De woonwerkroute is hogere wetenschap

Alweer een ritje van Dieren naar Apeldoorn achter de rug. De route door de stad is op zich in orde maar de speurende geest van de ware velonaut is altijd op zoek naar de optimale route.

Een route die alleen maar rechtdoor gaat, met perfect asfalt en als er dan kruisingen zijn, staat daar het stoplicht altijd op groen. Die route bestaat niet maar dat zul je nooit toegeven. Altijd is er het zoeken naar de optimale lijn van huis naar werk en v.v.

Ook ik speur nog naar die ideale lijn. Als ik nou eens hier linksaf ga kom ik verderop op een mooi doorgaand fietspad en vermijd ik ook nog eens een druk stuk over een saai industrieterrein. Je bestudeert de details met Google Earth en Google Street View en besluit het de volgende ochtend te proberen.

The proof of the pudding is in the eating
Het eerste deel van de "nieuwe" route is bestraat met stevige klinkers en er zit een hele serie verkeersdrempels in. Ik stuiter als een pingpong bal in mijn bakje heen en weer en de drempels dragen ook al niet bij tot een snelle soepele rit.  De kruising met de Zutphensestraat/Deventerstraat verschijnt al snel in het minivizier. Lijkt geen probleem tot ik het eerste deel van de kruising oversteek. Daarna moet ik wel heel scherp naar links, te veel voor de Strada die een poging doet om de betonnen rand langs het fietspad te beklimmen. Ik moet helaas achteruitsteken. Bah, ik haat Flintstonen. Ik wil gewoon fietsen.


De straat over en dan scherp linksaf....

Geen succes dus, alhoewel de rest van de route tot kantoor wel weer aangenaam wegtrapt. OK, ik geef me zelf nog één kans op deze kruising en probeer het morgenochtend weer. Wordt het dan weer Flintstonen dan valt ie definitief af.

Eigenlijk maakt het niet uit of dit nu de ultieme woon-werk route is of niet. Je blijft zoeken of het sneller, leuker, aangenamer, rustiger of anderszins beter kan. Net als in de wetenschap worden de beste resultaten behaald door toevallige ontdekkingen en vooral door het inslaan van ongebaande wegen. Er ligt dus nog een wereld voor me open...

Op dag één al compleet

Maandag 27 februari 2012 was een speciale dag. Het was de eerste dag om me, na zo'n 275 oefenkilometers, per Strada in het echte woon werk verkeer naar Apeldoorn te begeven. Het nieuwe pand van mijn werkgever werd die dag feestelijk in gebruik genomen. En ik ging dat de hele dag meemaken.

Het is nog erg donker
De route langs het Apeldoorns Kanaal heb ik natuurlijk al vaker gereden maar nog niet in het diepe duister van de vroege ochtend (ik vertrek om 6:15 uur).

Tjee, wat is het donker op dit onverlichte fietspad. Op de weg rijden al aardig wat auto's. Fijn dat er een heel kanaal tussen zit, want verblinding is zo geen probleem. En met m'n dubbele schijnwerpers kan ik alles heerlijk in het zonnetje zetten. Toch doe ik het kalm aan want bochten, hekjes en paaltjes komen bij 30+ soms toch wel erg ineens in beeld.

Hé, hier moet ik linksaf, denk ik, maar dan rij ik al bijna een van de vele bruggen over het kanaal op. Foutje, in de duisternis een bochtje te vroeg genomen. Draaien op deze smalle plattelandsweggetjes is heel lastig. Uitstappen dus en S94 met de hand keren.

Ik heb inmiddels al een paar fietsers ingehaald. Best wel veel als je bedenkt dat het net half zeven in de ochtend is. Ergens voor mij schittert een fel achterlicht wat maar langzaam dichterbij wil komen. Pas als ik voldoende genaderd ben zie ik dat het een open ligfiets is. Dat verklaart de snelheid.

Om kwart over zeven draai ik het parkeerterrein op. De eerste 26 woon-werkkilometers zitten erop. De rode loper wordt net uitgerold, de stratenmakers leggen de laatste hand aan het parkeerterrein.

