Afgelopen maandag fietste ik al om kwart voor negen bij velomobiel.nl naar binnen. Ik had eens gek gedaan en was al om kwart over vijf ('s ochtends) vertrokken. Gewoon om weer eens dat nostalgische forensengevoel te ervaren, toen ik elke dag nog om half zes opstond.
Ik moest bij het naar binnenrijden wel even goed oppassen want op de oprit en binnen stonden grote aantallen zojuist afgeleverde Quattrovelo's op hun nieuwe baasjes te wachten. En daarbij viel mijn oog op iets bijzonders, op iets nieuws.
Er moest in Dronten een toverfee zijn binnengevlogen, eentje met véél gevoel voor blingbling en die had, gewoon omdat het kan, de hele onderkant van zo'n nieuwe QV magisch onderhanden genomen. "Zie ik dat nou goed...?", vroeg ik aan Allert. Die liet even een betekenisvolle stilte vallen en antwoordde toen: "Ja Paul goud is gewoon een RAL kleur. Ik moest er in het begin ook even aan wennen."
Je kunt je fiets dus nu ook goudkleurig laten spuiten. Met zoveel blingbling zul je dan wel vaker een zonnebril op moeten.
Voorlopig ben ik niet zo kapitaalkrachtig dat ik mijn fiets kan laten vergulden ;-). Ik moet gewoon in mijn oude gebutste gele bakkie regelmatig naar Dronten voor wat onderhoud. De laatste keer was meer dan een jaar geleden en al snel werd duidelijk dat het een goed idee was geweest om nu een dagtochtje naar de Flevopolder te maken.
Mijn ketting bleek na 30.000 kms nog vrijwel nieuw maar de Marathon plusjes waren na ruim 23.000 kilometers nu wel zo'n beetje op. Na bijna 46.000 kms bleek mijn rechtervoorwiel op instorten te staan. Theo tikte even tegen een van de vele slechte spaken die daarop spontaan uit het flink uitgelubberde velggat sprong. "Ik kan er eventueel nog wel ringetjes achter zetten" zei Theo. Ik ben echter altijd voor 'preventief ruimen' en liet beide wielen vervangen.
Met nieuwe (binnen)banden en nieuwe superstrakke wielen verwachte ik op de terugweg wel een recordtijd neer te zetten. Toen bleek maar weer eens wat voor een superstabiele diesel ik ben. Heen en terug reed ik de hele route in exact dezelfde tijd van 3 uur en 10 minuten. En dat terwijl ik tussen Dronten en Elburg de wind mee had (scheuren!). Bij de openstaande brug van Elburg verloor ik die voorsprong waarschijnlijk weer en ontdekte maar weer eens dat iets harder fietsen dus helemaal geen zin heeft. Gezegend zij het olfen.
Oud wiel eruit, nieuw wiel erin
Het glimt en spiegelt enorm met die nieuwe fietsen in Dronten
Stel je kunt gewoon echt niet kiezen welke kleur(en) je QV moet hebben?
Dan kun je er ook één in ruwe carbon krijgen om zelf af te werken.
QV in grijsachtig blauw of blauwachtig grijs. Heel chique hoor....
"Sorry hoor dat ik vijf seconden later ben maar de brug stond open..."
Deze week is Anja van haar XS verlost. Er waren al snel twee serieuze kopers. Het was een heel mooi experiment maar nummer 46 gaat nu een waarschijnlijk heel wat actiever leven tegemoet in het Noord-Hollandsche. Succes ermee!
Het laden van zo'n xs'je in een toch redelijk grote Volvo had nog heel wat voeten in aarde. Uiteindelijk lukte het pas nadat de voorwielen eruit waren.
Daar gaat ze (een xs is altijd een 'zij') Anja kijkt toe hoe 'haar' fiets wordt ingeladen....
Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst en misschien dat het met het ligfietsen toch nog goed gaat komen, dacht ik toen ik op de Cycle Vision (schrijf je dat nou wel of niet aan elkaar?) een kort gesprekje tussen twee jongetjes opving. De een wilde gaan voetballen maar het andere kereltje gaf het antwoord dat je in de titel leest! Het komt allemaal goed en met de Cycle Vision zelf ging het ook beter dan vorig jaar.
Vlak voor de start van de afvalrace
Toekomstige ligfietser in actie. Of heeft ie er thuis al twee of drie staan?
Vorig jaar schreef ik een positief kritische blogpost over dit ligfietsevenement. Dat als het zo doorging ik in 2018 beslist niet meer naar Amsterdam zou gaan fietsen. In de commentaren daaronder buitelden de meningen over elkaar. Nog nooit kreeg ik zoveel reacties op een post. De CV en de toekomst daarvan leefde wel degelijk.
Op ligfiets.net was de CV commissie eindelijk eens zo verstandig geweest een routesuggestie te doen voor het laatste stuk. Mooi langs de Amstel en alleen het stuk over de Amstelveensweg was traditioneel Amsterdam klotefietsen ;-). Die routesuggesties hadden er al veel eerder moeten zijn want de grotestadsvrees van velomobielrijders en ligfietsers is één van de redenen dat mensen niet komen.
De hele LOL-delegatie die vrijdag om een uur of elf uit Voorst vertrok was vet tevreden over de 'vernieuwde' route. En de aanvliegroute via de randmeren blijkt keer op keer perfect voor een sliertje velomobielen.
Het kampeerterrein dat mogelijk parkeerterrein wordt
En dan was er natuurlijk nog het vernieuwde programma. Behalve de bekende saaie races ;-) waren er estafettevarianten en races over een hindernisparcours. Paulus den Boer (velomobiel.nl) hield weer een uitgebreide Knutsel-aan-je-velo workshop en er was een verrassend succesvolle tweedehands markt. In die markt had ik in eerste aanzet erg weinig fiducie maar in de loop van de zaterdag verschenen er allerlei fietsen en ontstond er een levendige handel. Er werd daadwerkelijk gekocht en verkocht. Er was zelfs iemand die mij vroeg waar ze lid van de vereniging kon worden!
LOL was er dus al vrijdagavond. Om een uur of zes reden we het terrein op en zetten snel onze tentjes op. Naar later bleek onder de rook van een ijverig wietrokend Duits detachement. We wandelden naar de Halve Maen in Sloten (verrassend dorps onder de rook van Schiphol) waar ik de traditionele Duivelse Saté bestelde. En hele serie biertjes om op verantwoorde wijze het vochttekort aan te vullen.
Eigenlijk eet ik altijd vegetarisch ;-) Behalve als ik in Sloten ben
Het ontbijt en lunch systeem met bonnen beviel me wel.
Ik slaap nogal licht dus ik had mijn oordopjes ingedaan toen ik naar bed ging. De volgende ochtend hoorde ik verhalen over harde muziek om 3:00 uur, kwakende kikkers en gesprekken in het Duits ;-). Ik kon er niet over meepraten.
De CV-organisatie verstrekte een superhandig klein papiertje met daarop het hele programma. Daardoor was ik op tijd in het velodrome om de clinic voor beginners te bekijken. Het leek mij ook echt wel cool om langs de bovenrand van de baan te scheuren maar ik ben bang dat ik een ietsepietsie snelheid te kort kom. Bovendien ben ik te lui om mijn fiets schoon te maken. Maar er waren een paar beginnende waaghalzen en ik hoorde één daarvan twee keer met veel lawaai na beneden donderen.
DF-bananen
Ik kon deze DF rijder bijna een hand geven....
De zondag begon met het inpakken van de tent en de start van de zes-uursrace. Ik vind het altijd moeilijk te begrijpen dat er mensen zijn die zes uur lang rondjes willen rijden op een baan. Maar dat ligt aan mij, ik ben nu eenmaal geen sportmens. Dat je de rondetijden live kon volgen was een mooie verbetering voor het publiek.
