Eerst was er het licht

Vanmiddag mijn vrouw tegemoet gefietst die voor haar werk voor de verandering eens in Vorden moest zijn. Vorden is te bereiken met een ontspannen ritje van zo'n 20 kilometer via dorpjes als Bronkhorst, Baak en Wichmond.

Het eerste stuk over het fraaie fietspad naar Bronkhorst had ik de wind mee. En dat merkte ik. De snelheid steeg al snel tot 40 kilometers én meer per uur en dat kon ik ook nog eens het hele stuk blijven rijden.

Mijn vrouw fietste mij tegemoet en we ontmoetten elkaar op de Vordense weg vlakbij Baak. Vanwege het bewolkte donkere weer reed ik het hele stuk met de beide koplampen aan. En ook nog naar boven gericht zodat mijn zichtbaarheid op deze plattelandswegen zo goed mogelijk zou zijn. Bij avond en nacht houd ik het licht meestal wel wat naar beneden gericht omdat je zelf ook niet graag verblind wordt.



De Vordenseweg bij Baak, zo'n donkere weg waar je graag goed gezien wordt...


"Zag je me al van ver aankomen?" vroeg ik, benieuwd naar het effect van de verlichting.
"Nou" zei ze, "ik zag jou eigenlijk helemaal niet. Alhoewel ik al een tijdje naar je uitkeek. Alles wat ik al vanaf grote afstand zag waren die twee felle lampen. Pas toen je vlakbij was, zag ik dat jij er achter zat!"

Nu is het natuurlijk de vraag of als ik zonder licht gereden had ze de Strada eerder gezien zou hebben. Duidelijk is het voor mij wel dat groot licht helpt.

Terug over de dijk met een fikse wind tegen was het nog even aanpoten. Niet voor mij maar wel voor Anja die met de e-bike op maximale ondersteuning er niet meer dan 22 magere kilometers uit wist te persen ;-)  Wat is het leven van een velonaut dan makkelijk...