Plek genoeg voor drie
Naast de gewone fietsenstalling is er een prima overdekt plekje voor de Strada. Prettig voor mij, maar ook voor mijn beide Quest-rijdende collega's. Die arriveren wat later. Niet zo vreemd want ze komen helemaal uit Wageningen en Ede en hebben, zo vertellen ze me, een mooie én snelle route gereden o.a. via Wekerom.

Niet alleen is het voor ons alle drie de allereerste werkdag in Apeldoorn, het is óók voor het eerst dat we tegelijk met de vm zijn. En dat unieke moment leg ik graag voor de eeuwigheid vast.

v.l.n.r.  Quest 324, Strada 94 en Quest 139

Naschrift
Eén jaar later heb ik teruggeblikt op een jaar velomobielforensen. Wat beviel er en wat viel er tegen?

Velomobielzoeken zoekmachine helpt geheugen

Ik deed het bij de voorbereiding van de aankoop van mijn Strada heel vaak. Het World Wide Web afstruinen naar informatie over velomobielen. En omdat ik later nog wel eens naar zo'n interessante pagina wilde terugkeren legde in een hele verzameling bookmarks/favorieten aan.

Maar soms vergat ik dat en was het weer een heel gezoek met Google om zo'n pagina boven water te krijgen. Veel weblogs hebben geen ingebouwde zoekfunctie en dus het kwam ook wel eens voor dat ik me suf klikte door de archieven per jaar en per maand.

Als dan het WWW je werk is probeer je daar een slimme en eenvoudige oplossing voor te vinden.

Google heeft (bijna) alles wel eens geindexeerd en in principe moet het met deze zoekgigant dan altijd wel lukken.

Google heeft vele extra, relatief onbekende, diensten. Eén daarvan is de Google Custom Search Engine waarmee je een zoekmachine op maat kunt maken. Iedereen met een Google account kan zo'n eigen zoekmachine maken.

En dat heb ik dus gedaan. Een lijst van ruim 60 velomobiel-websites en -weblogs is verzameld en deze zijn nu gebundeld achter één zoekvak. Dat zoekvak vind je in de rechterbalk van dit weblog. De zoekresultaten verschijnen vanzelf bovenaan de pagina.

Je vindt er (nog) niet alles mee, heb ik gemerkt. Velomobielzoeken is net zo goed en net zo slecht als Google. Het gebruik is vooral handig als je oudere informatie die je ooit ergens gezien hebt weer boven water wil krijgen. Zie het als een hulp voor je geheugen.

Ook handig de Symbaloo weblog-linkpagina van Q284

Goodbye NS welcome VM

Een tijdje geleden waren het er nog 23. Maar vandaag is het echt de laatste keer. Voor de laatste keer trek ik de achterdeur achter mij dicht om richting station Dieren te lopen. De regen  borrelt in de regenpijp, de straten glinsteren. Het is stil, ergens in de verte passeert een auto. Het is zes uur, bijna niemand is nog wakker, alleen het krantenmeisje kruist mijn pad.

Op het station staan de vaste klanten voor de allereerste trein richting Zutphen. Iedereen die de aansluiting naar Apeldoorn moet halen stapt achterin in. Anders is de kans op missen te groot. In Apeldoorn nog één keer via de voetgangerstunnel naar spoor 1. Het is inmiddels behoorlijk druk geworden in de trein naar Amersfoort, maar ik vind ook nu snel een vrij plekje.

In Amersfoort trek ik nog één keer mij (tr)ouwe Gazelle uit de stalling om naar Leusden te fietsen. Gelukkig wordt het elke dag een stukje vroeger licht, dat maakt de heenreis altijd wat prettiger.

Vanaf a.s. maandag zal er een nieuw ritme ontstaan. Een ritme van de fietsschoenen aandoen, de Strada uit de garage duwen en richting Apeldoorn fietsen. Nu nog overheerst de weemoed van het afscheid nemen van een hele prettige werkplek maar de komende dagen zal dat ongetwijfeld plaats maken voor het genoegen van het Nieuwe Forenzen.

Maar één ding verandert niet, ook vanaf volgende week rij ik met intercitysnelheid naar mijn werk. Goodbye NS, welcome VM!