Ach, wat maakt het ook allemaal uit. Voor mij draait de hele CV vooral om de fietsreis ernaartoe en weer naar huis (met LOL) om er ter plekke een beetje te ouwehoeren en fiets'n te kiek'n. De CV was dus voor mij geslaagd. Ik kom volgend jaar gewoon weer.
In het Velodrome hangen talloze illustere wielershirts met een verhaal
En als je dan ook nog toevallig hoort dat volgend jaar het hele feest misschien wel niet meer in Amsterdam gehouden kan worden biedt dat een leuk perspectief voor 2019. Het grasveld waarop we met z'n allen zo knus kampeerden wordt omgebouwd tot parkeerterrein. Een alternatief vinden is niet zo eenvoudig, want wij van de NVHPV willen binnen- en buiten kunnen racen én ernaast kunnen kamperen. Het hele circus is van harte welkom in het Oosten hoor!
Met de wind mee scheurde de LOL-delegatie naar het oosten. Behalve een lichte lunch in Almere Haven kon niets ons meer tegenhouden. Met in totaal 265 CV-kilometers reed ik de Strada de garage in. Volgende jaar weer en ik ben benieuwd waar...
Ruim een week geleden, ik weet het nog goed, het was de zevende juni, zei Anja ineens bij het otbijt: "Je moet Mooi Wit nu maar op ligfiets.net zetten...." Even viel er een stilte, maar ik was natuurlijk niet héél erg verrast. Het was die dag exact een jaar geleden dat Anja haar witte Quest XS in Dronten ophaalde en sinds die dag had ze er precies negen keer mee gereden. Dus, ja ik zag dit al een tijdje aankomen.
Tijd voor een terugblik
Om met het goede nieuws te beginnen: die negen veloritjes die Anja samen met mij maakte (alleen was wat eng en zeker minder plezierig) waren echt wel leuk. Maar niet leuk genoeg om het vaker te doen. Waar ikzelf probeer elke week kilometers te maken (voor de beweging en de buitenlucht) zag Anja dat fietsen zonder bestemming niet zo zitten. Dan ging ze liever Nordic Walken in het bos of iets anders actiefs doen.
De witte XS werd vooral ook aangeschaft om in de winter leuke tochtjes te kunnen maken. Daar kwam het dus niet zo van. Misschien ook wel omdat het dan vaak "...koud was in dat ding..." Ik had haar vaak verteld over mijn knuswarme veloritjes terwijl het 'buiten' vroor dat het kraakte. Daar hoorde dan wel een bepaald inspanningsniveua bij en Anja denkt dat ze dat niet haalde. "Ik heb trouwens helemaal geen zin in zo'n bezwete rug....", meldde ze toen ik haar aan de tand voelde voor deze blogpost.
Proefrijden in Dronten met de demo XS
"Ja, ik vond het fietsen met de velomobiel leuk, maar niet leuk genoeg. Dat kan ik op een gewone fiets ook!"
Als zo'n toch wel dure fiets dan 356 dagen per jaar stil staat komt vanzelf het moment dat het besluit dat ie weg moet. Te weinig meerwaarde. Zeker gezien het feit dat er nu in het voor- en najaar drie tot vier maanden met de Santos word gefietst.
"En viel de snelheid je nog tegen?", vroeg ik haar. In het begin had Anja gedacht dat het langzamerhand wel steeds sneller zou gaan. Maar uiteindelijk bleven we meestal op een kruissnelheid net geen 25 kilometer per uur steken en dat was wat haar betreft wel prima. Ik ontdekte al snel dat ik bij duoritjes op een koude dag echt iets extra's moest aantrekken ;-).
Negen keer rolde het mooie wit van deze Quest XS door Dieren en ommelanden. In totaal werden er 475 kilometers mee afgelegd en nu is ie te koop. En mevrouw Mooi Wit heet weer gewoon Anja.
