutpilaar achter die haaientanden staan. Pas als ze het écht niet lijken te snappen wuif ik loom met mijn rechterhand dat ze nu eindelijk maar eens moeten gaan rijden.

Gele lijn: Strada 94 rolt de brug over en komt voor de haaientanden tot stilstand. De gele stippellijn is de route naar de veilige overzijde. Veilig oversteken kan pas bij ongehinderd zicht naar links en rechts. Rode lijn rechts: afslaand verkeer dat liever schuin over die haaientanden zou willen rijden maar mij daar aantreft. Rode lijn links: het zuidwaarts rijdende verkeer raast met onverminderde snelheid verder. (Foto: Google Streetview)

En dan moet dus die scherpe bocht om die enge banaan gemaakt worden. Bij het voorbijrijden zie ik dan soms van die licht geërgerde blikken. Zo van "hallo, waarom stak je niet over? Ik gaf je toch alle ruimte?" Bij het passeren wuif ik ze minzaam toe. Ach, zo probeer je toch iets bij te dragen aan de verkeersopvoeding van de dames en heren automobilisten. Graag gedaan hoor!