Eerst was er het licht

Vanmiddag mijn vrouw tegemoet gefietst die voor haar werk voor de verandering eens in Vorden moest zijn. Vorden is te bereiken met een ontspannen ritje van zo'n 20 kilometer via dorpjes als Bronkhorst, Baak en Wichmond.

Het eerste stuk over het fraaie fietspad naar Bronkhorst had ik de wind mee. En dat merkte ik. De snelheid steeg al snel tot 40 kilometers én meer per uur en dat kon ik ook nog eens het hele stuk blijven rijden.

Mijn vrouw fietste mij tegemoet en we ontmoetten elkaar op de Vordense weg vlakbij Baak. Vanwege het bewolkte donkere weer reed ik het hele stuk met de beide koplampen aan. En ook nog naar boven gericht zodat mijn zichtbaarheid op deze plattelandswegen zo goed mogelijk zou zijn. Bij avond en nacht houd ik het licht meestal wel wat naar beneden gericht omdat je zelf ook niet graag verblind wordt.



De Vordenseweg bij Baak, zo'n donkere weg waar je graag goed gezien wordt...


"Zag je me al van ver aankomen?" vroeg ik, benieuwd naar het effect van de verlichting.
"Nou" zei ze, "ik zag jou eigenlijk helemaal niet. Alhoewel ik al een tijdje naar je uitkeek. Alles wat ik al vanaf grote afstand zag waren die twee felle lampen. Pas toen je vlakbij was, zag ik dat jij er achter zat!"

Nu is het natuurlijk de vraag of als ik zonder licht gereden had ze de Strada eerder gezien zou hebben. Duidelijk is het voor mij wel dat groot licht helpt.

Terug over de dijk met een fikse wind tegen was het nog even aanpoten. Niet voor mij maar wel voor Anja die met de e-bike op maximale ondersteuning er niet meer dan 22 magere kilometers uit wist te persen ;-)  Wat is het leven van een velonaut dan makkelijk...

Hoe het zo ver gekomen is...inclusief historische beelden

Op 15 juli 2011 is de vonk echt in de pan geslagen. Dat was namelijk de dag waarop ik voor het eerst kennismaakte met het velomobielrijden. Ik had er over gelezen en talloze filmpjes op Youtube bekeken.  Maar ja, the proof of the pudding is in the eating...


Afspeellijst met velomobielvideo's die ik leuk en/of informatief vind...

Maanden daarvoor had ik met 200 collega's te horen gekregen dat het nieuwe kantoor in Apeldoorn zou staan. Voor velen was die locatie slecht nieuws want het betekende voor hen een sterk toegenomen reistijd. Voor mij betekende het dat de woon-werk afstand enkele reis van 60 naar ruim 25 kilometer zou gaan. En dat bood kansen.

Ja, op de fiets langs het Apeldoorns Kanaal is een hele mooie route. Zou een ligfiets misschien wat voor mij zijn (sneller en comfortabeler)? Hé, er bestaat zoiets als een ligfiets met een bakje eromheen. Een velomobiel, heet dat. Niet alleen snel maar ook nog comfortabel in weer en wind en in de zomer én hartje winter.




Je laat het een tijdje rusten en dan begint het toch te kriebelen. Een proefrit moest uitkomst brengen. Is het wel te doen? Ook mijn vrouw was geïnteresseerd want de 20 kilometer naar Doetinchem zou je zo ook heel relaxed kunnen fietsen.

En toen was het dus juli 2011. Op naar Dronten, alwaar mij een Quest werd aangemeten en zij zich in een Strada liet zakken. Wat onwennig en onzeker draaiden we onze rondjes over het industrieterrein om daarna toch de echte weg op te gaan. En het beviel. Zelfs bij een stugge tegenwind haalde ik op een rechte polderweg 30 km per uur. Het sturen ging heel relaxed en het uitzicht op de weg een soort van panoramisch. Anja kreeg er niet voldoende vaart in, ze bleef steken bij 25 met wind mee, meer zat er niet in. Zij schafte uiteindelijk een e-bike aan.