IJsje halen in Hoenderlo. Eén van die negen ritjes
Te koop
Deze prima witte glasvezel Quest XS nummer 46 heeft op dit moment zo'n 14.000 km op de teller staan. De fiets is bij velomobiel.nl gekocht en was daarvoor van een Belgische dame die (ook al) stopte met velomobielrijden. De body is in goede staat maar heeft zoals te verwachten wat krassen, kraakjes en craquelé.
De fiets is technisch in zeer goede staat en vorig jaar dus nog in Dronten nagekeken. Voorzien van dubbele koplampen maar géén knipperlichten, 6V accu + oplader, tilbeugel, dubbele spiegels, nekrol (nieuw), Ventisitzitting (nieuw) en minivizier (nieuw). Voorzien van Schwalbe Greenguards waar nog vele kilometers mee gereden kan worden.
De nieuwe eigenaar kan er een paar Northwave Katana 2 fietsschoenen maat 40 (door Anja haar 'Orca's' genoemd) voor niks bijkrijgen. Negen keer gedragen dus. Ook al in goede staat.
Wij vragen voor deze fiets 3200 euro (een vergelijkbare nieuwe kost op dit moment bijna 6700 euro ;-). Proefrijden en bekijken kan in Dieren. Over een week komt deze fiets ook te koop op ligfiets.net en Marktplaats, dus de lezers van dit blog hebben de eerste keus ;-). Mijn contactgegevens vind je hier
De afgelopen vijf weken fietsten Anja en ik dwars door Schotland. We maakten een rondje vanaf Newcastle (waar de veerboot vanuit IJmuiden aankomt) naar de eilandgroep de Hebriden en weer terug. We fietsten waar mogelijk over het fiestroutenetwerk van het National Cycle Network en dat beviel heel goed. Die vijf weken vlogen om en voor we er erg in hadden, hadden we al 1600 kilometers weggetrapt.
Schotland blijkt zeer geschikt te zijn voor een mooie fietstocht. Mits je de grote doorgaande A-wegen vermijd (véél te druk) en in het juiste seizoen gaat (mei bleek verrassend droog, relatief rustig en er waren gelukkig weinig 'midges').
De afgelopen periode is er ook geblogd op ons Cycling Around The World fietsblog. Daar vind je vijf reisblogs, foto's en diverse korte videoclips.
Hieronder een uitgebreid fotoverslag voor de liefhebbers. In de onderschriften heb ik wat tips en praktijkervaringen verwerkt die nuttig kunnen zijn voor toekomstige Schotlandgangers.
Op de boot van IJmuiden waren nog niet veel fietsers te vinden. Met een man/vrouw of negen was het nog erg rustig op het fietsendek. Je bagage kun je op de fiets laten zitten. Dat scheelt gesjouw. Een enkeltje kostte tien euro per fiets.
We staan aan de rand van Newcastle en ik probeer de gpx track van de eerste route te vinden op mijn gps. Daarbij bleek wat verkeerd te zijn gegaan. Alle routes heetten daar 'Traject' wat het gebruik nogal bemoeilijkte ;-) Gelukkig zijn alle NCN routes die wij reden erg goed bewegwijzerd
Die fietsroutes volgen ook vaak paden en zeker het eerste deel langs de kust moesten we om de haverklap door een hekje of over een supersmal bruggetjes/ Wel heerlijk rustig fietsen met mooie uitzichten op zee en de kust.
De eerste dagen was het koud en winderig maar gelukkig bleef het (meestal) droog
Tussen Edinburgh en Glasgow loopt een prima route langs kanalen. Groot voordeel: helemaal vlak :-)
Hekken waren er dus regelmatig. Deze zat op slot. Eigenwijs als we zijn tilden we de fietsen er gewoon overheen. Later bleken er nog een paar afgesloten hekken te komen. Met al dat getil verrekte ik een schouderspier waar ik nog weken last van had ;-).
Anja tijdens één van de drie totaal verregende fietsdagen. Niet slecht voor een fietsreis van vijf weken!
