Die dekselse doekjes!

Een tijdje geleden wandelde ik met Anja van Dieren naar Doesburg. Toen we in dit pittoreske mosterdstadje naar de bushalte liepen stuitten wij onverwacht op een heuse velomobiel. Een rode Mango geparkeerd aan de rand van het historische centrum, en getuige Google Streetview staat ie daar vaker.

Rode velomobiel in Doesburg

We stopten even om met een kennersblik deze velomobiel de maat te nemen. "Wat een klein fietsje", zei Anja, "wat is dat er voor een?" "Een Mango", antwoordde ik, "die zijn altijd zo klein." Ik moet toen wat afkeurend gekeken hebben want Anja vroeg me gelijk of er iets niet in orde was met die fiets was. En dat had ze goed gezien. "Er zitten geen wieldoekjes in de voorwielen", zei ik met nauwelijks onderdrukte afkeuring in mijn stem. "Ik vind dat geen gezicht, een velomobiel met open wielkasten en géén wieldoekjes of -deksels. Het ziet er kaal en rommelig uit. Het is een blote velomobiel. Ik zou er zo niet mee willen rijden. Het zou hetzelfde zijn als wanneer ik in 'de nieuwe kleren van de keizer' in Dieren boodschappen ging doen!"

Anja begreep het niet helemaal ("Wat maakt dat nou uit die wieldoekjes?") maar het bracht me wel op een idee. Een wieldoekjesbevorderend idee. Gewone zwarte wieldoekjes, zoals ik die zelf heb, zijn natuurlijk helemaal prima. Maar je kunt er ook iets meer mee doen. Mooie kleuren, figuren en patronen bijvoorbeeld. Waarmee je echt heel erg positief gaat opvallen.

Nou, en daarvoor is er sinds vandaag een oplossing. De Kleuren & Sticker Configurator voor velomobielen is uitgebreid met een Wieldeksel Configurator. Kies een te gek patroontje of kleurtje en draaien maar.

Vooral bedoeld voor de lol maar ook een béétje om verkeerde blotigheid bij velomobielen wat te verminderen.

Geen wieldoekje is te gek, vanaf nu kan alles ;-)

Tips: op Ligfiets.net staat een handleiding DIY wieldoekjes maken. Velomobiel.nl verkoopt ze ook natuurlijk. Of wieldoekjes aan de binnenkant van je voorwielen (ja dat kan). Deze zie je soms, ook stoer voor niet Oranjeklanten ;-). Harry berekende de extra vermogensbehoefte zonder wieldoekjes.

Operatie Posbank mislukt :-)

Afgelopen woensdag wandelde ik met Anja een rondje om de bekende Posbank. Een mooi gebied zolang je er niet op zondagmiddag in de zomer komt ;-). Nu lag er een aardig laagje sneeuw en was het er zo goed als uitgestorven. Niet zo vreemd want de meeste wegen (op één na) langs en naar die Posbank worden bij het eerste sneeuwvlokje al afgesloten, ook voor fietsers.

Verlaten boerderij bij de Posbank

de Posbank afgelopen woensdag

En je mag er alleen maar wandelen!

Tijdens die wandeling zag ik mezelf daar toch wel rijden met een mooie gele velomobiel. Dat zou fraaie plaatjes op kunnen leveren én een mooi verhaal. Ik besloot Operatie Posbank gelijk de volgende dag in te plannen. Woensdagavond gooide ik nog even een Marathon Winter om het achterwiel.

Een Marathon Winter, die had ik er nog even omgelegd. Trapte nog verrassend licht zolang er geen diepe sneeuw lag. 

Net zoals bij de beklimming van hoge alpentoppen heb je meerdere routes naar de top. Ik besloot donderdagochtend eerst de zware route via ongeveegde fietspaden te proberen en als dat te moeilijk bleek te zijn, de route over de voor alle verkeer afgesloten Schaapsallee te nemen.

Fiets een stukje mee over de winterse Veluwe en ommelanden:

De waxinelichtjestest

De dag loopt op z'n eind als ik na een geslaagde toertocht met ligfietsclub Mooi Twente het dorp Steenderen passeer. Nog een kilometer of twintig en ik ben thuis. Hoog tijd want er is erg slecht weer voorspeld. Zware sneeuwval met bijzonder lage temperaturen. De spoorwegen hebben al aangekondigd vanaf 18:00 uur geen treinen meer te laten rijden. Hopelijk ben ik nog voor het allemaal losbarst thuis, en anders....anders ben ik goed voorbereid. In verband met dat verwachte rampweer fiets ik bij hoge uitzondering met mijn solide Sinnerkap.