Thuis plakte ik wat foto's en een film-clipje aan elkaar want vrienden en familie wilden er al snel meer van weten. Je bedoelt zo'n banaan? Zo'n geel ding? Is dat niet héél gevaarlijk? Ga je dan niet veel te snel? Nou kijk zelf maar...zei ik.

15 juli 2011 - de historische beelden



Hoe het verder ging
Na de vakantie zijn we in oktober 2011 nog eens teruggegaan. Ik wist intussen vrijwel zeker dat het een Strada moest worden. Maar met een Sunrider wil ik ook wel eens rijden. Bij Alligt hebben we toen een Sunrider en een Alleweder A6 geprobeerd. Tja ik miste toch het velomobiel gevoel van de eerste rit. Wel heel mooi afgewerkt zo'n Sunrider.


Nog diezelfde ochtend bij Velomobiel met een Strada nog eens de polder ingetrokken, En ja, dit was het helemaal. Gelijk besteld en zo'n twee maanden later opgehaald.

In dit hele proces was het proefrijden natuurlijk heel belangrijk, maar veel heb ik ook gehad aan het weblog van Wim Schermer, de nieuwsgroep op Google en het bekijken van de rijkunsten van andere velonauten op Youtube. Ook heb ik de nodige tijd besteed aan het verkennen van de vm-geschiktheid van mijn nieuwe woon-werkroute. Het blijft tenslotte een hele uitgave en die wil je weloverwogen doen.

En hoe het verder is gegaan kun je in alle berichten op dit weblog lezen.

Piepen voor de zekerheid

Het schijnt in Nederland nog niet te zijn voorgekomen: de diefstal van een velomobiel. Maar er is, denk ik, wel degelijk het risico van joyriden en gemorrel aan je fiets. En daar ben ik nog erg zuinig op want hij is nog vrijwel nieuw.

Via mij twee Questende collega's maakte ik kennis met een zg. bewegingsalarm. Collega R. die zijn fiets altijd vlak tegen de bedrijfsfietsenstalling aan parkeert heeft de zijne zo scherp afgesteld dat als je de deur flink dichtgooit er gelijk een serie waarschuwende piepjes uit de Quest opstijgen. Er schijnen zelfs collega's te zijn dat voor de lol doen. Piep, piep, piep, piep, piep.....

In een mailing van de Fietsvakantiewinkel had ik er al eens een gezien. Een Cycla fietsalarm, eenvoudig ergens in je vm te bevestigen. Bij de fietsvakantiewinkel kost ie euro 24,95. En dat vond ik eigenlijk wat prijzig. Tja je bent zuinig of niet ;-)

Als je dan even een uurtje op het web zoekt vind je op de gadgetsite DealExtreme datzelfde ding (het heet hier een  Audible Sound Lock) voor een kleine 6 euro. Inclusief gratis versturen! Gelijk twee besteld; één voor reserve.

Hoe doen ze het, helemaal uit Hong Kong? De winstmarge zal ongetwijfeld nog aanwezig zijn. En over de winstmarge van de Nederlandse (web)winkels waar dit apparaatje minimaal 20 euro kost zullen we het maar helemaal niet hebben.

beetje stuk

Binnen een week of twee arriveerde het pakketje. Alles prima in orde tot ik het open maakte. Eén alarm was blijkbaar bekneld geraakt en nu half verpletterd. Geen probleem ik had immers nog een reserve!

Bij Dealextreme kun je echter ook reclameren. Foto en omschrijving opgestuurd en gisteren kwam het antwoord.

"Sorry for the trouble and inconvenience we have created for you. Would you like us to arrange the replacement for you or keep your money as store credit?"

Ik heb gekozen voor de tegoedbon, kan ik later nog een een leuk dingetje uit China laten komen.

Nu nog even een plekje voor het alarm in de Strada zoeken, dan kan ik gelijkgestemd meepiepen met mijn collega's.

Blauwe verrassing

Vanochtend vroeg om 7.30 uur verlaat ik de fietsenstalling van station Amersfoort aan de achterzijde. Een van de laatste keren dat ik het fietstochtje naar Leusden nog zal maken, want vanaf maandag de 27ste februari begint het nieuwe woon-werk verkeer met Strada 94 naar Apeldoorn.