Uitzicht op Castle Stalker. Toevallig eens geen ruine. Ruïnes zijn er nogal veel in Schotland omdat de Engelsen indertijd nogal hebben bruut hebben huisgehouden onder de Schotten.
Het National Cycle Network is echt één van de redenen dat je een leuke fietsvakantie hebt in de UK.
Het voordeel van het voorseizoen (mei) is dat je soms helemaal aleen op het tentenveld van de camping staat. Rechts staan de campers maar daar was het al behoorlijk vol. Verschillende keren stonden wij op campings waar geen plek meer was voor de kampeerder met caravan of motorhome.
Terwijl aan de andere kant van het water het verkeer voortraast over de drukke A82 fietsen wij over een piepklein weggetjes (en twee veerboten) naar Fort William dat aan de voet van die hoge besneeuwde bergtop (de Ben Nevis) ligt.
We steken over naar het eiland Skye. Op alle veerboten naar de westelijke eilanden kunnen fietsen gratis mee!
Wat een dag. De regen kwam met bakken naar beneden en de wind was ook niet mis... Een bruggetje bood even beschutting
De toestand van het Engelse wegennet is bedroevend. Vrijwel elke weg is bezaaid met 'potholes' en zeker als het wat drukker is kun je die als fietser soms moeilijk vermijden omdat er dan alweer zo'n enorme camper achter je zit.
Het was heel mooi op Skye maar wat een toeristische drukte. We werden elke dag ingehaald door hele kolonnnes campers en hebben we het nog maar niet over de busladingen Chinezen.... en al die Duitsers, Fransen en Italianen in hun huurauto's.
Met al weer een veerboot steken we in drie uur over naar North Uist, één van eilanden van de Buiten Hebriden. Mooie witte stranden en blauwe zee hier. En natuurlijk de onvermijdelijke mist
Een eiland noordelijker (Harris) is ook erg mooi. Maar wat waaide het hier enorm. We hadden onze hele reis bewust grotendeels in noordelijke richting gepland zodat we voordeel zouden hebben vande overwgeend zuidwestelijke winden. Dat bleek een goed idee te zijn!
Helaas ging die wind de volgende dag over in een storm met windstoten tot meer dan 100 km p/u. Fietsen ging niet meer, lopen ging nauwelijks. Achter deze containers van een windmolenpark vonden we nog enige beschutting. Toen de storm niet minder werd hebben we uiteindelijk maar een taxi gebeld. Die moest wel van 50 km verderop komen.
We laten de Buiten Hebriden achter ons en steken in alweer een uur of drie naar het vasteland over. In de verte het dorpje Ullapool waar de reis verder gaat.
Een paar keer hebben we wild gekampeerd. Er zijn veel zgn. Holiday Parks en Caravan Parks in Engeland maar daar kun je niet altijd terecht met een tentje. Dit was een mooi plekje met uitzicht op de rivier. Onze watervoorraad hadden we kort daarvoor nog even aangevuld bij de 'public toilets' die je echt in elk dorpje aantreft.
Echt verstand van fietsroutes aanleggen hebben ze natuurlijk niet, die Engelsen. Want wees nou eerlijk, dan laat je fietsers toch geen voorrang geven bij elk boerenhekwerkje langs de route ;-)
En als je zelf die kant op wil hou dan rekening met dit soort hellingen. Meestal kort maar wel veel en vaak. We schakelden ons werkelijk suf. Eigenlijk was er vrijwel geen vlakke dag in deze vijf weken.
Maar de fietser die klimt zal ook genieten van mooie uitzichten
Zoals gezegd: uitstekende bewegwijzering. Een kaart of gps heb je maar zelden nodig
Twee keer namen we de trein. De tweede keer van Edinburgh naar eindpunt Newcastle. Dit is de fietsenstalling in die trein, Er is plek voor maximaal zes fietsen en reserveren is dus noodzakelijk.