Ik heb een om te beginnen een noodrantsoen bij me, van appel-kaneel Sultana's en een thermosfles met hete koffie, nog voor vertrek vers gevuld in het verre Twente. Net voor ik het veer van Bronkhorst bereik barst het los. Ik geloof dat ze zoiets een 'white out' noemen. Ik zie werkelijk niks meer en de temperatuur maakt een vrije val met dubbele cijfers. Tijd voor noodmaatregelen. Behalve warme kleding, koffie en Sultana's heb ik namelijk nog ander een essentieel item in mijn survivalpakket: het waxinelichtje. Ik zet het naast mijn stoeltje en steek het aan. En ja hoor, na een tijdje begin ik het te voelen. Het wordt vanzelfsprekend niet knus en warm in mijn velohuisje maar het scheelt wel degelijk. Ik ga deze sneeuwstorm overleven...

Dit bijzonder vreemde idee heb ik niet van mezelf maar las ik een tijdje geleden op Ligfiets.net. Daar verscheen een aardig bericht over winterfietsen. Één van de opmerkingen was echter nog interessanter. De auteur (zo te zien in het bezit van een rode DF XL;-) beweerde dat één enkel waxinelichtje het verschil tussen 'leven en halfdood' kan maken. Lees nog even mee:

Uiteraard ligt er een gewatteerd jack in de fiets met een uitgebreid noodpakket. Waaronder een waxinelicht om warm te blijven in afwachting van hulptroepen in mijn DF met kap er op. Ik wil het risico niet nog een keer lopen half dood te vriezen bij pech tijdens vorst of sneeuwjacht in the middle of nowhere op een in de open polder of hoog op een dijk. Auteur: "DF-XL 20"

"Duh", dacht ik, "maak dat de kat maar wijs..." Maar ik ken de schrijver als een serieus man (denk ik) en ik besloot het wetenschappelijk bureau Mooi Geel een heuse waxinelichtjestest uit te laten voeren. Met een echte fiets, een echte kap, een echt waxinelichtje en echte koude!

Nadat de allerlaatste zonnestralen achter de garage verdwenen waren begon het maandag 21 januari snel ijzig af te koelen in de achtertuin van Huize Mooi Geel. Ik reed de Strada naar buiten en parkeerde die onder het achterraam. Ik blies het stof van mijn Sinnerkap en bevestigde aan de binnenkant (op de plek waar ongeveer mijn hoofd zit) een Garmin Tempe, een digitale thermometer die ik op afstand met mijn telefoon kan uitlezen. Aan de buitenkant van de fiets plakte ik een gewone huis- tuin- en keukenthermometer om het temperatuurverloop buiten de fiets te monitoren.

Buitenthermometer en het aflezen van de Garmin Tempe vanuit de warme huiskamer :-)

Ik liet fiets, kap en beide thermometers eerst een tijd in de kou op temperatuur komen. Om kwart voor vijf was het -1.1 graden binnen en buiten en plaatste ik een brandend waxinelichtje in een plantenschoteltje op het stoeltje. Daarna was het een kwestie van afwachten en meten.

Op dit plekje blijft het normaal gesproken ook al lekker warm

vizier dicht maar de zijgaten bleven open

Buiten daalde de temperatuur gestaag maar in de fiets begon die langzaam maar zeker op te lopen. Na een kwartier was het +2.5 graden bovenin de Sinnerkap. Veel warmer werd het niet want buiten werd het steeds kouder. Een half uur na het aansteken was het binnen  nog +2 graden maar buiten was het kwik al gedaald tot minus 3 graden! De temperatuur buiten daalde nog wat maar dat kleine vlammetje zorgde er voor dat het onder de kap zo'n 4 graden warmer bleef. Een klein mirakel!

Je kunt zelfs een hele woning met waxinelichtjes verwarmen!

Om 18:00 uur blies ik het vlammetje uit. Het duurde nog bijna een half uur voor de Garmin Tempe vrijwel dezelfde temperatuur registreerde als de buitenthermometer. Het gebruik van een waxinelichtje kan de temperatuur in een velomobiel mét kap dus wel degelijk laten oplopen. Dat is vanaf heden wetenschappelijk vastgesteld.

Maar als iemand op een blog schrijft dat ie een 'white out' bij Bronkhorst maar net overleefde dankzij zo'n kaarsje in een alu bakje, geloof er dan maar niks van ;-).

De dag erna

Ik fietste vandaag langs de IJssel maar de benen wilden niet, mijn gedachten dwaalden voortdurend af.... 