Ik ben nog maar net de stalling uit als iets verderop een een vreemde lage lichtbron over het fietspad naderbij komt. Hmm, wat is dat nou? Veel en felle verlichting ook! 

Pas als dit onbekende voertuig vlakbij is zie ik het, het is een blauwe Strada. Ik hoor even het kenmerkende gerommel van een velomobiel op een tegelfietspad en is dan deze blauwe verrassing alweer buiten beeld.

Ik heb het al eerder gemeld, zodra je weet dat ze bestaan ga je ze ineens overal zien...

Dit zijn pas echt winterse velomobieltaferelen

Na afgelopen week veel verhalen gelezen te hebben over koude handen, voetenwarmers en andere winterse velomobieltaferelen stuitte ik op deze twee Noorse velomobiel video's.

Uit de commentaren maak ik op dat deze velonaut uit Trondheim waarschijnlijk op Marathon Winter banden rijdt. Dat moet haast wel.

Vooral de opname van de Quest op het ijs is fraai, door de mooie reflecties en de ondergaande zon achter de Noorse wouden.

Dat is nog eens wat anders dan zo'n Nederlandse winter van een week ;-)

Velomobiel sneller en goedkoper dan auto?

In het Volkskrant Magazine van zaterdag 11 februari 2012 staat een interview met 'fotodetective' Hans Aarsman. Hans is vooral bekend door zijn verregaande analyse van persfoto's.

Het interview gaat dan ook grotendeels daarover, maar in de garage van Hans staat een Daimler geparkeerd (die niet van hem is).

Hans merkt daarbij het volgende op:  

"...als je de uren die je moet werken om een auto te bekostigen optelt bij de uren die je erin rijdt, ben je met de fiets altijd sneller."

Dit is het soort bewering waarvan je eerst denkt: "da's slim gezien!", en even later gaat zitten peinzen of dit allemaal niet erg makkelijk beweerd wordt.

We rekenen het na
Rekenen is niet m'n sterkste kant ;-) maar ik doe een poging. De cijfers komen o.a. van het CBS en diverse andere 'betrouwbare' sites.

Ik ga  uit van een gemiddeld bruto uurloon van 22 euro (CBS) en van een gemiddelde woon-werk afstand (auto) van 22  kilometer enkele reis (CBS).  In een volledige werkmaand worden dus 44 km per dag x 20 dagen = 880 km afgelegd.

Voor de auto hanteer ik een gemiddelde snelheid van 50 km per uur. Voor de VM gemiddeld 25 km per uur. In onderstaande vergelijking ga ik ook uit van een gelijke woon-werk afstand. Voor een vm-rijder is 22 km geen uitzondering, denk ik. De fietskosten komen van de Fietsersbond maar lijken niet erg recent. Voor een VM liggen ze mogelijk iets anders.

	Auto	Velomobiel
prijs per kilometer	40 cent	10 cent
kosten per maand bij 880 km	352 euro	88 euro
werkuren à 22 euro nodig om een maand woon werk verkeer van 880 km te financieren	16 uur	4 uur
Uren onderweg	18 uur	36 uur
Uren Totaal per maand	34 uur	40 uur

Tja op basis van deze toch wat natte vinger berekening is de auto all-in toch iets sneller. Maar het gaat om nog geen 10 minuten winst per enkele reis. Hierbij niet meegerekend, zoals in de reactie hieronder terecht opgemerkt, al die verloren autotijd in de files.

Op de fiets en velomobiel ben je langer onderweg maar het kost wel minder. Overigens zal dit sterk afhankelijk zijn van de route.

En dan hebben we het nog niet eens over het plezier van het velomobielen dat elke argument van sneller of zelfs goedkoper ruimschoots overschaduwt!

De bewering van Hans Aarsman lijkt in elk geval, in deze zéér gemiddelde situatie niet te kloppen. Wat mij betreft was het dan ook beter geweest als hij was geëindigd met "...ben je met de fiets altijd gezonder uit.". Want dat klopt natuurlijk altijd.




Zie ook:

• Fietskosten en het terugverdienen ervan 
• Fietsersbond, Fietsen in cijfers 
• Fiets en trein kampioen op korte en lange afstand