Only mad dogs and velonauts...

Vroeger, ja vroeger, toen velomobielen nog van gele glasvezel waren en de gulden van hout, toen keek je niet op de Buienradar. Je ging gewoon. Maar toen was er ook nog geen alwetend buienorakel waar je met heel je velomobiele ziel en zaligheid van afhankelijk bent.

In elk geval zat ik vrijdagavond nogal uitgebreid te kijken naar het eventueel mogelijk voorspelde verloop van de waarschijnlijk te verwachten buienfronten. Ook als je met een velomobiel op pad wil maakt het toch wel een beetje uit of het droog is, gewoon nat of kletsnat. Voor mij maakte het extra uit want ik had het snode plan opgevat om aan te sluiten bij de sinds gisteren fameuze Nieuwjaarsrolletjestocht van ligfietsclub Mooi Twente. Het startpunt was Hengevelde, een Twents dorpje op een fietsafstand van vijftig kilometers van huize Mooi Geel. Tel daarbij op de tocht zelf en je komt al gauw aan een rondje van 160 kilometer. Dan moet het weer wel een béétje leuk zijn ;-).

Only mad dogs and velonauts go out in the midday rain

Niet menselijks is mij vreemd dus ik stelde de definitieve beslissing om te gaan uit, tot het laatste moment, tot zaterdagochtend half zeven. Op dat tijdstip moest ik namelijk opstaan om op tijd te kunnen vertrekken. Die ochtend keek ik op het buienorakel: niets, geen spat, geen drup. Ik deed de achterdeur open en stak mijn arm naar buiten voor de realitycheck: niets, geen spat,  geen drup. Dat betekende een 'go' en drie kwartier later zoefde ik door een doodstil Dieren naar het oosten.

En het ging heel goed. Iets na half tien rolde ik nog steeds kurkdroog de oprit van de woning van Mooi Twente voorman Tonnie op. Daar zouden die beroemde nieuwjaarsrolletjes geserveerd worden. Met slagroom en véél koffie! 

Één van de nieuwjaarsrolletjes. Er waren er meer hoor....

Zelfs toen we drie kwartier later met vier velomobielen  en één open ligger richting Boekelo vertrokken viel er nog (vrijwel) geen spat. Bij 'De Buren' in Boekelo was het erg rustig en aangenaam warm en droog. Door schade en schande wijs geworden weet ik dat ik  tijdens zo'n wat langere tocht met koud weer goed, erg goed, moet eten. Terwijl de rest appelgebak bestelde liet ik een Twents Twaalfuurtje aanrukken: een kloeke kroket, twee maal stevig brood, een omelet, ham, salade en een  emmertje soep. In mijn velomobieltas zaten nog zes krentenbollen, voor onderweg. 

Nog belangrijker dan goed weer: goed eten!

De Heilige Buienradar had het vrijdag al accuraat weten te voorspellen: om een uur of één zou het gaan regenen in het verre oosten van het land. En dat deed het uitbundig. Als gekend dekselmijder trok ik mijn geheel in huisstijlkleur uitgevoerde velomoponcho uit de tas. Nu wel een handig ding... 

De velomoponcho in de juiste kleur...

Toch was ik mijn medefietsers dankbaar dat de route iets ingekort werd waardoor ik op een mooie tijd weer Hengevelde binnenreed.

"Je schiet aardig op", antwoordde Anja toen ik haar net voorbij Borculo meldde dat ik alweer een tijdje op de terugweg was. Zelf had ik dat gevoel niet want de regen werd steeds natter. Dat ze een foto meestuurde van bakvormpjes met gembermuffins in de oven, sleepte me wel weer door die regendip heen.

Op de veerpont over de IJssel bij Dieren vroeg de veerman "...is dat nog wat met dit weer, zo'n fiets?"  En natuurlijk antwoordde ik toen "Het is echt een perfect ding voor dit soort weer" ;-))). Twee kilometer later zat ik aan een hete mok thee met een heerlijke muffin erbij. Volgende keer weer naar Twente, weer of geen weer. 

Het naar huis fietsen waard: Anja's gembermuffins :-)

Over loliebollen en de appelgebakradar

Het was precies op de helft van de Loliebollentocht, een tocht die vooral bedoeld was om na de kerstdagen maar nog net voor oud en nieuw even de fietsbenen te strekken. De bekende veelkleurige sliert van velomobielen en een paar open liggers reed het slaperige dorpje Nieuw Heeten binnen. Rechtstreeks naar Cafetaria-Café Vosman, een etablissement waar de tijd stil lijkt te staan. In februari 2018 deed de LOL-colonne Vosman al eens aan. Toen was er géén appelgebak...  Maar de Loliebollentocht bleek die dertigste december onder een gelukkig gesternte verreden te worden. De uitbaatster van Vosman meldde dat er nu wel degelijk appelgebak beschikbaar was, maar dat moest dan wel even ontdooid worden. Verder was alles nog hetzelfde, inclusief het kwijlende caféhondje dat naast je op de bank kwam zitten om, als ie de kans kreeg, je appelgebakbordje schoon te likken. Ik bestelde weer een broodje kroket.

De volgende dag konden we ons  allemaal tegoed doen aan het gefrituurde gebak dat naar de bekendste toertocht voor velomobielen genoemd is, al dan niet wat vuurwerk afsteken en daarna rustig afwachten. Want de eerste reguliere LOL-rit van 2019 stond een week later al op het programma.

Zes januari om vijf voor negen 's ochtends reed ik de Houtmarkt op. Officieel gaat het Volkshuis pas om negen uur open maar uit ervaring weet ik dat de deur al om tien voor negen of nog eerder open is. En dat er ook voor negen uur zonder zeuren koffie wordt geschonken. Waar vind je dat nog tegenwoordig? Misschien bij Café Vosman in Nieuw Heeten?

De LOL-brigade bij Het Nieuwe Diekhuus. In de verte de Deventer toren. De laatste tijd is er bij LOL een hoge Stradadichtheid.

Vanwege de noord-westenwind vertrok een sliert van een man of tien naar het noorden, langs de mooiste rivier van Nederland,  richting Terwolde. En als er dan een flink stuk gefietst is wordt de appelgebakradar aangezet. State of the art technology speciaal voor ligfietsers ontwikkeld. Maar zoals wel vaker met heel erg nieuwe dingen zijn de kinderziektes er nog niet helemaal uit. De radar gaf een melding bij 'Kriebelz' in Terwolde maar dat bleek een false positive te zijn. Oftewel 'gesloten' in gewone mensentaal.  Er werd even gemopperd maar LOL-lers zijn positieve types en de hele colonne maakte rechtsomkeert om vlakbij Deventer te parkeren bij 'Het Nieuwe Diekhuus'. Ooit deed ik hier een teambuildingkookworkshop waarbij je veel moest betalen om zelf je eten te mogen maken maar nu serveerden ze er een lekker en betaalbaar stuk cheese cake en voor de liefhebbers zelfs appelgebak. Mijn dag was weer goed... :-)

In februari test LOL de nieuwste versie van de appelgebakradar. Fiets je mee?

Het Mooi Geel Jaaroverzicht 2018

Na het aftellen van de laatste minuten van 2018 (iedereen een héél goed 2019 gewenst) is de 'day after' een perfect moment voor het Grote Optellen: het opmaken van de fietskilometereindstand van vorig jaar. Net als in 2017 had ik me als 'doel' gesteld om (ongeveer) 10.000 kilometers op mijn gezamenlijke fietsenpark weg te trappen. In 2017 fietste ik 9800 kilometers en in 2018 kwam ik tot 9500 kilometers met de Strada en de Santos Travel Lite.

Dat het in 2018 ietsje minder was heeft z'n reden. Anja's onverwachte ziekenhuisopname zorgde ervoor dat ik in het ziekenhuis zat op dagen dat ik anders lekker langs de IJssel of over de Veluwe zou fietsen. Om diezelfde reden werd onze najaarsfietstocht ook veel korter dan oorspronkelijk gepland. Bovendien konden we een jaar geleden het huurhuis waar we al jaren wonen plotseling kopen. Er is dus vorig jaar ook onverwacht veel tijd gaan zitten in allerlei broodnodige klussen zoals als het isoleren van de zolder.

Maar niet geklaagd! Ik vind zelf dat ik mijn jaardoel alweer gehaald heb :-). Het gaat tenslotte om de lol, het lekker actief buiten bezig zijn. Dat is wat telt.

Geel = Strada en Rood = Santos Travel Lite. Met beide fietsen reed ik evenveel: ongeveer 4750 kilometers. In december fietste ik nog even 721 km, mijn beste velomobielmaand van het jaar. 

Uit mijn uitgebreide videoverzameling koos ik voor elke maand van 2018 memorabele, leuke of mooie fietsmomenten en plakte die achter elkaar. Kijk mee naar mijn 2018 in drie minuten. Waarschuwing voor overgevoelige ligfietsers: er komen ook rechtopfietsen in beeld ;-).